Προς το περιεχόμενο

Περί ανέμων και υδάτων... έτσι για νά 'χαμε να λέγαμε ή μάλλον δεν έχουμε και λέμε για νά 'χουμε.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Κραουνάκης υπέρ της Στανίση: «Αφήστε την Ελλάδα ήσυχη, όσο βλάχα κι αν είναι!»

 

 

Μέσω του προσωπικού λογαριασμού του στο facebook σχολίασε ο Σταμάτης Κραουνάκης, όσα ειπώθηκαν μετά την προβολή του πολυσυζητημένου τηλεοπτικού σποτ γνωστών καταστημάτων παιχνιδιών με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Στανίση.

Συγκεκριμένα, ο μουσικοσυνθέτης έγραψε:

«Ξέρασαν οι σοβαροφάνειες κι ενοχλήθηκαν από την τζάμπο Στανίση. Ρε ουστ από 'κει βλαμμένα. Δουλειά δεν είχατε βγήκατε να προστατέψετε το κοινό γούστο. Έχετε φάει στη μάπα στρουmφάκια. Έχετε σούρει τα μωρά σας στο στο ό,τι να 'ναι. Έχουν μεγαλώσει τα παιδιά σας μικρόμισθες Φιλιπιννέζες και βγήκατε να ενοχληθειίτε. Τσιράκια της αντίδρασης.

Πάθατε αναφυλαξία καλού γούστου, πυτιρίδες και τερηδόνες. Περαντζάδες λιγούρια του mall. Ζήτουλες μιας διαφήμισης για να επιβιώσετε. Σούργελα δαιμονισμένα, ημιμαθή τση Φιλοθέης, πτυχία του τρεις κι εξήντα. Άστε κάτω τη Στανίση, μη σας πάρει ο διάολος για πάντα. Τζουτζεδες και κανκάγιες. Κολλεγιά της συμφορας. Άκαβλα σεσημασμένα σας πείραξε η Στανίση!

Μας τα πρήξατε. Δημοσιογραφάκια της ιντερνετιάς, δωρεάν και όξω απ την πόρτα. Πενάκια του πληκτρολογίου του γκρήγκλις και της αγραμματοσύνης. Μας τα πρήξατε κοινώς. Αντέστε ρε ξεκουμπιστείτε και βγάλτε το μαύρο σκασμό πια!

Καίγεται το απώτατον και βγήκατε να υπερασπιστείτε το ελληνικό Πάσχα. Που δεν έχετε σώσει να καταλάβετε τι σημαίνει γιορτή στον αιώνα τον άπαντα, τζαμπατζήδες της Μυκόνου. Αγοραία σιχάματα πια, σας βαρέθηκε η ψυχή μου

Και στο φινάλε τα βάζετε και με τον τελευταίο διαφημιζόμενο που σας δίνει ψωμί ζώα όρθια. Και για να 'ρθουμε και στο ζουμί, οι διαφημίσεις του τζάμπο γενικα έχουν πάρα πολύ χιούμορ και κάνουν θραύση. Μεγαλώσατε όλοι με καμποσάρ και καβαλινα, σούργελα της Φιλοθέης και του Κοκκιναρά, χαπατα του Ψυχικού. Αγράμματα.

Σας πείραξε η Στανίση. Κατ' αρχην από τη σκασίλα σας, τριπλασιάσατε την δύναμη της διαφήμισης. Την προσέξαμε όλοι ακόμα πιο πολύ. Κυνηγάμε να την ακούσουμε. Και τι θέλετε ρε και μιλάτε; Ποιος σας έβαλε αστυνομία του γούστου; Ποιος σας διόρισε να προφυλάξετε ποιον; Λαϊκάντζες του μπότοξ και της ακαπνιάς. Άντε γιατι σας χρειάζεται πολύ τζάμπο τελικά για να πάτε για πάντα στον κόρακα

Μπλοκγκάρια του κερατα. Με συγχύσατε πάλι. Διαβάζω, ακούω όλα τα φλούφλια κι όλες τις κυράτσες που ενοχληθηκαν. Ημιαμόρφωτα ζαβά. Άντε σκάστε γιατί αρκετή ζημιά κάνετε και που υπάρχετε. Ξαφνικά πάθαμε κρίση καλού γούστου. Δεν έχετε διαβάσει ένα βιβλίο, δεν έχετε δει μια ταινία.

Ζητιανεύετε ένα καμπεράκι και καμμιά κολωνίτσα. Σινιέ. Και σας πείραξε η Στανίση στα τζάμπο. Η ιέρεια σας πειραξε, ρε ούφα μεταλλαγμένα. Ορθιάδες του Κολωνακίου. Ερημωμένα και ακατοίκητα. Βγήκατε να κρίνετε και να σώσετε την ελληνική οικογένεια και τα ψώνια της. Άντε ρε να χαθείτε και να χάνεστε πια.

Άστε πια την Ελλάδα ήσυχη να είναι οσο βλάχα θέλει. Άστε. Βγήκε κι η Αρβελέρ να μας πει ότι άκουσε τι; Ότι τον Σεπτέμβριο δεν θα 'χουμε κράτος. Ότι κάποιος της το είπε. Σοβαρά μιλάτε κυρία Αρβελέρ μου; Σιγά και τρομάξαμε. Ποιος σας το κάρφωσε; Πόσους γνωστούς έχετε στους παλιανθρώπους; Για πειτε μας. Άντε γιατί δεν θα μου ανεβάσετε τα ζάχαρα, τζάμπα κι άδικα.

Στανίση ρε και ξερό ψωμί. Τίποτα! Σσσστ το σκασμόνε. Παρδαλά κατσικάκια. Πρρρρρρ ρε. Πρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ. Τι θα καταπατήσετε και τα μοναστήρια, τα ξωκλήσια... Μέχρι που θα μπείτε; Τι θα αρπάξετε.

Τριτη 23 κανονικα του Αγίου Γεωργίου, αλλά είναι κινητή, πάει μετά το Πάσχα. Όλα πιο μετά φέτος, όλοι στα τζάμπο ρε. Όλοι μπεστ οφ Στανίση ρε. Μυστικέ μου ερωτα ρε! Και φανερέ μου άμα λάχει. Έτσι για να σκάσετε, να φάτε τα λυσσακά σας. Μας τα πρήξατε πια. Ζουράρις, πού είστε; Για δε μιλάτε; Αλαλαλλαλια, χαι χαι χαι.

Γεια σου Κατερινάρα μου με τα γκωτιέ σου και την τρίπατη τραβεστογόβα σου! Γεια σου βλάχα μου, θεά αδυσώπητη. Γεια σου νούμερο ένα τση λαϊκής ψυχής. Όρμα στη διαφήμιση. Σκάνε που δεν την πήρανε οι ανορεξικές πιαρατζούδες των πάλαι ποτέ ομίλων και τώρα παρατρεχάμενες των οιωνδήποτε.

Φύγετε ρε απ το καντράν. Κάντε πέρα, σα πέρα ρε. Εχεχε. Τραβάτε στη στέγη ρε. Και μετά ολουρμού στο τσάο για καμμιά πίτσα λιγούρια. Και μετά στο Γιαννιά ρε».

 

πηγή: http://www.protothema.gr/life-style/Gossip/article/?aid=274069

 

Σκέφτηκα την έκπτωση του λόγου, των ηθών. Μου ήρθε από μόνο του, ξέρω πρέπει να το προσέχω αυτό το στοιχείο μου. Όλα είναι πολιτική, φωνάζει από μέσα μου ή μάλλον μουγκανίζει ο πρόγονος, αναφέρομαι σ' εκείνον τον πρόγονο που (σε αντίθεση με τον Κραουνάκη που υπερασπίζεται το σκυλάδικο) θέλησε να υπερασπιστεί το ρεμπέτικο τον Μάνο Χατζιδάκη. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλος λόγος.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ    Ημερομηνία: 1949       Η πρώτη εργασία του Μάνου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο τραγούδι.

Η διάλεξη δόθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1949, στο Θέατρο Τέχνης.

Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται ολόκληρη.

rebetiko_bigphoto-copy.jpg

EΡΜΗΝEΙΑ ΚΑΙ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (PEΜΠΕΤIKΟ)

Θα ήθελα προκαταβολικά να σας πληροφορήσω, πως μ’ όλη μου την καλή διάθεση, δεν είμαι σε θέση να πω, ούτε καινούργια πράγματα, ούτε κι όσα μιλήσω απόψε να τα δώσω με σοφία. Θα προσπαθήσω όμως κι όσο μπορώ πιο καλά, να σας μεταδώσω αυτό που με κάνει να ζω και να βλέπω την αξία του μέχρι σήμερα περιφερόμενου λαϊκού σκοπού της πόλης.

Τώρα αν τούτη η πανηγυριώτικη ομιλία για το ρεμπέτικο, γινόταν πριν δυο χρόνια, ίσως να ΄χε κάπως διαφορετικό χαρακτήρα, δηλαδή να ΄ταν, πιο μεροληπτική –μπορούμε να πούμε – και συγχρόνως πιο ενθουσιαστική για το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου. Δεν θα μπορούσαμε ίσως να ξεφύγουμε από τη γοητεία του γυαλένιου ήχου ενός μπουζουκιού για να κοιτάξουμε το θέμα μας στη ρίζα του κι ακόμη να μείνουμε όσο χρειάζεται ψυχροί κι αντικειμενικοί για μια τέτοια δουλειά.

Αυτό -θα πείτε- μπορεί να γίνει σήμερα; Είναι κάτι που δεν μπορώ να προεξοφλήσω με βεβαιότητα. Όσο νά ΄ναι όμως, η μεγάλη διάδοση που πήρε τα δύο τελευταία χρόνια το ρεμπέτικο, μας αφήνει περιθώριο για μια τέτοια, επικίνδυνα πρώιμη, ομολογώ εργασία.

Το ρεμπέτικο, κι αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, έχει πια επιβάλλει τη δύναμή του, λίγο-πολύ σ΄ όλους μας, είτε θετικά, είτε αρνητικά, είτε δηλαδή γιατί το παραδεχόμαστε, είτε όχι, ενώ συγχρόνως βλέπουμε να έχει δημιουργηθεί γύρω του μια επιπόλαιη κατάσταση μόδας, που μας κάνει ν’ αντιδρούμε δικαιολογημένα σ’ αυτήν και ν’ αμφιβάλουμε για τη μελλοντική και ποιοτική εξέλιξη του είδους. (Εδώ πέρα βέβαια παίρνω σαν δεδομένο την ποιοτική του αξία). Και στον τόπο μας καθώς κι έξω, όλα περνούν απ’ αυτήν την περίοδο που ονομάζουμε μόδα. Μήπως απέφυγε κάτι τέτοιο το δημοτικό μας τραγούδι πριν 50 χρόνια, σαν φούντωνε το κίνημα των δημοτικιστών; Κι ακόμη πριν δύο χρόνια, το ίδιο δεν είχε συμβεί με τις λαϊκές εικαστικές τέχνες, όπου ο Θεόφιλος και ο Παναγής Ζωγράφος προβάλλονται στο ίδιο πλάνο με τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα;

Ποιος μπορεί να σταματήσει μια τέτοια κατάσταση, κι ακόμη ποιος μπορεί να μην παραδεχτεί ίσως την αναγκαιότητα αυτήν της περιόδου μόδας -ας την πούμε- ωσότου τα πράγματα κατασταλάξουν κι έλθουν στη φυσική τους θέση; Το ίδιο πρέπει -νομίζω- να περιμένουμε και με τα ρεμπέτικα. Γιατί θά ΄ναι κάπως ανόητο αν νομίσουμε, ότι ο χασάπικος μπορεί ή πάει ν΄αντικαταστήσει το ταγκό. Οι λαϊκοί τούτοι ρυθμοί έχουν κάτι πολύ, περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται για να καλυφθούν οι βραδινές μας διασκεδαστικές ώρες - άσχετα αν αυτός ο χαρακτήρας επιβάλλεται κι επικρατεί στις λαϊκές τάξεις.

Ύστερα για μας θά ΄ναι μεγάλο ψέμα αν ισχυρισθούμε ότι είναι δυνατόν να εκδηλωθούμε μ’ αυτούς τους τόσο γυμνούς κι απέριττους ρυθμούς. Κάτι τέτοιο μόνο για αυτούς, που με κρασί ή με άλλα μέσα, στέλνουν στο διάβολο - που λεν- κάθε κοινωνικό φραγμό και κάθε σύμβαση, έστω και για μια ώρα. Παρατηρώντας όμως μια ιδιότητα αυτών των ρυθμών, ήδη δημιουργείται μέσα μας ένας θαυμασμός για τη δύναμη που περιέχουν και που μας κινεί το ενδιαφέρον να γνωρίσουμε από κοντά τούτη τη δύναμη που από ΄δω και πέρα λες και σαν μαγεία μας φέρνει σ΄ άμεση επαφή με το μελωδικό της στοιχείο. Αυτά όμως όλα κουράζουν σαν δεν τα δεις έξω απ΄ την καθημερινότητά τους. Κάθε απόπειρα που θα κινήσει να φέρει το ρεμπέτικο τραγούδι σε καθημερινή χρήση, και επιπόλαια και καταδικασμένη είναι. Αλλά το ίδιο μήπως δεν συμβαίνει και με την άλλη μουσική, αυτήν που ονομάζουμε σοβαρή; Μπορεί κανείς να φανταστεί ποτές, πως μια βραδιά κεφιού του, είναι δυνατόν να την καλύψει με την Σονάτα 110 του Mπετόβεν; (Δικαιολογημένα τώρα ίσως να σας γεννηθεί απορία για τη σχέση που μπορεί να έχει το ρεμπέτικο με τον Μπετόβεν. Παρ΄ όλο που και αργότερα θα επανέλθω σε παρόμοιους παραλληλισμούς σας προειδοποιώ πως δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση).

Λοιπόν δεν νομίζω, πως ο σνομπισμός αυτός γύρω από το ρεμπέτικο τραγούδι είναι δυνατό να μας σταθεί εμπόδιο, για να κοιτάξουμε προσεκτικά την αξία του και ν΄αγαπήσουμε την αλήθεια και τη δύναμη που περιέχει. Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σε μας και σε τέτοιο σημείο δικά μας, που δεν έχoμε νομίζω σήμερα τίποτ΄ άλλο για να ισχυριστούμε το ίδιο.

Μα πριν μπούμε σ΄ ένα αναλυτικότερο κοίταγμα του είδους αυτών των τραγουδιών, ας επιστρέψουμε για χατίρι μου σε μια κοντινή μα περασμένη πια εποχή και να δούμε μαζί εξελικτικά όλη την ποιητική ατμόσφαιρα, που συνθέτουν και δημιουργούν τα ρεμπέτικα, μέσα στην αυστηρή και δικιά τους περιοχή.

Κατοχή. Πάνω σε μια γυμνή και παγωμένη άσφαλτο με μοναδικό φωτισμό την ψυχρή όψη ενός φεγγαριού, προχωράμε μ΄ ένα φίλο. Ένας λεπτός μα διαπεραστικός ήχος μπουζουκιού καθρεφτίζεται -λες- μες στην άσφαλτο και μας ακολουθεί βήμα προς βήμα. Ο φίλος μου προσπαθεί να μου εξηγήσει τη διάθεση φυγής και την έντονη εμμονή σ΄αυτή τη διάθεση που κρατούν οι τέσσερις νότες του περιφερόμενου τότες τραγουδιού «Θα πάω εκεί στην αραπιά». Μάταια προσπαθούσε να μου μεταδώσει τη συγκίνησή του και να μου δείξει μαζί αυτό το αντίκρισμα που υπήρχε αυτής της «διάθεσης φυγής» - καθώς την ονόμαζε στην όλη δημιουργημένη ατμόσφαιρα της πολιτείας των Αθηνών. Του λόγου μου -κάπως δικαιολογημένα βλέπετε με τη μικρή μου τότες ηλικία- του έφερνα όλες μου τις αντιρρήσεις, κουβαλώντας γνωστά επιχειρήματα που ιδιαίτερα σήμερα χρησιμοποιούνται πάρα πολύ από Αθηναίους της ώριμης ηλικίας. Δηλαδή περί αγοραίου, φτηνού και χυδαίου είδους καθώς κι άλλα παρόμοια. Αυτός όμως επέμενε τονίζοντας την κάθε λέξη του σύμφωνα με το ρυθμό «Θα πάω εκεί στην αραπιά», θέλοντας ίσως να μου δώσει και μια ρυθμική επαλήθευση των όσων έλεγε πάνω στο τραγούδι.

Αργότερα ο ίδιος φίλος, στον ίδιο δρόμο, μου μιλούσε για κάτι καινούργιο. Μα τώρα ήταν καλοκαίρι και η άσφαλτος μύριζε. Το ίδιο σκοτάδι, μα η κάψα έλιωνε τις φωνές και τις έφτιαχνε μόνιμους ίσκιους στα σπίτια. Υπήρχε γύρω μας κάτι ρευστό. Μια καινούργια ρεμπέτικη κραυγή -καινούργια για μένα βέβαια- κυλούσε μ’ ένταση ανάμεσα στα στενά και βρώμικα πεζοδρόμια του Πειραιά και της Αθήνας. Ακούγαμε την πρώτη στροφή που έλεγε «Κουράστηκα για να σ΄ αποκτήσω αρχόντισσά μου μάγισσα τρανή». Κι ο φίλος μου εξηγούσε θίγοντας όλο τον ανικανοποίητο ερωτισμό που έπνιγε την ατμόσφαιρα. Ακόμα, προσπαθούσε να μου εξηγήσει το τραγικό στοιχείο του τραγουδιού που ερχόταν αντιμέτωπο σε μια εποχή που μόνο συνθήματα κυκλοφορούσαν τρέχοντας. Αργότερα πολύ, θά ΄βλεπα πόσην αλήθεια είχαν τα λόγια του, γιατί τότες ακόμη έπαιζα με τις πραγματικές αξίες ανυποψίαστος.

Περνούν μερικά χρόνια, πού η πυκνότητα της έντασης που περιείχαν τα έκαμε απέραντα. Πολλά συνέβησαν και συμβαίνουν στο μεταξύ. Έρχεται η απελευθέρωση και τινάζομε από πάνω μας τους Γερμανούς με την κατοχή τους. Παράλληλα η γενιά μου μεγαλώνει κατά πολλά χρόνια, έχοντας ξωπίσω της μια πολύ ισχυρή δοκιμασία. Και το ρεμπέτικο, αφού παίζει με πολύ και πηγαίο χιούμορ, σε ορισμένα διαλείμματα, γύρω από δραματικές περιπτώσεις μπαίνει με μεγαλύτερο άγχος μες στα βασικά και μεγάλα του θέματα: του έρωτα και της φυγής.

Ένας ανικανοποίητος έρωτας που ξεκινάει από την πιο κυνική στάση και φτάνει με μια πρωτόγονη ένταση μέχρι τα πλατειά χριστιανικά όρια της αγάπης και μια φυγή που επιβάλλεται νοσηρά -θά ΄λεγα- από αδυναμία, μια που οι συνθήκες παραμένουν το ίδιο σκληρές σα μέταλλο στον άνθρωπο που κινάει για ν΄ αγαπήσει μ’ όλη του τη δύναμη κι όσο μπορεί περισσότερο.

