ΣτΕ 4218/1999 Ειλικρινής δήλωση κληρονομίας μπορεί να ανακληθεί και μετά την οριστική περάτωση και υπογραφή πρακτικού συμβιβασμού, συντρεχούσης ουσιώδους πλάνης περί τα πράγματα, επαρκώς αποδεικνυομένης.

 <------> 5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσείων, ως μόνος εξ αδιαθέτου κληρονόμος του αποβιώσαντος στις 20.1.1984 αδελφού του, υπέβαλε στις 20.6.1984 δήλωση φόρου κληρονομίας, στο ενεργητικό της οποίας περιέλαβε, μεταξύ άλλων ακινήτων, δύο (2) διαμερίσματα πολυκατοικίας ανεγερθείσας με το σύστημα της αντιπαροχής. Με συμπληρωματική δήλωση, υποβληθείσα κατά τις διατάξεις του άρθρου 73, παρ. 3 του Ν.Δ.118/1973, δήλωσε ως αξία των ακινήτων την προσδιορισθείσα από τη φορολογική αρχή και η υπόθεση, ως προς το ενεργητικό και μόνο της κληρονομίας, περατώθηκε, κατά την εν λόγω διάταξη, με την υπογραφή στις 29.9.1984 "προσωπικού εξωδίκου λύσεως της διαφοράς". Μεταγενέστερα, με την από 9.6.1987 δήλωσή του, ανακάλεσε την αρχική, καθ' ό μέρος είχε συμπεριλάβει μεταξύ των κληρονομιαίων στοιχείων τα δύο (2) ως άνω διαμερίσματα, επικαλούμενος διαιτητική απόφαση του έτους 1986, σύμφωνα με την οποία τα εν λόγω διαμερίσματα ανήκαν στον εργολάβο που είχε αναλάβει την ανέγερση της πολυκατοικίας. Η φορολογική αρχή, με την ένδικη αρνητική απάντηση, απέρριψε το αίτημα ανάκλησης με την αιτιολογία ότι η ανακλητική δήλωση υποβλήθηκε μετά την οριστική περάτωση της διαφοράς και μάλιστα κατά δύο (2) και πλέον έτη μετά την υπογραφή του "πρακτικού συμβιβασμού". Το Διοικητικό Εφετείο, με τη σκέψη ότι η περάτωση υπόθεσης, κατά τις διατάξεις του άρθρου 73, παρ. 3 του Ν.Δ.118/1973, με την υποβολή συμπληρωματικής δήλωσης και τον κατ' ακολουθίαν αυτής συμβιβασμό, όπως εν προκειμένω, είναι οριστική και δεν επιτρέπει την ανάκληση της δήλωσης, έκρινε ότι ήταν νόμιμη η άρνηση της φορολογικής αρχής να αποδεχθεί το αίτημα ανάκλησης και ότι ορθώς απερρίφθη, για τον ίδιο λόγο, πρωτοδίκως η κατ' αυτής προσφυγή του αναιρεσείοντα. Η κρίση αυτή του Διοικητικού Εφετείου δεν είναι νομίμως αιτιολογημένη, διότι σύμφωνα προς την προηγούμενη σκέψη και η, κατά τις διατάξεις του άρθρου 73, παρ. 3 του Ν.Δ.118/1973, ειλικρινής δήλωση δύναται να ανακληθεί, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις του άρθρου 72 του Ν.Δ.118/1973, εκ μόνου δε του λόγου της περάτωσης, κατά τις διατάξεις αυτές, της εν προκειμένω υπόθεσης φόρου κληρονομίας, δεν ήταν απορριπτέα η προσφυγή του αναιρεσείοντα. Για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση και να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, καθισταμένης περιττής της εξέτασης των λόγων αναίρεσης, με τους οποίους πλήττεται η κρίση του Διοικητικού Εφετείου περί εκπροθέσμου αίτησης ακύρωσης του αναιρεσείοντα κατά του "πρακτικού συμβιβασμού", η δε υπόθεση, χρήζουσα διευκρίνισης κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο για νέα κρίση.