Μη θεώρηση φορολογικών βιβλίων και στοιχείων λόγω μη προσκομίσεως βεβαιώσεως περί καταβολής των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών

Μη θεώρηση φορολογικών βιβλίων και στοιχείων λόγω μη προσκομίσεως βεβαιώσεως περί καταβολής των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών  .

Με την Σ.τ.Ε. 1185/2010 (Β΄ Τμήμα, 7μ.) κρίθηκε ότι το μέτρο της μη θεωρήσεως φορολογικών βιβλίων και στοιχείων από τη φορολογική αρχή λόγω μη προσκομίσεως βεβαιώσεως περί των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών δεν αντίκειται στην επαγγελματική ελευθερία και την αρχή της αναλογικότητας, ούτε παραβιάζει τις διατάξεις περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων.

Με την απόφαση αυτή κρίθηκαν, ειδικότερα, τα εξής: Το μέτρο της μη θεωρήσεως φορολογικών βιβλίων και στοιχείων από τη φορολογική αρχή λόγω μη προσκομίσεως βεβαιώσεως περί καταβολής των οφειλομένων ασφαλιστικών εισφορών, αποβλέποντας στην εξασφάλιση της καταβολής, και δη εγκαίρως, των ασφαλιστικών εισφορών από τους έχοντες σχετική υποχρέωση, δικαιολογείται από την ανάγκη ικανοποιήσεως του, ευθέως προβλεπομένου από το ίδιο το Σύνταγμα, δημοσίου σκοπού της παροχής κοινωνικής ασφαλίσεως και εκπληρώσεως της σχετικής υποχρεώσεως των ασφαλιστικών οργανισμών προς τους ασφαλισμένους, εφόσον οδηγεί στην αποτροπή της απώλειας των απαραίτητων για την εκτέλεση του έργου αυτού εσόδων των εν λόγω οργανισμών από τις οικονομικές υποχρεώσεις των μελών τους. Επομένως, πρόκειται για μέτρο ανάλογο προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, με συνέπεια να μην τίθεται ζήτημα παραβιάσεως των άρθρων 5 παρ. 1 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος.
Εξ άλλου, δεδομένου ότι η διάταξη του άρθρου 22 παρ. 5 του Συντάγματος, στην οποία ορίζεται ότι το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, θεσπίζει για το νομοθέτη υποχρέωση ασφαλιστικής καλύψεως όχι μόνον του κάθε πολίτη, αλλά όλου του εργαζόμενου πληθυσμού της χώρας, τόσο το γενικότερο θέμα της ασφαλιστικής σχέσεως όσο και τα επί μέρους ζητήματα που γεννώνται από αυτήν, μεταξύ των οποίων η καταβολή εισφορών από τους ασφαλισμένους και η είσπραξή τους από τους οργανισμούς κοινωνικής ασφαλίσεως, ρυθμίζονται μονομερώς από την κρατική εξουσία, με κανόνες δημοσίας τάξεως, αποκλειομένης της διαμορφώσεως της εν λόγω σχέσεως δυνάμει της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Επομένως, ο ειδικότερος ισχυρισμός ότι «η μέριμνα για την υγεία και τη συνταξιοδότησή του αιτούντος αφορά αποκλειστικώς τον ίδιο και κανέναν άλλον συμπολίτη του» είναι αβάσιμος. Περαιτέρω, τυχόν επεξεργασία από την φορολογική αρχή των προσωπικών δεδομένων των πολιτών που αναφέρονται στις σχέσεις τους με ασφαλιστικούς οργανισμούς τελεί σε αναλογία με τον δημόσιο σκοπό της διασφαλίσεως της καλής οικονομικής καταστάσεως των οργανισμών αυτών, την οποία εξυπηρετεί, και, συνεπώς, είναι θεμιτή και κατά την έννοια του άρθρου 9 Α του Συντάγματος και των διατάξεων του ν. 2479/1997 περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων.