Προς το περιεχόμενο

Ας αρχίσουν οι χοροί. Για τους λογιστές....


Προτεινόμενες αναρτήσεις

«Αν δεν σου αρέσει όπως έχει το πράγμα, άλλαξε το. Δεν είσαι δέντρο»

 

Για αρχή είναι μία τεράστια διαπίστωση το ότι δεν είσαι δέντρο. Για να μη πω και ανακούφιση μαζί. Γίνεσαι όμως "δέντρο" σιγά σιγά αν δεν αναλογιστείς βασικές αρχές. 

Δεν έχει και τόση σημασία αν το διάλεξες το επάγγελμα ή σε διάλεξε. Στη δική μου περίπτωση αν και αδιάφορο, με διάλεξε.
 

Ακούω πολύ συχνά το τελευταία καιρό, και μέσα από τα social, πολλούς συναδέλφους να δυσανασχετούν με πάρα πολλά πράγματα. Είτε με τον όγκο που έχει πολλαπλασιαστεί, είτε με τα οικονομικά που παρέα με τη κρίση, έχουν και αυτά την τιμητική τους. Σε ένα ιδεατό γράφημα όλα αυτά έχουν την αυξητική πορεία ανάλογης της ανεργίας στη χώρα. Είναι όμως όλη η αλήθεια αυτή ?

Πάμε να δούμε από μία άλλη οπτική λίγο τα πράγματα. Να "ψηλώσουμε" λίγο και να τα δούμε από "πάνω", πιο καθαρά, πιο "κρύα".

Αυξήθηκαν λοιπόν οι υποχρεώσεις και μειώθηκαν οι αμοιβές. Και όλο αυτό χαλάει τη σούπα. Αν ήταν τα πράγματα όπως πριν? Προ κρίσης? Πιστεύετε πως θα ήταν όλα αγγελικά πλασμένα ? Θυμηθείτε πως πριν το 1987 (όσοι μπορούν) όταν δεν υπήρχε το ΦΠΑ, δεν "υπήρχαν" και οι λογιστές. Δηλαδή αν αυξάνονταν οι υποχρεώσεις και αυξάνονταν οι αμοιβές θα ήταν όλα καλά ? Γιατί να μειώνονταν οι υποχρεώσεις και να αυξάνονταν οι αμοιβές, ούτε στο κινηματογράφο τέτοιο έργο.
Μέσα στο ορημαγδό όλων των ανακατατάξεων βρέθηκε το δικό μας επάγγελμα να έχει εξέχουσα θέση. Και να σας πω κάτι. Μ'αρέσει. Μ'αρέσει που εμείς έχουμε επιλεγεί να κάνουμε πράγματα. Μ'αρέσει που σε αυτό το χορό είμαστε επίσημα καλεσμένοι, όχι απλώς να παρακολουθήσουμε αλλά και να χορέψουμε. Προφανώς και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα πει το πόσο θα χορέψει ο καθένας μας, και πως.
Θα πω όμως ότι πρέπει να απολαύσουμε το χορό, αναλογιζόμενοι τις χορευτικές μας αρετές αλλά και αντοχές. 


Το κυνήγι της εσωτερικής σου ηρεμίας και ευτυχίας χτίζεται κάθε μέρα.

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η (προσωπική μου) αλήθεια είναι ότι έζησα πολύ καλύτερες εποχές στο επάγγελμα σε επίπεδο υποχρεώσεων και πίεσης χρόνων... Με λίγα λόγια, τα χρήματα έβγαιναν ευκολότερα, με λιγότερες επιχειρήσεις, με λιγότερες υποχρεώσεις (πολύ λιγότερες), χωρίς πολύ φιλοσοφία, λιγάκι πιο μπακαλίστικα αλλά και με μικρότερο κίνδυνο λάθος αν ήθελες αν είσαι τυπικός - αν δεν ήθελες να είσαι τυπικός ήταν παράδεισος...

 

Το θέμα είναι ότι το βασικό θέμα είναι ότι οι επιχειρήσεις ΔΕΝ πάνε καλά. Και όταν δεν πάνε καλά, έχουμε πρόβλημα και οι ίδιοι... Παλιά απλά όταν σου προσέθεταν μια καινούρια εκκρεμότητα, έλεγες στον πελάτη το και το, τώρα φέρε μια αύξηση... Και την έπαιρνες αν το ζήταγες σωστά και ωραία και ήταν όλοι ευχαριστημένοι - ακόμα και ο επιχειρηματίας, δεν τον ένοιαζε... Οπότε οι επιπλέον υποχρεώσεις σου έδιναν παραπάνω δουλειά. Για παράδειγμα ποιος θυμάται το υποχρεωτικό (πολλές φορές μηδενικό) Ε9 Οικ. 2005, δώρο του κ. Ρεγκούζα στο λογιστικό κλάδο, ή το κτηματολόγιο με το οποίο πολλά γραφεία ασχοληθήκανε και χρεώνανε 30-50 € / δικαίωμα (από 1 φορολογούμενο μπορεί να υπήρχε και αμοιβή εκατοντάδων ευρώ);

 

Εγώ δεν βλέπω ιδιαίτερα αισιόδοξη την κατάσταση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απογοητευόμαστε. Ο ανταγωνισμός είναι ιδιαίτερα σκληρός (δε μιλάω μόνο για τιμολογιακές πολιτικές) και οι υποχρεώσεις πολλές. Για μένα προσωπικά η λιανική είναι το σοβαρότερο θέμα. Θέλω ειλικρινά ευγενικά και ωραία να διώξω μερικούς, αλλά την τελευταία στιγμή είτε δεν μου κάνει καρδιά, είτε τους δίνω στο μυαλό μου άλλη μια ευκαιρία - και το μετανιώνω σχεδόν αμέσως μετά.

 

Πάντως ότι έχουμε εξέχουσα θέση δεν θα συμφωνήσω. Πάντα ήμασταν οι μαγικοί παντογνώστες που θα δίναμε κατεύθυνση στον πελάτη που τον απασχολεί κάτι εντελώς άσχετο λες και ήμασταν ιατροί ειδικότητας γενικής ιατρικής... Τώρα έχουμε γίνει το εύκολο θύμα του δημοσίου υπαλλήλου που κάνει πάσα τον πολίτη στο γραφείο μας, για να παρεξηγηθούμε γιατί εμείς θέλουμε και χρήματα για την Χ δουλειά... 

 

Δεν έχω παράπονο από το επάγγελμα, αλλά το προτιμώ όπως το θυμάμαι μια δεκαετία πριν... 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

«Αν δεν σου αρέσει όπως έχει το πράγμα, άλλαξε το. Δεν είσαι δέντρο»

 

Για αρχή είναι μία τεράστια διαπίστωση το ότι δεν είσαι δέντρο. Για να μη πω και ανακούφιση μαζί. Γίνεσαι όμως "δέντρο" σιγά σιγά αν δεν αναλογιστείς βασικές αρχές. 

Δεν έχει και τόση σημασία αν το διάλεξες το επάγγελμα ή σε διάλεξε. Στη δική μου περίπτωση αν και αδιάφορο, με διάλεξε.

 

Ακούω πολύ συχνά το τελευταία καιρό, και μέσα από τα social, πολλούς συναδέλφους να δυσανασχετούν με πάρα πολλά πράγματα. Είτε με τον όγκο που έχει πολλαπλασιαστεί, είτε με τα οικονομικά που παρέα με τη κρίση, έχουν και αυτά την τιμητική τους. Σε ένα ιδεατό γράφημα όλα αυτά έχουν την αυξητική πορεία ανάλογης της ανεργίας στη χώρα. Είναι όμως όλη η αλήθεια αυτή ?

Πάμε να δούμε από μία άλλη οπτική λίγο τα πράγματα. Να "ψηλώσουμε" λίγο και να τα δούμε από "πάνω", πιο καθαρά, πιο "κρύα".

Αυξήθηκαν λοιπόν οι υποχρεώσεις και μειώθηκαν οι αμοιβές. Και όλο αυτό χαλάει τη σούπα. Αν ήταν τα πράγματα όπως πριν? Προ κρίσης? Πιστεύετε πως θα ήταν όλα αγγελικά πλασμένα ? Θυμηθείτε πως πριν το 1987 (όσοι μπορούν) όταν δεν υπήρχε το ΦΠΑ, δεν "υπήρχαν" και οι λογιστές. Δηλαδή αν αυξάνονταν οι υποχρεώσεις και αυξάνονταν οι αμοιβές θα ήταν όλα καλά ? Γιατί να μειώνονταν οι υποχρεώσεις και να αυξάνονταν οι αμοιβές, ούτε στο κινηματογράφο τέτοιο έργο.

Μέσα στο ορημαγδό όλων των ανακατατάξεων βρέθηκε το δικό μας επάγγελμα να έχει εξέχουσα θέση. Και να σας πω κάτι. Μ'αρέσει. Μ'αρέσει που εμείς έχουμε επιλεγεί να κάνουμε πράγματα. Μ'αρέσει που σε αυτό το χορό είμαστε επίσημα καλεσμένοι, όχι απλώς να παρακολουθήσουμε αλλά και να χορέψουμε. Προφανώς και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα πει το πόσο θα χορέψει ο καθένας μας, και πως.

Θα πω όμως ότι πρέπει να απολαύσουμε το χορό, αναλογιζόμενοι τις χορευτικές μας αρετές αλλά και αντοχές. 

Το κυνήγι της εσωτερικής σου ηρεμίας και ευτυχίας χτίζεται κάθε μέρα.

