Προς το περιεχόμενο

Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης - Ο φασισμός εξαπλώνεται επικίνδυνα.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Να πω και εγω την αποψη μου...

Οι ταγματασφαλίτες ήταν σίγουρα οτι πιο αισχρό και προδοτικό εχει γεννήσει αυτος ο τόπος τα τελευταία 100 χρόνια. Όμως και το τιμημένο ΚΚΕ παροτι πρωταγωνιστησε στην Εθνικη Αντισταση τελικά έδρασε προδοτικά δεχομενο την ιδρυση Μακεδονικού κράτους. Για αυτό άλλωστε μεγάλο μέρος των στρατιώτων του ΔΣΕ ηταν σλαβόμακεδόνες που αποσκοπούσαν στην δική τους εθνική ολοκλήρωση. Για μενα ο μύθος του ηρωίκου αντάρτη καταριπτεται στο Μελιγαλά, στο Καρπενησι και όπου άλλου ο ΔΣΕ μπόρεσε προσωρινα να επιβάλλει τη "λαική κυριαρχια" με σφαγες και παιδομαζώματα.

Για να έρθουμε στα τωρινά. Θεωρω οτι η λαθρομεταναστευση είναι μείζων πρόβλημα για τη χώρα. Υπαρχουν περιοχές του κέντρου που οι μετανάστες συμπεριφέρονται σχεδόν ως στρατος κατοχής κάνοντας οτι θέλουν. Φυσικα δε συμφωνώ με τη βία ,πόσο μαλλον με δολοφονίες μεταναστών όπως εκείνη του νεαρού με το ποδήλατο. Φασισμός είναι το να φωνάζεις εγέρθητοι και να χερετας ναζιστικά. Φασισμός είναι όμως και το να σε πνίγουν στους φόρους και να σου κόβουν τη σύνταξη , όπως φασισμός ήταν να σε στέλνουν για διακοπές στα γκούλακ όταν σε συμφωνούσες με το Σοβιετικό καθεστώς. Οι κομμουνιστες δε δικαιούνται να διαμαρτύρονται για φασισμό γιατί όπου επικράτησαν μόνο δημοκρατία δεν υπήρχε.

Τελικά δεν ξέρω αν ο Μιχαλολιάκος ζούσε το 1941 αν θα γινόταν συνεργάτης του Χιτλερ. Ο ίδιος το αρνείται.. Ξερω σίγουρα ότι ο συγχρονος θηλυκός Χιτλερ έχει βρει ως πρόθυμους συνεργάτες τον έγγονο της Πηνελόπης Δελτα, τον Βουβουζέλο και τον σύντροφο Κουβέλη.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Πώς οικοδομείται ο φασισμός Του Γεράσιμου Κουζέλη

 

Μι­λά­με τον τε­λευ­ταίο και­ρό ό­λο και πιο συ­χνά για φαι­νό­με­να και δια­δι­κα­σίες «εκ­φα­σι­σμού». Η δια­τύ­πω­ση α­ντι­στοι­χεί σε έ­να α­πει­λη­τι­κό ο­ρί­ζο­ντα και σε πο­λι­τι­κές που τον φέρ­νουν κο­ντά, α­παι­τεί ό­μως μια πιο προ­σε­κτι­κή ε­ξέ­τα­ση, κα­θώς ε­μπε­ριέ­χει έ­να κίν­δυ­νο. Μπο­ρεί δη­λα­δή να δώ­σει την ε­σφαλ­μέ­νη ε­ντύ­πω­ση μιας γραμ­μι­κής ε­ξέ­λι­ξης. Δεν «γί­νε­ται η κοι­νω­νία φα­σι­στι­κή», δεν πρό­κει­ται για μια εγ­γε­νή δυ­να­μι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού. Ο φα­σι­σμός δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα μιας «πο­ρείας των πραγ­μά­των» ού­τε ε­νός αυ­το­μα­τι­σμού που προ­κύ­πτει α­πό τις οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις.

Η α­πει­λή που δια­γρά­φε­ται στο ση­με­ρι­νό ο­ρί­ζο­ντα εί­ναι η α­πει­λή ε­πι­βο­λής ε­νός κα­θε­στώ­τος. Η ε­πι­βο­λή αυ­τή α­πο­τε­λεί τον στό­χο συ­γκε­κρι­μέ­νων δυ­νά­μεων. Επι­διώ­κε­ται η ε­πι­βο­λή φα­σι­στι­κού κα­θε­στώ­τος. Και ε­πι­διώ­κε­ται α­πό δυ­νά­μεις συ­ντο­νι­σμέ­νες και ή­δη ορ­γα­νω­μέ­νες σε έ­να κί­νη­μα, πράγ­μα που έ­χει κα­θο­ρι­στι­κή ση­μα­σία.

Οι φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις συ­γκρο­τού­νται και ε­νι­σχύο­νται α­πό μια συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­νάρ­θρω­ση λό­γων και πρα­κτι­κών – ι­δε­ο­λο­γιών δη­λα­δή και μορ­φών δρά­σης ή ά­σκη­σης ε­ξου­σίας. Κε­ντρι­κός ά­ξο­νας αυ­τής της συ­νάρ­θρω­σης εί­ναι η αμ­φι­σβή­τη­ση της δη­μο­κρα­τίας ως τρό­που ορ­γά­νω­σης των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σεων.

Η αμ­φι­σβή­τη­ση της δη­μο­κρα­τίας

Ο φα­σι­σμός ση­μαί­νει ε­πο­μέ­νως α­να­τρο­πή της δη­μο­κρα­τίας. Η δη­μο­κρα­τία εί­ναι α­πέ­να­ντί του – με ό­λες τις πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες που έ­χει αυ­τός ο ο­ρι­σμός του κρί­σι­μου ζεύ­γους της α­ντί­θε­σης.

Αλλά η φα­σι­στι­κή α­να­τρο­πή της δη­μο­κρα­τίας ε­πι­διώ­κε­ται και ε­πι­βάλ­λε­ται στη βά­ση μιας κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χίας, δη­λα­δή με μα­ζι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη. Εδώ έ­γκει­ται η κα­τά τον Που­λα­ντζά κρι­σι­μό­τε­ρη δια­φο­ρά α­πό τη δι­κτα­το­ρία. Εδώ ό­μως βρί­σκε­ται και η ση­μα­σία της υ­πο­στή­ρι­ξης που δέ­χε­ται, που μέ­χρι τώ­ρα ε­ξα­σφά­λι­σε η ση­με­ρι­νή φα­σι­στι­κή συμ­μο­ρία στην Ελλά­δα, η ση­μα­σία της ε­πί­γνω­σης ό­τι και η ε­πι­φα­νεια­κή συ­μπό­ρευ­ση μα­ζί της, α­κό­μα και η α­νο­χή της, τρο­φο­δο­τούν τη δυ­να­μι­κή φα­σι­στι­κής α­να­τρο­πής της δη­μο­κρα­τίας. Έτσι φτιά­χνε­ται το φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, έ­τσι το γνω­ρί­σα­με να φτιά­χνε­ται στο με­σο­πό­λε­μο, μέ­χρι να κα­τα­λά­βει την ε­ξου­σία.

Η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία α­να­φέ­ρε­ται σε συ­γκε­κρι­μέ­νες κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρίες και στρώ­μα­τα που τρο­φο­δο­τούν πε­ρισ­σό­τε­ρο, εκ­προ­σω­πού­νται α­με­σό­τε­ρα, εκ­φρά­ζο­νται σα­φέ­στε­ρα και βε­βαίως ε­νι­σχύο­νται α­πό τη φα­σι­στι­κή δρά­ση και μέ­σω του φα­σι­στι­κού λό­γου. Πρό­κει­ται κυ­ρίως για την πα­ρα­δο­σια­κή και κυ­ρίως τη νέα μι­κρο­α­στι­κή τά­ξη. Η α­στα­θής κοι­νω­νι­κή θέ­ση της, η διαρ­κώς υ­πό αί­ρε­ση, αν και τυ­πι­κά ι­σχυ­ρή, πο­λι­τι­κή της εκ­προ­σώ­πη­ση και βε­βαίως ι­διαί­τε­ρα ο κοι­νω­νι­κά κυ­ρίαρ­χος αλ­λά συμ­βο­λι­κά πά­ντα α­πα­ξιω­μέ­νος δι­κός της τρό­πος βίω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, η δι­κή της ι­δε­ο­λο­γία, ο­δη­γούν τμή­μα­τα της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης στη συ­γκρό­τη­ση του κε­ντρι­κού κορ­μού των φα­σι­στι­κών κι­νη­μά­των.

Η φα­σι­στι­κή δυ­να­μι­κή τρο­φο­δο­τεί­ται (τώ­ρα, ό­πως και στο με­σο­πό­λε­μο) α­πό την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Για­τί η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση εί­ναι ταυ­το­χρό­νως πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή και μά­λι­στα πρω­τί­στως και πρω­ταρ­χι­κά τέ­τοια· υ­πό μια ι­σχυ­ρή έν­νοια η οι­κο­νο­μι­κή προήλ­θε α­πό την πο­λι­τι­κή, α­πό τη ρι­ζι­κή με­τα­βο­λή του συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­μεων και την ε­πι­βο­λή ε­νός «μο­νο­διά­στα­του» κό­σμου. Δεν πρό­κει­ται ό­μως για μια σχέ­ση νο­μο­τε­λεια­κή και δεν θα πρέ­πει να την α­φή­σου­με να γί­νει, να ε­πι­τρέ­ψου­με δη­λα­δή τη διο­χέ­τευ­ση του δυ­να­μι­κού που προ­κύ­πτει α­πό τις συ­νέ­πειες της κρί­σης, α­πό την α­πα­ξίω­ση του κυ­ρίαρ­χου κό­σμου, στη φα­σι­στι­κή προο­πτι­κή. Ότι η σχέ­ση κρί­σης και φα­σι­σμού δεν εί­ναι δε­σμευ­τι­κή ή νο­μο­τε­λεια­κή ση­μαί­νει μεν ό­τι δεν εί­ναι δε­δο­μέ­νο πως κά­θε οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση ε­πι­φέ­ρει την α­νά­δει­ξη ή ε­νί­σχυ­ση του φα­σι­σμού, αλ­λά (δυ­στυ­χώς) ση­μαί­νει και ό­τι η φα­σι­στι­κή ε­πί­θε­ση δεν θα ε­ξα­φα­νι­στεί αυ­τό­μα­τα με την ό­ποια, έ­στω και δυσ­διά­κρι­τη σή­με­ρα, υ­πέρ­βα­ση της κρί­σης. Ο α­γώ­νας εί­ναι ε­πο­μέ­νως α­να­γκα­στι­κά διτ­τός, ε­νά­ντια στην κρί­ση και ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό.

Φα­σι­σμός και κρί­ση

Αν η κρί­ση τρο­φο­δο­τεί μέ­σω ε­νός ι­διαί­τε­ρα ι­σχυ­ρού μη­χα­νι­σμού το φα­σι­σμό, αυ­τός εί­ναι η καλ­λιέρ­γεια α­πο­γοή­τευ­σης α­πό τον τρό­πο λει­τουρ­γίας και ε­πί­λυ­σης προ­βλη­μά­των των δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών και διερ­γα­σιών. Υπό συν­θή­κες ο­ξυ­μέ­νης κρί­σης, ό­πως τη βιώ­νου­με σή­με­ρα στην Ελλά­δα, η α­κραία α­πο­γοή­τευ­ση α­πό την α­στι­κή, την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία διο­χε­τεύε­ται σε τό­σο με­γά­λο βαθ­μό προς το φα­σι­στι­κό δυ­να­μι­κό ε­ξαι­τίας της έλ­λει­ψης προο­πτι­κής. Η φα­σι­στι­κή α­πόρ­ρι­ψη της δη­μο­κρα­τίας τρέ­φε­ται α­πό την α­πό­γνω­ση. Η πλή­ρης α­που­σία πραγ­μα­τι­κής διε­ξό­δου, ε­ναλ­λα­κτι­κής πο­ρείας, που τό­σο κο­ντό­φθαλ­μα, ε­γκλη­μα­τι­κά, καλ­λιερ­γεί­ται α­πό τα μέ­σα και τις α­στι­κές δυ­νά­μεις για να α­πο­σεί­σουν τον κίν­δυ­νο της α­ρι­στε­ράς, με­τα­φρά­ζε­ται σε α­νι­κα­νό­τη­τα των θε­σμών και δια­δι­κα­σιών που συ­γκρο­τεί και θέ­τει σε κί­νη­ση η δη­μο­κρα­τία να προ­σφέ­ρουν ο­ρα­τή και πει­στι­κή λύ­ση.

Αυ­τός εί­ναι άλ­λω­στε ο κίν­δυ­νος του μη­δε­νι­σμού. Η α­ρι­στε­ρά εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νη, ι­διαί­τε­ρα ε­ντός της κρί­σης, να έ­χει πρό­γραμ­μα διε­ξό­δου, να προ­τεί­νει ρε­α­λι­στι­κές, βιώ­σι­μες λύ­σεις, να δεί­χνει συ­γκε­κρι­μέ­νες προο­πτι­κές. Ο φα­σι­σμός δεν έ­χει και δεν χρειά­ζε­ται πρό­γραμ­μα. Όταν και αν, ε­νι­σχυ­μέ­νος α­πό την α­πό­γνω­ση ευ­ρύ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των, κα­τα­λά­βει την ε­ξου­σία θα υ­λο­ποιή­σει το άρ­ρη­το πρό­γραμ­μα των ε­ξο­ντώ­σεων, του ο­λο­καυ­τώ­μα­τος, των στρα­το­πέ­δων. Γι αυ­τό άλ­λω­στε οι εκ­πρό­σω­ποι και προ­πα­γαν­δι­στές του φα­σι­σμού δεν λέ­νε κά­τι, δεν λέ­νε ποια διέ­ξο­δο βλέ­πουν αλ­λά ού­τε και τι θέ­λουν να κά­νουν, λο­γο­κρί­νο­ντας τους κρυ­φούς σκο­πούς τους.

Οι φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις τρο­φο­δο­τού­νται α­πό στοι­χεία που ο­ξύ­νο­νται μέ­σα στην οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση αλ­λά προϋπάρ­χουν στην α­στι­κή ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νίας, τη χα­ρα­κτη­ρί­ζουν. Με αυ­τή την έν­νοια, κα­τά τη γνω­στή ρή­ση του Χόρ­κχάι­με­ρ, «ό­ποιος δεν θέ­λει να μι­λή­σει για τον κα­πι­τα­λι­σμό θα πρέ­πει να σω­παί­νει και για το φα­σι­σμό». Εντός της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νίας α­να­δει­κνύο­νται τα φαι­νό­με­να και οι δυ­νά­μεις που ορ­γα­νώ­νο­νται και ε­πεν­δύο­νται στον φα­σι­σμό, οι δυ­νά­μεις που τον τρο­φο­δο­τούν. Και εί­ναι αυ­τές α­κρι­βώς οι δυ­νά­μεις κι αυ­τά α­κρι­βώς τα φαι­νό­με­να που πρέ­πει να δια­κρί­νου­με και να ε­λέγ­ξου­με τώ­ρα, αυ­τά πρέ­πει να πο­λε­μή­σου­με. Να δού­με τι τρο­φο­δο­τεί τον νε­ο­να­ζι­σμό και να α­γω­νι­στού­με για την α­πο­κο­πή των δε­σμών που ε­ξυ­φαί­νο­νται, των λό­γων που νο­μι­μο­ποιού­νται, των ση­μα­σιών που α­πο­δί­δο­νται, των πο­λι­τι­κών που ορ­γα­νώ­νουν. Να α­πο­τρέ­ψου­με ό,τι α­πει­λη­τι­κό ε­ξυ­φαί­νε­ται σε σχο­λεία και γυ­μνα­στή­ρια, με τη συ­στη­μα­τι­κή α­πα­ξίω­ση της πο­λι­τι­κής, με τη δια­φθο­ρά και την α­τι­μω­ρη­σία, με τη διαρ­κή και ή­δη «τε­τριμ­μέ­νη» πα­ρα­βία­ση του συ­ντάγ­μα­τος, με τα φαι­νό­με­να ά­κρα­του αυ­ταρ­χι­σμού που πλέ­ον συ­να­ντά­με κα­θη­με­ρι­νά.

Τρο­φο­δό­τες του φα­σι­σμού

Εί­πα ή­δη ό­τι ο φα­σι­σμός συ­νί­στα­ται σε λό­γους και πρα­κτι­κές αμ­φι­σβή­τη­σης, α­πο­στα­θε­ρο­ποίη­σης και α­να­τρο­πής της δη­μο­κρα­τίας, σε πρα­κτι­κούς λό­γους με την πιο εμ­φα­τι­κή δυ­να­τή έν­νοια: α­φε­νός ά­με­σα ε­πι­τε­λε­στι­κούς (κα­λούν σε δρά­ση: «ε­κτε­λέ­στε τους») και α­φε­τέ­ρου ά­με­σα ορ­γα­νω­τι­κούς (φτιά­χνουν το κί­νη­μα που θα δρά­σει α­να­λαμ­βά­νο­ντας ε­κτε­λέ­σεις).

Πρό­κει­ται για λό­γους και πρα­κτι­κές που συ­ναρ­θρώ­νο­νται ε­κεί ό­που τέ­μνο­νται –εν μέ­ρει α­νε­ξάρ­τη­τες με­τα­ξύ τους– γραμ­μές, ε­κεί ό­που συ­να­ντώ­νται, αλ­λη­λο­συ­μπλη­ρώ­νο­νται και συ­νυ­φαί­νο­νται σε έ­να γε­ρό και α­πει­λη­τι­κό πα­λα­μά­ρι τα νή­μα­τα μιας σει­ράς «ι­σμών», που πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­σου­με συ­στη­μα­τι­κά. Στους λό­γους και τις πρα­κτι­κές που τρο­φο­δο­τούν τη φα­σι­στι­κή ε­πί­θε­ση, κε­ντρι­κή θέ­ση κα­τέ­χου­ν:

α. Οι κά­θε λο­γής ρα­τσι­σμοί – στον πλη­θυ­ντι­κό, για­τί πρό­κει­ται για έ­να ο­λό­κλη­ρο φά­σμα. Το α­ντι­κεί­με­νο ε­φαρ­μο­γής του ρα­τσι­σμού με­τα­τί­θε­ται α­νά­λο­γα με τις συν­θή­κες, α­νά­λο­γα με την πίε­ση της κοι­νω­νι­κά ε­πι­βαλ­λό­με­νης λο­γο­κρι­σίας, α­νά­λο­γα με τα πε­ρι­θώ­ρια α­νο­χής της ρα­τσι­στι­κής θε­με­λίω­σης υ­φι­στά­με­νων κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­σμι­κών δια­κρί­σεων – κά­τι που ι­σχύει και για τα ε­πό­με­να εί­δη λό­γου. Έτσι, στα ελ­λη­νι­κά δε­δο­μέ­να, οι μαύ­ροι έ­γι­ναν α­ντι­κεί­με­νο ρα­τσι­στι­κής ε­πί­θε­σης, ε­νώ δεν ή­ταν πα­λαιό­τε­ρα, οι με­τα­νά­στες χω­ρί­στη­καν σε «λα­θρο»με­τα­νά­στες και «νό­μι­μους», οι ο­μο­φυ­λό­φι­λοι γί­νο­νται ο ε­πό­με­νος στό­χος και η ε­πι­λε­κτι­κή ε­πι­κέ­ντρω­ση συ­νε­χί­ζε­ται δια­λυ­τι­κά για το κοι­νω­νι­κό σώ­μα και τις α­ντι­στά­σεις του – ε­νώ βέ­βαια οι γυ­ναί­κες και ό,τι εκ­προ­σω­πεί το γυ­ναι­κείο φύ­λο πα­ρα­μέ­νουν στα­θε­ροί στό­χοι ρα­τσι­στι­κής ε­πί­θε­σης και με ευ­κο­λία ε­ξα­σφά­λι­σης α­πο­δο­χής.

β. Ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός. Εί­ναι λό­γος, στά­ση και πο­λι­τι­κή με βα­θιές ρί­ζες και α­νά­λο­γα αί­τια, συν­δε­δε­μέ­να με τη δο­μή της κοι­νω­νίας και την ι­δε­ο­λο­γι­κή της θε­με­λίω­ση. Αλλά εί­ναι και λό­γος, στά­ση και πο­λι­τι­κή που διαρ­κώς α­να­νεώ­νε­ται, εκ­συγ­χρο­νί­ζε­ται και ε­πεν­δύε­ται στη νο­μι­μο­ποίη­ση κά­θε πα­ρού­σας κοι­νω­νι­κής α­συμ­με­τρίας, στην α­πό­κρυ­ψη των κρί­σι­μων σχέ­σεων, των α­πο­φα­σι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων, των ου­σια­στι­κό­τε­ρων α­νι­σο­τή­των. Και βε­βαίως  εί­ναι λό­γος, στά­ση και πο­λι­τι­κή που εύ­κο­λα α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζει την κρι­τι­κή, ε­ξί­σου εύ­κο­λα με­ταμ­φιέ­ζε­ται σε ζή­τη­μα πί­στης ή δή­θεν διε­θνο­πο­λι­τι­κής ε­κτί­μη­σης και α­κό­μα πιο εύ­κο­λα ε­πι­τρέ­πει την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση και φα­σι­στι­κή προ­βο­λι­κή α­ξιο­ποίη­ση α­πω­θη­μέ­νων φό­βων, εχ­θρό­τη­τας, φθό­νου και συ­ναι­σθη­μά­των μειο­νε­κτι­κό­τη­τας. Αν και φαι­νο­με­νι­κά πρό­κει­ται για μια ε­πι­μέ­ρους μό­νο διά­στα­ση, ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός υ­πήρ­ξε πά­ντα -και πα­ρα­μέ­νει- ο ι­σχυ­ρός κρί­κος του φα­σι­στι­κού λό­γου, ο άρ­ρη­τος α­φη­γη­μα­τι­κός ι­στός, που α­ντι­κα­θι­στά την πραγ­μα­τι­κή πλο­κή, το υ­πο­φώ­σκον μο­τί­βο που ε­πι­τρέ­πει στον α­πο­δέ­κτη του φα­σι­στι­κού λό­γου να α­πο­κω­δι­κο­ποιή­σει τον υ­παι­νιγ­μό: πί­σω α­πό ό­λα κρύ­βε­ται πά­ντα ο ε­βραίος·

Ολο­κλη­ρω­τι­σμός και αυ­ταρ­χι­σμός

γ. Όλες οι εκ­φάν­σεις του ο­λο­κλη­ρω­τι­σμού. Εννοώ τον ο­λο­κλη­ρω­τι­σμό κυ­ριο­λε­κτι­κά, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας κά­θε λό­γο που α­ξιώ­νει με α­πό­λυ­το τρό­πο τον ρι­ζι­κό πε­ριο­ρι­σμό των δυ­να­το­τή­των, των ε­ναλ­λα­κτι­κών λύ­σεων, της δια­φο­ρε­τι­κής σκέ­ψης. Εννοώ ε­πο­μέ­νως ό­χι μό­νο την α­πει­λη­τι­κή και συ­νά­μα κοι­νό­το­πη ε­πί­κλη­ση του «έ­νας δι­κτά­το­ρας μας χρειά­ζε­ται», αλ­λά και τον α­πο­κλει­σμό κά­θε ε­ναλ­λα­κτι­κής δυ­να­τό­τη­τας στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα προ­δια­γραμ­μέ­νη, υ­πο­τί­θε­ται αυ­το­νό­η­τη, πο­ρεία των πραγ­μά­των, στο «έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα», στην πε­ρι­γρα­φή του πα­ρό­ντος ως α­πό­λυ­τα δε­δο­μέ­νου, α­ναμ­φι­σβή­τη­του και α­με­τά­βλη­του. Εννοώ ό­μως και ε­κεί­νο τον ο­λο­κλη­ρω­τι­σμό που α­να­πα­ρά­γε­ται στην κε­νο­λο­γία των εκ­προ­σώ­πων των α­στι­κών κομ­μά­των (η κε­νο­λο­γία των φα­σι­στών εί­ναι πρό­γραμ­μα), ε­κεί­νων που δεν λέ­νε τί­πο­τα, ώ­στε να μην εί­ναι ο­ρα­τό κα­νέ­να δια­κύ­βευ­μα, σαν τί­πο­τα να μην «παί­ζε­ται», ώ­στε να μην υ­πάρ­χει τί­πο­τα να αμ­φι­σβη­τη­θεί, να ε­λεγχ­θεί κρι­τι­κά, κα­νέ­νας ο­ρί­ζο­ντας. Και έ­τσι ή­ταν ό­λα τα τε­λευ­ταία χρό­νια ο λό­γος των πο­λι­τι­κών, έ­τσι εί­ναι και σή­με­ρα: κε­νός πε­ριε­χο­μέ­νου και πολ­λα­πλά α­κα­τά­λη­πτος (τα οι­κο­νο­μι­κά ως κλει­στός λό­γος), α­πο­φθεγ­μα­τι­κή έκ­θε­ση δε­δο­μέ­νων, χω­ρίς ε­πι­χει­ρή­μα­τα, χω­ρίς ε­ρω­τή­μα­τα.

δ. Οι α­κό­μα ευ­ρύ­τε­ρα δια­δε­δο­μέ­νες, πολ­λα­πλές ό­ψεις του αυ­ταρ­χι­σμού. Εδώ α­νή­κει ο αυ­ταρ­χι­σμός της κα­τα­στο­λής, η α­συ­γκρά­τη­τη και α­νε­ξέ­λε­γκτη ά­σκη­ση βίας κα­τά των πο­λι­τών, με την α­νο­χή των αρ­χών, με συ­ναί­νε­ση στην α­πο­σιώ­πη­ση, με το θρά­σος της α­παλ­λα­γής των υ­πευ­θύ­νων, με την διαρ­κή ε­νί­σχυ­ση των πιο ε­πι­θε­τι­κών μορ­φών και φο­ρέων της – ό,τι δη­λα­δή ζού­με στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας ως ψευ­δή δη­μό­σια σφαί­ρα τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Εδώ α­νή­κει και ο αυ­ταρ­χι­σμός του πο­λι­τι­κού α­νε­ξέ­λε­γκτου, της άρ­νη­σης λο­γο­δο­σίας προς την κοι­νω­νία αλ­λά και προς τους ί­διους τους πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους, της α­πα­ξίω­σης της βου­λής και συ­χνά της πλή­ρους ε­ξου­δε­τέ­ρω­σης των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών δια­δι­κα­σιών ε­λέγ­χου, της πα­ρα­βία­σης του δια­χω­ρι­σμού των ε­ξου­σιών και του συ­ντάγ­μα­τος με τη δια­κυ­βέρ­νη­ση δια δια­ταγ­μά­των σε προ­σο­μοίω­ση της κα­τά­στα­σης ε­ξαί­ρε­σης – αυ­τός εί­ναι ο αυ­ταρ­χι­σμός του κυ­βερ­νη­τι­κού «έ­τσι θέ­λω».

