ΣτΕ 2338/1998 Επιχείρηση που αναλαμβάνει με σύμβαση έργου την κατασκευή και εγκατάσταση μηχανημάτων σε εργοστάσια, εργοτάξια κ.λπ., θεωρείται επιχείρηση τεχνικών έργων και φορολογείται για το συγκεκριμένο έργο με συντελεστή, σύμφωνα με τις διατάξεις των παρ. 3 και 4 του άρθρου 36Α του Ν.Δ.3323/1955 (παρ. 3 και 4, άρθρο 34 του v.2238/1994 ).

Εννοια τεχνικού έργου Σ.τ.Ε.: 2338/1998 Επιχείρηση που αναλαμβάνει με σύμβαση έργου την κατασκευή και εγκατάσταση μηχανημάτων σε εργοστάσια, εργοτάξια κ.λπ., θεωρείται επιχείρηση τεχνικών έργων και φορολογείται για το συγκεκριμένο έργο με συντελεστή, σύμφωνα με τις διατάξεις των παρ. 3 και 4 του άρθρου 36Α' του Ν.Δ.3323/1955 (παρ. 3 και 4, άρθρο 34 του Ν.2238/1994). <------> 7. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, η αναιρεσίβλητη Α.Ε. εμφάνισε στην απογραφή της κρινόμενης χρήσης, ως εμπορεύσιμα περιουσιακά στοιχεία, διάφορα ημιτελή μηχανουργικά εξαρτήματα, αξίας 70.301.203 δρχ., τα οποία είχε αναλάβει να κατασκευάσει για λογαριασμό της Α.Ε. "......", αλλά η φορολογική αρχή έκρινε ότι στην περίπτωση αυτή υπήρξε κατασκευή ιδιωτικού τεχνικού έργου κατά την έννοια των ως άνω διατάξεων και, κατόπιν αυτού, πρόσθεσε στο ανωτέρω ποσό μικτό κέρδος 12.822.939 δρχ., χαρακτήρισε το άθροισμα των δύο ποσών ως αξία εκτελεσθέντος έργου εντός της χρήσης και αφαίρεσε το ποσό που προέκυψε (83.124.142 δρχ.) από τη ζημία της χρήση υπό μορφή λογιστικής διαφοράς. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο διέγραψε την ως άνω λογιστική διαφορά, με την αιτιολογία ότι από το περιεχόμενο της έκθεσης ελέγχου δεν δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός της αναιρεσίβλητης ως τεχνικής επιχείρησης. Το Διοικητικό Εφετείο, με την αρχική ως άνω απόφασή του, που αναιρέθηκε εν μέρει με την ανωτέρω απόφαση του Σ.τ.Ε., είχε κρίνει ότι οι αναληφθείσες από την αναιρεσίβλητη εταιρία εργασίες (κατασκευή μηχανουργικών εξαρτημάτων εγκαταστάσεων, επισκευές εξαρτημάτων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και σιδηροκατασκευές όμοιων εγκαταστάσεων) έχουν χαρακτήρα βιομηχανικών κατασκευών και όχι τεχνικών έργων, είχε θεωρήσει νόμιμη την απογραφή των άνω ημιτελών μηχανουργικών εξαρτημάτων ως εμπορεύσιμων περιουσιακών στοιχείων της αναιρεσίβλητης και είχε διαγράψει την ανωτέρω λογιστική διαφορά. Το Σ.τ.Ε. αναίρεσε την ως άνω αρχική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου, κατά το μέρος που αφορούσε στην προαναφερθείσα λογιστική διαφορά, ως πλημμελώς αιτιολογημένη διότι, για το χαρακτηρισμό των ως άνω κατασκευών ως βιομηχανικών και όχι ως τεχνικού έργου, δεν είχε αποβλέψει στο περιεχόμενο της μεταξύ της αναιρεσίβλητης και της "......" συναφθείσας σύμβασης για να διαπιστώσει τη φύση του αναληφθέντος έργου, εάν δηλαδή τούτο περιελάμβανε και την εγκατάσταση των κατασκευαζόμενων μηχανουργικών εξαρτημάτων, οπότε θα αποτελούσε τεχνικό έργο κατά την έννοια του άρθρου 36α', παρ. 2 του Ν.Δ.3323/1955 και το εξ αυτού καθαρό κέρδος θα ήταν φορολογητέο κατά τα οριζόμενα στη διάταξη αυτή. Το Διοικητικό Εφετείο, μετά την υπ' αριθ. 1613/1993 προδικαστική απόφασή του, έκρινε με την ήδη προσβαλλόμενη απόφασή του ότι οι εργασίες τις οποίες κάνει η αναιρεσίβλητη εταιρία για λογαριασμό της Α.Ε. "......" γίνονται επί τη βάσει προηγούμενης σύμβασης έργου. Περαιτέρω, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι η αναιρεσίβλητη, εκτός από τις εργασίες της κατασκευής ή επισκευής των μηχανημάτων ή εξαρτημάτων, προβαίνει και στην τοποθέτηση (εγκατάσταση) αυτών μέσα στο πλαίσιο του όλου εκτελούμενου έργου. Με τα δεδομένα αυτά, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι η αναιρεσίβλητη, για τις ανωτέρω εργασίες της που κάνει για λογαριασμό της "......", είναι τεχνική επιχείρηση και ότι συνεπώς τα σχετικά κέρδη αυτής προσδιορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 36α' του Ν.Δ.3323/1955, δηλαδή με την εφαρμογή επί των ακαθάριστων εσόδων του προβλεπόμενου από τις εν λόγω διατάξεις προσήκοντος συντελεστή. Τέλος, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι η φορολογική αρχή είχε προσδιορίσει με μη νόμιμο τρόπο τα κέρδη της αναιρεσίβλητης εταιρίας από τις πιο πάνω εργασίες της, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 36α' του Ν.Δ.3323/1955 και ότι επομένως νομίμως, έστω και με άλλη αιτιολογία, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε διαγράψει την επίδικη λογιστική διαφορά. Η κρίση όμως αυτή του Διοικητικού Εφετείου είναι μη νομίμως αιτιολογημένη διότι, από το συνδυασμό των ως άνω διατάξεων του άρθρου 36α' του Ν.Δ.3323/1955 προς τις διατάξεις των άρθρων 75, παρ. 2 και 95, παρ. 2 του Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας, συνάγεται ότι, προκειμένου να προσδιορισθούν τα επίμαχα καθαρά κέρδη της αναιρεσίβλητης εταιρίας, τα οποία η φορολογική αρχή είχε καθορίσει εφαρμόζοντας κατά μη νόμιμο τρόπο το άρθρο 36α', παρ. 2, δηλαδή θεωρώντας ως καθαρό κέρδος την αξία του εκτελεσθέντος εντός της χρήση έργου, χωρίς να εφαρμόσει επ' αυτής τον οικείο συντελεστή καθαρού κέρδους, το Διοικητικό Εφετείο, αφού έκρινε ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής της εν λόγω διάταξης, έπρεπε να μην διαγράψει την επίμαχη λογιστική διαφορά, αλλά να εξετάσει αν υπήρχαν στη δικογραφία όλα τα στοιχεία που θα καθιστούσαν δυνατό τον προσδιορισμό των καθαρών κερδών με εφαρμογή του προσήκοντος συντελεστή επί του εργολαβικού ανταλλάγματος που αντιστοιχεί στο εκτελεσθέν εντός της χρήσης έργο και, σε καταφατική περίπτωση, να προσδιορίσει τα καθαρά κέρδη με τον τελευταίο αυτό νόμιμο τρόπο, μεταρρυθμίζοντας ανάλογα την οικεία πράξη της φορολογικής αρχής. Αλλως, σε περίπτωση μη ύπαρξης των ανωτέρω στοιχείων, το Διοικητικό Εφετείο θα μπορούσε να διατάξει με προδικαστική απόφαση την προσκόμιση αυτών. Συνεπώς, για το βάσιμο αυτό λόγο αναίρεσης, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί.