ΣτΕ 1495/1998
Η διάταξη της παρ. 2, εδάφιο γ του άρθρου 27 του Ν.1642/1986 περί επιστροφής φόρου (ΦΠΑ) δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής υπέρ του εγκαταστημένου εκτός Ελλάδος λήπτη υπηρεσιών διαφήμισης που παρασχέθηκαν εντός Ελλάδος
Σχόλια:
1 Ιαν 1998
Taxheaven.gr
Επιστροφή φόρου σε αλλοδαπή εταιρία
Σ.τ.Ε. 1495/1998
Η διάταξη της παρ. 2, εδάφιο γ' του άρθρου 27 του Ν.1642/1986 περί επιστροφής
φόρου (ΦΠΑ) δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής υπέρ του εγκαταστημένου εκτός Ελλάδος
λήπτη υπηρεσιών διαφήμισης που παρασχέθηκαν εντός Ελλάδος
<------>
6. Επειδή, στην προκείμενη περίπτωση, το Διοικητικό Εφετείο δέχθηκε τα εξής,
κατ' εκτίμηση, όπως αναφέρει στην προσβαλλόμενη απόφασή του, των έγγραφων
στοιχείων του φακέλου που είχαν τεθεί υπόψη του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου: "Η
εκκαλούσα (ήδη αναιρεσείουσα) αλλοδαπή εταιρία, που εδρεύει στην Ολλανδία,
κατέβαλλε κατά το έτος 1989, για αγορές διαφόρων ειδών και υπηρεσίες διαφήμισης
που της παρασχέθηκαν, Φόρο Προστιθέμενης Αξίας συνολικού ποσού 9.370.793 δρχ.
Στη συνέχεια η εκκαλούσα, με την από 27.6.1991 αίτησή της προς το Υπουργείο των
Οικονομικών (Υπηρεσία Φ.Π.Α. - Διεύθυνση Μελετών και Πόρων Φ.Π.Α.), ζήτησε την
επιστροφή του πιο πάνω ποσού φόρου, ως υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο μη
εγκαταστημένο στην Ελλάδα. Με την αίτηση αυτή υπέβαλε και τα σχετικά ενενήντα
δύο (92) Τιμολόγια Αγοράς και Τιμολόγια Παροχής Υπηρεσιών έτους 1989, καθώς και
πιστοποιητικό της αρμόδιας Φορολογικής Αρχής της Ολλανδίας, από το οποίο
προκύπτει ότι αυτή είναι επιχείρηση που υπόκειται σε Φ.Π.Α. στην Ολλανδία. Η ως
άνω αίτηση της εκκαλούσας απορρίφθηκε με την υπ' αριθ. 1047145/2991/22/0014/
/29.8.1991 απόφαση της προαναφερόμενης Υπηρεσίας του Υπουργείου των
Οικονομικών, για το λόγο ότι τα είδη που αγόρασε η εκκαλούσα με δέκα τέσσερα
(14) Τιμολόγια στη συνέχεια τα παρέδωσε σε επιχειρήσεις εγκαταστημένες στην
Ελλάδα, πραγματοποιώντας έτσι φορολογητέες πράξεις στον εσωτερικό της χώρας και
γι' αυτό δεν έχει δικαίωμα επιστροφής του Φ.Π.Α. που κατέβαλε. Το Διοικητικό
Πρωτοδικείο Αθήνας, εξετάζοντας προσφυγή της εκκαλούσας κατά της ανωτέρω
πράξεως, αφού έκρινε ότι η εκκαλούσα (ήδη αιτούσα) δεν απέδειξε την μη
πραγματοποίηση φορολογητέων πράξεων στην ημεδαπή, απαραίτητη προϋπόθεση, μεταξύ
άλλων, για την επιστροφή του Φ.Π.Α., απέρριψε την προσφυγή αυτή ως αβάσιμη. Την
κρίση αυτή του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου αμφισβητεί ήδη, με την υπό κρίση έφεσή
της, η εκκαλούσα (ήδη αιτούσα), υποστηρίζοντας ειδικότερα ότι η εκκαλούμενη
