Μια γνώμη από την παρέα μας εδώ (κριτική = + ή - )... θα μου ήταν απαραίτητη....!

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

http://www.haniotika-nea.gr/index.php?artid=42324

Μα όλα τελικά είναι ανάποδα από ό,τι τα βλέπουμε...;

Η “Οικονομική κρίση” δεν είναι Οικονομική κρίση αλλά το περίβλημα μιας βαθιάς Διεθνούς Πολιτικής κρίσης...

Η “Ελληνική κατάρρευση” σε καμία περίπτωση δεν είναι Ελληνική, αλλά αποτελεί μέρος του περιβλήματος μιας Διεθνούς Παγκόσμιας κατάρρευσης των πολιτικών συστημάτων προς όφελος των Ολίγων Συμφερόντων.

Ας δούμε γιατί η οικονομική κρίση είναι απλά ένα σύμπτωμα της ασθένειας του Διεθνούς Πολιτικού Συστήματος και τίποτα άλλο... Κατά την πορεία της τεκμηρίωσης πρέπει να είναι καρφωμένο στο μυαλό μας ότι η ίαση επέρχεται με την αντιμετώπιση της ίδιας της ασθένειας και όχι των συμπτωμάτων της...

Να αναφέρω ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ συχνά διότι το θεωρώ χαρακτηριστικό...

Φαντασθείτε ότι όλος ο κόσμος είχε ετήσιο εισόδημα 20.000 το χρόνο... Τι ποσοστό των χρημάτων αυτών θα “έριχνε” στην αγορά; Δηλαδή πόσα από αυτά τα χρήματα θα χρησιμοποιούσε για να αγοράζει τα προς το ζην; Η απάντηση είναι όλα. Το 100% θα έπρεπε να το ρίξει στην αγορά ώστε να αγοράσει τα βασικά, να πληρώσει το ενοίκιο, τα φροντιστήριο, τις διακοπές του κ.τ.λ.

Τι γίνεται όμως αν τα χρήματα συνεχώς και αδιάλειπτα, συσσωρεύονται σε λίγους; Τι ποσοστό των χρημάτων αυτών θα καταλήξει στην αγορά; Η απάντηση είναι: πολύ λιγότερα. Θα δημιουργηθεί το λεγόμενο “Ανενεργό χρήμα”. Εδώ δίδεται και η απάντηση στην ερώτηση “Μα που στο καλό εξαφανίστηκαν τα λεφτά;”

Εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μια άλλη πολύ σοβαρή παράμετρο..:Δεν συσσωρεύεται μονάχα το χρήμα σε λίγους ανθρώπους, αλλά και σε λίγους τόπους....

Έτσι , όπως σωστά με πρήζει ο φίλος Μπάμπης, στην Ελλάδα το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με την τραγική πορεία του αποδεικνύει ακράδαντα ότι η Ελλάδα δεν είναι τόπος συσσώρευσης του... Με λίγα λόγια η Ελλάδα ούτε το 95% των πολιτών της δεν είναι φορείς συσσώρευσης του χρήματος αλλά ούτε και ο ίδιος ο τόπος μας...!!

Και ερωτώ τώρα – για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα:

- Όλη αυτή η κατάσταση είναι λάθος του συνόλου ή κάποιων Οικονομικών μονάδων, ή μήπως είναι λάθος Πολιτικών επιλογών; Η Πολιτική στην χώρα μας, αλλά κυρίως Διεθνώς, δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την “Αναδιανομή του Πλούτου.” Δεν κατάλαβε ότι για να κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά πρέπει να αποφεύγεται όσο το δυνατόν η συσσώρευση του Πλούτου σε λίγους. Και αριστερός να είσαι συμφωνείς με την αποφυγή τέτοιου σεναρίου συσσώρευσης -κυρίως για θεωρητικούς λόγους- αλλά και δεξιός να είσαι πάλι συμφωνείς γιατί θέλεις η αγορά να κινείται... Έπρεπε λοιπόν πολιτικά να είχε αποφευχθεί η συγκέντρωση του χρήματος σε λίγους...

Για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι η “Οικονομική κρίση” δεν είναι Οικονομική κρίση αλλά το περίβλημα μιας βαθιάς Διεθνούς Πολιτικής κρίσης...

Ας πάμε να ρίξουμε και το παραμύθι της Ελληνικής κατάρρευσης (Αναφέρομαι βέβαια για τις εποχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης..).

Είπαμε το πολιτικό σύστημα έχει διαβρωθεί... Έχει αμελήσει παντελώς τις μαγικές λέξεις: “Αναδιανομή του Πλούτου”.Όταν αναφέρομαι σε αυτές τις λέξεις δεν εννοώ να είναι οικονομικά όλοι ίσοι, μα να υπάρχουν ισχυρές πολιτικές αντιστάσεις στις συσσωρεύσεις του πλούτου και κατ' επέκταση μια ορθολογική διανομή του. Δηλαδή ανάλογα με την αξία του καθενός καθώς και ανάλογα με τις “αποφάσεις” μιας επιτηρούμενης αγοράς. Είμαι σίγουρος ότι κανένας άνθρωπος στην γη δεν αξίζει να έχει υπερεκατονταπλάσια επιχειρηματική αξία από τον διπλανό του. Σίγουρα μπορεί να έχει μεγαλύτερη, αλλά σε όλα υπάρχουν και κάποια όρια...

Και τώρα σας ρωτώ: Έστω ότι στην Ελλάδα είχαμε ή έχουμε, ή θα έχουμε -δεν παίζει σημασία- μια κυβέρνηση που ασχολήθηκε, ασχολείται ή θα ασχοληθεί σοβαρά με την αναδιανομή του πλούτου. Υπάρχει περίπτωση να την αφήσει η Διεθνής πολιτική σκηνή να προχωρήσει; Πες βρε αδερφέ πως ο Γιωργάκης (Αλήθεια το μάθατε πως άλλαξε ξανά το όνομά του από Γιώργος σε Γιωργάκης ξεκίνησε με σκοπό την δίκαιη διανομή του πλούτου. Υπάρχει πιθανότητα να τον αφήσουν να την κάνει; Ή μήπως θα τον αναγκάσουν να ξεχάσει όσα σκέφτηκε και να ασχοληθεί με την περικοπή μισθών και συντάξεων; Ή μήπως θα τον αναγκάσουν να αφήσει την ορθή πολιτική σκέψη και να ασχοληθεί μονάχα με εισπράξεις; (Από Πρωθυπουργός... Εισπράκτορας..!!.)

Εγκλωβισμένες Εθνικές πολιτικές λοιπόν.

Ναι αυτό συμβαίνει...

Και το χειρότερο είναι και το εξής:

Σας την βαράει π.χ. η πολιτική ενός κόμματος στην Ελλάδα. Κανένα πρόβλημα: Το ρίχνετε και μάλιστα με ευκολία (βλέπε Νέα Δημοκρατία). Άμα -βρε παιδιά -σας την βαρέσει η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης πώς την ρίχνετε; Αμ, εδώ σας θέλω... Για αυτόν τον λόγο την Εθνική Πολιτική της Ελλάδος την ονομάζω Εθνική Εγκλωβισμένη Πολιτική της Ελλάδος...

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι - έτσι απλά - Ελληνική η υπόθεση της συνεχούς καθοδικής πορείας στην χώρας μας, αλλά αποτελεί μέρος του περιβλήματος μιας Διεθνούς Παγκόσμιας κατάρρευσης των πολιτικών συστημάτων προς όφελος -βεβαίως βεβαίως- των Ολίγων Συμφερόντων.

Συμπέρασμα:

Με δεδομένο: α) την ύπαρξη Πολιτικού προβλήματος και όχι Οικονομικού και β) την Διεθνή και όχι Τοπική εμβέλεια του προβλήματος αυτού, δεν αισιοδοξώ για την επίλυσή του μέσα από ομαλές συνθήκες διότι ομαλές συνθήκες είναι και εγκλωβισμένες συνθήκες...

Πιστεύω πως τα Διεθνή Πολιτικά Αδιέξοδα δεν λύνονται με εγκλωβισμένες οικονομικές πολιτικές αλλά με Διεθνείς εξεγέρσεις του κόσμου.

Κι αν νομίζετε πως αυτό είναι δύσκολο και πολύ μακριά μας σας παρακαλώ απλά ας σκεφτείτε ένας Αλέξης τι έκανε σε όλη την Ευρώπη εκείνο τον Δεκέμβρη...

Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος

Άρθρο υπ’ αρ. 215 Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

[xaroula]

Εγκλωβισμένες Εθνικές πολιτικές λοιπόν.

Εγκλωβισμένα κράτη...εγκλωβισμένοι πολίτες...και έτσι χάριν του μεγάλου φοβο-προβλήματος, δεν χρειάζεται ο "δούρειος ίππος".

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Εγκλωβισμένα κράτη...εγκλωβισμένοι πολίτες...και έτσι χάριν του μεγάλου φοβο-προβλήματος, δεν χρειάζεται ο "δούρειος ίππος".

Αναμφισβήτητα είναι εγκλωβισμένες οι Εθνικές πολιτικές. Αλλά μονάχα αυτές..

Οι πολίτες δεν είναι εγκλωβισμένοι…

Απλά δεν το ξέρουν αυτό….

Ο συνδυασμός εγκλωβισμένης πολιτικής με ελεύθερους πολίτες δημιουργεί το κοκτέιλ της επανάστασης.

Απλά μονάχα να το συνειδητοποιήσουν ώστε να προχωρήσουν :

Πιστεύω πως τα Διεθνή Πολιτικά Αδιέξοδα δεν λύνονται με εγκλωβισμένες οικονομικές πολιτικές αλλά με Διεθνείς εξεγέρσεις του κόσμου.

Κι αν νομίζετε πως αυτό είναι δύσκολο και πολύ μακριά μας σας παρακαλώ απλά ας σκεφτείτε ένας Αλέξης τι έκανε σε όλη την Ευρώπη εκείνο τον Δεκέμβρη...

[xaroula]

Αναμφισβήτητα είναι εγκλωβισμένες οι Εθνικές πολιτικές. Αλλά μονάχα αυτές..

Οι πολίτες δεν είναι εγκλωβισμένοι…

Απλά δεν το ξέρουν αυτό….

Ο συνδυασμός εγκλωβισμένης πολιτικής με ελεύθερους πολίτες δημιουργεί το κοκτέιλ της επανάστασης.

Απλά μονάχα να το συνειδητοποιήσουν ώστε να προχωρήσουν :

Και είχα βάλει υστερόγραφο αλλά το έσβησα....

Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Υ.Γ Ο λόγος έχει διττή φύση έτσι εγώ παίρνω την άλλη όψη του...

Κατόπιν τούτου επιμένω ότι είμαστε εγκλωβισβένοι, ζαλισμένοι, ναρκωμένοι...και δυστυχώς δεν πρόκειται να γίνει τίποτε....

Σχετικά τώρα με το quote, θα το αγνοήσω για δεύτερη φορά διότι όσο και να με παρακινείς δεν επιθυμώ να το σχολιάσω....

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

όσο και να με παρακινείς

Πρόσεξε γιατί ο δέικτης Ισχύος Παρακίνησης δέιχνει 5% ..

[Κρηθέας]

υπάρχει ελπίδα;

Υπάρχει;

Υπάρχει. Αλλοίμονο αν δεν υπήρχε..

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Υπάρχει;

Υπάρχει. Αλλοίμονο αν δεν υπήρχε..

Αχ πολυκαταναλωμένη ελπίδα....

Δεν μας απάντησε βέβαια η Κική αν η υπερβολική κατανάλωση έχει και αποτελέσματα αρνητικά όμοια με αυτά της οποιαδήποτε άλλης υπερβολικής κατανάλωσης τροφίμων...

[Κρηθέας]

Αχ πολυκαταναλωμένη ελπίδα....

Δεν μας απάντησε βέβαια η Κική αν η υπερβολική κατανάλωση έχει και αποτελέσματα αρνητικά όμοια με αυτά της οποιαδήποτε άλλης υπερβολικής κατανάλωσης τροφίμων...

Αναφέρεται σ' όσους ελπίζουν.. γενικά.. που ελπίζουν στο να υπάρχει ελπίδα..

θα έλεγα, απαντώντας για λ/σμό της, ότι θα τους έβρισκε "υπερκαταναλωτικά" απαισιόδοξους.

Υ.Γ. Κωνσταντίνε, να προσθέσω ακόμη ότι "κατά Δημουλά" έχεις τα κότσια, αφού εξακολουθείς.. να το παλεύεις.. να ελπίζεις..

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

http://www.haniotika...php?artid=44485

"Παρατηρώντας την Κρίση από τα Αριστερά…"

Παρακολουθώντας την συζήτηση που διοργάνωσε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στα Χανιά με ομιλητές τρεις αξιόλογους Οικονομολόγους της Αριστεράς δηλαδή τον κ. Δραγασάκη Γιάννη (πρ. βουλευτή), τον κ .Γιώργο Σταθάκη (καθηγητή Οικονομίας Παν. Ρεθύμνου) και τον κ. Λαπατσιώρα Σπύρο (Διδ. Οικονομίας Παν. Ρεθύμνου) θα προσπαθήσω να βγάλω στο χαρτί το απείκασμα της ημερίδας αυτής.

Βέβαια - όπως γνωρίζεται – η αποτίμηση μιας συζήτησης από έναν παρατηρητή, εγκυμονεί παρανοήσεις άλλοτε ακούσιες και άλλοτε εκούσιες. Οι συνεχείς στερεότυπες βαφές ενός ξύλου το εμποδίζουν να κατανοήσει ορθά την υγρασία μιας βροχής ακόμα και την ίδια την στιγμή που αυτό βρέχεται…

Α. Ο αρνητική συμβολή του Νεοφιλελευθερισμού στην Κρίση.

Αναμφισβήτητα ο νεοφιλελευθερισμός παρέδωσε το κλειδί της οικονομίας στα χέρια του «Διοικητικού Συμβουλίου της Αγοράς» του οποίου Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος - αρκετά χρόνια τώρα - είναι το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα. Την θέση αυτή κατείχε πιο πριν το Βιομηχανικό Κεφάλαιο το οποίο παρά ταύτα συνεχίζει να συμμετέχει στο …προαναφερόμενο Διοικητικό Συμβούλιο έστω και τιμητικά ως … Αντιπρόεδρος του..

Όπως σε όλες τις επιχειρήσεις που καταρρέουν έτσι και στην περίπτωση μας υπαίτιος της κατάστασης είναι πάντα το Διοικητικό Συμβούλιο (Χρηματοπιστωτικό Σύστημα), οι μεσάζοντες που το στήριξαν (Νεοφιλελεύθερες πολιτικές) (*3) καθώς και οι ψηφοφόροι που το ανέδειξαν με την ψήφο τους.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι αυτές που επιτείνουν την συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους και κατ’ επέκταση δημιουργούν προϋποθέσεις για όλο και πιο άδικους κανόνες ανταγωνισμού. Οι Αγορές τίμησαν με περίσσια εμπιστοσύνη τους Οικονομικούς Κολοσσούς δίδοντας το χρήμα τους. Ήλπιζαν μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών να τους επιστραφεί με μορφή επανεπένδυσης αλλά αυτό όμως ποτέ δε συνέβη… Αρκετοί υποστηρικτές του Νεοφιλελεύθερου μοντέλου (π.χ. G. Sorros) έχουν αποδεχτεί πια την αδυναμία αυτού του συστήματος να ισορροπεί τις αγορές (*1) και θεωρούν αναγκαία την παρέμβαση του Κράτους.

Άρα απαιτείται η αντικατάσταση του μοντέλου αυτού με παράλληλη τη δημιουργία ενός δημοσίου πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα που θα λειτουργεί με κριτήρια «δημόσιου συμφέροντος». (*3).

Β. Η αδυναμία Λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μοντέλου.

Πρόκειται καθαρά για αδυναμία λειτουργίας του Μοντέλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν αδυνατεί να προστατέψει ένα μέλος όπως η Ελλάδα που έχει χρέος ίσο μόλις με το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ !!! (*2)

Το πρόβλημα στην Ευρώπη δεν είναι ειδικά οι κερδοσκόποι αλλά οι μηχανισμοί αλληλεγγύης των χωρών της και προφανώς η αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. (*3)

Δεν μπορεί η καλύτερη οικονομία του κόσμου (Ευρωπαϊκή Ένωση) με εμπορικό πλεόνασμα (σε αντίθεση με τις ΗΠΑ) και με μικρό συνολικό δημόσιο χρέος που δεν ξεπερνάει το 60% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ (η Ιαπωνία έχει 200% του ΑΕΠ) να μην μπορεί να δείξει αλληλεγγύη σε ένα μέλος της..(*2). Επιπλέον η Ε.Ε. έχει πολύ υψηλό βαθμό οικονομικής σύγκλισης, εφάμιλλο ακόμα και των πολιτειών των ΗΠΑ (με εξαίρεση την κινητικότητα της εργασίας). Χαρακτηριστικά η Ελλάδα, έπειτα από μια δεκαετία οικονομικής ανόδου ταχύτερης της Ευρώπης, έχει ήδη συγκλίνει στο 90% του κατά κεφαλή εισοδήματος της ευρωζώνης. Πως λοιπόν ένας τέτοιος υγιείς οικονομικός κολοσσός όπως αυτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να αποτελεί ικανός μηχανισμός προστασίας μιας μικρής οικονομίας-μέλους όπως αυτή της Ελλάδος; (*2)

Η δεξιά-νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει ποτίσει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ισχυρό αναισθητικό. Αν όλα πάνε καλά το σύστημα «πετάει». Αν όμως υπάρχουν προβλήματα το σύστημα ξεγυμνώνεται..

Γ. Υπάρχει άλλη οδός πλην της μείωσης των μισθών και της αύξησης των έμμεσων φόρων;;

Η μείωση των μισθών στο Δημόσιο Τομέα, η μείωση των μισθών – μέσω της ανεργίας – στον ιδιωτικό τομέα καθώς και η αύξηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ) οδηγούν μαθηματικά στην μείωση της αγοραστικής δύναμης και στην μείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. (*1) Συνεπώς από την μία πλευρά το Κράτος κάνει «οικονομία» και από την άλλη μειώνει την παραγωγικότητά του. Φαύλος κύκλος λοιπόν χωρίς διέξοδο.

Αντίθετα εάν το Κράτος επικεντρωνόταν στην Αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού μας Προϊόντος, με παράλληλο συμμάζεμα της Δημοσίας Σπατάλης και βελτίωση του δείκτη Άμεσης δια Έμμεσης φορολογίας θα υπήρχε φως στον ορίζοντα. Κύριος στόχος πρέπει να είναι η πάταξη της Φοροδιαφυγής και όχι η μείωση των μισθών των μισθωτών και συνταξιούχων.(*1)

Δ. Η Ελλάδα στην κρίση. Υπάρχει ελπίδα;

Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση αφού μολονότι ούτε το δημόσιο χρέος ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, σε σχέση με το ΑΕΠ, είναι από μόνα τους τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, καμία άλλη χώρα σ’ αυτή δεν παρουσιάζει παρόμοιο συνδυασμό υψηλών μεγεθών (113% και 12,7% αντίστοιχα) (*4), ούτε είναι αναγκασμένη μέσα σε μόλις πέντε χρόνια να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 από τα 300 δισ. ευρώ που φτάσαμε να χρωστάμε σήμερα (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες) (*5)

Όμως παρά ταύτα το Ελληνικό Χρέος είναι Διαχειρίσιμο και σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα χρεοκοπίας διότι: (*2)

α) Το Χρέος μας είναι γύρω στα 300 δισ. ευρώ, και η εξυπηρέτησή του είναι ακόμα λογική. Απορροφά μόλις το 4,5% του ελληνικού ΑΕΠ, 5,5% το 2010. Δηλαδή γύρω στο 10-13% των δημοσίων δαπανών.

β) Όλο το χρέος είναι σε ευρώ (97%), άρα δεν επηρεάζεται από τις διακυμάνσεις του ευρώ με το δολάριο και το γιεν. Ακόμα το 75% βρίσκεται στα χέρια ευρωπαϊκών τραπεζών.

γ) Το 75% είναι με σταθερό επιτόκιο, και το 25% με κυμαινόμενο, άρα η επιρροή των αγορών αφορά πρωτίστως τον νέο δανεισμό.

δ) Το χρέος έχει τα αμέσως επόμενα χρόνια πολλά ληξιπρόθεσμα δάνεια (150 από τα 300 δισ. Ευρώ). Η εξυπηρέτηση του το 2011, το 2012 και το 2013, όταν λήγουν πολλά από τα δάνεια των Ολυμπιακών Αγώνων και των εξοπλισμών, θα επιδεινωθεί, καθώς θα μειώσουν τον μέσο χρονικό δείκτη αποπληρωμής των δανείων από τα 10 στα 7 χρόνια. Αυτό θέτει ως κατεπείγον το θέμα της αναχρηματοδότησης και χρονικής επέκτασης της εξόφλησης του χρέους.

ε) Η εξυπηρέτηση του χρέους επηρεάζεται καθοριστικά από δύο κρίσιμους παράγοντες: το ύψος των επιτοκίων διεθνώς και τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας. Στο πρώτο θέμα η περίοδος των εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων παρατείνεται, από ό,τι φαίνεται, έως ότου υπάρξει μια πιο σταθερή ανάκαμψη διεθνώς, ενώ στο δεύτερο θέμα η επιδείνωση της ύφεσης (-4% φέτος) θα δυσκολέψει πολύ τα πράγματα.

Συνεπώς βραχυπρόθεσμα, με μια ορθολογική Ευρωπαϊκή Πολιτική, βασισμένη στην αλληλεγγύη των μελών της και με τη λογική ότι η Ένωση αυτή δεν είναι μόνο νομισματική αλλά και δημοσιονομική μπορεί εύκολα να φέρει άμεσα θετικά αποτελέσματα. H Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να συμβάλει με άτοκο δανεισμό (*2) λόγω κυρίως της λήξης μεγάλου όγκου των υποχρεώσεων της Χώρας μας σε σύντομο χρονικό διάστημα (τα 150 εκ. από τα 300 εκ. – βλέπε προηγ παράγραφο δ)-

Ταυτόχρονα πρέπει ν’ αναπτύξει ένα μοντέλο Ευρωπαϊκών Επενδύσεων (*2) με απώτερο στόχο της αύξηση των Ακαθαρίστων Εθνικών Προϊόντων των μελών της.

Μακροπρόθεσμα μια Ορθολογική Ευρωπαϊκή Πολιτική μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα μονάχα με την απεμπλοκή της από το Νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης…

Καλή μας δύναμη.

(*1) Δραγασάκης Γιάννης, Οικονομολόγος Πρ. βουλευτής.

(*2) Σταθάκης Γιώργος, Καθηγητής Οικονομίας Παν. Ρεθύμνου.

(*3) Λαπατσιώρας Σπύρος, Διδ. Οικονομίας Παν. Ρεθύμνου

(*4) Β. Γεώργας, «Ελευθεροτυπία», 30/1/2010.

(*5) Τάκης Φωτόπουλος, Πολιτικός Φιλόσοφος 13/2/2010.

================================

Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Πανεπιστημίου Μακεδονίας

E-mail : [email protected]

Άρθρο υπ’ αρ. 219

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

[tzimdim]

Διαβάστε προσεκτικά τι έγραφε ο Μαρξ για το "δημόσιο χρέος".

«Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε άμεσο συμφέρον στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα - ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματιστική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεοκοπίας - και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές εταιρίες το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής. Γενικά η αστάθεια της κρατικής πίστης και η γνώση των κρατικών μυστικών, έδινε στους τραπεζίτες και στους συνεταίρους τους στα κοινοβούλια και στο θρόνο τη δυνατότητα να προκαλούν εξαιρετικές , απότομες διακυμάνσεις στην τρέχουσα των κρατικών τίτλων, που δεν μπορούσαν να έχουν κάθε φορά άλλο αποτέλεσμα παρά την καταστροφή της μάζας μικρότερων κεφαλαιούχων και το μυθικό γρήγορο πλουτισμό των μεγάλων παιχτών...Τα τεράστια ποσά που κυλούσαν έτσι μέσα από τα χέρια του κράτους, έδιναν επιπλέον ευκαιρίες για δόλια συμβόλαια προμηθειών, για δωροδοκίες, καταχρήσεις και για κάθε λογής παγαποντιές. Οι σχέσεις ανάμεσα στη Βουλή και στην κυβέρνηση πολλαπλασιάζονταν σα σχέσεις ανάμεσα σε ξεχωριστές διαχειρίσεις και σε ξεχωριστούς εργολάβους.»

Karl Marx. Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850

[Κρηθέας]

Κωνσταντίνε, και μια πιο "δεξιά" προσέγγιση..

O Νίκος Μπελογιάννης και το ξένο κεφάλαιο

(…)

Το εγχείρημα του Ν. Μπελογιάννη, εκτός από την αυτονόητη κατάταξή του στην παράδοση της κομμουνιστικής φιλολογίας του Μεσοπολέμου, εκ των πραγμάτων εντάσσεται και σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό που χαρακτηρίζεται από την υποχώρηση του οικονομικού φιλελευθερισμού και την κυριαρχία των οικονομικών συνταγών του προστατευτισμού, της αυτάρκειας και της ιδεολογίας του οικονομικού εθνικισμού (στο σήμερα ας το αντικαταστήσουμε με τον όρο "ευρωπαϊσμού") που ηγεμόνευσαν στη δεκαετία του 1930 και στην Ελλάδα. Η κυριαρχία αυτών των τάσεων βεβαίως δεν εξαντλήθηκε στο οικονομικό επίπεδο αλλά συμπαρέσυρε και όλη την πολιτική παράδοση του φιλελευθερισμού, προς δόξαν των ποικίλων ολοκληρωτισμών της εποχής. Η συντεταγμένη νεωτερικότητα (εδώ βάζουμε "παλαιοτερικότητα") ερχόταν να αντικαταστήσει τη φιλελεύθερη που δοκιμάστηκε σκληρά στη δεκαετία του 1920. Οι κομμουνιστές και ο Μπελογιάννης βεβαίως διαλέγουν το στρατόπεδο του οικονομικού εθνικισμού, όχι τόσο για λόγους οικονομικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς. Η αυτάρκεια, ο προστατευτισμός, η εθνική (αντικαθιστούμε το εθνική με το ευρωπαϊκή ή καταργούμε τελείως το εθνική.. όπως θέλουμε..) περιχαράκωση προβάλλονται ως τα κατεξοχήν εμπόδια για την ανάσχεση της κοσμοπολίτικης (εδώ αν θέλουμε μπορούμε να τοποθετήσουμε το παγκοσμιοποιημένη) επεκτατικότητας του κεφαλαίου, της οποίας ο δανεισμός αποτελούσε τη σωματοποιημένη αποτύπωση. κυρίως στην υπαγωγή όλης αυτής της περιπέτειας του δανεισμού σ’ ένα μεγάλο σχέδιο, μια μεγάλη συνωμοσία των ξένων με το εντόπιο κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό μπλοκ, που, κατά το συγγραφέα, είχε ως στόχο του την υπονόμευση της εθνικής (το εθνικής καταργήθηκε είπαμε, οπότε ας το αντικαταστήσουμε με το κρατικής) ανεξαρτησίας της χώρας και την εκμετάλλευση του λαού.

(…)

Στο πλαίσιο αυτό, η δαιμονοποίηση του ξένου κεφαλαίου αποτελούσε οργανικό στοιχείο της κριτικής στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα αλλά και μια βασική αφετηρία για τη διατύπωση της επαγγελίας της επανάστασης και του λαοκρατικού μέλλοντος της χώρας, η οποία ωστόσο δεν ευοδώθηκε, γιατί απλώς ήταν αδύνατη.

(…)

Και είναι ακριβώς αυτό το πεδίο στο οποίο διαλέγει ν’ αντιπαρατεθεί με τους συνομιλητές του, κυρίως με τους φιλελεύθερους Ανδρεάδη, Αγγελόπουλο και Ζολώτα, όταν, παρά τις διαπιστώσεις τους για τους επαχθείς όρους του δανεισμού, την κακοδιαχείριση των σχετικών πόρων, τους άστοχους δημοσιονομικούς χειρισμούς των κυβερνήσεων, ή ακόμα την άσκηση οικονομικής πολιτικής με εξωοικονομικά κριτήρια δεν αρνούνται την αναγκαιότητα του δανεισμού αλλά και τη συμβολή του στη μακρά διάρκεια στον εκσυγχρονισμό και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Όσο με αφορά, πρόθεσή μου ήταν να τοποθετήσω το βιβλίο στο πλαίσιο της εποχής, στην ευρύτερη ιδεολογική διαμάχη του Μεσοπολέμου για το κράτος και τα δημόσια οικονομικά, αντιμετωπίζοντας με κριτικό τρόπο τον λόγο του Μπελογιάννη και των κομμουνιστών, και όχι να αναδείξω τις όποιες ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, με στόχο τη δικαίωση της οπτικής του συγγραφέα και για τότε και πολύ περισσότερο για το σήμερα.

Σ’ ότι μ’ αφορά θα ήθελα να σταθούμε σ’ αυτό το "προς δόξαν των ποικίλων ολοκληρωτισμών"… που οι τωρινές συνθήκες τους ευνοούν.. Τρομάζω.. βλέπω να έρχονται.. και οι λαοί στην ανημπόρια τους δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα.. και πολύ φοβούμαι πως δεν θα μας μείνει πια τίποτε άλλο παρά η ατομική ευθύνη του καθενός, που και αυτή τείνει να εκλείψει και που δεν ξέρω αν θα ήταν ικανή να σταθεί απέναντι σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμούς..

Υ.Γ. οι παρενθέσεις (με τα μπλε) στο κείμενο της εφημερίδας είναι δικές μου..

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Εγχειρίζοντας ένα “Τροϊκανό” μυαλό.

Αν προσπαθήσουμε να εγχειρήσουμε την στρατηγική που επιβάλει η Τρόικα των Ισχυρών στην Ελλάδα ίσως διαπιστώσουμε την βάση της σκέψη της.

Οι περισσότεροι από εμάς - ως «αναζητητές» της λογικής των Ισχυρών - αδυνατούν να καταλάβουν γιατί λαμβάνονται εσφαλμένα μέτρα. Βλέπουν επί παραδείγματι μείωση μισθών και έκπληκτοι λένε «μα είναι δυνατόν να προτείνουν τέτοιο πράγμα; Είναι δυνατόν να κινηθεί η αγορά με μείωση αμοιβών και συντάξεων;»

Η απάντηση βρίσκεται σε ένα λεπτό σημείο:.

Οι …«τροϊκανοί» ενδιαφέρονται για την οικονομική σχέση μεταξύ Κρατών και όχι μεταξύ των πολιτών του ιδίου Κράτους. Τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα των παραγόμενων προϊόντων της Ελλάδος σε σχέση με τα παραγόμενα προϊόντα των υπολοίπων χωρών.

Για να το δούμε πιο αναλυτικά αυτό.

Οι «τροϊκανοί» χρησιμοποιούν δύο κυρίως μεθόδους για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών μια Χώρας: Την Υποτίμηση και τον Στασιμοπληθωρισμό.

Με την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μιας χώρας καταφέρνουν να γίνονται πιο φτηνά τα παραγόμενα αγαθά της έναντι των υπολοίπων. Μην ξεχνάμε τον στόχο της μεθόδου: Μόνο η αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Μόνο έτσι εξηγείται η χωρίς δεύτερη σκέψη επιλογή της μεθόδου υποτίμησης. Κανένα πρόβλημα δεν είναι για αυτούς η αύξηση της ανεργίας και θα το δούμε αυτό και παρακάτω. Η τρόικα βλέπει μόνο την ανταγωνιστικότητα και τίποτα άλλο. Και προσοχή (και πάλι προσοχή) την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων αγαθών με αυτά του εξωτερικού και όχι η ανταγωνιστικότητα σε εθνικό επίπεδο…

Τι γίνεται όμως που στην Ελλάδα μας δεν γίνεται η υιοθέτηση της μεθόδου υποτίμησης αφού έχουμε μπλεχθεί με το ευρώ;

Α.. βέβαια.. μπαίνουμε στο πλάνο Νο 2… Το .. εναλλακτικό…!!!

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε πιο φτηνά τα ελληνικά προϊόντα (αυτό σημαίνει ανταγωνιστικό αγαθό για ένα Τροϊκανό μυαλό…) με την χρήση του πλάγιου τρόπου της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος ας το κάνουμε με έναν αρκετά πιο ευθύ τρόπο: Την πραγματική κάθετη μείωση του κόστους παραγωγής τους.

Ερχόμαστε και σε αυτά που βλέπουμε πλέον καθημερινά: Πιο είναι το βασικό στοιχείο κόστους του ελληνικού προϊόντος που … επιδέχεται μείωση; Οι μισθοί… Φάτε τους λοιπόν…Κόψτε.. κόψτε… μέχρι να γίνει ανταγωνιστικό (είπαμε φτηνό..) το ελληνικό προϊόν.

Και αυτό είναι η αρχή. Ο επόμενος στόχος είναι η αύξηση των επιτοκίων. Αναφέρομαι σε στόχο και όχι σε .. ατύχημα…. Θα γίνει εσκεμμένα εκτός και αν οι αντιστάσεις της κυβέρνησής μας είναι ισχυρές… (επ !!!… σε πρόσεξα που χαμογέλασες πονηρέ…. )

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει η αύξηση των επιτοκίων.

Να σας εξηγήσω…

Αυξάνοντας τα επιτόκια, θα μειωθεί η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά διότι θα λαμβάνονται λιγότερα δάνεια. Εάν μειωθεί η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά θα μειωθεί και η ζήτηση των αγαθών. Η μείωση της ζήτησης των αγαθών θα φέρει μείωση των τιμών. Ωπ !!… νάτο το ζητούμενο…!!! Πάλι ερχόμαστε στον στόχο δηλαδή ανταγωνιστικά (σ.σ. φτηνά) εθνικά προϊόντα και υπηρεσίες έναντι των αγορών του εξωτερικού. Καρφί δεν τους καίγεται για την εγχώρια αγορά... Όλα – μα όλα – είναι στοχευόμενα στην ανταγωνιστικότητα των εθνικών παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών προς το εξωτερικό

Αυτές λοιπόν οι μέθοδοι των «Τροϊκανών» όπως βλέπεται έχουν μια λογική. Νεοφιλελεύθερη λογική μα λογική.

Όμως οτιδήποτε λογικό δεν σημαίνει πως είναι και εφικτό. Και εδώ θέτω το ερώτημα:

Η Ελλάδα είναι δεκτική σε τέτοιου είδους θεραπεία;

Η Ελλάδα δεν έχει πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Βραζιλίας π.χ. πετρέλαια, ορυχεία, ξυλεία κ.τ.λ. κάτι που βοήθησε στην επιτυχημένη επέμβασης του Δ.Ν.Τ. στην χώρα αυτή.

Η Ελλάδα έχει άλλες συνθήκες.

Και αυτές πρέπει να σταθμιστούν πρώτα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας διότι αυτές υπογράφουν.

Και την υπογραφή τους καλό είναι να ξέρουν – όπως λέει και το ρητό – που την βάζουν.

================================

Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος

Οικονομολόγος Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Εditorial Οικον. Ενθετου Χανιώτικων Νέων υπ αρ. 003

20 Μαίου 2010

[stefanos_her]

.................

Η απάντηση βρίσκεται σε ένα λεπτό σημείο:.

Οι …«τροϊκανοί» ενδιαφέρονται για την οικονομική σχέση μεταξύ Κρατών και όχι μεταξύ των πολιτών του ιδίου Κράτους. Τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα των παραγόμενων προϊόντων της Ελλάδος σε σχέση με τα παραγόμενα προϊόντα των υπολοίπων χωρών.

.........................................

Κωστή, αυτό από που προκύπτει..?? Παράθεση υπάρχει..??

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε πιο φτηνά τα ελληνικά προϊόντα (αυτό σημαίνει ανταγωνιστικό αγαθό για ένα Τροϊκανό μυαλό…) με την χρήση του πλάγιου τρόπου της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος ας το κάνουμε με έναν αρκετά πιο ευθύ τρόπο: Την πραγματική κάθετη μείωση του κόστους παραγωγής τους.

Ερχόμαστε και σε αυτά που βλέπουμε πλέον καθημερινά: Πιο είναι το βασικό στοιχείο κόστους του ελληνικού προϊόντος που … επιδέχεται μείωση; Οι μισθοί… Φάτε τους λοιπόν…Κόψτε.. κόψτε… μέχρι να γίνει ανταγωνιστικό (είπαμε φτηνό..) το ελληνικό προϊόν.

Εδώ ίσως θα έπρεπε να γίνει μια διάκριση με τις μειώσεις μισθών, όσο αφορά τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων & συντάξεων, οι οποίες μειώσεις αποσκοπούν στη μείωση του ελλείμματος και το συμάζεμα των δημοσιονομικών του κράτους.

Και αυτό είναι η αρχή. Ο επόμενος στόχος είναι η αύξηση των επιτοκίων. Αναφέρομαι σε στόχο και όχι σε .. ατύχημα…. Θα γίνει εσκεμμένα εκτός και αν οι αντιστάσεις της κυβέρνησής μας είναι ισχυρές… (επ !!!… σε πρόσεξα που χαμογέλασες πονηρέ…. )

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει η αύξηση των επιτοκίων.

Να σας εξηγήσω…

Αυξάνοντας τα επιτόκια, θα μειωθεί η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά διότι θα λαμβάνονται λιγότερα δάνεια. Εάν μειωθεί η κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά θα μειωθεί και η ζήτηση των αγαθών. Η μείωση της ζήτησης των αγαθών θα φέρει μείωση των τιμών. Ωπ !!… νάτο το ζητούμενο…!!! Πάλι ερχόμαστε στον στόχο δηλαδή ανταγωνιστικά (σ.σ. φτηνά) εθνικά προϊόντα και υπηρεσίες έναντι των αγορών του εξωτερικού. Καρφί δεν τους καίγεται για την εγχώρια αγορά... Όλα – μα όλα – είναι στοχευόμενα στην ανταγωνιστικότητα των εθνικών παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών προς το εξωτερικό

Υπάρχει ολόκληρη θεωρία περί ακαμψίας των τιμών... το παρατηρήσαμε και στις μειώσεις της τιμής του πετρελαίου πέρυσι, έπεσε πολύ λιγότερο η τιμή της βενζίνης... Οπότε, δύσκολα θα πέσουν οι τιμές.. Το θέμα ήταν να υπάρχει έλεγχος να μη βγουν εκεί που έχουν βγει, τώρα τις πήρε και τις σήκωσε....

Προκειμένου να μετρηθούν οι αυξομειώσεις της προσφοράς και της ζήτησης, είναι απαραίτητη μια μετρήσιμη αξία. Η παλαιότερη και πλέον χρησιμοποιημένη είναι η Τιμή, ή αλλιώς η τρέχουσα σχέση ανταλλαγής μεταξύ αγοραστών και πωλητών στην αγορά. Η θεωρία της τιμής, λοιπόν, χαρτογραφεί την κίνηση μετρήσιμων μεγεθών στο χρόνο, και τη σχέση μεταξύ τιμής και άλλων μετρήσιμων μεταβλητών. Στον Πλούτο των Εθνών του Άνταμ Σμίθ αυτό ήταν η σχέση ανταλλαγής μεταξύ τιμής και άνεσης. Ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής θεωρίας είναι βασισμένο στις θεωρίες τιμών και προσφοράς και ζήτησης. Στην οικονομική θεωρία, ο πιό αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας είναι όταν αλλαγές σε μια οικονομία γίνονται μέσω των τιμών, όπου υπερβολική προσφορά οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές και υπερβολική ζήτηση οδηγεί σε υψηλότερες τιμές.

Σε πολλά πρακτικά οικονομικά μοντέλα, υπάρχει ενσωματωμένη κάποια μορφή "άκαμπτων τιμών" ωστε να ενσωματωθεί το παρατηρούμενο γεγονός πως σε πολλές αγορές οι τιμές δεν μεταβάλλονται ομαλά. Η οικονομική πολιτική συχνά επικεντρώνεται γύρω από διαφωνίες για τα αίτια της "οικονομικής τριβής", ή αλλιώς ακαμψίες τιμών, που συνεπώς αποτρέπει την προσφορά και τη ζήτηση να ισορροπήσουν.

Ωστόσο, η ακρίβεια στη χώρα μας είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να καταπολεμηθεί... το πως, δεν το ξέρω, αλλά κάνει τρομερή ζημία και εντός, και εκτός.....

Αυτές λοιπόν οι μέθοδοι των «Τροϊκανών» όπως βλέπεται έχουν μια λογική. Νεοφιλελεύθερη λογική μα λογική.

Όμως οτιδήποτε λογικό δεν σημαίνει πως είναι και εφικτό. Και εδώ θέτω το ερώτημα:

Η Ελλάδα είναι δεκτική σε τέτοιου είδους θεραπεία;

Η Ελλάδα δεν έχει πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Βραζιλίας π.χ. πετρέλαια, ορυχεία, ξυλεία κ.τ.λ. κάτι που βοήθησε στην επιτυχημένη επέμβασης του Δ.Ν.Τ. στην χώρα αυτή.

Η Ελλάδα έχει άλλες συνθήκες.

Και αυτές πρέπει να σταθμιστούν πρώτα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας διότι αυτές υπογράφουν.

Και την υπογραφή τους καλό είναι να ξέρουν – όπως λέει και το ρητό – που την βάζουν.

Είπαμε, η κρίση είναι πρώτα κοινωνική και αξιακή, και μετά οικονομική...

Ωστόσο, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.... Αν δεν αλλάξουν νοοτροπία όλοι όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, όσοι βρίσκονται σε καίριες δημόσιες θέσεις, όλοι όσοι νομοθετούν, αν δεν σταματήσουν να συγκαλύπτουν καταστάσεις, ώστε να παραδειγματίσουν και να αρχίσουν να χτίζουν και στους υπόλοιπους συνείδηση (για τη φορολογία, για το κράτος, για τα κοινά, για την κοινωνία), ακόμα και 100 ΔΝΤ να έρθουν, άσπρη μέρα δεν θα δούμε...

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Κωστή, αυτό από που προκύπτει..?? Παράθεση υπάρχει..??

Το ότι "Οι …«τροϊκανοί» ενδιαφέρονται για την οικονομική σχέση μεταξύ Κρατών και όχι μεταξύ των πολιτών του ιδίου Κράτους. Τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα των παραγόμενων προϊόντων της Ελλάδος σε σχέση με τα παραγόμενα προϊόντα των υπολοίπων χωρών." αποτελέι προσωπική μου άποψη που πηγάζει από το γεγονός ότι δεν βλέπω άλλη βάση ενασχόληση στην οικονομική τους στρατηγική.

Η δε πρόταση (που σωστά παρακάτω αναφέρεις ότι έπρεπε να τοποθετηθώ και σε αυτό) για μείωση μισθών στο δημόσιο έχει και αυτή τον ίδιο στόχο. Την μείωση της εγχώριας ζήτησης για την επίτευξη πιο φτηνού Ελληνικού Προϊόντος και Υπηρεσίας.

Δεν μπορώ -που να με πάρει- να το εξηγήσω αλλιώς...

Υ.Γ. Για την μείωση της σπατάλης στα δημοσιονομικά, δεν το συζητάμε, αφού είναι κοινά αποδεκτό έιτε σε περιόδους κρίσης έιτε σε ομαλές συνθήκες.

Εδώ ίσως θα έπρεπε να γίνει μια διάκριση με τις μειώσεις μισθών, όσο αφορά τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων & συντάξεων, οι οποίες μειώσεις αποσκοπούν στη μείωση του ελλείμματος και το συμάζεμα των δημοσιονομικών του κράτους.

Συμφωνώ όπως έιπα και πιο πριν.

Υπάρχει ολόκληρη θεωρία περί ακαμψίας των τιμών... το παρατηρήσαμε και στις μειώσεις της τιμής του πετρελαίου πέρυσι, έπεσε πολύ λιγότερο η τιμή της βενζίνης... Οπότε, δύσκολα θα πέσουν οι τιμές.. Το θέμα ήταν να υπάρχει έλεγχος να μη βγουν εκεί που έχουν βγει, τώρα τις πήρε και τις σήκωσε....

Ωστόσο, η ακρίβεια στη χώρα μας είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να καταπολεμηθεί... το πως, δεν το ξέρω, αλλά κάνει τρομερή ζημία και εντός, και εκτός.....

Είπαμε, η κρίση είναι πρώτα κοινωνική και αξιακή, και μετά οικονομική...

Ωστόσο, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.... Αν δεν αλλάξουν νοοτροπία όλοι όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, όσοι βρίσκονται σε καίριες δημόσιες θέσεις, όλοι όσοι νομοθετούν, αν δεν σταματήσουν να συγκαλύπτουν καταστάσεις, ώστε να παραδειγματίσουν και να αρχίσουν να χτίζουν και στους υπόλοιπους συνείδηση (για τη φορολογία, για το κράτος, για τα κοινά, για την κοινωνία), ακόμα και 100 ΔΝΤ να έρθουν, άσπρη μέρα δεν θα δούμε...

Για τα υπόλοιπα συμφωνώ. Μην παραξενευτείς που συμφωνώ πως δεν θα πέσουν οι τιμές. Προσπάθησα να δώ πως σκέφτεται το "τροϊκανό" μυαλό και όχι τι θα πετύχει....

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Αλλά ας πάμε στο ερώτημα που διαχέει το άρθρο:

Υπάρχει άλλη στρατηγική από ΔΝΤ+ΕΕ εκτός από αυτήν που περιγράφω;

Δηλαδή διαπιστώσατε κάποια άλλη στρατγική εκτός από την προσπάθεια να γίνει φτηνό (άρα ανταγωνσιτικό) το Ελληνικό προϊόν;

Μην πάμε το θέμα κατ' ευθείαν στο πόσο λάθος ή πόσο σωστό είναι αυτό ή τι κρύβεται πίσω από τις κινήσεις τους. Θέλω να διαπιστώσω πρώτα ποιά ακριβώς έιναι στρατηγική που εμφανίζουν ώστε να την κρίνουμε μετά. (Οικονομολογικά το θέτω.. Δηλαδή: "Αμα γίνει αυτό θα συμβεί αυτό και έτσι θα .. σωθεί η Ελλάδα."

Ποιό είναι το επίσημο πλάνο τους βρε αδερφέ...