17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ-ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ

[Κρηθέας]

Συνέβησαν πολλά, γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν, ίσως, ακόμα περισσότερα.

Φορτισμένη περίοδος, όπως και συναισθηματικά φορτισμένες οι δημοσιεύσεις. Ήμουν 12 και μπορώ να νιώσω, να καταλάβω τι, πως και γιατί. Η αδελφή μου τότε 21, μ’ έπαιρνε μαζί της, γιορτές και αργίες. Έζησα συγκεντρώσεις σε σπίτια "μαλλιάδων" και γενειοφόρων φοιτητών. Ναι το κλίμα της εποχής πέρασε στο κύτταρό μου και νιώθω την ένταση.

Προσεγγίζοντας γενικώτερα το κλίμα της εποχής, σε μια περίοδο που στις ΗΠΑ κυριαρχούσε ο Μακαρθισμός, στη χώρα μας η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή ψήφιζε και εφάρμοζε το νόμο 4000

Ο Nόμος 4000 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958 και ήταν ο νόμος που καθόριζε την αντιμετώπιση των νεαρών ταραχοποιών, που ήταν γνωστοί ως τεντιμπόις.

Με βάση το νόμο, τιμωρούνταν η εξύβριση. Η αστυνομία συνελάμβανε όσους νεαρούς έριχναν γιαούρτι ή φρούτα σε ηλικιωμένους και γυναίκες και τους οδηγούσε στο κρατητήριο, όπου γινόταν σε αυτούς κούρεμα με την ψιλή και τους έσκιζαν τα ρεβέρ από τα παντελόνια τους. Ο Νόμος ήταν αμφιλεγόμενος και προήγαγε τη διαπόμπευση. Επίσης, όριζε ότι θα ασκούνταν δίωξη και εναντίον των γονέων των ανήλικων ταραξιών [1].

Ο Νόμος 4000 άρχισε να εφαρμόζεται στις 3 Σεπτεμβρίου[2] του 1958, όταν τέσσερις νεαροί που είχαν προβεί σε πράξεις εξύβρισης, διαπομπεύτηκαν στους δρόμους της Αθήνας, κουρεμένοι σύρριζα και δεμένοι με χειροπέδες. Η ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσιάζει το Νόμο και την εφαρμογή του [3].

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Νόμος 4000 καταργήθηκε το 1983. Η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε ήταν το 1981.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%...CF%82_4000/1958

Ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1965, έστελνε εγκυκλίους για τον "εχθρό του Έθνους και της Δημοκρατίας".. εφαρμόζοντας ανάλογα μέτρα για τη νεολαία.

Στις 11 Μαρτίου του 1965 εξέδωσε ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Παιδείας την εγκύκλιο 1010, η οποία απευθυνόταν στους επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης και εφιστούσε την προσοχή τους στον κίνδυνο προσεταιρισμού μαθητών από την Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη[1]. Στην εγκύκλιο αυτή, αφού επαναλάμβανε ότι «Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας», καθιστούσε τους καθηγητές υπεύθυνους για τον «εθνικό φρονηματισμό» των μαθητών, ξεκαθάριζε ότι καθηγητές διαφορετικών φρονημάτων δεν είχαν θέση στην εκπαίδευση και ζητούσε από τους επιθεωρητές να του υποβάλλουν στο τέλος κάθε μήνα εμπιστευτική έκθεση.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%...81%CE%BF%CF%82)

Θυμήθηκα τις ποδιές, τα καπέλα που φορούσαν οι μαθητές των Γυμνασίων, την ομοιομορφία που επιβαλλόταν ακόμα και τα εξώφυλλα των τετραδίων και των βιβλίων.

Ανάμεσα στα καθήκοντά της στρατονομίας μέχρι και τη δεκαετία του ’80 ήταν και το να ψάχνει για φαντάρους με πολιτικά. Η ΕΑΤ ΕΣΑ ήταν άλλο πράγμα και αυτά θα πρέπει να προσάψουμε στην επταετία της Χούντας. Ναι εξορίστηκαν και βασανίστηκαν άνθρωποι.

Ωστόσο, όλοι οι δεξιοί δεν συνεργάστηκαν, όλοι οι δεξιοί δεν ήταν φασίστες.

Θυμήθηκα την περίπτωση δεξιού και μάλιστα από εκείνους που είχαν πολεμήσει και συνειδητά τοποθετηθεί στη δεξιά παράταξη, άλλωστε ήταν τα χρόνια τέτοια (αναφέρομαι στον εμφύλιο) που δεν γινόταν να μην τοποθετηθείς.. όπως έλεγαν όσοι έζησαν την περίοδο εκείνη, ο οποίος αρνήθηκε να λάβει αγροτική έκταση στην περιοχή του Πανοράματος Θες/νίκης, λέγοντας πως δεν θα έπρεπε οι πολίτες να ζητούν ή να λαμβάνουν ανταλλάγματα όταν έχουν κάνει το καθήκον τους για την πατρίδα τους, πόσο μάλλον που ο πόλεμος ήταν εμφύλιος. Τον άκουγα πάντα να μιλάει με σεβασμό για τους αριστερούς, λέγοντας πολλές φορές πως πολέμησαν για τα πιστεύω τους, (γείτονάς μας). Έλεγε επίσης δικά μας λάθη αλλά κυρίως ξένες δυνάμεις έφταιγαν για τον αλληλοσπαραγμό μας. Τέσσερα χρόνια στον Δημοκρατικό στρατό Ελλάδος και άλλα δύο (αρχικά) στην ΚΝΕ..

Την περίοδο της επταετίας ακούγαμε, και από δεξιούς (αντίθετους σε κάθε λογής φασισμό και σταλινισμό), για χαφιέδες που θα έπρεπε να προσέχουμε (και για ανθρώπους που η συμπεριφορά τους δεν ήταν, ας την χαρακτηρίσω.. και τόσο δημοκρατική). Και από δεξιούς που απαξίωναν παρελάσεις και υποχρεωτικούς εκκλησιασμούς..

Θυμήθηκα επίσης, την περίπτωση ενός Καθηγητή μου, που αν και αριστερός, με χαστούκισε και "χαρακτηρίζοντάς με". Ζήτησε να μάθει το λόγο για τον οποίο δεν ήθελα να πάρω μέρος στην παρέλαση, στη Β’ Γυμνασίου. Ενώ του έγραφα 20 χημεία και 20 φυσική πάνω από 16 δεν είχε, και χωρίς ποτέ να μ’ έχει πιάσει αδιάβαστο. Ήταν από εκείνους που πρωτοστατούσαν πιέζοντάς μας να συμμετέχουμε στη γιορτή που γινόταν κάθε χρόνο στο Γυμνάσιο για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Κατά κάποιο τρόπο θέλοντας να μας επιβάλλει τη δημοκρατία, κατά πως οι Δυτικοί επιβάλλουν τη δική τους σε ανατολικές χώρες, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν ξέρω πόσο αριστερός θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας τέτοιος παιδαγωγός..

Θυμάμαι επίσης την αποβολή μας στη Β’ Λυκείου, γιατί δεν συμμετείχαμε στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Ο Λυκειάρχης, ένας παππούς 75 ετών.. μας έκανε κήρυγμα για το κρυφό σχολείο..

Έχει λεχθεί επίσης ότι άλλοι (μυστικές υπηρεσίες κλπ..) κινούσαν τα νήματα.. με διάφορους τρόπους.. Ακόμη πως δεν πρέπει να προσεγγίζουμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ξεκομμένα από τον Μάη του ’68.

Και πολλά άλλα..

Όπως και να ‘χει δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απαξιώσουμε την εξέγερση και τον αγώνα των φοιτητών. Σε μια δύσκολη περίοδο στάθηκαν απέναντι σ’ ένα στρατοκρατικό καθεστώς διεκδικώντας το αυτονόητο.. την ελευθερία.

Αλλά πάνω απ’ όλα, αυτό που δεν θα έπρεπε να χαθεί είναι εκείνη η δυναμική.. ο παλμός.. εκείνη η πίστη για μια πραγματικά δημοκρατική Ελλάδα, για μια κοινωνία δικαίου, για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών για μια αξιοκρατική κοινωνία αλληλεγγύης, σίγουρα τελείως διαφορετική απ’ αυτήν που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Ίσως μπορεί να πάρει κανείς μια γεύση, βλέποντας συναυλίες της εποχής με τον Θεοδωράκη, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να νιώσει τον παλμό, το ηχόχρωμα και την δόνηση στην ψυχή, όποιος δεν έχει ζήσει την περίοδο εκείνη.

Η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου, έχει αξία για όσους δεν συμβιβάζονται δεν εφησυχάζουν, δεν πληρώνονται.. δεν απεμπολούν τις αξίες και τις ιδέες τους για ένα καλύτερο αύριο, για μια πραγματικά δημοκρατική και ελεύθερη κοινωνία.. για το δικαίωμα στο όνειρο.. στην ουτοπία..

[ΑΝΘΗ]

http://www.youtube.com/watch?v=kFpvShmzcUM...feature=related

Συνάδελφοι και φίλοι,

πολλά τα σχόλια που έχουν γίνει για τη συγκεκριμένη επέτειο.

Στη μνήμη όμως όσων έφυγαν ας δούμε αυτό το βιντεάκι ,και όσοι από μας μπορούν ας καταθέσουν ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο.

[compexpert]

Η μαρτυρία του στρατιώτη που οδηγούσε το τανκ, που παραβίασε την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου.

«Την ηµέρα εκείνη ήµουν υπηρεσία. Στο στρατό είχα δέκα µήνες. Ήµουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισµένων, στο Γουδί. Τότε οι “μαυροσκούφηδες” ήταν σώµα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, µπήκαµε επιφυλακή. “Οι κοµουνιστές καίνε την Αθήνα”, µας έλεγαν κι εµείς τους πιστεύαµε. Θυµάµαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαµε στα κρυφά το σταθµό του Πολυτεχνείου. “Παλιοκουµούνια, θα καλοπεράσετε!” λέγαµε.

Μισή ώρα µετά τα µεσάνυχτα της 16ης Νοεµβρίου η ίλη µου πήρε εντολή να ετοιµαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά µας άρµατα, κάτι γαλλικά ΑΜΧ30. Εγώ ήµουν οδηγός στο πρώτο άρµα που βγήκε στο δρόµο. [Στο ίδιο άρµα βρίσκονταν ο αξιωµατικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάµπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εµβαλωµένος και ο Γιάννης Τίρπας.]

Στη 1.15' το πρωί της 17ης Νοεµβρίου φτάσαµε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαµε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του ΙΚΑ, στη στάση Σόνια, σταµατήσαµε, γιατί ο δρόµος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγµατα, φωτιές και ακινητοποιηµένα λεωφορεία. Με διάφορες µανούβρες αριστερά δεξιά, µπρος πίσω, άνοιξα το δρόµο και προχωρήσαµε. Όταν φτάσαµε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, µας έδωσαν εντολή να σταµατήσουµε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, µείναµε περίπου µία ώρα. Ο κόσµος θυµάµαι ότι µας φώναζε: “Είµαστε αδέρφια, είµαστε αδέρφια”. Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα!

Μας είπαν να πάµε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι µπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναµε. Σταµατήσαµε λίγα µέτρα πιο πέρα.

Φτάνοντας µπροστά στην πόρτα έστριψα το άρµα προς το Πολυτεχνείο, µε γυρισµένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυµάµαι ότι σηκώθηκα από τη θέση µου κι εγώ και το άλλο πλήρωµα. Δεκάδες φοιτητές κρέµονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Κι εγώ, να σκεφτείς, ότι τους έβλεπα σαν µαµούνια, που ήθελα να τα φάω!

Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρµατος και µου λέει: “Θα µπούµε µέσα, θα ρίξουµε την πύλη. Ετοιµάσου!” Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγµατα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρµατος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα σταµάτησα. Σταµάτησα σκόπιµα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισµα οι φοιτητές, τροµαγµένοι, έφυγαν προς τα πίσω. Αν έµπαινα µε ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτοµα, που εκείνη τη στιγµή ήταν κρεµασµένα στα κάγκελα.

Η καγκελόπορτα έπεσε αµέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθµευµένο το Μερσεντές, το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. Η αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνοµικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα κι εγώ από το άρµα και µπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα µπορούσε όµως και να υπάρχουν νεκροί.

Αστυνοµικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν.

Αν δεν ήταν οι λοκατζήδες να τους σταµατήσουν -θυµάµαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια µαζί τους-, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν.

Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπηµένοι, θυµάµαι ότι είδα πολλούς τραυµατίες, ενώ τρεις τέσσερις ήταν σωριασµένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγµή ένας φοιτητής όρµησε καταπάνω µου και µου είπε: “Τι κατάλαβες τώρα που µπήκες;” Αφήνιασα. Έβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: “Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, µη σε καθαρίσω”. Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγµή... Αν έλεγε µια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήµουν. Ένας φασίστας.

Όπως περνούσαν οι φοιτητές, θυµάµαι ότι έριχναν µέσα στο τανκς πακέτα τσιγάρα και ό,τι προµήθειες είχαν µαζί τους. Όταν γυρίσαµε στο Γουδί, το άρµα έµοιαζε µε περίπτερο. Όσο σκέφτοµαι ότι οι φοιτητές µάς έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, µετά απ' όσα τους κάναµε... Δεν µπορώ να το συγχωρέσω αυτό το πράγµα στον εαυτό µου. Σκέφτοµαι τι πήγα κι έκανα!...

Όταν γυρίσαµε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί µού έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόµουν ότι ήµουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι µεγάλο. [...]

Στο µεροκάµατο η ζωή µου άλλαξε 180 µοίρες. Έκανα όποια δουλειά µπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν µπορώ να έχω τα ίδια αιτήµατα µε τους εργοδότες. Εµένα, που µου έµαθαν να µισώ τους κοµουνιστές, ψήφισα δύο φορές ΚΚΕ!

Στη δουλειά, πριν από χρόνια, κάποιος άκουσε πώς µε λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση µε τον “πορτάκια”, όπως είπε, του Πολυτεχνείου. “Ξάδερφός µου είναι, µακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο”, απάντησα. Είµαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ είκοσι χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης Α. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι µου δεν ξέρουν ποιος είµαι, ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα µου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά µου δεν το είπα ακόµα.

Ντρέποµαι γι' αυτό που ήµουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση µου θα µπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήµουν άλλωστε. Δε µε απαλλάσσει όµως αυτό. Μέχρι που µπήκα µέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής µου.

Είχαν µεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόηµα, αλλά θα ήθελα να τους πω µια µεγάλη συγνώµη…»

(πηγή:Βήμα Reportage, 9 Νοεμ. 2003, έρευνα Κώστα Χατζίδη)

[KAROLOS]

Δημήτρη, καλημέρα. Ο έτερος Δημήτρης (doctor) είχε βάλει στο θέμα μας την μαρτυρία του οδηγού του άρματος πρίν καιρό.

[ΧΑΛΚΙΔΕΟΣ]

Κώστα

Είναι από τις επαναλήψεις που όχι μόνο δεν ενοχλούν αλλά βοηθούν να μην ξεχνάμε αλλά και να κατανοούμε καλύτερα πολλά πράγματα

[KAROLOS]

Γιάννη, για πολλά πράγματα χρειάζονται επαναλήψεις. Δεν με ενοχλεί η συγκεκριμένη επανάληψη. Απλά το ανέφερα διότι ήδη την έχουμε σχολιάσει και στο παρελθόν τη δήλωση του οδηγού.

[compexpert]

Δημήτρη, καλημέρα. Ο έτερος Δημήτρης (doctor) είχε βάλει στο θέμα μας την μαρτυρία του οδηγού του άρματος πρίν καιρό.

Το περίμενα οτι είχε γίνει, απλά δεν είχα χρόνο να το ψάξω.

Ελπίζω να μην πείραξε κανέναν.

[KAROLOS]

Το περίμενα οτι είχε γίνει, απλά δεν είχα χρόνο να το ψάξω.

Ελπίζω να μην πείραξε κανέναν.

Δε νομίζω να πείραξε κανέναν.

[noname]

..........

Λίγο αργότερα κατέβηκα κι εγώ από το άρµα και µπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα µπορούσε όµως και να υπάρχουν νεκροί.

..................

Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπηµένοι, θυµάµαι ότι είδα πολλούς τραυµατίες, ενώ τρεις τέσσερις ήταν σωριασµένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω.

πρώτα κάνει μια απόλυτη δήλωση και μετά αντιφάσκει αλλά χωρίς σιγουριά.

Ετσι μπορεί κάποιος να πάρει την αρχική δήλωση και να την κάνει σημαία...............

Ίσως ο άνθρωπος να δείχνει πραγματική "μεταμέλεια" ίσως όχι.

Το βέβαιο είναι ότι άλλοι αποφάσιζαν και διέταζαν και σήμερα έχουν νοσταλγούς.

Αυτό πρέπει να μην ξεχνάμε..........

[KAROLOS]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articl.../11/2009_337420

Η εν ψυχρώ εκτέλεση ενός 23χρονου από δόκιμο ανθυπολοχαγό

Ο 23χρονος ηλεκτρολόγος Μάρκος Καραμανής τραυματίστηκε θανάσιμα, στις 10.30΄ το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1973, ενώ βρισκόταν ακάλυπτος στο δώμα του 6ου ορόφου πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, όταν δέχθηκε στο κεφάλι πυρά τυφεκίου Μ1, προερχόμενα από τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Ιωάννη Λυμπέρη, που βρισκόταν στο δώμα του παλαιού κτιρίου του ΟΤΕ. Μεταφέρθηκε στην κλινική Παντάνασσα (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Στη δήλωση του προϊσταμένου της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημητρίου Καψάσκη, το βράδυ της 18ης Νοεμβρίου 1973, αναφέρεται ότι ο Μάρκος Καραμανής «εφονεύθη από αδέσποτη σφαίρα, ευρισκόμενος εις ταράτσαν οικίας επί της διασταυρώσεως των Λεωφ. Αλεξάνδρας και Πατησίων».

(Η κηδεία του έγινε στο Γ΄ Νεκροταφείο. Επτά μήνες αργότερα η γυναίκα του γέννησε ένα αγοράκι).

Την ώρα εκείνη και στο σημείο εκείνο, δρούσε η στρατιωτική φρουρά του ΟΤΕ, δυνάμεως 50 ανδρών του 572ου Τάγματος Πεζικού, υπό τη διοίκηση του λοχαγού Αναστασίου Αναστασίου. Στη δύναμη αυτή προστέθηκε αργότερα ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ιωάννης Λυμπέρης του 573ου Τάγματος Πεζικού, ο οποίος στάλθηκε εκεί από τον 951 Λόχο της ΕΣΑ. Οι άνδρες της φρουράς μοιράστηκαν στους ορόφους του παλαιού κτιρίου (επί της Πατησίων), και ο ανθυπολοχαγός Λυμπέρης τοποθετήθηκε υπεύθυνος στον 5ο όροφο και την ταράτσα (6ος όροφος). Ο Μάρκος Καραμανής και ο άδελφός του Εμμανουήλ Καραμανής, βρίσκονταν την προηγουμένη στο Πολυτεχνείο, όπου είχαν βοηθήσει στη μεταφορά πολλών τραυματιών. Εκείνο το πρωινό, ο Μάρκος Καραμανής, με τον εξάδελφό του Χρήστο Μηλιαράκη, είχαν επιχειρήσει να προσεγγίσουν ξανά το Πολυτεχνείο, αλλά είχαν καταδιωχθεί από τις εκεί στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις και κατέφυγαν στην πολυκατοικία επί της πλατείας Αιγύπτου 1, της οποίας ο θυρωρός Ελευθέριος Χ. Παπαδημητρίου ήταν μακρινός συγγενής τους. Τα δύο εξαδέλφια ανέβηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας για να παρατηρήσουν τα διαδραματιζόμενα στην περιοχή.

Η κατάθεση

Τη συνέχεια περιγράφει χαρακτηριστικά στην κατάθεσή του ο υπάλληλος του ΟΤΕ Νικόλαος Χατζηχριστοφής, που βρισκόταν μαζί με άλλους επτά συναδέλφους του στον 10ο όροφο του νέου κτιρίου του ΟΤΕ (3ης Σεπτεμβρίου), απ’ όπου είχαν εποπτεία επί της ταράτσας του παλαιού κτιρίου και επί της Πατησίων:

