ΣτΕ 1335/2002 Η απαλλαγή των εξαγωγικών επιχειρήσεων από την έκτακτη εισφορά που επέβαλε η υπουργική απόφαση Ε.3789/128/15.3.1988 (κυρωθείσα με το άρθρο 22 του Ν.1796/1988), ήταν εξ αρχής ανίσχυρη ως αντικείμενη στο άρθρο 91, παρ. 1 της Συνθήκης της ΕΟΚ. Επομένως, η άρση της απαλλαγής αυτής με το άρθρο 21 του Ν.2214/1994, σε χρόνο δηλαδή που ξεπερνά το χρονικό όριο που θέτει για αναδρομική επιβολή φόρου η παρ. 2 του άρθρου 78 του Συντάγματος, δεν είναι αντισυνταγματική.

 <------> ............... 6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση, με το ένδικο εκκαθαριστικό σημείωμα, το οποίο εκδόθηκε κατ' εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 21 του Ν.2214/1994, επιβλήθηκε σε βάρος της αναιρεσίβλητης εταιρίας έκτακτη εφάπαξ εισφορά 2.336.299 δρχ. επί των κατά το οικονομικό έτος 1987 πραγματοποιηθέντων κερδών της από εξαγωγές σε χώρες της (ήδη) Ευρωπαϊκής Ενωσης, για τα οποία δεν είχε καταβάλει την, κατά την κυρωθείσα με τον Ν.1796/1988 υπ' αριθ. Ε.3789/128/15.3.1988 απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, εισφορά κατά τη ρητή εξαίρεση που προέβλεπε η ως άνω υπουργική απόφαση. Με την προσβαλλόμενη απόφαση κρίθηκε, όπως και πρωτοδίκως, ότι οι διατάξεις του άρθρου 21 του Ν.2214/1994 ήταν ανίσχυρες διότι, καταργώντας αναδρομικά τη, θεσπισθείσα με την ως άνω υπουργική απόφαση, φορολογική απαλλαγή των κερδών από εξαγωγές, συνιστούσαν αναδρομική επιβολή φορολογικού βάρους ανατρέχουσα πέραν του έτους από τη δημοσίευση του Ν.2214/1994 και επομένως αντίθετη με το άρθρο 78, παρ. 2 του Συντάγματος. Η κρίση αυτή του Διοικητικού Εφετείου δεν είναι νόμιμη διότι, σύμφωνα με όσα εκτίθενται στην προηγούμενη σκέψη, οι διατάξεις του Ν.2214/1994, οι οποίες προέβλεψαν την αναζήτηση της εισφοράς από τις επιχειρήσεις οι οποίες δεν την είχαν καταβάλει και οι οποίες ουδέποτε είχαν εγκύρως εξαιρεθεί από αυτή, δεν συνιστούν άρση φορολογικής απαλλαγής, ώστε να τίθεται ζήτημα παραβίασης από τις διατάξεις αυτές του άρθρου 78, παρ. 2 του Συντάγματος. Για τον λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, πρέπει να γίνει δεκτή η υπό κρίση αίτηση και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, η δε υπόθεση, η οποία χρήζει διευκρίνισης κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο για νέα κρίση. ...............