ΣτΕ 1079/1998 Η αποζημίωση που παρέχεται στα μέλη του Δ.Σ. Ανώνυμης Εταιρίας κατ αποκοπή έναντι δαπανών αναληφθείσης υπηρεσίας για ν απαλλαγεί της φορολόγησης, πρέπει ν αποδεικνύεται κάθε φορά ότι αντιπροσωπεύει πράγματι πραγματοποιηθείσες δαπάνες για εκτέλεση υπηρεσίας, το δε ύψος τους να μην υπερβαίνει το κατά κοινή πείρα εύλογο μέτρο

Εξοδα κινήσεως Διοικητικού Συμβούλου Ανώνυμης Εταιρίας Σ.τ.Ε. 1079/1998 Η αποζημίωση που παρέχεται στα μέλη του Δ.Σ. Ανώνυμης Εταιρίας κατ' αποκοπή έναντι δαπανών αναληφθείσης υπηρεσίας για ν' απαλλαγεί της φορολόγησης, πρέπει ν' αποδεικνύεται κάθε φορά ότι αντιπροσωπεύει πράγματι πραγματοποιηθείσες δαπάνες για εκτέλεση υπηρεσίας, το δε ύψος τους να μην υπερβαίνει το κατά κοινή πείρα εύλογο μέτρο <------> 5. Επειδή, κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων που είναι ερμηνευτέες εν όψει και του άρθρου 4, παρ. 5 του Συντάγματος, η αποζημίωση που παρέχεται στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου Ανώνυμης Εταιρίας κατ' αποκοπήν έναντι δαπανών αναληφθείσης υπηρεσίας, δεν θεωρείται εισόδημα εκ κινητών αξιών και, γι' αυτό, δεν υπόκειται σε φόρο. Είναι δε άνευ σημασίας, από της απόψεως αυτής, αν η εν λόγω αποζημίωση παρέχεται μαζί με την αμοιβή που καταβάλλεται στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου κατά την έγκριση του ισολογισμού της εταιρίας από τη Γενική Συνέλευση των μετόχων. Εξάλλου, για το χαρακτηρισμό της ανωτέρω παροχής ως κατ' αποκοπήν αποζημιώσεως έναντι δαπανών αναληφθείσης υπηρεσίας, ώστε να εξαιρεθεί από το φόρο εισοδήματος, πρέπει να αποδεικνύεται κάθε φορά ότι η παροχή αυτή αντιπροσωπεύει πράγματι δαπάνες στις οποίες υπεβλήθη το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ανώνυμης Εταιρίας για εκτέλεση αναληφθείσης υπηρεσίας και δεν αποτελεί συγκεκαλυμμένα πρόσθετο αντάλλαγμα της εργασίας του. Προς απόδειξη δε τούτου, μπορεί, κατά τις περιστάσεις, να αρκέσει η διαπίστωση ότι πράγματι το εν λόγω μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου υπόκειται, λόγω της ανατεθείσης σ' αυτόν υπηρεσίας, σε τέτοιες δαπάνες (π.χ. για εισιτήρια μεταφορικών μέσων, ξενοδοχείων κ.λπ.) και ότι το ύψος της κατ' αποκοπήν αποζημιώσεως που παρέχεται σ' αυτό δεν υπερβαίνει το κατά κοινή πείρα σύλλογο μέτρο. 6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσίβλητος είχε διορισθεί το 1978. με απόφαση του Εφετείου Αθηνών, ως Πρόεδρος της Προσωρινής Διοικούσης Επιτροπής της Ανώνυμης Εταιρίας ...... και παρέμεινε στη θέση αυτή έως και το έτος 1985. Για το χρονικό διάστημα αυτό, ο αναιρεσίβλητος εισέπραξε από την εταιρία ποσό 3.594.500 δρχ., το οποίο η Φορολογική Αρχή θεώρησε ως εισόδημα Γ' Πηγής και το υπήγαγε σε φορολογία κατά το οικονομικό έτος 1988, δοθέντος ότι η έγκριση των ισολογισμών από τη Γενική Συνέλευση των μετόχων έγινε στις 9.5.1987. Ο αναιρεσίβλητος, με αίτησή του προς τον Οικονομικό Εφορο Κηφισιάς, ζήτησε να μην υπαχθεί σε φόρο το 50% του παραπάνω ποσού, καθόσον τούτο αντιπροσώπευε, σύμφωνα με την από 14.3.1988 αναλυτική κατάσταση της εταιρίας, έξοδα κινήσεώς του. Το αίτημα αυτό απερρίφθη με την ένδικη αρνητική απάντηση της Φορολογικής Αρχής. Το Διοικητικό Εφετείο, με τη σκέψη ότι, σύμφωνα με το άρθρο 25 του Ν.Δ.3323/1955, σε φόρο εισοδήματος Γ' Πηγής υπόκεινται μόνον οι αμοιβές των Διοικητικών Συμβούλων, έκρινε, σε αντίθεση προς το Διοικητικό Πρωτοδικείο, ότι το ήμισυ του ανωτέρω ποσού των 3.594.500 δρχ. και συγκεκριμένως ποσό 20.000 δρχ. μηνιαίως, δεν υπόκειται σε φόρο εισοδήματος κατά το άρθρο 25 του Ν.Δ.3323/1955, καθόσον, όπως προκύπτει από τη σχετική βεβαίωση της εταιρίας και δεν αμφισβητείται από τη Φορολογική Αρχή, το ποσό τούτο ο αναιρεσίβλητος το ελάμβανε όχι ως αμοιβή, αλλ' ως έξοδα κινήσεως. 7. Επειδή, η ανωτέρω κρίση του δικάσαντος Διοικητικού Εφετείου, κατά μεν το μέρος που δέχεται ότι τα έξοδα κινήσεως δεν υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος εκ κινητών αξιών, είναι, σύμφωνα με τα εκτεθέντα, νομίμως αιτιολογημένη και τα παρά του αντιθέτου προβαλλόμενα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα. Κατά το μέρος, όμως, που αναφέρεται στη μη αμφισβήτηση εκ μέρους της Φορολογικής Αρχής του ότι πρόκειται περί εξόδων κινήσεως, είναι ανεπαρκώς αιτιολογημένη, καθόσον, εν όψει του προβαλλομένου λόγου αναιρέσεως, κατά τον οποίο από την ένδικη αρνητική απάντηση της Φορολογικής Αρχής προέκυπτε η αμφισβήτηση αυτή, το δικάσαν Εφετείο όφειλε να αιτιολογήσει την κρίση του αυτή. Για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενο, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να αναιρεθεί, είναι δε περιττή η εξέταση των λοιπών λόγων αναιρέσεως...