Η ίδρυση της Ένωσης Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Αθηνών – Πειραιώς είναι πλέον γεγονός. Θετικές σκέψεις για την πρωτοβουλία των ιδρυτικών μελών. Ενίσχυση του συνδικαλιστικού κλάδου μέσω της συσπείρωσης.

Η ίδρυση της Ένωσης  Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Αθηνών – Πειραιώς είναι πλέον γεγονός. Θετικές σκέψεις για την πρωτοβουλία των ιδρυτικών μελών. Ενίσχυση του συνδικαλιστικού κλάδου μέσω της συσπείρωσης.



Κωνσταντίνος   Δημ. Γραβιάς
Λογιστής - Φοροτεχνικός
Πτυχιούχος Οικ. Παν/μιου Πειραιά



     Σαν  ένα βότσαλο που ήρθε να ταράξει τα  ήρεμα νερά της  «λίμνης» του συνδικαλιστικού χώρου των φοροτεχνικών ελευθέρων επαγγελματιών θα μπορούσε  κανείς να χαρακτηρίσει την ίδρυση της  νέας ένωσης  Ε.Φ.Ε.Ε.Α.Π.
Πρόκειται για την Ένωση Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Αθηνών – Πειραιώς,  που πήρε σάρκα και οστά μόλις πριν λίγες μέρες, με την  απόφαση αναγόρευσης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών υπ’ αριθμ.  5581/2009.

     Με ιδρυτικά μέλη επαγγελματίες – επιστήμονες  που έχουν  ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά τους και  έχουν αποδείξει  εμπράκτως ότι δεν αγωνίζονται  για οφίτσια  αλλά για  το κοινό επαγγελματικό καλό, ο  νέος φορέας  φέρνει έναν αέρα ανανέωσης  και μια νέα δυναμική στον χώρο του συνδικαλισμού των φοροτεχνικών, που ευελπιστώ να αποτελέσει σημείο αναφοράς και όργανο συσπείρωσης του κλάδου.

    Η αγωνία για την αναβάθμιση και κατοχύρωση του επαγγέλματος, για την αναγνώριση της προσφοράς  του επαγγελματία φοροτεχνικού – λογιστή στις επιχειρήσεις αλλά και γενικότερα στην Ελληνική οικονομία, είναι έκδηλη στην πλειονότητα των συναδέλφων όλης της χώρας. Αυτή την αγωνία αφουγκράστηκαν τα ιδρυτικά μέλη της νέας ένωσης και προχώρησαν  στην ίδρυσή της, έχοντας ως σύνθημά τους το «Η ισχύς εν τη ενώσει».

   Η μη ένταξη της μεγάλης μερίδας των επαγγελματιών του χώρου σε κάποιον συνδικαλιστικό φορέα δεν είναι δείγμα απάθειας ή ωχαδερφισμού όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι απόρροια  της απογοήτευσης  που προκαλεί η  συνεχής  απαξίωση των ήδη υφισταμένων συνδικαλιστικών φορέων, η οποία  οφείλεται σε  λανθασμένους  χειρισμούς και έλλειψη γρήγορων αντανακλαστικών στις σύγχρονες ανάγκες του συνεχώς μεταβαλλόμενου επαγγελματικού τοπίου. Η απαξίωση  αυτή η οποία αντικατοπτρίζεται στα ελάχιστα ενεργά συνδικαλιστικά μέλη Πανελλαδικά,  μοιραία έχει οδηγήσει στον μαρασμό και  στην  αποδυνάμωσή τους.
Οι ρηξικέλευθες προτάσεις της νέας ένωσης, όπως αυτές περιγράφονται στην ιδρυτική της πράξη, είναι σίγουρο ότι θα δώσουν  εκείνη την ώθηση που έλλειπε έως τώρα  στον κάθε επαγγελματία του κλάδου να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να αναλογιστεί επιτέλους  ότι προέχει η προάσπιση των συμφερόντων όλων των λογιστών – φοροτεχνικών και  ότι τα μικροκομματικά και λοιπά συμφέροντα δεν χωρούν στην συνδικαλιστική δράση.

