ΣτΕ 3439/2000 Ο σύμφωνα με τον φορολογικό νόμο επιμερισμός των δαπανών αλλοδαπών υποκαταστημάτων τραπεζών, κατ αναλογία των φορολογούμενων εσόδων και των μη φορολογούμενων ή φορολογούμενων με ειδικό τρόπο, αποτελεί μέθοδο εξακρίβωσης της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας και όχι καθιέρωση αμάχητου τεκμηρίου. Τούτο δεν αντίκειται στις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος.

 <------> 5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, από την προσβαλλόμενη απόφαση προκύπτουν τα εξής: Η αναιρεσείουσα τραπεζική εταιρία, που εδρεύει στις ΗΠΑ και είναι νόμιμα εγκατεστημένη στην Ελλάδα, υπέβαλε στον προϊστάμενο της ΔΟΥ ΦΑΕΕ Αθηνών την υπ' αριθ. 4932/10.5.1991 δήλωση φορολογίας εισοδήματος οικονομικού έτους 1991, με την οποία δήλωσε εισοδήματα απαλλασσόμενα του φόρου και εισοδήματα από τόκους, για τα οποία προβλέπεται παρακράτηση φόρου με εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης 498.818.111 δρχ. και καθαρό φορολογητέο εισόδημα 901.569.625 δρχ., σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 22 του Ν.1921/1991. Παράλληλα, η αναιρεσείουσα διατύπωσε στη δήλωσή της αυτή και επιφύλαξη του άρθρου 5 του Ν.Δ.3629/1956, με την οποία ισχυρίστηκε ότι: α) με τις διατάξεις του άρθρου 22 του Ν.1921/1991 το τεκμήριο που θεσπίστηκε "δεν είναι αμάχητο αλλά μαχητό", γιατί δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν στηρίζεται στα διδάγματα της κοινής πείρας και συνεπώς αντιτίθεται στις διατάξεις των άρθρων 20 παρ. 1, 4 παρ. 5 και 78 παρ. 1 του Συντάγματος και επομένως τα οικονομικά της αποτελέσματα της κρινόμενης χρήσης πρέπει να προσδιοριστούν σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν.1882/1990 σε ζημία 823.315.643 δρχ. β) επικουρικά τα αποτελέσματά της πρέπει να προσδιοριστούν σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 35 του Ν.Δ.3323/1955, κατ' εκτίμηση των συνθηκών λειτουργίας της τράπεζας και της φύσεως των εσόδων που απαλλάσσονται από τον φόρο εισοδήματος σε ποσό που δεν αμφισβητείται ότι αφίσταται από το ποσοστό 35%, δηλαδή ζημία 823.315.643 δρχ. και γ) άλλως τα αποτελέσματά της θα πρέπει να προσδιοριστούν με υπολογισμό των δαπανών που αναλογούν στα έσοδα που απαλλάσσονται από τον φόρο εισοδήματος στο ποσό που προκύπτει από τον επιμερισμό κατ' αναλογία των φορολογούμενων και απαλλασσόμενων εσόδων των κοινών μόνο δαπανών. Η επιφύλαξη αυτή απορρίφθηκε με την ένδικη πράξη του προϊσταμένου της ΔΟΥ ΦΑΕΕ Αθηνών, με την αιτιολογία ότι οι διατάξεις του άρθρου 22 του Ν.1921/1991 δεν θεσπίζουν τεκμήριο, μαχητό ή αμάχητο, αλλά προσδιορίζουν τη μέθοδο φορολόγησης του εισοδήματος των τραπεζικών επιχειρήσεων και δεν αντίκεινται ούτε σε συνταγματικές διατάξεις ούτε στα διδάγματα της κοινής πείρας. Προσφυγή της φορολογούμενης κατά της πιο πάνω αρνητικής απάντησης της φορολογικής αρχής απορρίφθηκε, όπως ήδη αναφέρθηκε, πρωτοδίκως, ως αβάσιμη. Το Διοικητικό Εφετείο, κρίνοντας επί έφεσης της αναιρεσείουσας, δέχθηκε ότι το παραπάνω σύστημα προσδιορισμού των φορολογητέων κερδών, με βάση τα δεδομένα των βιβλίων και στοιχείων της επιχείρησης, αποτελεί μέθοδο εξακρίβωσης της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας των φορολογούμενων και δεν αντίκειται στα άρθρα 4, παρ. 5 και 20, παρ. 1 του Συντάγματος, με τις διατάξεις δε αυτές, με τις οποίες ρυθμίστηκε ο τρόπος προσδιορισμού των φορολογητέων κερδών μόνο των ανώνυμων τραπεζικών επιχειρήσεων, ενώ για τις λοιπές Α.Ε. εξακολουθούν να ισχύουν οι προϊσχύσασες και για τις τραπεζικές επιχειρήσεις διατάξεις (άρθρα 35, παρ. 6 του Ν.Δ.3323/1955 και 15, παρ. 6 του Ν.Δ.3843/1958), δεν παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της ισότητας, γιατί οι ανώνυμες τραπεζικές επιχειρήσεις τελούν κάτω από εντελώς διαφορετικές πραγματικές συνθήκες σε σχέση με τις λοιπές Α.Ε. Ακολούθως, το Διοικητικό Εφετείο απέρριψε την έφεση της αναιρεσείουσας ως αβάσιμη. 6. Επειδή, ανεξαρτήτως της νομιμότητας της αιτιολογίας της ως προς την ερμηνεία του νόμου, η οποία πάντως δεν επηρέασε τελικά την ορθότητα της εφαρμογής του, η προσβαλλόμενη απόφαση ορθώς έκρινε ότι είναι εφαρμοστέος στην προκειμένη περίπτωση ο νέος τρόπος υπολογισμού των καθαρών κερδών των υποκαταστημάτων αλλοδαπών τραπεζών που καθιερώθηκε με το άρθρο 22 του Ν.1921/1991 και ο οποίος, όπως ήδη έχει αναφερθεί στην τέταρτη σκέψη, είναι αποκλειστικός και δεν αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 1 και 5, 20 παρ. 1 και 78 παρ. 2 του Συντάγματος. Συνεπώς, όλοι οι λόγοι αναίρεσης οι οποίοι στηρίζονται σε διαφορετική ερμηνεία του νόμου πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι, καθώς και η κρινόμενη αίτηση στο σύνολό της.