"ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. ΓΕΝΝΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ"

[doctor]

Σήμερα το απόγευμα αγόρασα ένα βιβλίο με τίτλο "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. ΓΕΝΝΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ" του Νίκου Γ. Σβορώνου, εκδόσεις Πόλις (Ομήρου 32, Αθήνα, 2103643382).

Ο Νίκος Γ. Σβορώνος γεννήθηκε το 1911 στην Λευκάδα, και πέθανε το 1989 στην Αθήνα.

Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1962 απέκτησε το doctorat τρίτου κύκλου και ανακηρύχθηκε Docteur es Lettres της Σορβώνης.

Εργάστηκε στο CNRS και δίδαξε ως διευθυντής σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes Ιστορία των θεσμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Μετά την πτώση της δικτατορίας δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης, διατέλεσε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Πανεπιστημίου Κρήτης και διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.

Γραμμένο σε απλή γλώσσα, χωρίς να θέλει να εντυπωσιάζει, με ιστορική ακρίβεια εξηγεί την γέννηση της έννοιας έθνους στους έλληνες.

Το βιβλίο είναι 108 σελίδες, κοστίζει 9 ευρώ και εγώ προσωπικά το διάβασα μέσα σε 4 ώρες, δεν μπόρεσα να το διακόψω, ήταν πραγματικά μαγευτικό.

Σας παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

"... ο ελληνισμός από την πρώτη του ιστορική εμφάνιση και σε όλη την ιστορία του αποτέλεσε πάντα αυτοτελή κοινότητα και ξεχώριζε με σαφήνεια τον εαυτό του από τα σύνολα που τον περιέβαλλαν, ακόμα και σε στιγμές που μαζί με άλλους λαούς ανήκε ως κυρίαρχο ή ως υποτεταγμένο στοιχείο σε πλατύτερες πολιτικές ή πολιτιστικές ενότητες: μέσα στον ελληνιστικό κόσμο, ή στη Ρωμαϊκή, στην Βυζαντινή ή στην οθωμανική αυτοκρατορία..." (σελ.25).

"Η γνωστή και πολυτονισμένη διάσπαση του αρχαίου ελληνικού κόσμου σε διάφορα κρατίδια-πόλεις, που αποτελούν χωριστές οικονομικές ενότητες και βρίσκονται σε συνεχείς προστριβές μεταξύ τους, η διαφοροποίηση της ελληνικής γλώσσας, που εμφανίζεται διασπασμένη σε διαλέκτους ή ομάδες διαλέκτων λιγότερο ή περισσότερο απομακρυσμένες η μία από την άλλη, και γενικά οι έντονες ιδιομορφίες που παρουσιάζουν τα διάφορα τμήματα του ελληνισμού, δεν είναι στοιχεία που θα επέτρεπαν να τον χαρακτηρίσουμε Έθνος με την νεότερη σημασία του όρου" (σελ.26).

"... οι αγώνες εναντίον των βαρβάρων της βορείου βαλκανικής και της περσικής αυτοκρατορίας στην ανατολή , που αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοι εν ονόματι ολόκληρου του ελληνισμού, ενισχύουν την συνείδηση της ενότητας" (σελ.28).

"Ανάμεσα στους λαούς που απάρτισαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός αποτελεί το δυναμικότερο, αν όχι το πολυπληθέστερο στοιχείο της" (σελ.33).

"Δεν ήταν απλώς η ελληνική πολυθεϊα και ειδωλολατρεία που ερχόταν σε αντίθεση με την χριστιανική πίστη, ήταν η ίδια η ελληνική κοσμοθεωρία που ερχόταν σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό.

Ήταν αληθινά δύσκολο να συγχωνευτεί σε μιαν αρμονική ενότητα η ελεύθερη κίνηση της ελληνικής σκέψης, που πηγάζει από τον ανθρώπινο λόγο, με την υποταγμένη στην αποκάλυψη, την πέραν του λόγου, χριστιανική σκέψη, που οι Έλληνες θεωρούσαν βαρβαρική αντίληψη" (σελ.53).