Εδώ α­νή­κει ε­πί­σης ο αυ­ταρ­χι­σμός της α­νευ­θυ­νό­τη­τας και του α­τι­μώ­ρη­του ό­σων εκ­προ­σω­πούν τον κορ­μό των πο­λι­τεια­κών θε­σμών, με­λών της κυ­βέρ­νη­σης, της κρα­τι­κής και το­πι­κής διοί­κη­σης, της εκ­κλη­σίας, των κε­ντρι­κών μη­χα­νι­σμών – κα­νέ­νας δεν θί­γε­ται, κα­νέ­νας δεν τι­μω­ρεί­ται, κα­νέ­νας δεν αι­σθά­νε­ται και δεν δη­λώ­νει ευ­θύ­νη με­τά α­πό τα τό­σα σκάν­δα­λα, μέ­σα στην τό­ση δια­φθο­ρά και μά­λι­στα, σή­με­ρα, με το φα­σι­σμό στο προ­σκή­νιο (υ­πουρ­γοί, αρ­χη­γοί κομ­μά­των που «ξε­χνά­νε», που χα­μο­γε­λά­νε α­διά­φο­ρα) – αυ­τός εί­ναι ο αυ­ταρ­χι­σμός του κα­θε­στω­τι­κού «α­φού μπο­ρώ»·

Εδώ α­νή­κει ό­μως και ο αυ­ταρ­χι­σμός της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, ο μι­σαλ­λό­δο­ξος αυ­ταρ­χι­σμός της μι­κρο­α­στι­κής μι­κρο-ε­ξου­σίας, ε­κεί­νου του α­νε­ξέ­λε­γκτου που δια­τη­ρεί­ται και εκ­τρέ­φε­ται για να νο­μι­μο­ποιή­σει, στο μο­τί­βο του «έ­τσι εί­ναι ο Έλλη­νας», την α­στι­κή θε­σμι­κή αυ­θαι­ρε­σία – που σή­με­ρα μά­λι­στα προ­βάλ­λε­ται ως δή­θεν «α­νο­μία», για να συ­γκα­λύ­ψει την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­λυ­ση των δη­μο­κρα­τι­κών αρ­χών κοι­νω­νι­κής συμ­βίω­σης. Κι α­κό­μα, ε­δώ θα έ­πρε­πε να συ­μπε­ρι­λά­βου­με τον αυ­ταρ­χι­σμό της αν­δρο­κρα­τίας, του υ­πο­βι­βα­σμού και του πο­λι­τι­σμι­κού-πο­λι­τι­κού α­πο­κλει­σμού των γυ­ναι­κών, έ­ναν αυ­ταρ­χι­σμό εν τέ­λει «πρω­τό­γο­νο», κα­θώς σε τε­λευ­ταία α­νά­λυ­ση ε­δραιώ­νε­ται στη σω­μα­τι­κή ρώ­μη και στη φα­ντα­σίω­ση της φαλ­λο­κρα­τι­κής δύ­να­μης.

Εθνοκεντρισμός

ε. Ο ε­θνο­κε­ντρι­σμός, στον ο­ποίο ε­πα­νεμ­φα­νί­ζο­νται οι πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τις πα­ρα­πά­νω δια­στά­σεις, και ο ο­ποίος α­πο­τε­λεί τον κε­ντρι­κό κορ­μό του φα­σι­στι­κού λό­γου. Η ερ­μη­νεία και βίω­ση του κό­σμου α­πό τη σκο­πιά ε­νός δια­κρι­τού, α­ξια­κά φορ­τι­σμέ­νου και με­τα­φυ­σι­κά ε­ξι­δα­νι­κευ­μέ­νου «ε­μείς», ε­νός «ε­μείς» συ­γκρο­τη­μέ­νου κα­τ’ α­ντι­πα­ρά­θε­ση προς την ε­κά­στο­τε ε­τε­ρό­τη­τα, τον ε­κά­στο­τε άλ­λο, τον ε­κά­στο­τε ξέ­νο, τον ε­κά­στο­τε δια­φο­ρε­τι­κό, τον ή­δη πά­ντα δυ­νά­μει εχ­θρό, αυ­τή η κο­σμο­θεω­ρη­τι­κή στά­ση βρί­σκε­ται πά­ντα στο ε­πί­κε­ντρο κά­θε φα­σι­στι­κής α­ξίω­σης. Εντός αυ­τού του πλαι­σίου το έ­θνος εί­ναι η πρω­ταρ­χι­κή αρ­χή ορ­γά­νω­σης, ο γνώ­μο­νας του φα­σι­στι­κού λό­γου.

Πρό­κει­ται για έ­να έ­θνος μυ­θι­κό και κυ­ρίως φαι­νο­με­νι­κά α­τα­ξι­κό, χω­ρίς ε­σω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις, χω­ρίς ε­σω­τε­ρι­κές ρή­ξεις και ρωγ­μές. Το παι­χνί­δι με το ποιος α­νή­κει σε αυ­τό, με το ποιος το α­πει­λεί, ποιος πραγ­μα­τι­κά το εκ­φρά­ζει, ποιος εί­ναι στο ε­σω­τε­ρι­κό του και ποιος έ­χει βγει ή πρέ­πει να βγει α­πέ­ξω, αυ­τό το α­φε­λές –αλ­λά για αυ­τό και πιο ε­πι­κίν­δυ­νο– παι­χνί­δι εί­ναι ο βα­σι­κός μη­χα­νι­σμός πα­ρα­γω­γής φα­σι­στι­κού υ­λι­κού. Οι ο­ρι­σμοί του με­τα­βάλ­λο­νται, ό­πως και τα πε­ριε­χό­με­νά του α­νά­λο­γα με την ι­στο­ρι­κή και πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία –ό­πως με­τα­βάλ­λε­ται και η α­πέ­να­ντι ταυ­τό­τη­τα, ο προς ε­ξο­λό­θρευ­ση εχ­θρός, ο μη α­νή­κων άλ­λος, α­νά­λο­γα μα το ποια α­σθε­νέ­στε­ρη και ευά­λω­τη ο­μά­δα α­πο­δει­κνύε­ται ευ­κο­λό­τε­ρο και πιο α­πο­δε­κτό θύ­μα– και με­τα­βάλ­λο­νται πα­ρά τη ρη­το­ρι­κή εμ­μο­νή σε α­κα­τά­λυ­τους δε­σμούς και α­κλό­νη­τες ρί­ζες. Εξάλ­λου, κα­θό­λου δεν δυ­σκο­λεύε­ται ο φα­σι­σμός να που­λά­ει το έ­θνος, ό­ταν αυ­τό υ­πα­γο­ρεύε­ται α­πό το σκο­τει­νό πυ­ρή­να της ε­ξο­λό­θρευ­σης.

Αυ­τές εί­ναι δυ­νά­μεις που ε­νυ­πάρ­χουν στο α­στι­κό κα­θε­στώς, δυ­νά­μεις που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή ό­πως και την κα­πι­τα­λι­στι­κή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Πρό­κει­ται ό­μως για δυ­νά­μεις που ε­νι­σχύο­νται κα­τα­λυ­τι­κά α­πό τη διάρ­ρη­ξη των κοι­νω­νι­κών δε­σμών, την α­δια­με­σο­λά­βη­τη ά­σκη­ση κα­τα­σταλ­τι­κής ε­ξου­σίας και την χω­ρίς φραγ­μούς εκ­με­τάλ­λευ­ση που ε­πέ­βα­λαν την κρί­ση και ε­πι­βλή­θη­καν μέ­σω αυ­τής. Πρό­κει­ται ταυ­το­χρό­νως για δυ­νά­μεις που ο­ξύ­νο­νται υ­πό το κα­θε­στώς έλ­λει­ψης προο­πτι­κής που ε­πι­βάλ­λει η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και που έ­τσι ε­ντέ­λει τρο­φο­δο­τούν ά­με­σα το φα­σι­σμό. Η σύν­θε­σή τους ό­μως, η συ­νύ­φαν­ση  και συ­νάρ­θρω­σή τους πυ­ρο­δο­τεί­ται α­πό την πρα­κτι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση, α­πό την άρ­ση της δη­μο­κρα­τίας. Αυ­τή εί­ναι η γραμ­μή ά­μυ­νας: α­γω­νι­ζό­μα­στε για την ταυ­τό­χρο­νη δια­σφά­λι­ση, εμ­βά­θυν­ση και α­να­ση­μα­σιο­δό­τη­ση της δη­μο­κρα­τίας.

iepohi.gr

http://eniaiometopopaideias.wordpress.com/2012/12/31/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83/

 

Και επειδή όπως με τη βούρτσα, έχουμε κάνει αχταρμά τις λέξεις, τις έννοιες και τους όρους, καλό είναι να θυμόμαστε τι σημαίνει αυτό που γράφουμε. Οι λέξεις έχουν και ρίζες, και η "έντεχνη"  πολυσημία μιας λέξης δεν αναιρεί το αρχικό σημαίνον...

 

φασισμός ο [fasizmós] Ο17 : 1. πολιτικοκοινωνικό σύστημα της άκρας δεξιάς, με έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα, που καταργεί τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία και βασίζεται στο μονοκομματισμό και στον ολοκληρωτισμό: Ο ~ αιματοκύλησε την Ευρώπη. Δε θα περάσει ο ~! 2. (ιστ.) δικτατορικό καθεστώς που, με αρχηγό το Mουσολίνι, επικράτησε στην Iταλία: Ο ιταλικός ~ κράτησε από το 1922 ως το 1943. 3. χαρακτηρισμός αυταρχικής ενέργειας, πράξης ή καταπιεστικής, δεσποτικής συμπεριφοράς: Ο κοινωνικός / καθημερινός ~ του άντρα απέναντι στη γυναίκα / των γονιών απέναντι στο παιδί.[λόγ. < ιταλ. fascismo (-ismo = -ισμός)]

 

Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (φάσκες, ενικός: fascis, ιταλικά fascio :φάσιο) που ονομάζονταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, που απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ».

Η λέξη παραπέμπει στους «littores» (λιτόρες) που ήταν ένα είδος ομάδων σωματοφυλάκων των γερουσιαστών της αρχαίας Ρώμης οι οποίοι διακρίνονταν από μια ράβδο που κρατούσαν και η οποία ήταν το σύμβολο της εξουσίας τους. Οι fasces ήταν στην αρχαία Ρώμη σύμβολο της εξουσίας των δικαστών και συμβόλιζαν την «ισχύ δια της ενώσεως»: μια μόνο ράβδος σπάζει εύκολα, ενώ μια δέσμη πολύ δύσκολα. Οι ράβδοι δεμένες γύρω από έναν διπλό πέλεκυ που έγινε το σύμβολο του φασισμού. Η αντιστοιχία με τους φασιστές της δεκαετίας του '20 βρίσκεται στο ότι οι πρώτες ομάδες φασιστών που σχηματίστηκαν στην Ιταλία ονομάστηκαν «fascio di combattimento», δηλαδή ομάδες-δέσμες μάχης.

 

 

post-3739-0-12613300-1365478192_thumb.pn

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 
Πεμπτη, 28 Μαρτιου 2013 20:22
emailButton.png printButton.png

alithinos_fasismos.jpgΤου Γιώργου Λαμπράκου

«Ο πόλεμος είναι για τους άντρες ό,τι η μητρότητα για τις γυναίκες». Μπενίτο Μουσολίνι
«Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι». Μάνος Χατζιδάκις

Ένα βιβλίο για τον φασισμό είναι κάτι σαν φάρμακο, κάτι χρήσιμο που το φυλάμε οπωσδήποτε στο ράφι έχοντας διαβάσει τις οδηγίες του, αλλά ευχόμαστε να είναι και να παραμείνει αχρείαστο. Και συχνά μένει κάπως έτσι. Φτάνουν όμως μερικές στιγμές, μερικές καταστάσεις, μερικές εποχές, όπου αναγκαζόμαστε να κατεβάσουμε αυτό το φάρμακο από το ράφι και να αρχίσουμε να το παίρνουμε. Πόσες δόσεις πρέπει να πάρουμε; Όσες χρειάζονται για να συνέλθουμε.

