Κατεβαίνοντας προς την πλατεία Συντάγματος!

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής - φοροτεχνικός


Αύριο, θα κατέβω στη συγκέντρωση. Δεν πρέπει να λείπει κανείς άλλωστε απ΄το αυριανό ραντεβού. Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό, καθώς θα ανεβαίνω τις σκάλες θα βρεθώ με ταχύ βήμα στην πλατεία. Θα πάρω μια βαθειά ανάσα μόλις πατήσω και το τελευταίο σκαλί. Εκεί θα αντικρίσω φίλους, γνωστούς, αλλά και άγνωστους σε μένα συναδέλφους που ήρθαν από την κάθε γωνιά της Ελλάδος. Μπορεί να μη τους γνωρίζω όλους, όμως μας ενώνει κάτι κοινό. Κωπηλατούμε όλοι αγόγγυστα εδώ και χρόνια στην ίδια γαλέρα, ακολουθώντας τον ρυθμό του τυμπάνου που ηχεί καθημερινά στα αυτιά μας.

Αναγνωρίζω στις πλάτες όλων τα ίδια σημάδια. Είναι από το μαστίγιο του μαστιγοφόρου «επιστάτη», που χτυπά ολοένα και πιο δυνατά. Αναγνωρίζω όμως και άλλα κοινά σημάδια, αυτά όμως είναι πιο βαθειά, μέσα στη ψυχή μας. Είναι τα σημάδια που έχουν χαράξει με μανία όλοι εκείνοι που ευθύνονται για τον εξευτελισμό και την καταρράκωση που υφιστάμεθα καθημερινώς ως επαγγελματίες, ως κλάδος και ως άνθρωποι γενικότερα.

Παρόλα αυτά όμως, στα πρόσωπα όλων δεν υπάρχει κατήφεια γιατί την έχει εξαφανίσει η σπίθα της ματιάς που υποδηλώνει ότι πλέον δεν πάει άλλο! Δεν είμαι διόλου υπερβολικός και ό,τι γράφω δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου.

Καθώς προχωρώ μέσα στο πλήθος αισθάνομαι πως είναι κι άλλοι εδώ μαζί μας! Είναι αυτοί που δεν μπόρεσαν να έρθουν τελικά αλλά η σκέψη τους είναι εδώ. Ο δικός τους παλμός μεταφέρεται νοητά και γίνεται αισθητός στην ατμόσφαιρα, πλανάται παντού, θαρρείς και τον ακούς σαν θρόισμα σε κάθε άκρη της πλατείας!

Είναι όμως κι άλλοι μαζί μας. Είναι η σκέψη όλων αυτών που άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω στις επάλξεις, είναι οι ψυχές των συναδέλφων που έφυγαν επέκεινα του κόσμου τούτου με μια θλίψη για την κατάσταση του κλάδου! Συνειδητοποιώ ξαφνικά, έτσι όπως προχωρώ ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου ότι, το κακό είναι πως ο αριθμός αυτών που φεύγουν συνεχώς αυξάνεται...

Όμως, αίφνης αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι τελικά όλοι εδώ, κάποιοι λείπουν. Το βλέμμα μου γυρίζει βιαστικά προς όλες τις γωνιές μήπως και εντοπίσω κάποιον ακόμη αλλά εις μάτην. Απουσίες ηθελημένες, για λόγους  ανωτέρας βίας, δεν το γνωρίζω!

Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι αν δεν πάψουν οι αντιζηλίες, οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και οι ρεβανσισμοί, τότε κάποιες καταστάσεις θα χρονίζουν και θα μας αναγκάζουν να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο μέσα στην κινούμενη άμμο της μισαλλοδοξίας. 

Ευελπιστώ αύριο, όταν θα τελειώσει η συγκέντρωση να περιγράψω την αληθινή κατάσταση και να μεταφέρω τον παλμό και το πάθος όλων μας. Ελπίζω ότι, όσοι ακόμη αμφιταλαντεύονται για το αν θα πρέπει να έρθουν ή όχι αύριο να καταλάβουν εγκαίρως ότι η μη συμμετοχή σ΄αυτές τις κινητοποιήσεις μόνο κακό κάνει σε όλους. Αβρόχοις ποσί δεν κέρδισε ποτέ κανείς!


Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία.