εικονικότητα & συναλλαγές που έγιναν μέσω τρίτου προσώπο

[ΑΛΕΚΟΣ]

ΟΥΑΟΥ...

Στον αέρα οι υποθέσεις με πλαστά τιμολόγια

Βόμβα μεγατόνων που ανατρέπει εκ βάθρων την πρακτική των ελεγκτικών μηχανισμών για τον περιορισμό των πλαστών και εικονικών τιμολογίων συνιστά απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας που εκδόθηκε το 2003 και κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό από την προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας.

Πρόκειται για την απόφαση 1553/2003 του Συμβουλίου Επικρατείας που έκρινε τελεσίδικα ότι δεν στοιχειοθετεί εικονικότητα συναλλαγής η λήψη και καταχώριση στα βιβλία της επιχείρησης φορολογικών παραστατικών για συναλλαγές που έγιναν μέσω τρίτου προσώπου, χωρίς ο επιτηδευματίας να γνωρίζει τον πραγματικό εκδότη των παραστατικών.

Η γνωστοποίηση της απόφασης αυτής του ΣτΕ, τονίζουν αρμόδιοι παράγοντες των ελεγκτικών αρχών, θα τινάξει στον αέρα χιλιάδες εκκρεμείς υποθέσεις εικονικών και πλαστών τιμολογίων, για τις οποίες έχουν επιβληθεί πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Με την εν λόγω απόφαση του ΣτΕ επικυρώνεται σχετική απόφαση του εφετείου που με τη σειρά του απέρριψε την προσφυγή του δημοσίου κατά του πρωτόδικου δικαστηρίου που δικαίωσε τον προσφεύγοντα φορολογούμενο.

Τα επιχειρήματα >> Στην προσφυγή του το Δημόσιο υποστήριξε την εικονικότητα των συναλλαγών για τις οποίες είχε επιβάλει πρόστιμο 207 εκατ. δραχμών ισχυριζόμενο ότι τα εν λόγω τιμολόγια ήταν εικονικά, γιατί εκδότης τους ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο, αιτιολογία που συναντάται στο 99% των καταλογισμών από τις ελεγκτικές αρχές.

Το Εφετείο ωστόσο έκρινε, και το ΣτΕ επικύρωσε, ότι «η φορολογική αρχή φέρει το βάρος της αποδείξεως ότι τα εκδοθέντα στοιχεία ήταν εικονικά» δέχτηκε όμως ότι οι ένδικες συναλλαγές μεταξύ του εκδότη των στοιχείων και της προσφεύγουσας εταιρείας ήταν πραγματικές συνεκτιμώντας, με βάση τα λοιπά στοιχεία που προσκομίστηκαν από την πλευρά του Δημοσίου ότι ο με άγνωστη έδρα εκδότης των τιμολογίων είχε αρχικά «συγκεκριμένη επαγγελματική εγκατάσταση με αντικείμενο εργασιών την εμπορία των αγαθών που αναφέρονται στα εκδοθέντα στοιχεία» και από πουθενά δεν προκύπτει ότι με τη μεταφορά της επαγγελματικής του στέγης σε άγνωστη διεύθυνση έπαυσε την εμπορική του δραστηριότητα.

Επιπτώσεις >> Και επειδή πρόκειται για υπόθεση από αυτές που χαρακτηρίζονται ως καραμπινάτες, το σκεπτικό του δικαστηρίου προσλαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις.

Η ύπαρξη του εν λόγω προσώπου, τονίζεται στην απόφαση, δεν αναιρείται από το γεγονός ότι ο αριθμός ταυτότητας που δήλωσε για την έκδοση των παραστατικών ανήκει σε άλλο πρόσωπο, ούτε από τη «μη αυτοπρόσωπη θεώρηση των στοιχείων της επιχειρήσεώς του» ούτε ότι δεν είχε υποβάλει δηλώσεις εισοδήματος και ΦΠΑ τον προηγούμενο χρόνο, ούτε ότι αμφισβητήθηκε το κύρος των εγγράφων πληρεξουσιότητας του εκπροσώπου του που εμφανίστηκε και θεώρησε τα φορολογικά στοιχεία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το ειδικό πληρεξούσιο φέρεται να συντάσσεται στη `5-5`-93 στη Ν. Υόρκη, ενώ η επίσημη μετάφρασή του έγινε την επομένη κ.λπ. Με λίγα λόγια, το εφετείο έκρινε και το ΣτΕ επικύρωσε ότι δεν θεωρείται ανύπαρκτος ο φερόμενος ως εκδότης τιμολογίων απλά και μόνο επειδή στη δήλωση έναρξης επαγγέλματος και στο σχετικό σημείωμα θεώρησης βιβλίων και στοιχείων χρησιμοποίησε πλαστό αριθμό ταυτότητας, που αποδεικνύεται ότι ανήκει σε άλλο άσχετο πρόσωπο, ότι εμφανίζει μισθωτήριο συμβόλαιο για επαγγελματική εγκατάσταση, την οποία εγκαταλείπει ευθύς αμέσως μετά τη θεώρηση των στοιχείων από τη ΔΟΥ, ότι δεν υποβάλλει δηλώσεις εισοδήματος και δηλώσεις ΦΠΑ, ότι ουδείς από αυτούς που είχαν συναλλαγή μαζί του, πλην του δικηγόρου του, δεν καταθέτει ότι τον γνωρίζει, αλλά όλοι δηλώνουν ότι τις συναλλαγές πραγματοποίησαν μέσω τρίτων προσώπων, χωρίς να υπάρχει κάποια επίσημη σύνδεση των προσώπων αυτών με τον εκδότη των τιμολογίων.

