Aφηστε τα πληκτρολογια και χαλαρωστε με ελληνικη μουσικη ( αλλωστε ολα παιρνουν παραταση......)

[MARKA]

Και τι μπορώ να πω για σένα

που να 'ναι εσύ

λέξεις με δέρμα και μαλλιά

γραμματικές για την αφή

χέρια πλεγμένα

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις

απ' το πρωί να μου γελάς

κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις

να είναι σαν να μ' αγαπάς

Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι

και να 'σαι εσύ

τα γέλια σου σαν τα νερά

μια ήσυχη λέξη στ' αυτί

και να νικάμε

[MARKA]

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα

που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά

και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση

οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά

που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει

σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά

το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας

μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή

η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

[MARKA]

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ

ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής

απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ

και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό

ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό

στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά

πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική

αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί

τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή

κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά

ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά

απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό

κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά

και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά

μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί

πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.

πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά

μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ

που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα...

[ΧΑΛΚΙΔΕΟΣ]

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ

Μουσική – Στίχοι : Σταμάτης Κραουνάκης

Τραγούδι : Δήμητρα Παπίου

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

Κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα

πότε άκρη της αβύσσου

Κάτι κυνηγώ σα το ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου

τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένοι

που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο

Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά

πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ' άστρα μες στη λασπουριά

μαύρος μάγκας

ο καιρός και μαύρο φίδι

Μου 'γνεφε η καρδιά

πάρε μυρωδιά

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

στην Μαρία

[MARKA]

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά

σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα

νά ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά.

Όλα σε θυμίζουν,

κι οι πιο καλοί μας φίλοι.

Άλλος στην ταβέρνα, άλλος σινεμά.

Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που ’χες στείλει

πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει

σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο,

πρόσωπα και λόγια και τ’ όνειρο που τρίζει,

σαν θα ξημερώσει τι θα ’ν’ αληθινό.

Όλα σε θυμίζουν,

απλά κι αγαπημένα,

πράγματα δικά σου, καθημερινά

....στον Γιώργο μου

[MARKA]

Σε ψάχνω

στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων

στις νευρωτικές διαδρομές

σε σταθμούς και στοές

σε ψάχνω

στα μικρά τα στοπ στ' απαγορεύεται

στα τρύπια μου χέρια

στη θάλασσα που δε θα 'ρθει ξανά

βαρέθηκε ν' αλλάζει χρώματα

για να την αγαπάμε.

Σε ψάχνω

στις παλιές φωτογραφίες τις χλωμές

όπου δεν μπορώ να σε βρω

σε ρυθμούς και κραυγές

σε ψάχνω

στον καθρέφτη π' άφησες το πρόσωπό σου

κι αυτός ράγισε

μες στ' ανθρωπομάρκετ το τρελό

σκουπίδι και Θεός μέσα στον πυρετό σε ψάχνω.

[MARKA]

[MARKA]

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι

το σκοτάδι είναι βαθύ

κι όμως ένα παλικάρι

δεν μπορεί να κοιμηθεί

Άραγε τι περιμένει

απ' το βράδυ ως το πρωί

στο στενό το παραθύρι

που φωτίζει το κελί

Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει

με βαρύ αναστεναγμό

ας μπορούσα να μαντέψω

της καρδιάς του τον καημό

[MARKA]

Έπεφτε βαθιά σιωπή

στο παλιό μας δάσο

"τρέξε να σε πιάσω"

μου χες πρωτοπεί

Και όταν έτριζε η βροχή

στα πεσμένα φύλλα,

πόση ανατριχίλα

μέσα στην ψυχή.

Κίτρινο πικρό κρασί,

κίτρινο φεγγάρι,

φεύγαν οι φαντάροι

έφευγες και συ.

Κι είχες μέσα στην ματιά

ένα σκούρο θάμπος,

ένα σκούρο...σάμπως

να ‘πεφτε η νυχτιά

Κάποια κόκκινη πληγή

που δεν λέει να κλείσει,

το μικρό ξωκλήσι

δίπλα στην πηγή

Και μια κίτρινη σιγή

στο παλιό μας δάσο,

πώς να σε ξεχάσω

που σε πήρε η γη

[MARKA]

Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη

τις ώρες να σκοτώνει

με τη μαγειρική,

και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της

και δίναν στο φαΐ της

μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,

ποτέ δεν είχε ταίρι

ν' αλλάξει μιαν ευχή,

να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,

να γίνονταν η πλάση

ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,

να 'φεγγε μιαν ελπίδα

στα μάτια τα μελιά,

και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,

να 'νιωθε ένα χάδι

μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,

που 'κανε το φευγιό της

να μοιάζει με γιορτή,

τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,

ολόιδια με κείνα

που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,

μας κάμανε μεγάλη

κάποια μικρή στιγμή,

κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,

χωρίς ν' αφήσει δάκρυ

σε μάγουλο γραμμή.

...όλα όσα έχουμε ζήσει, ζούμε και θα ζήσουμε τα έχουμε τραγουδήσει...

[ΧΡΥΣΑ]

Αντε, γεια σου και σενα ....

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Μάριος Τόκας

Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης

Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη

και πότε θα σε ξαναβρώ

η θυμησή σου με σταυρώνει

σ' ένα κατάφωτο σταυρό

η θυμησή σου με σταυρώνει

σ' ένα κατάφωτο σταυρό

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει

για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί

μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι

γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.

Στη τρυφερή σου την παλάμη

κουρνιάζουν τα χρυσά πουλιά

ποιάν αμαρτία να 'χω κάνει

και μου χουν λείψει τα φιλιά

ποιάν αμαρτία να 'χω κάνει

και μου χουν λείψει τα φιλιά

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει

για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί

μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι

γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.

[Grzokas]

Έλενα Παπαρίζου - Το φως στη ψυχή

ΜΑΝΤΩ - ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΣΑΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ

[Grzokas]

[diba]

Για την παρεα ολη

[επισκέπτη Elenkaram]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας και αυτό κάνω μόλις τώρα. Τα τραγούδια αυτά είναι εκπληκτικά

[Grzokas]

Δικά σας:

Επεξεργασμένο 30 Απριλίου 2008 από Grzokas

[MARKA]

Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει

σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά

κάθε απομεσήμερο στο παλιό μας στέκι

πίσω απ' το μαγέρικο του Ντελη-βοριά

Κι όλα μοιάζαν ουρανός και ψωμί σπιτίσιο

κι όλα μοιάζαν ουρανός και γλυκό γλυκό ψωμί

Γνώριζες τα βήματα ξέκρινα τους ήχους

και φωτιές ανάβαμε με σβηστή φωνή

τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους

πέφταμε φωνάζοντας κάτω οι Γερμανοί

Κι όλα μοιάζαν ουρανός και ψωμί σπιτίσιο

κι όλα μοιάζαν ουρανός και πικρό πικρό ψωμί

Τάχα τι να ζήλεψαν στα χλωμά σου μάτια

που γιομαν τ' απόβραδο γλύκα πρωινή

ήρθαν και βασίλεψαν τα βαθιά σου μάτια

κάποιο Σαββατόβραδο στην Καισαριανή

Κι όλα γίναν κεραυνός πελαγίσια αρμύρα

κι όλα γίναν κεραυνός και πικρό πικρό ψωμί

[diba]

O παλιος στρατιωτης - Θηβαιος

[MARKA]

Σε τούτο το στενό

σε τούτο το δρομάκι

ξεψύχησ' ένας έρωτας

και χάθηκε μι' αγάπη.

Καταραμένο σούρουπο

καταραμένο δείλι

αλλού τον ένανε

κι αλλού τον άλλονε

μας έχεις στείλει.

Με λόγια θλιβερά

με λόγια πικραμένα

κι εσύ με πλήγωσες πολύ

αλλά κι εγώ εσένα.

Σε τούτο το στενό

σε τούτο το δρομάκι

στερνή φορά με φίλησες

και χόρτασα φαρμάκι.

[a.a.]

Τα δυο σου χέρια πήρανε ( Βεργούλες )

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος

Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος & Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι ( Ντουέτο )

Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Τα δυο σου χέρια πήρανε

βεργούλες και με δείρανε

Με κάψαν τα φρυδάκια σου

και τα γλυκά ματάκια σου

Έλα μαζί μικρούλα μου

να γειάνεις την καρδούλα μου

Παλάτια θα σου χτίσω εγώ

να σ' έχω μέσα Μαριγώ

(Στη δεύτερη εκτέλεση οι στίχοι είναι:

Τα δυο σου χέρια πήρανε

βεργούλες και με δείρανε

και τη χαρά μου πήρανε

Τα χέρια σου με κάψανε

που άλλον αγκαλιάσανε

και δε με λογαριάσανε

Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο

σκάψε τη γης βαθιά να μπω

να μη σε βλέπω και πονώ)

[MARKA]

Ρολόι κομπολόι

Ένα ρολόι μου 'χες χαρίσει

που το κοιτούσα όταν αργούσες

που το κοιτούσα όταν αργούσες

και το ρωτούσα αν μ'αγαπούσες

Θα το δώσω το ρολόι

και θα πάρω κομπολόι

να μετράω τους καημούς

και τους αναστεναγμούς

Τώρα δεν είσαι στην αγκαλιά μου

και την καρδιά μου η ζήλια τρώει

τι να το κάνω τέτοιο ρολόι

κάθε του χτύπος και μοιρολόι

....ρίξε μια ζεμπεκιά ασίκικη εκεί ψηλά...

[diba]

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει

ήξερα μα ξέχασα

όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν

τα λερωμένα πέταξαν

Κι εσύ αποσπερίτη μου

του δειλινού ταιριάζεις

άδολα είναι τα μάτια σου

και μην τα κατεβάζεις

Οι πολιτείες πάντα χορεύουν

σε ρυθμό κιρκαδιανό

τα φώτα ανάβουν να προλάβουν

της νύχτας το μετέωρο

Κι εσύ αποσπερίτη μου

του δειλινού ταιριάζεις

άδολα είναι τα μάτια σου

και μην τα κατεβάζεις

Τα βήματά μας άθελά μας

είναι δώρα ακριβά

γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν

το σούρουπο μιαν αγκαλιά

Κι εσύ αποσπερίτη μου

του δειλινού ταιριάζεις

άδολα είναι τα μάτια σου

και μην τα κατεβάζεις

Μες στο σκοτάδι θα 'ρθουν πάλι

μακρινές μαρμαρυγές

να ψιθυρίσουν να θυμίσουν

τρεις απανωτές φορές

[MARKA]

Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω

στο πιο ψηλότερο βουνό

ν' ακούγεται στην ερημιά

ο πόνος μου με την πενιά

Με το βουνό θα γίνω φίλος

και με τα πεύκα συντροφιά

κι όταν θα κλαίω και πονώ

θ' αναστενάζει το βουνό

Απάνω στο βουνό θα μείνω

κι από τον κόσμο μακριά

θα κλαίω μόνος θα πονώ

και θα μ' ακούει το βουνό

[diba]

[MARKA]

Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου

Και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια

Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε

Και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια

Ρεφρέν:

Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα

Κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή

Δεν μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα

Λογια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί

Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε

Κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο

Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε

Καιρός πάει που έφυγε μα εγώ τον περιμένω.

...για τον Μήδη