ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΕ ΣΕ ΟΕ. ΓΙΝΕΤΑΙ? ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΔΟΥ

[επισκέπτη ΕΛΕΝ]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!

ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΕ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΟΕ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΤΑΙΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΥΣΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΗΓΕ

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ, ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΔΟΥ ΓΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΦΣΚ, ΜΟΥ ΤΟ ΓΥΡΙΣΑΝ ΠΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΑΕ ΔΕΝ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΟΕ.

ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΔΥΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΡΥΘΜΟΣ

ΕΤΑΙΡΟΣ.

ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ?

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

[Lucky_Luke]

Ασε το θέμα θα τραβήξει πολύ και θα λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Δημήτρη, το θέμα θα τραβήξει, διότι δεν έχει γίνει κατανοητό τι θες να αποδείξεις επιμένοντας.

[a12345]

Άρθρα :: Θέματα εμπορίου :: Σύσταση Επιχειρήσεων

Ομόρρυθμη Εταιρεία (ΟΕ)

Ημερ. καταχώρησης: 11/1/2006 14:46

Σύνοψη: Προϋποθέσεις ίδρυσης Ομόρρυθμης Εταιρείας (ΟΕ)

Λέξεις κλειδιά: Σύσταση Ομόρρυθμης Εταιρείας Σύσταση ΟΕ Ίδρυση Ομόρρυθμης Εταιρείας Ίδρυση ΟΕ

Προϋποθέσεις ίδρυσης

Για την ίδρυση Ομόρρυθμης Εταιρείας, πρέπει να συμπράξουν δύο τουλάχιστον μέρη, που, κατά την έκφραση του νόμου, υποχρεούνται αμοιβαίως στην επιδίωξη κοινού σκοπού(άρθρο 741 Αστικού Κώδικα).

Τα ιδρυτικά μέλη της Ομόρρυθμης Εταιρείας μπορεί να είναι φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Τα φυσικά πρόσωπα πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους (σύμφωνα με το άρθρο 127 του Αστικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 3 του Ν. 1329/83).Συμμετοχή ανηλίκου στην ίδρυση προσωπικής εταιρείας επιτρέπεται μόνο κατόπιν δικαστικής άδειας.

Βασικά χαρακτηριστικά

Οι εταίροι της Ομόρρυθμης Εταιρείας ευθύνονται με ολόκληρη την περιουσία τους για όλες τις υποχρεώσεις της εταιρείας, με αλληλέγγυα ευθύνη τους. Με τη λύση της εταιρείας δεν παύει η ευθύνη των εταίρων για τυχόν υπάρχοντα χρέη της εταιρείας. Η Ομόρρυθμη Εταιρεία δεν χρειάζεται συμβολαιογραφικό έγγραφο για την κατάρτισή της, αντιθέτως αρκεί ένα ιδιωτικό συμφωνητικό.

Διαδικασία Σύστασης ΟΕ

• Προέγκριση Επωνυμίας

Εφόσον έχουν επιλεχθεί η επωνυμία και ο διακριτικός τίτλος της νέας εταιρείας, και εφόσον γνωρίζετε τον σκοπό και τον τύπο της, είναι σκόπιμο να επισκεφθείτε το οικείο επιμελητήριο για να βεβαιωθείτε ότι η συγκεκριμένη επωνυμία και ο διακριτικός τίτλος δεν έχουν ήδη δοθεί σε κάποια άλλη Ομόρρυθμη Εταιρεία και είναι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νόμου.

