ΣτΕ 1155/1998 Εφόσον ο φορολογούμενος στρέφεται με την προσφυγή του μόνο κατά του πρόσθετου φόρου και όχι κατά του κεφαλαίου, εκείνου της ένδικης πράξης του προϊσταμένου της ΔΟΥ, που αφορά τον καταλογισμό του κύριου φόρου (μεταβίβασης ακινήτου), δεν είναι δυνατή η εξέταση από τα δικαστήρια της ουσίας λόγων ακύρωσης της πράξης αυτής

Πρόσθετος φόρος ελλιπούς δήλωσης Σ.τ.Ε.: 1155/1998 Εφόσον ο φορολογούμενος στρέφεται με την προσφυγή του μόνο κατά του πρόσθετου φόρου και όχι κατά του κεφαλαίου, εκείνου της ένδικης πράξης του προϊσταμένου της ΔΟΥ, που αφορά τον καταλογισμό του κύριου φόρου (μεταβίβασης ακινήτου), δεν είναι δυνατή η εξέταση από τα δικαστήρια της ουσίας λόγων ακύρωσης της πράξης αυτής <------> 5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσίβλητος απέκτησε, κατόπιν πλειστηριασμού ως υπερθεματιστής, κυριότητα ενός ακινήτου, την αξία του οποίου προσδιόρισε στην οικεία δήλωση φόρου μεταβίβασης στο ποσό των 7.437.031 δρχ. Ο φορολογικός έλεγχος διαπίστωσε ανακρίβεια της δήλωσης αυτής, ως προς τα προσδιοριστικά στοιχεία της αξίας του εν λόγω ακινήτου και προσδιόρισε την αξία του στο ποσό των 8.041.066 δρχ., με το ένδικο δε φύλλο ελέγχου καταλογίστηκε η διαφορά του προκύπτοντος βάσει δήλωσης και του κατά τον έλεγχο κύριου φόρου και επιβλήθηκε και πρόσθετος φόρος σε ποσοστό 240% επί της ανωτέρω διαφοράς. Κατά του φύλλου αυτού ο αναιρεσίβλητος άσκησε προσφυγή, με την οποία ζητούσε την ακύρωση μόνο του κεφαλαίου του αφορώντος την επιβολή του πρόσθετου φόρου. Το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, επικυρώνοντας αντίστοιχη κρίση της πρωτόδικης απόφασης, έκρινε ότι το ένδικο φύλλο έπρεπε να μεταρρυθμιστεί και να διαγραφεί ο πρόσθετος φόρος, δεδομένου ότι η δήλωση του αναιρεσίβλητου δεν περιείχε ανακρίβεια συνεπαγομένη τη βεβαίωση κύριου φόρου μικρότερου εκείνου που αντιστοιχούσε στα πραγματικά (και όχι στα δηλωθέντα) προσδιοριστικά στοιχεία του μεταβιβασθέντος ακινήτου. 6. Επειδή, υπό τα ανωτέρω όμως δεδομένα, εφόσον δηλαδή ο αναιρεσίβλητος με την προσφυγή του δεν είχε στραφεί και κατά του κεφαλαίου της ένδικης πράξης του αφορώντος τον καταλογισμό του κύριου φόρου, δεν ήταν δυνατή η εξέταση από τα δικαστήρια της ουσίας λόγων ακύρωσης της πράξης αυτής αναγομένων στην ύπαρξη ή μη ανακρίβειας της δήλωσης, συνεπαγομένης την επιβολή του κύριου φόρου, ήτοι λόγων σχετικών με το μη πληττόμενο δια της προσφυγής κεφάλαιο του φύλλου ελέγχου. Κρίναν επομένως αντιθέτως το δικάσαν Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο και ακυρώσαν το φύλλο ελέγχου κατά το κεφάλαιό του το αφορών την επιβολή του πρόσθετου φόρου, για λόγους σχετικούς με την ανυπαρξία ανακρίβειας στη δήλωση του αναιρεσίβλητου, εσφαλμένα το νόμο ερμήνευσε και εφήρμοσε και για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο με την κρινόμενη αίτηση, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί, παρελκούσης ως αλυσιτελούς της εξέτασης και του άλλου προβαλλόμενου λόγου αναίρεσης και η υπόθεση, χρήζουσα διευκρίνισης κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο προς νέα κρίση. Αν και, κατά τη γνώμη του προεδρεύοντος συμβούλου Ηλ. Παπαγεωργίου, η ανωτέρω κρίση του δικαστηρίου είναι κατ' αρχήν νόμιμη, αφού μ' αυτή γίνεται δεκτό ότι δεν συνέτρεχαν εν προκειμένω οι προϋποθέσεις για την επιβολή πρόσθετου φόρου, δηλαδή ανακρίβεια των προσδιοριστικών της αξίας του ακινήτου στοιχείων, συνεπαγομένη την επιβολή φόρου μικρότερου του αναλογούντος στην προσδιοριστέα βάσει των ακριβών στοιχείων αξία του, οι δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενοι με την κρινόμενη αίτηση λόγοι αναίρεσης είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι. Ειδικότερα, κατά τη γνώμη αυτή, ο λόγος αναίρεσης με τον οποίο προβάλλεται ότι, κατά παράβαση των διατάξεων του άρθρου 75 του Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε περί της ύπαρξης ανακρίβειας, ως προς τα προσδιοριστικά στοιχεία της αξίας του ακινήτου, ήτοι περί συνδρομής προϋπόθεσης για την επιβολή του κύριου φόρου (του φόρου δηλαδή επί της διαφοράς της αξίας που προκύπτει λόγω της ανακρίβειας), περί του οποίου δεν υπήρξε αμφισβήτηση εκ μέρους του αναιρεσίβλητου, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι θέμα εφαρμογής των ως άνω διατάξεων δεν τίθεται εν προκειμένω, αφού ο τελευταίος αυτός αμφισβήτησε με την προσφυγή του τη συνδρομή ανακρίβειας ως προς τα προσδιοριστικά της αξίας του ακινήτου στοιχεία, προβάλλων έλλειψη προϋπόθεσης για την επιβολή μόνο πρόσθετου φόρου, μη θελήσας να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της επιβολής του κύριου φόρου, παρά το ότι για την επιβολή του έπρεπε να συντρέχει η αυτή ως άνω προϋπόθεση. Εξάλλου και ο λόγος αναίρεσης, κατά τον οποίο εσφαλμένως το δικαστήριο έκρινε ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις επιβολής πρόσθετου φόρου, παρά το ότι ο αναιρεσίβλητος απεδέχθη τον καταλογισμό κύριου φόρου, λόγω ανακρίβειας των προσδιοριστικών της αξίας του ακινήτου στοιχείων, υπαρχούσης δε τοιαύτης ανακρίβειας, ήταν επιβλητέος εκτός του κύριου και πρόσθετος φόρος, ίσος με ποσοστό 240% του κύριου "ανεξαρτήτως υπάρξεως δόλου ή αμελείας του υποχρέου", είναι επίσης απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι, ως προκύπτει εκ της προσφυγής του αναιρεσίβλητου, αυτός δεν ζήτησε μεν μ' αυτή τη διαγραφή του καταλογισθέντος σε βάρος του κύριου φόρου, αμφισβήτησε όμως τη συνδρομή της ως άνω προϋπόθεσης επιβολής πρόσθετου φόρου (της ανακρίβειας δηλαδή των προσδιοριστικών της αξίας του ακινήτου στοιχείων), η οποία αποτελεί ταυτοχρόνως και προϋπόθεση επιβολής και κύριου φόρου επί της εκ της ανακρίβειας προκύπτουσας διαφοράς της αξίας του ακινήτου, περί του θέματος δε αυτού αμφότερα μεν τα δικαστήρια της ουσίας, πρωτοδίκως και κατ' έφεσιν, απεφάνθησαν αρνητικώς, ότι δηλαδή δεν υπήρξε ανακρίβεια, με την κρινόμενη αίτηση δε, δεν προβάλλεται ειδικότερη αιτίαση κατά της περιεχόμενης στην προσβαλλόμενη απόφαση νόμιμης κατ' αρχήν, κατά τα ανωτέρω, κρίσης του κατ' έφεσιν δικάσαντος δικαστηρίου περί του ότι δεν υπήρξε η ως άνω ανακρίβεια.