      Πολλοί θα σπεύσουν να προβάλλουν τις  αντιρρήσεις τους  στη δημιουργία του νέου φορέα με το επιχείρημα ότι θα προστεθεί ένας ακόμη  στους ήδη υφιστάμενους δημιουργώντας έτσι διασπαστικές τάσεις. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι οι προσπάθειες για τη δημιουργία συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο των  ελευθέρων επαγγελματιών λογιστών – φοροτεχνικών δεν είναι τωρινό φαινόμενο, αλλά έχουν ξεκινήσει σχεδόν πριν από μια εικοσαετία. Αρχικά  με την ίδρυση της Ένωσης Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Αττικής (Ε.Φ.Ε.Ε.Α.) το έτος 1990, του Λογιστικού Συλλόγου Αθηνών (Λ.ΣΑ.) το έτος 1992, της Ένωσης Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Θεσσαλονίκης (Ε.Φ.Ε.Ε.Θ.) το έτος 1993,  με χρονολογία  ορόσημο τη δημιουργία της Πανελλήνιας Ένωσης Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών (Π.Ο.Φ.Ε.Ε.)  το έτος 1994, μέλη της οποίας  σήμερα είναι 37 τοπικές Ενώσεις - Μέλη που δραστηριοποιούνται σε όλη την Ελλάδα. Στη συνέχεια ιδρύθηκε και η Πανελλήνια Ένωση Φοροτεχνών Επιστημόνων ( Π.Ε.Φ.Ε.).

     Το υφιστάμενο  συνδικαλιστικό κίνημα στον επαγγελματικό χώρο των λογιστών αποτελεί κι αυτό μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που πορεύεται μέσα από το δημοκρατικό πολίτευμα. Ποιο είναι  όμως το πρωταρχικό στοιχείο μιας δημοκρατικής ευνομούμενης πολιτείας; Η συμμετοχή στα κοινά φυσικά. Κάνοντας ένας παραλληλισμό μεταξύ  δημοκρατίας και  συνδικαλιστικής δράσης, ας δούμε τι προϋποθέτει και τι απαιτεί η  δημοκρατία και ας μεταφέρουμε τις διαπιστώσεις αυτές στο χώρο του συνδικαλισμού.  
     Στη δημοκρατία, ο ελεύθερος άνθρωπος πρέπει να είναι  πρώτα – πρώτα πολίτης. Να έχει γνώμη για τα κοινά την οποία θα εκφράζει ελεύθερα. Αυτή είναι η τιμή του. Ο απέχων από το δημόσιο βίο, σε μια δημοκρατία ήταν «άτιμος» κατά τον Σόλωνα. Σήμερα οι δημοκράτες δεν κινδυνεύουν τόσο από αυτούς που κακώς πολιτεύονται, όσο από αυτούς που φεύγουν από την πολιτική, αφήνοντας ελεύθερους όσους πολιτεύονται κακώς. Μας ενοχλούν οι κακοί δραστήριοι κι εμείς αμεριμναμέριμνοι τους κοιτάζουμε να κάνουν το κακό. Δυστυχώς η δημοκρατία, το δύσκολο αυτό πολίτευμα, απαιτεί προσφορά χρόνου και δράσης. Οι λίγοι κακοί αλλά δραστήριοι πολίτες δεν θα μπορούσαν να βλάψουν την δημοκρατία αν οι πολλοί και αδρανείς δεν τους άφηναν να την βλάψουν.

      Αυτό που εντοπίζουμε και στο συνδικαλιστικό μας χώρο είναι ότι η πλειονότητα των λογιστών – φοροτεχνικών «απέχουν» από τη συλλογική δράση για τους λόγους που αναφέραμε ανωτέρω. Οι απογοητευμένοι συνάδελφοι βλέπουν την εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών να  μας αντιμετωπίζει ως  άμισθους δημοσίους υπαλλήλους. Από την άλλη βλέπουν  τους εκπροσώπους των υφιστάμενων ενώσεων και συλλόγων  άλλες φορές να ξιφουλκούν δημόσια   για θέματα που άπτονται του επαγγέλματος μας  και άλλες να φουσκώνουν ως διάνοι και να επαίρονται για την επίτευξη μιας παράτασης προθεσμίας υποβολής κάποιας φορολογικής υποχρέωσης. Δεν έχουν  συνειδητοποιήσει ακόμη ότι το Υπουργείο Οικονομικών μας αντιμετωπίζει ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης, ενώ θα έπρεπε να είμαστε  κι εμείς ανάμεσα σ΄ εκείνους  που συμβουλεύουν την ηγεσία του Υπουργείου για την αναμόρφωση του φορολογικού μας συστήματος…
       Στα είκοσι σχεδόν έτη που δραστηριοποιούνται οι υφιστάμενοι σύλλογοι και ενώσεις αυτά που πέτυχαν για το κοινό καλό του κλάδου είναι πολύ λίγα, αν αναλογιστεί κανείς πως σε άλλα επαγγέλματα, σύλλογοι με λιγότερα χρόνια δράσης πέτυχαν πολύ περισσότερα. Και αυτό το πέτυχαν γιατί είχαν συλλόγους πολυπληθείς με ενεργά και δραστήρια μέλη. Δεν είμαι μηδενιστής ούτε προσπαθώ να υποτιμήσω τις προσπάθειες των ανθρώπων που δούλεψαν και δουλεύουν σ’ αυτούς τους συλλόγους. Όμως σαν μέλος μιας δημοκρατικής κοινότητας οφείλω να λέω ελεύθερα την γνώμη μου και να στηλιτεύω αυτά που θεωρώ  κακώς κείμενα  στο χώρο, με στόχο  όχι την προσωπική προβολή, αλλά την ενίσχυση του συνδικαλισμού στον χώρο που δραστηριοποιούμαστε.

