Προς το περιεχόμενο

Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης - Ο φασισμός εξαπλώνεται επικίνδυνα.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

ρε φουκαράδες, έχετε χάρη που έχω αναλωθεί στη βιοπάλη και σας έχω αφήσει να αλωνίζετε εδώ μέσα. Γατάκια....

Δεν θα σας είχε χωρέσει ο τόπος... 

 

Σιγά μη σκίσεις κανα καλτσόν ρε Λάκη.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Επιβεβαιώθηκα μέσα σε λίγες ώρες.

Τα αίσχη του εμφυλίου (και από τις δύο πλευρές) που ήταν ένα όνειδος και μία εποχή ντροπής για την πατρίδα μας θα πρέπει να μας παραδειγματίσουν όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής τοποθέτησης. Τώρα αν κάποιοι θέλουν να κάνουν πολιτικό παιχνίδι με αυτή την εποχή, λυπάμαι, αλλά δεν θα τους ακολουθήσω και αν προσέξατε, κανείς μέχρι τώρα δεν αναφέρθηκε σε αυτή την ντροπιαστική για την Ελλάδα περίοδο.

 

MHN ΠΕΤΑΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΑΛΛΟΥ.......

ΤΟ ΚΚΕ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΠΟΥ ΛΕΣ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ..

ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ......

ΤΟ ΕΑΜ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ????

ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΒΟΥΛΓΑΡΟ ΕΑΜ ?????

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εδώ βρίσκονται τα υπέροχα βιβλία ενός μεγάλου ιστορικού, του Heinz Richter για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει:

 

http://www.skroutz.gr/books/a.6197.Richter-Heinz-A.html

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν -σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ- "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο. 

 

 

 

 

Εδώ ( ανωτέρω) ευρίσκεται και η ουσία της υποθέσεως. Όποιος διαθέτει τη στοιχειώδη λογική έτσι ώστε να αναζητά την αιτία των πραγματικών γεγονότων χωρίς να επηρεάζεται από προσωπικές εμπάθειες, μπορεί να αντιληφθεί ότι τα ξένα συμφέροντα τότε όπως και τώρα ενδιαφέρονται για εξόντωση του Ελληνισμού μέσω της διχόνοιας και του εμφυλίου.. Προς τούτο δεν φείδονται εξόδων και προσπαθειών στο να στρατολογήσουν διάφορα αποβράσματα ή καθάρματα που θα φορέσουν ξανά τη κουκούλα ( η το κράνος),  και που θα στρέψουν τη δίκαια δήθεν αγανάκτησή τους όχι κατά του εξωτερικού εχθρού που ήδη ευρίσκεται εντός των τοιχών, και που απεργάζεται τον διαμελισμό του σώματος  εις τα εξ’ών συνετέθη και στη συνέχεια των διαμερισμό των ιματίων του, αλλά κατά του ίδιου του σώματος.. Άνθρωποι κτηνώδης δήθεν υπερασπιστές και μαχητές των δικών τους άδικων δικαίων, πρωταγωνιστούν συνήθως  σε πονηρές εποχές όπως αυτή.

Υποχρέωση και καθήκον του κάθε ενός τις δύσκολες ώρες και ημέρες που έρχονται  είναι η αλληλοβοήθεια, για να μην ξαναζήσουμε  αυτά που εδώ περιγράφονται και από τις δυό πλευρές.

Υπενθυμίζω ότι τον εμφύλιο των τροφοδότησαν και τον ενίσχυσαν κυρίως οι Άγγλοι, αλλά απ’ ότι βλέπω συνέφερε εξ’ ίσου και τους ΄΄εχθρούς τους΄΄  …Γερμανούς.

Ο εμφύλιος είχε ήδη αρχίσει κατά την Ιταλογερμανικοβουλγαρική κατοχή, η εξέλιξή του ήταν αποτέλεσμα συμφωνιών εκτός Ελλάδος.

 

Τελικά όλα κανονίστηκαν- συμφωνήθηκαν με τη συμφωνία της Γιάλτας.

 

Πρός απόδειξη και χωρίς σχόλια - νομίζω δεν χρειάζονται καν- προσέξτε τι αναφέρει προηγούμενη δημοσίευση

 

 

(Αυτός ο μεγάλος σταυρός στη φωτογραφία είναι στο Καμπί στη Ζάκυνθο. Τον έφτιαξε η χούντα. Πίσω από τον σταυρό υπάρχει ένας πολύ μεγάλος γκρεμός. Από εδώ πετούσαν οι κομμουνιστές τους φασίστες στη θάλασσα. Γιατί, σε αυτή τη χώρα, υπήρξαν και πολύ καλές μέρες.)

 

 

Χαριν απαντήσεως στην απύθμενη αυτή κακότητα και βλακεία, διαβάστε και αν θέλετε ας επαναλάβουμε ως λαός τα ίδια λάθη....

 

 

 

468217.jpg
Δεκεμβριανά: Η Δολοφονία με Τσεκούρι της Μεγάλης Ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη από το "Τιμημένο" ΚΚΕ
Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 3 Δεκεμβρίου 2011, 16:58
 
Η Ελένη Παπαδάκη ήταν η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του Μεσοπολέμου, την οποία ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είχε χαρακτηρίσει 'αδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη'. Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε την ζωή της μόλις στα 41 της, μέσα στο χάος του Εμφυλίου πολέμου, και έκτοτε ξεχάστηκε.Ο Μαρσάν, θαυμαστής και βιογράφος της, έπειτα από πολύχρονη έρευνα φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της ζωής της: την θεατρική της ιδιοφυία, την βαθειά και σπάνια μόρφωσή της, την καριέρα της στο εξωτερικό, την κόντρα της με την Κατίνα Παξινού, τις ιδιόμορφες ερωτικές της επιλογές, την πατριωτική δράση της στην Κατοχή, έως την σκοτεινή δολοφονία της από το ΚΚΕ. 

Όχι απλά μια καλλιτεχνική βιογραφία. Πρόκειται για την δραματική πάλη μιας ανώτερης πνευματικά προσωπικότητας για καταξίωση και δημιουργία, στην ανέκαθεν αναξιοκρατική Ελλάδα. Ξεσκεπάζεται το παρασκήνιο της λειτουργίας της κρατικής 'επιχείρησης' του Εθνικού Θεάτρου, όπου οι το χρήμα και οι γνωριμίες ανέβαζαν στην κορυφή ταλαντούχους και μή καλλιτέχνες και άλλους τους 'εξαφάνιζαν'. 

Λασπολογία και συκοφαντίες (Νοέμβρης 1944) 

Η Ελένη Παπαδάκη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής έκανε το πέρασμά της στην αρχαία τραγωδία και τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος περιγράφονται με χρυσά γράμματα από τους κριτικούς. 

Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ''η πόρνη-φιλενάδα'' του φιλογερμανού πολιτικού. Στην ουσία, σήμερα έχει ξεκαθαριστεί πλήρως η εικόνα για το υποτιθέμενο ειδύλλιο: ο Ράλλης, ήταν ενδεχομένως πολύ ερωτευμένος με την Ελένη Παπαδάκη, αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στα αισθήματά του. Η φιλία όμως, και ο θαυμασμός του για την Παπαδάκη, επέτρεπαν στην ηθοποιό να ζητά χάρες από τον Ράλλη, και να σώζει κυριολεκτικά από τον θάνατο έλληνες πατριώτες, είτε κομμουνιστές αντάρτες, είτε εβραίους καταζητούμενους. 

Αντί όμως για αυτά, η αριστερή προπαγάνδα, προτιμούσε να την παρουσίαζει ώς ανθελληνίδα, ώς προδότρια της χώρας της [..] Χρόνια μετά, ο ηγέτης των Κομμουνιστών, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θα ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ότι η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη ήταν μια... ''ανοησία''. 

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανικό, ιταλικό και βουλγαρικό ζυγό, βρήκε τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, όπως και όλο τον ελληνισμό, χωρισμένο σε δεξιούς και αριστερούς,στα πρόθυρα του χειμώνα του 1944. Γείτονας πρόδιδε γείτονα, φίλος κατέδιδε φίλο, και οι αριστεροί ηθοποιοί τους δεξιούς. Ή, και αντίστροφα. 

Οι εκλογές του Σωματείου Των Ηθοποιών το Νοέμβρη του 1944 εκλέγουν την δεξιά παράταξη : Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α. Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί : Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Ομως, κατ'απαίτηση μερίδων του σωματείου, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ''Οι προδόται ηθοποιοί'' και όσοι θεωρούνται ''προδόται'', δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν.. 

Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944. «Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο. Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωιστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατʼ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωιστική…». 

Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», όπως την αποκαλούσαν, κατά τη διάρκεια της Κατοχής λόγω των διασυνδέσεών της, είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων τον γιό του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση του Βουνού. Όμως όλα αυτά είχαν ξεχαστεί τόσο γρήγορα.. 

Και λασπολογία καλά κρατούσε. 

Ο ''απαγορευμένος'' Τύπος της εποχής, με την καθοδηγούμενη από αριστερούς κύκλους εφημερίδα ''Ελληνικό Αίμα'' διέδιδαν ευθαρσώς λαϊκιστικά αποκυήματα της φαντασίας τους: 

''Ας σημειωθεί οτι ο Ράλλης δώρισε στον γεροντικό του έρωτα, μια ζώνη από πλατίνα, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων. Έτσι, ενώ ο λαός υποφέρει από την πείνα, ο πρωθυπουργός παριστάνει τον ''γενναιόδωρο'' εραστή.'' 

''Διεθόθη [...] τις τελευταίες μέρες, οτι ο Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με ''δημοκρατικό ειδικό νόμο'' να τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς την Ελένη Παπαδάκη''. 

Όλα αυτά προκαλούσαν, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, το λαϊκό αίσθημα. Μέρες μετά τη δολοφονία της Ε.Π., οι δήμιοι θα έψαχναν απεγνωσμένα στο σπίτι της, για την ...υποθετική πλατινένια ζώνη που της χάρισε σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός.. Αντ' αυτής, οι πλιατσικολόγοι, βολεύτηκαν τελικά μόνο με μια γούνα. 

Οι τελευταίες της ημέρες (Δεκέμβρης 1944) 

(Απόσπασμα από την 'Ελένη Παπαδάκη' του Πολύβιου Μαρσάν) 

Πρωτομηνιά... 1 Δεκεμβρίου 1944. Η Ελένη και η Αιμιλία (Καραβία) στέκονται μπροστά στην μπαλκονόπορτα που άνοιγε στην μεγάλη βεράντα στο διαμέρισμα της Ελένης στην οδό Ιακωβίδου, απ'όπου φαινόταν ο κάμπος ώς την Πάρνηθα και το Αιγάλεω. Με τα αιώνια μελαγχολικά της μάτια, η Ελένη κοίταζε σιωπηλή πρός τα βουνά. Η Αιμιλία, παρακολουθώντας το βλέμμα της, είπε: 

-Σήμερα πρωτομηνιά,σαν τα ψηλά βουνά να'ναι η τύχη σου και η ζωή σου.. 

-Η ζωή μου; ρώτησε εκείνη και σκύβοντας στην παλάμη του αριστερού χεριού της ακολούθησε με τον δείκτη του δεξιού, την γραμμή της ζωής της. Κοίταξε τι μικρή είναι η ζωή μου! Με όλες τις ευχές που με βάζετε να κάμω κάθε πρωτομηνιά στα ψηλά βουνά και στο καινούριο φεγγάρι, η ζωή για μένα είναι πάντα πικρή! Ευτυχώς που θα τελειώσει γρήγορα... 

Και την κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε παρ'όλ'αυτά μια διάψευση από την Αιμιλία. 

Δύο εικοσιτετράωρα μετά, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, άρχισαν στην Πλατεία Συντάγματος τα τραγικά γεγονότα. 

* * * 

Ο Δημήτρης Μυράτ, στο τελευταίο βιβλίο του θυμήθηκε την ημέρα εκείνη: 

''Τη μέρα που ξέσπασε το Δεκεμβριανό κίνημα του'44, ήταν μια Κυριακή. Ξεκίνησα ποδαρόδρομο ώς τα Πατήσια - είχαμε συνηθίσει στην Κατοχή την έλλειψη συγκοινωνιακών μέσων - να πάω στην παράσταση του ΡΕΞ. Δεν είχαμε μάθει πως το πρωί στο Σύνταγμα είχε χυθεί το πρώτο αίμα. Φτάνοντας στο μακαρίτικο θέατρο 'Παπαιωάννου'' άκουσα κάτι συναδέλφους να μου φωνάζουν ''Που πάς, δεν υπάρχουν παραστάσεις!''. Γύρισα πίσω, φυσικά με το ίδιο συγκοινωνιακό μέσο. Στην οδό Ιακωβίδου όπου μέναμε κι οι δυό, απάντησα την Ελένη έξω απ'το σπίτι της. Της είπα τα νέα: ''Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρεί κακό''. Έγινε θηρίο ανήμερο. Πρώτη φορά την είδα έτσι στα τόσα χρόνια της στενής μας φιλίας ''Είσαι και συ από κείνους που με λένε δωσίλογη!'', φώναξε με την κρυστάλλινη φωνή της, που δεν έχανε την μαγεία της ακόμα κι όταν ήταν οργισμένη. Δεν τόλμησα να της αντιμιλήσω. Λιγες μέρες πρίν, στο Θέατρο Διονύσια, της Πλατείας Συντάγματος είχε οργανωθεί από το Σωματείο των ηθοποιών μια γενική συνέλευση με σκοπό την δίκη των δωσίλογων ηθοποιών.'' 

* * * 

Οι κάτοικοι του τέρματος Πατησίων ήταν αποκομμένοι απο το κέντρο της πόλης,οπου ξέσπασαν οι πρώτες μάχες. Στην περιοχή τους υπήρχε ησυχία παρ'οτι στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελασίτες και τις επόμενες μέρες ακουγόταν που και που κάποιος πυροβολισμός. Τα τρόφιμα άρχισαν να σπανίζουν, και στην όλη περιοχή δύσκολα εύρισκε κανείς κάποιο κουνουπίδι, ένα αυγό ή λίγα πορτοκάλια. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε, τα δωμάτια φωτίζονταν τα βράδια με λάμπες πετρελαίου ή με κεριά ή λυχνάρια. Οι κάτοικοι της περιοχής για να σπάσουν τη μονοτονία, μαζεύονταν σε μικρές παρέες στα γειτονικά σπίτια εναλλάξ, παίζαν χαρτιά ή συζητούσαν, τί άλλο, τα πολιτικά γεγονότα των ημερών,και τα επακόλουθά τους. Φτάνουν στ'αυτιά τους τα νέα για τις οδομαχίες στο κέντρο της Αθήνας, από τους όλμους, από τις καταστροφές και τις ανατινάξεις σπιτιών και τετραγώνων, από τους πρώτους νεκρούς από τις αδέσποτες, και απο τις απαγωγές και τις εξαφανίσεις ατόμων- στην αρχή μεμονομένων περιστατικών, που με την πάροδο των ημερών πλήθαιναν. 

Κατηφορίζοντας την Ιακωβίδου από την Πατησίων, διέσχιζε κανείς τις δύο κάθετες, την οδό Τσίλλερ και την οδό Θεοτοκοπούλου. Τρίτη κάθετος, η οδός Ζερβού. Στην γωνία δεξιά, αριθμός 28 της οδού Ιακωβίδου, η διόρωφη μονοκατοικία της οικογένειας Παπαδάκη. Δίπλα ακριβώς, επί της οδού Ζερβού 72, το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία. Και στην Χρυσοστόμου Σμύρνης το σπίτι του Δημήτρη Μυράτ. 

Κολλητά, έμενε η χήρα του Αλέξανδρου Κορυζή, διαδόχου του Μεταξά, που αυτοκτόνησε με την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα. Η κόρη του, Μαρίκα Κορυζή, ήταν παιδική φίλη της Ελένης. 

Στο σπίτι της οικογένειας Παπαδάκη έμενε το 1944 ο αδερφός της, Μιχάλης Παπαδάκης με την σύζυγό του Τεό. Σε ξεχωριστό όροφο φιλοξενούνταν ο αδερφός της Τεό, Μάρκος Φουντουκάς. Είχε έρθει από τη Ρουμανία στην Ελλάδα για να ορθοποδήσει οικονομικά. ''Ήταν οπωσδήποτε ερωτευμένος με την Ελένη κι αυτός, γιατί όλοι την ερωτευονταν'', θυμάται η γειτόνισσα κα.Παπαληγούρα. Δίπλα έμενε η Αιμιλία Καραβία, που φιλοξενούσε στο σπίτι της κρυφά έναν εβραίο φίλο της, τον Σάμ Μπράντενμπεργκ, με τον οποίο η Ελένη Παπαδάκη είχε όπως έλεγε ''μεγάλο δεσμό'', ίσως ερωτικό, ίσως φιλικό-ποιός ξέρει; Η μητέρα της Ελένης Παπαδάκη ζούσε ακόμα, και μαζί με τον συντηρητικό αδελφό Μιχάλη, έβλεπαν με μισό μάτι τις εξόδους της Ελένης στα κατοχικά χρόνια. 

Η φίλη της, Μαρίκα ''Μπούμπα'' Κορυζή, ήταν συνδεδεμένη με το αντάρτικο και την Κομαντατούρ,και συχνά έβρισκε καταφύγιο στο σπίτι της Ελένης ή της Αιμιλίας στα δύσκολα. Η Ελένη, η Αιμιλία, η Μπούμπα, ο Σάμ , ήταν μια παρέα που πάσχιζε να κρατήσει την αισιοδοξία της στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Συχνά έφερναν μαζί τους τον μαέστρο Γιάννη Σπάρτακο, και τραγουδούσαν. Της Ελένης, άρεσε πολύ να κουλουριάζεται στο ντιβάνι ακούγοντας τον Γιάννη να παίζει πιάνο και να τραγουδά. Συχνά έπαιζε κι εκείνη πιάνο για τους φίλους της, και τραγουδούσε την επιτυχία της εποχής με ζωντάνια : ''Θα σε πάρω να φύγουμε.. σ'άλλη γή, σ'άλλα μέρη..''' 

Τα πρωινά, η Ελένη έβγαινε στην αγορά στα Πατήσια, για να αναζητήσει τρόφιμα για τον επισιτισμό της οικογένειας. Τις μέρες εκείνες του Δεκέμβρη, ο συνάδελφός της Διονύσης Θάνος, την έβλεπε να συχνάζει στην αγορά, από μαγαζί σε μαγαζί, παρά την παρουσία των ελασιτών στους κεντρικούς δρόμους. Υπέθετε λοιπόν οτι είχε αποκατασταθεί η φήμη της, για να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα εκεί.. 

Άλλα άτομα από τον περίγυρό της ανησυχούσαν λίγο παραπάνω. Ο ηθοποιός Χαράλαμπος Πλακούδης της συνέστησε να μην παρουσιάζεται πολύ για να μην γίνει στόχος, ενώ ο δικηγόρος Νίκος Θηβαίος, της πρότεινε να μετακομίσει σε μια πιο ασφαλή γειτονιά-ίσως στο Κολωνάκι. Εκείνη δεν έδωσε σημασία, παρότι είχαν γίνει ήδη έξι συλλήψεις γύρω από την γειτονιά της στα μέσα του Δεκέμβρη.. 

Ατάραχη, απαντούσε σε όποιον την συμβούλευε να φυλαχτεί: 

''Μα γιατί να φύγω; Τι έχω κάμει; Επείραξα ποτέ κανένα; Επειδή έσωσα ανθρώπινες ζωές στην Κατοχή, είναι ποτέ δυνατόν να έχω τον παραμικρότερο φόβο; Ας με πιάσουν, και να δούμε τι κακό έκαμα. Εξάλλου όταν περάσουν αυτές οι ταραγμένες μέρες, θα μου δοθεί ασφαλώς η ευκαιρία να βάλω πολλά πράγματα στην θέση τους. Θα μείνω να ξεκαθαρίσω αυτή την κατάσταση, να ιδώ τι έχουν μαζί μου. Γιατί να φύγω λοιπόν;'' 

* * * 

Όλη η γεμάτη ευθύτητα ζωή της Ελένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αυτή στάση της, την εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας. Με ήσυχη τη συνείδηση παρέμεινε στα Πατήσια, ενώ πολύς κόσμος από την ΕΑΜοκρατούμενη ζώνη δραπέτευσε πρός το Κολωνάκι. Πολλοί διερωτήθηκαν αργότερα, πώς και γιατί δεν διέφυγε κι εκείνη, και το θεώρησαν απρονοησία και κακή εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την Ελένη ήταν μια πράξη συνέπειας πρός όλη τη ζωή της. Το πόσο διέφερε η Ελένη από τους άλλους το απέδειξε το γεγονός οτι δεν ζήτησε να διαφύγει ή να κρυφτεί... 

Σαν την Αντιγόνη.. 

Η σύλληψη κι η εκτέλεση (21 Δεκεμβρίου 1944) 

(Η διήγηση από τον Πολύβιο Μαρσάν) 

21 Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη. Ξημέρωσε με έναν μολυβένιο ουρανό κι ένα τσουχτερό κρύο. Τη νύχτα ένα μακρινό ουρλιαχτό σκύλου, είχε κρατήσει την Ελένη αρκετή ώρα ξύπνια και την είχε γεμίσει ανησυχία. Αντίθετα με την συνήθειά της, σηκώθηκε πολύ νωρίς και ετοιμάστηκε με ξεχωριστή επιμέλεια. Όχι οτι δεν το συνήθιζε, αλλά τις μέρες εκείνες μπορούσε να θεωρηθεί ίσως σα μια περιττή πολυτέλεια. Αφού έκανε το μπάνιο της, φόρεσε καινούρια εσώρουχα και ένα καινούριο ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες. Όταν κατέβηκε να δεί τους δικούς της, φορούσε καφέ φουστάνι, καστόρινα παπούτσια, ένα σκουφάκι που έμοιαζε σαν αυτά 

που φοράνε οι καθολικοί καπουτσίνοι και γούνινο παλτό. 

Εκείνη την ώρα είχε έλθει από απέναντι η κα Παπαληγούρα να αναγγείλει στην οικογένεια Παπαδάκη οτι στο τέρμα Πατησίων πουλούσαν κουνουπίδια, αν ενδιαφέρονταν ν'αγοράσουν κι εκείνοι. Της έκανε εντύπωση η περιποιημένη εμφάνιση της Ελένης τόσο πρωί και την ρώτησε πώς και τέτοια ώρα ήταν έτοιμη. Η Ελένη προφανώς, από το έντονο προαίσθημα που την κατείχε, της απάντησε γαλλικά: 

-Je suis prete pour toute eventualite (Είμαι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο). 

Μετά βγήκε για ψώνια προσπαθώντας να βρεί λίγο μέλι, αλλά γύρισε άπρακτη μιας και το πολύτιμο εμπόρευμα που αναζητούσε για την μητέρα της είχε ήδη εξαντληθεί. Γενικά όλη η γειτονια παρουσίαζε μεγάλη στέρηση τροφίμων. Πετάχτηκε μετά απέναντι, στην γειτόνισσά της Μπούμπα Κορυζή και της πήρε λίγους κύβους ζάχαρη από ένα δέμα του Ερυθρού Σταυρού, γιατί συνήθιζαν να ανταλλάσσουν τέτοια σπάνια επισιτιστικά ευρήματα. Θυμάται η καΠαπαληγούρα οτι φεύγοντας η Ελένη της είπε οτι θα πήγαινε στου Δημήτρη Μυράτ , συμπληρώνοντας οτι είχε το προαίσθημα πως θα την συλλάβουν.Νωρίς μετά το μεσημεριανό φαγητό, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Μυράτ. Πρίν βγεί απ'το δωμάτιο της, χάιδεψε τα βιβλία της στην βιβλιοθήκη. 

-Άκουσα ότι ανατινάζουν σπίτια. Ας καταστραφεί το σπίτι μου, φθάνει να μην πάθουν τίποτα τα βιβλία μου.. 

Στο σπίτι του Μυράτ για ώρα έπαιζαν χαρτιά, ο Μυράτ, ο Σάμ και κάποιοι άλλοι κύριοι, όλοι τους γείτονες, ενώ ο Δημήτρης παρακολουθούσε, μιας κι ο ίδιος δεν ήταν χαρτοπαίκτης. Σ'ένα μικρό σαλονάκι στο πίσω μέρος, η Ελένη με την Αιμιλία Καραβία, την Χρυσούλα Μυράτ, και την Φωτεινή Λούη, συζητούσαν. 

Στο σπίτι των Παπαδάκη εκείνη την ώρα ήταν μόνο η μητέρα της Ελένης. Ο Μιχάλης είχε πάει για καφέ με τον κουνιάδο του, και η Τεό ήταν στης γειτόνισσας. Τρία τετράγωνα πιο πέρα, στα περιφερειακά γραφεία του ΕΑΜ, στη διασταύρωση Πολυλά και Μαρτζώκη, η ''λαϊκή αστυνομία'' του ΚΚΕ, η ΟΠΛΑ, με επικεφαλής της τον Ορέστη, αποφάσιζε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη.. 

Αυτός ο Ορέστης, εικοσιτριών χρόνων άντρας, ήταν φύση εγκληματική, διεφθαρμένος και γυναικάς. Ένα αληθινό απόβρασμα της κοινωνίας, που μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα των Δεκεμβριανών, απέκτησε αξία και αξιώματα, και προέβει σε μια σειρά από λεηλασίες, πλιάτσικα και φόνους. 

Καλοπερνούσε, με τον υποδιοικητή του και τον βοηθό, και με τις διάφορες ερωμένες τους: έκαναν συλλογή από τα πολύτιμα τιμαλφή των μελλοθάνατων ελλήνων πολιτών, που τους εκτελούσαν κατά κανόνα στα Δυιλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ, δήλωνε οτι -και ίσως πραγματικά να - αγνοούσε την ασύδοτη δράση του. Πρός το παρόν, η μόνη εναντίωση στις πράξεις του ήταν οι σύντροφοι-δήμιοι, με τους οποίους είχε μονίμως προστριβές ώς πρός τον διαμοιρασμό της λείας των νεκρών! Ήθελε τη μερίδα του λέοντος ο Ορέστης... 

Ο καπετάν Ορέστης, φαίνεται οτι ζήτησε εκείνο το απόγευμα τη σύλληψη της Ελένης Παπαδάκη. Στο γραφείο του ΕΑΜ υπήρχε ήδη μια λίστα με τα ονόματα των ''αντιδραστικών στοιχείων'' και το όνομά της ήταν μέσα, με τον προσδιορισμό ''η φιλενάδα του Ράλλη''. 

Ο Κώστας Μπιλιράκης, φοιτητής Ιατρικής, ανέλαβε το καθήκον να την συλλάβει. Μην γνωρίζοντας τον ακριβή τόπο κατοικίας της, έκανε στάση στην οδό Χρυσοστόμου και ρώτησε την υπηρέτρια του κομμουνιστή δικηγόρου Μακρή, Γεωργία, πρός τα πού να κατευθυνθεί. Σταμάτησε έξω απ'το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία, και αυτή τη φορά η υπηρέτρια της Μίλιας, η Αργυρώ, τον έστειλε στο διπλανό σπίτι. Βρήκε την Αικατερίνη Παπαδάκη, που εκείνη την ώρα διάβαζε στο ανοιχτό παράθυρο. Την ρώτησε άγρια: 

-Που είναι η Ελένη Παπαδάκη; 

-Δεν είναι σπίτι αυτή τη στιγμή. 

-Πού είναι και τι ώρα θα γυρίσει; 

-Δεν ξέρω που είναι,μα θα γυρίσει κατά τις εφτά. Μια στιγμή να ρωτήσω. 

-Όχι. Κάτσε εκεί που είσαι, γιατί στην άναψα! 

Βλαστημώντας και απειλώντας συνέχισε. 

-Εδώ πολιτοφυλακή του ΕΑΜ! Πού είναι η Ελένη Παπαδάκη; 

-Δεν ξεύρω,σας είπα. Βγήκε απ'το σπίτι. Τι συμβαίνει; 

Βλέποντας τον Μπιλιράκη έτοιμο να σκαρφαλώσει στο παράθυρο, η γρια-Παπαδάκη κατέβασε απότομα το ρολό του παραθύρου. Βγήκε από το πορτάκι της κουζίνας, κι έτρεξε στο σπίτι της Καραβία για βοήθεια. Στην αυλή μεταξύ των δύο σπιτιών βρήκε 

τον Μιχαλακόπουλο. 

-Βοηθήστε με κύριε. Κάποιος με κυνηγά με το πιστόλι να με σκοτώσει! 

-Μήν κάνετε έτσι κυρία, κάποιον θα καταζητεί, απάντησε αυτός με απάθεια. 

Ο Μπιλιράκης εμφανίστηκε και πάλι και άρπαξε την γριούλα από το μπράτσο, κραδαίνοντας το πιστόλι. Τη σκηνή είδε η νύφη της, Τεό Παπαδάκη που έτρεξε να ρωτήσει τι συμβαίνει. Μέσα στον πανικό της, η Τεό φανέρωσε στους ''πολιτοφύλακες''' οτι η Ελένη βρισκόταν στο σπίτι του Μυράτ. Ο Μυράτ, ήταν μέλος του ΕΑΜ, και ήλπισε οτι εκείνος θα βοηθούσε. Ο Μπιλιράκης κατευθύνθηκα προς το σπίτι του Μυράτ, ενώ ο Μιχαλακόπουλος έμεινε πίσω στο σπίτι της Καραβία, κρατώντας την γρια-Παπαδάκη, όμηρο. Πέντε το απόγευμα, ο Μπιλιράκης εισέβαλλε στην οικία Μυράτ. Οι άντρες,που έπαιζαν χαρτιά, έντρομοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά. 

-Την Ελένη Παπαδάκη! Που είναι η Ελένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω όλους, μπρός, πάμε στην Πολιτοφυλακή. 

Οι φωνές και η φασαρία έφτασαν μέχρι το δωμάτιο όπου ήταν οι γυναίκες. Η οικοδέσποινα, Χρυσούλα Μυράτ, προσπάθησε να φυγαδεύσει την Ελένη, υποδεικνύοντας της να πηδήσει απ'το παράθυρο και να βγεί στον κήπο. Η Παπαδάκη, διατηρώντας την γαλήνη της, αρνήθηκε αυτή τη λύση: 

-Γιατί να πηδήσω; Θα πάω να δώ τι με θέλουν.. 

Ο Μπιλιράκης, απασχολημένος με την σύλληψη των ανδρών, είδε έκπληκτος το θύμα του να ανοίγει την πόρτα και να παρουσιάζεται μπροστά του. 

-Εδώ είμαι,κύριε. Τι θέλετε; Εγώ είμαι η Ελένη Παπαδάκη.. 

-Ακολούθησέ μας στην πολιτοφυλακή για μια ανάκριση.. 

Ο Δημήτρης Μυράτ, βλέποντας τον φόβο που σπείρει το ύφος του Μπιλιράκη, παίρνει το λόγο: 

-Μήν κάνεις έτσι! Εγώ ανήκω στο ΕΑΜ. Θα σε ακολουθήσουν,όλοι.. 

* * * 

Οι πολιτοφύλακες, επιλέγουν να πάρουν μαζί τους ώς συλληφθέντες την Ελένη, τον Σάμ, την Αιμιλία και τον Δημήτρη Μυράτ, και κατηφορίζουν την οδό Ιακωβίδου, σαν σε πομπή. Περνώντας έξω από το σπίτι των Παπαδάκη, η μητέρα της την ατενίζει απ'το παράθυρο, χωρίς να μπορεί να φανταστεί οτι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα την δεί ζωντανή. Επόμενη στάση, τα γραφεία του ΕΑΜ. 

Στα γραφεία του ΕΑΜ, ο Δημήτρης Μυράτ συναντά έναν παλιό του φίλο ελασίτη, και συζητούν με οικειότητα. Ύστερα ο Δημήτρης, εξηγεί στην Αιμιλία που είναι ανήσυχη, οτι θα κρατήσουν την Ελένη για μια ''εξονυχιστική ανάκριση'', κι έπειτα θα την αφήσουν ελεύθερη. 

Ένα τέταρτο μετά βγαίνουν στο δρόμο. Ο Μπιλιράκης, λέει στην Ελένη οτι την είχε δεί στο θέατρο, χρόνια πρίν, στο έργο Ζακυνθινή Σερενάτα. Στη διασταύρωση Πατησίων και Ροστάν, ο Δημήτρης Μυράτ, αφήνει την Ελένη με την Αιμιλία να συνεχίσουν το δρόμο τους με τον πολιτοφύλακα, και γυρίζει στο σπίτι του. Ενώ ο Μυράτ απομακρύνεται, ο Μπιλιράκης κάνει γνωστές τις προθέσεις του στην Αιμιλία εν είδει συμβουλής: 

-Καλό είναι να μην πάς και σύ στην Πολιτοφυλακή. Τι τα θές, τι τα γυρεύεις!.. 

-Απορώ πως μπορείς να διανοηθείς οτι είναι δυνατόν να αφήσω μόνη της την Ελένη! απάντησε με κατάπληξη η πιστή της φίλη. 

Φτάνοντας στο κτίριο της πολιτοφυλακής, οι δύο γυναίκες μπαίνουν μέσα συνοδευόμενες απ'τον Μπιλιράκη και τον Μιχαλακόπουλο. Τις παραδίδουν,και φεύγουν για έρευνα στα σπίτια και των δύο. Η Ελένη κάθεται σε μια πολυθρόνα και χαϊδεύει τον σκύλο της, Μπόντζο. Το σκυλί την είχε ακολουθήσει από το σπίτι μέχρι εδώ, και στη διαδρομή ένας ελασίτης προσπάθησε να το απομακρύνει εκνευρισμένος, προκαλώντας τα παράπονα της Ελένης για την συμπεριφορά του στο ζώο.. Μόλις περάσουν είκοσι λεπτά, κάποιος υποδεικνύει στην Αιμιλία να γυρίσει σπίτι της, και να έρθει πάλι, αργότερα το βράδυ για να φέρει τροφή στην κρατούμενη.. 

Όταν η Αιμιλία θα γυρίσει στο σπίτι του Μυράτ, ο Σάμ, που ήταν κι αυτός προσωρινά κρατούμενος, την προειδοποιεί να μην γυρίσει στο σπίτι των Παπαδάκη, γιατί τα ονόματα ολόκληρης της οικογένειας και κάποιων γειτόνων, είναι στη λίστα των καταζητούμενων της πολιτοφυλακής. 

Στο σπίτι της Ελένης η κατάσταση είναι κωμικοτραγική: οι ελασίτες κάνουν το σπίτι άνω κάτω, αναζητώντας ... όπλα, γιατί οι ''πληροφορίες'' τους, θέλουν την οικία μιας ηθοποιού ...άντρο ενός υποτιθέμενου αντιστασιακού κινήματος! Δεν βρίσκουν τίποτα από οπλισμό,και το γυρίζουν στο πλιάτσικο. Ζητούν εναγωνίως τα κοσμήματα και τα πανάκριβα δώρα, που σύμφωνα με την αριστερή πλύση εγκεφάλου είχε κάνει δώρο στην ''ερωμένη'' του ο Ράλλης! Αλλά δεν βρίσκουν ούτε και από αυτά.. Φιάσκο η υπόθεση... 

* * * 

Στα ερωτήματα που όπως είναι φυσικό, έκαναν η Αιμιλία και η μητέρα-Παπαδάκη στους ελασίτες που έχουν εγκατασταθεί στα σπίτια τους, δηλαδή ΓΙΑΤΙ πιάσανε την Ελένη, αφού δεν ήταν μόνο μεγάλη ηθοποιός, αλλά και εξαίσιος άνθρωπος, όπως θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν και οι συνάδελφοί της, ο Μπιλιράκης απαντά: 

-Μα... οι συνάδελφοί της, ηθοποιοί, την κατέδωσαν! 

Η Αιμιλία σχολιάζει, οτι όντως υπήρξαν ορισμένοι που την συκοφαντούσαν από τους συναδέλφους της. 

-Μια φορά, αυτοί της την σκάσανε! απαντά αυτολεξί, ο Μπιλιράκης. 

Ο Σάμ που παρακολουθούσε άναυδος τη συζήτηση, ακούει τον Μιχαλακόπουλο να συμπληρώνει: 

-Την έφαγαν οι συναδέλφοί της! 

* * * 

Η Ελένη θα μεταφερθεί στον πρώτο όροφο της πολιτοφυλακής, όπου κρατούνται γυναίκες αξιωματικών της αστυνομίας ή της χωροφυλακής του 16ου τμήματος της περιοχής. Ο συνοδός της Ελένης, άνοιξε την πόρτα, και με δόση ειρωνίας σύστησε στις φυλακισμένες την καινούρια κρατούμενη: 

-Έχετε την τιμή να δεχτείτε μεταξύ σας μια μεγάλη κυρία, την Ελένη Παπαδάκη. 

Η κα Χριστοδουλοπούλου, συγκρατούμενη της Ελένης και θαλαμάρχης του κελλιού, διηγήθηκε τις τελευταίες ώρες της μεγάλης ηθοποιού στην οικογένειά της, αμέσως αφότου την άφησαν ελεύθερη. Από αυτήν γνωρίζουμε πώς πέρασε η Ελένη Παπαδάκη εκείνο το βράδυ, ελάχιστες ώρες πρίν τη δολοφονία της. 

Το ηθικό της ήταν ακμαίο, ήταν περιττή κάθε ενθάρυνση από τις κυρίες που φιλοξενούσε το κελλί. Ετσι, αντί εκείνες να της δίνουν κουράγιο, εμψυχώνονταν οι ίδιες από τα λόγια και την μαγική ομιλία της Παπαδάκη. Η Ελένη ήταν πεπεισμένη οτι η σύλληψή της ήταν αποτέλεσμα δολοπλοκιών που της είχαν στήσει οι συνάδελφοί της από το Εθνικό Θέατρο, και ανυπομονούσε για την ώρα της δίκης, όπου θα ξεκαθάριζε τη θέση της και θα ερχόταν αντιμέτωπη με τους κατήγορούς της πρόσωπο με πρόσωπο. 

Γέμισε τις ώρες τους μιλώντας για το Θέατρο. Τους έλεγε για τις τραγωδίες που είχε παίξει: Εκάβη, Αντιγόνη, Ιφιγένεια.. και για την Μήδεια, που θα ήταν ο επόμενος μεγάλος ρόλος της.. Ωστόσο κάθε τόσο, εξάφραζε την αγωνία της, αδημονούσε να'ρθει η ώρα της ανάκρισης, αναρωτιόταν γιατί ακόμα δεν την καλούσαν για απολογία.. 

Γύρω στις εφτάμιση με οκτώ το βράδυ, παρουσιάστηκε στα γραφεία της Πολιτοφυλακής ο Μπιλιράκης. Δεν είχε κατορθώσει να βρεί στοιχεία ενοχοποιητικά για να στηρίξει κατηγορίες εναντίον της Παπαδάκη. Ούτε όπλα βρέθηκαν, ούτε δώρα αξίας από τον Ράλλη, και τα μόνα τεκμήρια της προδοσίας της Ελένης Παπαδάκη στην πατρίδα της, ήταν κάποιες κίτρινες φυλλάδες του ανεπίσημου Τύπου, που μιλούσαν για τους φανταστικούς γάμους της με τον Ράλλη! 

* * * 

Αργά τη νύχτα η Αιμιλία Καραβία επισκέφθηκε την πολιτοφυλακή. Ο υπεύθυνος, ένας πενηντάρης, απρόθυμος εντελώς να την εξυπηρετήσει, είχε διάθεση για χιούμορ. Όταν η Αιμιλία τον ρώτησε με ποιόν έχει να κάνει της απάντησε: 

-Είμαι ο Μαρά της Γαλλικής Επανάστασης! 

Στο αχνό φώς μιας λάμπας, ο ''Μαρά'' έδειξε στην Αιμιλία τον φάκελο της δικογραφίας, της υπόθεσης Παπαδάκη. Επανέλαβε κι αυτός, όπως και οι άλλοι, οτι η Ελένη Παπαδάκη ήταν απλώς θύμα καταγγελιών μιας ομάδας ηθοποιών. Έπειτα από πολλά παρακάλια από την Αιμιλία, έδωσε διαταγή να κατεβάσουν την κρατούμενη για επισκεπτήριο. 

Ήταν η τελευταία συνάντηση της Ελένης με κάποιον δικό της. Κι ήταν πολύ σύντομη. 

Η Αιμιλία της έδωσε μια κουβέρτα, λίγο γάλα, δύο αβγά, τις βιταμίνες της και ένα μυθιστόρημα αστυνομικό, με τίτλο Villa Marguerite που το διάβαζε, και που το είχε αφήσει στο κρεβάτι της, πρίν φύγει για το σπίτι του Μυράτ το απόγευμα εκείνο.. 

Τις διέκοψε ένας επισκέπτης. Το όνομά του Πάνος Καραβουσάνος. Η Ελένη είχε φροντίσει να μπεί το παιδί του στα κατοχικά συσσίτια κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ήταν ελασίτης, και πέρασε απ'την πολιτοφυλακή για μια δική του υπόθεση, όταν έμαθε οτι κρατούνταν εκεί η Ελένη Παπαδάκη. Της φίλησε το χέρι και την χαιρέτησε. Ύστερα ήταν η στιγμή του αποχωρισμού. Η Ελένη αποχαιρέτησε την Αιμιλία που έφευγε με αυτά τα λόγια: 

-Καλά που σε είδα.. Είχα αγωνία να βρώ τρόπο να σας ειδοποιήσω να μην ανησυχείτε για μένα. Είμαι πολύ καλά εδώ. Μην έχετε καμμίαν έγνοια. 

Ενώ οδηγούσαν την Ελένη πίσω στο κελλί της, η Αιμιλία ικέτευσε και πάλι τον υπεύθυνο, να την αφήσει να περάσει το βράδυ κοντά στη φίλη της. Εκείνος έκανε νόημα με τα μάτια σ'έναν άντρα που στεκόταν δίπλα. Ο άντρας έγνεψε αρνητικά. Έκανε μεγάλη εντύπωση στην Αιμιλία η βλοσυρότητα των προσώπων τους. Τελικά την έπεισαν να φύγει, λέγοντάς της πως είναι περιττό- μέχρι το επόμενο μεσημέρι, η Ελένη θα αφηνόταν ελεύθερη.. 