"... Οι εκχριστιανισμένοι ελληνικοί πληθυσμοί εγκαταλείπουν το εθνικό τους όνομα Έλλην, που αρχίζει να παίρνει την θρησκευτική του σημασία: ειδωλολάτρης, κρατούν όμως ακόμα το πολιτιστικό του περιεχόμενο..." (σελ.54).

" Από τον 6ο ως τον 11ο αιώνα το πολιτιστικό περιεχόμενο των όρων Έλλην-Ελληνικός υποχωρεί, ώσπου σχεδόν εξαφανίζεται μπροστά στο θρησκευτικό περιεχόμενο, που αποδίδεται τώρα σε κάθε μη χριστιανό και μη εβραίο και ταυτίζεται με τον όρο εθνικός και το λατινικό paganus" (σελ.55).

Ο Χαλκοκονδύλης, μαθητής του Γεώργιου Πλήθωνα Γεμιστού "είναι ίσως ο πρώτος που εκφράζει με τέτοια ενάργεια την ιδέα της αδιάκοπης συνέχειας του ελληνισμού από τους μυθικούς χρόνους ως την εποχή του και τονίζει την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στον Ελληνισμό και στην Ρώμη, και το ιστορικό συνάμα λάθος του λαού αυτού και των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, που περιφρονώντας την ελληνική τους υπόσταση, προτίμησαν τον τίτλο των ρωμαίων, όταν παρά την ρωμαϊκή ανάμιξη, ο λαός αυτός στην μεγάλη του πλειονότητα διατήρησε τα πάτρια ελληνικά ήθη και την ελληνική γλώσσα" (σελ.81).

doctor

[doctor]

Το ιδεολόγημα της Α-συνέχειας Πρεσβεύει ότι η αδιάρρηκτη συνέχεια του Ελληνικού Έθνους είναι κατασκεύασμα

του 19ου αιώνα!

Παρατηρείται, μάλιστα, μια σύμπλευση που αρχίζει από τους μεταμοντέρνους "παγκοσμιοποιητές" και φτάνει μέχρι

κάποιους "αρχαιολάτρες" και νεοπαγανιστές.

Ας δούμε τι μας λέει ο Νίκος Γ. Σβορώνος στο βιβλίο του "Το Ελληνικό Έθνος: Γέννεση και διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού"

των εκδόσεων Πόλις, 2005. Πιστεύω πως είναι ο καταλληλότερος λόγω και της ακαδημαϊκής του ιστορίας αλλά και της

ιδεολογικής του καταγωγής συνεπώς είναι υπεράνω κάθε υποψίας για "εθνικιστικές" τάσεις ή άγνοια του διαφωτισμού.

Διαβάστε εδώ σχετικό αφιέρωμα για τον Νίκο Σβορώνο

Λέει, λοιπόν, ο Σβορώνος ότι ήδη, από το τελευταίο τέταρτο του 11ου αιώνα έως το 1204, η αρχαία Ελληνική κληρονομιά

και η χριστιανική πίστη αρχίζουν να συμβιβάζονται στη λαϊκή συνείδηση: Η ίδια η επίσημη εκκλησία, παρ' όλη την αντίδρασή

της στους νέους αυτούς προσανατολισμούς, με τις διαμάχες της με την Παποσύνη και τον οριστικό της χωρισμό από τη δυτική

Εκκλησία, αρχίζει να χάνει τον οικουμενικό της χαρακτήρα και να μεταβάλλεται σε Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, που έχει

για κύριο στήριγμα τον Ελληνισμό. Η νέα αυτή ιδεολογία εκφράζει το πρώτο ξύπνημα ενός εθνικού αισθήματος στον

Ελληνισμό, που έχει μείνει πλέον το μόνο στήριγμα του Βυζαντίου.