Αυτή παραμένει βασικά η θεματολογία του ρεμπέτικου μέχρι τα σήμερα. Κι όσο αφελείς κι αν μας φαίνονται οι καταστάσεις αυτές καθ΄ εαυτές, δεν μπορούμε να αρνηθούμε στους εαυτούς μας τουλάχιστον, πως ο νοσηρός ερωτισμός που σκορπίζεται απ΄ τους ήχους ενός μακρόσυρτου ζεϊμπέκικου, δεν κυκλοφορεί κι ανάμεσά μας έστω και με διάφορα πολύπλοκα σχήματα, έστω ακόμα κι αν ξεκινάει από χίλιες διάφορες αιτίες.

Κι ερχόμαστε σε μια από τις πιο βασικές κατηγορίες που προβάλλουν «οι υγιείς ηθικολόγοι» για το ρεμπέτικο. «Είναι αρρωστημένο» λεν μ’ αυστηρότητα, «ενώ το δημοτικό τραγούδι, γεμάτο υγεία και λεβεντιά» και κινούν το κεφάλι με σημασία, ενώ είμαι βέβαιος πως το δημοτικό μας τραγούδι τους είναι το ίδιο οχληρό όπως και το ρεμπέτικο, με τη διαφορά πως δεν τολμούν να ομολογήσουν ότι δεν τους αρέσει. Είναι σαν να βγουν και να πουν ότι δεν τους αρέσει ο Σαίξπηρ -για παράδειγμα- ή κάτι παρόμοιο. Ανέχονται το δημοτικό όχι όμως και το ρεμπέτικο. Το τελευταίο είναι κάτι που κυκλοφορεί ανάμεσά τους και μπορούν να το πετάξουν -έτσι φαντάζονται- επειδή δεν έχει κρεμαστεί ακόμη με χρυσές κορνίζες. Ίσως ξεχνάν ότι τα χρόνια μας δεν έχουν τίποτε κοινό με τα χρόνια της κλεφτουριάς, άσχετα αν οι ηρωικές πράξεις του στρατού μας τοποθετούνται δίκαια από την ιστορία πλάι στους Καραϊσκάκηδες και τους Κολοκοτρωναίους. Οι κύριοι αυτοί αγνοούν την εποχή μας καθώς και το ότι ένα λαϊκό τραγούδι καθρεφτίζει με μοναδική ένταση όχι μόνο μια τάξη ή μια κατηγορία ανθρώπων μα τις επιδράσεις μιας ολάκερης εποχής σε μια φυλή, σ΄ ένα έθνος μαζί με τις διαμορφωμένες τοπικές συνθήκες.

Η εποχή μας δεν είναι ούτε ηρωική ούτε επική και το τελείωμα του Δεύτερου παγκοσμίου πολέμου άφησε σχεδόν όλα τα προβλήματα άλυτα και μετέωρα. Τα μετέωρα αυτά προβλήματα δημιουργούν περιφερόμενα ερωτηματικά που δεν περιορίζονται φυσικά μόνο στον τομέα της πολιτικής και της κοινωνιολογίας μα εξαπλώνονται με την ίδια δύναμη και στη φιλοσοφία και την τέχνη, ακόμη και στην πιο καθημερινή στιγμή τ΄ ανθρώπου. Ο τόπος μας επιπλέον εξακολουθεί, σχεδόν δίχως διακοπή, ένα πόλεμο με επιμονή και με πίστη για την τελική νίκη, μα πάντα και ιδιαίτερα σήμερα, κοπιαστικό και οδυνηρό. Σκεφθείτε τώρα κάτω απ΄ αυτές τις αδυσώπητες συνθήκες την παρθενική ψυχικότητα του λαού μας - παρθενική, γιατί τα εκατό χρόνια μόνον ελεύθερης ζωής δεν ήσαν ικανά ούτε να την ωριμάσουν ούτε και ν΄ αφήσουν περιθώριο για να ριζωθούν τα τελευταία ευρωπαϊκά ρεύματα.

Φανταστείτε λοιπόν αυτή τη στοιβαγμένη ζωτικότητα και ωραιότητα συνάμα ενός λαού σαν του δικού μας, να ζητά διέξοδο, έκφραση, επαφή με τον έξω κόσμο και να αντιμετωπίζει όλα αυτά που αναφέραμε πιο πάνω σαν κύρια γνωρίσματα της εποχής, κι ακόμη τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες του τόπου μας. Η ζωτικότητα καίγεται, η ψυχικότητα αρρωσταίνει, η ωραιότητα παραμένει. Αυτό είναι το ρεμπέτικο. Κι από ΄δω πηγάζει η θεματολογία του.

Eπαναλαμβάνω - ένας ανικανοποίητος μα έντονος ερωτισμός που ακριβώς η ένταση του αυτή του προσδίδει έναν πανανθρώπινο χαρακτήρα και μια επιτακτική διάθεση φυγής από την πραγματικότητα με οιονδήποτε τεχνικόν μέσον, όπως είναι το χασίσι και τ΄ άλλα ναρκωτικά, που η χρησιμοποίησή του δείχνει την παθητικότητα της τάξης που το μεταχειρίζεται.

Καταλαβαίνετε βέβαια τώρα πως το αρρωστημένο στοιχείο του σημερινού μας λαϊκού τραγουδιού, δεν έχει σαν αιτία ένα υπερβολικό ωρίμασμα ζωής - καθώς η μεσοπολεμική ντεκαντέντσα με κέντρο τη Γαλλία -και γι ΄αυτό δεν αποτελεί κάτι το σάπιο, μα προέρχεται καθαρά από μια στοιβαγμένη ζωική δύναμη που ασφυκτιά δίχως διέξοδο, δίχως επαφή, από μιαν υπερβολική υγεία- θά λεγε κανείς. Πάντως το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι μια παρακμή. Σημαντική όμως η διαφορά ανάμεσά τους. Η μια κινά απ’ τη ζωή, η άλλη από το θάνατο.

Το να θέλει λοιπόν κανείς ν΄ αγνοήσει την πραγματικότητα και μάλιστα του τόπου του, μόνον κακό του κεφαλιού του μπορεί να κάμει. Τα χρόνια μας είναι δύσκολα και το λαϊκό μας τραγούδι, που δεν φτιάχνεται από ανθρώπους της φούγκας και του κοντραπούντο ώστε να νοιάζεται για εξυγιάνσεις και για πρόχειρα φτιασιδώματα υγείας τραγουδάει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια.

Τώρα πολλοί μπορούν να πουν αυτά περίπου: «Καλά. Όσα είπες είναι σωστά και τα παραδεχόμαστε. Μα τι μας πείθει ότι το ρεμπέτικο είναι η σημερινή μας λαϊκή έκφραση καθώς λες και που σαν τέτοια βέβαια πρέπει να συνδέεται με την παράδοση του δημοτικού τραγουδιού και του βυζαντινού μέλους, κι όχι ένα τραγούδι μιας ορισμένης κατηγορίας ανθρώπων που εκφράζει την προσωπικήν της κατάσταση;»

Το ερώτημα τούτο ασφαλώς σε πολλούς θα γεννηθεί, αν και προηγουμένως μίλησα όσο μπορούσα σαφέστερα, για την άμεση σχέση του ρεμπέτικου με το πλατύ μάλιστα σήμερα, και του τόπου και τhς εποχής μας. Aυτόματα επίσης καταρρέει και το επιχείρημα, ότι αποτελεί έκφραση προσωπικών καταστάσεων. Μένει λοιπόν να εξετάσουμε το ελληνικόν του είδος. Αν και κατά πόσον συνδέεται με τη λαϊκή μας παράδοση και ποια είναι τα στοιχεία που αντλεί απ΄ αυτήν.

Για να προχωρήσουμε και να μπορέσουμε να δούμε μαζί ό,τι συνδετικό στοιχείο υπάρχει, θα το εξετάσουμε από δυο ξεχωριστές πλευρές, πρώτα από τη μορφική του πλευρά κι ύστερα απ΄ το ύφος του.

Το ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα, να συνδυάζει το λόγο, τη μουσική και την κίνηση. Απ΄ τη σύνθεση μέχρι την εκτέλεση, μ’ ένστικτο δημιoυργούνται οι προϋποθέσεις για τnν τριπλή αυτή εκφραστική συνύπαρξη, που ορισμένες φορές σαν φτάνει τα όρια της τελειότητας θυμίζει μορφολογικά την αρχαία τραγωδία. Ο συνθέτης της μουσικής είναι συγχρόνως και ο ποιητής καθώς και ο εκτελεστής. Βασικά του όργανα είναι τα μπουζούκια -μεγάλο μαντολίνο τουρκικής μάλλον προελεύσεως- κι ο μπαγλαμάς -παραλλαγή της κρητικής λύρας και της συγγενικής νησιώτικης, πιο μικροσκοπικής απ΄ αυτήν και κρουστές με πέννα. Η σύνθεση του τραγουδιού βασίζεται βέβαια πάνω στη χορευτική κίνηση, με τρεις χαρακτηριστικούς ρυθμούς, τον ζεϊμπέκικο, τον χασάπικο και τον σέρβικο (ο τελευταίος έχει ολιγότερη χρήση).

Ο ζεϊμπέκικος σε ρυθμό 9/8 είναι ο βασικότερος ρυθμός της ρεμπέτικης μουσικής. Προήλθε ασφαλώς απ΄ τα χορευτικά 9/8 των Κυκλάδων και του Πόντου, πού εδώ όμως έχει χάσει ολότελα τη ρυθμική του αγωγή κι έχει γίνει αργός, βαρύς, μακρόσυρτός και περιεκτικότερος. Χορεύεται από έναν μόνο χορευτή και επιδέχεται αφάνταστη ποικιλία αυτοσχεδιασμού με μόνο δεδομένο την αίσθηση του ρυθμού. Ο καλός χορευτής στο ζεϊμπέκικο θα ΄ναι εκείνος που θα διαθέτει τη μεγαλύτερη φαντασία και την κατάλληλη πλαστικότητα ώστε να μην αφήσει ούτε μια νότα μπουζουκιού που να μην τη δώσει με μια αντίστοιχη κίνηση του σώματός του. Σα χορός είναι ο δυσκoλότερoς και ο δραματικότερος σε περιεχόμενο.

Ο χασάπικος βασίζεται πάνω στο ρυθμό 4/4 κι ο τρόπος που χορεύεται -δυο χορευτές συνήθως, αλλά και τρεις και τέσσερις πολλές φορές- έρχεται σα μια προέκταση του δημοτικού χορευτικού τρόπου, με μιά κάποια ευρωπαϊκή επίδραση. Δεν ξέρω γιατί, μα πολλές φορές μου θυμίζει -πολύ μακριά όμως- τη γαλλική java.

Ο σέρβικος που κι η ονομασία του δείχνει την προέλευσή του, είναι ένας γρήγορος ρυθμός και παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρoν κι αυτό απ’ τη μεριά της δεξιοτεχνίας και μόνο των εκτελεστών και του χορευτή. Χρησιμοποιείται πάρα πολύ λίγο· παραμένει μ’ ένα ματαιόδοξο περιεχόμενo να φαντάξει, μια που ικανοποιεί μόνoν το επιδεικτικό μέρoς των ποδιών κάποιου χορευτή.

Ο ζεϊμπέκικος είναι ο πιο καθαρός, συγχρόνως ελληνικός ρυθμός. Ο δε χασάπικος έχει αφομοιώσει μιά καθαρή ελληνική ιδιομορφία. Πάνω σ΄ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή, διακρίνομε καθαρά απάνω την επίδραση ή καλύτερα την προέκταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μ’ ακόμη, παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, πού δεν είναι άλλη απ΄ την αυστηρή κι απέριττη εκκλησιαστική υμνωδία. Όχι πως το δημοτικό τραγούδι δεν έχει κι αυτό στοιχεία διοχετευμένα στο ρεμπέτικο. Μα πολύ λιγότερα. H παρουσία του είναι έντονη, ιδιαίτερα στο ελαφρότερο είδος που περισσότερο το χαρακτηρίζει μιά χάρη και μιά νnσιώτικη ελαφράδα. Παράδειγμα φέρνω, αν θυμάστε, κάπως παλιότερα το «Πάρτη βάρκα στο λιμάνι - κάτω στο Πασαλιμάνι» καθώς και το γνωστότατο «Ανδρέα Zέππo». Και τα δυό έχουν πολύ έντονα πάνω τους τη σφραγίδα του δημοτικού μας τραγουδιού. Μα για να εξηγήσουμε τη βασική αυτή προέκταση του βυζαντινoύ μέλους στο ρεμπέτικο, αρκεί να δούμε πόσο κοινή ατμόσφαιρα δημιουργούσε η παρακμή του Βυζαντίου με τη δικιά μας σήμερα.

Ατμόσφαιρα το ίδιο καταπιεστική, το ίδιο ασαφής, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα προερχόταν από ένα λαθεμένο ξόδεμα θρησκευτικού συναισθήματος. Έτσι τα εκφραστικά στοιχεία του έτoιμόρoπoυ Βυζαντίου με την άμεση παθητικότητά τους βρίσκουν οικεία ατμόσφαιρα μες στο ρεμπέτικο -το σύγχρονο λαϊκό μέλος- για ν’ αναπτυχθούν και να συνθέσουν τη σημερινή εκφραστική μορφή μιας το ίδιο έντονης παθnτικότητας.

Το δημοτικό τραγούδι και τα υγιή του εκφραστικά στοιχεία έχουν τη θέση μόνον μιας πιο άμεσης κληρονομιάς. Για τα 80% της ρεμπέτικης μουσικής, τίποτες παραπάνω.

Εξετάζοντας τώρα το ύφος του τραγουδιού βρίσκομε ευθύς εξ΄ αρχής το βασικό εκείνο χαρακτήρα του συγκρατημένoυ, που μόνο επειδή είναι γνήσια ελληνικό, μπορεί και το κρατεί με τόση συνέπεια. Και στη μελωδία και στα λόγια και στο χορό, δεν υπάρχει κανένα ξέσπασμα, καμιά σπασμωδικότητα, καμιά νευρικότητα. Δεν υπάρχει πάθος. Υπάρχει ή ζωή με την πιο πλατειά έννοια. Όλα δίνονται λιτά, απέριττα με μιά εσωτερική δύναμη που πολλές φορές συγκλονίζει. Μήπως αυτό δεν είναι το κύριο και μεγάλο στοιχείο που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή; Και ακόμα ολάκερο το λαμπρό μεγαλείο της αρχαίας τραγωδίας και όλων των αρχαίων μνημείων, δεν βασίζεται πάνω στην καθαρότητα, στη λιτή γραμμή και προπαντός στο απέραντο αυτό sostenuto που, προϋποθέτει δύναμη, συνείδηση και πραγματικό περιεχόμενo; Ποιά από τις καλές τέχνες στον τόπο μας σήμερα μπορεί να περηφανευτεί ότι κράτησε τη βασική αυτή ελληνικότητα -τη μοναδική άξια κληρoνoμιά που έχουμε πραγματικά στα χέρια μας- για τη σύνθεσή της. Ποιά μουσική μας μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι βρίσκεται πέρα απ΄ το βυζαντινό μέλος, πέρα απ΄ το δnμοτικό τραγούδι και στη χειρότερη περίπτωσn πέρ’ απ΄τις σπασμένες αρχαίες κολώνες του Παρθενώνος και του Ερεχθείου, ότι βρίσκεται εκεί που όλα αυτά βρεθήκανε στην εποχή τους;

Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι γνήσια ελληνικό, μοναδικά ελληνικό.

Eπιτρέψατέ μου τώρα να σάς παρουσιάσω δυό από τους πιο γνήσιους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης έλλnνικης λαϊκής μουσικής· τον Μάρκο Bαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου με το συγκρότημά της. (Είσοδος)

Οι λαμπροί αυτοί μουσικοί στο είδος τους προσεφέρθηκαν ευγενώς να παίξουν απόψε πέντε χαρακτηριστικά ρεμπέτικα τραγούδια για να μπορέσουμε έτσι να πάρουμε μια συγκεκριμένη ιδέα όλων αυτών που είπαμε πιο πάνω. Θ’ αρχίσουν μ’ ένα τραγούδι που έχει συνθέσει ο Μάρκος Bαμβακάρης πάνω στο ρυθμό του χασάπικου και με τον τίτλο «Φραγκοσυριανή κυρά μου» (τραγούδι).

Το δεύτερο τραγούδι που θα ακούσετε είναι πάλι σύνθεση του Μάρκου Βαμβακάρn σε ρυθμό ζεϊμπέκικου «Εγώ είμαι το θύμα σου» (τραγούδι).

Το τρίτο είναι σύνθεση της Σωτηρίας Μπέλλου (ζεϊμπέκικo) «Σταμάτησε μανούλα μου να δέρνεσαι για μένα». Από τα πιο χαρακτηριστικά στο είδος του. (τραγούδι)

Το τέταρτο, σύνθεση Tσιτσάνη, σε ρυθμό χασάπικου «Πάμε τσάρκα στο Μπαξέ τσιφλίκι».

Με την ευκαιρία τώρα που θ΄ ακούσουμε το γνωστότατο «Άνοιξε - άνοιξε» του Παπαϊωάννου θα ΄θελα να ΄λεγα λίγα λόγια για τη σημασία του και το σταθμό που φέρνει στη ρεμπέτικη φιλολογία του τραγουδιού, ζητώντας βέβαια πρώτα συγγνώμη απ΄ τους αγαπητούς μουσικούς για τη μικρή αυτή παρεμβολή.

Λίγο πριν απ΄ τον πόλεμο του ’40 ο Tσιτσάνης τραγούδησε για πρώτη φορά το «Αρχόντισσα μου μάγισσα τρανή- κουράστηκα για να σε αποκτήσω». Ήταν ένας μεγαλοφυής σχεδιασμός -μπορώ να πω- πάνω στο ερωτικό θέμα, που η δύναμή του και η αλήθεια του μας φέρνει κοντά στον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου και μετά από εκατοντάδες χρόνια κοντά στο «Ματωμέvο Γάμο» του Λόρκα. Η μελωδική του γραμμή αφάνταστη σε περιεκτικότητα και σε λιτότητα πλησιάζει τον Μπαχ. Αυτό το τραγούδι ορθώθηκε για να αντιμετωπίσει μια τυραννισμένη και δύσκολη εποχή και στάθηκε η πρώτη δυνατή φωνή μιας γενιάς.

Πριν δυό χρόνια ο ίδιος ο Τσιτσάνης τραγούδησε για πρώτη φορά πάλι αυτούς τους στίχους «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι - το σκοτάδι είναι βαθύ - κι όμως ένα παλικάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί», ο ερωτισμός προχωράει και θίγει ακέραια το ανικανοποίητο, δίδοντας μια τόσο λεπτή μα τόσο έντονη αίσθηση μιας βαριάς ατμόσφαιρας, λες και προμηνούσε ένα άγχος, μια καταιγίδα. Φέτος -ο Παπαϊωάννου αυτή τη φορά- μας δίνει ολάκερο αυτό το άγχος με μια δυνατή κραυγή πια- η μοναδική μες στα ρεμπέτικα, και γι΄ αυτό τόσο αληθινή με το «Άνοιξε – άνοιξε». Δεν ξέρω, αλλά σ΄ αυτά τα τρία τραγούδια υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δίνει ξεκάθαρα και μοναδικά το τραγικό στην ερωτική μας περιοχή. «Άνοιξε» (τραγούδι).