Ένα τέτοιο βιβλίο-φάρμακο είναι και η Ανατομία του φασισμού του αμερικανού ιστορικού και καθηγητή Ρόμπερτ Ο. Πάξτον (γεν. 1932), ένα μέχρι πρόσφατα εξαντλημένο βιβλίο στα ελληνικά, το οποίο μόλις επανεκδόθηκε (πρώτη έκδοση: 2004, πρώτη έκδοση στα ελληνικά: 2006, μετάφραση Κατερίνα Χαλμούκου, Κέδρος). Η ανατύπωση παρόμοιων ιστορικο-θεωρητικών βιβλίων στην εποχή μας δεν είναι συμπτωματική, αφού η ούτως ή άλλως υπαρκτή ανάγκη να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε τι είναι ο φασισμός επείγει ακόμα περισσότερο. Αυτό που θα ακολουθήσει λοιπόν είναι λιγότερο η κριτική ενός βιβλίου και περισσότερο η ανατομία ενός φαινομένου έτσι όπως αυτό εμφανίστηκε, εξελίχτηκε και καθόρισε έναν ολόκληρο αιώνα και ολόκληρο τον κόσμο.

Ο φασισμός είναι μια λέξη την οποία δημιούργησε ο Μπενίτο Μουσολίνι μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να δηλώσει το κίνημα του οποίου ηγείτο. Το φασιστικό κίνημα γεννήθηκε στην Ιταλία το 1919 και αρχικά περιλάμβανε βετεράνους του πολέμου, ριζοσπάστες συνδικαλιστές με κυρίως σοσιαλιστικές καταβολές (όπως αυτές του ίδιου του Μουσολίνι, που υπήρξε αρχισυντάκτης της σοσιαλιστικής εφημερίδας Αβάντι!), και φουτουριστές διανοούμενους. Το πρωταρχικό στοιχείο που τους ένωνε ήταν ο εθνικισμός, η βαθιά πίστη στην αναγέννηση του ιταλικού έθνους και η εχθρότητα απέναντι σε όποιον έμοιαζε να αντιπαλεύει αυτή την αναγέννηση. Σύμφωνα με τον Πάξτον, η άποψη ότι η περίφημη «πορεία προς τη Ρώμη» το 1922 καθόρισε την έκβαση της διακυβέρνησης διά της ισχύος είναι ένας μύθος. Οι Μελανοχίτωνες δεν ήταν απειλητικοί αυτοί καθαυτοί, απλώς ο Μουσολίνι εκβίασε την κατάλληλη στιγμή τον βασιλιά με το δίλημμα αιματοχυσία ή αναγόρευση του ιδίου σε επικεφαλής της κυβέρνησης, με τους συντηρητικούς να εμφανίζονται απελπιστικά απρόθυμοι να αντιδράσουν. Η μπλόφα του Μουσολίνι έπιασε και ο Βιτόριο Εμανουέλε Γʹ υποχώρησε. Το 1927 εδραιώθηκε απόλυτα η δικτατορία του Μουσολίνι, που θα διατηρηθεί μέχρι το 1943.

fasismos.jpgΜε τη σειρά του ο Αδόλφος Χίτλερ, μετά το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπιραρίας» στο Μόναχο το 1923 και τη μόλις μονοετή φυλάκισή του, αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατημένη, κοινοβουλευτική οδό για την κατάληψη της εξουσίας. Στις εκλογικές αναμετρήσεις, το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του έπαιρνε διαρκώς μεγαλύτερο ποσοστό. Στις πολύπλοκες διαπραγματεύσεις που έγιναν μεταξύ 1932 και 1933, οι συντηρητικοί αποφάσισαν πως η καλύτερη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας, ιδίως λόγω της ανερχόμενης δύναμης σοσιαλιστών και κομουνιστών, είναι η συγκυβέρνηση με το ναζιστικό κόμμα. Ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ διορίζει την κυβέρνηση Χίτλερ-φον Πάπεν το 1933, χρονιά που ο επικεφαλής πλέον Χίτλερ αρχίζει τη δικτατορική, προσωποκρατική του διακυβέρνηση, που θα τελειώσει το 1945. Όπως επισημαίνει ο Πάξτον, χωρίς να πρέπει να υποτιμάται η έντονη αποσταθεροποιητική βία που άσκησαν τα πρώιμα φασιστικά κινήματα, «και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ανέλαβαν την εξουσία ως αρχηγοί κυβέρνησης έπειτα από πρόσκληση που τους απηύθυνε ο αρχηγός του κράτους κατά τη νόμιμη άσκηση των καθηκόντων του» (σ. 137).

Ο αμερικανός ιστορικός ανατέμνει τον φασισμό σε πέντε στάδια: δημιουργία, εδραίωση, κατάληψη της εξουσίας, άσκηση της εξουσίας, ριζοσπαστισμός ή εντροπία. Τα δύο πρώτα στάδια αφορούν μερικά φασιστικά κινήματα (ακόμα και αν η εδραίωση κάποιων εντέλει απέτυχε μερικώς ή ολικώς), ενώ τα επόμενα τρία στάδια αφορούν τον ιταλικό φασισμό και τον γερμανικό ναζισμό. Ο δεκάλογος του φασισμού έχει, συνοπτικά και σχηματικά, ως εξής:

1. Τα επιτυχημένα φασιστικά κόμματα, παρά τη συχνά σφοδρή αντικαπιταλιστική ρητορική τους, εδραιώθηκαν και αργότερα κατέλαβαν την εξουσία ερχόμενοι σε συνεργασία (άλλοτε αγαστή και άλλοτε συγκρουσιακή, αλλά συνεργασία) με τη συντηρητική (δεξιά ή ακροδεξιά) παράταξη της εκάστοτε χώρας και γενικότερα με τις παραδοσιακές ελίτ, που ναι μεν τα αποστρέφονταν, αλλά αποστρέφονταν πολύ περισσότερο τον κομουνισμό. Τα φασιστικά κόμματα που κατόρθωσαν να επιβληθούν δεν μεταμόρφωσαν ριζικά την καπιταλιστική οικονομική τάξη, καθώς αρνούνταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς μόνο σε ξένους ή εχθρούς (ωστόσο συχνά μετέβαλλαν την κοινωνική ιεραρχία, και εδώ διαφοροποιούνται από τις απολυταρχίες). Η επίθεση του φασισμού στο (κατά την άποψή τους συνήθως εβραιοκρατούμενο) κεφάλαιο δεν τους εμπόδιζε να το αξιοποιούν κατά το εθνικό τους συμφέρον. Οι φασίστες δεν επιδίωκαν λοιπόν μια «κοινωνικοοικονομική επανάσταση», αλλά μια «επανάσταση ψυχής» με στόχο την επανένωση και ισχυροποίηση του (εκάστοτε) «παρηκμασμένου έθνους» (σ. 198). Ορθά ο Πάξτον παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη θέση των μαρξιστών ότι ο φασισμός ήταν απλώς το ακραίο αποτέλεσμα μιας καπιταλιστικής κρίσης, μια ούτως ειπείν συνέχεια του καπιταλισμού με άλλα μέσα.

2. Ο φασισμός γεννήθηκε μαζί με τη μαζική πολιτική. Στη συνέχεια, ο φασισμός ανδρώθηκε σε κράτη στα οποία τα φιλελεύθερα ή/και συντηρητικά καθεστώτα του 19ου αιώνα είχαν σε μεγάλο βαθμό κλονιστεί (ιδίως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο), τα ηγετικά πρόσωπα είχαν χάσει το κύρος τους και οι άνθρωποι αναζητούσαν απαντήσεις στο τι προκάλεσε τον πόλεμο, καθώς και λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της προϊούσας ύφεσης. Ωστόσο, η μαζική πολιτική από μόνη της δεν αρκούσε. Ο άλλος καθοριστικός παράγοντας εμφανίζεται μετά την εδραίωση της μαζικής πολιτικής και μάλιστα «προς το τέλος της συγκεκριμένης διαδικασίας, όταν οι σοσιαλιστές έφτασαν στο σημείο να συμμετάσχουν στη διακυβέρνηση και ως εκ τούτου να εκτεθούν» (σ. 67). Συνεπώς, ο φασισμός εξαπλώθηκε και ως ανακλαστική αντίδραση στις ανερχόμενες σοσιαλιστικές δυνάμεις, είτε αυτές είχαν έναν ρεφορμιστικό δημοκρατικό χαρακτήρα (όπως οι Σοσιαλδημοκράτες), είτε έναν ριζοσπαστικό δικτατορικό χαρακτήρα (όπως οι Μπολσεβίκοι). Ακόμα και στη Γαλλία, όπου εντέλει δεν εδραιώθηκε ο φασισμός, «η άκρα Δεξιά επεκτάθηκε ως αντίδραση στις εκλογικές επιτυχίες της Αριστεράς» (σ. 99).

Girls-Waving-Nazi-Flags.jpg3. Ο φασισμός και ο ναζισμός δεν θα καταλάμβαναν ούτε θα διατηρούσαν την εξουσία τους χωρίς την ένθερμη σύμπραξη της πλειονότητας των «απλών ανθρώπων, ακόμα κι εκείνων που συνήθως χαρακτηρίζονται καλοί» (σ. 27). Το σημείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι σύμφωνα με μια γενικευμένη άποψη, οι «απλοί» και «καλοί» άνθρωποι εμφανίζονται άλλοτε να παρασύρονται από τον φασισμό «των άλλων», άλλοτε να κάνουν εσφαλμένες πολιτικές επιλογές εξαιτίας της «ψευδούς συνείδησης», κι άλλοτε να μην έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω τους. Απεναντίας, ο Πάξτον επιμένει πως ο ιταλικός και ο γερμανικός λαός, στο μεγαλύτερό τους τμήμα, ενθάρρυναν και υποστήριξαν τα ηγετικά πρόσωπα του φασισμού και του ναζισμού, από τα οποία εμπνεύστηκαν βαθιά και με τις εντολές των οποίων δραστηριοποιήθηκαν συνειδητά (χαρακτηριστικό γεγονός είναι οι διαρκείς καταγγελίες που δεχόταν αφειδώς η Γκεστάπο από ένθερμους και φθονερούς πολίτες εις βάρος «εχθρών» συμπολιτών τους, ενώ ακόμα και μετά τον καταστροφικό για τη Γερμανία Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 15-18 % του γερμανικού λαού εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον ναζισμό). Και τα δύο αυτά «κινήματα» (έτσι αρέσκονταν να θεωρούν τον εαυτό τους, και όχι τόσο ως παραδοσιακά κόμματα) εξαρχής υπερθεμάτισαν ως προς την καθημερινή κινητοποίηση των απλών ανθρώπων στους δρόμους, την άσκηση βίας απέναντι σε ξένους, «ακάθαρτους» και αντιφρονούντες, την αφοσίωση σε ομαδικές δράσεις, ενώ σε αυτό βρήκαν συχνά την υποστήριξη της αστυνομίας. Μάλιστα, «απλοί άνθρωποι» ήταν αρχικά τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Μουσολίνι, αφού «ήταν οι πρώτοι τυχοδιώκτες, προερχόμενοι από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, που πήραν στα χέρια τους την εξουσία μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών» (σ. 147).

4. Ο φασισμός και ο ναζισμός βασίστηκαν περισσότερο από άλλες ιδεολογίες στο συναίσθημα. Η βασική τους πίστη είναι ότι το (εκάστοτε) ανώτερο έθνος, η (εκάστοτε) κυρίαρχη φυλή, ο (εκάστοτε) εκλεκτός λαός, έχουν κατά κάποιον τρόπο εκπέσει, παρακμάσει, αλλοιωθεί, μολυνθεί από δυνάμεις του κακού, και πρέπει να ξαναβρούν τη χαμένη τους ζωντάνια, καθαρότητα και δύναμη. Η συναίνεση και η υποστήριξη δεν βασίζονται λοιπόν τόσο στη μελέτη και τη διαβούλευση, ούτε φυσικά στην υιοθέτηση της επιστήμης (που έχει αποδείξει πως δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές – ο σημερινός μαύρος και ο αυριανός κίτρινος πλανητάρχης είναι μια πρόχειρη εμπειρική απόδειξη), όσο στον αυθόρμητο ζήλο και την απαρασάλευτη πίστη στον ηγέτη. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι ο φασισμός και ο ναζισμός πρέπει να απορρίπτονται ελαφρά τη καρδία ως «παράλογοι», ούτε ότι οι ηγέτες τους ήταν απλώς «τρελοί» (ασφαλώς, το να παθαίνει κανείς υστερική τύφλωση όταν μαθαίνει την ήττα της χώρας του, όπως έπαθε ο Χίτλερ το 1918, δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο). Το να χλευάζει κανείς τους φασίστες με παρόμοιες μομφές είναι όχι μόνο ιστορικά αστήρικτο, αλλά και δυνητικά επικίνδυνο. Η δαιμονοποίηση των φασιστών συχνά λειτουργεί υπέρ τους.

5. Ο φασισμός δεν είναι εξαγώγιμο προϊόν. Ναι μεν υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ των φασιστικών κινημάτων, κομμάτων, καθεστώτων (παλιά, ή αυτά που συμμετέχουν σε ελάχιστες κυβερνήσεις σήμερα), όπως οι εχθροί κομουνιστές, φιλελεύθεροι και κεντρώοι, καθώς επίσης Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι και αλλόφυλοι. Όπως γράφει ο Πάξτον: «Η ύπαρξη εχθρών αποτελούσε βασικό συστατικό των φόβων που βοηθούσαν στην έξαψη της φασιστικής φαντασίας. Οι φασίστες έβλεπαν εχθρούς και μέσα και έξω από το έθνος» (σ. 57). Ωστόσο η βασική πίστη των φασιστών στον εθνικισμό δυσχεραίνει ή και εμποδίζει τη διεθνοποίηση των αντιλήψεών τους και τη δημιουργία πολυεθνικών συμμαχιών. Κάθε έθνος έχει ή/και κατασκευάζει τους δικούς του εχθρούς. Σημαντικό για την εδραίωση του φασισμού υπήρξε το ρίσκο που πήραν οι φασίστες να ασκούν βία, «ποντάροντας στην ιδέα ότι πολλοί νοικοκυραίοι μικροαστοί (ή μικροαστές) θα αισθάνονταν κάποια ικανοποίηση με μια προσεκτικά επιλεκτική βία, η οποία στρεφόταν μόνο ενάντια σε “τρομοκράτες” και “εχθρούς του λαού”» (σ. 121).