Στους αιώνες που θα ακολουθήσουν, θα ισχυροποιηθεί περισσότερο το πατριωτικό συναίσθημα. Το παλαιό αυτοκρατορικό

πατριωτικό αίσθημα που γνώρισε το Βυζάντιο σε παλαιότερους αιώνες κατά τους αγώνες του εναντίον των Αβάρων, των

Σλάβων ή των Αράβων, παίρνει πράγματι τώρα για πρώτη φορά εθνικό Ελληνικό περιεχόμενο, με την αντίθεση ολόκληρου

του Ελληνισμού εναντίον της φραγκικής κατάκτησης, αντίσταση που που ο εθνικός της χαρακτήρας τονίζεται περισσότερο

από το γεγονός ότι ο Ελληνισμός δεν παλεύει μόνο εναντίον ξένων προς την Αυτοκρατορία στοιχείων (των Φράγκων ή

των Τούρκων κατακτητών), αλλά και εναντίον λαών όπως οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι, που είχαν θεωρηθεί επί αιώνες

αναπόσπαστα τμήματα της Αυτοκρατορίας. Ελληνισμός και Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κατά κάποιον τρόπο, ταυτίζονται

στη συνείδηση των Ελλήνων.

Τοιουτοτρόπως, η χριστιανική πίστη δεν είναι πλέον εμπόδιο για την ανασύνδεση με το Ελληνικό πνεύμα της αρχαιότητας.

Έτσι αρχίζει να διαμορφώνεται η "Εθνική Ελληνική ιδεολογία" και να απελευθερώνεται από τις "υπερεθνικές παραδόσεις"

της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολύ πριν το 1821!

Η πολιτιστική και φυλετική τώρα συνέχεια του Ελληνισμού γίνεται κοινή συνείδηση. Παρ' όλη την αντίδραση των ορθοδόξων

εκκλησιαστικών κύκλων που συνασπίζονται γύρω από την ιδεολογία της "ησυχίας", η μελέτη του Αρχαίου Ελληνικού

πολιτισμού και η ουσιαστικότερη επαφή μαζί του γενικεύεται και οδηγεί ενίοτε σε τολμηρές για την εποχή πνευματικές

συνθέσεις.

Η Ελληνική ιδέα κατακτά συνεχώς έδαφος, ακόμα και στους συντηρητικούς κύκλους, και καταλήγει να γίνει κοινό στοιχείο

στη συνείδηση των αντίπαλων πολιτικών και πνευματικών ομάδων της εποχής: στους οπαδούς της ησυχίας και υπέρμαχους

της ορθόδοξης παράδοσης, ή στους ανανεωτές με τις ορθολογιστικές τάσεις, στους ενωτικούς που θεωρούν την ένωση με

τη δυτική Εκκλησία ως το μόνο μέσο σωτηρίας του Ελληνισμού από την τουρκική απειλή, ή στους ανθενωτικούς, που

ταύτιζαν Εθνική ιδέα και Ορθοδοξία και θεωρούσαν τον καθολικισμό ως την πραγματική απειλή του έθνους.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου παραλληλίζονται με τα μεγάλα ονόματα της αρχαιότητας, οι Τούρκοι ονομάζονται Πέρσες.

Η Ορθοδοξία και ο μυστικισμός του Νικολάου Καβάσιλα δεν τον εμποδίζουν να μελετά την αρχαία φιλοσοφία και να θεωρεί

τους συμπατριώτες του απογόνους των Αρχαίων Ελλήνων. Το ίδιο ο Θεόδωρος Μετοχίτης όταν γράφει: "εκείνων τοίνυν

γένος μεν το αρχήθεν ήσαν και πατέρες Έλληνες". Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας,

ονομάζει την Κωνσταντινούπολη "καταφύγιον" των χριστιανών, "ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων". Στο τέλος του

14ου αιώνα, η συνείδηση της Ελληνικής συνέχειας είναι σχεδόν ξεκάθαρη.

Επί επτά αιώνες από το τέλος του 11ου έως το τέλος του 18ου αιώνα, ο Ελληνικός λαός συγκροτείται σε ένα νέο έθνος

μέσα από μια πορεία που δεν θα είναι κατ' ανάγκην ευθύγραμμη, ούτε αποφεύγει τις διακοπές και τα ξεστρατίσματα.