Θα μπορούσα ακόμα να μιλήσω για τις ταβέρνες και το κέντρον διασκεδάσεως «ο Μάριος» καθώς και για τον «Παναγάκη» κοντά στον Αϊ-Παντελεήμονα όπου κάθε βράδυ ο Bαμβακάρης και η Μπέλλου λειτουργούν πάνω στην τέχνη τους. Θα μπορούσα να μιλήσω και για βροχερές νύχτες όπου με λάμπες του πετρόλαδου φωτίζονταν οι σκιές ενός πλήθους που όλοι μαζί τραγουδούσαν ήρεμα, λες και πιστεύανε στην αιωνιότητα. Ακόμη θα μιλoύσα για το χορό του κομπολογιού όπου ένα παλικάρι μ΄ ένα γαρύφαλo στο στόμα γίνεται ένα μικρό κουβάρι γύρω απ΄ το κεχριμπαρένιο λαμπρό κομπολόι - θα μπορούσα να ΄λεγα τόσα πολλά που να μην έφταναν ώρες ολάκερες να μιλάω λες κι είμαι μoναχός μου.

Μα όλα αυτά είναι μια γοητεία.

Ακούσατε με τι ψυχρότητα και αυστηρότητα ειπώθηκαν αυτά τα πέντε τραγούδια. Ο ρυθμός δεν ξέφυγε ούτε πιθαμή για να τονίσει κάτι πιο έντονα, οι φωνές ίσιες, μονοκόμματες λες και τα λόγια δεν είχαν συγκίνηση. Έτσι είναι. Τίποτες που να σε προκαλέσει να τα προσέξεις, να τα ξεχωρίσεις. Πρέπει να ξελαφρώσεις μέσα σου για να δεχτείς τη δύναμή τους. Αλλιώς τα χάνεις γιατί αυτά δεν σε περιμένουν.

Έτσι κι εμείς.

Κάποτες θα κοπάσει η φασαρία γύρω τους κι αυτά θα συνεχίσουν ανενόχλητα το δρόμο τους. Ποιος ξέρει τι καινούργια ζωή μας επιφυλάσσουν τα «νωχελικά 9/8» για το μέλλον. Όμως εμείς θα ’χουμε πια για καλά νοιώσει στο μεταξύ τη δύναμή τους. Και θα τα βλέπουμε πολύ φυσικά και σωστά να υψώνoυν τη φωνή τους στον άμεσο περίγυρό μας και να ζουν πότε για να μας ερμηνεύουν και πότε για να μας συνειδητοποιούν το βαθύτερο εαυτό μας.

Μάνος Χατζιδάκις

(Το κείμενο της διάλεξης βρέθηκε από τον Θάνο Φωσκαρίνη στο αρχείο του Φοίβου Ανωγειανάκη και της Έλλης Νικολαίδου)

http://www.manoshadjidakis.gr/works/ergo3.asp?WorkID=208

 

 

Υ.γ. θα πει κανείς ότι είναι ιεροσυλία αυτό που κάνω... μα οι συγκρίσεις συνειρμικά αναπόφευκτες... Σκυλάδικο-Ρεμπέτικο, Κραουνάκης-Χατζιδάκης, Ελλάδα του Ρεμπέτικου-Ελλάδα του σκυλάδικου... λόγος εκχυδαϊστικός ακραίος-λόγος Ελληνικός, Δημοκρατικός, πλημμυρισμένος από Ρωμηοσύνη.

 

Ελλάδα του οράματος, της συνέχειας, των αξιών, της δημιουργικότητας-Ελλάδα της έλλειψης οράματος, της ασυνέχειας, της αποδόμησης, της έκπτωσης αξιών της έλλειψης δημιουργικότητας… Και όταν λέμε ότι κάποιος είναι δημιουργικός σημαίνει ότι τα έργα του είναι για το Δήμο, που πα να πει για την κοινότητα των ανθρώπων, την κοινωνία των πολιτών.

 

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ, εσένα που χάσαμε...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Υ.γ. θα πει κανείς ότι είναι ιεροσυλία αυτό που κάνω... μα οι συγκρίσεις συνειρμικά αναπόφευκτες... Σκυλάδικο-Ρεμπέτικο, Κραουνάκης-Χατζιδάκης, Ελλάδα του Ρεμπέτικου-Ελλάδα του σκυλάδικου... λόγος εκχυδαϊστικός ακραίος-λόγος Ελληνικός δημοκρατικός, πλημμυρισμένος από ρωμηοσύνη. Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ, εσένα που χάσαμε...

Πόσο αληθινό είναι αυτό που γράφεις, φίλε Κρηθέα! Πράγματι η φωνή του Γρηγόρη, πριν γίνει Σερ Μπιθί, ήταν αυτή που έκανε όλη την Ελλάδα να μάθει ποιός ήταν ο Ρίτσος και ότι ο Μίκης δεν έγραψε μόνο κλασική μουσική. Ξύπνησες μνήμες, που για μας τους μεγαλύτερους ήταν λησμονημένες στα βάθη του υποσυνείδητου... Νάσαι καλά, συνάδελφε!

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσκόπηση της Metron Analysis στην Ελευθεροτυπία

για το αν ήταν καλύτερα τα πράγματα επί χούντας

 

2104chart-thumb-large.jpg

 

 

Θα ήθελα να σταθώ στο παρακάτω συμπέρασμα και να κάνω δυο διαπιστώσεις. Δεν θα σταθώ στις άλλες πλευρές της δημοσκόπησης, έχει συζητηθεί αρκετά στο διαδίκτυο και όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει και να διαβάσει σχετικά με το θέμα.

 

(...) Και  είναι αποτέλεσμα και της χρονικής απόστασης από εκείνη την μαύρη περίοδο, της άμβλυνσης της μνήμης και της άγνοιας των νεότερων γενιών για την χούντα των συνταγματαρχών, που κατέλυσε την δημοκρατία και τις ελευθερίες, διεύρυνε την ανισότητα και έσπειρε την ανασφάλεια. (...)

 

πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=359007

 

Αν δει κανείς προσεκτικά την εικόνα με τα αποτελέσματα, θα διαπιστώσει πως δεν προκύπτει το παραπάνω συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η εταιρία δημοσκοπήσεων ή τουλάχιστον αυτά που δημοσιεύει ως ευρήματα δεν το δικαιολογούν.

 

1) Αποτέλεσμα και άγνοιας των νεότερων γενιών... Μα όσο βαίνουν μειούμενες οι ηλικιακές ομάδες τόσο λιγότεροι δέχονται ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα. Συνεπώς ούτε άγνοια υπάρχει από τις νεώτερες γενιές, ούτε έχει να κάνει με την χρονική απόσταση η άμβλυνση της μνήμης τους. Φαίνεται πως οι νεώτερες γενιές είναι πληροφορημένες.

 

2) Σ’ ότι έχει να κάνει με τις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες τα ευρήματα δείχνουν λέει, και δεν ξέρω αν θα μπορούσε κανείς να το αποδεχτεί ότι υπάρχει άμβλυνση της μνήμης λόγω της χρονικής απόστασης. Τί είναι η μνήμη σκληρός δίσκος για να τον κάνεις φορμάτ…! Εδώ αναφερόμαστε σε βιωματικές καταστάσεις και δεν είναι δυνατόν αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες που κατά τα λεγόμενά τους υπήρξαν οι κατ’ εξοχήν διωκόμενοι να δηλώνουν πως ήταν καλύτερα τα πράγματα, (ένα μέρος τους, προσέξτε τα ευρήματα στην εικόνα), διότι τότε δεν πρέπει να μιλάμε για αντιστασιακή δράση κατά την περίοδο εκείνη, παρά για σιωπηρή αποδοχή της χούντας των συνταγματαρχών, μερίδας εξ’ αυτών.

 

Η εν λόγω αξιολόγησή τους δεν στέκει λογικά, με βάση τα ευρήματα που δημοσίευσαν.

 

Τίθεται βέβαια ένα ερώτημα, το γιατί της δημοσκόπησης. Ίσως γιατί όταν ξανατίθενται τα ερωτήματα έχουμε μια ελπίδα να (ξανα)δώσουμε απαντήσεις...; Δηλαδή πιστεύουν ότι οι απαντήσεις δεν έχουν δοθεί...;

 

Συνήθως, αναστοχαστικά προσεγγίζοντας το παρελθόν, μέσω της οπτικής του παρόντος, προετοιμάζουμε το μέλλον.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • 1 month later...

 

"Ατυχείς χειρισμούς" στην Ελλάδα παραδέχεται το ΔΝΤ

http://www.nooz.gr/economy/atuxeis-xeirismois-stin-ellada-paradexetai-to-dnt

 

Διαφωνεί η Κομισιόν

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι "διαφωνεί θεμελιωδώς" με το ΔΝΤ σε πολλές πλευρές της έκθεσής του, στην οποία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά τα αποτελέσματα του πρώτου προγράμματος αρωγής προς την Ελλάδα, το 2010.

Το ΔΝΤ εκτιμά κυρίως πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 2012, έπρεπε να είχε γίνει ήδη από το 2010, αλλά "εμείς διαφωνούμε θεμελιωδώς" μ' αυτή τη θέση, δήλωσε ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Σάιμον Ο' Κόνορ, υπογραμμίζοντας ότι αν γινόταν κάτι τέτοιο θα κινδύνευε με αποσταθεροποίηση το σύνολο της ευρωζώνης.

