Προς το περιεχόμενο

Τα spreads, ο τσαμπουκάς κι η υποτέλειά μας.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 140
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

το μεγαλο ξεπουλημα ...

http://www.capital.gr/News.asp?id=957100

..........Τα δάνεια αυτά δεν θα συνοδεύονται από εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου με την μορφή ομολογιακών δανείων, όπως διευκρίνισε στο Capital.gr αρμόδιο στέλεχος της Επιτροπής, διαψεύδοντας σχετικές πληροφορίες τραπεζικών αναλυτών.

Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της... ........

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου.

Τι λέει, όχι κανένας αριστερός αλλά, ο προεδρεύων στην ελβετική ένωση τραπεζών

Σφουγγάρι στα μισά για να μην καταρρεύσουμε όλοι

Μαζική διαγραφή του ελληνικού χρέους αντί του πακέτου διάσωσης των ΕΚΤ, ΔΝΤ, Ε.Ε., προτείνει ως αντίδοτο στην εξάπλωση της κρίσης ο Κόνραντ Χάμλερ, ένας από τους επιφανέστερους τραπεζίτες της Ελβετίας.

Σε χθεσινή συνέντευξή του στο πρακτορείο «Reuters», ο Χάμλερ, που είναι στέλεχος της παλαιότερης τράπεζας της Ελβετίας -Wegelin- και προεδρεύων στην ελβετική ένωση τραπεζών, τόνισε ότι το ύψους 110 δισ. ευρώ πακέτο διάσωσης της χώρας μας «δεν βοηθά τους Ελληνες, αλλά τους πιστωτές τους, τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Αντίθετα, η Ελλάδα αφήνεται στα χρέη της που ήδη έχει». Πρότεινε έτσι ένα «ψαλίδισμα» ή, αλλιώς, διαγραφή του ελληνικού χρέους, η οποία ποσοτικοποιώντας τις ζημιές θα σταθεροποιήσει την ευρωζώνη.

«Με μια διαγραφή χρέους, τις ζημιές θα υποστούν οι πιστωτές και όχι η Ελλάδα», τόνισε χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η αξία των ελληνικών ομολόγων που χρειάζεται να διαγραφεί είναι της τάξης του 30% με 50%. Παραδέχθηκε, πάντως, ότι κάτι τέτοιο θα ζημιώσει τους ισολογισμούς αρκετών τραπεζών, όμως, όπως χαρακτηριστικά είπε, γι' αυτές υπάρχουν γύρω αρκετά κεφάλαια. Τόνισε ότι «ένα από τα βασικά προβλήματα σήμερα είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η μόλυνση και έτσι κανείς δεν θέλει να επενδύσει», και αντέτεινε πως «καθιστώντας τις ζημιές σαφείς, μεγάλο μέρος της σημερινής ανασφάλειας θα απομακρυνθεί και αυτό με τη σειρά του θα τονώσει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη». Ο Χάμλερ χαρακτήρισε ακόμη το πακέτο των ΔΝΤ-Ε.Ε. «πρόχειρη λύση», προειδοποιώντας ότι «η καταστροφή υποβόσκει στην ευρωζώνη, αν οι αμφιβολίες για πιστοληπτική αξιοπιστία μεγάλων χωρών, όπως η Ισπανία, συνεχίσουν να κλιμακώνονται». Αν η κρίση εξαπλωθεί, είπε, τότε το κόστος διάσωσης των PIIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) θα ανέλθει στο 1 τρισ. δολάρια. Μόνον η Ιταλία, της οποίας το ΑΕΠ είναι εξαπλάσιο της Ελλάδας, θα χρειαστεί 700 δισ. δολάρια. Καταλήγοντας προειδοποίησε ότι, χωρίς σημαντική αναδιάρθρωση των πιο επίφοβων εθνικών χρεών, οι συνθήκες στις αγορές δεν θα επιστρέψουν στα φυσιολογικά, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για μελλοντικές «φούσκες».

ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=08/05/2010&id=160009

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Πότε θα βγει να σκουξει καποιος ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΟΣ

http://www.youtube.com/watch?v=w4_BwH1wl9I

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • 2 weeks later...

Αντιγράφω από το protagon.gr

Ο κατανοητός θυμός της Γερμανίας .ή, λατινιστί, Furiosa Teutonicorum Ιnsania (1)

Στο πρόσωπο του μέσου έλληνα ο μέσος γερμανός βλέπει έναν ανυπόφορο, σπάταλο τύπο ο οποίος προσποιείται τον πλούσιο με ξένο παρά. Έχοντας εργαστεί σκληρά, έχοντας ζήσει μετρημένα, με την περηφάνια που του δίνει η τεχνολογική πρόοδος της βιομηχανίας του, αλλά και το γεγονός ότι όταν το χρειάστηκε η Γερμανική οικονομία εκείνος έσφιξε το ζωνάρι με σκοπό την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της, ο μέσος Γερμανός είναι έξαλλος με την μικρή μας χώρα που, όπως του λένε, με τα αλόγιστα δάνειά της έβαλε σε κίνδυνο αυτό που εκείνος παλεύει εδώ και 70 χρόνια να εξασφαλίσει για αυτόν και τα παιδιά του: την σταθερότητα του νομίσματός του.

Ο θυμός του είναι ακόμα πιο κατανοητός αν τον θέσουμε στο ιστορικό του πλαίσιο. Όταν παραδόθηκε η Γερμανία μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, στην Συνθήκη των Βερσαλλιών που ακολούθησε το 1919, οι νικητές επέβαλαν στον ηττημένο λαό μια σειρά από δυσβάστακτους οικονομικούς όρους – τις λεγόμενες Επανορθώσεις που, ουσιαστικά, σήμαιναν ότι γύρω στο 2,5% του ήδη συρρικνούμενου γερμανικού ΑΕΠ θα πήγαινε ετησίως στους νικητές.

Από το 1920 και έπειτα ο υπόλοιπος κόσμος μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης και σταθερότητας (που βεβαίως διαλύθηκε εν μία νυκτί εννέα χρόνια αργότερα). Η Γερμανία, αποκλεισμένη και από το κοινό νόμισμα της εποχής, τον Χρυσό Κανόνα, μπήκε στην δύνη του υπερπληθωρισμού, της ύφεσης και, έτσι, έγινε ευάλωτη στις σειρήνες του Ναζισμού. Μια ολόκληρη γενιά έχασε τις οικονομίες της και με τον πόλεμο που ακολούθησε απώλεσε σχεδόν τα πάντα. Μετά τον πόλεμο, έκπληκτοι που υπάρχουν ακόμα, υποσχέθηκαν ένα πράγμα στον εαυτό τους: Ποτέ ξανά δεν θα άφηναν το νόμισμά τους να απαξιωθεί.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, οι Γερμανοί τσιμπιόντουσαν. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν την ανακοίνωση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, ότι δηλαδή, το έλλειμμά μας δεν ήταν 6% (που ήταν ήδη 3% πάνω από το συμφωνημένο όριο) αλλά… 12%! Αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι ακόμα και μια χώρα του 'νότου' μπορούσε να έχει τραβήξει τόσο το σχοινί. Όταν μερικούς μήνες μετά, οι χρηματαγορές στράφηκαν εναντίον των ελληνικών ομολόγων, ο μέσος Γερμανός το είδε κάπως ως Θεία Δίκη. Οι έλληνες, επί τέλους, θα κατέβαλαν το κόστος της αμαρτίας τους.

Το ζητούμενο για τους Γερμανούς δεν ήταν το κόστος μιας βοήθειας προς την Ελλάδα. Αυτό δεν τους πείραζε να το καταβάλουν. Το ζητούμενο ήταν η αποκατάσταση της ηθικής τάξης, η σημασία του να τιμωρηθεί η Ελλάδα για τις αμαρτίες της - για το γεγονός ότι με την αμετροέπειά της έθεσε σε κίνδυνο το club που τόσο γενναιόδωρα την αποδέχθηκε ως μέλος. Και όταν αυτό το club είναι το στήριγμα του νομίσματος για την σταθερότητα του οποίου έχουν πασχίσει χρόνια και χρόνια, τότε σύσσωμοι οι γερμανοί απαιτούν εκδίκηση. Αν μη τι άλλο, ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων - ακόμα κι αν η τιμωρία μας στοιχίσει στους ίδιους.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών

Το 1919, οι νικητές του Α' παγκοσμίου πολέμου, υποκινούμενοι από την οργή των λαών τους για την απώλεια τόσων νέων στα χαρακώματα, επέβαλαν στον γερμανικό λαό αδυσώπητους οικονομικούς όρους με σκοπό όχι το χρήμα αλλά... την εκδίκηση. Ένιωθαν ηθική ανάγκη να τιμωρήσουν τους ηττημένους που είχαν ξεκινήσει τον δολοφονικότερο, έως τότε, πόλεμο στην ιστορία. Ήταν σοφή μια τέτοια τιμωρία; Η ίδια η ιστορία απαντά αρνητικά.

Εκείνες τις ημέρες που οι νικητές επεξεργάζονταν την Συνθήκη, βρέθηκε στις Βερσαλλίες ως παρατηρητής ο John Maynard Keynes, ο γνωστός μας οικονομολόγος που αργότερα θα διαφώτιζε τις αιτίες της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Από την πρώτη στιγμή, ο Keynes κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια καταστροφική Συνθήκη, τόσο για τους ηττημένους όσο και για τους νικητές. Κι είχε τόσο δίκιο!

Από την μία, οι Επανορθώσεις ποτέ δεν βοήθησαν τους νικητές αρκετά ενώ, από την άλλη, είχαν εφιαλτικά αποτελέσματα στην Γερμανία, την οικονομική ζωή της οποίας αφαίμαξαν τόσο που ο Χίτλερ βρήκε εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο να σπείρει τα δηλητηριασμένα κηρύγματά του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το γεγονός ότι μια μεγάλη βιομηχανική χώρα αναγκάστηκε να εισάγει όλο και λιγότερα αγαθά από την Γαλλία και την Βρετανία αποσταθεροποίησε την βιομηχανία των δύο Ευρωπαίων νικητών. Την αποσταθεροποίησε τόσο που όταν "χτύπησε" το 1929 το χτύπημα ήταν ακόμα πιο επώδυνο.

Η Νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών

Αναφερόμενος ο Keynes στους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, έγραψε:

"... η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την Γερμανία το ίδιο ένοχη με τους Συμμάχους οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (2)

Αν η Συνθήκη εκείνη μας δίδαξε κάτι, αυτό είναι το εξής απλό: Παρασυρμένοι από την ισχύ τους, οι ισχυροί μπορεί κάλλιστα να επιβάλουν στους ανίσχυρους συνθήκες και όρους που αποδυναμώνουν όλους. Αυτός ακριβώς είναι ο φόβος μου για την συμφωνία που επέβαλε η τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ στην ηττημένη χώρα μας. Τα παραπάνω λόγια του Keynes σαν να είναι γραμμένα για την κοινή ενοχή τόσο εκείνων που μας επέβαλαν μια σύγχρονη έκδοση της Συνθήκης των Βερσαλλιών όσο και την δική μας που την αποδεχθήκαμε.

Σκληρά λόγια, τραβηγμένα; Όσο τραβηγμένα και οι χαρακτηρισμοί του Keynes για την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Όταν το 1929 ήρθε το Κραχ, και κατόπιν μετατράπηκε στην Μεγάλη Ύφεση (όπως περίπου το 2008 μετατρέπεται σήμερα, δύο χρόνια αργότερα, σε μια αντίστοιχη παγκόσμια ύφεση), οι νικητές του 1919, που για μια δεκαετία ζούσαν το όνειρο της υψηλής ανάπτυξης, του μηδενικού πληθωρισμού, και των χαμηλών επιτοκίων τα οποία εξασφάλιζε το κοινό νόμισμα της εποχής (ο Χρυσός Κανόνας), ξάφνου βρέθηκαν στην δύνη ενός απρόβλεπτου κυκλώνα. O Keynes τον περιέγραψε ως εξής:

"Οι άμεσες αιτίες... βρίσκονται στην καταστροφική πτώση των αξιών όχι μόνο των αγαθών αλλά όλων των περιουσιακών στοιχείων... Λογιών-λογιών οφειλέτες ανακαλύπτουν ότι τα χρέη τους ξεπερνούν την αξία της περιουσίας τους... Ελάχιστες κυβερνήσεις έχουν αρκετά αποθεματικά για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους, οι οποίες παραμένουν σταθερές. Και το χειρότερο, αυτού του είδους η κατάρρευση είναι αυτο-τροφοδοτούμενη." (3)

Σας θυμίζει κάτι αυτή η περιγραφή;

Τότε και τώρα

Η Γερμανία δεν ευθύνεται για το Κραχ του 1929, όπως και η Ελλάδα δεν ευθύνεται για το 2008. Όμως, όταν προκύπτει ένα Κραχ, Συνθήκες όπως εκείνη των Βερσαλλιών του 1919 και της νέας έκδοσής της (του 2010) επιταχύνουν και βαθαίνουν την Κρίση, αντί να την αναχαιτίζουν.

Ας θυμηθούμε την δυναμική της Κρίσης του Μεσοπολέμου. Όσο η Κρίση βάθαινε, τόσο τα κράτη αναγκάζονταν να μειώνουν τις δαπάνες τους για να συμπιέσουν τα διογκούμενα χρέη. Κι όσο μείωναν τις δαπάνες, τα χρέη αύξαναν καθώς αυξανόταν η ανεργία, μειώνονταν οι επενδύσεις και έπεφταν τα φορολογικά έσοδα. Κάποια στιγμή, το ένα κράτος μετά το άλλο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα της εποχής, τον Χρυσό Κανόνα, προσπαθώντας η κάθε χώρα να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της με υποτιμήσεις και αποπληθωρισμό. Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται όταν όλοι κάνουν το ίδιο, βρέθηκαν να επιδίδονται σε μια κούρσα προς τον πάτο. Μήπως κι αυτό σας θυμίζει κάτι;

Σήμερα τι συμβαίνει; Τίποτα διαφορετικό! Είχαμε μια κρίση που ξεκίνησε, όπως και το 1929, στην Wall Street. Η μεταβίβαση των ζημιών από τις τράπεζες στα κράτη οδήγησε στην υπερχρέωση των τελευταίων. Το πρώτο κράτος που γονάτισε κάτω από αυτό το χρέος ήταν το δικό μας. Και τότε οι ισχυροί της δικής μας εποχής αποφάσισαν να μας εκδικηθούν. Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να επιβάλουν στον Πρωθυπουργό μας να υπογράψει την συμφωνία με την τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ σε ένα βαγόνι των Γερμανικών Σιδηροδρόμων σε κάποιο δάσος της Βαυαρίας...(4)

Ποια είναι η πεμπτουσία της Συμφωνίας αυτής; Η επιβολή σε ελλειμματικές χώρες (όπως η δική μας, η Ισπανία, η Πορτογαλία και αλλού) να πνίξουν την εγχώρια ζήτηση. Ποιο το αποτέλεσμα τότε και τώρα; Το ίδιο και το αυτό: Η επέκταση της ασθένειας και στις πλεονασματικές χώρες! Αυτά έχουν οι Συνθήκες τύπου Βερσαλλιών: Σπαταλούν την ισχύ των ισχυρών με αποτέλεσμα (τόσο το 1919 όσο και το 2010) την ένδεια όλων μας - ισχυρών και αδύναμων. Και για να μη λέτε ότι αυτά τα βγάζω από το μυαλό μου, να τα λόγια του Keynes:

"Ορμώμενοι από παρανοϊκές ψευδαισθήσεις "μεγαλείου" και μια ριψοκίνδυνη απώλεια της αίσθησης του ίδιου του του συμφέροντος, ο ελληνικός λαός ανέτρεψε τα θεμέλια στα οποία όλοι μας ζούσαμε και χτίζαμε. Όμως οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης πήραν το ρίσκο να ολοκληρώσουν την καταστροφή την οποία ξεκίνησε η Ελλάδα με μιασυμφωνία χρηματοδότησης η οποία, αν εφαρμοστεί, σίγουρα θα χειροτερέψει περισσότερο (αντί να αναζωογονήσει) το ευαίσθητο, περίπλοκο οργανικό σύνολο το οποίο τόσο έχει ταραχθεί και θρυμματιστεί από την Κρίση του 2008, και το οποίο είναι το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο οι λαοί της Ευρώπης δύνανται να εργασθούν και να ζήσουν." (5)

Προφανώς δεν είναι αυτές οι ακριβείς φράσεις του Keynes. Δεν απέχουν όμως παρά ελάχιστα! (6)

Η απλή ερώτηση που θα ήθελα, αν μπορούσα, να απευθύνω στον μέσο γερμανό, είναι η εξής: Δέχεσαι να επαναληφθεί, στο όνομά σου, ένα 1919; Να επιβληθεί, αυτή τη φορά από την χώρα σου, σε μία άλλη ηττημένη χώρα (την Ελλάδα), Συμφωνία τύπου Βερσαλλιών; Θα συμπλήρωνα τα ερωτήματα αυτά λέγοντάς του ότι η Συμφωνία που μας επέβαλε η τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, ελέω Γερμανίας, είναι ακριβώς το ίδιο ανορθολογική με την Συνθήκη των Βερσαλλιών καθώς:

(α) επιβάλει στην ηττημένη χώρα μία βασανιστική και ασυνήθιστη τιμωρία και

(β) με μαθηματική ακρίβεια θα πλήξει τους τιμωρούς ίσως πιο βάναυσα απ' ότι θα πλήξει τους τιμωρούμενους (σε σχέση, π.χ., με το τι θα ίσχυε αν επέτρεπαν στην Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της και, αντί να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο με τόσα δις, να υποστηρίξουν τον τραπεζικό μας τομέα).

Ο μέσος γερμανός αξίζει κάτι καλύτερο

Ο μέσος γερμανός θα παραξενευόταν που αναφέρομαι στην συμφωνία στήριξης της Ελλάδας ως "βασανιστική και ασυνήθιστη τιμωρία". Θα αναρωτιόταν: "Μα τι λέει αυτός; Εμείς τους σώζουμε από την πτώχευση!"

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι δεν μας σώζουν από τίποτα. Τα επιτόκια που συμφώνησε να καταβάλει η κυβέρνησή μας θυμίζουν την αποδοχή των Επανορθώσεων εκ μέρους της γερμανικής ηγεσίας το 1919: Όροι που εγγυώνται πως, μετά από μια μακρά περίοδο ένδειας, θα αδυνατούμε να αποπληρώσουμε τα δάνεια - όπως ακριβώς και η Γερμανία στον μεσοπόλεμο δεν μπόρεσε να συνεχίσει τις Επανορθώσεις. (7)

Για να μην πολυλογώ κι άλλο, η συμφωνία μας με την τρόικα, η Νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών (ή μήπως των Αθηνών:D, θυμίζει την θεραπεία ενός κακούργου γιατρού που δίνει αρκετό φάρμακο στον βαριά ασθενή για να τον κρατήσει στην ζωή (με στόχο την μεγιστοποίηση του πόνου), αλλά του αρνείται εκείνο το φάρμακο το οποίο διαθέτει, και το οποίο θα απέτρεπε τον θάνατο. Έτσι και η συμφωνία διάσωσής μας: Αναβάλει τον προαναγγελθέντα θάνατο τόσο όσο να μεγιστοποιηθεί η ζημιά στην ελληνική οικονομία.

Μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία; Μπορεί. Τουλάχιστον ο μέσος γερμανός έτσι νομίζει. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα. Το ερώτημα τίθεται αλλιώς: Αξίζει στον μέσο γερμανό το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκδικητικής τιμωρίας; Νομίζω πως όχι. Έχει εργασθεί πολύ σκληρά ο μέσος γερμανός για να του πρέπει μια Κρίση σαν αυτή που θα έρθει αν η κυβέρνησή του επιμείνει να μας επιβάλει τις Νέες Βερσαλλίες.

Για να το κατανοήσει όμως αυτό ο μέσος γερμανός, πρέπει να είναι διατεθειμένος να αναλογιστεί τι συνέβη στην χώρα του και βρίσκεται και αυτή σήμερα στην ίδια δύνη με εμάς. Πρέπει να καταλάβει ότι η Γερμανία μπήκε σε περιπέτειες, όχι λόγω του σπάταλου ελληνικού δημοσίου, αλλά λόγω της Κατάρρευσης του 2008. Ότι για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, τα πλεονάσματα της χώρας του έπαψε να τα ρουφά το Αμερικανικό εμπορικό έλλειμμα. Ότι μέχρι το 2008, το Γερμανικό θαύμα οφειλόταν:

(α) στους σκληρά εργαζόμενους γερμανούς αλλά και

(β) στην μαζική δημοσιονομική "ανευθυνότητα" των Αμερικανών, οι οποίοι αύξαναν τα ελλείμματά τους κι έτσι απορροφούσαν μαζικά τα πλεονάσματα της Ευρώπης και της Ασίας.

Σήμερα χρειαζόμαστε νέες πηγές μαζικής δημοσιονομικής "ανευθυνότητας", ώστε τα προϊόντα της Siemens και της BMW (αλλά και της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Ταιβάν, της Ολλανδίας κλπ) να βρίσκουν αγοραστές. Υπό αυτό το πρίσμα, η μετατροπή ελλειμματικών χωρών όπως η Ελλάδα (αλλά και ο Νότος όλος, η Βρετανία, η Ιρλανδία κλπ) σε καμένη γη, και η παράδοση τους στην σκοτοδίνη της ύφεσης, αποτελεί το αποτελεσματικότερο μέσο υπονόμευσης της Γερμανικής οικονομίας. Ας αναλάβει επί τέλους η Γερμανία ηγεμονικό ρόλο, κάτι που απαιτεί την χρήση των πλεονασμάτων της για την δημιουργία ζήτησης για τα γερμανικά αγαθά εντός και εκτός των γερμανικών συνόρων.

Αυτό θα έλεγα στον μέσο γερμανό, αν με άκουγε. Θα του έλεγα ξανά και ξανά ότι εμείς οι έλληνες μπορεί και να αξίζουμε, έτσι που τα κάναμε, την μετατροπή της χώρας μας σε καμένη γη. Θα τον ρωτούσα όμως: Αξίζει σε εσάς, στους γερμανούς εργαζόμενους, μια πολιτική ελίτ που σας οδηγεί ολοταχώς στις αγκάλες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος; Νομίζω πως θα συμφωνούσε πως η απάντηση είναι αρνητική.

Από την άλλη, μια τέτοια εξέλιξη δεν θέλει πολύ για να προκύψει. Πολλοί λαοί, με πρώτον τον γερμανικό, έχουν σφάλει ως προς τις απαιτήσεις του συμφέροντός τους και με ενθουσιασμό πορεύτηκαν στην καταστροφή που τους οδήγησαν οι κυβερνήτες τους. Όπως έγραφε ο Keynes το 1920 για την original Συνθήκη των Βερσαλλιών: Ίσως αποτελεί ιστορική αλήθεια ότι κανενός είδους κοινωνίας δεν αφανίζεται παρά μόνο εξ αιτίας δικών της επιλογών. (8)

(1) Το οποίο μεταφράζεται χαλαρά ως «Η εξωφρενική τρέλα των Τευτόνων», βλ. E. F. Heckscher, Mercantilism, δεύτερη έκδοση, Λονδίνο: Allen & Unwin, 1962, Τόμος 1, σελ.56. Ευχαριστώ τον Νίκο Θεοχαράκη για την επισήμανση καθώς και για άλλα σχόλια.

(2) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428.

(3) John Maynard Keynes (1932). "The World's Economic Outlook", The Atlantic Monthly

(4) Για την ιστορία θυμίζω ότι οι Σύμμαχοι επέβαλαν στους Γερμανούς την υπογραφή της παράδοσής τους στο βαγόνι του Γάλλου στρατηγού Foch, στο δάσος της Compiegne, κάπου 65 χλμ από το Παρίσι. Όταν είκοσι χρόνια αργότερα συνθηκολόγησαν οι Γάλλοι, μετά την επέλαση του Χίτλερ, ο τελευταίος απαίτησε η συνθηκολόγηση της Γαλλίας να υπογραφτεί στο ίδιο βαγόνι.

(5) Βλ. την εισαγωγή του βιβλίου του John Maynard Keynes'. The Economic Consequences of the Peace, Harcourt Brace, Νέα Υόρκη, 1920.

(6) Για να δείτε τα πραγματικά λόγια του Keynes, να προβείτε στις εξής απλές αντικαταστάσεις των μαυρισμένων λέξεων: "Γερμανικό" αντί για ελληνικό, "Γαλλίας και Βρετανίας" αντί για Ευρωπαϊκής Ένωσης, "Ελλάδα" αντί για Γερμανία, "Ειρήνη" αντί για συμφωνία χρηματοδότησης, "τον πόλεμο" αντί για την Κρίση του 2008.

(7) Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον Μεσοπόλεμο οι Επανορθώσεις στοίχιζαν στην Γερμανία 2,5% του ΑΕΠ ετησίως. Οι δικές μας Βερσαλλίες απαιτούν 6%!

(8) Κεφάλαιο 6, σελ.238, The Economic Consequences of the Peace, Harcourt Brace New York, 1920

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ολοι χρωστούν, κανείς δεν πληρώνει

……… εδώ παρατηρείται το άκρον άωτον του κυνισμού: Όταν τα κράτη «συγχωρούν» τα χρέη των μεγάλων επιχειρήσεων σε περίοδο κρίσης, αυτό θεωρείται θεμιτό. Την ίδια ώρα, όποιος αναφέρεται στην περίπτωση αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους (ώστε να μοιραστούν το κόστος της κρίσης τα κράτη με τις τράπεζες) λοιδορείται ως θιασώτης της χρεοκοπίας, ως καταστροφολόγος, ως απαισιόδοξος προφήτης του κακού. Ακόμα κι όταν η πρόταση δεν αφορά την διαγραφή του δημόσιου χρέους προς τις τράπεζες (που εν πολλοίς προκλήθηκε επειδή τα κράτη τις πριμοδότησαν άγρια το 2008/9) αλλά, π.χ., την επιμήκυνση της αποπληρωμής του, αυτό καταγγέλλεται ως ασέβεια προς τους κανόνες της ηθικής - κάτι σαν την σφαγή ιερών αγελάδων στην Ινδία………………

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η εξέλιξη του ελληνικού χρέους

Αντιγράφω από το protagon.gr

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό κι οι δραματικοί συχνά τόνοι του αρμόδιου υπουργού έχουν κερδίσει εδώ και λίγο καιρό τα πρωτοσέλιδα του Τύπου κι έχουν καταστεί πρώτο θέμα τόσο στις πρωϊνές ενημερωτικές εκμπομπές όσο και τα βραδινά δελτία ειδήσεων των καναλιών. Στην ανάδειξη της πρώτης είδησης τα ΜΜΕ ακολουθούν κυρίως τη μέθοδο της μονοκαλλιέργειας, ακολουθώντας τις περισσότερες φορές (κι όχι πάντα δικαιολογημένα) το κύριο θέμα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων της προηγούμενης ημέρας.