«Είδα έναν αξιωματικό να προσπαθεί να πάρει από το χέρι ενός φαντάρου που στεκόταν δίπλα του, το όπλο που κρατούσε. Αφού του το άρπαξε, το έστησε στο στηθαίο, σκόπευσε προς την πολυκατοικία που βρίσκεται στη γωνία Πατησίων και Αιγύπτου, και έριξε μια φορά. Στην ταράτσα αυτής της πολυκατοικίας βρίσκονταν δύο παιδιά, που κοίταζαν προς την Πατησίων. Η ταράτσα είχε κάγκελα από ύψος 30 περίπου εκατοστών, πράγμα που επέτρεπε να βλέπουμε τα παιδιά εντελώς καθαρά. Η σφαίρα που έριξε ο αξιωματικός χτύπησε στην πίσω μεριά της ταράτσας, όπως κατάλαβα από τη σκόνη που σήκωσε. Τα παιδιά τρόμαξαν και τραβήχτηκαν χωρίς να ξέρουν από πού τους πυροβολούν. Ο αξιωματικός τους έριξε και πάλι, δεν θυμάμαι αν τους έριξε συνολικά τέσσερις φορές ή τρεις. Τα παιδιά έτρεξαν στη μεσοτοιχία και κοίταζαν προς τα εκεί, τα πυροβόλησε πάλι και αυτά έπεσαν μπρούμυτα δίπλα στο πεζούλι, το οποίο λόγω μικρού ύψους (30 περίπου εκατοστά) τα έκρυβε, αλλά όχι εντελώς. Διέκρινα ότι ο ένας φορούσε κόκκινη μπλούζα. Ακριβώς αυτός προσπάθησε να σηκωθεί και τότε ο αξιωματικός τον πυροβόλησε και φάνηκε ότι τον πέτυχε. Ο άλλος έτρεξε στο κλιμακοστάσιο, ενώ ο αξιωματικός γύρισε προς την οδό Κότσικα, σκόπευσε και πυροβόλησε ξανά [προφανώς τον 16χρονο μαθητή Αλέξανδρο Σπαρτίδη, βλ. σχετικό φάκελο]. Δεν ξέρω αν πέτυχε κάποιον ή όχι. Είδα όμως να σκοπεύει και να ρίχνει σε μια κοπέλα που βγήκε στην μπαλκονόπορτα. Δεν την πέτυχε και εκείνη βιάστηκε να κλείσει το παράθυρο και να μπει μέσα. Κατόπιν ο ίδιος αξιωματικός άρχισε να ρίχνει με το πιστόλι του προς τον δρόμο, χωρίς να βλέπω ποιους χτυπάει».

Ο Μάρκος Καραμανής και ο Χρήστος Μηλιαράκης είχαν κτυπηθεί και οι δύο στο κεφάλι. Ο πρώτος ήταν νεκρός και ο δεύτερος είχε τραυματιστεί. «Ο αξιωματικός αυτός», ανέφερε στην κατάθεσή του ο Εμμανουήλ Μαρουφίδης, επίσης υπάλληλος του ΟΤΕ, «πυροβολούσε οποιονδήποτε τολμούσε να εμφανιστεί στο οπτικό του πεδίο [...]. Μετά κάθισε και άναψε τσιγάρο. Εκείνη τη στιγμή μπόρεσα να διακρίνω τα διακριτικά του, ήταν δόκιμος αξιωματικός».

Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών που εκδίκασε την υπόθεση σε πρώτο βαθμό (16 Οκτωβρίου-30 Δεκεμβρίου 1975), έκρινε με το σκεπτικό της απόφασής του:

«Κατά την 10ην πρωινήν ώραν διήρχοντο άρματα μάχης εκ της οδού Πατησίων και οι υπάλληλοι του ΟΤΕ, οι οποίοι ειργάζοντο εις το νέον κτίριον, έσπευσαν εις τα παράθυρα να ίδουν τα άρματα. Τότε είδον, όπως κατέθεσαν επ’ ακροατηρίου οι μάρτυρες Παν. Ασδεράκης, Εμ. Μαρουφίδης, Ιωάννης Χατζηχριστοφής και Αλ. Βερνάρδος, ότι εις την ταράτσαν του κτιρίου της οδού Πατησίων (του OΤΕ) είχον ακροβολισθή τρεις έως τέσσερις στρατιώται και επί κεφαλής των ήτο ένας νεαρός αξιωματικός με κράνος, υψηλός, και μελαχροινός με στολήν εκστρατείας, ο οποίος με το περίστροφον εις το χέρι και επί του τοιχείου της ταράτσας επυροβόλει προς τα κάτω. Τούτο συνέβη περί την 10ην πρωινήν του Σαββάτου, 17/11/1973. Κατά την ώραν εκείνην ουδεμία διαδήλωσις εγένετο. Μετ’ ολίγον ενεφανίσθησαν εις την ταράτσαν μιας πολυκατοικίας, επί της συμβολής των οδών Πατησίων και Αιγύπτου δύο νεαρά άτομα, μόλις δε είδε ταύτα ο εν λόγω αξιωματικός ήρπασε το τυφέκιον ενός στρατιώτου, ο οποίος ήτο παραπλεύρως του, εσκόπευσε και επυροβόλησε τρις προς την ταράτσαν της πολυκατοικίας ένθα ήσαν τα νεαρά άτομα. Η πρώτη βολή ηστόχησεν, η δεύτερη έπληξε τον έναν νεαρόν, ο οποίος έπεσε χαμαί, και η τρίτη έπληξε τον άλλον νεαρόν, ο οποίος παραπάτησε ολίγον ως μεθυσμένος και έφυγεν(...)