 

 

 

 

Ωραία... (τι ωραία δηλαδή... τέλος πάντων...) εφόσον λοιπόν τους βοηθήσαμε να μην αποσταθεροποιηθούν ας μας βοηθήσουν με τη σειρά τους να σταθεροποιηθούμε... λέμε τώρα...

 

Σε διαφορετική περίπτωση θα πρόκειται για αναλγησία. Δεν μπορεί να δέχεσαι ότι έβαλες έναν μικρό λαό να υποφέρει για να στηρίξεις το σύνολο της ευρωζώνης και τώρα που αυτος ο λαός λιμοκτονεί να μην τον στηρίζεις. Στο τέλος τέλος αν όλοι μαζί βάλουν πλάτη αυτός ο μικρός λαός μέσα σε 2-3 μήνες θα σταθεί στα πόδια του.  Από τη δήλωσή τους αυτή, άλλωστε, προκύπτει ότι του το χρωστάνε, αν μη τι άλλο...

 

Έτσι απλά... γιατί το θέμα που μας απασχολεί, εδώ και 3-4 χρόνια, κατά τη γνώμη μας είναι κυρίως (μην πω και γεω..) πολιτικό. Αν θελήσει κανείς να το προσεγγίσει με μακρο οικονομικούς όρους (μη σας πω και μίκρο...) ένα κάτι θα το πάθει... κάνουν ακρίβως τα αντίθετα απ' αυτά που διδασκόμασταν ως πρωτοετείς φοιτητές.

 

Λέμε για να 'χουμε... επειδή το θέμα το απαιτεί...

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

Λέμε για να 'χουμε... επειδή το θέμα το απαιτεί...

 

 

Θεόφιλε, 

κλείνεις πολύ σωστά με το "Λέμε για να' χουμε" αλλά - πονηρέ :D  -  αναγκάζεις τον επόμενο να ξεκινήσει με το "Έχουμε και λέμε.. <_< "

 

Έχουμε και λέμε , λοιπόν Θεόφιλε, πως είναι εμφανής η ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε όλα - μα όλα - τα επίπεδα.

Αναπόφευκτα, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης αντί να ποτίζεται με ύδωρ Αλληλεγγύης ποτίζεται με το ύδωρ της Ασφάλειας.  

 

Έτσι, σα θα μεγαλώσει το δεντρί της ιδέας, και βγάλει φρούτα, ένεκα γονιδίων, αυτά από Α θε να ξεκινούν...

Ναι..

γι' αυτά τα φρούτα του Αδιεξόδου λέω..

 

Υ.Γ. Α... και το πιο σημαντικό... Ελπίζω να είσαι καλά  !! :)  

 

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Θεόφιλε, 

κλείνεις πολύ σωστά με το "Λέμε για να' χουμε" αλλά - πονηρέ :D  -  αναγκάζεις τον επόμενο να ξεκινήσει με το "Έχουμε και λέμε.. <_< "

 

Κωνσταντίνε, η αλήθεια βρίσκεται μέσα στον καθένα μας, όπως ακριβώς τα μωρά στην κοιλιά της μάνας τους, λίγη βοήθεια μόνο χρειάζονται για να βγουν. :)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Θεόφιλε, 

κλείνεις πολύ σωστά με το "Λέμε για να' χουμε" αλλά - πονηρέ :D  -  αναγκάζεις τον επόμενο να ξεκινήσει με το "Έχουμε και λέμε.. <_< "

 

Έχουμε και λέμε , λοιπόν Θεόφιλε, πως είναι εμφανής η ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε όλα - μα όλα - τα επίπεδα.

Αναπόφευκτα, η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης αντί να ποτίζεται με ύδωρ Αλληλεγγύης ποτίζεται με το ύδωρ της Ασφάλειας.  

 

Έτσι, σα θα μεγαλώσει το δεντρί της ιδέας, και βγάλει φρούτα, ένεκα γονιδίων, αυτά από Α θε να ξεκινούν...

Ναι..

γι' αυτά τα φρούτα του Αδιεξόδου λέω..

 

Υ.Γ. Α... και το πιο σημαντικό... Ελπίζω να είσαι καλά  !! :)  

 

 

 

Της Ασφάλειας, λοιπόν, που λέγανε ότι θα έχουμε , που περνάει μέσα από τη συρρίκνωση (για να έχουν... που δεν θα έχουν... γιατί είτε στο λαιμό θα τους κάτσει είτε στους γιατρούς θα τα φάνε...) οδηγώντας σε επικίνδυνους Ανταγωνισμούς… (ονόμασέ τους εθνικιστικούς…) για να καταλήξει σε πολέμους και αιματοκυλίσματα... Μα υποτίθεται πως η ευρωπαϊκή ένωση θέλησε να τα διώξει μακριά όλα αυτά, και μάλιστα δια παντός, έλεγον, μέσω της Αναδιανομής του πλούτου και της Αλληλεγγύης.

 

Κωνσταντίνε καλώς ήρθες στην μακρο πολιτική, που καθώς συνηθίζουμε να λέμε δεν έχει αδιέξοδα ή για να το πω καλύτερα όταν η οικονομική διαχείριση (γενικώς η διαχειριστική προσέγγιση) οδηγείται σε αδιέξοδα τότε είναι που παρεμβαίνει η μακρο πολιτική για να δώσει λύσεις. Αρκεί βέβαια να τα δούμε τα πράγματα από ψηλά… (όχι αφ’ υψηλού) απ’ έξω… όντας μέσα σ’ αυτά, βιώνοντας μέσα σ’ αυτά. Μα ακόμη και έξω να ήμασταν θα έπρεπε να εισέλθουμε εντός αυτών για μια προσεκτικότερη και διεισδυτικότερη ματιά. Διαφορετικά, παρατηρώντας τα από πολύ κοντά Αλληθωρίζουμε... ή από πολύ μακριά, δεν βλέπουμε καθαρά. Παθαίνουμε δηλαδή αυτό το κάτι τις με τα "φρούτα του Αδιεξόδου" που λέγαμε για να έχουμε…

 

Οφείλω βέβαια να αναγνωρίσω ότι η μικρο πολιτική στην διαχειριστική της προσέγγιση είναι δυσκολότερη στην διαχείρισή της (καταλαβαίνεις πολύ καλά τι θέλω να πω, πιστεύω πως το βιώνεις στο "πετσί" σου). Οφείλει ωστόσο και ο κάθε καλόπιστος μικρο πολιτικός να αναγνωρίσει τον ρόλο της μακρο πολιτικής παρέμβασης σε θεωρητικό επίπεδο. Κάτι σαν ζευγάρι που καλείται να σύρει τον ζυγό που οδηγεί στην έξοδο.

 

Υ.Γ. Α... και το πιο σημαντικό... Ελπίζω πως κι εσύ είσαι καλά  !! :)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Παρατηρώντας τις συγκρουσιακές λογικές ορισμένων συναδέλφων, σε διάφορα θέματα, θέλω να πω κάτι σχετικά με την Αλήθεια...

Ποιά είναι λοιπόν η Αλήθεια.. δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι μοιάζει της πανδήμου Αφροδίτης... Είναι ιερή, πανέμορφη, αλλά και πάνδημος... Έτοιμη δηλαδή να δοθεί του καθενός που τη θέλει, όπου θέλει, όπως τη θέλει... Σε αντιδιαστολή με την Αλήθεια της Ουρανίας Αφροδίτης, που πρόκειται για μια επίπονη, συχνά, μέσω προσωπικής κατάκτησης διαδικασία.

Σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από το μονοδιάστατο και ρηχό (χωρίς να παραγνωρίζουμε φυσικά το ζήτημα της τεκμηρίωσής της), ώστε ο καθένας να μπορεί ελεύθερα να συλλογάται και να εκφράζεται.
 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Παρατηρώντας τις συγκρουσιακές λογικές ορισμένων συναδέλφων, σε διάφορα θέματα, θέλω να πω κάτι σχετικά με την Αλήθεια...

Ποιά είναι λοιπόν η Αλήθεια.. δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι μοιάζει της πανδήμου Αφροδίτης... Είναι ιερή, πανέμορφη, αλλά και πάνδημος... Έτοιμη δηλαδή να δοθεί του καθενός που τη θέλει, όπου θέλει, όπως τη θέλει... Σε αντιδιαστολή με την Αλήθεια της Ουρανίας Αφροδίτης, που πρόκειται για μια επίπονη, συχνά, μέσω προσωπικής κατάκτησης διαδικασία.

Σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από το μονοδιάστατο και ρηχό (χωρίς να παραγνωρίζουμε φυσικά το ζήτημα της τεκμηρίωσής της), ώστε ο καθένας να μπορεί ελεύθερα να συλλογάται και να εκφράζεται.

 

Αγαπητέ καλησπέρα,
 
Συμφωνώ ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το μονοδιάστατο ,σε ορισμένα γραφόμενα νιώθω οι απαντήσεις να κρύβουν αυτό το "τι να μας πεις και εσύ απ' τη ζωή σου"
 
Με Εκτίμηση,
Ελένη
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

Αγαπητέ καλησπέρα,
 
Συμφωνώ ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το μονοδιάστατο ,σε ορισμένα γραφόμενα νιώθω οι απαντήσεις να κρύβουν αυτό το "τι να μας πεις και εσύ απ' τη ζωή σου"
 
Με Εκτίμηση,
Ελένη

 

Καλησπέρα και από μένα Ελένη.

 

Κάθε κρίση και επίκριση παραμένει συνδεδεμένη με τις ερμηνείες και τις παρερμηνείες της, δεν παύει, ωστόσο, να είναι ανοιχτή σ' αυτό που προκαλεί. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σαν ένας καθρέπτης επιστρέφει στον κρίνοντα την αντανάκλαση του ειδώλου του.