* * * 

Μέσα στα μεσάνυχτα οι ελασίτες διάλεξαν την ώρα για να ξεκινήσει η ανάκριση. Δύο άντρες, εκ των οποίων ο ένας λεγόταν Τάκης και ήταν ..καρβουνιάρης στο επάγγελμα, την οδήγησαν στο χώλ, που ήταν και το ανακριτικό γραφείο! (Ο καρβουνιάρης σε ρόλο ανακριτή και φρουρού του Δικαίου! Το όραμα της Αριστεράς!) 

Η κ.Χριστοδουλοπούλου κατάφερε να ακούσει κομμένους διαλόγους πίσω απ'την κλειστή πόρτα: 

-Πού είναι η κυρία Ράλλη; 

-Πότε έκανες τους γάμους σου; 

Η Ελένη έπρεπε κάτι ν'απαντήσει σ'αυτά τα παράλογα.. 

-Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε! Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον κύριο Ράλλη. 

-Άσ'τα αυτά! Να τι λέει το φυλλάδιο! 

- Άν ήταν έτσι θα φοβόμουν, δεν θα είχα μείνει εδώ. Θα πήγαινα στο κέντρο να κρυφτώ. Μα, άλλωστε έχει νέα και όμορφη γυναίκα! 

Ο Τάκης ο καρβουνιάρης, θέλοντας να δείξει οτι δεν παίρνει απο ψευτιές την πλησίασε και την χαστούκισε. 

-Πιστέψτε με, δεν σας λέω ψέμματα! Αφήστε με να σας φέρω αύριο μαρτυρίες ανθρώπων που έσωσα! Δεν ήξερα οτι θα με πιάνατε, αλλιώς θα έφερνα τις αποδείξεις.. 

-Δε τ'αφήνεις αυτά; Δεν μας λές καμμιά αλήθεια καλύτερα; 

-Φέρτε φώς να δείτε το πρόσωπό μου, να δείτε οτι λέω την αλήθεια, φέρτε φώς και θα καταλάβετε από μόνοι σας. 

- Είναι περιττό το φώς! Υπάρχουν αποδείξεις οτι είσαι η κυρία Ράλλη! Και τώρα πήγαινε! 

* * * 

Η Ελένη γύρισε στο θάλαμο των γυναικών, και παρ'όλο που την είδαν να κλαίει σιγανά ώς την ώρα που πλάγιασαν να κοιμηθούνε στο πάτωμα, δεν είχε χάσει το ηθικό της. Θα'ταν μεσάνυχτα όταν ξαναμπήκε ο Τάκης στο δωμάτιο και φώναξε δύο ονόματα, της Ελένης Παπαδάκη και της Νιόβης Χαριτάκη, ψάχνοντάς τις μ'ένα καντήλι. 

-Εμπρός σηκωθείτε! 

-Τι με θέλετε; Που θα με πάτε; Μια στιγμή να βάλω το παλτό μου. 

Και καθώς η Ελένη φορούσε τη γούνα και το σκουφάκι της ο Τάκης είπε: 

-Θα σε ανακρίνουμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. 

Η άλλη γυναίκα, η Νιόβη Χαριτάκη ήταν ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και εφτά μηνών έγκυος. Την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία οτι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν [....] 

Η Νιόβη γνώριζε καλά οτι επρόκειτο να την εκτελέσουν. Η Ελένη όμως όχι. Το κορίτσι άρχισε να κλαίει με λυγμούς μαθαίνοντας οτι έρχεται η ώρα του θανάτου της, και η Ελένη με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει και διαισθανόμενη και την δική της μοίρα, την εμψύχωσε: 

-Μη φοβάσαι,Νιόβη. Ο θάνατος απ'τη ζωή είναι μόνο ένα σκαλί.. 

Η καΧριστοδουλοπούλου συνόδευσε τις δύο γυναίκες μέχρι το ισόγειο και εκεί τις παρέδωσε στους ελασίτες. Πρίν την πάρουν, ζήτησε από τη Χριστοδουλοπούλου να ενημερώσει τους συγγενείς της όταν εμφανιστούν, για την μεταφορά της στο στρατόπεδο. 

Δεν φανταζόταν, ή δεν ήθελε να δεχτεί; 

* * * 

Στο γκαράζ της πολιτοφυλακής περίμενε στημένη μια μαύρη Φόρντ. Η Ελένη κούμπωσε καλά το γούνινο παλτό της γιατί το πρωινό κρύο ήταν διαπεραστικό. Πρώτα κάθισε η Χαριτάκη, και μετά επιβιβάστηκε η Ελένη. Τρείς άντρες και ο οδηγός φρουρούσαν δύο άοπλες γυναίκες.. Άγνωστο τι ειπώθηκε στη διαδρομή. Κανείς δεν θα το μάθει, ποτέ. 

''Να φοβάσαι το σίδερο και το νερό!'' της είχαν πεί πρίν χρόνια, διαβάζοντας τη μοίρα της. Φοβόταν τότε για πιθανό τραυματισμό από αιχμηρά σίδερα στη θάλασσα.. Το Νερό και το Σίδερο. Τα Δυιλιστήρια και η Σφαίρα. 

Πόσο κοντά ήταν! 

* * * 

Ο Βλάσσης Μακαρώνας, ήταν ο ωμός εκτελεστής της Ελένης Παπαδάκη. Πρίν γίνει ο δήμιος της Ελένης ήταν ένας μπακάλης από τους Ποδαράδες. Ο καπετάν Ορέστης, ήταν φυσικά ο επόπτης στο μεγαλειώδες έργο των δημίων του, Στέφανου Λιόλιου, Πέτρου Τζογανάκη, Ιωάννη Κουκούτση. 

''Μου την έφεραν σε ταξί.'' διηγήθηκε ο Μακαρώνας. ''την είχαν στριμωγμένη οι άνθρωποι της πολιτοφυλακής. Ήταν τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της γιατί έκανε διαβολόκρυο. '' 

Μετά από την Ελένη Παπαδάκη είχαν σειρά επτά χωροφύλακες πρός εκτέλεση. Και ο αριθμός τους αυξάνονταν μέχρι το πρωί. Γι'αυτό έγιναν όλα βιαστικά. Τους κράτησαν προσωρινά στο κρατητήριο κι ύστερα ξεκίνησε η παρέλαση.. 

Οι μελλοθάνατοι παρήλαυναν μπροστά από τον καπεταν-Ορέστη ο οποίος τους γύμνωνε από τα πολύτιμα αντικείμενα.. Σταυρούς, βέρες, δαχτυλίδια.. Όταν ήρθε η σειρά της Ελένης, της αφαίρεσε δύο δαχτυλίδια και τη την ξαπόστειλε στην ομηρία. Όταν πέρασαν καμμιά δεκαριά άλλοι, του ήρθε επιφοίτηση: 

-Πώς είπε αυτή οτι τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδίκασε το Σωματείο ελλήνων ηθοποιών;'' 

Κι έδωσε την διαταγή του θανάτου. 

* * * 

Το τέλος της άτυχης Ελένης ήτανε φοβερό. Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθεί ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της. Ετρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Εβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους. Ορμησαν τότε αφιονισμένοι πάνω της και μεσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με την βία. 

Όμως, ποιός ξέρει τι συντελέστηκε εκείνη τη στιγμή μέσα στην ψυχή του δήμιου; Ενοχές; Αναλαμπή ανθρωπιάς; Οίκτος για την άδικη καταδίκη της; Τον συγκίνησε η γυναικεία αδυναμία, η ομορφιά, ή οι θρήνοι της; Όπως και να'χει, ο δολοφόνος της προτίμησε να της φυτέψει δύο σφαίρες στο σβέρκο. Ίσως ήταν τυχερή μές στην ατυχία της. 

Δεν βασανίστηκε περισσότερο. 

Και ο επίλογος του δράματος 

Για δύο μήνες η Ελένη έμενε αγνοούμενη. Κανείς δεν γνώριζε τι απέγινε και η απελπισία συγγενών και φίλων άγγιζε το ζενίθ. Ο αδελφός κι η κουνιάδα της, έβαλαν λυτούς και δεμένους για να ανακαλύψουν έστω ένα σημείο ζωής. Η Αιμιλία Καραβία ζήτησε από την Μαρίκα Κοτοπούλη να μεσολαβήσει στον ελβετό Λαμπέρ,του Ερυθρού Σταυρού, μήπως εκείνος λύσει την υπόθεση. Η Μαρίκα αγωνιούσε κι εκείνη και προσέφερε όποια βοήθεια μπορούσε.. Έψαχναν στις εφημερίδες για το όνομά της ανάμεσα στους ομήρους, στις λίστες φυλακών και νοσοκομείων.. Αλλά μάταια. Τα κακά προαισθήματα με τον καιρό πλήθαιναν, ώσπου να επιβεβαιωθούν. 

Η Μαρία Αλκαίου, κόρη της ηθοποιού Σαπφώς Αλκαίου θυμάται την αγωνία για την τύχη της Ελένης Παπαδάκη που είχε εξαπλωθεί και στον καλλιτεχνικό χώρο πιά. 

Διηγείται: 

''Θυμάμαι η μάνα μου, όταν ο Ρίτσος μπήκε στο σπίτι μας, αντί για καλημέρα του είπε, 

-Που είναι η Παπαδάκη; Που είναι η Παπαδάκη, Ρίτσο; 

Κατέβαζε το κεφάλι εκείνος. Δεν είχε ιδέα. Δεν ήξερε τίποτα. 

-Που είναι η Ελένη; Που είναι η Ελένη! Που είναι,Ρίτσο;επέμενε η μητέρα μου, αντί για καλημέρα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ..'' 

* * * 

Είχαν περάσει πάνω από δυο μήνες από τότε που έγινε η απαγωγή της Ελένης από το σπίτι των Μυράτ την 21η Δεκεμβρίου 1944 , όταν στις 26 Ιανουαρίου του Ιανουαρίου 1945 ο προιστάμενος του Β’ Νεκροταφείου στα πατήσια ειδοποίησε τον Σαμ Μπράντενμπουργκ, ότι κατά την εκταφή πτωμάτων που είχε αρχίσει στον περίβολο των Διυλιστηρίων της Ούλεν, κάτι τον ενδιέφερε. 

Ο Σαμ οδηγούμενος από τον Γελαδάκη , πιστοποίησε αυτή του τη ανακάλυψη: Σωστό ράκος αναγνώρισε την Ελένη Παπαδάκη που ήταν σε κοινό όρυγμα με τρις- τέσσερις άλλους. Σε μια κατηφόρα φυτεμένη με πεύκα ήταν ο λάκκος που βρέθηκε η Ελένη. Με μια κομπιναιζόν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες ζωσμένη στη μέση, η Ελένη αναγνωρίστηκε αμέσως. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της…Η βοηθός του καθηγητή Γεωργιάδη που έκανε την ιατροδικαστική εξέταση θυμόταν.. 

‘Εχω δή πολλά ως εκ του επαγγέλματος μου, αλλά τέτοια φρικτή κατάσταση δεν έχω ξαναδή..' 

* * * 

Όταν μαθεύτηκε ο θάνατος της μεγάλης ηθοποιού η Αθήνα και ο καλλιτεχνικός κόσμος βυθίστηκαν σε πένθος. 

Οι συγγενείς και οι φίλοι της Ελένης συνετρίβησαν, όπως είναι φυσικό από τον χαμό της. Ο αδελφός της Μιχάλης συγκέντρωσε αργότερα κείμενα και φωτογραφίες σχετικά με την Ελένη και εξέδωσε ένα βιβλίο στην μνήμη της. 

Η Αιμιλία Καραβία πέρασε τα επόμενα χρόνια σε βαθύ πένθος και απομόνωση. 

Ο Ιωάννης Ράλλης, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, κατέρρευσε κυριολεκτικά. 

Στις 25 Ιανουαρίου 1925 , Κυριακή πρωί έγινε η κηδεία της Ελένης, στην εκκλησία του Άγιου Γεώργιου Κυρίτση, μέσα σε κλίμα έντονης αγανάκτησης. Μερικοί συνάδελφοι και αληθινοί φίλοι της παραβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Η Μελίνα Μερκούρη, ο Βασίλης Λογοθετίδης, Δημήτρης Χόρν, Σάμ Μπράντενμπουργκ, Άννα Καλουτά, Ανδρέας Φιλιππίδης και πολλοί άλλοι, την τίμησαν με το ειλικρινές τους πένθος. 

Ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε ένα επίγραμμα-αφιέρωση. Άνθρωποι του καλλιτεχνικού στερεώματος έβγαλαν λόγους πλημμυρισμένους από οργή εναντίον των συκοφάντων της που της κόστισαν τη ζωή. 

Ο Θεόδωρος Ανδρουδής είπε κι ..άστραψε : 

''Ξέρουμε καλά πως ο τόσο άδικος χαμός σου οφείλεται σε καλλιτεχνικό φθόνο. Αυτοί που σε ζήλευαν το έκαναν καθ'υπόδειξη. Σε φάγανε, γιατί δεν μπορούσαν να σε φθάσουν.'' 

Και ο Αχιλλέας Μαμάκης: 

''Είσαι ειδικότερα θύμα ενός χυδαίου και άπρεπου καλλιτεχνικού φθόνου. Και έφθασε ώς τη δολοφονία για να γλιτώσει από την συντριπτική σου υπεροχή. Τους έσβηνες απ'την σκηνή με την εμφάνισή σου, και σε σβήσανε απ'την ζωή για να μην σ'έχει το κοινό που σε λάτρευε, μέτρο σύγκρισης και υπεροχής. Επωφελήθηκαν αυτή την τραγική αναστάτωση άνθρωποι που θέλουν να λέγονται καλλιτέχνες, για να ικανοποιήσουν μονάχα προσωπικά ελατήρια.'' 

