Προς το περιεχόμενο

Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός; Ο νόμος Τοκβίλ


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Ο νόμος Τοκβίλ - μέρος α': Τις εξεγέρσεις τις γεννάει η πρόοδος

9780300108033.jpg

Alexis de Tocqueville, 1805-1809 [1]

Μια κοινωνία φθείρεται τόσο περισσότερο, όσο περισσότερα προβλήματα επιλύει και η μακροζωία της τόσο περισσότερο εξασφαλίζεται όσα λιγότερα επιλύει. Μια περίφημη ενέργεια του Τοκβίλ – και σ’ αυτήν την περίπτωση η μεταγενέστερη ιστορία τον δικαίωσε – είναι το ότι παρατήρησε ότι μια κοινωνία μάχεται τόσο περισσότερο εναντίον της εξουσίας, όσο το επίπεδο ικανοποιήσεως των αναγκών της είναι περισσότερο υψηλό.

Με άλλα λόγια, οι διεκδικήσεις γίνονται περισσότερο επιθετικές όταν έχουν ήδη στεφθεί από μεγάλη επιτυχία, και κυρίως όταν η ελπίδα να κατακτηθούν συνεχώς μεγαλύτερα πλεονεκτήματα δεν φαίνεται μάταιη, γεγονός το οποίο προϋποθέτει μια ουσιώδη εμπειρία ευημερίας και ελευθερίας …

Εν ολίγοις δεν είναι η στασιμότητα και η οπισθοδρόμηση που γεννούν τις εξεγέρσεις, αλλά η πρόοδος, επειδή αυτή δημιούργησε τα αγαθά, χάρη στα οποία οι εξεγέρσεις δεν είναι πια μάταιες.

Αυτός ο «νόμος» του Τοκβίλ χρειάζεται μια μικρή παραλλαγή, επειδή φυσικά υπάρχουν εξεγέρσεις που ξεκινούν από την αθλιότητα, αν και, ιδίως στον τρίτο κόσμο, οι επαναστάσεις συχνά αρχίζουν με την έναρξη του εκσυγχρονισμού και της βελτιώσεως και από την πεποίθηση ότι υπάρχουν τα μέσα για να ζήσει ο κόσμος καλύτερα. Οφείλουμε όμως να παραδεχθούμε ότι ο νόμος μοιάζει περισσότερο έγκυρος, όσο οι κοινωνίες είναι πιο περίπλοκες και συνομιλούν χωρίς φόβο με ένα κράτος και μια διοίκηση που είναι υπερτροφικά, που θεωρούνται ή είναι αποτελεσματικά και αγκυροβολημένα στη δημοκρατική παράδοση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο νόμος απαιτεί να μπορεί η πολιτική θέληση της κοινωνίας να αντιπαρατεθεί στο κράτος, δηλαδή στην πραγματικότητα να γίνει πιο ισχυρή από αυτό …

Jean-FrancoisRevel, Πως οι δημοκρατίες εξαφανίζονται (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΡΩΕΚΔΟΤΙΚΗ, 1984, σελ. 27-28).

Πηγή: http://axia-logou.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7088.html

__________________

[1] Γάλλος ιστορικός και πολιτικός, ο Alexis de Tocqueville γεννήθηκε στο Παρίσι το 1805 και πέθανε στις Κάννες το 1859. Μέλος του Δικαστικού Σώματος, στα χρόνια της Παλινόρθωσης της Μοναρχίας, επιφορτίστηκε από την κυβέρνηση με τη μελέτη του σωφρονιστικού συστήματος των ΗΠΑ. Το ταξίδι του στις ΗΠΑ κατέληξε στη συγγραφή του μνημειώδους έργου του "De la democratie en Amerique" (1835-1840) [στα ελληνικά: "Η δημοκρατία στην Αμερική", μτφρ.: Μπάμπης Λυκούδης. εισ.: Γιώργος Μανιάτης, εκδόσεις Στοχαστής]. Το έργο αυτό εξακολουθεί να θεωρείται, και μάλιστα στην Αμερική, η πλέον διεισδυτική και προφητική ανάλυση του αμερικανικού πολιτισμού.

Ακαδημαϊκός (1841), βουλευτής και στη συνέχεια υπουργός Εξωτερικών (1849), αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή το 1851, μετά το πραξικόπημα του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, και αφιέρωσε τη ζωή του στη συγγραφή ιστορικών μελετών με αποκορύφωμα το άλλο περίφημο έργο του "L' ancien regime et la revolution (1856). Πεπεισμένος ότι η δημοκρατική ιδέα, δηλαδή η ισότητα, αποτελεί αναπόφευκτο γεγονός που σηματοδοτεί το οριστικό τέλος της αριστοκρατίας από την οποία ο ίδιος προερχόταν, ο Τοκβίλ προσπάθησε να βρει τους τρόπους με τους οποίους η ελευθερία θα μπορούσε να συνδυαστεί με τη δημοκρατία. Για τον Τοκβίλ, από τη δημοκρατία μπορεί να προκύψει ένας φοβερός κίνδυνος· είναι δυνατόν, στο όνομα της λαϊκής βούλησης, το Κράτος να συντρίψει κάθε ελευθερία. Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος δεσποτισμού της πλειοψηφίας εις βάρος των μειοψηφιών απαιτούνται μέτρα ταυτοχρόνως πολιτικά (αποκέντρωση, ελευθερία του Τύπου, ενίσχυση των τοπικών ελευθεριών), κοινωνικά (ανάπτυξη των σωματείων) και νομικά (ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας). Η επιχειρηματολογία του Τοκβίλ, η οποία στηρίζεται στη μελέτη των ιστορικών γεγονότων, ακολουθεί μια μέθοδο που θυμίζει τον Μοντεσκιέ, με τον οποίο ο Τοκβίλ συγγενεύει χάρη στην αυστηρά επιστημονική λογική του αλλά και στο λιτό και σαφές ύφος του.

(Λεξικό "Le Petit Robert").

Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/33494/Alexis_de_Tocqueville .

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • Απαντήσεις 76
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Ο νόμος Τοκβίλ- μέρος β': Μεταξύ επιβίωσης και ανατροπής: το μάθημα του Τοκβίλ

του Νικ.Σεβαστάκη, Καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.

Σε ένα γράμμα του από τον πρώτο καιρό της εξουσίας του «Ναπολέοντος του Μικρού» –κατά τον σαρκαστικό χαρακτηρισμό του Ουγκώ για τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα τον Τρίτο–, ο Τοκβίλ σημειώνει: «Σχεδόν ποτέ δεν σπάμε ένα καθεστώς πραγμάτων όταν αυτό βρίσκεται στην πιο μισητή του φάση, αλλά όταν, αρχίζοντας κάπως να βελτιώνεται, επιτρέπει στους ανθρώπους να αναπνέουν, να σκέφτονται, να επικοινωνούν τις σκέψεις τους και να μετρούν την έκταση των δικαιωμάτων και των δυστυχιών τους. Τότε λοιπόν το βάρος της κατάστασης, αν και μικρότερο, φαίνεται ανυπόφορο».[1]

Σε αυτές τις γραμμές, ο πολιτικός στοχαστής Τοκβίλ επαναλαμβάνει την υπόθεση την οποία έχει εξετάσει και στο βιβλίο του για τη Γαλλική Επανάσταση και το Παλαιό Καθεστώς. Κι εκεί υποστήριζε ότι η Επανάσταση δεν ξέσπασε στις περιοχές όπου οι «μεσαιωνικοί θεσμοί» ήταν περισσότερο ζωντανοί και ισχυροί, αλλά εκεί όπου αυτοί οι θεσμοί είχαν ήδη ξεθυμάνει: «Τα δεσμά τους έγιναν περισσότερο αβάσταχτα εκεί όπου ήταν στην πραγματικότητα λιγότερο βαριά».

Για να έλθουμε στο σήμερα, ακόμα και μετριοπαθείς φωνές όπως αυτή του Χάμπερμας αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν για τον νέο πολιτικό δεσποτισμό που διαγράφεται στην Ευρώπη. Αλλά η γενική κατεύθυνση προς την αυταρχική «δημοσιονομική διακυβέρνηση» (αυτό είναι το δικό μας είδος δεσποτισμού) συμπίπτει με την όξυνση της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, με σημαντικά προβλήματα υλικής επιβίωσης και αξιοπρέπειας για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Τα πλήγματα στους πολιτικούς θεσμούς της λαϊκής κυριαρχίας επέρχονται, με καταιγιστικούς ρυθμούς, με τις λαϊκές τάξεις και ένα μεγάλο κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων να παλεύουν με το αδιανόητο, να καταπίνουν τη βιοτική τους οπισθοδρόμηση και τη διάλυση των προοπτικών τους για εργασία και ικανοποιητική αμοιβή.

Σε αυτές τις συνθήκες καλείται κανείς να σκεφτεί την ανατροπή αυτής της πορείας και όσων την εκπροσωπούν μέσα στην πολιτική τάξη και στα άλλα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για να μην αναγνωρίζει, ακόμα και ένας φιλελεύθερος με την μη υποκριτική έννοια του όρου, για να μην βλέπει πού πάει το πράγμα: προς μια ζοφερή κατάσταση όπου κάθε δικαίωμα, κάθε μικρή ελάφρυνση της ύπαρξης θα πρέπει να συνοδεύεται από τα απαραίτητα δικαιολογητικά προς τους λογής «κομισάριους» της καπιταλιστικής εξυγίανσης. Μόνο οι δικοί μας επαρχιώτες και αφάνταστα ετεροχρονισμένοι «φιλελεύθεροι» εξακολουθούν να πίνουν νερό στο όνομα αυτής της προσαρμογής στο αδιανόητο.

Μέχρις όμως να υπάρξει η ανατροπή ή έστω η αναστροφή της πορείας, ο κόσμος πρέπει να σταθεί στα πόδια του. Από ένα σημείο και έπειτα, το να επικοινωνεί απλώς τα άγη του, να μοιράζεται τα παθήματα και τις εμπειρίες του με τους άλλους, δεν προσφέρει ανάσα στον ίδιο αλλά σε όσους κυβερνούν με την απειλή του χειρότερου. Πέρα από τη γενική απογραφή των κινδύνων και των απειλών –που βέβαια είναι χρήσιμη για να μην υπάρχουν αυταπάτες–η συγκυρία χρειάζεται την ανακούφιση της καθημερινότητας. Η ελάφρυνση των κοινωνικών δεινών μέσα από την οργάνωση της αυτοάμυνας όσων πλήττονται, μέσα από πολιτικές της αλληλεγγύης δεν είναι παραίτηση από την πολιτική ούτε αφελής και στρεψόδικος εναλλακτισμός. Συνιστά τη μοναδική δυνατότητα για να κρατηθεί ζωντανή η αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, για να μην παραδοθεί όλη η κοινωνία στον νόμο της κατάθλιψης και της συναισθηματικής αγανάκτησης στα καφενεία και στα διαδίκτυα. Τηρουμένων των αναλογιών, η έξοδος από το κράτος των νέων δεσποτισμών δεν θα έλθει αιφνιδίως με την «Επανάσταση», αφού πρώτα θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της αναμόρφωσης διά της λιτότητας και οι θεσμικές του (αντι)μεταρρυθμίσεις.

Όσοι ταυτίζουν την συνειδητοποίηση της ανατροπής με την όξυνση και την επέκταση των κοινωνικών δεινών ξεχνούν ότι ο περιορισμός και η ελάφρυνση του «δεσποτισμού» είναι ήδη η αρχή της ήττας του, η ρωγμή που μπορεί να οδηγήσει στην πτώση του. Έτσι, για παράδειγμα, πρέπει να εκτιμήσουμε πολιτικά όλες τις ενέργειες, νομικές ή κινηματικές, θεσμικές ή «πολιτικής ανυπακοής», που φανερώνουν την ένταση ανάμεσα σε έναν κοινωνικό θεσμό και στη νεοφιλελεύθερη νόρμα, ανάμεσα σε μια περιοχή του βίου και στην απόπειρα κατάληψης αυτής της περιοχής από τη «διακυβέρνηση του κράτους και των αγορών». Στο πανεπιστήμιο μπορεί να συναντήσει κανείς τέτοιες ενέργειες ακόμα και από την πλευρά ανθρώπων που δεν έγιναν ξαφνικά ριζοσπάστες, αλλά καταλαβαίνουν καλά το πού οδηγεί η αυταρχική διακυβέρνηση σε συνδυασμό με τον οικονομικό στραγγαλισμό της ανώτατης εκπαίδευσης. Και σε μια σειρά από άλλα ζωντανά μέτωπα, η προστασία του εισοδήματος και της επιβίωσης των ανθρώπων, αποκτά πια ξεχωριστή σημασία: δεν δημιουργεί, φυσικά, ελεύθερες από Μνημόνια περιοχές ούτε πραγματικές «αντιεξουσίες»· δίνει όμως το μέτρο για τη δύναμη των ανθρώπων να περιορίζουν το κόστος της κρίσης και να μην αποδέχονται το συλλογικό ακρωτηριασμό τους.

Μια τέτοια στρατηγική ανακούφισης και προστασίας δεν υποτιμά τις μικρές νίκες χάριν της φαντασίωσης του μεγάλου συντριπτικού πλήγματος στον αντίπαλο. Διατηρώντας τη θεμελιώδη πεποίθηση ότι η αρχιτεκτονική του νέου δεσποτισμού δεν επιδέχεται βελτιώσεις, ότι πρέπει δηλαδή να ανατραπεί το ίδιο το Παράδειγμα και όχι απλώς οι πιο βάναυσες όψεις του, πρέπει να προσέξουμε, παρ’ όλα αυτά, τις αντοχές των ανθρώπων, να απαντήσουμε στα επείγοντα, να φροντίσουμε τα τραύματα χωρίς να περιμένουμε πότε θα ηχήσουν οι κανονιές από το θωρηκτό Αβρόρα. Αυτή η στάση ορίζει και την πραγματική αριστερή ευθύνη πέρα και έξω από τους κήνσορες της «υπευθυνότητας» που ταυτίζουν τον ρεαλισμό με την εθελούσια παραίτηση και την νομιμοφροσύνη στους κανονισμούς του νεοφιλελεύθερου εργοστασίου, αυτού του εργοστασίου το οποίο αποτελεί τη μοναδική πρόταση των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης προς τους λαούς της.

Πηγή: "Ενθέματα", Κυριακάτικη "Αυγή", 4.12.2011:

http://enthemata.wordpress.com/2011/12/04/sevastakis-24/

[1] Επιστολή στον Pierre Freslon, στο Alexis de Tocqueville, Lettres choisies. Souvenirs, Quarto, Gallimard, Παρίσι 2003, σ. 1084.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο νόμος Τοκβίλ- μέρος γ': το απρόβλεπτο της ιστορίας

AlexisDeTocqueville2.jpg

του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου (καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Είναι απολύτως φυσιολογικό τον καιρό των Μνημονίων οι άνθρωποι των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων να διαμαρτύρονται, αφού υποφέρουν όλα όσα υποφέρουν. Και ακόμα πιο φυσιολογικό είναι να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα τερματιστεί το μαρτύριό τους.

Σε αυτήν την έκδηλη αγωνία τους δίνονται πολλές και συχνά αντιφατικές απαντήσεις. Η λαϊκή εξέγερση επίκειται, είναι μια από αυτές ή, πολύ πιο συχνά και σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αργεί υπερβολικά ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτές οι τελευταίες απαντήσεις συνοδεύονται από κατήφεια, από αυτο-οικτιρμό και από τον συνάδοντα σε τέτοιες περιπτώσεις θαυμασμό σε άλλους λαούς, οι οποίοι, τάχα μου, αντιστέκονται μαζικά ενώ οι Έλληνες έχουν σκύψει το κεφάλι και υπομένουν καρτερικά.

Τέτοιου είδους γενικευμένη απαισιοδοξία μοιάζει, όμως, να ξεχνά όλα όσα μας έχει πει σε μια συνέντευξή του ο μεγάλος ιστορικός μας Νίκος Σβορώνος για το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνικού λαού, το οποίο βέβαια δεν κατοικοεδρεύει σε κάποιο εθνικό DNA, αλλά στις ιστορικές περιπέτειες του λαού μας. Μοιάζει να ξεχνά, και αυτό είναι ακόμα πιο περίεργο, τις πλατείες, την περσινή 28η Οκτωβρίου -μια λαϊκή διαμαρτυρία που τη σημασία της ούτε την έχουμε τονίσει αρκετά ούτε την έχουμε αναλύσει- ή, τέλος, την εκτόξευση ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς από ένα περιθωριακό ποσοστό σε αυτό του πρώτου κόμματος, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας που μας πέρασε.

Δεν τα γράφω όλα τούτα για να ισχυριστώ ότι η εξέγερση είναι προ των πυλών. Τα γράφω γιατί πιστεύω ότι το μέγεθος των δοκιμασιών μας γεννάει ανάλογες προσδοκίες αντίστασης και, όταν αυτές οι προσδοκίες δεν ευοδώνονται άμεσα, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην ιστορία, τότε μαζί με όλες τις άλλες κακοδαιμονίες καιροφυλακτεί μία, από πολλές πλευρές χειρότερη από τις άλλες, η παραίτηση.

Για να προφυλαχθούμε από αυτήν την τελευταία πρέπει να κάνουμε δικό μας το μάθημα όλων των κλασικών κοινωνικών στοχαστών, ότι, δηλαδή, η Ιστορία είναι απρόβλεπτη. Ο Μαρξ στα γραπτά του δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει εκ των προτέρων το μέλλον. Και ότι μόνον η συνειδητή και κοπιώδης προσήλωση στους στόχους του και όχι οι μεγάλες αναμονές μπορούν να φέρουν αυτό το μέλλον πιο κοντά του.

Υπήρξαν περίοδοι στην ιστορία που το μέγεθος των δοκιμασιών των λαών μάς κάνει εκ των υστέρων να απορούμε πώς οι λαοί αυτοί δεν εξεγέρθηκαν, όπως υπάρχουν και άλλες στη διάρκεια των οποίων τίποτα δεν προείκαζε την εξέγερση, και όμως εκείνη ήλθε. Εξ αιτίας αυτού του παραδόξου αναπτύχθηκε μάλιστα μια ολόκληρη φιλολογία, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται όταν βυθίζονται στον πάτο του πηγαδιού, αλλά μόνον όταν, έχοντας ήδη φθάσει στον πάτο, αρχίζουν δειλά - δειλά να ανεβαίνουν. Σε μια τέτοια πορεία ανόδου, και αφού έχουν κατακτήσει κάτι, αναλογίζονται πόσα πολλά ακόμα μπορούν να κατακτήσουν και τότε ξεσηκώνονται.

Οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες ονόμασαν αυτό το παράδοξο «νόμο Τοκβίλ», προς τιμήν του στοχαστή που πρώτος περιέγραψε το εν λόγω φαινόμενο. Ακόμα πιο γλαφυρή είναι, όμως, εκείνη η κουβέντα του μυθιστοριογράφου Γκράχαμ Γκρην, όταν θέλοντας να περιγράψει την αδράνεια των ανθρώπων σε περιόδους πείνας γράφει -αναφέρω από μνήμης: «Εκείνο τον καιρό το στομάχι τους γουργούριζε τόσο δυνατά, που δεν τους ήταν μπορετό να ακούσουν οτιδήποτε άλλο».

Όλα τα παραπάνω για να τονίσω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι το μέγεθος των δοκιμασιών ενός λαού δεν σημαίνει αυτόματα συμμετρικά ανάλογη αντίδραση. Το δεύτερο, και πιο σημαντικό, είναι ότι η Ιστορία δεν προβλέπεται και εφόσον δεν προβλέπεται είναι τελείως άστοχο να τη «φορτώνουμε» με τις αναμονές μας. Γιατί η διάψευση αυτών των αναμονών γεννάει απογοήτευση και παραίτηση. Εκείνο που έχει σημασία να κάνουμε είναι να καθορίζουμε ορθολογικά τους στόχους μας και να τους ακολουθούμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσήλωση. Μόνον τότε έχουμε ελπίδες να βγούμε στην αντίπερα όχθη.

Πηγή: Αυγή της Κυριακής, 21.10.2012:

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=722357

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός;

ωραίο θέμα για να μελετήσει κανείς απόψε ....

(αν και δεν έχω internet στο σπίτι το πήρα σε usb)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εγω θα διερωτηθωετσι απλα.οντως γιατι δεν εξεγειρεται ο λαος?

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εγω θα διερωτηθωετσι απλα.οντως γιατι δεν εξεγειρεται ο λαος?

Γιατί νιώθει συνένοχος και κυρίως γιατί του λείπει αρκετή νοημοσύνη (και δεν εννοώ το IQ). Τα ζώα δεν εξεγείρονται, μόνο ακολουθούν το κοπάδι τους, άντε το πολύ να χρειαστεί και κανένα καλό μαντρόσκυλο... :rolleyes:

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εγω θα διερωτηθωετσι απλα.οντως γιατι δεν εξεγειρεται ο λαος?

Νομίζω ότι ισχύει αυτό:

"Υπήρξαν περίοδοι στην ιστορία που το μέγεθος των δοκιμασιών των λαών μάς κάνει εκ των υστέρων να απορούμε πώς οι λαοί αυτοί δεν εξεγέρθηκαν, όπως υπάρχουν και άλλες στη διάρκεια των οποίων τίποτα δεν προείκαζε την εξέγερση, και όμως εκείνη ήλθε. Εξ αιτίας αυτού του παραδόξου αναπτύχθηκε μάλιστα μια ολόκληρη φιλολογία, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται όταν βυθίζονται στον πάτο του πηγαδιού, αλλά μόνον όταν, έχοντας ήδη φθάσει στον πάτο, αρχίζουν δειλά - δειλά να ανεβαίνουν. Σε μια τέτοια πορεία ανόδου, και αφού έχουν κατακτήσει κάτι, αναλογίζονται πόσα πολλά ακόμα μπορούν να κατακτήσουν και τότε ξεσηκώνονται.

Οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες ονόμασαν αυτό το παράδοξο «νόμο Τοκβίλ», προς τιμήν του στοχαστή που πρώτος περιέγραψε το εν λόγω φαινόμενο".

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Α όλα και όλα ,

εγώ θα ήθελα να εξεγερθώ ,

αλλα δεν μπορώ διότι με ψεκάζουν

και μου ρίχνουν στο νερό μου υπνωτικό

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Φτηνές επιφανειακές ανόητες ατάκες

Δεν ξέρω αν το είπε ή αν το είπε έτσι περίπου. Γενικά δυσπιστώ σε τέτοια ρητά χωρίς πηγή και πολλές φορές αποδεικνύονται ψεύτικα. Αλλά και αλήθεια να είναι, είναι άστοχο να εκφραζόμαστε έτσι για διανοητές του 19ου αιώνα!!!

Επί της ουσίας:

«Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλουσίων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού. Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους. Ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων.

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική. Ο χριστιανισμός απέτυχε παταγωδώς να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μία κοινωνία αγάπης, όπως επαγγελόταν τουλάχιστον μέχρι τον 4ομ.Χ. αιώνα, διότι αντιλαμβάνεται την αγάπη σαν πρόβλημα καλής προαίρεσης των καλών χριστιανών, και όχι σαν πρόβλημα αλλαγής των απάνθρωπων κοινωνικών συνθηκών, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι καλός ακόμα και όταν πολύ το θέλεις, ακόμα κι όταν είσαι πράγματι καλός για να διαπιστώσεις τη θλίψη πως η καλωσύνη σου είναι σταγόνα στον ωκεανό της κακότητας, και χάνει αυτομάτως το νόημά της μέσα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο» (Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.333-4)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δεν ξέρω αν το είπε ή αν το είπε έτσι περίπου. Γενικά δυσπιστώ σε τέτοια ρητά χωρίς πηγή και πολλές φορές αποδεικνύονται ψεύτικα. Αλλά και αλήθεια να είναι, είναι άστοχο να εκφραζόμαστε έτσι για διανοητές του 19ου αιώνα!!!

Επί της ουσίας:

«Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλουσίων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού. Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους. Ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων.

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική. Ο χριστιανισμός απέτυχε παταγωδώς να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μία κοινωνία αγάπης, όπως επαγγελόταν τουλάχιστον μέχρι τον 4ομ.Χ. αιώνα, διότι αντιλαμβάνεται την αγάπη σαν πρόβλημα καλής προαίρεσης των καλών χριστιανών, και όχι σαν πρόβλημα αλλαγής των απάνθρωπων κοινωνικών συνθηκών, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι καλός ακόμα και όταν πολύ το θέλεις, ακόμα κι όταν είσαι πράγματι καλός για να διαπιστώσεις τη θλίψη πως η καλωσύνη σου είναι σταγόνα στον ωκεανό της κακότητας, και χάνει αυτομάτως το νόημά της μέσα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο» (Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.333-4)

Αντίστοιχα γιατρέ μου δεν είναι άστοχο να αναπαράγονται ρήσεις (ή "ρήσεις" )για να υποστηρίξουν θεωρητικά σημερινές επιθέσεις στην αριστερά;

(Δεν αναφέρομαι στον συνάδελφο HARYK)

ΥΓ: Ο Ραφαηλίδης ..... σταθερή αξία.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Α όλα και όλα ,

εγώ θα ήθελα να εξεγερθώ ,

αλλα δεν μπορώ διότι με ψεκάζουν

και μου ρίχνουν στο νερό μου υπνωτικό

Γι αυτό σου λέω Κίμωνα , ΤΣΙΠΟΥΡΟ μόνο !

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ο λαός δεν εξεγείρεται επειδή δεν έχει ανακαλύψει το εργαλείο αυτό που θα δημιουργήσει την σπίθα.

Μια σπίθα που θ’ ανάψει τη φωτιά.

Το εργαλείο αυτό μπορεί να είναι ένα τυχαίο γεγονός ή ένα «τυχαίο γεγονός» ή ένα τυχαίο άτομο.

Η ανάγκη για την σπίθα βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής...

Θα ήθελα να ήταν σε κατάσταση αναζήτησης...

Σαν όμως η σπίθα αυτή εμφανισθεί , η ανάγκη για ζεστασιά θα την μετατρέψει γρήγορα σε φωτιά…

Όλοι κρυώνουν...

Όλοι θέλουν να ζεσταθούν...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Εγω θα διερωτηθωετσι απλα.οντως γιατι δεν εξεγειρεται ο λαος?

Γιατί νιώθει συνένοχος και κυρίως γιατί του λείπει αρκετή νοημοσύνη (και δεν εννοώ το IQ). Τα ζώα δεν εξεγείρονται, μόνο ακολουθούν το κοπάδι τους, άντε το πολύ να χρειαστεί και κανένα καλό μαντρόσκυλο... :rolleyes:

Προσωπικώς σε αντίθεση με τον καλό και αγαπητό μας φίλο +λάκη,θα αναφέρω ελάχιστους από τους

χίλιους λόγους για τους οποίους δεν εξεγείρεται ο λαός και όποιος θέλει ας με παραξηγήσει.

1. Διότι ενώ πριν από τις τελευταίες εκλογές είχαμε νοιώσει στο πετσί μας,τι μας ετοιμάζουν οι

κυβερνήσεις του μνημονίου,εν τούτοις τους "δώσαμε" το 41% . Εδώ μη μου πείτε ότι δεν πήγε όλος ο

ενεργός πληθυσμός να ψηφίσει,διότι μεγάλο μέρος,που δεν ψήφισε ήταν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ & της

Ν.Δ,που δεν ήθελαν να ψηφίσουν γιά τον ΑΛΦΑ ή ΒΗΤΑ λόγο ΚΑΝΕΝΑ κόμα.

2. Διότι είμαστε τόσοι πολλοί οι βολεμένοι από αυτά τα δύο κόματα,που η "λογική" μας λέει ότι πάλι με

χρόνους με καιρούς,θα ξανακάνουμε "παιχνίδι" με τους ίδιους πολιτικούς και δεν θα ρισκάρουμε.

3. Διότι γνωρίζουμε αρκετούς ανθρώπους,που δεν το πιστεύαμε,ότι έχουν μεγάλο κομπόδεμα,που το

έκαναν με ύποπτο τρόπο και υπάρχει ακόμα αρκετό "λίπος" να δώσουμε απ΄αυτό,που αποθηκεύσαμε

κατ' αυτό τον τρόπο (άκοπα φυσικά).

4. Διότι πιστεύουμε οι αφελείς ότι όλες αυτές οι συμφορές,που ακολουθούν θα είναι περαστικές και ότι

η συγκυβέρνηση εργάζεται για το καλό μας και για να μην γυρίσουμε ξανά στην δραχμή,που θα μας φέρει

τον όλεθρο και την καταστροφή.

5. Διότι έτσι γαλουχηθήκαμε από τους γονείς μας και γαλουχήσαμε τα παιδιά μας,στην τακτική της μικρότερης

προσπάθειας και του βολέματος και πως τώρα να αλλάξουμε. (τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι).

6. Διότι δεν έχουμε ηγέτες να μας εμπνεύσουν. (αυτό δεν χρειάζεται καν ανάλυση).

7. Διότι όταν γίνεται ληστεία σε τράπεζα,τρέχουμε να πιάσουμε τον ληστή και χάνουμε την ζωή μας,ενώ εάν

δούμε να ληστεύουν κάποιον στον δρόμο μας αλλάζουμε πεζοδρόμιο.

8. Θα μπορούσα να βάλω άπειρα "διότι",αλλά είμαι βέβαιος ότι και σεις γνωρίζετε ότι εξέγερση συνήθως μπορεί

να γίνει ΟΧΙ όταν μας ρίξουν στην μιζέρια,αλλά όταν μας δώσει ο εργοδότης ένα μπουκάλι γάλα την ημέρα αντί

για δύο,που λέει ο κανονισμός ή μία στολή εργασίας τον χρόνο αντί για μία το εξάμηνο,όταν μας δώσει 2,5%

αύξηση αντί για 2,75%,που θέλουν οι συνδικαλιστές μας,όταν μας επιδοτήσουν κάποιο προιόν μας με 150,00

ευρώ το στρέμα αντί για 150,45 ευρώ,που θέλουμε εμείς κλπ,κλπ. Τότε θα εξεγερθούμε ,θα κλείσουμε τους

δρόμους θα ματώσουμε,θα βάλουμε τα παιδιά μας μπροστά στην διαδήλωση για να μην τολμήσουν να μας

χτυπήσουν τα ΜΑΤ και γενικά θα κάνουμε ότι περνάει από το μυαλό μας για το ασήμαντο. Τώρα που χάνουμε

τα πάντα,σιγά μην εξεγερθούμε.

Με αυτά,που γράφω,δεν θέλω να υποστηρίξω το Μακιαβελικό σύστημα συνευθύνης του "μαζί τα φάγαμε" αλλά

να δώσω μιά μικρή εξήγηση,γιατί δεν πρόκειται να ξεσηκωθούμε ότι μέτρα και να μας επιβάλλουν.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Βαγγέλη,

πως έχω την εντύπωση ότι οι πολίτες επέλεξαν αυτό που είπες μόνον επειδή δεν είχαν σε εκτίμηση κάποιον. Δεν έιχαν μια εναλλακτική...

Δηλαδή, μεταξύ του τίποτα (έτσι σκέφτηκαν, έτσι κατάλαβαν ή έτσι τους τα εξήγησαν) και του μικροσυμφέροντος, επέλεξαν το μικροσυμφέρον..

Θεωρώ..

Θεωρώ πως αν εμφανισθεί μπροστά τους η σπίθα, δηλαδή κάτι αξιόλογο (ακόμα και ελαφρώς αξιόλογο), τότε ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ με γνώμονα το μικροσυμφέρον αλλά αντίθετα ποτίσουν την ελπίδα...

Ναι αυτό θα κάνουν...

Υπάρχει μεγάλη διαφορά στις απαντήσεις μας Βαγγέλη.

Υ.Γ. Δεν σε έιδα στην κατάσταση της Φλώρινας... Πως θα λύσουμε το θέμα; ;):D

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

...Δεν θελει και πολυ φιλοσοφια :για τους ιδιους λογους που δεν εξεγειρονται οι Λ/Φ.Το forum ειναι αξιοπιστο δειγμα..!

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Βαγγέλη,

πως έχω την εντύπωση ότι οι πολίτες επέλεξαν αυτό που είπες μόνον επειδή δεν είχαν σε εκτίμηση κάποιον. Δεν έιχαν μια εναλλακτική...

Δηλαδή, μεταξύ του τίποτα (έτσι σκέφτηκαν, έτσι κατάλαβαν ή έτσι τους τα εξήγησαν) και του μικροσυμφέροντος, επέλεξαν το μικροσυμφέρον..

Θεωρώ..

Θεωρώ πως αν εμφανισθεί μπροστά τους η σπίθα, δηλαδή κάτι αξιόλογο (ακόμα και ελαφρώς αξιόλογο), τότε ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ με γνώμονα το μικροσυμφέρον αλλά αντίθετα ποτίσουν την ελπίδα...

Ναι αυτό θα κάνουν...

Υπάρχει μεγάλη διαφορά στις απαντήσεις μας Βαγγέλη.

Υ.Γ. Δεν σε έιδα στην κατάσταση της Φλώρινας... Πως θα λύσουμε το θέμα; ;):D

Να το δω και να μην το πιστέψω φίλε μου.

Υπάρχει σοβαρός λόγος,που δεν θα μπορέσω να έρθω στην εκδρομή. Στην περίπτωση,που θα

παραμείνετε στην Αθήνα είτε ερχόμενοι από το νησί είτε γυρίζοντες από την Φλώρινα και αποφα-

σίσετε να συναντηθείτε με τους συνάδελφους για κανένα ποτό ή κοψίδι ενημερώστε με.

Καλά να περάσετε.

Με αγάπη

Βαγγέλης

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Νομίζω ότι αν δει κάποιος το "δόγμα του σοκ" μπορεί να πάρει πολλές απαντήσεις γι'αυτό που συμβαίνει (και) στην Ελλάδα:

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Πώς να διεκδικήσεις πράγματα όταν προσεύχεσαι να έχεις δουλειά να βγαίνει το μεροκάματο απλά;

Θυμηθείτε την πυραμίδα του Maslow. Ο άνθρωπος πρώτα κοιτάζει να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες

και έπειτα εφόσον έχει της έχει καλύψει πάει σιγά σιγά στο επίπεδο της αυτοολοκλήρωσης.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά συμφέρουν τα μονοπώλια, διότι και κατακερματίζουν τα εργατικά δικαιώματα

τα οποία με τόσο μόχθο και αίμα είχε κατακτήσει η ανθρωπότητα αλλά και αφανίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

- ανταγωνιστές τους. Μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας και λιγότερο εργατικό κόστος.

Θέλουν να μας κάνουν Κινέζους αλλά ξεχνάνε ότι οι Κινέζοι κάνουν εξαγωγές. Αυτοί που θα βρουν τους πελάτες

όσο βρίσκονται στην εγχώρια αγορά; Ποιος θα ψωνίζει και πόσο με τους μισθούς πείνας; Θα ψωνίσουν οι μισθωτοί

οι οποίοι θα παίρνουν 200 ευρώ (και δεν θα πληρώνονται και στην ώρα τους) ή οι άνεργοι που έχουν φτάσει το 30%?

Θα πληρώνει ο αγρότης; Ο συνταξιούχος;

Αυτό που γίνεται εδώ θα πάει σιγά σιγά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Μετά θα καταργηθεί το ευρώ και η ΕΕ

να πάμε όλοι στο διάλο και να τρίβουν τα Αμερικανάκια τα χέρια τους.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Πώς ζούμε σήμερα; Πώς ζούμε εδώ και μερικές δεκαετίες;

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Ι. Η παγκοσμιοποιημένη Αγορά. Η παγκοσμιοποιημένη Αγορά καθορίζει την παραμικρή επιλογή του σύγχρονου πολίτη· η διεθνής αγορά, η αγορά των συγχωνευμένων υπερεταιριών και ομίλων, η χρηματιστηριακή αγορά. Από την τροφή ως την εκπαίδευση κι από το περιβάλλον έως την διασκέδαση. Όποια μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας δεν έχει αφετηρία και τέλος αυτή την υπερσυγκεντρωτική αγορά καταδικάζεται σε ιστορικό θάνατο.

ΙΙ. Η άυλη ζωή. Στον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς τα πάντα μεταμφιέζονται ταχύτατα σε οικονομικό μέγεθος, σε μετρήσιμο προϊόν, σε ανταλλακτική αξία. Στοιχειώδεις ανθρωπιστικές αξίες και δικαιώματα του πολίτη, καταγράφονται μόνον ως ψηφία στους οικονομικούς και στατιστικούς πίνακες. Με τη σειρά τους αυτά ενσωματώνονται στον αναπτυξιακό δείκτη των κυβερνήσεων, των κρατών, των οργανισμών και αποκτούν βαθμιαία άυλη υπόσταση. Έτσι μεταμορφωμένα παρακάμπτουν τον λαϊκό έλεγχο, «ξεφεύγουν» από τις μαζικές διεκδικήσεις, αποσυνδέονται από τις ιστορικά κατοχυρωμένες κοινωνικές ανάγκες.

ΙΙΙ. Η εικονική πραγματικότητα. Όταν οι πραγματικές ανάγκες μεταμφιέζονται στην άυλη διάστασή τους, τότε η κριτική, η παρέμβαση, η συμμετοχή, η σύγκρουση, ο ανταγωνισμός, η αλήθεια, το ψέμα, το ηθικό, το ανήθικο, το νόμιμο, το παράνομο, ελαχιστοποιούνται στην εικονική τους εκδοχή: εφόσον δίκαιο είναι αποκλειστικά το δίκαιο της τηλεόρασης ή της όποιας μεντιατικής εικόνας, το θεσμικό δίκαιο, σε όποια εκδοχή του άσπρη, μαύρη, ή γκρι, συρρικνώνεται απελπιστικά: υποβιβάζεται σε είδηση, σε εφήμερη γραφή και αναλώσιμο λόγο, σε κάτι ολότελα αλλότριο από τη θεμελιώδη κοινωνική ανάγκη που το γέννησε.

ΙV. Η πολιτιστική «εξίσωση» (american dream). Σ’ αυτή την εικονική πραγματικότητα το μέσο είναι περισσότερο από ποτέ το μήνυμα: το 90% των εικόνων που κυριαρχεί στον πλανήτη (made in U.S.A.) κυβερνά ανεξέλεγκτα τον πλανήτη. Η γλώσσα με τη μεγαλύτερη διάδοση στον πλανήτη (made in U.S.A.) κυβερνά ανεξέλεγκτα τον πλανήτη. Ιστορικές κουλτούρες και κοινωνικές συμπεριφορές ισοπεδώνονται καθημερινά η μία μετά την άλλη. Πεθαίνουν χωρίς οι χρήστες τους να το συνειδητοποιούν. Η πολιτισμική διαφορετικότητα δεν απασχολεί κανέναν. Πολίτες, ή προλετάριοι ή καταναλωτές όλου του κόσμου, παραμένουμε όλοι απελπιστικά ίσοι, δούλοι υπό την κυριαρχία της μίας εικόνας, της μίας γλώσσας και του ενός εικονικού / αγοραίου πολιτισμού.

V. Το όπιο του λαού. Δεν είναι πια η θρησκεία. Το πραγματικό όπιο, η πραγματική θρησκεία είναι, εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια, το κέρδος που παράγεται (εύκολα, γρήγορα, ανέξοδα, ανήθικα) έξω από την πραγματική οικονομία. Όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού κερδίζουν πια τη ζωή τους μέσα από πρακτικές που στο παρελθόν θα φαίνονταν απλά εγκληματικές, ανήθικες, εκβιαστικές, ληστρικές, βάρβαρες, κλπ. Και παράλληλα, όλο και πιο μεγάλες ομάδες πληθυσμού έχουν προετοιμαστεί ψυχικά και ηθικά για να (ξε)πουλήσουν τα πάντα: το σώμα τους, το περιβάλλον, τη χώρα, την πολιτιστική κληρονομιά, την ηθική, την αισθητική, τις αξίες, την κόρη τους, τη γνώση, και πριν απ’ όλα, τις ελπίδες για έναν ανθρωπινότερο κόσμο.

Γι’ αυτό και:

Ποτέ πριν στην Ιστορία η ανοχή μεγάλων ομάδων του πληθυσμού στην πολιτική διαφθορά δεν είχε συντηρήσει τόσο εύκολα την πολιτική διαφθορά.

Γι’ αυτό και:

Ποτέ πριν το μυθοποιημένο american dream, δεν είχε κατακτήσει σε τέτοια οικουμενική έκταση τη μορφή πανανθρώπινης αξίας – όσο τις δύο τρεις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από την εκφυλισμένη, μεταμοντέρνα εκδοχή του της politically correct συναίνεσης.

Γι’ αυτό και:

Ποτέ πριν η συνείδηση του πολίτη δεν είχε βιώσει τόση μοναξιά απέναντι στην αγριότητα του χρηματιστηριακού / τραπεζικού κέρδους. Δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω να διεκδικήσει, να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων μαζί σου εναντίον αυτής της αγριότητας. Επειδή κανένα κοινωνικό όραμα, καμία οικουμενική πίστη, καμία κοινωνική προσδοκία δεν σε οπλίζει πειστικά εναντίον του οικουμενικού εχθρού. Που και που ενώνεις τη φωνή σου με τις σποραδικές φωνές ευκαιριακών αγανακτισμένων που γρήγορα πνίγονται στην καταβόθρα του μεντιατικού θεάματος. Αλλά ξέρεις: Φωνή βοώντων.

Οπότε:

Ό,τι κι αν κάνω σήμερα, γνωρίζω πως αυτό: (σύμφωνα με το δεδομένο Ι) πρέπει οπωσδήποτε να είναι «ανταγωνιστικό» στην Αγορά· δεν μπορώ να κάνω πλέον κάτι επειδή με σπρώχνει μια απλή επιθυμία, μια ισχυρή πεποίθηση, μια δυνατή αγάπη, μια συγκλονιστική πίστη – ούτε καν από βιολογική ανάγκη, από απλή ανάγκη για γνώση, αλληλεγγύη, συγκίνηση, απόλαυση, ομορφιά. Αν κάνω κάτι επειδή θέλω να ικανοποιήσω κάποια από τις προηγούμενες ανάγκες, τότε: (σύμφωνα με το ΙΙ) η δραστηριότητά μου δεν θα μπορεί να μετρηθεί, να καταχωρηθεί, να εξυπηρετήσει, να «χρηματοδοτηθεί», να υπάρξει.

Αν τυχόν θελήσω να διαμαρτυρηθώ, τότε (σύμφωνα με το ΙΙΙ) θα γελοιοποιηθώ ή θα εξοντωθώ τάχιστα ως μεντιατικό θέαμα· αντιθέτως, αν θελήσω να παίξω με τους διεθνείς κανόνες του παγκοσμιοποιημένου παιχνιδιού τότε (σύμφωνα με το ΙV) θα ηττηθώ κατά κράτος από τον βομβαρδισμό του 90% της μιας εικόνας και γλώσσας. Κι ωστόσο, για να ζήσω κάπως, οφείλω να δεχθώ τον ύψιστο ρυθμιστικό κανόνα (τον V) συν τα άλλα δεδομένα της δουλείας – άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Συναινώ, άρα υπάρχω.

Τελικά (1):

Ιδού γιατί αυτά τα μυριοσυζητημένα δεδομένα της οικουμενικής ζωής δεσμεύουν τις καθημερινές μου αποφάσεις. Δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Δεν μπορώ να υποκριθώ ότι είμαι απλώς απαισιόδοξος. Δεν μπορώ να επαναλάβω ότι τα ξέρω ως πασίγνωστα και άρα να επιστρέψω ήσυχος στις βιοτικές μου έγνοιες…

Υπάρχει άραγε μια πολιτική που βλέπει τον τόπο με τα μάτια αυτών των οικουμενικών δεδομένων; υπάρχει μια πολιτική που μετατρέπει αυτά τα δεδομένα σε στρατηγική της, σε μορφές αυξημένης επαγρύπνησης και διεκδίκησης; Υπάρχει μια πολιτική που μπορεί να ιδεί πιο πέρα από τα μικροπολιτικά συμπλέγματά της; Αν δεν υπάρχει αυτή η πολιτική, τότε δεν υπάρχει καμμία άλλη που να μπορεί να ονομαστεί αριστερή, ριζοσπαστική πολιτική.

Την εποχή της άγριας κερδοθηρίας, το να διεκδικείς περισσότερο χρήμα για συνταξιούχους που παίζουν τη σύνταξή τους στο χρηματιστήριο, περισσότερο χρήμα για αγρότες που ξεπουλάνε ασυνείδητα τα πάντα, περισσότερο χρήμα για εργαζόμενους που μαραίνουν τη ζωή τους σε σαράντα διαφορετικές δουλειές για να βάλουν πλακάκια «πολυτελείας» στο μπάνιο, περισσότερο χρήμα για ανθρώπους που πληρώνουν απίθανους λογαριασμούς στα κινητά, στη μόδα και στα μπουζούκια, είναι καθαρή απάτη.

Ευλογείς με τον παρωχημένο αντίλογό σου τη μικρή θεσούλα που σου εξασφάλισε η χρηματισμένη εποχή στο περιθώριο των εξελίξεων.

Η αριστερά σήμερα δεν έχει άλλη επιλογή: ή θα αρθεί στο ύψος αυτών των ασφυκτικών δεδομένων, συσπειρώνοντας τους πολίτες στην οικουμενική ουσία των πραγμάτων, ή θα καταποντιστεί στους μικρολογαριασμούς των συντεχνιών και στην ιστορική της αυταρέσκεια.

Τελικά (2):

Ιδού για ποιον λόγο κανείς και πουθενά δεν βλέπει σήμερα διέξοδο, πραγματική διέξοδο, από την κρίση. Ιδού γιατί η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά κοινωνική, και δεν είναι ελληνική, αλλά οικουμενική. Ιδού γιατί όλοι αισθανόμαστε σήμερα αμήχανοι, απροστάτευτοι, ευνουχισμένοι, ανάπηροι, τραυματισμένοι, θλιμένοι. Και γιατί όλοι μαζί αισθανόμαστε απελπιστικά μόνοι.

Ιδού γιατί κάποιος κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ψελλίζει, όπου μπορεί, όπως μπορεί: Είμαστε όλοι Έλληνες. Αναζητούμε όλοι, παντού στον πλανήτη, μια νέου τύπου Αλληλεγγύη, μια νέα Solidarność που θα μας επιτρέψει να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να αλλάξουν αυτά τα απάνθρωπα δεδομένα της ζωής μας.-

Σε μια πρώτη εκδοχή, αλλά με τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ
δεδομένα, το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην
Κυριακάτικη Αυγή
το 2001 και στη συνέχεια ενσωματώθηκε με κάποιες μικροαλλαγές στην επιστολική νουβέλα
Τα δεδομένα της ζωής μας
(Μάρτιος 2002). Δώδεκα χρόνια μετά ξαναδιαβάζοντάς το προσπαθώ να δω τι άλλαξε από τότε.

Τώρα που το διάβασε και ο αναγνώστης καταλαβαίνει τι άλλαξε. Όλα σήμερα είναι πιο φανερά. Όλα σήμερα είναι πιο διεφθαρμένα στην κοινωνική ζωή. Η αγριότητα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία.

Ο εκφασισμός της ζωής, φυσιολογικό επακόλουθο αυτών των δεδομένων, τώρα απασχολεί τους πάντες. Θυμάμαι ότι όταν εκδόθηκαν Τα δεδομένα της ζωής μερικοί κριτικοί ενοχλήθηκαν που έκανα τόσο εμφανή λόγο για πολιτική. Επειδή τότε κανείς δεν ήθελε να ακούει για πολιτική.

Μιλούσες για πολιτική πριν δέκα χρόνια και οι περισσότεροι σε κοιτούσαν ως εξωτικό ζώο. Επειδή κανείς δεν ήθελε να χάσει τη γλυκειά ψευδαίσθηση που του παρείχε η γκλαμουριά της τηλεόρασης και της κουλτούρας τύπου ΚΛΙΚ, και της ψευδοπολιτικής, και των Ολυμπιακών κ.λπ. κ.λπ. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για την πολιτική επειδή η πολιτική είχε αναλάβει με λευκή επιταγή να διαχειρίζεται τα πράγματα γι' αυτούς, όπως παλιότερα η 17η Νοέμβρη.

Αυτοί, οι βολεμένοι πολίτες, κάθονταν πάντα στον καναπέ και η εκδίκηση χτυπούσε γι' αυτούς τον επιθυμητό στόχο. Όπως τώρα, οι (ξε)βολεμένοι πολίτες κάθονται αναπαυτικά στον τηλεοπτικό τους καναπέ και οι ναζιστές αναλαμβάνουν πάλι να χτυπήσουν γι' αυτούς τον επιθυμητό στόχο…

Ίσως λοιπόν η πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα να είναι ότι τώρα όλοι σιγά σιγά εμπλέκονται ξανά με την πολιτική, ξανασκέφτονται πολιτικά, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σκεφτούν, κι αυτό συμβαίνει επειδή για πρώτη φορά στη βολεμένη τους ζωή αισθάνονται ότι πρέπει οι ίδιοι να κάνουν κάτι. Το κυριότερο: για πρώτη φορά στη ζωή τους πρέπει να σκεφτούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Μάλλον εδώ υπάρχει μια ελπίδα, η τελευταία ελπίδα εμπρός σ' αυτή την κρίση. Σ' έναν κόσμο που καλόμαθε να μην σκέφτεται για τον διπλανό του, σ' έναν κόσμο που ξέμαθε να διαβάζει, που ξέμαθε να συζητάει με επιχειρήματα, που ξέμαθε να ακούει τον άλλον, σ' έναν κόσμο που ξέμαθε να σκέφτεται για τον εαυτό του, σ' έναν κόσμο που συνήθισε να κρίνει τη ζωή με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, το γρήγορο, εύκολο, κομπιναδόρικο κέρδος, σ' έναν κόσμο που δεν ήθελε να αντικρύζει την ανθρώπινη δυστυχία και που εκτόνωνε τις ενοχές του με τηλεμαραθωνίους για παιδάκια και τσουνάμια, σ' έναν κόσμο απαίδευτο, απελέκητο, απελπιστικά βολεμένο στη μικρότερη ή μεγαλύτερη εξάρτησή του από το Δημόσιο, σ' έναν κόσμο απερίσκεπτο στην κυριολεξία όταν έκλεινε δάνεια κι όταν πλήρωνε με πλαστικό χρήμα, σ' έναν τέτοιον αμόρφωτο, αγράμματο, νηπιώδη ως προς την κριτική σκέψη κόσμο, τώρα επιβάλλεται, ως τιμωρία σε αυτή την κοινωνική ύβρη, η ανάγκη να σκεφτεί, να ξανασκεφτεί, να τοποθετηθεί με κάποια μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στα υπαρκτά προβλήματα της ζωής.

Προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν με το δεύτερο αυτοκίνητο και το εξοχικό και το ακριβό σχολείο και τα ακριβά ρούχα και όλον αυτόν τον φτηνό καταναλωτισμό για τον οποίο δεν χρέωσε μόνο τις κάρτες του αλλά την ίδια του τη ζωή, προβλήματα που έχουν να κάνουν με το ποιος είναι και πού πάει.

Και μόνον αν τα αντικρύσει κατάματα αυτά τα προβλήματα ο πρώην βολεμένος πολίτης αυτής της χώρας, μόνον τότε θα φοβηθεί ίσως, θα τρομάξει πιθανότατα, θα στερηθεί πολλά οπωσδήποτε, θα αντιμετωπίσει τη βία επίσης, αλλά θα μπορέσει επιτέλους να ανδρωθεί.

Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει: θα καταλάβει την απλή αλήθεια που λέει ότι δεν ζεις μόνος σου σ' αυτή τη χώρα, βολεμένος στα τετραγωνικά σου και στις «οικονομίες» σου, ότι ζεις ως κοινωνικό ζώο, είτε σου αρέσει είτε όχι, ότι άρα οφείλεις να είσαι ανεκτικός στο διαφορετικό, είτε σου αρέσει είτε όχι, κι ακόμα ότι οφείλεις να είσαι αλληλέγγυος με τους πολλούς που έχουν ανάλογα προβλήματα με σένα.

Μόνο σου τίποτε δεν κάνεις σ' αυτή τη ζωή. Και μόνος σου ποτέ δεν είσαι.
Αυτό είναι το κέρδος, αυτό το τίμημα κι αυτή η μόνη υπαρκτή διέξοδος από την ανθρωπιστική (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) κρίση που ζούμε σήμερα.-

H μόνη υπαρκτή διέξοδος, του Άρη Μαραγκόπουλου

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γιατί δεν εξεγείρεται ο λαός; Η «αυτοπλάνηση».

Το ερώτημα αυτό πλανάται στο μυαλό χιλιάδων Ελλήνων αλλά μένει αναπάντητο..