6. Ποια είναι η σχέση κομουνισμού και φασισμού; Η θέση του Πάξτον είναι πως παρότι οι στοχαστές του ολοκληρωτισμού (π.χ. η Χάνα Άρεντ και ο Αϊζάια Μπέρλιν) έχουν δίκιο να υποστηρίζουν τη συνάφεια των δύο ιδεολογιών και πρακτικών (μονοκομματικό κράτος με απόλυτες εξουσίες και πανίσχυρες μονάδες εσωτερικής ασφαλείας, ευρεία κινητοποίηση των μαζών, χρήση πολλών τελετουργικών και στολών, κοινοτισμός και αντι-ατομικισμός, πίστη σε μιαν ανώτερη πολιτική αλήθεια σε βαθμό θρησκευτικής πίστης, χαρισματικός ηγέτης, εμμονή με τους «εχθρούς του λαού» και συστηματική εξολόθρευση μεγάλων τμημάτων τους εντός ή εκτός στρατοπέδων, εκτέλεση υψηλόβαθμων στελεχών όταν κρίνεται ότι πρέπει να αντικατασταθούν κ.α.), οι διαφορές τους ήταν επίσης σημαντικές. Μία εξ αυτών: ο εθνικισμός των φασιστών αντί για τον διεθνισμό των κομουνιστών. Μία άλλη: ο φασισμός (περισσότερο στη ναζιστική του εκδοχή) ήταν ρατσιστικός, ξεχώριζε βιολογικά και φυλετικά τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους και προχώρησε στην εκμετάλλευση έως εξάλειψη των χαρακτηριζόμενων ως κατώτερων, ενώ ο κομουνισμός περιλάμβανε (τουλάχιστον στην πρόθεσή του) σχεδόν όλους τους ανθρώπους στον επί γης παράδεισο της αταξικής κοινωνίας. Πάντως, οι μετακινήσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα λόγω μετατόπισης στην ιδεολογία ή το συμφέρον δεν είναι σπάνιες: ο μετέπειτα ηγέτης των βρετανών φασιστών Σερ Όσγουαλντ Μόσλι υπήρξε υπουργός των Εργατικών.

fasismos-books-nazi.jpg7. Ο φασισμός, ακόμα κι όταν εμφανίζεται, δεν αποκτά την εξουσία αν δεν βρει ένα κενό στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, αν δεν βρει σε κρίση ή σε διάλυση τους φιλελεύθερους θεσμούς. Οι φασίστες εκμεταλλεύτηκαν όλα τα κενά και τις αποτυχίες που δημιουργήθηκαν στον μεσοπολεμικό πολιτικό κόσμο, σε κοινοβουλευτικό και θεσμικό επίπεδο. Ένα από αυτά τα κενά ήταν η αδυναμία των παλαιάς σχολής συντηρητικών και φιλελεύθερων πολιτικών να απευθύνονται στο πλήθος: «οι διακεκριμένοι δεινόσαυροι περιφρόνησαν τη μαζική πολιτική» (σ. 112), γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν οι φασίστες. Χαρακτηριστικό είναι ένα συμβάν που αναφέρει ο Πάξτον: όταν ένας διορατικός συντηρητικός προσπάθησε το 1927 να φτιάξει ένα «κέντρο προπαγάνδας» για να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, κάποιοι συντηρητικοί τον χλεύασαν με την ιδέα ότι αυτό είναι κατάλληλο για την «προώθηση μιας νέας μάρκας σοκολάτας». Δεν αντιλήφθηκαν (όπως π.χ. ο Γκέμπελς) την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και τη συνακόλουθη στενή συσχέτιση που έμελλε να δημιουργηθεί μεταξύ πολιτικής και διαφήμισης (σχεδόν σε σημείο ταύτισης, στις μέρες μας). Ως προς τους «δεινόσαυρους» της παλαιάς πολιτικής ισχύει και το εξής: ο φασισμός είχε ως αξίες τη νεότητα και τη δύναμη, αφού είχε ως αξία τον στρατό. Οι νέοι (και οι αγρότες) ήταν οι πρώτοι που έσπευσαν να υποστηρίξουν με λόγια και με (βίαια) έργα τις πρώτες διακηρύξεις των φασιστών. Παράλληλα, οι φασίστες απευθύνονταν σε όλες τις τάξεις, αφού ο καθένας (από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο, αρκεί φυσικά να ανήκε στο ίδιο έθνος) μπορούσε να συνδράμει στον κοινό φασιστικό αγώνα. Συνεπώς, η βάση για την ανάπτυξη ενός φασιστικού κινήματος ήταν, σύμφωνα με τον Πάξτον, συχνά ευρύτερη από τη βάση για την ανάπτυξη ενός κομουνιστικού κινήματος. Πάντως, ενάντια στο γηραιό συντηρητικό ή φιλελεύθερο κράτος, όχι μόνο οι φασίστες αλλά και οι κομουνιστές κατάφεραν να εμφανίσουν και να αντιτάξουν «νέα, φρέσκα πρόσωπα». Όπως γράφει: «Τα δύο νεαρότερα κόμματα στην Ιταλία και στη Γερμανία ήταν των κομουνιστών και των φασιστών» (σ. 146).

8. Ποια είναι η σχέση λαού και ηγέτη; Σύμφωνα με τον Πάξτον, κανένα φασιστικό κίνημα δεν αναπτύχθηκε δίχως την εμφάνιση ενός χαρισματικού ηγέτη. Η «μαζική, λαϊκιστική, εθνικιστική συσπείρωση» θα ήταν αδύνατη χωρίς την ύπαρξη ενός πανίσχυρου άνδρα («πατέρα», θα προσθέταμε, ψυχαναλυτικά σκεπτόμενοι), ο οποίος συνενώνει εσωτερικά και εξωτερικά τα άτομα που τον ακολουθούν, εναλλάσσει διαρκώς εντολές και επιβραβεύσεις, προσδίδει νόημα στην κατακερματισμένη τους ύπαρξη. Εύστοχα επισημαίνει ο Πάξτον ότι ψυχανάλυση χρειάζονται μάλλον οι λαοί που υποστήριξαν τον φασισμό, παρά οι ηγέτες τους (για μια πλήρη ψυχαναλυτική ερμηνεία του φασισμού και για τη λαϊκή απήχηση που είχε, έτσι όπως τα ανέλυσε διορατικά και προβλεπτικά ο Φρόιντ ήδη από τη δεκαετία του 1920, βλ. Mark Edmundson, Ο θάνατος του Σίγκμουντ Φρόιντ). Ενώ οι συντηρητικές δικτατορίες και οι ημιφιλελεύθερες μοναρχίες απαιτούσαν από τον λαό συνήθως υπακοή και απάθεια (και μάλιστα κυβερνούσαν με ένα αφ’ υψηλού ύφος ότι «ο λαός δεν ξέρει»), τα φασιστικά καθεστώτα αξίωναν απεναντίας να προσεταιριστούν τις λαϊκές μάζες στις επιδιώξεις τους, να απορροφήσουν το ιδιωτικό μες στο δημόσιο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ηγέτες τους εξισώνονταν με τον λαό – ο φασίστας ηγέτης παρέμενε η προσωποποίηση του «πεπρωμένου»). Ο Πάξτον επισημαίνει ακόμα ότι ιδίως ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ αποδείχτηκαν άνδρες με τρομερές φιλοδοξίες, σε αντίθεση με άλλους φασίστες ηγετίσκους. Ας προσθέσουμε ότι στις σημερινές μαζικές δημοκρατίες, ο πρόεδρος ή ο πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να είναι κατ’ ανάγκην χαρισματικός (το πόσο καλό ή κακό είναι αυτό, ας μην το εξετάσουμε εδώ…).

9. Ορθά ο Πάξτον δεν θεωρεί ότι υπάρχουν ιστορικοί νόμοι και αναπόφευκτα γεγονότα. Υποστηρίζει ότι η ραγδαία εξάπλωση του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία ήταν πολυπαραγοντικά φαινόμενα που, παρότι είχαν αίτια, δεν μπορεί να αναχθούν σε ιστορικές σταθερές: ο παράγοντας «τύχη» έπαιξε σημαντικό ρόλο σε διάφορες φάσεις. Ο Πάξτον τονίζει επίσης τις ριζοσπαστικές αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλεί η άσκηση της εξουσίας από τους φασίστες: ο ριζοσπαστισμός των φασιστών σχετίζεται αφενός με τον εγγενή μιλιταρισμό τους (όπως φαίνεται από το μότο του Μουσολίνι που προτάξαμε), αφετέρου με το τρομακτικό ζήτημα του Ολοκαυτώματος, της ναζιστικής εξολοθρευτικής διαδικασίας που άρχισε σταδιακά με την ευθανασία αρρώστων, τη φονική δράση ταγμάτων στις υπό κατοχή χώρες και τη μαζική δολοφονία σοβιετικών αιχμαλώτων, για να καταλήξει στα γνωστά στρατόπεδα εξολόθρευσης των Εβραίων. Η επεκτατική ορμή των φασιστών ηγετών, που πείθουν τον λαό ότι χρειάζονται περισσότερο «ζωτικό χώρο», εντέλει καθίσταται επιθυμία του ίδιου του λαού, μια επιθυμία που οι φασίστες ηγέτες δεν μπορούν πλέον εύκολα να παραβλέπουν. Ας προσθέσουμε πάντως ότι η διεκδίκηση ζωτικού χώρου δεν είναι αποκλειστικά φασιστικό φαινόμενο: η συντριπτική πλειονότητα των ανθρωπίνων κοινοτήτων και κοινωνιών διεκδίκησαν ζωτικό χώρο σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και τα ζώα, όχι μόνο από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας όπως τη γνωρίζουμε, αλλά ήδη από την προϊστορία, αν εξετάσουμε την ανθρώπινη κατάσταση με όρους του homo sapiens.

fasismos-children_in_concentration_camp210. Ποια είναι η βαθύτερη προέλευση του φασισμού; Σύμφωνα με τον Πάξτον, «οι βαθύτερες ρίζες του φασισμού βρίσκονταν στην εξέγερση στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα εναντίον των κυρίαρχων φιλελεύθερων πιστεύω για την ατομική ελευθερία, τη λογική, τη φυσική ανθρώπινη αρμονία και την πρόοδο» (σ. 52). Εδώ θεωρούμε ότι ο Πάξτον υποτιμά τις πνευματικές καταβολές του φασισμού σε ιδέες και πρακτικές της νεωτερικής Δύσης. Η ίδια η δημιουργία των νεωτερικών εθνών-κρατών θεμελιώθηκε στον ακραιφνή εθνικισμό, ενώ πολλά κορυφαία πνεύματα του Διαφωτισμού, από τον έμπρακτο υποστηρικτή του δουλεμπορίου Λοκ μέχρι τον αντισημίτη Βολταίρο και τον ρατσιστή Καντ, ήταν πολύ λιγότερο ανεκτικά από όσο θα θέλαμε. Αυτά δεν τα γράφουμε για να υποτιμήσουμε το σπουδαίο έργο τους, αλλά για να υπογραμμίσουμε ότι η πίστη στην ανωτερότητα της λευκής φυλής ήταν κοινός τόπος στη σκέψη των περισσότερων επιφανών νεωτερικών στοχαστών, ο δε αντισημιτισμός έχει μακραίωνη ιστορία σε όλη την Ευρώπη (βλ. John Gray, Μαύρη λειτουργία). Συνάμα, παρότι ο Πάξτον αναφέρει ορθά ότι η ευγονική δεν είναι εφεύρεση των Ναζί (π.χ. στείρωση γινόταν ήδη στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Σουηδία), όπως και ότι το «πογκρόμ» δεν εμφανίστηκε στη Γερμανία, αλλά στην Πολωνία και τη Ρωσία, που ήταν «παραδοσιακά λυσσαλέα κέντρα ενδημικής αντισημιτικής βίας» (σ. 110), θα έπρεπε επίσης να τονίσει ότι πάμπολλοι συντηρητικοί και φιλελεύθεροι του 18ου, του 19ου και ενός τμήματος του 20ού αιώνα ήταν ρατσιστές και υπεύθυνοι για ρατσιστικά εγκλήματα, όχι μόνο στις αποικίες, αλλά και ενδοκρατικά. Τα χειραφετητικά προγράμματα των πρώτων Διαφωτιστών δεν αφορούσαν ως επί το πλείστον τις άλλες φυλές: στην Αμερική, π.χ., μεγάλο μέρος από όσους ψήφισαν τη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» και το Σύνταγμα ήταν δουλοκτήτες, μεταξύ αυτών οι πρωτεργάτες Τζέφερσον και Ουάσιγκτον – ακόμα και ο Φραγκλίνος είχε δούλους, παρότι έμεινε δικαίως στην ιστορία ως ο μεγάλος υπερασπιστής τους. Ο Δυτικός ρατσισμός ήταν ένα «ακραίο» φαινόμενο με την έννοια ότι είχε ακραίες συνέπειες για τα θύματά του, όχι όμως με την έννοια ότι ήταν «ακραίοι» αυτοί που τον υιοθετούσαν και τον εφάρμοζαν (στη φωτογραφία πάνω αριστερά παιδιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης).

