Προς το περιεχόμενο

Το γέλιο χρειάζεται στην ζωή μας Νο 6. Γελάστε γιατί χανόμαστε........


Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 10,8k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Η κρίση χτύπησε ΚΑΙ τα μπουζούκια.....

 

Ουτε ρούχα δεν έχουν να φορέσουν !!!!!!

 

 

asyxerawoo50fa6bf569c3e.jpg

 

Άσ' τα... :(

Δεν παλεύεται αυτή η...

 

nfqmtu.jpg

 

Δεν παλεύεται... :ph34r:

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ευχαριστώ ρε Στέφ... -_-

 

zwyqt1.jpg

 

Βάλε κι εσύ άλλη μια στο δικό σου... :rolleyes::P

 

Κάτσε τώρα....

 

Μόλις με είπες ανώμαλο ή μου φάνηκε......????????????  :o

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γεια σας, το όνομά μου Πολύτιμα είδα το προφίλ σας στο (www.taxheaven.gr) σχετικά με την αναζήτησή μου για ένα ωραίο και έμπιστο πρόσωπο έτσι αποφάσισα να σου γράψω εγώ θα ήθελα να γράψω και να μου πείτε περισσότερα για τον εαυτό σας απευθείας στο e-mail μου ([email protected]) από εκεί εγώ θα σας απαντήσω με περισσότερες λεπτομέρειες και φωτογραφίες μου, εγώ θα πρέπει να περιμένει να λάβει από εσάς, Θυμηθείτε την απόσταση ή το χρώμα δεν έχει σημασία, αλλά η σχέση θέματα πολλά στη ζωή, έχουν μια ωραία μέρα.
πολύτιμος
 

 

 

Παίδες για πείτε μου.. Πολύτιμα .. Πολύτιμος .. τι να υποθέσω ?

Να απαντήσω λέτε?

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Παίδες για πείτε μου.. Πολύτιμα .. Πολύτιμος .. τι να υποθέσω ?

Να απαντήσω λέτε?

Να της απαντησεις.....

Πες της πως εισαι ατριχος...

Αυτο μονο.....

Τελος....

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

 

 

Παίδες για πείτε μου.. Πολύτιμα .. Πολύτιμος .. τι να υποθέσω ?

Να απαντήσω λέτε?

 

 

Το θέμα ειναι μην πεις στη γυναίκα, οτι το Σ/Κ θα είσαι Ναύπλιο 

και σε ψάχνουμε πουθενά αλλού με τίποτα πολύτιμο......

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

i-ikona-mikaei-apomonitis.jpg

Βλέπουμε πως η μητέρα σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει το χρώμα του παιδιού της…

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

κυκλοφορεί στο διαδίκτυο..

 

όσοι γεννήθηκαν έως το 1985..

 
 
164640_582077018492088_1085759974_n.jpgΌσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες...θα καταλάβετε:

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε... 
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... 
μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. 

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες  χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

 
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...»!!!
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

κυκλοφορεί στο διαδίκτυο..

 

όσοι γεννήθηκαν έως το 1985..

 

 

164640_582077018492088_1085759974_n.jpgΌσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες...θα καταλάβετε:

 

 

Καλημέρα Jim!! ο μπολεκ και ο λολεκ!!!!! :)

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

ακριβώς όλα όσα κάναμε τότε..

 

απίστευτα χρόνια..

 

καλημέρα σοφία..

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

κυκλοφορεί στο διαδίκτυο..

 

όσοι γεννήθηκαν έως το 1985..

 
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

 

 

 

Όλα τ'άλλα εκτός αυτά περί θάλασσας που πρέπει να αλλάξουν με κάτι σε ποταμάκι, χείμαρο, γούρνα, 

γιατί ακόμη δεν είχαμε δει θάλασσα ούτε σε φωτογραφίες.. 

 

Κι αν πάμε καμιά εικοσαετία πίσω.. θα πρόσθετα και πολλά άλλα..γιατί το 85 ετοίμαζα το γάμο μου.. :P

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

κυκλοφορεί στο διαδίκτυο..

