Λογιστής: Ο δεσμώτης του taxis

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής - φοροτεχνικός

Άλλη μια μέρα είμαστε δεσμώτες του taxis που για πολλοστή φορά πραγματικά παραπαίει. Μία μόλις ημέρα πριν την καταληκτική ημερομηνία πλειάδας υποχρεώσεων, το σύστημα αρνείται πεισματικά να ανταποκριθεί στις τρέχουσες ανάγκες ταλαιπωρώντας χιλιάδες λογιστές και πολίτες. Τα ίδια γίνονταν και χθες, καθώς και τις προηγούμενες μέρες με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να ολοκληρώσουμε τις εργασίες μας. Ταυτόχρονα, λόγω της υπολειτουργίας του taxis δεν λειτουργούν και άλλες υπηρεσίες όπως ενδεικτικά ο Ε.Φ.Κ.Α., η πλατφόρμα για τη δήλωση τετραγωνικών κ.ά., που ως γνωστόν χρησιμοποιούν web services της Α.Α.Δ.Ε.

Οι πελάτες ζητούν ενημέρωση για τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. ή για τις τρέχουσες εισφορές του Ε.Φ.Κ.Α., όμως πως να τους ενημερώσουμε αφού το σύστημα έχει «στυλώσει» τα πόδια και δεν προχωρά; Χαμένες εργατοώρες μπροστά σε μια οθόνη, να προσπαθείς να ολοκληρώσεις μια υποχρέωση και εν τέλει να μη μπορείς. Κάθε ψήγμα προγραμματισμού εργασιών κονιορτοποιείται λόγω της δυσλειτουργίας του taxis και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.

Η αναγνώριση ενός ολόκληρου κλάδου και των προσπαθειών του φαίνεται στην πράξη όχι στα λόγια. Η αναγνώριση και ο σεβασμός φαίνονται από τον τρόπο που η πολιτεία μας αντιμετωπίζει. Κανείς δε σέβεται όλα αυτά που βιώνουμε και το εξοργιστικό είναι πως καθημερινά γινόμαστε το «μπαλάκι» ανάμεσα σε εργοδότες, εργαζόμενους και επιχειρηματίες, απολογούμενοι για τις αβελτηρίες άλλων. Στο πρόσφατο παρελθόν μας προέτρεπαν να εργαζόμαστε τις μεταμεσονύχτιες ώρες (σ.σ. θυμόμαστε νομίζω τις λευκές νύχτες του υπ. Οικονομικών), ώστε να μη ταλαιπωρούμαστε!

Υφιστάμεθα μια ταλαιπωρία άνευ προηγουμένου και αντί να λύνονται τα όποια ζητήματα το μόνο που βλέπουμε είναι να μας κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλο με απειλές και πρόστιμα. Αλήθεια, πως θα ένιωθε ένα υπηρεσιακό στέλεχος αν παρέμενε στην οθόνη του υπολογιστή του για ώρες προσπαθώντας να ολοκληρώσει μια εργασία και στο τέλος μετά από πολύωρη προσπάθεια να μη μπορούσε;  Άραγε ποτέ θα μπουν για λίγο και στη δική μας θέση;