© 2006 Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών

Μητροπόλεως 52, 105 63 Αθήνα, Τηλ: 210-32.27.244, 210-32.21.805, fax: 210-32.22.388

[a12345]

ΑΠ 971/2001, Τμ. Α΄

[Προσωπική κράτηση εμπόρων]

Πρόεδρος: Στ. Ματθίας, Πρόεδρος Αρείου Πάγου

Εισηγητής: Γ. Κάπος, Αρεοπαγίτης

Δικηγόροι: Ι. Αλεξόπουλος, Η. Τσιμπουκάκης

[ΤΕΥΧΟΣ 2/2002]

Αξία του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 Συντ.) - απαγόρευση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος (άρθρο 25 παρ. 3 Συντ.) - απαγόρευση φυλάκισης λόγω αδυναμίας εκπλήρωσης συμβατικής υποχρέωσης (άρθρο 11 Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα). Από τον συνδυασμό των άρθρων 2 παρ.1 και 25 παρ. 3 Συντ. και 11 ΔΣΑΠΔ, καθώς και της αρχής της αναλογικότητας, προκύπτει ότι προσωπική κράτηση σύμφωνα με το άρθρο 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης κατά εμπόρου για εμπορική απαίτηση, μπορεί να διαταχθεί μόνο κατά εκείνου που έχει την οικονομική δυνατότητα να εκπληρώσει τη συμβατική του υποχρέωση, πλην όμως από πρόθεση το αποφεύγει. Για τη θεμελίωση αιτήματος προσωπικής κρατήσεως για συμβατική οφειλή απαιτείται και το στοιχείο της δόλιας αποφυγής του εμπόρου να εκπληρώσει τη συμβατική του υποχρέωση. Δεκτή η αίτηση αναιρέσεως.

[...] Κατά το άρθρο 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ προσωπική κράτηση διατάσσεται και κατ' εμπόρων για εμπορικές υποθέσεις, μπορεί δε να διαταχθεί και για απαιτήσεις από αδικοπραξίες. Με το Ν. 2462 της 21/26.2.1997 κυρώθηκε το Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα κ.λπ., η ισχύς του οποίου άρχισε στις 5.8.1997. Το άρθρο 11 του Συμφώνου αυτού ορίζει ότι «κανείς δεν φυλακίζεται αποκλειστικά λόγω της αδυναμίας του να εκπληρώσει συμβατική υποχρέωση». Κατά την αληθινή έννοια της διατάξεως αυτής, η οποία σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και κατισχύει της διατάξεως του άρθρου 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ, συνδυαζόμενης δε και με τις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1, 25 παρ. 3 του Συντάγματος, 116 ΚΠολΔ και την αρχή της αναλογικότητας, προσωπική κράτηση κατά το ως άνω άρθρο 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ, ως μέσο αναγκαστικής εκτελέσεως κατά εμπόρου και για εμπορική απαίτηση, μπορεί πλέον να διαταχθεί μόνο κατ' εκείνου που έχει την οικονομική δυνατότητα να εκπληρώσει τη συμβατική του υποχρέωση, πλην όμως από πρόθεση το αποφεύγει, ιδίως με απόκρυψη περιουσιακών του στοιχείων ή με άλλες ενέργειες που ματαιώνουν την ικανοποίηση του δανειστή (ΑΠ 1597/2000).

Επομένως για την κατά νόμο θεμελίωση του αιτήματος προσωπικής κρατήσεως του εναγομένου για συμβατική του οφειλή, πλέον των στοιχείων της ιδιότητας αυτού ως εμπόρου και της εμπορικότητας της οφειλής απαιτείται και η συνδρομή του παραπάνω στοιχείου της, παρά την ύπαρξη οικονομικής του δυνατότητας, δόλιας αποφυγής του εναγομένου να εκπληρώσει τη συμβατική του υποχρέωση. Περαιτέρω, παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου, ως λόγος αναιρέσεως κατά το άρθρο 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ, υπάρχει και όταν το δικαστήριο αρκέσθηκε σε λιγότερα στοιχεία από όσα η ουσιαστικού δικαίου διάταξη απαιτεί για τη θεμελίωση του ουσιαστικού δικαιώματος, που κρίθηκε βάσιμο. Από την προσβαλλόμενη απόφαση προκύπτει ότι το Εφετείο, μετά από εκτίμηση των αποδείξεων, δέχθηκε ότι η ενάγουσα έχει απαίτηση 9.162 δολλαρίων ΗΠΑ έναντι του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος από υπόλοιπο τιμήματος πωλήσεως εμπορευμάτων της προς αυτόν, ότι ο τελευταίος είχε την ιδιότητα του εμπόρου και ότι για εμπορική αιτία αναλήφθηκε η υποχρέωση.