Καθώς, λοιπόν, ξεδίπλωνε ο Α. Λοβέρδος την προσπάθειά του να φέρει ξανά στο τραπέζι των συζητήσεων με την τρόϊκα μερικά θέματα για τις συντάξεις, διάβασα στο Βήμα ότι το ΔΝΤ είναι συνταξιοδοτικός παράδεισος για τα στελέχη του που μπορούν να πάρουν σύνταξη από τα 50 τους με ελάχιστα χρόνια προϋπηρεσίας τα 3 ενώ και οι αμοιβές τους δεν είναι της πείνας.

Μερικές ημέρες αργότερα τα ΝΕΑ αποκάλυπταν, ότι η κρίση έσωσε στην κυριολεξία το ΔΝΤ που, εάν δεν εισέπραττε υψηλούς τόκους από τα δάνεια που έδωσε και στην Ελλάδα, μόνο το 2010 θα είχε μαύρη τρύπα 367,5 εκ. δολαρίων. Ήταν, μάλιστα, έτοιμο να πουλήσει 400 μετρικούς τόνους χρυσού και βάζοντας στα ταμεία του περίπου 12,5 δις δολάρια να μπορέσει να τα βγάλει πέρα μερικά χρόνια.

Δεν είναι βέβαιο, ότι το άνοιγμα στις δουλειές του ΔΝΤ (δηλαδή τα δάνεια προς τις χώρες που από το Νοέμβριο του 2008 προσέφυγαν σ' αυτό) θα είναι αρκετό για να σώσει οριστικά την παρτίδα. Όλα δείχνουν, πως θα 'ναι πάντως αρκετό για να κλείσει ευπρόσωπα τη θητεία του ο σημερινός πρόεδρός του (κ. Στρος-Καν) και να διεκδικήσει, όπως γράφεται επίμονα, στις εκλογές του 2012 ως υποψήφιος του Σοσιαλιστικού κόμματος από τον Σαρκοζί την προεδρία της Γαλλίας. Για να συμβεί αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να βγεί αλώβητος πλην των άλλων κι από την αναμέτρησή του με τη χώρα μας. Δεν θα 'ναι και περίπατος.

Και το άρθρο των "Νέων" στις 29/5/2010

Αλλοτε η παγκόσμια οικονομική κρίση διογκώνει ελλείμματα και άλλοτε τα εξαφανίζει... Ακόμα και το ΔΝΤ, που παρεμβαίνει για να επανέλθει η οικονομία της χώρας σε βιώσιμη τροχιά συστήνοντας περικοπές δαπανών και μειώσεις μισθών, θα είχεμεγάλο πρόβλημα με τα οικονομικά του.

Ειδικοί που προέβλεψαν τα έσοδα και τα έξοδα του διεθνούς οργανισμού το 2007 για τα επόμενα τρία χρόνια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι φέτος η μαύρη τρύπα θα έφτανε τα 367,5 εκατομμύρια δολάρια και έφτασαν στο σημείο να προτείνουν την πώληση χρυσού για να εξοικονομηθούν πόροι. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική κρίση που αύξησε τη ζήτηση των δανείων από το ΔΝΤ εκμηδένισε το προβλεπόμενο έλλειμμα. Πέρα από κάποιες περικοπές εσόδων υπολογίζεται ότι το Ταμείο ενισχύεται από την κρίση κατά 280 εκατομμύρια δολάρια μόνο το 2010.

Ηταν Μάιος του 2006 όταν ο Ροντρίγκο ντε Ράτο, ο προηγούμενος διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, ανέθεσε σε επιτροπή εξεχουσών προσωπικοτήτων του διεθνούς οικονομικού στερεώματος να μελετήσουν ένα πλάνο για τη βιώσιμη μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση του οργανισμού. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο πρόεδρος της JΡ Μorgan Chase Ιnternational και πρώην πρόεδρος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών που ετέθη επικεφαλής της επιτροπής κ. Αντριου Κρόκετ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ και ο πρώην κλειδοκράτορας της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν.

Είχε έλλειμμα. Τα ευρήματα της Επιτροπής Κρόκετ προκάλεσαν μικρά σοκ: μόνο το 2007 στο Ταμείο θα έμπαιναν 885 εκατομμύρια και θα έβγαιναν 989 εκατομμύρια. Το έλλειμμα σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών θα διογκωνόταν έως και 400% τα επόμενα τρία χρόνια. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην επίσημη αναφορά τονιζόταν πως τα 659 εκατομμύρια δολάρια που προορίζονταν το 2006 για τη μισθοδοσία των 2.600

εργαζομένων στο Ταμείο θα αυξάνονταν σε τρία χρόνια κατά 85 εκατομμύρια, ενώ τα συνολικά έσοδα θα μειώνονταν κατά 80 εκατομμύρια δολάρια για το ίδιο χρονικό διάστημα και επιπλέον 60 εκατομμύρια το 2010. Απογείωση των εξόδων προβλεπόταν και για τα συνέδρια και τις συναντήσεις- από 937 εκατομμύρια δολάρια το 2006 θα χρειάζονταν 1,026 δισ. το 2009-, ενώ αύξηση αναμενόταν και στις δαπάνες για τα ταξίδια κατά 5 εκατομμύρια δολάρια. Η μοναδική μείωση εξόδων που εντόπισαν οι κορυφαίοι ειδικοί προερχόταν από τον τομέα των κτιριακών εγκαταστάσεων και αυτή ισοσκέλιζε μόνο το επιπλέον κόστος των ταξιδιών. 400 τόνοι χρυσού. Στην τελική έκθεση που συνέταξαν τα μέλη της Επιτροπής το 2007 συμπεριέλαβαν και τις προτάσεις τους για την εξυγίανση των οικονομικών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πέρα από την επέκταση των επενδύσεων σε νέους τομείς που θα απέφεραν έσοδα 45 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο, στο τραπέζι έπεσε και η ιδέα πώλησης 400 μετρικών τόνων χρυσού (12,9 εκατομμύρια ουγγιέςπερίπου προς 500 δολάρια η ουγγιά). Ετσι, εξοικονομώντας περίπου 6,5 δισ. δολάρια από την πώληση, οι ειδικοί προέβλεπαν ότι με την επένδυση των νέων κεφαλαίων με επιτόκιο 3% τα έσοδα του Ταμείου θα τονώνονταν κατά 200 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Δεδομένου μάλιστα ότι το ΔΝΤ είναι ο 3ος μεγαλύτερος κάτοχος αποθεμάτων χρυσού παγκοσμίως, θεωρήθηκε ότι το να πουλήσει περίπου το 1/8 των ποσοτήτων που του ανήκουν για να εξυγιάνει τα του οίκου του μια και καλή δεν θα έπληττε ανεπανόρθωτα το ίματζ του οργανισμού. Σε 15 μήνες από τη στιγμή που συντάχθηκε η έκθεση της Επιτροπής ανακοινώθηκε το «νέο μοντέλο εσόδων» που θα ακολουθούσε το ΔΝΤ, καθώς και περικοπές 100 εκατομμυρίων δολαρίων τα επόμενα τρία χρόνια.

