Καλορίζικο το σχέδιο της πιστοποίησης

[HARYK]

Δεν έγραψα τα παραπάνω για να σας εκνευρίσω. Ούτε για να δικαιολογηθώ. Ούτε φυσικά είπα πως έχω περισσότερη δουλειά από εσάς ή μεγαλύτερο ρίσκο.

Όπως και να έχει, ζητώ συγγνώμη. Και που δεν ήρθα, και που σας εκνέυρισα.

 

Δεν ήταν αυτή του εκνευρισμού, η κατάσταση που βρισκόμουν ή βρίσκομαι συνάδελφε. Άλλη είναι…

Ειλικρινά δεν έχω καμία πρόθεση αντιπαράθεσης μαζί σας.

Και δεν υπήρξε λόγος να μου ζητήσετε συγγνώμη.

Όμως, επιτρέψτε μου να αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα.

Σε ποιο παιχνίδι θα μπορούσα να νιώσω την ανάγκη να ομολογήσω την ήττα μου ;

Σε ένα που συμμετέχω με διάφορους τρόπους ή σε κάποιο που δεν συμμετέχω ;

Αν δεν συμμετέχω, πως μπορώ να πω κάτι τέτοιο ;

Αν ναι και αφού η συμμετοχή σε παιχνίδι προϋποθέτει αγώνα από πλευράς μου, γιατί να θελήσω να ομολογήσω ήττα πριν τελειώσει, λέγοντας "είμαι αναγκασμένος να την παραδεχθώ τόσο νωρίς" ;

Όσο και να υπερτερεί ο αντίπαλος, όσες πληγές κι αν μου έχει καταφέρει, το παιχνίδι τελειώνει όταν "πέσω". Όταν πέσω, μαχόμενος…

Βέβαια, υπάρχει και η δυνατότητα να πει κάποιος ότι παραδίδεται. Δικαίωμα του καθενός.

Ο καθένας για τον αγώνα, έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ιδανικά και πιστεύω.

 

Προσωπικά δεν ντρέπομαι για τίποτα, δεν παραιτούμαι από τίποτα, δεν παραδίδομαι σε κανέναν, δεν θεωρώ κανένα παιχνίδι που συμμετέχω χαμένο πριν τελειώσει. Πριν εξολοθρευτώ ολοκληρωτικά, εξαντλώντας όλες τις πενιχρές δυνάμεις μου. Αγωνιζόμενος.

Μέχρι τελευταίας ρανίδος.

 

Πότε θα τελειώσει και με ποιόν νικητή δεν μπορώ να εγγυηθώ.

Δεν το γνωρίζω…

 

 

Τα έχω καλά με τον εαυτό μου, αλλά και μ’ εσάς.

Εσείς ;

 

Καλησπέρα, καλή δύναμη.

[HARYK]

Πάντως απ' ότι βλέπουμε όλοι, κανείς δεν απάντησε στο ερώτημα…

 

Ίσως γιατί οι μόνοι που θα μπορούσαν να το κάνουν αλλά για προφανείς λόγους δεν το έκαναν, ήταν κάποιοι από αυτούς τους 10,20,40 που αναφέρω παραπάνω και που επίσης προφανώς θα είναι εκεί που πρέπει, την προσεχή Τρίτη ή και οποιαδήποτε άλλη Τρίτη.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά, απαλλαγμένοι προσωρινά, από το πρόσθετο άγχος των συγκεντρωτικών…

 

[SARAKINOS]

Δεν ήταν αυτή του εκνευρισμού, η κατάσταση που βρισκόμουν ή βρίσκομαι συνάδελφε. Άλλη είναι…

Ειλικρινά δεν έχω καμία πρόθεση αντιπαράθεσης μαζί σας.

Και δεν υπήρξε λόγος να μου ζητήσετε συγγνώμη.

Όμως, επιτρέψτε μου να αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα.

Σε ποιο παιχνίδι θα μπορούσα να νιώσω την ανάγκη να ομολογήσω την ήττα μου ;

Σε ένα που συμμετέχω με διάφορους τρόπους ή σε κάποιο που δεν συμμετέχω ;

Αν δεν συμμετέχω, πως μπορώ να πω κάτι τέτοιο ;

Αν ναι και αφού η συμμετοχή σε παιχνίδι προϋποθέτει αγώνα από πλευράς μου, γιατί να θελήσω να ομολογήσω ήττα πριν τελειώσει, λέγοντας "είμαι αναγκασμένος να την παραδεχθώ τόσο νωρίς" ;

Όσο και να υπερτερεί ο αντίπαλος, όσες πληγές κι αν μου έχει καταφέρει, το παιχνίδι τελειώνει όταν "πέσω". Όταν πέσω, μαχόμενος…

Βέβαια, υπάρχει και η δυνατότητα να πει κάποιος ότι παραδίδεται. Δικαίωμα του καθενός.

Ο καθένας για τον αγώνα, έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ιδανικά και πιστεύω.

 

Προσωπικά δεν ντρέπομαι για τίποτα, δεν παραιτούμαι από τίποτα, δεν παραδίδομαι σε κανέναν, δεν θεωρώ κανένα παιχνίδι που συμμετέχω χαμένο πριν τελειώσει. Πριν εξολοθρευτώ ολοκληρωτικά, εξαντλώντας όλες τις πενιχρές δυνάμεις μου. Αγωνιζόμενος.

Μέχρι τελευταίας ρανίδος.

 

Πότε θα τελειώσει και με ποιόν νικητή δεν μπορώ να εγγυηθώ.

Δεν το γνωρίζω…

 

 

Τα έχω καλά με τον εαυτό μου, αλλά και μ’ εσάς.

Εσείς ;

 

Καλησπέρα, καλή δύναμη.

Στους αγώνες πυγμαχίας, Μπάμπη, ο προπονητής όταν βλέπει ότι ο άνθρωπός του κινδυνεύει να σακατευτεί, πετάει λευκή πετσέτα και ο αγώνας λήγει, με την ήττα του χαμένου, έστω και αν αυτός διαφωνεί με την απόφαση του προπονητή του, έστω κι αν θέλει να συνεχίσει, μέχρι "τελικής πτώσης", όπως λες.

 Σε μας Μπάμπη και σεις συνάδελφοι που αγωνιάτε και βλέπετε ότι χάνουμε την μάχη, ο "προπονητής" μας, πέταξε την λευκή πετσέτα, πολύ καιρό πριν και δεν το πήραμε χαμπάρι. Μας άφησε έρμαιους στην διάθεση του κάθε "νομοθέτη" και μας στέρησε την δυνατότητα να συνεχίσουμε τον αγώνα.

 Τι μένει;  Να πούμε ότι χάσαμε την μάχη, αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο; Ναι, αλλά πως; Με την συγκέντρωση των 30-50 ατόμων στο ξενοδοχείο , αφού "θάψανε" την μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία;

 Λυπάμαι που το γράφω, αλλά κουράστηκα πια. Κουράστηκα να δουλεύω για το τίποτα, κουράστηκα να παλεύω για τα συμφέροντα των άλλων, για την ψυχρή κρατική μηχανή, για τον κάθε ένα που μας θεωρεί άμισθους υπαλλήλους του.

  Δεν μπορώ να αντέξω στην ερώτηση του παιδιού μου ; "Γιατί ρε πατέρα, αφού έχεις τόση πολλή δουλειά, δεν έχουμε λεφτά, αλλά χρωστάμε κι ΄ όλας; ".

  Καληνύχτα σας...

[mariahat]

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει τουλάχιστον μεταξύ μας να καταλαβαινόμαστε, έστω και εάν απόλυτα δεν συμφωνεί ο ένας με τις απόψεις του άλλου. Τα μαχαιρώματα δεν οδηγούν πουθενά, έστω και τα λεκτικά, παρά μόνο σε εντάσεις, μνησικακίες και κόντρες άνευ πραγματικού λόγου. Ζούμε δυστυχώς μια πάρα πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αυτόν που δεν συμμετέχει ή αυτόν που θέλει να συμμετάσχει ή δεν μπορεί, ή αυτόν που συμμετάσχει και δεν βλέπει φως στο τούνελ. Οι υποχρεώσεις σαφώς μας έχουν όλους εξασθενίσει. Είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά. Οπότε χρειάζεται πρώτα από όλα κατανόηση. 

Καλό βράδυ σε όλους και καλή συνέχεια. Η παράταση των συγκεντρωτικών δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα. Μέχρι τέλος του μήνα μας πνίγουν άλλα. Είτε το θέλουμε είτε όχι, άλλοι άσχετοι με τον χώρο ή σχετικοί που επιλέγουν άσχετους να αποφασίσουν μας έχουν ρίξει στα δόντια του λύκου. Με όσες λιγότερες δαγκωνιές βγούμε τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε να βρούμε τρόπο αντίστασης και αντίδρασης. 

[mariahat]

Στους αγώνες πυγμαχίας, Μπάμπη, ο προπονητής όταν βλέπει ότι ο άνθρωπός του κινδυνεύει να σακατευτεί, πετάει λευκή πετσέτα και ο αγώνας λήγει, με την ήττα του χαμένου, έστω και αν αυτός διαφωνεί με την απόφαση του προπονητή του, έστω κι αν θέλει να συνεχίσει, μέχρι "τελικής πτώσης", όπως λες.

 Σε μας Μπάμπη και σεις συνάδελφοι που αγωνιάτε και βλέπετε ότι χάνουμε την μάχη, ο "προπονητής" μας, πέταξε την λευκή πετσέτα, πολύ καιρό πριν και δεν το πήραμε χαμπάρι. Μας άφησε έρμαιους στην διάθεση του κάθε "νομοθέτη" και μας στέρησε την δυνατότητα να συνεχίσουμε τον αγώνα.

 Τι μένει;  Να πούμε ότι χάσαμε την μάχη, αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο; Ναι, αλλά πως; Με την συγκέντρωση των 30-50 ατόμων στο ξενοδοχείο , αφού "θάψανε" την μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία;

 Λυπάμαι που το γράφω, αλλά κουράστηκα πια. Κουράστηκα να δουλεύω για το τίποτα, κουράστηκα να παλεύω για τα συμφέροντα των άλλων, για την ψυχρή κρατική μηχανή, για τον κάθε ένα που μας θεωρεί άμισθους υπαλλήλους του.

  Δεν μπορώ να αντέξω στην ερώτηση του παιδιού μου ; "Γιατί ρε πατέρα, αφού έχεις τόση πολλή δουλειά, δεν έχουμε λεφτά, αλλά χρωστάμε κι ΄ όλας; ".

  Καληνύχτα σας...

Καλέ μου Γιάννη, αν αυτό λίγο σε ανακουφίζει σίγουρα δεν είσαι ο μόνος που λες δυνατά και παραδέχεσαι ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Και να είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι ο μόνος που δουλεύεις ακατάπαυστα και χρωστάς. Το γελοίο της όλης υπόθεσης είναι αυτό. Και μας νομίζουν για πλούσιους... Ευτυχώς όμως που έχουμε πλούσια αισθήματα και συναισθήματα ανθρωπιάς. 

Τα παιδιά μας, ζώντας δίπλα μας, αποκτούν μεγαλύτερη θέληση για ενεργό δράση και σίγουρα γίνονται ισχυρότεροι πολίτες αυτής της χώρας. 

Καλό βράδυ

[HARYK]

Στους αγώνες πυγμαχίας, Μπάμπη, ο προπονητής όταν βλέπει ότι ο άνθρωπός του κινδυνεύει να σακατευτεί, πετάει λευκή πετσέτα και ο αγώνας λήγει, με την ήττα του χαμένου, έστω και αν αυτός διαφωνεί με την απόφαση του προπονητή του, έστω κι αν θέλει να συνεχίσει, μέχρι "τελικής πτώσης", όπως λες.

 Σε μας Μπάμπη και σεις συνάδελφοι που αγωνιάτε και βλέπετε ότι χάνουμε την μάχη, ο "προπονητής" μας, πέταξε την λευκή πετσέτα, πολύ καιρό πριν και δεν το πήραμε χαμπάρι. Μας άφησε έρμαιους στην διάθεση του κάθε "νομοθέτη" και μας στέρησε την δυνατότητα να συνεχίσουμε τον αγώνα.

 Τι μένει;  Να πούμε ότι χάσαμε την μάχη, αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο; Ναι, αλλά πως; Με την συγκέντρωση των 30-50 ατόμων στο ξενοδοχείο , αφού "θάψανε" την μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία;

 Λυπάμαι που το γράφω, αλλά κουράστηκα πια. Κουράστηκα να δουλεύω για το τίποτα, κουράστηκα να παλεύω για τα συμφέροντα των άλλων, για την ψυχρή κρατική μηχανή, για τον κάθε ένα που μας θεωρεί άμισθους υπαλλήλους του.

  Δεν μπορώ να αντέξω στην ερώτηση του παιδιού μου ; "Γιατί ρε πατέρα, αφού έχεις τόση πολλή δουλειά, δεν έχουμε λεφτά, αλλά χρωστάμε κι ΄ όλας; ".

  Καληνύχτα σας...

 

 

 

Καλησπέρα κ.Γιάννη, καλή εβδομάδα.

 

Συγχωρέστε με αλλά , με το λιγοστό και κουρασμένο μου μυαλό, πιστεύω ότι δεν είναι δικιά σας αυτή η φράση ή κάτι αμελώ ή, άλλο λέτε κι εγώ δεν...

Πιστεύω ότι δεν μπορώ να παλέψω μόνος μου, για τα συμφέροντά μου.

Μόνο αν παλέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο μαζί, για τα δικά μας συμφέροντα, ίσως μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι...

Εξάλλου δεν είναι πολλά αυτά που μπορεί να μας χωρίζουν. Σίγουρα τα περισσότερα μας ενώνουν.

Πόσοι χρειαζόμαστε μην με ρωτάτε. Δε ξέρω.

Σίγουρα, περισσότεροι από λίγοι…

 

Και επιτρέψτε μου επίσης να εκφράσω και μια άλλη άποψη για το παράδειγμα που φέρνετε με τον πυγμάχο.

Δεν φταίει πάντα ο "προπονητής" του.

Πολλές φορές φταίει κι ο ίδιος.

Φταίει όταν ανέχεται να τον καθοδηγεί λανθασμένα, καθόλου ή σε κατεύθυνση ήττας.

Φταίει και όταν εκείνος "πετάει" την πετσέτα και τον αναγκάζει σε παραίτηση, πολύ πριν εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις, για δικές του σκοπιμότητες και οφέλη, με μέλημα  ίσως να κερδίσει, από την ήττα του. ( Εμείς ; Έχουμε εξαντλήσει όλες μας τις δυνάμεις ; Πως ; Πότε ; Ποιοι ; Ο προπονητής μας είναι ικανός ; Ξέρει και θέλει να μας μάθει τις σωστές κινήσεις, να μας κατευθύνει ; )

Φταίει τότε ο πυγμάχος, που δεν κάνει τίποτα να αλλάξει τον προπονητή του ή τις μεθόδους και "συστήματα" που χρησιμοποιεί…

 

Έτσι δεν μπορεί να λέγεται πυγμάχος. Σάκο μπορεί να λέει τον εαυτό του.

Σάκος είναι, που αφήνει να επιδίδονται προπονητικά πάνω του όλοι οι υπόλοιποι…

 

Στην περίπτωσή μας, προσπαθώντας μαζί, νομίζω ότι μπορούμε  να αλλάξουμε και προπονητή και το αποτέλεσμα του αγώνα…

Πρέπει βέβαια πρώτα, να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να ξαναγίνουμε πυγμάχοι νίκης.

Να αγωνιστούμε γι’ αυτήν…

Μαζί.

 

Θέλουμε να αλλάξουμε και να προσπαθήσουμε μαζί ή θέλουμε να είμαστε πάντα "μεμονωμένοι" σάκοι ;

 

Καλή δύναμη.

[LKOSMAS1]

Σε αυτό τον αγώνα πρέπει όλοι μας να αφυπνιστούμε , να καταλάβουμε τι θέλουν να περάσουν  να μην κοιτάμε της τωρινές καταληκτικές ημερομηνίες των των υποχρεώσεων μας αλλα την καταληκτική ημερομηνία λήξης του  επαγγέλματος μας . 

ΑΣ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΩΣ ΚΛΑΔΟΣ ΩΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ  στα σχέδια των μεγαλοελεγκτικών  εταιρειών γιατί αυτες βρίσκονται πίσω απ΄ολα αυτα.

Δεν είμαι-είμαστε  αντίθετοι   στην ενημέρωση στα σεμινάρια αλλά δεν μπορείς να κρεμάς στον τοίχο  1 πτυχίο που με κόπο απέκτησες  και κάθε φορά να σου ζητάνε  "  πιστοποιήσεις διατήρησης"  

Σε ποιόν κλάδο  σε ποίο επάγγελμα γίνεται αυτό  ς??σε κανένα γιατί έχουν συλλόγους που προασπίζονται τα συμφέροντα τους .Εμείς που είμαστε ??? 

Μήπως θα πρέπει από μόνοι  μας να αναρτήσουμε με ψηφιακές υπογραφές  την εναντίωση σε αυτή την απόφαση μέτρο ,το ξεκίνημα της διαμαρτυρίας που είναι  η μοναδική μας δύναμη στην ανατροπή οποιοδήποτε  σχεδίων .

¨Εχουμε την μεγαλύτερη δύναμη στη χώρα  ώς κλάδος  και δεν την χρησιμοποιούμε την αφήνουμε και κοιμάται αφήνουμε του άλλους να αποφαζισουν για εμάς  και εμέις ακολουθουμε 

Εμπρός  συνάδελφοι όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια  επαγελματική  -προσωπική που μας αξίζει