απόφαση όφειλε να εξετάσει τα πραγματικά περιστατικά και να μην περιορισθεί
μόνο στην περίπτωση της απόκτησης κινητών αγαθών από αυτή, αλλά να εξετάσει και
για την περίπτωση της παροχής υπηρεσιών διαφήμισης, για τις οποίες συντρέχουν
στο πρόσωπό της οι προϋποθέσεις επιστροφής, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων
27, παρ. 2, περ. γ' και 12, περ. 3 του Ν.1642/1986 και να υποχρεώσει τη
Φορολογική Αρχή να επιστρέψει από το πιο πάνω συνολικό ποσό του Φ.Π.Α. των
9.370.793 δρχ. ή τουλάχιστον το ποσό των 6.583.833 δρχ. που αναλογεί στις
υπηρεσίες διαφήμισης που της παρασχέθηκαν". Στη συνέχεια των πιο πάνω, το
Διοικητικό Εφετείο δέχθηκε ότι: "ενόψει των παραπάνω πραγματικών περιστατικών
και των διατάξεων που προαναφέρθηκαν, ανεξαρτήτως του αν η εκκαλούσα διατηρούσε
ή όχι κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα (1989) μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα,
οι επικαλούμενες από αυτή ως άνω διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 12 του
Ν.1642/1986, οι οποίες αναφέρονται μεταξύ άλλων και στην παροχή υπηρεσιών
διαφήμισης, αφορούν στην πληρωμή Φόρου Προστιθέμενης Αξίας στην Ελλάδα (τόπος
παροχής), αλλά για παροχή υπηρεσιών διαφήμισης από πρόσωπα εγκαταστημένα εκτός
της Ελλάδας σε πρόσωπα εγκαταστημένα στο εσωτερικό της χώρας και, συνεπώς, δεν
μπορούν να τύχουν εφαρμογής στην προκειμένη περίπτωση, κατά την οποία η
εκκαλούσα (ήδη αιτούσα) είναι λήπτης των υπηρεσιών διαφήμισης, για τις οποίες
κατέβαλε Φ.Π.Α. και δεν παρείχε αυτή τις υπηρεσίες αυτές. Επομένως, ορθώς και
νομίμως η Φορολογική Αρχή απέρριψε το παραπάνω αίτημα της εκκαλούσας (ήδη
αιτούσης) να της επιστραφεί το προαναφερόμενο ποσό του Φ.Π.Α. που αναλογεί σε
υπηρεσίες διαφημίσεως που της παρασχέθηκαν". Η κρίση αυτή του Διοικητικού
Εφετείου, με την οποία γίνεται δεκτό ότι, εφόσον η αιτούσα είναι η ίδια λήπτης
των υπηρεσιών διαφήμισης (δηλαδή υπηρεσίας του άρθρου 12, παρ. 3 του
Ν.1642/1986) και δεν χρησιμοποίησε περαιτέρω τις υπηρεσίες (ή τα αγαθά) που
έλαβε για φορολογητέες πράξεις της παρ. 3 του άρθρου 12 του Ν.1642/1986 (μεταξύ
των οποίων και οι διαφημίσεις), δεν δικαιούται επιστροφή του Φόρου
Προστιθέμενης Αξίας με βάση τις μνημονευμένες διατάξεις της παρ. 2, περ. γ' του
άρθρου 27 του Ν.1642/1986, είναι νόμιμη σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί στην
προηγούμενη σκέψη, όλα δε όσα αντίθετα προβάλλονται με τον δεύτερο λόγο της
κρινόμενης αίτησης πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα, καθώς και η κρινόμενη
αίτηση στο σύνολό της, δοθέντος ότι δεν προβάλλεται άλλος λόγος αναιρέσεως.
Taxheaven.gr