Ανοιξαν οι δουλειές. Στο μεταξύ, η παγκόσμια οικονομική κρίση απογείωσε τις δουλειές του Ταμείου: από τον Νοέμβριο του 2008 έχουν δοθεί περισσότερα από 25 δισεκατομμύρια δολάρια σε νέα δάνεια, ενώ μόνο στην Ελλάδα τα επόμενα τρία χρόνια θα δοθούν άλλα 30 δισ. ευρώ. Παρά την αυξημένη «κίνηση» της τελευταίας περιόδου, το ΔΝΤ προχωρά και στην πώληση 400,3 μετρικών τόνων χρυσού: ήδη οι μισοί πωλήθηκαν στην Αποθεματική Τράπεζα της Ινδίας τον Οκτώβριο του 2009, 3 τόνοι στην Τράπεζα του Μαυρίκιου και 10 τόνοι στην Κεντρική Τράπεζα της Σρι Λάνκα τον Νοέμβριο- από αυτές τις ποσότητες αναμένονται φέτος έσοδα πάνω από 5 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με την τελευταία σχετική ανακοίνωση του Ταμείου, τον Φεβρουάριο του 2010, άλλοι 191,3 τόνοι απομένει να πωληθούν το επόμενο χρονικό διάστημα.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Αντιγράφω από το protagon.gr

Στο έλεος των Ζόμπιspacer.gif07/06/2010spacer.gifτου Γιάνη Βαρουφάκη

Δημοσιογράφος: Κύριε αστυνόμε, κινούνται αργά;

Αστυνόμος: Ναι, είναι νεκρά. Είναι σε οικτρή κατάσταση. Αλλά αν δεν κάνουμε κάτι θα μας αφανίσουν (*)

(*) Από την ταινία Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, του George Romero (1968)

Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι οι τράπεζές της. Τράπεζες που δεν ζουν πια αλλά και που δεν πεθαίνουν. Τράπεζες ζόμπι που κινδυνεύουν να παρασύρουν όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μαζί τους. Νεκροζώντανες τράπεζες που η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πασχίζει να αναστήσει με άσκοπες ανθρωποθυσίες (λέγε με συνταξιούχο στον καιρό του πακέτου στήριξης) και ξόρκια (σαν τα σημερινά ανέκδοτα περί ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών με τα οποία προσπαθούν να εξευμενίσουν τις αγορές).

Αυτή ήταν και η ουσία του πακέτου στήριξης, δήθεν, του ελληνικού δημοσίου το οποίο υπογράψαμε με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Όποιος πείστηκε, τότε, ότι επρόκειτο για προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, παρακαλώ να το ξανασκεφτεί. Για ένα πακέτο στήριξης των ευρωπαϊκών τραπεζών επρόκειτο.

Αυτό, από μόνο του, δεν είναι κακό. Αν είχε ελπίδες να πετύχει ως τέτοιο, να το συζητούσαμε. Δεν έχει όμως. Δανείζοντας το ελληνικό κράτος (και μεθαύριο το Πορτογαλικό, το Ισπανικό κλπ) για να μεταφέρει τα δανεικά στις τράπεζες, απλώς μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον, ενισχύοντάς το μάλιστα. Αν η ΕΕ συνεχίσει έτσι, θα αφανιστούμε όλοι: Έλληνες και Γερμανοί, Πορτογάλοι και Ολλανδοί, δίκαιοι και άδικοι.

Πριν το 2008 οι τράπεζες, αρχικά στις ΗΠΑ αλλά κατόπιν και στην Ευρώπη (ακόμα και στην συντηρητική Ελβετία), έκαναν κάτι το πραγματικά εκπληκτικό. Δημιούργησαν ποταμούς ιδιωτικού χρήματος και το έριξαν στην αγορά. Το όνειρο του καθενός μας, να έχουμε ένα ιδιωτικό ATM στο σπίτι μας που να γεννά χρήματα χωρίς να χρεωνόμαστε, οι τράπεζες το έκαναν πραγματικότητα!

Πως; Δάνεισαν στον κ. Μπάμπη χρήματα για να αγοράσει ένα σπίτι. Μετά πήραν κομματάκια χαρτί πάνω στα οποία κατέγραψαν περίπλοκα στοιχήματα π.χ. "ο κάτοχος αυτού του χαρτιού δικαιούται να πάρει €1000 από τον κ. Μπάμπη την τάδε του μηνός, εκτός αν στο μεταξύ ο δείκτης Nikkei του Τόκυο αυξηθεί κατά 2% περισσότερο του Hang Seng του Χονγκ Κονγκ οπότε θα πάρει €1100 από την κα Τούλα, η οποία..., εκτός βέβαια αν..." Κατόπιν πούλησαν αυτά τα χαρτιά σε μια περίοδο που επενδυτές έψαχναν σαν τρελοί να αγοράσουν κάτι που θα τους έδινε μεγαλύτερο επιτόκιο από το χαμηλό επιτόκιο της αγοράς.

Σε μια περίοδο που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι και ο κ. Μπάμπης θα πλήρωνε και ο δείκτης Nikkei θα ανέβαινε, οι τιμές αυτών των χαρτιών ενισχύονταν. Τότε, οι θεσμικοί αγοραστές (με τα πολλά χρήματα, συνήθως άλλων) έκαναν κάτι φοβερό: Αγόραζαν όχι μόνο αυτά τα χαρτιά αλλά και το δικαίωμα/υποχρέωση να αγοράσουν στο μέλλον πολύ περισσότερα στην σημερινή τιμή. Όσο η τιμή ανέβαινε, πλούτιζαν εκθετικά (με το ρίσκο και του αντίθετου όμως - το οποίο κάποια στιγμή...).

