Σχόλια:
Αυτοτέλεια των χρήσεων - Μεταφορά φορολογητέας ύλης
Σ.τ.Ε.: 2701/1997
Δαπάνες (τόκων κ.λπ.) που καταβλήθηκαν σε προηγούμενη χρήση, καθώς και
συναλλαγματικές διαφορές προερχόμενες από τη μεταβολή ισοτιμίας της δραχμής
έναντι ξένου νομίσματος, που προέκυψε μεταξύ του χρόνου ανάληψης της υποχρέωσης
και της πληρωμής, μπορούν να ληφθούν υπόψη για τον προσδιορισμό του
αποτελέσματος της κρινόμενης χρήσης. Το Δικαστήριο της ουσίας κρίνει μόνο τις
προϋποθέσεις που επικαλείται η Φορολογική Αρχή.
3. Επειδή, όπως προκύπτει από την προσβαλλομένη απόφαση, το εισόδημα της
αναιρεσίβλητης εταιρίας, η οποία είχε ως αντικείμενο εργασιών την κατασκευή
οχημάτων λεωφορείων και την εμπορία ημιφορτηγών και είχε τηρήσει βιβλία και
στοιχεία Γ' κατηγορίας ΚΦΣ, προσδιορίσθηκε κατά τη χρήση 1/1-31.12.1982
λογιστικώς, με την προσθήκη λογιστικών διαφορών. Ειδικότερα, η Φορολογική Αρχή
δεν αναγνώρισε προς έκπτωση, μεταξύ άλλων, κατ' επίκληση της αρχής της
αυτοτελείας των χρήσεων, ποσό 2.221.980 δρχ., που αφορούσε τόκους και λοιπά
έξοδα, τα οποία κατέβαλε η αναιρεσίβλητη σε Τράπεζα κατά την προηγούμενη χρήση.
Επίσης, η Φορολογική Αρχή, με την αιτιολογία ότι δεν επεδείχθησαν
δικαιολογητικά, από τα οποία να είναι δυνατό να ελεγχθεί η παραγωγικότητα και
να προσδιορισθεί η χρήση, δεν αναγνώρισε προς έκπτωση συναλλαγματικές διαφορές
ύψους 8.261.726 δρχ., προερχόμενες από τη μεταβολή της ισοτιμίας της δραχμής
έναντι του δολαρίου μεταξύ του χρόνου αναλήψεως της υποχρεώσεως και πληρωμής
για την αγορά πλαισίων αυτοκινήτων από το εξωτερικό εκ μέρους της
αναιρεσίβλητης. Το Διοικητικό Εφετείο, αντίθετα, έκρινε ότι τα ως άνω κονδύλια
πρέπει να αναγνωρισθούν προς έκπτωση από τα αποτελέσματα της κρινόμενης χρήσης,
κατ' εφαρμογή του άρθρου 6, παρ. 1 του Ν.Δ.4486/1965, για το λόγο ότι η
φορολογική εγγραφή της προηγούμενης χρήσης, στην οποία ανάγονταν τα κονδύλια
αυτά, είχε καταστεί τελεσίδικη, ειδικά δε για τη δεύτερη λογιστική διαφορά και
διότι, από τα προσκομισθέντα στοιχεία, απεδείχθη η διαφορά τιμής του δολαρίου
κατά το χρόνο ανάληψης και εξόφλησης της σχετικής υποχρέωσης εκ μέρους της
αναιρεσίβλητης.
4. Επειδή, με το μοναδικό λόγο αναιρέσεως, προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη
απόφαση είναι πλημμελώς αιτιολογημένη, διότι, σύμφωνα με τα άρθρα 75 και 122,
παρ. 1 του Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας (Π.Δ.331/1985), το Διοικητικό Εφετείο,
εφόσον έκρινε ως συντρέχουσες τις προϋποθέσεις εκπτώσεως των επίδικων κονδυλίων
που είχαν αμφισβητηθεί από τη Φορολογική Αρχή, όφειλε, προκειμένου να δεχθεί
την έκπτωση, να διαλάβει ρητή σκέψη και για τη συνδρομή των λοιπών νόμιμων
προϋποθέσεων, για τις οποίες δεν είχε κρίνει η Φορολογική Αρχή. Ο λόγος, όμως,
αυτός αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι, όπως συνάγεται από την
προσβαλλόμενη απόφαση, το Διοικητικό Εφετείο, εκτός από τις αμφισβητηθείσες
προϋποθέσεις εκπτώσεως των επίδικων κονδυλίων, για τις οποίες, κατά τα ανωτέρω,
ρητά έκρινε, δέχθηκε ως συντρέχουσα τη συνδρομή και των λοιπών προϋποθέσεων,
δεν απαιτείτο δε σχετική ρητή σκέψη, εφόσον δεν προβάλλεται ότι το Δημόσιο είχε
επικαλεσθεί ενώπιον των Δικαστηρίων της ουσίας έλλειψη ορισμένης ή ορισμένων
από τις λοιπές αυτές προϋποθέσεις.
Δια ταύτα
Απορρίπτει την αίτηση.