Αυτό δεν αναιρεί τη συνέχεια, αφού πολλές παραδόσεις επιζούσαν πάντα σε λανθάνουσα κατάσταση.

Έπρεπε να συνδυαστούν πολλά, αντιφατικά συστατικά για να δημιουργηθεί ο νέος Ελληνισμός. Αρχαία Ελληνική

υποταγμένη στον Λόγο και κυριαρχημένη από την ιδέα του ελεύθερου πολίτη παράδοση, υπέρλογος Χριστιανισμός

και Βυζαντινή αυτοκρατορική απολυταρχία.

(Σελίδες 106-107)

Μεταφέρω εδώ την δημοσίευση του Θεόφιλου για να συνεχιστεί η συζήτηση, διότι είναι άσχετη με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.

Απαντάω ευθύς αμέσως.

doctor

[doctor]

Θεόφιλε ο Σβορώνος δεν υιοθετεί την γερμανική (γονιδιακή, βιολογική) έννοια του Έθνους, ούτε υποστηρίζει ότι το Έθνος είναι προϋπάρχον και δεσπόζον εδώ και χιλιάδες χρόνια, και δεν αλλοιώνεται, δεν υπόκειται στον χρόνο, αλλά ως μεταφυσική έννοια πορεύεται αυτόνομα.

Σε αυτό συμφωνούμε. Σε αυτό που διαφωνούμε είναι ότι -για μένα- από την περίοδο της βίαιης επιβολής του χριστιανισμού μέχρι το 1204 (όντως από την εποχή του Ηρακλείου αρχίζει αργά αλλά σταθερά να ελληνοποιείται το Βυζάντιο) χρονιά κατά την οποία κατ'ουσίαν τερματίζεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και για πολλούς αρχίζουν τα Μεταβυζαντινά χρόνια, ΔΕΝ υπάρχει συνέχεια, με την έννοια ότι ο ελληνικός πληθυσμός -με την βία- ΔΕΝ θεωρεί ότι είναι απόγονος των αρχαίων ελλήνων αλλά ότι είναι ρωμαίος υπήκοος, χριστιανός πάνω απ'όλα και τριτευόντως έχει κάτι από την Ελλάδα, την γλώσσα.

Ο κ.Σβορώνος γράφει έξοχα στο ίδιο βιβλίο:

"... Οι εκχριστιανισμένοι ελληνικοί πληθυσμοί εγκαταλείπουν το εθνικό τους όνομα Έλλην, που αρχίζει να παίρνει την θρησκευτική του σημασία: ειδωλολάτρης, κρατούν όμως ακόμα το πολιτιστικό του περιεχόμενο..." (σελ.54).

" Από τον 6ο ως τον 11ο αιώνα το πολιτιστικό περιεχόμενο των όρων Έλλην-Ελληνικός υποχωρεί, ώσπου σχεδόν εξαφανίζεται μπροστά στο θρησκευτικό περιεχόμενο, που αποδίδεται τώρα σε κάθε μη χριστιανό και μη εβραίο και ταυτίζεται με τον όρο εθνικός και το λατινικό paganus" (σελ.55).

Παραθέτω μια αναδρομή:

1. Για το περιεχόμενο της έννοιας Έθνος έχουμε δύο παραδόσεις: την γαλλοαμερικανική (ο λαός ως φορέας δικαιωμάτων) και τη γερμανική (ο λαός ως... κληρονόμος γονιδίων).

2. Περεμπιπτόντως, η παράδοση του Νεοελληνικου Διαφωτισμού (δες τις συναφείς εργασίες του Κονδύλη και του Κιτρομηλίδη) αρύεται την έμπνεύσή της από τα γαλλικά γράμματα (γαλλικός Διαφωτισμός).