 

Με σεβασμό στη διαφορετική άποψη.

Θεόφιλος

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • 1 month later...

 

Πάρε μας μανούλα στο σπίτι κι εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…!!!

 

Γράφει ο Αγγελόπουλος Περικλής

 

Βρέθηκα  σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή!!!

 

Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό:

 

Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια.

Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει.

Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι…

«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…»

Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου:

 

«Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»

 

Προς άπαντες υπευθύνους: Όλα εδώ πληρώνονται!

 

http://gr.news.yahoo.com/%C2%AB%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B5-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%E2%80%A6%C2%BB-173853020.html

 

 

 

Γροθιά στο στομάχι.

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Την φτώχεια, αγαπητέ Θεόφιλε, η γενιά η δική μου την γνώρισε, εκεί στους χωματόδρομους του Γκύζη, την πείνα επίσης, στους άδειους δρόμους της κατοχικής Αθήνας, πλάϊ στα κάρα του Δήμου, με τα αποσκελετωμένα πτώματα. Την σημερινή όμως  εξαθλίωση, την καταρράκωση της αξιοπρέπειας των άλλοτε υπερήφανων συμπολιτών μας, υπερήφανων στην φτώχεια τους, να κάθονται και να παρακαλάνε για λίγα χορταρικά στα "συσίτια" της Χ.Α. προσπαθώντας να πείσουν του μελανοχίτωνες ότι είναι Ελληνες και δικαιούνται να ζήσουν, αυτό το χάλι , αυτήν την κατάντια δεν περίμενα να την ζήσω...Και από πάνω το κράτος , ανάλγητο να ζητά και άλλα και άλλα συνεχώς και με την ψυχρή έκφραση των υπουργών ή με τα λόγια τα παχιά, ανθρώπων που δεν έζησαν την φτώχεια"Τα λεφτά υπάρχουν", "μαζί τα φάγαμε", "πονάει η ψυχή μας για όσα τραβάει ο λαός, αλλά η χώρα , εμείς θα σωθούμε" , "δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί πρέπει να απολύσω μερικές χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους" λένε...

Να γιατί, όπως περιγράφεις το δημοσίευμα, είναι γροθιά στο στομάχι η φράση , "εμείς δεν θα πεινάσουμε ποτέ". Ισως αυτή τη φράση θα πρέπει να την κάνουμε φλάμπουρο και να ξεχυθούμε στους δρόμους, Θεόφιλε, αλλά που το κουράγιο...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γιάννη,

 

Έτσι που ‘ρθαν τα πράματα, κανένας, λέμε, δε φταίει. Ο ένας έφυγε·
ο άλλος σκοτώθηκε· οι άλλοι – πού να λογαριάζεις τώρα;
Οι εποχές συναλλάζονται κανονικά. Οι πικροδάφνες ανθίζουν.
Ο ίσκιος πάει γύρω γύρω στο δέντρο. Η ασάλευτη στάμνα
έμεινε στο λιοπύρι, στέγνωσε· το νερό σώθηκε. Ωστόσο
μπορούσαμε, λέει, να μεταφέρουμε πιο δω, πιο κει τη στάμνα
ανάλογα με την ώρα, με τον ίσκιο, γύρω γύρω στο δέντρο,
γυρίζοντας ώσπου να βρούμε το ρυθμό, χορεύοντας, ξεχνώντας
τη στάμνα, το νερό, τη δίψα – μη διψώντας, χορεύοντας.

Γιάννης Ρίτσος. "Εκ των υστέρων".

 

 

Θα ήθελα ωστόσο, να σταθώ σ' αυτό που λέει το παιδί, είναι συγκλονιστικό...!!! Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…

 

Ζητάει αγάπη. Η μάνα του την έχει άφθονη, περισσευούμενη για να την προσφέρει στο παιδί της.

 

Και δεν μπορεί...!!!

 

Και είναι το μόνο που χρειάζεται το παιδί για να αναπτυχθεί σωστά... για να νιώσει ότι όλος ο κόσμος είναι όμορφος... όπως η αγάπη της μάνας του... Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να νιώσει δυνατό και θα μπορέσει να πετάξει με τις φτερούγες του, για να προσφέρει μετά και κείνο με τη σειρά του στον κόσμο, το πιό σπάνιο αγαθό... την Αγάπη.

 

Νιώθει να σπάει ο λεπτός πάγος της ζωής κάτω από τα πόδια του. Aισθάνεται να χάνεται μέσα στο ίδρυμα, να βυθίζεται... και ζητάει να πιαστεί από την αγάπη της μάνας του. Έζησα δύο αδέλφια από κοντά, που είχαν μεγαλώσει μ' ανάλογες συνθήκες σε ίδρυμα.

 

Γιατί δεν δίνουν την δυνατότητα στη μάνα να είναι με το παιδί της. Γιατί δεν βρίσκει αυτή η κοινωνία λύσεις, με το ίδιο κόστος, τί στο καλό έχει πάθει, τί στο καλό έχουμε πάθει και δεν κάνουμε κάτι... φφφφφφφφφφ...

 

ίσως, η λύση να είναι το παρακάτω, κατά πως λέει και ο ποιητής:
 

γυρίζοντας ώσπου να βρούμε το ρυθμό, χορεύοντας, ξεχνώντας
τη στάμνα, το νερό, τη δίψα –
μη διψώντας, χορεύοντας.

 

 

 

ίσως...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Θα ήταν γροθιά στο στομάχι εάν επρόκειτο για μία φυσική καταστροφή. Για έναν καταστρεπτικό σεισμό, για μία χώρα μετά από έναν πόλεμο. 
Εδώ όμως μιλάμε για τις καταστροφικές συνέπειες μίας λάθος πολιτικής που εφαρμόζεται επί τρία χρόνια πάνω σε ένα λάθος κοινωνικό σύστημα.
 
"Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους. Ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων.

 

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική. Ο χριστιανισμός απέτυχε παταγωδώς να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μία κοινωνία αγάπης, όπως επαγγελόταν τουλάχιστον μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα, διότι αντιλαμβάνεται την αγάπη σαν πρόβλημα καλής προαίρεσης των καλών χριστιανών, και όχι σαν πρόβλημα αλλαγής των απάνθρωπων κοινωνικών συνθηκών, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι καλός ακόμα και όταν πολύ το θέλεις, ακόμα κι όταν είσαι πράγματι καλός για να διαπιστώσεις τη θλίψη πως η καλωσύνη σου είναι σταγόνα στον ωκεανό της κακότητας, και χάνει αυτομάτως το νόημά της μέσα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο» (Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.333-4).
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός, είναι μεταφυσική χωρίς ορθοδοξία (αναφέρομαι στο μέρος εκείνο της Ελληνικότητας του χριστιανισμού που εμπεριέχεται στην ορθοδοξία). Ας με συγχωρέσει ο Ραφαηλίδης, που μάλλον θα ήθελε και θα επιδίωκε την αντιπαράθεση. Μπορούμε να το αναλύσουμε.

 

Ο μαρξισμός στην εφαρμογή του απέτυχε παταγωδώς (μέσω του ολιστικού ολοκληρωτισμού του) να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μια κοινωνία έστω και μέσω αυτής της υλιστικής του προσέγγισης-διάστασης, όπου ο καθένας συμφώνως προς τις δυνατότητές του θα πρόσφερε στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

 

Στην Ελληνικότητα, ωστόσο, είναι ο πολίτης/πρόσωπο που έχει τον πρώτο λόγο. Το πρόσωπο διατηρεί το αυτεξούσιο, καθώς παράλληλα ρυθμίζει τη σχέση του με τους άλλους ισότιμα. Φαίνεται αντιφατικό πως δηλαδή μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος και την ίδια στιγμή να δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με τους άλλους απεμπολώντας μέρος της ελευθερίας του.

 

Άθλημα, κατάκτηση, μέσω μιας δημοκρατικής παιδείας, για τη δημιουργία Πολιτών-Προσώπων. Και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο αρωγός σ' αυτή την προσπάθεια προς τον Ανθρωπισμό, μην πω και εξ' ανθρωπισμό.

 

Μέσω αυτής λοιπόν της οπτικής που οδηγεί σε πρακτική, θα μπορούσαν να υπάρξουν λύσεις χωρίς "πρόσκαιρα βολέματα αναξιοπαθούντων".

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

Γιατί δεν δίνουν την δυνατότητα στη μάνα να είναι με το παιδί της. Γιατί δεν βρίσκει αυτή η κοινωνία λύσεις, με το ίδιο κόστος, τί στο καλό έχει πάθει, τί στο καλό έχουμε πάθει και δεν κάνουμε κάτι... φφφφφφφφφφ...

 

 

 

Θα μπορούσα να πω έτσι.. κιτς, ότι αλλάζοντας τους 300σιους με άλλους 300σιους, διαφορετικούς,  θα έβρισκε η κοινωνία λύσεις, αλλά μου είπαν Θεόφιλε πως ..

 

 

.. πως κάθε ένας από αυτούς τους 300σιους, τους κακούς 300σιους, έχει άλλους 100 παρατρεχάμενους, ταϊσμένους, αδίψαστους και έτσι οι 300σιοι γίνονται 30.000….

 

Και μετά πως αυτοί οι ταϊσμένοι και αδίψαστοι  30.000 κοροϊδέυουν, παραπλανούν,   ο καθένας τους από 100 ατάϊστους και διψασμένους κακομοίρηδες.

 

Και έτσι τα 3.000.000  πωλήτες (η λέξη «πολίτης» με «ω» συνδέεται με την πώληση, οποιαδήποτε πώληση) είναι πολλά Θεόφιλε για να δώσουν το παιδί στη μάνα…

 

 

Είναι,  γαμώ την τύχη μας, πολλά Θεόφιλε για να δώσουν το παιδί στη μάνα ....