fasismos-mousolini.jpgΌλα τα παραπάνω αφορούν την ιστορία. Ή μήπως όχι; Είναι άραγε δυνατός (και με τις δύο σημασίες) ο φασισμός σήμερα; Τι συμβαίνει π.χ. με την εμφάνιση νέων κομμάτων σε ένα φιλελεύθερο κράτος; Ο Πάξτον είναι σαφής: «Η είσοδος νέων κομμάτων στο σύστημα αποτελεί συνήθως ένα εξαιρετικά συνετό πολιτικό βήμα, όχι όμως όταν με τον τρόπο αυτό προωθείται η βία παράλληλα με την ανενδοίαστη απόφαση για κατάργηση της δημοκρατίας» (σ. 123). Τι συμβαίνει με τους αρχηγούς σημερινών ακροδεξιών κομμάτων; Ο Πάξτον είναι και πάλι σαφής: «Οι αρχηγοί τους είναι δεξιοτέχνες στο να παρουσιάζουν ένα μετριοπαθές πρόσωπο στο ευρύτερο κοινό, ενώ κατ’ ιδίαν αντιδρούν θετικά στην προσέλκυση οπαδών του φασισμού με κωδικοποιημένους όρους όσον αφορά την αποδοχή της ιστορίας, την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας ή την αναγνώριση της ανδρείας…» (σ. 241) Ορθά ο Πάξτον θεωρεί δυνατή την εδραίωση φασιστικών κομμάτων σήμερα, όχι όμως ως «πιστά αντίγραφα» του παρελθόντος, αλλά ως «λειτουργικά ισοδύναμα», τα οποία θα προβάλλουν ως εχθρούς κυρίως την παγκοσμιοποίηση, τη μετανάστευση και την εντόπια πολιτική διαφθορά, προσπαθώντας παράλληλα να αποσυνδεθούν (πραγματικά ή ρητορικά) από τις φασιστικές ωμότητες του παρελθόντος (στη φωτογραφία πάνω δεξιά, ο νεκρός Μουσολίνι κρεμασμένος ανάποδα από τον οργισμένο όχλο).

Ζούμε άραγε στη χώρα μας κάτι σαν τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»; Αν ο Πάξτον έχει δίκιο όταν γράφει ότι αυτή «θύμιζε κερί που καίγεται και από τις δύο πλευρές», τόσο από τους (ακρο)δεξιούς όσο και από τους (ακρο)αριστερούς, τότε η απάντηση είναι μάλλον θετική. Ορθά επισημαίνει ο Πάξτον ότι η εδραίωση του φασισμού ήταν ένα πολιτικό και κοινωνικό συμβάν, και πως δεν υπάρχει φασιστικό DNA σε κάποιους ανθρώπους ή λαούς: «αν αναζητήσουμε φασιστικά χαρακτηριστικά στον εθνικό χαρακτήρα ή στις κληρονομικές προδιαθέσεις ενός συγκεκριμένου λαού, πλησιάζουμε επικίνδυνα σ’ ένα είδος αντίστροφου φασισμού» (σ. 117).

Εκτός από μια έγκυρη μελέτη για τον φασισμό, το βιβλίο του Πάξτον είναι και ένας απαραίτητος οδηγός για τον 21ο αιώνα. Ένα από τα θετικότερα γνωρίσματα του βιβλίου είναι ότι δεν αναλώνεται σε λεπτομέρειες οικονομικής ή στρατιωτικής φύσης (που ασφαλώς έχουν κι αυτές τη δική τους ξεχωριστή σημασία), αλλά εμμένει στην ουσία. Συνάμα, το βιβλίο του Πάξτον αναλύει την εμφάνιση φασιστικών ή οιονεί φασιστικών κινημάτων σε διάφορες χώρες, ευρωπαϊκές και μη, υπογραμμίζει τα σημεία στα οποία ο φασισμός διαφοροποιήθηκε από τις απολυταρχικές δικτατορίες (στην Ιαπωνία, στην Ισπανία κ.λπ.), η δε λεπτομερής ανατομία του φτάνει μέχρι τις σύγχρονες περιπτώσεις ακροδεξιών όπως ο Λε Πεν, ο Φίνι, ο (νεκρός πια) Χάιντερ κ.α. Ο αναγνώστης που θα θελήσει να εντρυφήσει στο εν λόγω θέμα θα ωφεληθεί πολύ και από το σαραντασέλιδο βιβλιογραφικό δοκίμιο στο τέλος του τόμου.

PAXTON_H_ANATOMIA_FASISMOU.jpgΑν λοιπόν συνοψίσουμε πρώτα τα γνωρίσματα του φασισμού (εθνικισμός, αντικομουνισμός, αντιφιλελευθερισμός, αντισημιτισμός, οπορτουνιστικός αντικαπιταλισμός, επεκτατισμός και αλυτρωτισμός, μαζική κινητοποίηση και βία στους δρόμους, στοχοποίηση ξένων για τα εσωτερικά δεινά, πίστη ότι η δημοκρατική πολιτική είναι ανίκανη, διεφθαρμένη και μάταιη, λατρεία στην ισχύ της νεότητας), και μετά τα συνδυάσουμε με τη σημερινή κατάσταση (υψηλή ανεργία, κοινωνική δυσαρέσκεια, ακραία πόλωση και συνακόλουθη εξασθένιση του Κέντρου, απαξίωση της πολιτικής, υποτονικός κοινωνικός φιλελευθερισμός, φούντωμα του εθνικολαϊκισμού, γενικευμένη έλλειψη νοήματος) τότε θα καταλάβουμε πως δυστυχώς ο φασισμός είναι ακόμα ζωντανός και διεκδικητικός σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως και στη δική μας. Δυστυχώς. Μας ταράζει και μας τρομάζει το πόσο αβίαστα και αναπάντεχα εισέρχεται ενίοτε ο φασισμός σε συζητήσεις, όπως έχουμε διαπιστώσει σε κάποιες πρόσφατες περιπτώσεις, ως μια κάποια λύσις. Μες στη γενικευμένη σύγχυση της εποχής μας, μπορεί να μην ξέρουμε πάντα τι ακριβώς θέλουμε, αλλά ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Φασισμό, δεν θέλουμε.

Ολοκληρώνοντας το πόνημά του ο Πάξτον υπογραμμίζει ανακουφιστικά, αφενός ότι η μετάβαση από τη δημιουργία ενός φασιστικού κινήματος στην εδραίωσή του, πόσο μάλλον στην κατάληψη της εξουσίας, δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση, αφετέρου ότι αν κατανοήσουμε εις βάθος πότε υπάρχει ή πότε πλησιάζει ο φασισμός, έχουμε αυξημένες πιθανότητες «μιας έγκαιρης και σωστής αντίδρασης». Όπως επισημαίνει ο Χατζιδάκις στο γνωστό άρθρο τού 1993, το φασιστικό «κτήνος που περιέχουμε» μπορούμε να το τιθασεύσουμε με «Παιδεία». Για να δούμε...

ου Γιώργου Λαμπράκου

 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Να πω και εγω την αποψη μου...

Οι ταγματασφαλίτες ήταν σίγουρα οτι πιο αισχρό και προδοτικό εχει γεννήσει αυτος ο τόπος τα τελευταία 100 χρόνια. Όμως και το τιμημένο ΚΚΕ παροτι πρωταγωνιστησε στην Εθνικη Αντισταση τελικά έδρασε προδοτικά δεχομενο την ιδρυση Μακεδονικού κράτους. Για αυτό άλλωστε μεγάλο μέρος των στρατιώτων του ΔΣΕ ηταν σλαβόμακεδόνες που αποσκοπούσαν στην δική τους εθνική ολοκλήρωση. Για μενα ο μύθος του ηρωίκου αντάρτη καταριπτεται στο Μελιγαλά, στο Καρπενησι και όπου άλλου ο ΔΣΕ μπόρεσε προσωρινα να επιβάλλει τη "λαική κυριαρχια" με σφαγες και παιδομαζώματα.

Για να έρθουμε στα τωρινά. Θεωρω οτι η λαθρομεταναστευση είναι μείζων πρόβλημα για τη χώρα. Υπαρχουν περιοχές του κέντρου που οι μετανάστες συμπεριφέρονται σχεδόν ως στρατος κατοχής κάνοντας οτι θέλουν. Φυσικα δε συμφωνώ με τη βία ,πόσο μαλλον με δολοφονίες μεταναστών όπως εκείνη του νεαρού με το ποδήλατο. Φασισμός είναι το να φωνάζεις εγέρθητοι και να χερετας ναζιστικά. Φασισμός είναι όμως και το να σε πνίγουν στους φόρους και να σου κόβουν τη σύνταξη , όπως φασισμός ήταν να σε στέλνουν για διακοπές στα γκούλακ όταν σε συμφωνούσες με το Σοβιετικό καθεστώς. Οι κομμουνιστες δε δικαιούνται να διαμαρτύρονται για φασισμό γιατί όπου επικράτησαν μόνο δημοκρατία δεν υπήρχε.

Τελικά δεν ξέρω αν ο Μιχαλολιάκος ζούσε το 1941 αν θα γινόταν συνεργάτης του Χιτλερ. Ο ίδιος το αρνείται.. Ξερω σίγουρα ότι ο συγχρονος θηλυκός Χιτλερ έχει βρει ως πρόθυμους συνεργάτες τον έγγονο της Πηνελόπης Δελτα, τον Βουβουζέλο και τον σύντροφο Κουβέλη.

Με καταπλήσσει, φίλτατε, το πως έβαλες στο μπλέντερ όλες τις έννοιες και παρασκεύασες αυτή την "σούπα". Και επειδή δεν θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια, δανείζομαι (ελπίζω με την άδειά της) την παρακάτω φράση της ΕΙΡΗΝΗΣ από το #652 :

Και επειδή όπως με τη βούρτσα, έχουμε κάνει αχταρμά τις λέξεις, τις έννοιες και τους όρους, καλό είναι να θυμόμαστε τι σημαίνει αυτό που γράφουμε. Οι λέξεις έχουν και ρίζες, και η "έντεχνη"  πολυσημία μιας λέξης δεν αναιρεί το αρχικό σημαίνον...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Με καταπλήσσει, φίλτατε, το πως έβαλες στο μπλέντερ όλες τις έννοιες και παρασκεύασες αυτή την "σούπα". Και επειδή δεν θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια, δανείζομαι (ελπίζω με την άδειά της) την παρακάτω φράση της ΕΙΡΗΝΗΣ από το #652 :

Και επειδή όπως με τη βούρτσα, έχουμε κάνει αχταρμά τις λέξεις, τις έννοιες και τους όρους, καλό είναι να θυμόμαστε τι σημαίνει αυτό που γράφουμε. Οι λέξεις έχουν και ρίζες, και η "έντεχνη"  πολυσημία μιας λέξης δεν αναιρεί το αρχικό σημαίνον...

 

Αν με τη λέξη "βούρτσα" και τη σύγκριση της με την άλλη λέξη που τη συνοδεύει θέλεις να καταδείξεις ότι ο φασισμός και ο κομμουνισμός δεν έχει σχέση αναλογίσου τα παραδείγματα της ιστορίας του 20ου αιώνα.Όπου οι κομμουνιστές επικράτησαν επέβαλαν τελικά τυρρανικά  καθεστώτα χειρότερα από αυτά που διαδέχθηκαν. Υπήρχε δημοκρατία στη Σοβιετική Ένωση των εκκαθαρίσεων και των τεχνητών λοιμών? Υπήρχε δημοκρατία στην Κίνα όπου οι αντοφρονούντες κατέληγαν στο ψυχιατρείο? Υπήρχε δημοκρατία στην Ανατολική Γερμανία οπού οι μισοί ρουφιάνευαν τους άλλους μισούς? Υπήρχε δημοκρατία στην Ουγγαρία η στην Τσεχοσλοβακία όπου μόλις ο λαός ζήτησε κάτι διαφορετικό καταπνίγηκε στο αίμα? Υπάρχει δημοκρατία στη Βόρεια Κορέα?

Σίγουρα αρνητική εξέλιξη η άνοδος του φασισμού αλλά δε δέχομαι οι νοσταλγοί (του εξίσου αιμοσταγούς με το Χίτλερ) Στάλιν να γίνονται τιμητές της δημοκρατίας.

Φασισμός και κομμουνισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που λέγεται ολοκληρωτισμός και έχει φέρει άπειρα δεινά τα τελευταία 100 χρόνια στον πλανήτη μας.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Να πω και εγω την αποψη μου...

