Αποτελέσματα live αναζήτησης

Το επάγγελμα του λογιστή και ο μύθος του σπηλαίου

31 Οκτώβριου 2014 Σχόλια
Το επάγγελμα του λογιστή και ο μύθος του σπηλαίου
© Taxheaven - H εικόνα προστατεύεται από τον νόμο περι πνευματικής ιδιοκτησίας - Δείτε περισσότερα στους όρους χρήσης
  • Εκτιμώμενος χρόνος ανάγνωσης 7 λεπτά

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής - φοροτεχνικός
Μέλος της επιστημονικής ομάδας του TaxHeaven




Είναι πασιφανές  ότι η πορεία του επαγγέλματός μας βρίσκεται σε μία πολύ κρίσιμη καμπή. Οι ρυθμοί «παραγωγής» της πολυνομίας και της ηλεκτρονικής γραφειοκρατίας που δυστυχώς, αμφότερες είναι συνυφασμένες με το επάγγελμά μας, εξακολουθούν να είναι φρενήρεις, ενώ ταυτόχρονα οι εξελίξεις γύρω από το μέλλον του κλάδου είναι καταιγιστικές. Την υφιστάμενη κατάσταση του επαγγελματικού μας κλάδου τη γνωρίζουμε από πρώτο χέρι μόνο εμείς οι ίδιοι, οι οικογένειές μας και ίσως το πολύ στενό μας περιβάλλον. Κανείς όμως δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της πίεσης που ασκείται νυχθημερόν σε κάθε λογιστικό γραφείο, παρά μόνο όσοι τραβούν κουπί ασταμάτητα στην ίδια γαλέρα!

Μέσα σ΄αυτό το απέραντο φρενοκομείο καλούμαστε να ασκήσουμε με συνέπεια τα καθήκοντά μας, χειμαζόμενοι ταυτόχρονα και από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της φοροεπιδρομής που έχει ενσκήψει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.  

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από άγχος, ανασφάλεια, αγωνία, αβεβαιότητα, πλήθος καταληκτικών ημερομηνιών και τρεχουσών υποχρεώσεων, συνεχόμενα προβλήματα με τις ηλεκτρονικές εφαρμογές των Δημοσίων φορέων που καλούμαστε να  χρησιμοποιούμε, καθώς κι ένα σωρό άλλων παραγόντων που καθιστούν το επάγγελμά μας ως ένα από τα πιο πολύπλοκα, απαιτητικά και συνάμα ψυχοφθόρα στην ελληνική πραγματικότητα.

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι φυσικά καινοφανείς, ούτε μέσω αυτών κομίζω γλαύκα ες Αθήνας. Η υφιστάμενη κατάσταση, τα προβλήματα στο χώρο μας, οι αγωνίες και οι προβληματισμοί όλων μας έχουν καταγραφεί και επισημανθεί πολλάκις από πλειάδα συναδέλφων, μεμονωμένα ή μέσω των συνδικαλιστικών φορέων.

Παρόλο που τα προβλήματα τα οποία μας ταλανίζουν έχουν εντοπιστεί και αναδειχθεί κατά κόρον, εντούτοις υπάρχει μια δυστοκία αναφορικά με την υλοποίηση πράξεων εκ μέρους μας που θα οδηγήσουν στην ανατροπή του υπάρχοντος σκηνικού ή τουλάχιστον στη βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε. Παράλληλα, δεν υπάρχει σύμπνοια απόψεων και κοινή γραμμή πλεύσης μέσω της οποίας θα δοθεί η ώθηση για να βελτιωθεί η υπάρχουσα κατάσταση. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η συνεχόμενη αποχή –όχι αδικαιολόγητη πολλές φορές αφού λείπει το όραμα– των συναδέλφων από τα συνδικαλιστικά δρώμενα που έχει οδηγήσει σε μαρασμό τις συλλογικές προσπάθειες, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πράγματα δεν οδηγούν σε καλό δρόμο.  

Σήμερα, θα προσπαθήσω να μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου έχοντας ως γνώμονα ένα κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ο μύθος του σπηλαίου του Πλάτωνος είναι ίσως γνωστός στους περισσότερους. Ο αλληγορικός αυτός μύθος παρατίθεται από τον Πλάτωνα στο έβδομο βιβλίο του έργου του  «Πολιτεία». Πολλοί ίσως αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κατάσταση που βιώνουμε ή θα νομίζετε ότι βρίσκομαι σε σύγχυση και γράφω ασυναρτησίες. Βέβαια, δεν είναι απίθανο να συμβαίνει το τελευταίο,  αφού το μυαλό μας σε λίγο θα αρχίσει να φυραίνει με όλα όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Στον παρόντα σχολιασμό πάντως σας διαβεβαιώ ότι γράφω με πλήρη διαύγεια πνεύματος.