Αντίθετα, ο γερμανικός εθνικισμός θα εισαχθεί, όχι τόσο στα πλαίσια του επαναστατικού όράματος, αλλά πολύ αργότερα, κατά τους σχεδιασμούς των Βαυαρών υπέρ της "εθνικής συνοχής", και της ενδυνάμωσης του κρατισμού, με τον τρόπο που εκείνοι γνώριζαν. (Αυτή η κληρονομιά θα αποτυπωθεί στα ιδεολογήματα του Παπαρηγόπουλου) τα οποία ακόμα και μέχρι τις μέρες μας δεσπόζουν παντού στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση!

3. Στην πρώτη περίπτωση, ο εθνικισμός, που καλύτερα θα ήταν να λέγεται φιλελεύθερος πατριωτισμός, έχει διάσταση πολιτική/νομική και νοείται ως αντίθετο του αυταρχισμού και της καταπίεσης. (Ο θούριος του Ρήγα όπως και η Ελληνική Νομαρχία του "ανωνύμου" είναι πειστήρια πρώτης τάξεως).

Στην δεύτερη περίπτωση, ο λαός αντιμετωπίζεται ως προαιώνια, μεταφυσική οντότητα, συγγενών εξ αίματος, σαν μια αθάνατη δηλαδή οικογένεια, που τάχα διαπνέεται από την αφοσίωση των μελών, τα οποία ειναι έτοιμα να θυσιαστούν υπέρ της "αγέλης", αν εκείνη "απειληθεί" από άλλη αγέλη...

4. Ο εξευγενισμένος απόηχος (στη σημερινή εποχή) της γαλλο-αμερικάνικης εκδοχής είναι ο Συνταγματικός Πατριωτισμός και το κράτος δικαίου, το οποίο αναγνωρίζει σε όλους τους πολίτες, μηδενός εξαιρουμένου, ίσα δικαιώματα, όχι μονο στα λόγια αλλά και με έργα (εφαρμογή το νόμου).

Τα παράγωγα/εξαμβλώματα τής δεύτερης, δηλαδή της "αιματολογικής" εθνοφαντασίωσης, κατά καιρούς ποιλίλλουν: στην μιαν άκρη βρίσκεται η πιο απάνθρωπη εκδοχή τους, αυτές του ναζισμού, του κλασσικού φασισμού και στην άλλη οι δικτατορίες. Πάντως, η πιο ήπια εκδοχή της είναι ένα λάιτ κράτος δικαίου που φαινομενικά προασπίζεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών, στην πράξη όμως εργάζεται υπέρ των "καθαρόαιμων και γνησίων τέκνων της" (καταγωγή πολιτών), αδιαφορώντας τεχνηέτως είτε και απροκάλυπτα, για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων όσων ατόμων βρίσκονται εκτός... συγγενείας. (Ο Μαργαρίτης μιλάει για τα δεινά των μειονοτήτων).

5. Μέχρι και το 1974, ο μαζικός, κομματικός, ιδεολογικός και καπως ταξικός αγώνας στην Ελλάδα, γινόταν εναντίον μας αυταρχικής κρατικής μηχανής, η οποία με πρόσχημα τα παπαρηγοπούλεια ιδεολογήματα ξεζούμιζε τον δημόσιο κορβανά, αφήνοντας απ΄έξω τα "μιάσματα", τους "εφιάλτες" δλδ έλληνες, καθαρόαιμους μεν, αλλά... αιρετικούς (κομμουνιστές, αριστερούς και φιλελεύθερους).

Μετά το 1981, αποκαταστάθηκε εθνικά και το άλλο κομμάτι του ελληνισμού. Από αυτήν την άποψη πέτυχε ο Θεοδωράκης και η παραδοσιακή αριστερά διανόηση. Πέτυχαν δλδ στο να ενσωματωθεί ιδεολογικά, εν τω εθνικώ κορμώ, και το έτερον ήμισι, η κεντροαριστερά, η οποία επί δεκαετίες (από την εποχή του Ιδιωνύμου, 1929) μέχρι το 74, θεωρούνταν αποπαίδι του ελληνικού έθνους. [Δες τις επίσημες δολοφονίες (εκτελεσεις, τάχα) των Μπελογιάννη και Πλουμπίδη].