Με βάση δε τις μερικότερες αυτές κρίσεις του το Εφετείο δέχθηκε το σχετικό αίτημα της αγωγής και διέταξε προσωπική κράτηση του ήδη αναιρεσείοντος για την εκτέλεση της καταψηφιστικής για την απαίτηση διατάξεως της αποφάσεως. Κρίνοντας όμως έτσι, χωρίς συγχρόνως να δεχθεί και ότι παρά την οικονομική του δυνατότητα ο εναγόμενος δολίως απέφευγε να εκπληρώσει την αντίστοιχη υποχρέωσή του έναντι της ενάγουσας, αρκέσθηκε, για την εφαρμογή της ουσιαστικού δικαίου διατάξεως του άρθρου 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ, σε λιγότερα στοιχεία από όσα απαιτεί αυτή, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 11 του κυρωθέντος με το Ν 2462/26.2.1997 παραπάνω Διεθνούς Συμφώνου και εντεύθεν παραβίασε τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις αυτές, είναι δε βάσιμος ο τρίτος λόγος της αναιρέσεως, με τον οποίο τέτοια πλημμέλεια προβάλλεται κατ' εκτίμηση του περιεχομένου του.

Σημείωμα

Τα τελευταία δύο περίπου έτη αναπτύσσεται από τα ανώτατα δικαστήρια της Χώρας μια ιδιαίτερα φιλελεύθερη νομολογία γύρω από την εφαρμογή του μέτρου της προσωπικής κράτησης για χρέη, είτε αυτά αφορούν οφειλές προς το Δημόσιο είτε αποτελούν εμπορικές απαιτήσεις. Και στις δυο περιπτώσεις, μάλιστα, η φιλελεύθερη αυτή ερμηνεία των κρίσιμων νομοθετικών διατάξεων αποδίδεται πρωτίστως στο φαινόμενο της κανονιστικής όσμωσης που αναπτύσσεται μεταξύ διατάξεων του Συντάγματος και κανόνων του διεθνούς δικαίου, που προστατεύουν θεμελιώδη δικαιώματα. Κοινό χαρακτηριστικό των περιπτώσεων αυτών είναι, επίσης, η επίκληση της αρχής του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (άρθρου 2 παρ. 1 Συντ.), καθώς και της αρχής της αναλογικότητας. Τούτο είναι, ασφαλώς, ευεξήγητο: Η αναγωγή στην -κυριολεκτικά- «καταστατική» αρχή που διέπει το σύνολο των θεμελιωδών δικαιωμάτων, καθώς και στην αναλογικότητα, η οποία συνιστά βασική όψη της αρχής του κράτους δικαίου, διευκολύνει την ερμηνευτική «μετάγγιση» κανονιστικών νοημάτων στο συνταγματικό κείμενο από το διεθνές δίκαιο. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται ιδίως λόγω της αφαιρετικότητας και γενικότητας του περιεχομένου των συνταγματικών αυτών αρχών, οι οποίες καθίστανται, κατά τον τρόπο αυτό, σημαντικοί δίαυλοι επικοινωνίας του Συντάγματος με το διεθνές δίκαιο αλλά και, ευρύτερα, την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Συνιστούν, έτσι, οι εν λόγω αρχές πρωταρχικής σημασίας παράγοντες διαρκούς εμπλουτισμού και ανανέωσης του κανονιστικού δυναμικού του συνταγματικού κειμένου.

Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω η υπ' αριθμ. 1623/2002 απόφαση του Σ.τ.Ε., η οποία συνδημοσιεύεται στο παρόν τεύχος του περιοδικού, με την οποία κρίθηκαν ως αντικείμενες στις αρχές του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 Συντ.) και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1 Συντ.), σειρά διατάξεων των άρθρων 231 επ. του ΚΔΔ, οι οποίες ρυθμίζουν τα ζητήματα της προσωπικής κράτησης των οφειλετών του Δημοσίου.