 

Συμφωνώ, πολύ μιζέρια και γρίνια ο κλάδος μας ειδικά στο fb στην διαδικτυακή βαρέθηκα να διαβάζω συνέχεια τις γκρίνιες και για το τι ζητάει ο κάθε πελάτης , λες και είναι εχθροί μας. Θα πρέπει  να ασχολούμαστε με αντικείμενα του επαγγέλματος μας ως σοβαρός κλάδος που είμαστε , δεν έχω δει σε κανέναν άλλο κλάδο αυτό που γίνεται στην διαδικτυακή. Θα καταντήσουμε να στιγματιστούμε ως κλάδος.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

«Αν δεν σου αρέσει όπως έχει το πράγμα, άλλαξε το. Δεν είσαι δέντρο»

 

Για αρχή είναι μία τεράστια διαπίστωση το ότι δεν είσαι δέντρο. Για να μη πω και ανακούφιση μαζί. Γίνεσαι όμως "δέντρο" σιγά σιγά αν δεν αναλογιστείς βασικές αρχές. 

Δεν έχει και τόση σημασία αν το διάλεξες το επάγγελμα ή σε διάλεξε. Στη δική μου περίπτωση αν και αδιάφορο, με διάλεξε.

 

Ακούω πολύ συχνά το τελευταία καιρό, και μέσα από τα social, πολλούς συναδέλφους να δυσανασχετούν με πάρα πολλά πράγματα. Είτε με τον όγκο που έχει πολλαπλασιαστεί, είτε με τα οικονομικά που παρέα με τη κρίση, έχουν και αυτά την τιμητική τους. Σε ένα ιδεατό γράφημα όλα αυτά έχουν την αυξητική πορεία ανάλογης της ανεργίας στη χώρα. Είναι όμως όλη η αλήθεια αυτή ?

Πάμε να δούμε από μία άλλη οπτική λίγο τα πράγματα. Να "ψηλώσουμε" λίγο και να τα δούμε από "πάνω", πιο καθαρά, πιο "κρύα".

Αυξήθηκαν λοιπόν οι υποχρεώσεις και μειώθηκαν οι αμοιβές. Και όλο αυτό χαλάει τη σούπα. Αν ήταν τα πράγματα όπως πριν? Προ κρίσης? Πιστεύετε πως θα ήταν όλα αγγελικά πλασμένα ? Θυμηθείτε πως πριν το 1987 (όσοι μπορούν) όταν δεν υπήρχε το ΦΠΑ, δεν "υπήρχαν" και οι λογιστές. Δηλαδή αν αυξάνονταν οι υποχρεώσεις και αυξάνονταν οι αμοιβές θα ήταν όλα καλά ? Γιατί να μειώνονταν οι υποχρεώσεις και να αυξάνονταν οι αμοιβές, ούτε στο κινηματογράφο τέτοιο έργο.

Μέσα στο ορημαγδό όλων των ανακατατάξεων βρέθηκε το δικό μας επάγγελμα να έχει εξέχουσα θέση. Και να σας πω κάτι. Μ'αρέσει. Μ'αρέσει που εμείς έχουμε επιλεγεί να κάνουμε πράγματα. Μ'αρέσει που σε αυτό το χορό είμαστε επίσημα καλεσμένοι, όχι απλώς να παρακολουθήσουμε αλλά και να χορέψουμε. Προφανώς και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα πει το πόσο θα χορέψει ο καθένας μας, και πως.

Θα πω όμως ότι πρέπει να απολαύσουμε το χορό, αναλογιζόμενοι τις χορευτικές μας αρετές αλλά και αντοχές. 

Το κυνήγι της εσωτερικής σου ηρεμίας και ευτυχίας χτίζεται κάθε μέρα.

 

 

 

Μια ερώτηση.....

 

Πόσα χρόνια είσαι στο επάγγελμα....??? Αν επιτρέπεται φυσικά...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Κάποτε το επάγγελμα ήταν αυτό του μαιευτήρα  ...έπαιρνες το ΑΦΜ της νέας εταιρείας και έλεγες κάπου βοήθησα και εγώ.

 

τώρα καταντήσαμε νεκροθάφτες. 

 

ως να το συνηθίσουμε θα περάσει καιρός. αυτό μου έλεγε ένας πελάτης με γραφείο "ταξιδίων". 

 

"στην αρχή υπέφερα ειδικά αν ήταν νέος άνθρωπος,τώρα δεν ...συμμετέχω ,παίρνω τα λεφτά και φεύγω".

 

Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς!  

 

αρκεί να υπάρχει ζωή για το ΟΛΟΝ που έλεγε και ο Βενιζέλος.  γιατί αν είναι να ζουν 3 και να φυτοζωούν οι 103 ,θα χορεύουμε μόνοι μας!!!

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Αστο Στέφανε είναι πολλά....

 

Και ακόμα τόση αισιοδοξία.....???????

 

Μωρέ μπράβο.......

 

Χαίρομαι, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία..................

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.
×
×
  • Δημιουργία νέου...