6. Υστερα όμως από την "εθνική αποκατάσταση" και της κομματικής κεντροαριστεράς, η οποιά ουδέποτε είχε αμφισβητήσει [με ελάχιστες χοντροειδείς εξαιρέσεις π.χ Κορδάτος] τους εθνικούς μύθους, ύστερα λοιπόν από αυτήν "την εθνική αποκατάσταση και των μη προνομιούχων", ένα μεγάλο μέρος της συμπτυχθηκε και ταυτίστηκε ιδεολογικα με την δεξιά και συνέχισε να συμμερίζεται τους εθνικούς μύθους. [Κατα τους επικριτές τους, εκεί ανήκουν και οι σπουδαίοι ιστορικοί Ασδραχάς, Κρεμμυδάς και ο δάσκαλός τους ο Σβορώνος].

7. Από τις αρχές όμως της δεκαετίας του 80, εισχωρούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αρκετοί έλληνες διανούμενοι (ελάχιστοι της φιλελεύθερης Δεξιάς πχ Κιτρομηλίδης, Δημητράκος, Βερέμης κά) και (κάμποσοι της μη κομμουνιστικής αριστεράς (πχ Δερτιλης, Λιάκος, Αγγέλου) οι οποιοι είχαν ήδη αρχίσει να αμφισβητούν κατά τρόπο συστηματικό (επιστημονικά τεκμηριωμένο] τους ιστορικούς μύθους, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

doctor

[Κρηθέας]

Σήμερα το απόγευμα αγόρασα ένα βιβλίο με τίτλο "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. ΓΕΝΝΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ" του Νίκου Γ. Σβορώνου, εκδόσεις Πόλις (Ομήρου 32, Αθήνα, 2103643382).

doctor

Δημήτρη, χαίρομαι που η δημοσίευσή μου στο άλλο θέμα για το βιβλίο αποτέλεσε την αφορμή για την αγορά του εν λόγω

βιβλίου.

Εν καιρώ λοιπόν θα τα ξαναπούμε, ολοκλήρωσε πρώτα την μελέτη του συγκεκριμμένου βιβλίου γιατί έχω και άλλη

βιβλιογραφία να σου προτείνω.

Φιλικά με αγάπη και εκτίμηση.

Σε πειράζω...

[Κρηθέας]

"... Οι εκχριστιανισμένοι ελληνικοί πληθυσμοί εγκαταλείπουν το εθνικό τους όνομα Έλλην, που αρχίζει να παίρνει την θρησκευτική του σημασία: ειδωλολάτρης, κρατούν όμως ακόμα το πολιτιστικό του περιεχόμενο..." (σελ.54).

doctor

Δημήτρη, πρόσεξέ το λίγο αυτό το σημείο λέει κρατούν ακόμα το πολιτιστικό τους περιεχόμενο...

Έχω γράψει πολλές φορές και έχω πει ότι αν ψάξεις κάτω από τον μανδύα του Χριστιανισμού θα βρεις τον Ελληνισμό.

(π.χ. τελετουργικό της εκκλησίας, έλκει την καταγωγή του και προσομοιάζει μ' αυτό του "τελετουργικού" των αρχαίων

τραγωδιών των κλασσικών χρόνων). Έμπλεξε Δημήτρη, ο χριστιανισμός με τον Ελληνισμό και αναγκάστηκε να

προσαρμοστεί, για να γεννηθεί η Ορθοδοξία.

Πρόσεξε επίσης αυτά που έγραψα και αναδημοσιεύεις εδώ.

Μετά τον Ηράκλειο σταδιακά, αλλά κυρίως από τον 11ο αιώνα και μετά, διάβασε σχετικά την ιστορία της Κομνηνής.

Εν πάσει περιπτώσει μιλάω για συνέχεια.

Κάποτε υποστήριζες ότι οι ξένοι μας έμαθαν πως είμαστε Έλληνες.

********************************************************************************

****************

"Δεν ήταν απλώς η ελληνική πολυθεϊα και ειδωλολατρεία που ερχόταν σε αντίθεση με την χριστιανική πίστη, ήταν η ίδια η ελληνική κοσμοθεωρία που ερχόταν σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό.