 

όσοι γεννήθηκαν έως το 1985..

 
 
164640_582077018492088_1085759974_n.jpgΌσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες...θα καταλάβετε:

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε... 

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... 

μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. 

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες  χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...»!!!

 

Με την μόνη διαφορά οτι αυτά ήταν για τους "προνομιούχους"

Ακου Φιατάκι !!!!!

Γάιδαρος , μουλάρι ,άλογο , και ......ποδαράτο

Ακου Ιώδιο και ράμματα !!!!!!! 

Αυτά ήταν πολυτέλειες

 

"Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη."

Εντελώς απαράδεκτο και αντιπαιδαγωγικό !!!!!!!

Ενώ σήμερα 

Μεγαλείο !!!!!!!

Ολοι Αριστούχοι !!!!!!! και η πλειοψηφία αγράμματοι.

Και ας εισάγονται στο Πανεπιστήμιο ακόμη και με βαθμό 2

Και ας υπάρχουν και αυτοί που καταφέρνουν τον μέγα άθλο να μην εισαχθούν.

 

Υ.Γ.

Ποιον μεσημεριανό ύπνο ?

Σχολείο πρωί και απόγευμα , και τό Σάββατο.

Κυριακές στα χωράφια για συνεισφορά στα οικογενειακά βάρη.

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

ακριβώς όλα όσα κάναμε τότε..

 

 

Γιατί βάζεις πληθυντικό????  

Εσύ τα έκανες, που ειχες γεννηθεί τότε....  

 

Α, λογικά θα πρόλαβες να δεις και το πρωτάθλημα τότε.....

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

 

κυκλοφορεί στο διαδίκτυο..

 

όσοι γεννήθηκαν έως το 1985..

 
 
164640_582077018492088_1085759974_n.jpgΌσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες...θα καταλάβετε:

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε... 

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... 

μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. 

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες  χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...»!!!

 

έτσι!!!!!!!!!!!

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Ήταν ο Τοτός στην τάξη και ρωτάει η δασκάλα:
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Παιδιά, αν κάθονται 5 πουλάκια σε ένα δέντρο και περάσει ένας κυνηγός και σκοτώσει τα 3, πόσα θα μείνουν;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: - Θα μείνουν μόνο 2.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Μπράβο Ελενίτσα, πολύ σωστά.
ΤΟΤΟΣ: - Εγώ κυρία, λέει ο Τοτός (τσαντισμένος που δεν τον άφησε η δασκάλα να απαντήσει και που πήρε μπράβο η Ελενίτσα που τον σνομπάρει) νομίζω πως δεν θα μείνει κανένα πουλάκι στο δέντρο, αφού τα άλλα δύο θα τρομάξουν και θα φύγουν.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Τοτό, εδώ κάνουμε απλή αριθμητική, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.

Ο Τοτός μένει λίγη ώρα σκεφτικός, και μετά προσβεβλημένος σηκώνει το χέρι του και λέει στην δασκάλα: 
ΤΟΤΟΣ: - Κυρία, να σας κάνω μία ερώτηση;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Και βέβαια Τοτό.
ΤΟΤΟΣ: - Κάθονται 3 γυναίκες σε ένα πάρκο και τρώνε παγωτό χωνάκι. Η πρώτη το γλύφει, η δεύτερη το δαγκώνει και η τρίτη το χώνει βαθιά στο στόμα της. Ποια από όλες είναι παντρεμένη;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Χμμμ, αυτή που το χώνει όλο στο στομα της;
ΤΟΤΟΣ: - Λάθος, αυτή που φοράει βέρα, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

mesa.gif

 

 

 

μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε...

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
  • Πλοηγούταν πρόσφατα   0 μέλη

    • Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι χρήστες που να βλέπουν αυτή τη σελίδα.

×
×
  • Δημιουργία νέου...