Με βάση μια ανάλογα φιλελεύθερη ερμηνευτική προσέγγιση των κρίσιμων διατάξεων, εξάλλου, ο ΄Αρειος Πάγος έχει ήδη διαμορφώσει και παγιώσει τη νομολογία του σχετικά με την εφαρμογή του μέτρου της προσωπικής κράτησης για εμπορικά χρέη. Σύμφωνα, έτσι, με τη σχολιαζόμενη υπ' αριθμ. 971/2001 απόφαση του Α΄ Τμ. του Δικαστηρίου, η οποία αποδίδει σχετική προγενέστερη νομολογία, το μέτρο της προσωπικής κράτησης για εμπορικές απαιτήσεις μπορεί να διαταχθεί μόνον κατά εκείνου που έχει την οικονομική δυνατότητα να εκπληρώσει τη συμβατική του υποχρέωση και από πρόθεση το αποφεύγει, ιδιαίτερα με απόκρυψη περιουσιακών του στοιχείων ή με άλλες ενέργειες που ματαιώνουν την ικανοποίηση του δανειστή.

Η ανωτέρω κρίση του Δικαστηρίου θεμελιώνεται στον ερμηνευτικό συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 2 παρ. 1, 25 παρ. 3 Συντ., 11 του ΔΣΑΠΔ και της αρχής της αναλογικότητας. Είναι προφανές ότι από τις ανωτέρω διατάξεις και αρχές, όλες κατευθύνονται προς την προστασία του οφειλέτη εμπόρου, εκτός από εκείνη του άρθρου 25 παρ. 3 Συντ., με την οποία απαγορεύεται η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Η τελευταία αυτή συνταγματική διάταξη μπορεί να λειτουργήσει στην περίπτωση αυτή οριοθετικά για την επίκληση εκ μέρους του ίδιου των προστατευτικών διατάξεων των άρθρων 2 παρ. 1 Συντ. και 11 ΔΣΑΠΔ, καθώς και της αρχής της αναλογικότητας. Η ερμηνευτική - οριοθετική αυτή λειτουργία της διάταξης του άρθρου 25 παρ. 3 Συντ. συνιστά ειδικότερη όψη του κανονιστικού της περιεχομένου και, συνακόλουθα, απτή επιβεβαίωση της κανονιστικής της λειτουργίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ζητήματα που εξετάζονται εδώ παρουσιάζει, εξάλλου, η υπ' αριθμ. 1597/2000 απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία κρίθηκαν ζητήματα που αφορούν το περιεχόμενο της αγωγής με την οποία επιδιώκεται η προσωπική κράτηση, καθώς και το βάρος αποδείξεως για τη δόλια συμπεριφορά του οφειλέτη εξαιτίας της οποίας ματαιώνεται η ικανοποίηση του ενάγοντα. Σύμφωνα, έτσι, με το σκεπτικό της αποφάσεως αυτής «στο δικόγραφο της αγωγής, με την οποία επιδιώκεται η προσωπική κράτηση, εκτός της συμβατικής οφειλής, της εμπορικής ιδιότητας του οφειλέτη και της εμπορικότητας της απαιτήσεως, πρέπει να εκτίθενται και τα ιδιαίτερα περιστατικά που συνιστούν τη δόλια συμπεριφορά του οφειλέτη εξαιτίας της οποίας ματαιώνεται η ικανοποίηση του ενάγοντος. Σ' αυτόν δε ανήκει και το βάρος της αποδείξεως της συμπεριφοράς αυτής κατά τον κανόνα του άρθρου 338 παρ. 1 του ΚΠολΔ».

Σημειώνεται, εξάλλου, ότι σε όλες τις ανωτέρω νομολογιακές περιπτώσεις, το ανώτατο πολιτικό δικαστήριο εφαρμόζει ουσιαστικά την τεχνική της σύμφωνης με το Σύνταγμα και το ΔΣΑΠΔ ερμηνείας της κρίσιμης διατάξεως του άρθρου 1047 παρ. 1 ΚΠολΔ. Σύμφωνα, έτσι, με την εν λόγω νομολογία το άρθρο 11 του ΔΣΑΠΔ δεν καταργεί την ανωτέρω διάταξη του ΚΠολΔ αλλά την τροποποιεί και τη συμπληρώνει, περιστέλλοντας μόνο το πεδίο εφαρμογής της.