Οι ταγματασφαλίτες ήταν σίγουρα οτι πιο αισχρό και προδοτικό εχει γεννήσει αυτος ο τόπος τα τελευταία 100 χρόνια. Όμως και το τιμημένο ΚΚΕ παροτι πρωταγωνιστησε στην Εθνικη Αντισταση τελικά έδρασε προδοτικά δεχομενο την ιδρυση Μακεδονικού κράτους. Για αυτό άλλωστε μεγάλο μέρος των στρατιώτων του ΔΣΕ ηταν σλαβόμακεδόνες που αποσκοπούσαν στην δική τους εθνική ολοκλήρωση. Για μενα ο μύθος του ηρωίκου αντάρτη καταριπτεται στο Μελιγαλά, στο Καρπενησι και όπου άλλου ο ΔΣΕ μπόρεσε προσωρινα να επιβάλλει τη "λαική κυριαρχια" με σφαγες και παιδομαζώματα.

Για να έρθουμε στα τωρινά. Θεωρω οτι η λαθρομεταναστευση είναι μείζων πρόβλημα για τη χώρα. Υπαρχουν περιοχές του κέντρου που οι μετανάστες συμπεριφέρονται σχεδόν ως στρατος κατοχής κάνοντας οτι θέλουν. Φυσικα δε συμφωνώ με τη βία ,πόσο μαλλον με δολοφονίες μεταναστών όπως εκείνη του νεαρού με το ποδήλατο. Φασισμός είναι το να φωνάζεις εγέρθητοι και να χερετας ναζιστικά. Φασισμός είναι όμως και το να σε πνίγουν στους φόρους και να σου κόβουν τη σύνταξη , όπως φασισμός ήταν να σε στέλνουν για διακοπές στα γκούλακ όταν σε συμφωνούσες με το Σοβιετικό καθεστώς. Οι κομμουνιστες δε δικαιούνται να διαμαρτύρονται για φασισμό γιατί όπου επικράτησαν μόνο δημοκρατία δεν υπήρχε.

Τελικά δεν ξέρω αν ο Μιχαλολιάκος ζούσε το 1941 αν θα γινόταν συνεργάτης του Χιτλερ. Ο ίδιος το αρνείται.. Ξερω σίγουρα ότι ο συγχρονος θηλυκός Χιτλερ έχει βρει ως πρόθυμους συνεργάτες τον έγγονο της Πηνελόπης Δελτα, τον Βουβουζέλο και τον σύντροφο Κουβέλη.

 

τελικά δεν ειμαι ο μονος που βλεπει  τον φασισμο και κοκκινοβαμενο......

 

αλλα δυστηχώς καποιοι συνεχιζουν να  βλεπουν τα παντα με την ερυθρα αποχρωση τους

 

σε αυτα που πολυ ευστοχα ειπε ο φιλος ΤΑG να προσθεσω & αυτό

 

""Όταν μιλούν κάποιοι για τον ναζισμό, έρχονται πάντα στο μυαλό μας οι θηριωδίες των ναζί στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο, αλλά και η εικόνα των ανθρώπων που υπέφεραν και πέθαιναν από ασιτία, όπως αποτυπώθηκαν από τον φωτογραφικό φακό της εποχής.

Στη συνείδησή μας, ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, οι άνθρωποι που κατέβασαν την αποκρουστική σβάστικα από την Ακρόπολη, είναι ΗΡΩΕΣ, όπως ΗΡΩΑΣ ήταν και ο Κωνσταντίνος Κουκίδης και όλοι όσοι πολέμησαν τον κατακτητή. Όμως, ο Μανόλης Γλέζος, δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ειδικά όταν έχοντας πολεμήσει τον ένα ολοκληρωτισμό, τον «μαύρο», κλείνει τα μάτια στις ωμότητες του άλλου, του «κόκκινου», ή εκφράζει απόψεις σε εθνικά ζητήματα που μας ξενίζουν όλους.

Ποιά είναι η άποψη του Μανόλη Γλέζου για τον Μέγα Αλέξανδρο;

Αντιγράφω την είδηση, όπως την βρήκα στο διαδίκτυο: «Στο δημοτικό συμβούλιο Πάρου της 6ης Σεπτεμβρίου του 2011, συζητήθηκε ο ορισμός ακριβούς θέσης στην περιοχή Θόλου Παροικιάς για την τοποθέτηση προτομής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο επικεφαλής της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Πάρου κ. Μανόλης Γλέζος ψήφισε αρνητικά στην τοποθέτηση της προτομής του Μεγάλου Αλεξάνδρου γιατί όπως είπε, ‘από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου και πιο πριν του πατέρα του Φιλίππου καταργήθηκε η δημοκρατία. Αρνούμαστε λοιπόν την διαστρέβλωση της ιστορίας’». Δε νομίζω ότι εδώ αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα στο ποιος διαστρεβλώνει τι. Είναι κρίμα να ακούμε τον Μανόλη Γλέζο να λέει ανοησίες. Το θέμα πέρασε τότε «στο ντούκου», όπως συμβαίνει πάντα, όταν τα λαγωνικά της «προόδου» αντιλαμβάνονται πως θα «λαβωθούν» επικοινωνιακά τα «πρότυπά» τους και καλύπτουν τις όποιες «υπερβάσεις». Για πάμε όμως πιο πίσω...

GLEZOS%202.jpgΉταν το 1963 λοιπόν, όταν ο Μανόλης Γλέζος, έδωσε στη Μόσχα (του απονεμήθηκε εκεί το Βραβείο Ειρήνης Λένιν) μια συνέντευξη, προκαλώντας με τα λεγόμενά του σάλο. Φέρεται να μίλησε υπέρ «αυτόνομης Μακεδονίας» (ήταν παλαιότερα εθνικά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ «θέση» του ΚΚΕ) και για λύση του προβλήματος των «μακεδονικών μειονοτήτων» στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, κινήθηκαν και πάλι εναντίον του ποινικές διαδικασίες. Ο Μανόλης Γλέζος, έσπευσε να διαψεύσει τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και κυρίως το γαλλικό, που έστειλε και την είδηση. Η ΕΔΑ της οποίας ήταν στέλεχος, έσπευσε να τον καλύψει, ενώ στη Βουλή ακολούθησε θύελλα εγκλήσεων εναντίον του, με τους βουλευτές του Κέντρου και της Δεξιάς να του επιτίθενται με πολύ βαριές εκφράσεις...

Οι διώξεις μετά τον πόλεμο και η ΕΣΣΔ...

Είχαν προηγηθεί συστηματικές διώξεις εναντίον του. Εργαζόμενος ως δημοσιογράφος στον «Ριζοσπάστη», συνελήφθη τον Μάρτιο του 1948, καταδικάστηκε δις σε θάνατο, τη μία για «αδικήματα Τύπου» και την άλλη για παράβαση του Γ' Ψηφίσματος. Οι ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια για να απελευθερωθεί τον Ιούλιο του 1954, επί κυβερνήσεως Αλέξανδρου Παπάγου. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, αν και κρατούμενος, ο Μανόλης Γλέζος εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ και άρχισε απεργία πείνας με αίτημα την παύση της εξορίας δέκα βουλευτών της ΕΔΑ που ήταν εκτοπισμένοι. Επτά εκ των δέκα επέστρεψαν, ως αποτέλεσμα των ενεργειών του. Το θάρρος δεν του έλειψε ποτέ.

GLEZOS%204.jpgΤο 1958 συνελήφθη στο σπίτι της αδερφής του, μαζί με συνεργάτες του, με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ. Η Μόσχα αντέδρασε και παρενέβη και μάλιστα, ένα χρόνο αργότερα, τα ταχυδρομεία της ΕΣΣΔ τύπωσαν γραμματόσημα με τη μορφή του Μανόλη Γλέζου. Αντιδρώντας, τα ελληνικά ταχυδρομεία τύπωσαν γραμματόσημα με τη μορφή του Ίμρε Νάγκι, του Ούγγρου πρωθυπουργού που εκτελέστηκε από τους Σοβιετικούς, μετά την καταστολή από αυτούς της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956.

Είχαν προηγηθεί τα κωμικοτραγικά της υπόθεσης του Γερμανού ναζί εγκληματία πολέμου Γκούντερ Κόλβες (ήταν υπεύθυνος για βασανισμούς και εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου αλλά και αμάχων, στα Μάλια), που είχε το θράσος να πατήσει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος, μετέχοντας μάλιστα στο ράλι Ακρόπολις (συνελήφθη στον Πειραιά πάνω σε ελληνικό πλοίο και αφέθηκε ελεύθερος στη Βενετία)! Η εγχώρια αριστερά συνέδεσε τις δύο υποθέσεις, ενώ τα ξένα κομμουνιστικά κόμματα κινητοποιήθηκαν υπέρ του Μανόλη Γλέζου και συστήθηκε μάλιστα διεθνής επιτροπή για τη στήριξή του, με τη συνδρομή, μεταξύ άλλων και του Ζαν Πολ Σαρτρ.

Η συνέχεια από την wikipedia: «Ο πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ στρατάρχης Βοροσίλοφ με μήνυμά του στον βασιλιά Παύλο εκφράζει την ανησυχία του για τη τύχη του Γλέζου. Ο υφυπουργός Εξωτερικών Σκεφέρης σε συνάντησή του με το Σοβιετικό πρεσβευτή δηλώνει ότι ο βασιλιάς δε μπορεί να επέμβει και τούτο διότι το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελλάδος απαγορεύει την ανάμειξή του στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Παράλληλα, την ίδια ημέρα, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει την έκπληξή του για την κινητοποίηση του κομμουνισμού για την εν λόγω δίκη κατασκοπείας και καθώς επίσης ότι η ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αμερόληπτη και δε δέχεται καμία εξωτερική επέμβαση».

Ο Μανόλης Γλέζος καταδικάστηκε τελικά το 1959 από το Στρατοδικείο σε πέντε χρόνια φυλάκιση, τέσσερα χρόνια εκτόπιση και οκτώ χρόνια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, για να απελευθερωθεί το 1962. Ο Μανόλης Γλέζος διώχθηκε σκληρά και επί Επταετίας, καθώς συνελήφθη το 1967 και απελευθερώθηκε το 1971 (εκτοπίστηκε στη Γυάρο, στη Λέρο και στον Ωρωπό). Ένδεκα χρόνια και κάτι μήνες έχει περάσει συνολικά στις φυλακές και τέσσερα χρόνια στις εξορίες.

Μια απαράδεκτη παρουσία όμως στα Τίρανα...

GLEZOS%203.jpgΟ Μανόλης Γλέζος, τον Απρίλιο του 1985, είχε την… έμπνευση να παραστεί στην κηδεία του τυράννου και δήμιου του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, του Γενικού Γραμματέως του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας Ενβέρ Χότζα, στα Τίρανα, αποτείοντας φόρο τιμής σε έναν θιασώτη του ολοκληρωτισμού, τον άνθρωπο που γκρέμισε όλες τις εκκλησιές των Ελλήνων. Τα βιντεάκια στη διαδικτυακή πλατφόρμα youtube της τότε αλβανικής τηλεόρασης που δείχνουν τον Μανόλη Γλέζο να συλλυπείται τον Ραμίζ Αλία και τη χήρα του δικτάτορα, είναι χαρακτηριστικά.

Ο Έλληνας πολιτικός και τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το έκανε αυτό την ώρα που δεκάδες χιλιάδες Έλληνες αδερφοί μας, βρίσκονταν ακόμα στα κελιά μιας στυγνής δικτατορίας, διωκόμενοι λόγω της εθνικής τους ταυτότητας. Καλό θα ήταν να προμηθευτεί ο Μανόλης Γλέζος ένα αντίτυπο του βιβλίου του Αθανάσιου Καλουδιώτη «Η αιχμαλωσία μου στην Αλβανία του Χότζα» (1947-1956), Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2003. Απλά για να διαπιστώσει και ο ίδιος ότι κακώς βρέθηκε στα Τίρανα το 1985...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ένα πλάνο που τον δείχνει να σηκώνει τη γροθιά του (αλήθεια αυτός ο χαιρετισμός δεν ενοχλεί τους αριστεροθολοκουλτουριάρηδες ;) μπροστά στο φέρετρο, δεν μπορεί παρά να ενοχλήσει κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό, όπως έκανε κάποτε και ο ίδιος ο Μανόλης Γλέζος.

 

GLEZOS%201.jpg

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Αν εσείς νοιώθετε ότι απειλείσθε στην Ελλάδα του 2013 από την άνοδο του κομμουνισμού, συγγνώμη αλλά είστε εκτός τόπου και χρόνου.

 

Το πρόβλημα είναι η άνοδος της Χυρσής Αγυής, και όσοι τη θεωρούν κίνδυνο θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα πλατύ και ενιαίο κοινό μέτωπο απέναντί της.

 

Η τακτική εξίσωσης φασισμού και κομμουνισμού είναι παραπλανητική και παρελκυστική.

 

Παρομοίως παραπλανητική και παρελκυστική είναι η εξίσωση του κοινοβουλευτισμού, όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, με τη χούντα και το φασισμό.

 

Λυπάμαι, που πάρα πολλοί, ειδικά αριστεροί, τσιμπάνε, παρασύρονται από το συναίσθημα, και πέφτουν στις δυο παραπάνω παγίδες των Χυρσαγυιτών χάνοντας της ουσία.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Παρομοίως παραπλανητική και παρελκυστική είναι η εξίσωση του κοινοβουλευτισμού, όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, με τη χούντα και το φασισμό.