      Θεωρώ ότι οι υφιστάμενοι σύλλογοι απέτυχαν στο έργο τους διότι δεν είχαν τη συμπαράσταση των επαγγελματιών. Η αποχή των λογιστών από τη συμμετοχή στα κοινά που είναι δικαιολογημένη, ήταν αυτή που οδήγησε τον συνδικαλισμό στη συρρίκνωση και στον μαρασμό. Εύλογα θα με ρωτήσει όμως κάποιος. «Τι  παραπάνω θα προσφέρει ο νέος φορέας που δημιουργήθηκε και που δεν έχουν προσφέρει οι άλλοι;»  
Η απάντηση που θα δώσω είναι η εξής: Πάντα ένας νέος σύλλογος με καινούργιες ιδέες,  με ανθρώπους απαλλαγμένους από το σύνδρομο της καρέκλας, με  προτάσεις και λύσεις για τα  καυτά επαγγελματικά μας θέματα, αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, η αποτελεσματικότητα του οποίου όμως εξαρτάται άμεσα από τη συσπείρωση των επαγγελματιών που τον απαρτίζουν και από την ενεργή  τους συμμετοχή. Ο νέος φορέας  με τον αέρα της ανανέωσης, θα δημιουργήσει ένα ρεύμα με δραστήρια μέλη  που θα οδηγήσει σε συσπείρωση του χώρου και θα συμπαρασύρει και τους συμμετέχοντες στους υπόλοιπους συλλόγους να δραστηριοποιηθούν κι αυτοί. Ουσιαστικά  ο νέος σύλλογος θα αποτελέσει  το αναμμένο φυτίλι που θα πυροδοτήσει την αλλαγή του συνδικαλιστικού τοπίου στον χώρο των λογιστών-φοροτεχνικών.

      Δεν πρέπει να είμαστε μεμψίμοιροι, ούτε να βλέπουμε το δέντρο αντί για το δάσος, προφητεύοντας ως «Κασσάνδρες» ότι η ίδρυση πολλών συλλόγων  αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη υγιούς  συνδικαλισμού. Ας δούμε την σύσταση του νέου φορέα από τη θετική της πλευρά. Οι υπάρχοντες  σύλλογοι  με αγαστή συνεργασία μεταξύ τους μπορούν να πετύχουν πολλά. Και το ιδανικό θα είναι να μπορέσουν κάποια στιγμή – και καλό θα είναι να γίνει σύντομα-  να ενσωματωθούν όλοι στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ελευθέρων Επαγγελματιών, προασπίζοντας έτσι  τα συμφέροντά μας.  

      Κλείνοντας να αναφέρω το εξής: Είναι προτιμότερο να συμφωνείς με κάποιους στο ίδιο το πρόβλημα παρά στους τρόπους λύσης αυτού. Γιατί η συμφωνία στο πρόβλημα φανερώνει τη συμφωνία σε μια απώτατη κοινή αφετηρία, μια κοινή πηγή πνευματικής αγωνίας για όσα διαδραματίζονται στον επαγγελματικό και όχι μόνο χώρο. Οι λύσεις στη συνέχεια θα βρεθούν.

      Πιστεύω πως με τους ανθρώπους που ξεκίνησαν το σύλλογο αυτό με ενώνει η συμφωνία στο ίδιο το «πρόβλημα». Αυτό είναι το ζητούμενο για μένα και τα άλλα έπονται. Ας δώσουμε λοιπόν πίστωση χρόνου στον νεοϊδρυθέντα φορέα και ας δούμε επιτέλους τα πράγματα στην σωστή τους βάση. Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι πως πάνω απ΄ όλα βρίσκεται η περιφρούρηση και η κατοχύρωση  του επαγγέλματος μας, καθώς και αναγνώριση μας ως επαγγελματίες από τον φορολογούμενο πολίτη  αλλά και το Υπουργείο Οικονομικών. Αν θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά τα πράγματα στον χώρο μας, πρέπει να ταρακουνήσουμε τα λιμνάζοντα νερά και αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την ενεργό συμμετοχή μας. Το σύνθημα μας πρέπει να είναι ένα: «Η ισχύς εν τη ενώσει». Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο μέσα από τη συσπείρωση όλων των συνδικαλιστικών μας φορέων.