Είναι βέβαιο τονίζεται αρμοδίως ότι η απόφαση αυτή θα λειτουργήσει στην κατεύθυνση διεύρυνσης της κυκλοφορίας εικονικών τιμολογίων, αφού τα φορολογικά όργανα για να περιστείλουν το φαινόμενο θα πρέπει να αποδείξουν πλέον όχι ότι παραστατικά εκδόθηκαν από ανύπαρκτο πρόσωπο, αλλά θα πρέπει να αποδείξουν την ανυπαρξία της συναλλαγής, κάτι που θεωρητικά και πρακτικά είναι ανέφικτο.

Η απόφαση

Δεν στοιχειοθετεί εικονικότητα συναλλαγής η λήψη και καταχώριση στα βιβλία της επιχείρησης φορολογικών παραστατικών για συναλλαγές που έγιναν μέσω τρίτου προσώπου, χωρίς ο επιτηδευματίας να γνωρίζει τον πραγματικό εκδότη των παραστατικών.

Ελεγχοι

Το υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει πλέον να βρει νέους τρόπους για τον έλεγχο των πλαστών και εικονικών τιμολογίων καθώς θα πρέπει να αποδεικνύει την ανυπαρξία της συναλλαγής κάτι που θεωρείται πάρα πολύ δύσκολο.

Μια απόφαση - βόμβα του Συμβουλίου Επικρατείας απειλεί να «πλημμυρίσει» την αγορά με πλαστά και εικονικά τιμολόγια, να πλήξει τον ανταγωνισμό και να «δέσει» τα χέρια των ελεγκτών.

Το ΣτΕ έκρινε ότι δεν στοιχειοθετεί εικονικότητα συναλλαγής η λήψη και καταχώριση στα βιβλία της επιχείρησης φορολογικών παραστατικών που εκδόθηκαν από ανύπαρκτο πρόσωπο. Με άλλα λόγια υποστηρίζει ότι μια συναλλαγή που έγινε από μια εικονική επιχείρηση μπορεί να είναι ίσως πραγματική. Η απόφαση αυτή του ΣτΕ σημαίνει ότι:

1. «Ανοίγει» ένα ακόμη παράθυρο φοροδιαφυγής. Οι εικονικές επιχειρήσεις θα αυξηθούν, αφού η εφορία δεν θα αναζητεί τους εκδότες εικονικών τιμολογίων.

2. Οι ελεγκτές θα είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν την ανυπαρξία της συναλλαγής, κάτι που πρακτικά είναι ανέφικτο.

3. Θα πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα για τα πλαστά και εικονικά τιμολόγια.

[LandS]

Αγαπητέ ΑΛΕΚΟΣ.

Καθόλου ΟΥΑΟΥ.

Οι αποφάσεις του ΣτΕ είναι δημόσιες και κανείς δεν μπορεί να τις αποκρύψει. Τα περί "επτασφράγιστου μυστικού", είναι απλές δημοσιογραφικές υπερβολές.

Ο επιτηδευματίας που αποδέχτηκε τα ( "καραμπινάτα" πλαστά τιμολόγια) δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ούτε το πότε άλλαξε έδρα ο εκδότης, ούτε αν είναι γνωστός σε αυτόν που τα θεώρησε ούτε, ούτε κλπ. κλπ. Για ότι τον αφορά (και για ότι αφορά όλους τους Πολίτες), οι ελεγκτικές αρχές οφείλουν να αποδείξουν (και όχι απλώς να συμπεράνουν) την εικονικότητα της συναλλαγής, και όχι ο συναλασσόμενος τη πραγματικότητά της.

Τέλος, αν ο εκδότης των τιμολογίων όντως χρησιμοποίησε ψευδή αριθμό ταυτότητας, και όντως είναι γνωστός μόνο στο εξουσιοδοτημένο από αυτόν κλπ. κλπ. τότε έχει διαπραχτεί απάτη και για αυτή την απάτη πρέπει να διωχθούν οι διαπράξαντες, και όχι ο αποδέκτης των τιμολογίων.

Από το 12ο αιώνα, στο πολιτισμένο κόσμο, ισχύει το τεκμήριο της μη ενοχής. Αν το Ελληνικό Κράτος, βιάστηκε να επιβάλει πρόστιμα ύψους "εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ" (άλλη μια δημοσιογραφική υπερβολή, μία υπόθεση "στράβωσε", πάρα πολλές άλλες βρήκαν άλλη κατάληξη), είναι άλλο θέμα.