Βλέποντάς τους να πλουτίζουν, οι τράπεζες που δεν εξέδιδαν αυτά τα χαρτάκια (παράγωγα λέγονται) ζήλεψαν. Χρησιμοποίησαν τα χρήματα των πελατών τους και άρχισαν να αγοράζουν τέτοια χαρτάκια μανιωδώς. Μέχρι που δεν έμεινε χώρος στα χρηματοκιβώτιά τους για τίποτα άλλο. Όσο κρατούσαν τα πανηγύρια και οι χοροί, τα περιουσιακά τους στοιχεία φάνταζαν καταπληκτικά. Όσο για τις ανάγκες τους σε ρευστό, κανένα πρόβλημα. Τα επιτόκια ήταν τόσο χαμηλά, δεδομένης της τεράστιας ποσότητας (δημόσιου και ιδιωτικού) χρήματος που όταν η μία τράπεζα δεν είχε ρευστό, της δάνειζε η άλλη φτηνά, άμεσα και εύκολα.

Παρατηρήσατε την ειρωνεία; Τραπεζίτες που όπου στέκονταν και όπου βρισκόντουσαν διακήρυτταν την σημασία της δημοσιονομικής πειθαρχίας του κράτους, που έβγαζαν πύρινους λόγους εναντίον του τυπώματος «πληθωριστικού» χρήματος από τα κράτη, που κινδυνολογούσαν ότι η οικονομία δεν θα αντέξει αν οι εργαζόμενοι πάρουν αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό, οι ίδιοι κύριοι έκοβαν τόνους ιδιωτικού χρήματος με το οποίο χρηματοδοτούσαν λογιών-λογιών πυραμίδες - και, βέβαια, μισθούς και μπόνους (για πάρτι τους) που θα έκαναν ακόμα και τον Μίδα να κοκκινίσει.

Μέχρι που η φούσκα έσκασε. Πως; Όταν η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ανέβασε λίγο τα επιτόκια, ο κ. Μπάμπης κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να πληρώσει τα €1000 του στεγαστικού του που έλεγε το χαρτάκι ότι είχε λαμβάνειν ο κάτοχός του. Έτσι όσοι είχαν τέτοια χαρτάκια άρχισαν να τα ξεφορτώνονται μέχρι που κανείς δεν τα ήθελε πια. Έλα όμως που αυτά τα χαρτάκια είχαν μετατραπεί στο ιδιωτικό χρήμα που κινούσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα;

Για να μην καταστραφούν τα πάντα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ είπαν στις τράπεζες: «Μην σας νοιάζει. Θα αναπληρώσουμε με δημόσιο χρήμα το ιδιωτικό που εσείς ως δια μαγείας κατασκευάσατε, από το οποίο κερδίσατε πακτωλούς πλούτου, αλλά το οποίο τώρα, και πάλι ως δια μαγείας, έγινε σκόνη και έρευσε μέσα από τα δάκτυλά σας.» ΗΠΑ και ΕΕ, λοιπόν, αναγκάστηκαν να αναπληρώσουν το κάλπικο ιδιωτικό χρήμα του τραπεζικού τομέα με φερέγγυο δημόσιο χρήμα. Για να είναι όμως φερέγγυο, αναγκάστηκαν να μην το τυπώσουν αλλά να το δανειστούν από αυτούς που έχουν αποταμιεύσεις: Τους Κινέζους, Ιάπωνες, Άραβες και Γερμανούς επενδυτές (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και αρκετούς ιδιώτες που προτιμούσαν, μετά το ξεσκέπασμα των τραπεζών, να δανείζουν κράτη παρά τράπεζες).

Και τότε τι νομίζετε ότι έκαναν οι τράπεζες; Πρώτον, δάνεισαν τα κράτη από το δημόσιο χρήμα που πήραν από εκείνα με τεράστιο επιτόκιο. Δεύτερον, άρχισαν να γράφουν σε νέα χαρτάκια νέα στοιχήματα του τύπου «ο κάτοχος αυτού του χαρτιού δικαιούται να πάρει €1000 από το γερμανικό δημόσιο την τάδε του μηνός, εκτός αν στο μεταξύ το χρέος της Ελλάδας αυξηθεί κατά 2% περισσότερο του χρέους της Γερμανίας, εκτός βέβαια αν...» Για να το πω απλά, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου: Φτού κι από την αρχή, άρχισαν να ξανα-παράγουν νέο ιδιωτικό χρήμα.

Για δύο περίπου χρόνια μας έλεγαν: «Είδατε πως τα καταφέραμε και ξεπεράσαμε την κρίση; Επιστρέψαμε μάλιστα και τα δανεικά στα κράτη μας!» Ναι, είναι αλήθεια. Με τι χρήματα όμως; Με νέο ιδιωτικό χρήμα, ίδιο και απαράλλακτο εκείνου του ιδιωτικού χρήματος του οποίου η «γένεση» δημιούργησε την κρίση του 2008!

Αυτό που συνέβη με την Ελλάδα στην αρχή του 2010 δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη εκείνου του «έργου» του 2008. Όπως τότε που με την μικρή άνοδο των επιτοκίων ο κ. Μπάμπης δεν μπόρεσε να πληρώσει το μεγάλο χρέος που του είχαν φορτώσει οι τράπεζες στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το ιδιωτικό χρήμα, έτσι φέτος η Ελλαδίτσα μας βρέθηκε στην ίδια θέση. Αν δεν βρισκόταν εκείνη, θα βρισκόταν κάποια άλλη γειτόνισσα.

Έχοντας ήδη καεί το 2008, τότε που ξάφνου τα μαγικά χαρτάκια δεν τα ήθελε κανείς, κάποιοι επενδυτές αποφάσισαν να μην την πατήσουν όπως τότε και άρχισαν να ξεφορτώνονται τα νέα χαρτάκια. Έτσι, κατέρρευσε και αυτό το νέο ιδιωτικό χρήμα, οπότε πείστηκε η Γερμανία να δημιουργήσει «ταμείο» €1 τρις (υποτίθεται) για να στηρίξει εμάς τους νότιους. Στην ουσία, το μόνο που κάνει είναι ότι και το 2008: Αντικαθιστά το νέο ιδιωτικό χρήμα των αδιόρθωτων τραπεζών με ακόμα μεγαλύτερα ποσά νέου δημόσιου χρήματος.

Πρόκειται για έργο φρίκης και τρόμου. Από την στιγμή που οι τράπεζες, ανεξέλεγκτες, δημιούργησαν τεράστιες ποσότητες ιδιωτικού χρήματος (τα λεγόμενα τοξικά παράγωγα), έγιναν ζόμπι. Το ιδιωτικό αυτό χρήμα είναι καταδικασμένο να μετατρέπεται σε σκόνη στα χέρια τους. Όσο η ΕΕ το αντικαθιστά με νέο ζεστό δημόσιο χρήμα, κρατά τα ζόμπι σε κατάσταση λίμπο με κόστος την εκθετική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών πλεονασμάτων, την συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, και την τρελή πορεία προς τον εκτροχιασμό ολόκληρης της Ευρώπης.