 

Λυπάμαι, που πάρα πολλοί, ειδικά αριστεροί, τσιμπάνε, παρασύρονται από το συναίσθημα, και πέφτουν στις δυο παραπάνω παγίδες των Χυρσαγυιτών χάνοντας της ουσία.

Θα ήθελα, αγαπητέ συνάδελφε, μια εκτενέστερη ανάλυση των δύο παραπάνω παραγράφων. Τα άλλα τα κατάλαβα, συμφωνώ και προσυπογράφω, για αυτά όμως δυσκολεύομαι να πιάσω το νόημά τους.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Φίλε KERMEN μπορεί ο ΔΣΕ να ηττήθηκε στον εμφύλιο αλλά η Αριστέρα κατάφερε στη συνέχεια να πλασάρει τον εαυτό της μόνο ως το μόνο θύμα και τελικά έμεινε στην πολιτική συνείδηση του λαού ως ο ηθικός νικητής. Βοήθησαν σε αυτό βέβαια και οι διώξεις που υπέστησαν οι αριστεροί κατά την μετεμφυλιακή περίοδο ως το 1974. Φασισμός είναι να διώκεσαι για τις ιδέες σου. Τα Κομμουνιστικά καθεστώτα αυτό ακριβώς έκαναν. Καταλαβαίνω βέβαια ότι κάποιοι άνθρωποι, μεγαλύτεροι συνήθως σε ηλικία, που έζησαν την δικτατορία και τις διώξεις των αριστερών στην Ελλάδα έχουν σχηματίσει την ιδεολογία τους μέσω από βιωματικές τραυματικές εμπειρίες. Τώρα όμως που μεγάλωσαν οφείλουν στις επόμενες γενεές να δουν τα πράγματα αντικειμενικά. Άνθρωποι ανάλογης ηλικίας στα ανατολικά κράτη έζησαν ανάλογες εμπειρίες από την αντίθετη πλευρά. Ο κίνδυνος δεν είναι μόνο φασισμός που εξαπλώνεται. Ο κίνδυνος είναι η πιθανότητα να ξαναζήσουμε ολοκληρωτικά καθεστώτα οποιασδήποτε απόχρωσης.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Μπορείς χωρίς να επικεντρωθείς στην

 

Αν εσείς νοιώθετε ότι απειλείσθε στην Ελλάδα του 2013 από την άνοδο του κομμουνισμού, συγγνώμη αλλά είστε εκτός τόπου και χρόνου.

 

Το πρόβλημα είναι η άνοδος της Χυρσής Αγυής, και όσοι τη θεωρούν κίνδυνο θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα πλατύ και ενιαίο κοινό μέτωπο απέναντί της.

 

Η τακτική εξίσωσης φασισμού και κομμουνισμού είναι παραπλανητική και παρελκυστική.

 

Παρομοίως παραπλανητική και παρελκυστική είναι η εξίσωση του κοινοβουλευτισμού, όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, με τη χούντα και το φασισμό.

 

Λυπάμαι, που πάρα πολλοί, ειδικά αριστεροί, τσιμπάνε, παρασύρονται από το συναίσθημα, και πέφτουν στις δυο παραπάνω παγίδες των Χυρσαγυιτών χάνοντας της ουσία.

 

Το κυρίως πρόβλημα της Ελλάδας είναι η δικτατορία της τρ'οϊκας που εκπροσωπείται από τους ντόπιους λακέδες τους. που κοροϊδευουν τον κόσμο βαφτίζοντας το χαράτσι ενιαίο φόρο...

Για πες μου συνάδελφε που δεν δέχεσαι την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού και συγκρίνοντας τα 2 συστήματα εν καιρώ ειρήνης: η  Ανατολική Γερμανία ήταν πιό δημοκρατική από την Ισπανία του Φράνκο?

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Θα ήθελα, αγαπητέ συνάδελφε, μια εκτενέστερη ανάλυση των δύο παραπάνω παραγράφων. Τα άλλα τα κατάλαβα, συμφωνώ και προσυπογράφω, για αυτά όμως δυσκολεύομαι να πιάσω το νόημά τους.

 

Νόμιζα ότι ήμουν σαφής. Το να λέμε ότι κυβερνήσεις οι οποίες έχουν προκύψει από σαφείς και ξεκάθαρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες έιναι χούντες, επειδή απλά δε συμφωνούμε μαζί τους, είναι νερό στο μύλο των νεοναζί.

 

Όπως νερό στο μύλο των νεοναζί ήταν οι μούτζες στη βουλή των αγαναχτισμένων

 

Και ξέρω προσωπικά πολλούς αριστερούς που πιστεύουν τα παραπάνω.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Το κυρίως πρόβλημα της Ελλάδας είναι η δικτατορία της τρ'οϊκας που εκπροσωπείται από τους ντόπιους λακέδες τους. που κοροϊδευουν τον κόσμο βαφτίζοντας το χαράτσι ενιαίο φόρο...

Αυτό ακριβώς εννοούσα. Ευχαριστώ για το παράδειγμα.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Για πες μου συνάδελφε που δεν δέχεσαι την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού και συγκρίνοντας τα 2 συστήματα εν καιρώ ειρήνης: η  Ανατολική Γερμανία ήταν πιό δημοκρατική από την Ισπανία του Φράνκο?

 

Όχι. Αλλά δε βλέπω σε τι βοηθά αυτό στον αγώνα μας ενάντια στο νεοναζισμό της Χυρσής Αγυής.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Όχι. Αλλά δε βλέπω σε τι βοηθά αυτό στον αγώνα μας ενάντια στο νεοναζισμό της Χυρσής Αγυής.

Δεν νομίζω ότι όταν υπάρχουν ελεύθερες εκλογές χρειάζεται ιδιαίτερο αγώνα για να μην έρθει κάποιος στην εξουσία. Αν το θέλει ο λαός ας έλθει. Επίσης είναι δουλεία της αστυνομίας σταματήσει όποιον προβαίνει σε έκνομες πράξεις. Κάνοντας αντισυγκεντρώσεις απλά εξάπτουμε τα πάθη και εντείνουμε το φανατισμό...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δεν νομίζω ότι όταν υπάρχουν ελεύθερες εκλογές χρειάζεται ιδιαίτερο αγώνα για να μην έρθει κάποιος στην εξουσία. Αν το θέλει ο λαός ας έλθει. Επίσης είναι δουλεία της αστυνομίας σταματήσει όποιον προβαίνει σε έκνομες πράξεις. Κάνοντας αντισυγκεντρώσεις απλά εξάπτουμε τα πάθη και εντείνουμε το φανατισμό...

 

Δηλαδή, εσύ δεν αναγνωρίζεις ότι η άνοδος της Χυρσής Αγυής, αποτελεί έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία, που πρέπει κάπως να αντμετωπιστεί; Δεν εννοώ οπωσδήποτε με τη βία, ή με απαγορεύσεις, αλλά ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό, να την αποκαλύψουμε τι είναι;

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δηλαδή, εσύ δεν αναγνωρίζεις ότι η άνοδος της Χυρσής Αγυής, αποτελεί έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία, που πρέπει κάπως να αντμετωπιστεί; Δεν εννοώ οπωσδήποτε με τη βία, ή με απαγορεύσεις, αλλά ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό, να την αποκαλύψουμε τι είναι;

Συμφωνώ ότι θα πρέπει να υπάρχει ενημέρωση για τις θέσεις και τις πρακτικές κάθε πολιτικού σχηματισμού συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Χρυσής Αυγής. Μόνο ενημερωμένος πολίτης είναι σε θέσει να αποφασίσει τι θέλει και να ψηφίσει σωστά. Πάντως πιστεύω ότι η πλειοψηφία του κόσμου μετά από ένα χρόνο κατά τον οποίο η Χρυσή Αυγή εισέβαλε στην πολιτική επικαιρότητα είναι σε θέση να την κρίνει και να την αξιολογήσει. Πάντως με φοβίζει η φράση σου "δεν εννοώ οπωσδήποτε βία" που σημαίνει ότι δεν την αποκλείεις κιόλας.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Νόμιζα ότι ήμουν σαφής. Το να λέμε ότι κυβερνήσεις οι οποίες έχουν προκύψει από σαφείς και ξεκάθαρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες έιναι χούντες, επειδή απλά δε συμφωνούμε μαζί τους, είναι νερό στο μύλο των νεοναζί.

 

Όπως νερό στο μύλο των νεοναζί ήταν οι μούτζες στη βουλή των αγαναχτισμένων

 

Και ξέρω προσωπικά πολλούς αριστερούς που πιστεύουν τα παραπάνω.

Εντάξει συνάδελφε, όπως το γράφεις είναι και ήδη αναφέρθηκα στο θέμα αυτό την 7/4 (# 611) , αλλά και χθές (# 644) με το παρακάτω, που αντιγράφω :

Και πραγματικά εντυπωσιακό το ότι από όλο το κείμενό μου, προβάλλεις μόνο αυτό που είναι η ουσία της Δημοκρατίας, ενώ παράβλεψες εσκεμμένα όλο το υπόλοιπο, δίνοντας την εντύπωση ότι η Χ.Α. τρέφεται από το "σάπιο" πολιτικό μας πολίτευμα, ακριβώς την αιτία που επικαλέσθηκε ο Παπαδόπουλος για να βάλει την χώρα στην εφτάχρονη κατάψυξη.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Συμφωνώ ότι θα πρέπει να υπάρχει ενημέρωση για τις θέσεις και τις πρακτικές κάθε πολιτικού σχηματισμού συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Χρυσής Αυγής. Μόνο ενημερωμένος πολίτης είναι σε θέσει να αποφασίσει τι θέλει και να ψηφίσει σωστά. Πάντως πιστεύω ότι η πλειοψηφία του κόσμου μετά από ένα χρόνο κατά τον οποίο η Χρυσή Αυγή εισέβαλε στην πολιτική ενημερότητα είναι σε θέση να την κρίνει και να την αξιολογήσει. Πάντως με φοβίζει η φράση σου "δεν εννοώ οπωσδήποτε βία" που σημαίνει ότι δεν την αποκλείεις κιόλας.

 

Εντάξει, αποκυρήσσω κάθε είδους βία. Εννούσα σε σχέση με τι εννοούν άλλοι. Για μένα είναι ξεκάθαρο.

 

Για να δούμε τώρα, η σειρά σου:

 

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΊΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.

 

Θα το πεις αυτό επιτέλους, ή θα μας σκάσεις και θα καλύπτεσαι πίσω από δικολαβισμούς;

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εντάξει, αποκυρήσσω κάθε είδους βία. Εννούσα σε σχέση με τι εννοούν άλλοι. Για μένα είναι ξεκάθαρο.

 

Για να δούμε τώρα, η σειρά σου:

 

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΊΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.

 

Θα το πεις αυτό επιτέλους, ή θα μας σκάσεις και θα καλύπτεσαι πίσω από δικολαβισμούς;

Κατά τη γνώμη μου η  Χρύση Αυγή είναι Ακραίο Εθνικιστικό κόμμα με ιδεολογικές συγγένειες με το φασισμό και τον Ναζισμό. Εφόσον δεν μεταχειρίζεται βία και δεν προβαίνει σε έκνομες πράξεις έχει δικαίωμα να υπάρχει και να διεκδικεί τη ψήφο του Ελληνικού λαού όπως και το Σταλινικό ΚΚΕ.

Για να μην παρεξηγηθούμε στις προηγούμενες εκλογές εγώ ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ......

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

απορία 

 

όταν οι βουλευτές της ΧΑ καταστρέφουν τις παράγκες των αλλοδαπών μικροπωλητών, αυτό είναι βία ?

όταν παρελαύνουν συντεταγμένα και τρομοκρατούν αλλοδαπούς είναι βία ?

όταν μπουκάρουν, το ίδιο συντεταγμένα, σε δημόσιες υπηρεσίες (έγινε στο ΙΚΑ και στο Νοσοκομείο Χαλκίδας) και τρομοκρατούν τους υπαλλήλους και τον κόσμο, είναι βία ? 

 

 

και αναφέρω τα εντελώς λάιτ περιστατικά 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Το πρώτο γεγονός όντως ήταν βίαιο. Έγινε 2 φορές ,κατακρίθηκε από την κοινωνία και δεν ξανάγινε. Τα υπόλοιπα είναι σχετικά. Πάντως και η βία έχει διαβαθμίσεις. Με αυτή τη λογική βία είναι και το κλείσιμο των δρόμων. Να βγάλουμε το ΠΑΜΕ εκτός νόμου?

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

δεν ξέρω το πως καθορίζει κάποιος τις διαβαθμίσεις και το σχετικό ?

 

και ...... αν εξισώνεις τους αγώνες των εργαζομένων με την φασιστική βία της ΧΑ ......... , τι να πω ? 

 

 

και ειλικρινά (μιας και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφισβητήσω αυτά που λες) ελπίζω να είσαι μια μικρή, πολύ μικρή μειοψηφία σε αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Βρε δεν αφηνεται την ΧΑ ....Το προβλημα ειναι η ΔΗΜΑΡ και ο ΚΟΥΒΕΛΗΣ με τα εμμισθα παπαγαλακια...! 

.........!

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 Εφόσον δεν μεταχειρίζεται βία και δεν προβαίνει σε έκνομες πράξεις

 

Κάνεις πλάκα τώρα ε; Πες μου ότι κάνεις πλάκα...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...