ΣτΕ 2609/2002
Ο φόρος πολυτελείας (άρθρο 4 του Ν.Δ.2461/1953), ο οποίος ενοποιήθηκε με άλλους για να αποτελέσουν τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης του Ν.1477/1984, αποτελεί στοιχείο κόστους και εκπίπτεται από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης.
Σχόλια:
1 Ιαν 2002
Taxheaven.gr
<------>
...............
5. Επειδή, εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, η
αναιρεσίβλητη εταιρία κατά την ένδικη διαχειριστική περίοδο διατηρούσε
επιχείρηση με αντικείμενο εργασιών κυρίως την κατασκευή, εμπορία, διόρθωση
και φύλαξη γουναρικών, δευτερευόντως δε την εμπορία ειδών νεωτερισμού. Με το
ένδικο φύλλο ελέγχου, οικονομικού έτους 1987, προσδιορίστηκε η ζημία της
αναιρεσίβλητης στο ποσό των 745.189 δρχ., έναντι δηλωθείσας 2.924.047 δρχ.
Μεταξύ άλλων, η φορολογική αρχή δεν αναγνώρισε προς έκπτωση ποσό 1.298.094
δρχ., με την αιτιολογία ότι τούτο αφορά Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης, ο οποίος δεν
αποτελεί στοιχείο κόστους, αλλά φόρο επιρριπτόμενο στην κατανάλωση (όπως ο
ΦΚΕ) και συμψηφιζόμενο με τον από την κατανάλωση εισπραττόμενο. Το Διοικητικό
Εφετείο, επικυρώνοντας κατά τούτο την πρωτόδικη απόφαση, έκρινε ότι εφόσον ο
εν λόγω φόρος "καταβλήθηκε από την εφεσίβλητη, όπως δέχεται και ο έλεγχος,
κατά την εισαγωγή των εμπορευμάτων της στο τελωνείο, νομίμως αναγνωρίστηκε
προς έκπτωση το ανωτέρω ποσό του φόρου, με την εκκαλούμενη απόφαση, γιατί
κατά τον κρίσιμο χρόνο, σύμφωνα με το άρθρο 35, παρ. 1, εδάφιο ε' του
Ν.Δ.3323/1955, ο ειδικός φόρος κατανάλωσης, όπως και ο ΦΚΕ, βαρύνει την
επιχείρηση και εκπίπτεται από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης της
διαχειριστικής εκείνης περιόδου κατά την οποία καταβλήθηκε, ανεξάρτητα εάν
μεταγενέστερα ο φόρος αυτός επιρρίφθηκε στην κατανάλωση". Η κρίση αυτή του
Διοικητικού Εφετείου είναι νόμιμη, σύμφωνα με τα όσα εκτίθενται στην
προηγούμενη σκέψη, οι δε λόγοι αναίρεσης της κρινόμενης αίτησης, που
υποστηρίζουν το αντίθετο, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. ...............
Taxheaven.gr