* * * 

Οι φοβεροί σφαγείς των Διυλιστηρίων της Ούλεν, οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν δύο μήνες αργότερα τελείως συμπτωματικά. Μέσα σ’ ένα τράμ ένας επιβάτης αναγνώρισε ότι το πουλόβερ που φορούσε ένας τροχιοδρομικός υπάλληλος ανήκε σ’ ένα εκτελεσθέντα συγγενή του. Έτσι σιγά-σιγά συνελήφθη όλο το συνεργείο των δημίων. Η αναπαράσταση των εγκλημάτων έγινε στα τέλη Μαρτίου 1945 στον τόπο των εκτελέσεων και έφερε στο φώς τις φρικιαστικές λεπτομέρειες. 

Ο καπετάν Ορέστης δικάστηκε και εκτελέστηκε, κυρίως γιατί κράτησε τα λάφυρα απ'τους δολοφονημένους για τον εαυτό του, και μοίραζε τα κοσμήματα στις ερωμένες του, αντί να τα χαρίζει στο ταμείο του Κόμματος! 

Ο δήμιος της Ελένης, Βλάσσης Μακαρώνας, στην δίκη του έδωσε ρεσιτάλ κτηνώδους ψυχισμού, δηλώνοντας οτι μετάνιωσε, όχι τόσο για την εκτέλεση της Ελένης Παπαδάκη, αλλά πρωτίστως γιατί την γούνα της ηθοποιού την πήρε ώς λεία ο Ορέστης κι όχι ο ίδιος! 

* * * 

«…Χρειάζεται να φανούμε μεγάλοι, να φανούμε τέλειοι (…) για να μπορέσουμε να ονομαστούμε χωρίς τύψεις, συνάδελφοι της Ελένης Παπαδάκη (…). Χάσαμε ένα απ’ το πιο τρανά κι απ’ τα πιο σπάνια καυχήματα της ελληνικής σκηνής-χάσαμε έναν καλό φίλο κι έναν ωραίο άνθρωπο (…). Κοιμήσου ειρηνικά, αγαπημένη φίλη…Ίσαμε επάνω δεν φτάνουν μήτε η αρρώστια μιας εποχής, μήτε μιας φυλής η παραφροσύνη. Μια λέξη ακόμα: 

συγχώρεσέ μας…» 

Αλέξης Σολομός, 28.11.1945 

 

 
 
Φωτογραφίες:
468218.jpg
 
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο καθένας εκτίθεται στη δημόσια κρίση με αυτά που γράφει, και όποιος διαθέτει ολίγη ψυχραιμία βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα.

 

Αυτά τα ολίγα, για όσα γράφτηκαν παραπάνω και αφορούσαν και το avatar μου.

 

Όσον αφορά στο die linke το έχω χεσμένο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί, ναι, πάνω από όλα θεωρώ τον εαυτό μου ευρωπαϊστή, και δε ντρέπομαι γι αυτό, υποστηρίζω το Ντανιελ Κον Μπετιτ.

 

Αλλά νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι η Χρυσή Αυγή, ή κάνω λάθος;

 

Αν έχετε κάτι να πείτε για αυτό ελεύθερα, αλλιώς ξεκινήστε καινούριο ποστ για τα εγκλήματα των κομμουνιστών από την Κομμούνα του Παρισιού και εντεύθεν, και πείτε τα οι τρείς σας ήσυχα ήσυχα.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Κάποιος παραπάνω αναφέρθηκε στο Γρίβα Τον άνθρωπο που πολέμησε για την ανεξαρτησία της Κύπρου με την ΕΟΚΑ. Μάλιστα .... Ας δούμε κάποια κείμενα που γράφτηκαν και υπάρχουν και άλλα για παρακαταθήκη. Το παρακάτω δεν χρειάζεται επεξηγήσεις :

http://www.edon.org.cy/index.php/i-diki-mas-antilipsi/istoria/gia-ton-griva/

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

 

"ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς, Χίλιοι καλοί χωράνε, Ανοίξαμε και σας περιμένουμε"

 

"ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ, ΛΑΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΑΣ, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ!"

 

ΤΑ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙΑ ΔΕΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΑΝ ΑΚΟΜΑ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ!

 

ΣΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΥΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΗΓΑΔΙΑ ΡΙΧΝΑΝΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ!

 

Και άλλα τόσα ωραία της φοιτητικής μας ζωής που δεν βρίσκω αυτή την στιγμή... :P

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο καθένας εκτίθεται στη δημόσια κρίση με αυτά που γράφει, και όποιος διαθέτει ολίγη ψυχραιμία βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα.

 

Αυτά τα ολίγα, για όσα γράφτηκαν παραπάνω και αφορούσαν και το avatar μου.

 

Όσον αφορά στο die linke το έχω χεσμένο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί, ναι, πάνω από όλα θεωρώ τον εαυτό μου ευρωπαϊστή, και δε ντρέπομαι γι αυτό, υποστηρίζω το Ντανιελ Κον Μπετιτ.

 

Αλλά νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι η Χρυσή Αυγή, ή κάνω λάθος;

 

Αν έχετε κάτι να πείτε για αυτό ελεύθερα, αλλιώς ξεκινήστε καινούριο ποστ για τα εγκλήματα των κομμουνιστών από την Κομμούνα του Παρισιού και εντεύθεν, και πείτε τα οι τρείς σας ήσυχα ήσυχα.

 

Aυτός δεν είναι ο αναρχικός Εβραίος που πηρέ την γερμανική υπηκοότητα & έγινε πρόεδρος των Οικολόγων Πρασίνων?????

Είχε μάλιστα δηλώσει πως θέλει να βοηθήσει τους Έλληνες (πως δεν ξέρω) & θα κατέβαινε ως υποψήφιος ευρωβουλευτής στην Ελλάδα????

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γενικά η αδυναμία να προσλάβουμε το παρόν, να το επεξεργαστούμε, να στοχαστούμε πάνω σε αυτό και να οικοδομήσουμε το μέλλον, ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να "δούμε" στο αύριο, αποτελεί την παραδοχή της πλήρους ανικανότητάς μας. Έτσι επιστρέφουμε σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, ζούμε σε έναν χαμένον παράδεισο, αναπολούμε την πρότερη ανέμελη ζωή μας, φτάνουμε σε έναν παλιμπαιδισμό της σιγουριάς, όπου κάποιοι μας είχαν ένα πιάτο με φαγητό στο τραπέζι.

Σίγουρα η ταύτιση με ολοκληρωτικά καθεστώτα προσφέρει μία οντολογική ασφάλεια αφού ο ατομισμός χάνεται μέσα στον πολτό και στον χυλό της αγέλης και εκμηδενίζεται συνειδητά κάθε προσπάθεια να σταθείς όρθιος με τις δικές σου δυνάμεις. Η νοσταλγία των καθεστώτων αυτών έχει λοιπόν το νόημά της. Να θυμίσω ότι ο Αλβανός της υπαίθρου επί Χότζα δεν κανόνιζε ούτε καν την εργασία της επόμενης ημέρας. Κάθε πρωί, στο μεγάφωνο του χωριού, ο κομματικός καθοδηγητής ανακοίνωνε στους πολίτες τι εργασίες θα γίνουν, που θα γίνουν και πως θα γίνουν. Φαγητό λιτό αλλά εξασφαλισμένο, χρέη μηδέν, σκοτούρες μηδέν.

Φυσικά η θεωρία των δύο άκρων παίρνει και ταυτίζει αυτά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του "υπαρκτού" με το σύνολο των αξιών της Αριστεράς, ενώ ακόμη και ο ΚΕΡΜΕΝ καταλαβαίνει ότι οι ιδέες της Αριστεράς είναι η απόλυτη Δημοκρατία, είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική. Το πως εκφυλίζονται οι ιδέες και μετατρέπονται σε αφορμή για σφαγές, για βανδαλισμούς και βίαιες πράξεις είναι μία άλλη ιστορία.

Ενώ ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί μία εκ προοιμίου ιδεολογία του μίσους, του φόνου, της ιδεολογικής "κρυπτείας" και όσο καλύτερα εφαρμόζεται, τόσο περισσότερη βία παράγει. Δεν ξέρω πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος για να θεωρήσει πως η πίστη στις αρχές του ναζισμού μπορεί να υπάρξει μόνο σε απόλυτη ταύτιση με την Γερμανία του Χίτλερ. Όταν θαυμάζεις τον ναζισμό του Χίτλερ και θέλεις να τον εφαρμόσεις στην Ελλάδα είσαι νεοναζί.

Ο ιδεολογικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής είναι ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ. Φυσικά οι ταγοί αυτής της συμμορίας έχουν οσμιστεί και γευτεί χρήμα εδώ και λίγο καιρό και δεν διστάζουν να απεμπολούν βασικά ιδεολογικά τους πιστεύω, δείγμα του πόσο σάπιοι είναι. Άλλωστε πότε φυλακίστηκε και βασανίστηκε ακροδεξιός σε αυτή τη χώρα; Η ακροδεξιά και το παρακράτρος της ήταν πάντα το στήριγμα, ο πυλώνας, η βασική συντεταγμένη του μετεμφυλιακού (παρα)κράτους.

Κάποιοι πάνε να αναβιώσουν αυτό το προδικτατορικό (και κυρίως το δικτατορικό) αίσχος και θέλουν να γυρίσουν τη χώρα στην δεκαετία του 1950. Και περιμένουν οι δημοκρατικοί πολίτες αυτής της χώρας να πέσουν αμαχητί. Κούνια που τους κούναγε....

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Το μάθημα της Δρέσδης

 

Ο,τι κι αν δοκίμασαν στην αρχή ήταν λάθος. Οι νεοναζί του NPD, που μόλις είχαν εκλεγεί στη Βουλή της Σαξονίας, έβγαιναν πάντα κερδισμένοι. Oι αντιδράσεις των υπόλοιπων κομμάτων στις αντικοινοβουλευτικές προκλήσεις όξυναν απλώς τον αντίκτυπό τους.
Είτε αποχωρούσαν συμβολικά, είτε έστρεφαν επιδεικτικά τις πλάτες τους στον ομιλητή του NPD,  οι βουλευτές συμμετείχαν ως ακούσιος θίασος στο σόου των φασιστών. «Μας διαπόμπευαν», παραδέχεται σήμερα, εννιά χρόνια μετά, μιλώντας στην «Zeit» ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CDU Ρίκο Γκέμπχαρτ.
Πώς απεγκλωβίστηκαν από αυτό το τέλμα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου»; Εκαναν το αυτονόητο. Κάθησαν όλοι - Σοσιαλδημοκράτες, Συντηρητικοί, Πράσινοι κι Αριστεροί - σε ένα τραπέζι. Και συμφώνησαν σε τρεις αφόρητα πεζές, πλην  καίριες, ενέργειες: πρώτον, κάθε φορά που θα υποβάλλει ερώτηση ένας νεοναζί, δεν θα του απαντά μόνο η κυβέρνηση, αλλά και εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης. Δεύτερον, όλες οι προτάσεις νόμου που θα καταθέτει το NPD, θα καταψηφίζονται ομόφωνα. Τρίτον, κανείς δεν θα παίρνει μέρος σε εκδηλώσεις εκτός Κοινοβουλίου, στις οποίες θα συμμετέχουν βουλευτές του NPD.
Ούτε ηθικολογίες, ούτε διαγωνισμοί δημοκρατικής ευαισθησίας, ούτε τάχα μου οργισμένοι φιλιππικοί. Αθόρυβη, μεθοδική, στυγνή απομόνωση.
Η συμφωνία τηρήθηκε. Το ποσοστό του NPD στις εκλογές που ακολούθησαν μειώθηκε από το 9,8% στο 5,6% και βαίνει σύμφωνα με τα γκάλοπ μειούμενο.
Μια τέτοια συμφωνία προϋποθέτει ότι κανείς δεν διεκδικεί μονοπώλιο στον αντιφασισμό. Μια τέτοια συμφωνία είναι ανέφικτη όσο οι υλακές της εμφυλιακής μισαλλοδοξίας ρυπαίνουν τη δημόσια ζωή.
Οσο αργεί μια τέτοια συμφωνία, η Βουλή θα λειτουργεί ως θέατρο των εχθρών της.
 
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

"ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς, Χίλιοι καλοί χωράνε, Ανοίξαμε και σας περιμένουμε"

 

"ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ, ΛΑΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΑΣ, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ!"

 

ΤΑ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙΑ ΔΕΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΑΝ ΑΚΟΜΑ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ!

 

ΣΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΥΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΗΓΑΔΙΑ ΡΙΧΝΑΝΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ!

 

Και άλλα τόσα ωραία της φοιτητικής μας ζωής που δεν βρίσκω αυτή την στιγμή... :P

Μόνο που ξεχνάς κάτι..

 

Εδώ δεν έχεις να κάνεις με την ελαφροδεξιούλα της ΔΑΠ και τους βουτυρομπεμπέδες.

 

Επίσης δεν νομίζω ότι αντιλαμβάνεσαι την μαλακία που έγραψες και που δεν συνάδει ούτε με την ηλικία σου, ούτε και την παρουσία σου στο forum όλα αυτά τα χρόνια. 

 

Είσαι καλός στο μπλα-μπλά και δεν νομίζω οτι σου ξέφυγε.

 

Λυπάμαι για τη φρασεολογία σου και για σένα τον ίδιο σαν άνθρωπο. Δεν έχεις θρηνήσει μάλλον κάποιον για αυτό γίνεσαι εριστικός.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  Γιατί «ανεβαίνει» η Χ.Α. Προβολή ιδεών ή η επίκληση του φόβου για το μέλλον ;

 

 Ετσι, για να έλθουμε στο αρχικό θέμα, η Χ.Α. , αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα, που είναι μετεξέλιξη όλων των υπολειμμάτων των ναζιστικών καθαρμάτων που καταδικάστηκαν αμετάκλητα και με απαγόρευση αναγραφής και μνείας των  ναζιστικών συμβόλων, από το Διεθνές Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, που κατόρθωσαν να εισέλθουν στην Ελληνική Βουλή σαν νόμιμο κόμμα και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Και είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε υπόδειξη απαγόρευσης της λειτουργίας του ή έξωσής του από το Κοινοβούλιο. Αντίθετα, η τηλεόραση, ιδιαίτερα η κρατική , θα έπρεπε να προβάλλει τις ύβρεις, τις χειρονομίες και τις ζωώδεις πράξεις αυτών των ανθρώπων που υπέκλεψαν την ψήφο των ταλαιπωρημένων από την φτώχεια και τρομοκρατία, συμπατριωτών μας πους ανέδειξαν τρίτο κόμμα. 