Ας ξεκινήσω να περιγράψω με απλά λόγια τον αλληγορικό αυτόν μύθο. Μέσα σ΄ένα σπήλαιο, που έχει είσοδο ανοιχτή προς το φως, ζουν από την παιδική τους ηλικία αλυσοδεμένοι άνθρωποι, στα πόδια, στα χέρια και στον αυχένα, ακινητοποιημένοι, που αναγκάζονται να βλέπουν μόνο μπροστά προς ένα τοίχο, χωρίς να μπορούν να στρέψουν το κεφάλι τους. Μία φωτιά φέγγει αμυδρά έξω από το σπήλαιο. Στην είσοδο της σπηλιάς υπάρχει ένα χαμηλό τοιχίο, πίσω από το οποίο περνούν διάφοροι άνθρωποι κουβαλώντας στα χέρια τους διάφορα αντικείμενα, ομοιώματα ανθρώπων, ζώων, εικόνων  κ.λπ., οι σκιές των οποίων πέφτουν στον τοίχο του σπηλαίου. Οι δεσμώτες επομένως σε όλη τους τη ζωή βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων και θεωρούν ότι αυτές οι σκιές είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η μακροχρόνια παραμονή των δεσμωτών στο σπήλαιο συνοδεύεται και από πλήρη ακινησία, αφού είναι δεμένοι χειροπόδαρα μένοντας σ΄αυτή τη θέση συνεχώς, ανήμποροι να κάνουν την οποιαδήποτε κίνηση. Βλέπουν μόνο μπροστά τους απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Καθηλωμένοι σ΄αυτή τη θέση δεν μπορούν να δουν τη φωτιά που καίει πίσω τους. Το μόνο που βλέπουν είναι ανταύγειες φωτός που προβάλλονται στα τοιχώματα του σπηλαίου που βρίσκονται μπροστά τους. Ταυτόχρονα, ακούνε σαν αντίλαλο μόνο τα λόγια αυτών που βρίσκονται κρυμμένοι πίσω από το τοιχίο. Δεν υποπτεύονται πως όλα αυτά είναι μια σκοτεινή αντανάκλαση της μιμήσεως του πραγματικού. Οι άνθρωποι μέσα στο σπήλαιο, οι δεσμώτες, διακατέχονται από άγνοια αλλά δεν έχουν επίγνωση της άγνοιάς τους. Βλέπουν τις σκιές και νομίζουν πως γνωρίζουν την αλήθεια.

Γνωρίζουμε άραγε την αλήθεια των πραγμάτων ή απλώς βλέπουμε τις σκιές της αλήθειας; Μήπως τελικά ζούμε στο σκοτάδι της άγνοιας με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Στο σημείο αυτό δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω έναν παραλληλισμό στον ανωτέρω αλληγορικό μύθο και να τον μεταφέρω στη δική μας επαγγελματική καθημερινότητα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που αναφέρθηκα σ’ αυτόν τον μύθο. Ο Πλάτωνας βέβαια αναφερόταν διαμέσου του μύθου αυτού στην άγνοια και τη δύναμη της γνώσης γενικότερα, στον νοητό κόσμο και στον αισθητό κόσμο, όμως εγώ θέλησα να μεταφέρω το νόημα του μύθου του σπηλαίου στα δικά μας μέτρα. Έχω τους λόγους μου που το κάνω αυτό και θα το εξηγήσω ευθύς αμέσως.

Αν  αντικαταστήσουμε τους δεσμώτες με μας τους ίδιους ως λογιστές, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για όσα βιώνουμε. Ως λογιστές-δεσμώτες, βλέπουμε μόνο τις σκιές των αντικειμένων, όντες αλυσοδεμένοι χειροπόδαρα και ανήμποροι να αντιδράσουμε. Τα δεσμά μας είναι οι καθημερινές υποχρεώσεις, το άγχος των καταληκτικών ημερομηνιών, τα πρόστιμα που καραδοκούν καθώς και όλα όσα μας έχουν φορτώσει τα οποία μας κρατούν ομήρους σ΄αυτή την κατάσταση. Οι άνθρωποι πίσω από το τοιχίο, είναι όσοι διευκολύνονται μέσα από αυτή την κατάσταση, οι ιθύνοντες, οι κυβερνώντες, η άρχουσα τάξη γενικότερα αλλά και όσοι μας ξεγελούν με ψεύτικες υποσχέσεις αποκρύπτοντας επιμελώς την πραγματικότητα.  Μας δίνουν όσα αυτοί επιθυμούν και με τον τρόπο που αυτοί κρίνουν ότι θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Εμείς αναλωνόμαστε να ερμηνεύουμε όσα νομίζουμε ότι αποτελούν την πραγματικότητα, ενώ η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Το φως που περιγράφεται στον μύθο είναι η πραγματική αλήθεια και ο χώρος έξω από τη σπηλιά είναι η αληθινή πραγματικότητα.

