ΣτΕ 1015/1999 Λόγοι εφέσεως και αιτήματα μπορούν να προβληθούν με το έγγραφο (δικόγραφο) της εφέσεως, καθώς και με χωριστό δικόγραφο πρόσθετων λόγων. Δεν μπορούν να προβληθούν με Υπόμνημα, με το οποίο αναπτύσσονται οι ισχυρισμοί των λόγων της εφέσεως

 <------> 5. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, με την πρωτόδικη απόφαση κρίθηκε ότι μόνη η συμμετοχή της αναιρεσειούσης εταιρίας, που εδρεύει στη Ζυρίχη της Ελβετίας, στην Ελληνική Εταιρία Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ) ........., δεν αποτελεί μόνιμη εγκατάσταση της αναιρεσειούσης στην Ελλάδα και ότι, επομένως, τα εισοδήματα που απέκτησε αυτή, κατά το ένδικο έτος, από τη συμμετοχή της στην εν λόγω εταιρία δεν υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 5, παρ. 7 και 7, παρ. 1 της Συμβάσεως μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ελβετικής Ομοσπονδίας για την Αποφυγή της Διπλής Φορολογίας αναφορικά με τους φόρους εισοδήματος, που κυρώθηκε με το Ν.1502/1989 (ΦΕΚ 192/Α'). Το Δημόσιο προέβαλε με την έφεσή του λόγους εφέσεως, με τους οποίους αμφισβητούσε την πρωτόδικη κρίση περί μη υπάρξεως μονίμου εγκαταστάσεως της αναιρεσείουσας Ελβετικής εταιρίας στην Ελλάδα, ως εκ της συμμετοχής της στην παραπάνω Ελληνική ΕΠΕ, περαιτέρω, με το από 10.6.1993 Υπόμνημά του προς το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, το Δημόσιο προέβαλε ακόμη ότι: (1) Εσφαλμένα η πρωτόδικη απόφαση δεν ερεύνησε τη συνδρομή του όρου της ουσιαστικής αμοιβαιότητας, κατά παράβαση του άρθρου 28, παρ. 1 του Συντάγματος, δεδομένου ότι οι Ελβετικές Αρχές ερμηνεύουν και εφαρμόζουν τις κρίσιμες διατάξεις της εν λόγω Ελληνοελβετικής Σύμβασης, αντίθετα από τα Ελληνικά Διοικητικά Δικαστήρια, με αποτέλεσμα οι Ελβετικές εταιρίες που συμμετέχουν σε Ελληνικές προσωπικές εταιρίες να διαπράττουν φοροαποφυγή, ζήτησε δε να εκδοθεί προδικαστική απόφαση και να υποχρεωθεί η αναιρεσείουσα να προσκομίσει στο Δικαστήριο επίσημη βεβαίωση της αρμοδίας Ελβετικής Αρχής ότι για το επίδικο εισόδημα φορολογήθηκε στην Ελβετία και (2) ότι πάντως τα κέρδη της αποτελούν μερίσματα που, σύμφωνα με το άρθρο 10 της παραπάνω Σύμβασης, φορολογούνται στην Ελλάδα με συντελεστή 35%. Με βάση τα ανωτέρω, το Διοικητικό Εφετείο, για την ανεύρεση της ουσιαστικής αληθείας, δηλαδή αν η φορολογούμενη φορολογήθηκε πράγματι στο αντισυμβαλλόμενο Κράτος, εξέδωσε την υπ' αριθ. 2342/1993 προδικαστική του απόφαση, με την οποία υποχρέωσε την αναιρεσείουσα να προσκομίσει στο Δικαστήριο επίσημο πιστοποιητικό ή βεβαίωση της αρμόδιας Ελβετικής Φορολογικής Αρχής ότι πράγματι δήλωσε εκεί τα εισοδήματά της από την πιο πάνω συμμετοχή της στην Ελληνική ΕΠΕ ........., οικονομικού έτους 1985 και ότι πράγματι φορολογήθηκε γι' αυτά στην Ελβετία. Επανερχόμενο μετ' απόδειξη, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε, με την τελικώς εκδοθείσα επί της εφέσεως του Δημοσίου οριστική του απόφαση, ότι, εφόσον η έχουσα το βάρος της απόδειξης αλλοδαπή εταιρία δεν απέδειξε ότι τα επίμαχα εισοδήματα του κρινόμενου οικονομικού έτους φορολογήθηκαν στην Ελβετία, η αναιρεσείουσα εταιρία υπόκειται σε φορολογία στην Ελλάδα για τα εισοδήματα αυτά, ως προερχόμενα από μερίσματα Ελληνικής εταιρίας, κατ' άρθρο 10 του Ν.1502/1984, με το οποίο κυρώθηκε η πιο πάνω Ελληνοελβετική Σύμβαση. Ακολούθως, το Διοικητικό Εφετείο, αφού εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση, απέρριψε την προσφυγή της αναιρεσείουσας ως αβάσιμη. Επειδή, οι παραπάνω προβληθέντες, με το Υπόμνημα, ισχυρισμοί του Δημοσίου περί ελλείψεως ουσιαστικής αμοιβαιότητας και περί φορολογήσεως του επίμαχου εισοδήματος, ως μερίσματος της αναιρεσείουσας από τη συμμετοχή στην παραπάνω Ελληνική ΕΠΕ, κατ' άρθρο 10 της Ελληνοελβετικής Σύμβασης, με συντελεστή 35%, ερειδόμενοι ο μεν πρώτος σε νέα πραγματικά περιστατικά, ο δε δεύτερος σε μεταβολή της πραγματικής βάσης της φορολογικής υποχρέωσης της αναιρεσείουσας εταιρίας, αποτελούσαν νέους αυτοτελείς λόγους εφέσεως, οι οποίοι δεν μπορούσαν, κατά τα προεκτεθέντα, να προβληθούν παραδεκτώς με το Υπόμνημα, αλλά μόνο με το δικόγραφο της εφέσεως ή των προσθέτων λόγων, αλλά ούτε και να ερευνηθούν αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο. Επομένως, το Διοικητικό Εφετείο έπρεπε να απορρίψει τους ισχυρισμούς αυτούς του Δημοσίου, ως απαραδέκτως προβληθέντες με το επί της εφέσεως Υπόμνημα και να μην προβεί στην κατ' ουσία έρευνά τους, όπως, παρά το νόμο ενήργησε, εν προκειμένω, με την προσβαλλόμενη απόφασή του. Για το λόγο αυτό, που βάσιμα προβάλλεται με την κρινόμενη αίτηση, η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιρετέα, παρέλκει δε, κατόπιν αυτού, η έρευνα των λοιπών λόγων αναιρέσεως, η δε υπόθεση, που χρειάζεται διευκρίνιση κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο Δικαστήριο για νέα κρίση.