Ίσως επειδή είναι δύσκολο…

Ίσως και επειδή δεν αναζητούν την λύση του…

Από φόβο;

Από ίδιο όφελος;

Από απάθεια;

Μ α _ π ο ι ο ι_ ά ν ε μ ο ι_ μ ε_ έ μ π λ ε ξ α ν_ π ά λ ι_ σ ή μ ε ρ α ;

Στην μαζοχιστική αυτή αναζήτησή μου, είχα μιαν επίσκεψη - μέσω του φίλου μου Ντ’ Αλάτσι -, και μέσα από τα λόγια του κ. Τόκβιλ:

"Υπήρξαν περίοδοι στην ιστορία που το μέγεθος των δοκιμασιών των λαών μάς κάνει εκ των υστέρων να απορούμε πώς οι λαοί αυτοί δεν εξεγέρθηκαν, όπως υπάρχουν και άλλες στη διάρκεια των οποίων τίποτα δεν προείκαζε την εξέγερση, και όμως εκείνη ήλθε. Εξ αιτίας αυτού του παραδόξου αναπτύχθηκε μάλιστα μια ολόκληρη φιλολογία, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται όταν βυθίζονται στον πάτο του πηγαδιού, αλλά μόνον όταν, έχοντας ήδη φθάσει στον πάτο, αρχίζουν δειλά - δειλά να ανεβαίνουν. Σε μια τέτοια πορεία ανόδου, και αφού έχουν κατακτήσει κάτι, αναλογίζονται πόσα πολλά ακόμα μπορούν να κατακτήσουν και τότε ξεσηκώνονται.»

Οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες ονόμασαν την παραπάνω σκέψη ως «νόμο Τοκβίλ», προς τιμήν του στοχαστή που πρώτος περιέγραψε το εν λόγω φαινόμενο"

Εντάξει…

Καλά το λέει και ο φίλους μου ο Ντ’ Αλάτσι αλλά και ο κ. Τόκβιλ…

Το ερώτημά μου όμως χρειάζεται περισσότερες … διευκρινήσεις. !!!

Πως οι άνθρωποι, - όταν βρίσκονται στον πάτο του πηγαδιού - αρχίζουν δειλά - δειλά να ανεβαίνουν; Πως αρχίζουν να κατακτούν το ελάχιστο ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας εξέγερσης;

Τι να είναι αυτό που τους παρακινεί για να κάνουν αυτό το Πρώτο Βήμα;

Παναθεματισμένο το ερώτημα…

Μου τα ‘σπασε τα νεύρα και είπα πως ίσως να είναι καλύτερα να αναζητήσουμε το αντίστροφο για να βγάλουμε άκρη... Να βρούμε δηλαδή τι είναι αυτό που εμποδίζει τον κόσμο να κάνει το πρώτο βήμα…

Και πάνω στην σκέψη μου το ξεστόμισε ο Βαγγέλης αρκετά θυμωμένα..

Αν και βέβαια, δυσκολευόταν να μου το περιγράψει, - καθ’ ότι του λείπουν όλα τα δόντια - , επέμενε πως αυτό που εμποδίζει τον κόσμο να εξεγερθεί είναι απλά το γεγονός ότι δεν θέλει να εξεγερθεί. Και δεν θέλει να εξεγερθεί γιατί επιθυμεί λίγο ακόμα βόλεμα.. Όχι τίποτα το σπουδαίο… Έτσι μια - δύο θεσούλες στο Δημόσιο.. Μια δυο εξυπηρετήσεις στο πρόβλημά του..

Α.. και το παιδί…. Ναι θέλει και κάτι για το παιδί…

Έτσι που λέτε..

Αυτά μου είπε ο Βαγγέλης και μου έκανε την καρδιά περιβόλι..

Μα ‘γω ‘μαι χοντροκέφαλος…

Ρωτήστε όποιον με ξέρει…

Κι έχω μιαν ελπίδα…

Μιαν ελπίδα πως ο κόσμος επιλέγει το μικροσυμφέρον επειδή νιώθει πως η άλλη πρόταση που του προτείνεται είναι το τίποτα. Είναι το μηδέν. Έτσι μεταξύ του μικροσυμφέροντος και του μηδενός επιλέγει το … μικροσυμφέρον…

Δεν ξέρω αν είναι η άλλη πρόταση που του δόθηκε πραγματικά το μηδέν. Σωστό λάθος αυτό πιστεύει…

Εκεί πηγάζει και η ελπίδα μου. Πως σαν θα βρεθεί, φίλοι μου, μια σπίθα, να μια μικρή σπίθα, τα πράγματα θ’ αλλάξουν.

Ο κόσμος θα δώσει πνοή στην σπίθα..

Ναι αυτό θα το κάνει…

Έναν φόβο όμως τον έχω…

Και ακούει στο όνομα «αυτοπλάνηση»….

Μην ψάχνεται την λέξη να την βρείτε στα λεξικά.

Δεν υπάρχει…

Ένδειξη σχιζοφρένειας, η δημιουργία νέων λέξεων, λένε οι ψυχίατροι..

Δεν με ενδιαφέρει… Σαν αναπιάνομαι και αναζητώ δεν με ενδιαφέρει τίποτα.

Και με αυτήν την αναζήτηση έφτασα στην έννοια της «αυτοπλάνησης», δηλαδή στην δημιουργία μιας κατάστασης στην οποία παραπλανούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας.. !!

Και αυτό προέκυψε παρατηρώντας αξιόλογους ανθρώπους να βλέπουν ότι κάτι έχει αλλάξει στην Χώρα μας. Ότι μπορεί μεν ν’ αργήσει να φύγει η κρίση αλλά η Ελλάδα θέλει δεν θέλει θα οργανωθεί.

Έτσι για παράδειγμα να βλέπουν που μπλόκαραν επιτέλους την λήψη σύνταξης από τους «πεθαμένους» και να λένε: «Μπράβο !! Επιτέλους !! Συγχαρητήρια !!» ..

Να βλέπουν ότι μπλόκαραν αυτούς που χρωστούν στο Δημόσιο και να αναφωνούν « Συγχαρητήρια !! Επιτέλους τους σταμάτησαν !!»

Να βλέπουν ότι σταμάτησαν οι ψεύτικες συνταγογραφήσεις με το ηλεκτρονικό σύστημα και να ζητωκραυγάζουν για αυτήν την επιτυχία.

Να βλέπουν ότι βρήκαν αυτούς που έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων χωρίς να κάνουν καν δήλωση ή να μαθαίνουν ότι επιτέλους θα μηχανογραφηθούν τις Δημόσιες Υπηρεσίες, θα έχουμε Εμπορικό Μητρώο και Κτηματολόγιο …

Εκεί Θεέ μου είναι η «αυτοπλάνηση» η οποία έγκειται στο γεγονός ότι ξεγελάμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, αφήνοντας τους να μας εξηγούν τα προαναφερόμενα και να μας επιχειρηματολογούν παρόμοια θέματα που ούτε κατά διάνοια θέλουμε να ακούσουμε.

Δεν μας ενδιαφέρει να μας πείτε πως το καλοκαίρι έχει ήλιο. Μήτε πως τον χειμώνα θα βρέξει… Δεν μας προκαλεί κανένα, μα κανένα ενδιαφέρον.

Εμάς μας ενδιαφέρει να ακούσουμε κάτι για μια καλύτερη Παιδεία…. Για μια καλύτερη Υγεία… Για μια καλύτερη δικαιοσύνη…. Αν θέλετε και δεν έχετε έλλειψη χρόνου, - λόγο συμμετοχής σας σε κάποια εγκαίνια -, να μας πείτε και κάτι για την Ανάπτυξη… Αν θέλετε…

Μα ο κόσμος «αυτοπλανάται» και δεν απαιτεί….

Αυτήν την «αυτοπλάνηση» φοβάμαι.

Αυτήν ορίζω βασικό υπαίτιο της ύπνωσης του κόσμου και της αναβολής της εξέγερσης…..

Ύπουλα δουλεύει μέσα μας και μείς ψάχνουμε δικαιολογίες για την «αυτοπλάνησή» μας αυτή ακόμα και με θεωρίες ψεκάσματος από αέρος…

Ναι.. Αυτή είναι η βασική υπαίτιος..

Και για αυτό την καταριέμαι…

Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Πανεπιστημίου Μακεδονίας

E-mail : eurohania@yahoo.gr

Άρθρο υπ’αρ.259 / Παρασκευή 26 Οκτωμβρίου 2012.

http://www.haniotika...…%20%20%20.html

259 Giati den eksegiretai o Laos.pdf

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...