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

(...)

Και έτσι τα 3.000.000  πωλήτες (η λέξη «πολίτης» με «ω» συνδέεται με την πώληση, οποιαδήποτε πώληση) είναι πολλά Θεόφιλε για να δώσουν το παιδί στη μάνα…

 

 

Είναι,  γαμώ την τύχη μας, πολλά Θεόφιλε για να δώσουν το παιδί στη μάνα ....

 

 

 

Κωνσταντίνε, λες να αλλάξει η τύχη των παιδιών αυτών (με το ίδιο κόστος όπως έγραψα πιο πάνω) αν καταφέρουμε και αλλάξουμε αυτό το "η" και το "ω".

 

Λες αν από πωλήτες-προσώπων καταφέρουμε αυτό το Πολίτες/Πρόσωπα, να γίνει κάτι...?

 

Να μπορούσε λέει κάποιος υπουργός να το εντάξει σε κάποιο νόμο το "μονοφωνηεντικό", μια απλή παράγραφος θα αρκούσε...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

Θα ήταν γροθιά στο στομάχι εάν επρόκειτο για μία φυσική καταστροφή. Για έναν καταστρεπτικό σεισμό, για μία χώρα μετά από έναν πόλεμο. 

 

 

Ακριβώς γι' αυτό και είναι γροθιά στο στομάχι... γιατί δεν πρόκειται για φυσική καταστροφή, ούτε για καταστρεπτικό σεισμό αλλά και ούτε για πόλεμο.

 

Ακριβώς γιατί θα έπρεπε κάποια πράγματα, χωρίς επιπλέον κόστη να λειτουργούν.

Για παράδειγμα ας επέτρεπαν στη μάνα κάθε μέρα να παίρνει το φαγητό των παιδιών από το ίδρυμα κλπ...

Ας έβρισκαν κάποιες λύσεις τέλος πάντων, με τα ίδια κόστη, ώστε τα παιδιά να ήταν μαζί με τους γονείς τους.

 

Την καλησπέρα μου.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός, είναι μεταφυσική χωρίς ορθοδοξία (αναφέρομαι στο μέρος εκείνο της Ελληνικότητας του χριστιανισμού που εμπεριέχεται στην ορθοδοξία). Ας με συγχωρέσει ο Ραφαηλίδης, που μάλλον θα ήθελε και θα επιδίωκε την αντιπαράθεση. Μπορούμε να το αναλύσουμε.

 

Ο μαρξισμός στην εφαρμογή του απέτυχε παταγωδώς (μέσω του ολιστικού ολοκληρωτισμού του) να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μια κοινωνία έστω και μέσω αυτής της υλιστικής του προσέγγισης-διάστασης, όπου ο καθένας συμφώνως προς τις δυνατότητές του θα πρόσφερε στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

 

Στην Ελληνικότητα, ωστόσο, είναι ο πολίτης/πρόσωπο που έχει τον πρώτο λόγο. Το πρόσωπο διατηρεί το αυτεξούσιο, καθώς παράλληλα ρυθμίζει τη σχέση του με τους άλλους ισότιμα. Φαίνεται αντιφατικό πως δηλαδή μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος και την ίδια στιγμή να δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με τους άλλους απεμπολώντας μέρος της ελευθερίας του.

 

Άθλημα, κατάκτηση, μέσω μιας δημοκρατικής παιδείας, για τη δημιουργία Πολιτών-Προσώπων. Και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο αρωγός σ' αυτή την προσπάθεια προς τον Ανθρωπισμό, μην πω και εξ' ανθρωπισμό.

 

Μέσω αυτής λοιπόν της οπτικής που οδηγεί σε πρακτική, θα μπορούσαν να υπάρξουν λύσεις χωρίς "πρόσκαιρα βολέματα αναξιοπαθούντων".

 

Θεόφιλε, ο Ραφαηλίδης αντιπαραβάλλει τον μαρξισμό με την μεταφυσική, όχι με τον ελληνισμό.

Όσον αφορά την ελληνικότητα που περιγράφεις, μάλλον αναφέρεσαι στα λίγα χρόνια που διήρκεσε η αθηναϊκή δημοκρατία.

Τέλος, δεν απέτυχε ο μαρξισμός, αλλά αυτοί που δεν τον εφάρμοσαν σωστά. Το ίδιο ισχύει για τον καπιταλισμό (καπιταλισμό έχει η Μποτσουάνα και η Ζιμπάμπουε, καπιταλισμό έχει η Αυστρία και η Νορβηγία).

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Θεόφιλε, ο Ραφαηλίδης αντιπαραβάλλει τον μαρξισμό με την μεταφυσική, όχι με τον ελληνισμό.

Μα κι εγώ το ίδιο έκανα Δημήτρη, :)

Απλά πρόσθεσα την παράμετρο της Ορθοδοξίας στα πλαίσια του Ανθρωπισμού (ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Ορθοδοξίας πάνω στον Ανθρωπισμό... δεν το εξετάζω ούτε και το σχολιάζω). Και το έκανα για να δείξω κάτι σε αντιδιαστολή με την τοποθέτηση του Ραφαηλίδη, πιστεύω πως έγινε κατανοητό.

 

 

 

Όσον αφορά την ελληνικότητα που περιγράφεις, μάλλον αναφέρεσαι στα λίγα χρόνια που διήρκεσε η αθηναϊκή δημοκρατία.

Τέλος, δεν απέτυχε ο μαρξισμός, αλλά αυτοί που δεν τον εφάρμοσαν σωστά. Το ίδιο ισχύει για τον καπιταλισμό (καπιταλισμό έχει η Μποτσουάνα και η Ζιμπάμπουε, καπιταλισμό έχει η Αυστρία και η Νορβηγία).

Σχετικά με την Ελληνικότητα εμπεριέχει το Πολίτης, εδώ συμφωνούμε. Σ' ότι δε έχει να κάνει με το Πρόσωπο, εδώ είναι που υπεισέρχεται η Ελληνικότητα στην Ορθοδοξία, ως κοινωνία Προσώπων με αρωγό την αγάπη (του Χριστού) προς τον συνάνθρωπο.

 

 

 

Όσο, για το αν πέτυχε ο Μαρξισμός ή όχι... 

χμμμ.. ο ίδιος ο Μαρξ όσο και αν φαντάζει περίεργο είχε μιαν απέχθεια προς τα κούφια ιδεολογήματα και τις ρητορίες.

 

Ο ίδιος ο Μαρξισμός στο καλύτερό του πνεύμα είναι εκείνος που καταγγέλοντας χωρίς έλεος κάθε κενή φράση και ιδεολογία απαιτώντας διαρκή αυτοκριτική μας υποχρεώνει να ενδιαφερθούμε γι' αυτό που έγινε πραγματικά. (Κορνήλιος Καστοριάδης Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας σελ.23)

 

 

Και αυτό που πραγματικά έγινε δεν τον δικαιώνει...  καθώς δικαιώνεται στην πιο πάνω "απαίτησή" του (όπως μας την περιγράφει ο Κ.Καστοριάδης).

 

 

Τέλος Όσον αφορά τον καπιταλισμό όπου και όπως και αν τον εφαρμόσεις μόνο δεινά θα προκύψουν για τις κοινωνίες και το περιβάλλον.

 

Καλό σου βράδυ Δημήτρη.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

«Το κεφάλαιο πρέπει να αυτοπροστατεύεται με σταθερό τρόπο…

Τα χρέη πρέπει να εισπράττονται και τα δικαιώματα κατάσχεσης για τα δάνεια και τις υποθήκες πρέπει να ασκούνται όσο το δυνατό πιο νωρίς. Όταν μέσω της νομικής διαδικασίας οι κοινοί άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους θα αποδειχθούν περισσότερο πειθήνιοι και πιο εύκολα θα κυβερνώνται από το δυνατό χέρι του νόμου που θα εφαρμόζεται από την κεντρική αρχή των κορυφαίων τραπεζιτών. Οι άνθρωποι χωρίς σπίτια δεν θα ερίζουν με τους ηγέτες τους. Αυτό είναι γνωστό στα άτομα με αρχές που έχουν αναλάβει να σχηματίσουν έναν ιμπεριαλισμό του καπιταλισμού που θα κυβερνά τον κόσμο. Με το να διχάζουμε τους ανθρώπους μπορούμε να τους κάνουμε να καταναλώνουν την ενέργειά τους στο να κατατρίβονται σε θέματα χωρίς σημασία για μας εκτός από να δρουν ως δάσκαλοι της κοινής αγέλης». (Αποδίδεται στον John Pierport Morgan, 1837-1913).

 

Η (πολύ καλή) συνέχεια εδώ: http://left.gr/news/syntagmatikes-ektropes-kai-antisyntagmatikes-protropes

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • 3 months later...

Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας... για ορισμένους που ζουν εκτός Ελλάδας.

 

http://www.youtube.com/watch?v=J0EVghclpLM

 

Πλήρωμα ψυχής... και ένα δάκρυ νοσταλγικής συγκίνησης...

φλογισμένο δάκρυ...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εκλαψα σημερα δυο φορες

 

Μια οταν οι κορες μου , ειπαν τα ποιηματα στο σχολειο

 

κι αλλη μια τωρα 

 

Σ ευχαριστω Κρηθεα

 

ΥΓ Κοτζαμ μαντραχαλος....

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος...

 

83339-india.jpg

 

Δεν υπάρχουν λόγια...

Ό,τι και να γράψει κανείς θα είναι λίγο μπροστά στ' αυτήν την εικόνα.

Δίνει την ψυχή της...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...