Ήταν αληθινά δύσκολο να συγχωνευτεί σε μιαν αρμονική ενότητα η ελεύθερη κίνηση της ελληνικής σκέψης, που πηγάζει από τον ανθρώπινο λόγο, με την υποταγμένη στην αποκάλυψη, την πέραν του λόγου, χριστιανική σκέψη, που οι Έλληνες θεωρούσαν βαρβαρική αντίληψη" (σελ.53).

doctor

Πρόσεξε τι μας λέει για τα παραπάνω:

Τοιουτοτρόπως, η χριστιανική πίστη δεν είναι πλέον εμπόδιο για την ανασύνδεση με το Ελληνικό πνεύμα της αρχαιότητας.

Έτσι αρχίζει να διαμορφώνεται η "Εθνική Ελληνική ιδεολογία" και να απελευθερώνεται από τις "υπερεθνικές παραδόσεις"

της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολύ πριν το 1821!

Επί επτά αιώνες από το τέλος του 11ου έως το τέλος του 18ου αιώνα, ο Ελληνικός λαός συγκροτείται σε ένα νέο έθνος

μέσα από μια πορεία που δεν θα είναι κατ' ανάγκην ευθύγραμμη, ούτε αποφεύγει τις διακοπές και τα ξεστρατίσματα.

Αυτό δεν αναιρεί τη συνέχεια, αφού πολλές παραδόσεις επιζούσαν πάντα σε λανθάνουσα κατάσταση.

Έπρεπε να συνδυαστούν πολλά, αντιφατικά συστατικά για να δημιουργηθεί ο νέος Ελληνισμός. Αρχαία Ελληνική

υποταγμένη στον Λόγο και κυριαρχημένη από την ιδέα του ελεύθερου πολίτη παράδοση, υπέρλογος Χριστιανισμός

και Βυζαντινή αυτοκρατορική απολυταρχία.

(Σελίδες 106-107)

"... ο ελληνισμός από την πρώτη του ιστορική εμφάνιση και σε όλη την ιστορία του αποτέλεσε πάντα αυτοτελή κοινότητα και ξεχώριζε με σαφήνεια τον εαυτό του από τα σύνολα που τον περιέβαλλαν, ακόμα και σε στιγμές που μαζί με άλλους λαούς ανήκε ως κυρίαρχο ή ως υποτεταγμένο στοιχείο σε πλατύτερες πολιτικές ή πολιτιστικές ενότητες: μέσα στον ελληνιστικό κόσμο, ή στη Ρωμαϊκή, στην Βυζαντινή ή στην οθωμανική αυτοκρατορία..." (σελ.25).

"... οι αγώνες εναντίον των βαρβάρων της βορείου βαλκανικής και της περσικής αυτοκρατορίας στην ανατολή , που αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοι εν ονόματι ολόκληρου του ελληνισμού, ενισχύουν την συνείδηση της ενότητας" (σελ.28).

"Ανάμεσα στους λαούς που απάρτισαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός αποτελεί το δυναμικότερο, αν όχι το πολυπληθέστερο στοιχείο της" (σελ.33).

Ο Χαλκοκονδύλης, μαθητής του Γεώργιου Πλήθωνα Γεμιστού "είναι ίσως ο πρώτος που εκφράζει με τέτοια ενάργεια την ιδέα της αδιάκοπης συνέχειας του ελληνισμού από τους μυθικούς χρόνους ως την εποχή του και τονίζει την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στον Ελληνισμό και στην Ρώμη, και το ιστορικό συνάμα λάθος του λαού αυτού και των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, που περιφρονώντας την ελληνική τους υπόσταση, προτίμησαν τον τίτλο των ρωμαίων, όταν παρά την ρωμαϊκή ανάμιξη, ο λαός αυτός στην μεγάλη του πλειονότητα διατήρησε τα πάτρια ελληνικά ήθη και την ελληνική γλώσσα" (σελ.81).

doctor

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός... όταν αναφέρομαι σε συνέχεια του Ελληνισμού.