• Όσο ακούμε τους ηγέτες μας να μιλάνε για το υπέρτατο καθήκον να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών της ΕΕ (λες και αυτό ήταν το πρόβλημα) καταλαβαίνουμε πως αυτή η τρελή πορεία προς τον πάτο θα συνεχιστεί. Οι αγορές το καταλαβαίνουν, πανικοβάλλονται και έτσι η παραμικρή ανοησία ενός Ούγγρου επαρχιώτη πρωθυπουργού μετατρέπεται σε μείζονα κρίση.

• Όσο οι ηγέτες μας βαυκαλίζονται ότι πακέτα στήριξης (σαν αυτό των ΔΝΤ-ΕΕ) είναι δυνατόν να βγάλουν κράτη σαν το δικό μας από την σκοτοδίνη της κρίσης αποπληθωρισμού-χρέους, κατανοούμε ότι αυτοί οι κύριοι και κυρίες δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να γίνουν μέρος της λύσης (αντί για εξαρτήματα του προβλήματος).

• Όσο ακούμε ότι οι μέτοχοι των τραπεζών θα είναι οι μόνοι που δεν θα υποστούν ζημίες από αυτήν την κρίση (την οποία οι δικές τους τράπεζες δημιούργησαν κατασκευάζοντας αθέμιτο ιδιωτικό χρήμα), θα ξέρουμε ότι η κρίση έχει μπροστά της πολύ δρόμο.

• Όσο δεν αντιμετωπίζουμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν οι νεκροζώντανες τράπεζές της ηπείρου μας, τότε η ανάπτυξη, που αποτελεί το μόνο αντίδοτο στο δημόσιο χρέος, δεν θα έρθει ποτέ.(**)

Τέλος, ένα σχόλιο προς εκείνους που μου προσάπτουν ανευθυνότητα επειδή προτείνω την αναδιάρθρωση του χρέους μας (προς τις νεκροζώντανες τράπεζες) χωρίς να λαμβάνω υπ' όψη μου το βαρύ κόστος μιας τέτοιας κίνησης. Μόνο που θα δανειστώ τα λόγια του Winston Churchill, τότε που τον κατηγόρησαν ως φιλοπόλεμο επειδή, εν έτει 1938, είχε καταγγείλει την συμφωνία του Μονάχου του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Neville Chamberlain με τον Χίτλερ:

«Είχαμε την επιλογή μεταξύ του πολέμου και της ατίμωσης. Επιλέξαμε την ατίμωση και για αυτό θα έχουμε πόλεμο.»

(**) Μια ματιά αρκεί στην Ιαπωνία, όπου οι νεκροζώντανες τράπεζες δεν της επιτρέπουν να αναπτυχθεί, παρά την προηγμένη τεχνολογία της, την μετρημένη ζωή των πολιτών της, την απίθανη παραγωγικότητα της εργασίας κλπ.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δήμευση δημόσιας περιουσίας αν δεν πληρώσουμε τα δάνεια

Αναγκαστικά μέτρα είσπραξης σε βάρος της Ελλάδας, σε περίπτωση που η χώρα μας δεν αποπληρώσει το σύνολο των δανείων (110 δισ. ευρώ) που θα λάβει από τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, προβλέπει η σύμβαση που κατατέθηκε προς επικύρωση στη Βουλή.

Το κείμενο προβλέπει -σε περιπτώσεις αδυναμίας εξόφλησης- τη χρήση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ενώ αναφέρει «ούτε ο δανειολήπτης (σ.σ. η Ελλάδα) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας.

Αναλυτικότερα

...............

Σύμβαση ιδιώτη με τράπεζα θυμίζει το κείμενο των συμβάσεων της Ελλάδας με τις χώρες της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για την παροχή των δανείων, ύψους 110 δισ. ευρώ, μέχρι και το πρώτο εξάμηνο του 2010.

Στο πολυσέλιδο κείμενο καταγράφονται οι όροι αναλυτικά για τα επιτόκια δανεισμού, οι προϋποθέσεις υπαναχώρησης, τα περιθώρια πρόωρης εξόφλησης, αλλά και οι κυρώσεις, αν η Ελλάδα δεν φανεί συνεπής στην αποπληρωμή των δανείων.

Ειδικότερα, αρχικά προβλέπεται ότι «η παρούσα σύμβαση, καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο», αλλά οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αποφάσεις του οποίου είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το ακόλουθο απόσπασμα που αναφέρει:

«Οι δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του δανειολήπτη.

Με την παρούσα, ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Ο δανειολήπτης δεσμεύεται, έως ότου όλο το κεφάλαιο της παρούσας σύμβασης να έχει επιστραφεί πλήρως και όλοι οι τόκοι και τα πρόσθετα ποσά, αν υπάρχουν, στο πλαίσιο της παρούσας σύμβασης, να έχουν πλήρως εξοφληθεί.

Επίσης, η Ελλάδα υποχρεούται να μην εξασφαλίσει με υποθήκη, ενέχυρο ή άλλο βάρος πάνω στην ίδια περιουσία ή στα έσοδα, τυχόν υφιστάμενο ή μελλοντικό σχετικό χρέος και οποιαδήποτε εγγύηση ή αποζημίωση δίδονται επί αυτού, εκτός εάν τα δάνεια την ίδια στιγμή διαμοιράζονται ισότιμα (pari passu) και αναλογικά (pro rata), έχοντας την ίδια διασφάλιση, και να μη χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημόσιου χρέους προτεραιότητα σε σχέση με τους δανειστές.

Ακόμα, προβλέπεται, σε περιπτώσεις αδυναμίας εξόφλησης, η εκχώρηση περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας σε εταιρεία ειδικού σκοπού, είτε η έκδοση ομολόγων με αντίκρισμα κρατικά περιουσιακά στοιχεία, προκειμένου να αντληθούν κεφάλαια για να αποπληρωθούν οι πιστωτές ή ακόμα και η παραχώρηση σε πιστωτές αναπτυξιακών έργων, από την εκμετάλλευση των οποίων θα αποσβεστεί το χρέος.

...................

Είναι δυνατόν να το ψηφίσουν αυτό;

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γιατί το πλήρες κείμενο αυτού του νομοσχεδίου δεν υπάρχει πουθενά?

Γιατι θα ειχε καει η Ελλαδα ...................

Περιμενουν να χωνεψουμε τα πρωτα και μετα θα μας σερβιρουν τα υπολοιπα

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...