Για να καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τα υπάρχοντα «δεσμά» πρέπει να προσανατολιστούμε προς τον εσωτερικό μας κόσμο, στην παιδεία μας γενικότερα αλλά και στη δύναμη της γνώσης πάνω στο αντικείμενο της εργασίας μας. Η γνώση είναι δύναμη άλλωστε. Έτσι, σιγά σιγά θα απαλλαγούμε από τα δεσμά μας και θα καταφέρουμε να δούμε τι γίνεται πίσω από το τοιχίο που τόσα χρόνια αποτελούσε το εμπόδιο για την αληθινή εικόνα που μας περιβάλλει. Θα αντικρίσουμε τα ίδια τα πράγματα και όχι τη σκιά τους. Στη συνέχεια, θα ανέβουμε στο σπήλαιο και θα φτάσουμε στην έξοδό του αντικρίζοντας τον ήλιο. Έπειτα, απαλλαγμένοι από τα δεσμά αυτά θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους δεσμώτες. 

Απαραίτητος σύμμαχος σε όλη αυτή την προσπάθεια προκειμένου να ανέβουμε προς την άκρη του «σπηλαίου» και να απαλλαγούμε από τα «δεσμά» που μας καθηλώνουν τόσα χρόνια -εκτός από την ατομική αναζήτηση-, αποτελεί και η συμμετοχή μας στις συλλογικές προσπάθειες που πραγματοποιούνται για το κοινό καλό.

Στους συλλογικούς αγώνες όπως είναι γνωστό, κανείς δεν περισσεύει. Αυτό μπορεί να ακούγεται κοινότυπο και να είναι χιλιοειπωμένο, όμως αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα. Όταν ο πρωταρχικός στόχος είναι η συσπείρωση του κλάδου, τότε όλοι πρέπει να υποχωρήσουν για το κοινό καλό, βάζοντας στην άκρη τα όποια μικροκομματικά συμφέροντα, τις αντιζηλίες, τα οφίτσια ή τους ρεβανσισμούς. Ο καθένας μπορεί να βοηθήσει απ΄όποιο μετερίζι μπορεί, όμως η άμεση συμμετοχή είναι η πεμπτουσία της αγωνιστικής δράσης γιατί μέσω αυτής κάνουμε πράξεις όλα όσα πρεσβεύουμε.  Στις δύσκολες περιόδους που διανύουμε η δημιουργία μιας ενιαίας και στεντόρειας φωνής που θα σπάσει τα τύμπανα των ιθυνόντων είναι απαραίτητη όσο ποτέ. Η συλλογικότητα ίσως αποτελεί και το τελευταίο όπλο στη φαρέτρα μας, αφού ένας αρραγής κλάδος που μέσω των αντιπροσώπων του θα διεκδικεί τα αυτονόητα δε θα είναι εύκολος αντίπαλος για κανέναν.

Ας δούμε επιτέλους την αλήθεια κατάματα και μην ψάχνουμε να βρίσκουμε συνεχώς προφάσεις ή εμπόδια. Ας αφήσουμε στην άκρη τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού που έχει ποτίσει το πετσί μας και ας κάνουμε γνωστά σε όλους αυτά που μας ροκανίζουν τη ζωή. Ίσως η σημερινή τοποθέτηση σας κούρασε ή ίσως σας ξένισε η σχέση του μύθου του σπηλαίου με τα όσα ζούμε καθημερινά στο δύσκολο επάγγελμα που ακολουθούμε. Όμως, η δική μου άποψη -χωρίς φυσικά να διεκδικώ το αλάθητο-, είναι ότι έχει σχέση ο μύθος του σπηλαίου με όσα βιώνουμε ως επαγγελματίες αλλά και ως άνθρωποι γενικότερα.

Ραντεβού λοιπόν την 7η Νοεμβρίου 2014, στις 13:30 στην πλ. Συντάγματος. Γιατί η ενότητα προέχει.

Καλημέρα και καλή δύναμη.  



Δημιουργία νέας κατηγορίας

Κατηγορίες προσωπικής βιβλίοθήκης