 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Sarakine επειδή ποσταρες εσύ είπα να ποστάρω και εγώ μήπως οδηγηθεί η συζήτηση σε νέα δεδομένα. Δεδομένα όχι για να υποστηρίξουμε συγκεκριμένα κάποιο κόμμα. Αλλά να δούμε συνολικά τι περνάμε σαν χώρα και που οδηγούμαστε. Να καταλάβουμε πρωτίστως ότι το πρόβλημα δεν είναι η Χ.Α. Αλλά αυτοί που την κρύβουν εσκεμμένα και την αποκλείουν από κάθε είδος συζήτησης. Και φυσικά προβάλουν μόνο αυτά που θέλουν. Και αυτό δε γίνεται μόνο για τη Χ.Α. Γίνεται ενάντια σε κάθε αξιόλογο Έλληνα πολίτη που έχει αντίθετη άποψη από το μνημόνιο.

 

Όσο δε φεύγουν οι κλέφτες και οι ψεύτες από το κοινοβούλιο τόσο θα παραμένει η Χ.Α. μέσα. Όπως επίσης θα παραμένουν στην αφάνεια οι πραγματικοί Έλληνες που μπορούν να προσφέρουν στη χώρα. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι Έλληνες πολίτες αλλά με το υπάρχον πολιτικό σύστημα παραμένουν στην αφάνεια και δε μπορούν να προβληθούν όπως πρέπει και να οδηγήσουν τη χώρα στο σημείο που της αρμόζει. 

 

ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ

Sarakine δες το παρακάτω βίντεο ολόκληρο με προσοχή χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο. Χωρίς να φοράς γυαλιά της Χ.Α. ή χωρίς να φοράς γυαλιά εναντίον της Χ.Α. Απλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση αυτουνού που κάνει τις ερωτήσεις. Και στη θέση αυτού που απαντάει βάλε όλα τα πολιτικά πρόσωπα των τελευταίων ετών που πέρασαν από το κοινοβούλιο και είχαν τα ηνία αυτής της χώρας στα χέρια τους. Μετά που θα δεις το βίντεο, διάβασε το λινκ που σε πάει στο site της Χ.Α. να δεις τι πήγαν και έκαναν.  Επίσης δες χαρακτηριστικά την ημερομηνία που έγινε Upload το βίντεο άρα εκείνες τις ημέρες έγινε και η ερώτηση. Μετά σύγκρινε την ημερομηνία που ανάρτησε η Χ.Α. στο site της τις εν λόγω φωτογραφίες, άρα μεταγενέστερα έκανε ότι έκανε.

 

ΒΙΝΤΕΟ: 

 

Λινκ: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-chrush-augh-bazei-thn-ellhnikh-shmaia-se-brachonhsides#.UWKYb6KISCo

 

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ 

1) Όσο τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα δε διώξουν τους κλέφτες και τους καταστροφείς αυτής της χώρας από τις τάξεις τους, η Χ.Α. θα ανεβαίνει

2) Όσο οι δημόσιες αρχές δε λύνουν τα προβλήματα του Έλληνα πολίτη στη πράξη, η Χ.Α. θα ανεβαίνει.

3) Όσο οι πολιτικοί δεν αφουγκράζονται τα προβλήματα του Έλληνα πολίτη, η Χ.Α. θα ανεβαίνει.

4) Οι αναφορές σε ιστορικά γεγονότα δεν αρκούν για να σταματήσουν τη Χ.Α. όταν ο πρώτος συνεργάτης και φίλος της Ελλάδας είναι η Γερμανία και το σινάφι της. 

5) Οι άμεσες πράξεις της Χ.Α. στους δρόμους της δίνουν τέτοια δύναμη που όσα αρνητικά κι αν έχει τη φέρνουν όλο και ποιο πάνω. Εγώ αυτό παρατηρώ.

 

Όσο δεν υπάρχει κράτος για να διώξει τους κλέφτες, τους ψεύτες και τους εγκληματίες, ο Έλληνας πολίτης θα προσλάβει νονούς της νύχτας για να τον προστατέψει. Κοινώς τη Χ.Α.

 

Υ.Γ. 

Επίσης θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση στο Lucky Luke. Να αλλάξεις το τίτλο του θέματος σε :: Κατάσταση Εκτάκτου ανάγκης - Η Χ.Α. εξαπλώνεται επικίνδυνα. 

Διότι φασισμός χωρίς ΠΑΣΟΚ Ν.Δ., μέρκελ, γερμανία, παπανδρέου, βενιζέλο, σαμαρά, παπαδήμο και όλους τους υπολοίπους που ψήφισαν ΝΑΙ στα μνημόνια δεν υφίσταται θέμα ολοκληρωμένης συζήτησης.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Υ.Γ. 

Επίσης θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση στο Lucky Luke. Να αλλάξεις το τίτλο του θέματος σε :: Κατάσταση Εκτάκτου ανάγκης - Η Χ.Α. εξαπλώνεται επικίνδυνα. 

Διότι φασισμός χωρίς ΠΑΣΟΚ Ν.Δ., μέρκελ, γερμανία, παπανδρέου, βενιζέλο, σαμαρά, παπαδήμο και όλους τους υπολοίπους που ψήφισαν ΝΑΙ στα μνημόνια δεν υφίσταται θέμα ολοκληρωμένης συζήτησης.

 

Αυτά είναι δικές σας κουτοπονηράδες για να χωνέψουμε αμάσητη τη Χυρσή Αγυή. Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό όμως. Μαζί με τον τίτλο πάει πακέτο και το πρώτο ποστ. Κοντά στο νου κι η γνώση.

 

Όσο για τον αποκλεισμό που αναφέρεις, ούτε και πριν πρέπει να είσασταν παραπονεμένοι, αλλά ειδικά μετά τον Σκάι και τον Τράγκα, δεν πρέπει να έχετε κανένα παράπονο.

 

Αντιφασιστικά φιλάκια... :)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η μισή Χρυσή Αυγή καλεσμένη στην εκπομπή του Τράγκα

124965-untitled.jpg

 

Ένα ολόκληρο πάνελ με καλεσμένους μόνο εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής έστησε ο Γιώργος Τράγκας. Σίγουρα πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοτυπία του Σκάι...

 

 

 

Οι τέσσερις βουλευτές της Χρυσής Αυγής είχαν όλο το χρόνο να αναλύσουν τις απόψεις τους, χωρίς κανέναν αντίλογο. Μάλιστα, ο Χρήστος Παππάς εξαπέλυσε επίθεση κατά του Mega και αιτιολόγησε το γεγονός ότι ούρησε έξω από το κανάλι κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας, ως πράξη εξίσου καταδικαστέα με το παίξιμο ξένων τηλεοπτικών σειρών τη μέρα εθνικής μας επετείου.

 

Το στήσιμο της εκπομπής προκάλεσε – όπως ήταν αναμενόμενο – πλήθος αντιδράσεων στα social media. Και ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου σχολίασε στο Twitter: «Τέσσερα στελέχη της Χρυσής Αυγής, χωρίς πολιτικό αντίλογο, για να αποδειχθεί η απόλυτη απουσία απαντήσεων... Θλίψη».

 
 
 
 
 
 
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η μισή Χρυσή Αυγή καλεσμένη στην εκπομπή του Τράγκα

124965-untitled.jpg

 

Ένα ολόκληρο πάνελ με καλεσμένους μόνο εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής έστησε ο Γιώργος Τράγκας. Σίγουρα πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοτυπία του Σκάι...

 

 

 

Οι τέσσερις βουλευτές της Χρυσής Αυγής είχαν όλο το χρόνο να αναλύσουν τις απόψεις τους, χωρίς κανέναν αντίλογο. Μάλιστα, ο Χρήστος Παππάς εξαπέλυσε επίθεση κατά του Mega και αιτιολόγησε το γεγονός ότι ούρησε έξω από το κανάλι κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας, ως πράξη εξίσου καταδικαστέα με το παίξιμο ξένων τηλεοπτικών σειρών τη μέρα εθνικής μας επετείου.

 

Το στήσιμο της εκπομπής προκάλεσε – όπως ήταν αναμενόμενο – πλήθος αντιδράσεων στα social media. Και ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου σχολίασε στο Twitter: «Τέσσερα στελέχη της Χρυσής Αυγής, χωρίς πολιτικό αντίλογο, για να αποδειχθεί η απόλυτη απουσία απαντήσεων... Θλίψη».

 
 
 
 
 
 
ΜΕ "ΘΡΑΣΟΣ 1000 ΠΙΘΗΚΩΝ" ΚΑΤΑ ΣΚΑΪ ΛΟΓΩ ΧΑ
 
  21  

PASOKENDL.jpg

Μαθημένο το ΠΑΣΟΚ στην λογοκρισία που ασκoύσε στα ΜΜΕ τα χρόνια της "σοσια-ληστρικής" εξουσίας του, τώρα θέλει να επιβάλλει πάλι λογοκρισία στα ΜΜΕ με αφορμή τη χθεσινή εκπομπή του Γιώργου Τράγκα στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, με αφιέρωμα στην Χρυσή Αυγή.

Και εξέδωσε  ανακοίνωση με την οποία ... καταδικάζει το δημοσιογράφο αλλά και το σταθμό, ζητά δε την παρέμβαση των θεσμοθετημένων οργάνων! Αντί να λένε ευχαριστώ στον Θεό που δεν βρίσκονται όλοι στον Κορυδαλλό και το κόμμα δεν έχει κηρυχθεί στην παρανομία, όπως τα κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ...

Αναλυτικά, στην ανακοίνωση τονίζεται: «Χθες ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ έκανε την επιλογή να μεταδώσει εκπομπή προβολής της Χρυσής Αυγής και των πρακτικών της, με εμψυχωτή τον Γιώργο Τράγκα.

Δεν επρόκειτο για εκπομπή πολιτικού διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς, ούτε για συνέντευξη με δημοσιογραφική αντίκρουση, αλλά για τηλεοπτικό «στήσιμο» σε βάρος της δημοκρατικής νομιμότητας, για πράξη ουσιαστικού εγκωμιασμού της ναζιστικής βίας.

Δεν περιμέναμε ότι η συνεχής διολίσθηση στον λαϊκισμό, τη δημαγωγία και τη μονομέρεια πολλών εκπομπών του ΣΚΑΪ θα έφτανε στο σημείο αυτό.

Δημοκρατική ευθύνη δεν έχουν μόνο οι πολιτειακοί θεσμοί και τα όργανα του κράτους, αλλά και η κοινωνία των πολιτών, πρωτίστως δε τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν στο πλαίσιο του άρθρου 15 του Συντάγματος.»

 

Θράσος...

 

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

O Γερμανόφιλος Λούκυ Λούκ που έχει κάνει σημαία του και banner του και αυτός όπως και τα αφεντικά στα οποία υπακούει σήμα του  στο forum, το σήμα του Γερμανικού αδελφικού του κόμματος κατηγορεί για ναζισμό τη Χρυσή αυγή. Ναζισμό δηλαδή Γερμανικό εθνικισμό, δηλαδή η Χ.Α. προασπίζεται τα συμφέροντα του Γερμανικού έθνους. Μάλιστα,μάλιστα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας.   Και να το link του google παρακάτω μας δείχνει ποιος έχει δεσμούς με Γερμανία και ποιος σταλινοτσολιάς εξυπηρετεί συμφέροντα παγκοσμιοποίησης υιοθετώντας κοινά σύμβολα με τα διεθνή αφεντικά του.  Die Linke είναι το μαγαζάκι σου συνάδελφε ?

 

https://www.google.gr/search?hl=el&gs_rn=8&gs_ri=psy-ab&tok=XQ-6tQHa-fy4HJ17xzrLow&cp=5&gs_id=m&xhr=t&q=die+linke&safe=off&bav=on.2,or.r_cp.r_qf.&bvm=bv.44770516,d.ZWU&biw=1137&bih=721&um=1&ie=UTF-8&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=D2FiUfMdwsPsBoO4gIAM

 

Άρε φουκαράδες, έχετε χάρη που έχω αναλωθεί στη βιοπάλη και σας έχω αφήσει να αλωνίζετε εδώ μέσα. Γατάκια....

Δεν θα σας είχε χωρέσει ο τόπος... 

 

Όχι όχι η χρυσή αυγή προασπίζεται τα συμφέροντα της Ελλάδος....ανάθεμα αν η μάζα τέτοιων "κινημάτων" ξέρει τι υποστηρίζει και τι κάνει.

Ο καλύτερος από αυτούς είναι κάποιος απελπισμένος συνάνθρωπος που απλά έχει χαθεί.

Ρε συ Vats πατάς καλά ρε φίλε? 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ 

1) Όσο τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα δε διώξουν τους κλέφτες και τους καταστροφείς αυτής της χώρας από τις τάξεις τους, η Χ.Α. θα ανεβαίνει

2) Όσο οι δημόσιες αρχές δε λύνουν τα προβλήματα του Έλληνα πολίτη στη πράξη, η Χ.Α. θα ανεβαίνει.

3) Όσο οι πολιτικοί δεν αφουγκράζονται τα προβλήματα του Έλληνα πολίτη, η Χ.Α. θα ανεβαίνει.

4) Οι αναφορές σε ιστορικά γεγονότα δεν αρκούν για να σταματήσουν τη Χ.Α. όταν ο πρώτος συνεργάτης και φίλος της Ελλάδας είναι η Γερμανία και το σινάφι της. 

5) Οι άμεσες πράξεις της Χ.Α. στους δρόμους της δίνουν τέτοια δύναμη που όσα αρνητικά κι αν έχει τη φέρνουν όλο και ποιο πάνω. Εγώ αυτό παρατηρώ.

 

Όσο δεν υπάρχει κράτος για να διώξει τους κλέφτες, τους ψεύτες και τους εγκληματίες, ο Έλληνας πολίτης θα προσλάβει νονούς της νύχτας για να τον προστατέψει. Κοινώς τη Χ.Α.