Εις το πρόσωπον του κατηγορουμένου Ιωάννου Λυμπέρη ανεγνώρισαν άπαντες κατά την επ’ ακροατηρίου εξέτασίν των, τον πυροβολήσαντα αξιωματικόν. Περί του γεγονότος ότι επυροβόλησεν ο κατηγορούμενος Λυμπέρης κατέθεσαν και ο Παν. Δούκας, τότε έφεδρος επιλοχίας και υπηρετών υπό τας διαταγάς του λοχαγού Αναστασίου εις τον ΟΤΕ, και ο έφεδρος λοχίας Αλέξ. Φλώρος, περί του οποίου εγένετο λόγος ανωτέρω.

Εκ των ριφθέντων υπό του κατηγορουμένου τούτου βλημάτων προς την πολυκατοικίαν της οδού Αιγύπτου εφονεύθη ο Μάρκος Καραμανής, πληγείς εις την κεφαλήν καιρίως και ετραυματίσθη επίσης εις την κεφαλήν ο Χρ. Μηλιαράκης. Εκ των προς την οδόν Κότσικα ριφθέντων πυροβολισμών επλήγη καιρίως ο διερχόμενος την στιγμήν εκείνην νεαρός Αλέξανδρος Σπαρτίδης, όστις και απεβίωσε, συνεπεία του σοβαρού τραύματος, το οποίον προεκάλεσε το βλήμα, εισελθόν εκ της ωμοπλάτης και εξελθόν εκ της κοιλίας. Την σκηνήν της ανθρωποκτονίας του Σπαρτίδη αντελήφθη και ο Αθαν. Παλιούρας, εις τον οποίον ο παθών, πριν εκπνεύση, ανεκοίνωσε το όνομά του και το τηλέφωνον της οικίας του πατρός του και τον παρεκάλεσε να ειδοποιήσει τους οικείους του.

Ο κατηγορούμενος δεν ηρνήθη, κατά την απολογίαν του και εις την προδικασίαν και εις το ακροατήριον, ότι επυροβόλησεν, ουχί με τυφέκιον αλλά με το περίστροφόν του, ισχυρισθείς όμως ότι επυροβόλησεν εις τον αέρα και περαιτέρω, ότι επυροβόλησεν διότι εδέχθη το τμήμα του πυροβολισμούς εκ του έναντι κτιρίου και ότι τα εκείθεν προελθόντα βλήματα άφησαν ίχνη εις τον τοίχον του κτιρίου του ΟΤΕ.

Αμφότεροι οι ισχυρισμοί ούτοι διεψεύσθησαν υπό των εξετασθέντων μαρτύρων». Το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, κήρυξε παμψηφεί αθώο τον Αναστάσιο Αναστασίου και ένοχο τον Ιωάννη Λυμπέρη, δεχόμενο «ελαφρυντικήν περίστασιν εντίμου βίου», καταδικάζοντάς τον «εις πρόσκαιρον κάθειρξιν 20 ετών δι’ εκάστην ανθρωποκτονίαν και πρόσκαιρον κάθειρξιν 12 ετών διά την απόπειραν ανθρωποκτονίας» και όρισε «σύνολον ποινής προσκαίρου καθείρξεως κατά συγχώνευσιν το κατά νόμον ανώτατον όριον 25 ετών, αποστέρησιν δε πολιτικών δικαιωμάτων διαρκείας 10 ετών».