Είναι, τέλος, προφανές ότι η ανωτέρω επίμαχη διάταξη του άρθρου 11 ΔΣΑΠΔ αφορά την προσωπική κράτηση ως μέσο εκτελέσεως συμβατικής υποχρεώσεως και όχι ποινικά αδικήματα, τα οποία δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της ανωτέρω διατάξεως του Διεθνούς Συμφώνου.

[LandS]

.....

Η εμμονή μου έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η σύσταση ΟΕ με συμμετοχή ΑΕ αποτελεί νομοθετικό κενό...............Ο λόγος που συστήνονται τέτοιους είδους εταιρίες είναι φορολογικός.Ετσι βλέπουμε ΟΕ με συμμετοχή ΑΕ κατά 99%,ώστε το κέρδος να φορολογείται με 22% και όχι με το 29% των ΑΕ.

Αλλά ο νομοθέτης δεν πρόβλεψε τίποτε για τη πλήρη κάλλυψη του προσωπικού χαρακτήρα της ΟΕ.

Συμφωνώ και θα πρόσθετα "και οχι μόνο". Μη ξεχνάμε ότι με την ίδρυσή της, και για ένα περίπου χρόνο minimum, η ΟΕ τηρεί β΄κατηγορίας και έτσι δεν έχει λογαριασμό "Ταμείο", και αυτό έχει ...κάποια σημασία. Επίσης στο τεχνικό κλάδο είχαμε μέχρι πρόσφατα ανυπαρξία καθεστώτος ΦΠΑ, και τώρα έχουμε ανώμαλο καθεστώς ΦΠΑ. Εξ' ου και σχεδόν όλα τα παραδείγματα αφορούν το κατασκευαστικό τομέα, και μάλιστα επιχειρήσεις ιδιοκτησίας κάποιων που παλαιότερα είχαν χαρακτηριστεί "νταβατζήδες" και ακόμα παλαιότερα "διαπλεκόμενοι".

Άλλο όμως δημιουργούνται προϋποθέσεις παράκαμψης των στόχων της φορολογικής νομοθεσίας, άλλο [τυπικό] νομικό κενό.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει Δημήτρη, πως συνδέεται η περιορισμένη προσωπική ευθύνη του μετόχου της ΑΕ με την πλήρη ευθύνη του νομικού προσώπου, η οποία εξαντλείται, κατά τη γνώμη μου, επί των νομίμων ή των προς τούτο εξουσιοδοτηθέντων εκπροσώπων.

[LandS]

.....

Αν ο Διευθύνων Σύμβουλος ή ο Οικονομικός Διευθυντής ΑΕ, έχουν εξουσιοδότηση από τον Πρόεδρο ή το ΔΣ να εκδίδουν επιταγές, και κάποιες από αυτές καταλήξουν ακάλυπτες, πάνε μέσα, και ας μην είναι μέτοχοι.

Καλά όλα αυτά αλλά κανέναν δε ειδα στη φυλακή

Γιατί, απλά προσέχουν να μη καταλήξει καμιά επιταγή ακάλυπτη. Δεν έχουν κανένα κίνητρο να αφήσουν ακάλυπτη επιταγή. Είναι υπάλληλοι, η προσωπική τους περιουσία δεν μπορεί να μπλεχτεί με αυτή της εταιρείας. Αν είναι να κόψουν επιταγή στον εαυτό τους και να τη κπανήσουν στην Αργεντινή, θα κάνουν κάθε τι δυνατό, αυτή τουλάχιστον να είναι καλυμένη.

Με άλλα λόγια, το "μαύρο ταμείο" στη περίπτωση διαχειριστή-ιδιοκτήτη/μεγαλομέτοχου είναι Ασυμφωνία Λογαριασμών (με επιπτώσεις φοροελεγκτικές) στη περίπτωση διαχειριστή-υπαλλήλου είναι υπεξαίρεση.

Υπάρχουν, λίγες αλλά υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.