Αγαπητέ συνάδελφε, σου απαντώ , επειδή είμαι υπέρ του διαλόγου. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι είναι έξυπνη η τακτική σου για να προβάλεις τα προπαγανδιστικά φιλμάκια της Χ.Α. Και πραγματικά εντυπωσιακό το ότι από όλο το κείμενό μου, προβάλλεις μόνο αυτό που είναι η ουσία της Δημοκρατίας, ενώ παράβλεψες εσκεμμένα όλο το υπόλοιπο, δίνοντας την εντύπωση ότι η Χ.Α. τρέφεται από το "σάπιο" πολιτικό μας πολίτευμα, ακριβώς την αιτία που επικαλέσθηκε ο Παπαδόπουλος για να βάλει την χώρα στην εφτάχρονη κατάψυξη. Σου συνιστώ να δεις και τα άλλα θέματα στο ίδιο το βίντεο από την Βουλή και θα βρεις πολλές απαντήσεις. Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της Χ.Α. με τις εθνικιστικές κορώνες τους, προσπαθούν να μετατρέψουν τον χαμό των τριών παλικαριών σε σύμβολό τους. Η ιστορία θα γράψει τον πραγματικό λόγο που χάθηκαν αυτά τα παιδιά εκείνη την νύχτα, και θα μάθεις και συ ότι καμιά σχέση δεν είχε με τις αθλιότητες που μας σερβίρουν σήμερα αυτοί για τους οποίους επαναλαμβάνω την τελευταία παράγραφο από το κείμενό μου, στο οποίο αναφέρθηκες και κλείνω εδώ.

 

 

Δεν μίλησα τόσο καιρό και γνωρίζω πολύ καλά τις αντιδράσεις που θα ακολουθήσουν, αλλά είναι καιρός να τους δούμε όπως πραγματικά είναι : ένα συνονθύλευμα ανεγκέφαλων, ανερμάτιστων, και με ζωώδη ένστικτα , διπόδων που φόρεσαν τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού. Και αυτήν την εικόνα πρέπει να δείξουμε στα παιδιά μας, για να καταλάβουν με ποιους έχουν να κάνουν. Εκεί, λοιπόν, στην πηγή τους, χτυπήστε τους με τα ίδια τους τα όπλα, την προπαγάνδα τους, αποδείχνοντας το ψεύδος και την συκοφαντία . 

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εδώ ο κόσμος καίγεται, ήρθε το ΔΝΤ και έβαλε τη σημαία του στην Ελλάδα και κάποια αριστερά κομματόσκυλα (τα ορφανά του Τσαουσέσκου και του σφαγέα Στάλιν)  πιστά στον αφέντη τους βλέπουν τον κίνδυνο στη Χ.Α.

 

Ύπνος βαθύς. Σας αφήνω στη μακαριότητά σας. Για άλλη μια φορά μετρηθήκατε, ζυγισθήκατε και βρεθήκατε ελλιπείς.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Άρε φουκαράδες, έχετε χάρη που έχω αναλωθεί στη βιοπάλη και σας έχω αφήσει να αλωνίζετε εδώ μέσα. Γατάκια....

Δεν θα σας είχε χωρέσει ο τόπος... 

post-30105-0-27922300-1365444696_thumb.j

 

 

 

Και προσοχη μη τις διαβασεις τσαμπα και ερθουν τα ΓΑΤΑΚΙΑ ΜΕ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΚΙΣΟΥΝ.

 

 

 

Ελενη

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται για χάρη των πραχτικών της συνεπειών. Σαν παράδειγμα αλήθειας με καμιά, ή με καμία σωστή πραχτική συνέπεια μπορεί να μας χρησιμέψει ή πλατιά διαδεδομένη άποψη πως σε ορισμένες χώρες επικρατούν άσχημες συνθήκες που αίτια τους έχουν τη βαρβαρότητα. Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι ένα κύμα βαρβαρότητας που ξέσπασε σε μερικές χώρες με τη δύναμη στοιχείου της Φύσης.

Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι μια καινούργια, τρίτη δύναμη που στέκεται δίπλα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό (και πάνω απ’ αυτούς)· όχι μονάχα το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά κι ο καπιταλισμός θα μπορούσε, και μετά τη γένεση του κινήματος αυτού να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς το φασισμό.

Η παραπάνω άποψη είναι βέβαια φασιστική, αποτελεί υποχώρηση μπροστά στο φασισμό. Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δε μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.

Πως λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πως να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιόνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. ∆εν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προ-τού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ότι άλλες. Εκεί ή δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις· σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δε μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία.

Μερικές χώρες, που δεν το ‘χουν ακόμα αναγκαίο να παρατήσουν για χάρη των βάρβαρων μονοπωλίων ακόμα και τις τυπικές εγγυήσεις του κράτους δικαίου όπως και απολαύσεις σαν την τέχνη, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, ακούνε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τους φιλοξενούμενους τους να κατηγορούν την πατρίδα τους για την εγκατάλειψη τέτοιων αγαθών, μια κι ελπίζουν έτσι να βρουν πλεονεκτήματα για τους πολέμους που περιμένουν. Να πει κανείς πως την αλήθεια τάχα τη βρήκαν όσοι φωνάζουν λόγου χάρη: λυσσασμένο αγώνα κατά της Γερμανίας, «γιατί αυτή είναι τώρα ή αληθινή πατρίδα του κάκου, το παράρτημα της κόλασης, το κατάλυμα του Αντίχριστου»; Μάλλον θα πρέπει να πούμε πως πρόκειται για ανόητους, ανήξερους και βλαβερούς ανθρώπους. Γιατί απ’ αυτές τις φλυαρίες συμπέρασμα βγαίνει πως αυτή ή χώρα πρέπει να σβήσει απ’ το χάρτη. Ολόκληρη, μ’ όλους της τους ανθρώπους - τα αέρια δεν ξεδιαλέγουν τους υπαίτιους όταν σκοτώνουν.

Ό επιπόλαιος άνθρωπος που δεν ξέρει την αλήθεια εκφράζεται με γενικότητες, παχιά λόγια κι αοριστίες. Φλυαρεί για «τους» Γερμανούς, κλαψουρίζει για «το» κακό, κι εκείνος που τον ακούει, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ν’ αποφασίσει να πάψει να είναι Γερμανός; Θα εξαφανιστεί η κόλαση αν εκείνος είναι καλός; Κι οι κουβέντες για τη βαρβαρότητα που αιτία έχει τάχα τη βαρβαρότητα, τέτοιας λογής είναι. Λένε πως αιτία της βαρβαρότητας είναι ή βαρβαρότητα, κι η βαρβαρότητα πολεμιέται με την εξημέρωση των ηθών, που τη φέρνει ή μόρφωση. Όλ’ αυτά είναι γενικολογίες πέρα για πέρα, διατυπώσεις καμωμένες όχι για χάρη των πραχτικών συνεπειών, όπως θα ‘πρεπε· κατά βάθος είναι λόγια που δεν απευθύνονται σε κανέναν.

Τέτοιες αναλύσεις δείχνουν μόνο λίγους κρίκους απ’ όλη την αλυσίδα των αίτιων και παρασταίνουν τις κινητήριες δυνάμεις σαν τάχα ακατανίκητες. Τέτοιες αναλύσεις είναι όλο σκοτάδι, σκοτάδι που κρύβει τις δυνάμεις εκείνες που ετοιμάζουν την καταστροφή. Λιγάκι φως, και να που προβάλουν άνθρωποι σαν αίτιοι των καταστροφών! Γιατί ζούμε σε μια εποχή όπου το μέλλον του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος.

Ό φασισμός δεν είναι καμία φυσική καταστροφή που εξήγηση της να έχει τη «φύση» του ανθρώπου. Αλλά και στις φυσικές ακόμα καταστροφές υπάρχουν τρόποι παρουσίασης αντάξιοι του ανθρώπου· είναι αυτοί που κάνουν έκκληση στην αγωνιστική του δύναμη.

Μετά από ένα μεγάλο σεισμό που κατάστρεψε τη Γιοκοχάμα, έβλεπε κανείς σε πολλά αμερικάνικα περιοδικά φωτογραφίες εκτάσεων με ερείπια. Από κάτω έγραφε: «Steel stood» (το ατσάλι κράτησε). Και πραγματικά, αυτός που στην πρώτη ματιά είχε δει μονάχα συντρίμμια, έβλεπε τώρα, με οξυμένη την προσοχή απ’ αυτά τα λόγια, πως μερικά μεγάλα κτίρια είχαν σταθεί. Απ’ όλες τις περιγραφές ενός σεισμού, ασύγκριτα οι πιο σημαντικές είναι των μηχανικών, που υπολογίζουν τους κραδασμούς του εδάφους, τις ωθήσεις, τη θερμότητα που αναπτύσσεται και τα παρόμοια, και που οδηγούν μ’ αυτό τον τρόπο σε κατασκευές που αντιστέκονται στο σεισμό. Όποιος θέλει να περιγράψει το φασισμό και τον πόλεμο, τις μεγάλες καταστροφές που δεν είναι φυσικές καταστροφές πρέπει να πει μια πραχτική αλήθεια. Πρέπει να δείξει πως πρόκειται για καταστροφές, που τις ετοιμάζουν ενάντια στις τεράστιες ανθρώπινες μάζες των εργαζομένων χωρίς δικά τους μέσα παραγωγής, οι ιδιοκτήτες ακριβώς αυτών των μέσων παραγωγής.

Αν θέλει κανείς να γράψει μ’ επιτυχία την αλήθεια για τις κακές συνθήκες πρέπει να τη γράψει έτσι που να διακρίνονται οι, όχι αναπόφευκτες, αιτίες τους. Μιας και φάνουν τα - όχι αναπόφευκτα - αίτια, μπορούν πια να πολεμηθούν οι κακές συνθήκες.

 

Μπέρτλοτ Μπρέχτ 1935

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

IΣΩΣ ΓΙΑΥΤΟ....

 

Καπετάν Λευτεριάς και κομμουνιστές χασάπηδες Αργολίδας

 

Αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του καθηγητή πανεπιστημίου Στέλιου Περράκη «Φαντάσματα του Εμφυλίου», στο οποίο μέσα από την αναζήτηση των δολοφόνων του θείου του, Μίλτη Μελισσηνού, περιγράφει γλαφυρά το κλίμα τρόμου από τη δράση των ερυθρών χμερ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ στην Αργολίδα αλλά και στα Δεκεμβριανά:

ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Ο Καπετάν Λευτεριάς (Γεώργιος Λέκκας), που θα τον συναντήσουμε κι αργότερα σε άλλα κεφάλαια, είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα στην αφήγησή μας. Ήταν από το Γκέρμπεσι, το αρβανιτοχώρι που βρίσκεται στους λόφους κοντά στο Άργος και που σήμερα λέγεται Μιδέα. Το 1944 ήταν 29 ετών, αλλά πολύ λίγα γνωρίζουμε γι αυτόν. Ένας παλιός του σύντροφος πίστευε πως είχε υπηρετήσει ως υπαξιωματικός, στο ναυτικό ή στο στρατό. Όλες οι μαρτυρίες συμφωνούν στο ότι ήταν γενναίος και αδίστακτος. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις που γινόντουσαν στο Καρακάσι κάτω από τις διαταγές του ξεχωρίζουν για την αγριότητα και τον σαδισμό τους ακόμα και μέσα στα πλαίσια της κατοχικής Ελλάδας. ..

…Στην περίπτωση των προκρίτων των Σπετσών, τα τέσσερα θύματα βασανίστηκαν πρώτα για δυο ή τρεις μέρες στο Καρακάσι και μετά είτε τουφεκίστηκαν είτε σφάχτηκαν με μαχαίρι. Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελούσαν ο Λευτεριάς, δυο ή τρεις άνθρωποι από την ΟΠΛΑ στο Κρανίδι, και ο παλιός μας γνώριμος ο Σμυρλής (τυροκόμος από την Πρόνοια και νυν τοπικός ηγέτης της ΟΠΛΑ), που είχε έλθει από τις Σπέτσες για να λάβει μέρος στις εκτελέσεις.

kapetanlefterias.jpg

Ο σύντροφος καπετάν Λευτεριάς, στο Ναυτικό

Η ΤΙΜΩΡΙΑ

Οι απαγχονισμοί έλαβαν χώρα στις 12 Ιουνίου 1944, την τελευταία μέρα που έμειναν οι Γερμανοί στις Σπέτσες, σε μια πρόχειρη αγχόνη που στήθηκε στη Ντάπια. Μαζί με τον Οικονόμου οι Γερμανοί κρέμασαν τον Λευτεριά και τέσσερα άλλα άτομα που συνελήφθησαν μαζί του και που μάλλον ήσαν μέλη της ΟΠΛΑ ή τουλάχιστον του ΚΚΕ. Κρέμασαν επίσης και τον Αθανάσιο Κοντοβράκη, το φαρμακοποιό των Σπετσών και αρχηγό του ΚΚΕ στο νησί, τον άνθρωπο που είχε πλησιάσει η Βενετία για να σώσει τον άντρα της και που σίγουρα είχε συμμετοχή στις αποφάσεις για τις απαγωγές και εκτελέσεις των προκρίτων.

Ο απαγχονισμός του Λευτεριά ήταν ιδιαίτερα δραματικός. Προηγήθηκε ένα άγριο μαστίγωμα μ’ ένα ιδιότυπο μαστίγιο φτιαγμένο από ουρά από σελάχι, μια τιμωρία που ταιριάζει σε μια ψαράδικη κοινωνία σαν τις Σπέτσες. Ένα τέτοιο μαστίγωμα είναι πολύ οδυνηρό γιατί το δέρμα του ζώου είναι γεμάτο από αγκάθια, και είχε προφανώς σκοπό να δώσει στον Λευτεριά μια γεύση από τα βασανιστήρια που ο ίδιος έκανε στα θύματά του.

Ένας αυτόπτης μάρτυρας που ήταν 14 ετών τότε είδε και έναν από τους συγγενείς της Ασπασίας Κόχειλα να κλωτσά τον Λευτεριά, ενώ περίμενε την εκτέλεση. Παρ’ όλα τα βάσανά του, όμως, ο Λευτεριάς παρέμεινε απτόητος μέχρι το τέλος, και μάλιστα έδωσε κι ο ίδιος μια κλωτσιά στον Γερμανό δήμιο όταν του τράβηξε την καρέκλα από κάτω του για να τον κρεμάσει. Έτσι πέθανε λοιπόν ο Γεώργιος Λέκκας ή Καπετάν Λευτεριάς, ένας ιδιαίτερα σκληρός άνθρωπος ακόμα και γι’ αυτούς τους ιδιαίτερα σκληρούς καιρούς.

Δεν ήταν αυτός το πρόσωπο που έφερε την κύρια ευθύνη για τα βασανιστήρια και τις άδικες εκτελέσεις που λάμβαναν χώρα στο Καρακάσι από αυτόν κι από τους άντρες του. Αυτό ήταν άλλωστε και το συμπέρασμα στη μεταπολεμική δίκη, όπου και η υπεράσπιση και η πολιτική αγωγή συμφώνησαν ότι αυτά που έκανε γινόντουσαν ύστερα από διαταγές από τους κομματικούς του ανωτέρους. Η ευθύνη που πρέπει ίσως να του καταλογιστεί είναι για τον σαδιστικό τρόπο που εκτελούσε ορισμένα από τα θύματά του, όπως τους δυο χωροφύλακες που πιάστηκαν στις Σπέτσες και που τους άφησε να πεθάνουν από αργό και οδυνηρό θάνατο, αφού πρώτα τους έσπασε τα κόκαλα.

ΣΦΑΓΕΣ

Στις 15 Αυγούστου του 1944, ο ΕΛΑΣ κατέλαβε το Γκέρμπεσι και εκτέλεσε είκοσι τρία άτομα, μια ομαδική ανθρωποθυσία για να γιορτάσει τη νίκη του. Τα περισσότερα θύματα ανήκαν σε πέντε οικογένειες και μερικά από αυτά ήσαν μικρά παιδιά (ΑΚΝ, Υπόθεση 5-20 Νοεμβρίου 1945, απολογία Γεωργίου Παπαψωμά).

Δυο μέρες αργότερα ήλθε η ώρα και για τις Λίμνες. Το χωριό κατελήφθη από ένα μεγάλο ένοπλο τμήμα του ΕΛΑΣ, που συνοδευόταν και από ανώτερα πολιτικά στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ υπό την ηγεσία του ίδιου του υπαρχηγού του Ζέγγου, του Δημήτρη Ανδρεαδάκη ή Γκαβού. Μαζί τους ήταν κι ένα κλιμάκιο της ΟΠΛΑ από τη Νέα Κίο. Στις επόμενες τρεις ή τέσσερις μέρες εικοσιτέσσερα άτομα από τις Λίμνες θα χάσουν τη ζωή τους, με τα περισσότερα θύματα να ανήκουν, όπως και στο Γκέρμπεσι, σε τρεις ή τέσσερις οικογένειες. Ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν γυναίκες και παιδιά.

Μερικά από τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΠΛΑ, που είχαμε ήδη συναντήσει στην υπόθεση του Μίλτη Μελισσηνού και στις εκτελέσεις στην περιοχή Δίδυμα-Κρανίδι-Σπέτσες, ήσαν παρόντα και στις εκτελέσεις που έγιναν στις Λίμνες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γεώργιος Κατριλιώτης ή Καπετάν Γιώργης, το στέλεχος της ΟΠΛΑ από τη Νέα Κίο που ήταν υπεύθυνος για την αποστολή του Μίλτη και των άλλων συλληφθέντων στον τελικό τους προορισμό, και ο Δημήτρης Δημάκης, ο άνθρωπος που είχε συλλάβει τον Μίλτη έξω από το Άργος. Μεταξύ τους ήταν επίσης και δυο μέλη της ομάδας του Λευτεριά, που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τους Γερμανούς στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Μαΐου-Ιουνίου, ο Νικόλαος Σμυρλής, που όπως είδαμε είχε παίξει σημαντικό ρόλο στις εκτελέσεις των Σπετσιωτών, και κάποιος Κοσμάς Μώρος ή Καπετάν Κοσμάς, ένας σοφέρ από το Κρανίδι που ήταν κι αυτός τοπικός ηγέτης της ΟΠΛΑ και ανέλαβε τη διοίκηση του κλιμακίου της οργανώσεως στις Λίμνες. Από τους πολιτικούς ηγέτες του ΚΚΕ που έχουμε ήδη συναντήσει, παρών στις Λίμνες ήταν ο Τάκης Παπασωτηρίου, που μετέφερε την ανακοίνωση των εκτελέσεων των Σπετσιωτών προκρίτων στο νησί και που σύμφωνα με μια όχι αξιόπιστη μαρτυρία είχε δώσει τη διαταγή των εκτελέσεων του Μίλτη Μελισσηνού και των άλλων ομήρων στα Δίδυμα.

andreadakis.jpg

ο σύντροφος Γκαβός

Οι εκτελέσεις στις Λίμνες έγιναν ύστερα από προσεκτική προετοιμασία, και η όλη διαδικασία έμοιαζε πολύ με μακάβρια θεατρική παράσταση του είδους Grand Guignol, οργανωμένη και σκηνοθετημένη από τον Γκαβό με τη βοήθεια και άλλων μελών του ΚΚΕ. Η παράσταση άρχισε με μια συγκέντρωση μπροστά στην εκκλησία του χωριού, στην οποία ο Γκαβός και ο Παπασωτηρίου εκφώνησαν σύντομους αλλά βίαιους λόγους, στους οποίους παρομοίαζαν το χωριό με ένα χωράφι γεμάτο αγκάθια που έπρεπε να ξεριζωθούν για να μπορέσει να καλλιεργηθεί. Αυτή η συμβολική παρομοίωση, στην οποία φαίνονταν καθαρά οι δασκαλίστικες καταγωγές των δύο ομιλητών, αποδείχτηκε προοίμιο για το όργιο αίματος που ακολούθησε.

Η παράσταση άρχισε με ένα λιντσάρισμα στην πλατεία του χωριού που έμοιαζε πολύ με την εκτέλεση του καπετάν Ρήγα δυο εβδομάδες νωρίτερα στο Ναύπλιο. Το θύμα ήταν ένας βοσκός που είχε κατηγορηθεί ότι είχε προδώσει τους συγγενείς ορισμένων χωριανών που είχαν εκτελεσθεί από τους Γερμανούς. Οι πολιτικοί ηγέτες παρότρυναν τον κόσμο να τον τιμωρήσει όπως του άξιζε. Ένας όχλος από Λιμνιάτες άρχισαν τότε να ξυλοκοπούν τον βοσκό, που στο τέλος δέχθηκε τη χαριστική βολή από ένα στέλεχος του ΚΚΕ στο χωριό, που είπε στη δίκη του ενάμισι χρόνο αργότερα ότι το έκανε για να του συντομεύσει τα βάσανα.

Αυτή η μεμονωμένη εκτέλεση ήταν μόνο το ορεκτικό για την κεντρική σκηνή του δράματος, που έλαβε χώρα τις επόμενες μέρες. Προηγήθηκαν ομαδικές δίκες των υποτιθεμένων «προδοτών», που έγιναν μπροστά σε μια αναγκαστική συνεδρίαση όλων των κατοίκων του χωριού. Για να μην υπάρξουν παρατράγουδα, ένας από τους πολιτικούς υπεύθυνους είπε στους συγκεντρωμένους ότι όποιος τολμήσει να μιλήσει για να υπερασπισθεί τους κατηγορουμένους θα συμμερισθεί την τύχη τους. Κάτω από τέτοιες συνθήκες η ενοχή των κατηγορουμένων δεν χρειαζόταν άλλες αποδείξεις εκτός από τα λόγια της κομματικής ηγεσίας. Είκοσι τρία άτομα κηρύχτηκαν έτσι ένοχοι προδοσίας και κλείστηκαν σε μια αυτοσχέδια φυλακή για να περάσουν τη νύχτα.

Πρωί πρωί την άλλη μέρα ο Καπετάν Κοσμάς πήρε τους κατάδικους με ένα μεγάλο κλιμάκιο της ΟΠΛΑ και προχώρησε προς την ύπαιθρο έξω από το χωριό. Η αποστολή περιλάμβανε και δυο άτομα που ήσαν χασάπηδες στο επάγγελμα στην ιδιωτική τους ζωή, και που μπορούσαν εύκολα να μεταφέρουν την τέχνη τους από τα τετράποδα στα δίποδα ανθρώπινα ζώα. Αυτοί οι δυο, ένας χασάπης από το Άργος ονόματι Δημήτρης Κούρος και ο παλιός μας γνωστός ο Κώστας Χαύτας, θα έπαιζαν το ρόλο δημίων στις εκτελέσεις που θα γινόντουσαν με μαχαίρι, το σήμα κατατεθέν της ΟΠΛΑ.

Έτσι κι έγινε. Δεκαεννέα από τα θύματα οδηγήθηκαν έξω από το χωριό, όπου σφάχτηκαν με χασαπομάχαιρα από τους δυο εκτελεστές, και τα πτώματά τους θάφτηκαν πρόχειρα στα χωράφια, όπου οι συγγενείς τους έκαναν δυο μήνες για να τα βρουν. Τους υπολοίπους τέσσερις, έναν πατέρα με τους τρεις γιους του, τους οδήγησε ο Κοσμάς σε ένα γειτονικό χωριό, το Αγιονόρι, όπου πάλι οι πολιτικοί καθοδηγητές τους κατηγόρησαν ότι είχαν προδώσει εκτελεσθέντες συγγενείς των χωριανών στους Γερμανούς. Ακολούθησε το λιντσάρισμα από τον όχλο, τον οποίον πάλι παρότρυναν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ…»

ΚΑΠΕΤΑΝ-ΓΡΑΒΙΑΣ

Το πιο σημαίνον από τα πολιτικά στελέχη του ΚΚΕ που δικαζόταν για τις εκτελέσεις που είχαν γίνει στις Λίμνες ήταν ο Ανδρέας Φρούσιος, ένας νέος τριάντα δύο ετών από τη Νεμέα, παλιός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που πιθανώς να γνώριζε τον Μίλτη Μελισσηνό. Ο Φρούσιος, που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Γραβιάς, ήταν γραμματέας της επιτροπής του ΕΑΜ Αργολίδας. Στη θέση του αυτή ήταν προϊστάμενος ανθρώπων που δεν ήσαν στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, και υποτίθετο ότι δεν ανήκε στην οργανωτική δομή του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα, ήταν αφοσιωμένος στο κόμμα και είχε ως κύριο ρόλο την καθοδήγηση του ΕΑΜ σύμφωνα με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ. Έτσι, η θέση του θα πρέπει να ήταν αμέσως κάτω από τον Ζέγγο στην κομματική ιεραρχία της Αργολίδας.

Αυτά που είχε να πει ο σύντροφος Γραβιάς είναι ενδιαφέροντα γιατί απηχούν τις θέσεις του ΚΚΕ απέναντι στα γεγονότα του καλοκαιριού του 1944. Όπως δήλωσε, μερικά χωριά στην Αργολίδα -ανέφερε το Χέλι, τον Αχλαδόκαμπο και το Κουτσοπόδι- είχαν αποσκιρτήσει από το ΕΑΜ, είχαν συμμαχήσει με τα Τάγματα Ασφαλείας και είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς για να πολεμήσουν το ΕΑΜ. Ο ίδιος ο Γραβιάς είχε προσπαθήσει να διαπραγματευτεί μαζί τους, αλλά χωρίς επιτυχία. Ένα μέρος από την κατάθεσή του αξίζει να παρατεθεί ακέραιο, όπως εμφανίζεται στα πρακτικά της δίκης:

«Μέχρις Ιουνίου δεν είχαμε κάμει εκτελέσεις εκτός των αποδεδειγμένων προδοτών. Τα πράγματα έφθασαν στο σημείο που έφθασαν και αναγκαστήκαμε να δράσουμε δυναμικά και να χτυπήσουμε κάθε χωριό που σήκωσε κεφάλι. ...Τους αντιδραστικούς δεν τους σκοτώναμε. Σκοτώναμε τους προδότες μόνο».89

Η πρώτη φράση της προηγούμενης παραγράφου είναι βέβαια ψέμα, όπως είδαμε στην υπόθεση των Σπετσών. Το ίδιο και η τελευταία, η οποία άλλωστε αναιρείται από την προηγούμενη φράση, στην οποίαν ο Γραβιάς λέει την αλήθεια: το ΕΑΜ χτυπούσε κάθε χωριό που αρνιόταν να δεχθεί την κυριαρχία του. Η έκφραση «σήκωσε κεφάλι» που χρησιμοποιεί ο Γραβιάς είναι βέβαια η ίδια που θα χρησιμοποιούσε ένας πασάς στην εποχή της Τουρκοκρατίας για να χαρακτηρίσει μια εξέγερση των ραγιάδων, και προδίνει ακούσια την ιδέα που είχε ο ομιλητής για την εξουσία του ΕΑΜ. Έτσι, λοιπόν, οι ΕΑΜικές επιθέσεις ενάντια στα χωριά δεν γινόντουσαν επειδή η διαγωγή τους ήταν προδοτική, υπό την έννοια ότι βοηθούσαν τους Γερμανούς. Απλούστατα το ΕΑΜ ήθελε να αποκαταστήσει την εξουσία του, και όποιος την αρνιόταν χαρακτηριζόταν «προδότης». Τα όπλα που είχαν πάρει από τους Γερμανούς και τα Τάγματα, τα χωριά που είχαν «σηκώσει κεφάλι», δεν είχαν άλλο σκοπό από το να εμποδίσουν την επανεγκατάσταση της ΕΑΜικής κυριαρχίας. Οι επιθέσεις και οι σφαγές που ακολούθησαν είχαν λοιπόν για μόνο σκοπό να εξασφαλίσουν ώστε το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που εξουσίαζε, να παραμείνει η μόνη ένοπλη δύναμη στην Πελοπόννησο μετά την απελευθέρωση.

ΑΓΙΟΝΟΡΙ

spacer.gifagionori.jpg

Δείτε την φωτογραφία στο κανονονικό της μέγεθος και παρατηρήστε τη σφαγή ολόκληρων οικογενειών μαζί με τα παιδάκια τους.

Γενοκτονία, Φρίκη και Τρόμος, που κάποιοι την έκρυψαν απο τον Ελληνικό λαό μετατρέποντας τον σε κουμμουνισμένο όχλο.

 

 

Ελενη

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...