------------------------------------------------------------------------------------------------

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articl.../11/2009_337419

Η λίστα με τους πραγματικούς νεκρούς της εξέγερσης του Νοέμβρη

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ενωσης Κέντρου), στις 16.11.1973, στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη.

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Mόλντε της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973.

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων.

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973 στην περιοχή του Πολυτεχνείου.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16.11.1973, στην περιοχή του Πολυτεχνείου.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια στις 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της.

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 17.11.1973, στην οδό Πατησίων.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Αιγάλεω. Στις 17.11.1973, ενώ βρισκόταν σε ταράτσα επί της πλατείας Αιγύπτου 1.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση Πατησίων και Κότσικα.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Στις 17.11.1973,στην πλατεία Ομονοίας.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 17.11.1973, μέσα στο αυτοκίνητό του στα Νέα Λιόσια.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της.

17. Δημήτρης Θεοδωράς του Θεοφάνους, 5½ ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρωνος 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Χέυδεν και Αχαρνών.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση Δροσοπούλου και Κύθνου.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στεργίου 63 ετών, βιοτέχνης, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Στις 18.11.1973, στη διασταύρωση των οδών Γ΄ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, κάτοικος Φερών 5, Αθήνα. Στις 18.11.1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, κάτοικος Νικοπόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών.

[ΕΙΡΗΝΗ]

Το αίσθημα του να ξυπνάς με τον ήχο των τάνκς, μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις. Μόνο αν σου στερήσουνε το λόγο, καταλαβαίνεις την αξία του.

Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε, και να μην υποτιμάμε τη ζωή μας, αφήνοντας την στη διάθεση της κάθε χούντας, όπως και αν αυτή ονομάζεται...

Είναι μεγάλο αποτελείται από 13 επεισόδια, αλλά αξίζει τον κόπο.

http://www.youtube.com/watch?v=y3_g30YmYCE

[Roxanne]

Μπορει να έχει επαναληφθεί η δημοσίευση αλλά είναι παντα υπέροχο τραγούδι... μια πολυ προσωπικη καταθεση ψυχης

[ΕΙΡΗΝΗ]

Και τα λόγια....

Στίχοι: Διονύσης Τσακνής

Μουσική: Διονύσης Τσακνής

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Διονύσης Τσακνής ( Ντουέτο )

Άλλες ερμηνείες:

Διονύσης Τσακνής & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ( Ντουέτο )

Τη μέρα αυτή που διάλεξα

εδώ μπροστά σας να σταθώ

τραγούδια και μισόλογα

στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση

δεν ξέρω αν θ' αντέξω

η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά

κι εδώ γινόταν του χαμού

εγώ ήμουν δεκαεννιά

κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα

κάποια χρονολογία

κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα

μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ

μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου

εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν

κι εγώ δεν ξέρω τι να πω

και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε

μα οι θύμησες πληγώνουν

και λέμε σαν βρισκόμαστε

τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί

που πάλι το μαλώσανε

και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου

δυο γιους απόκτησα κι εγώ

δεκαεννιά Νοέμβρηδες

μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα

εμπόριο κι απάτη

και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό

τα χείλη μου ματώσανε

κι αυτοί που μας προδώσανε

ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε

αυτό έχω μόνο να τους πω

τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

[CAP]

¨Έλεγα πως δεν θα ξαναγράψω , αλλά ποτέ μη λες ποτέ (που λέει και μια ψυχή). Αφορμή το σχόλιο που άκουσα στο ράδιο το πρωί , δεν έχει σημασία ποιος το είπε , που όμως με δυο λέξεις περιέγραψε την τότε , με την τωρινή πραγματικότητα. Θα μπορούσε , διαχρονικά , να γίνει τίτλος οπουδήποτε :

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΑΣΥΛΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ , ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΝ ΤΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ , ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥΣ.

[MDASK]

http://www.youtube.com/watch?v=c1LGR_jSF5Y

[ype]

 

[ype]

“Κοπελιά άκου”.......

..........

«Οι υψηλές θέσεις είναι σαν τα ψηλά βουνά που σε αυτά ανεβαίνουν οι αετοί και τα ερπετά»

.........

 

http://agonaskritis.gr/%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BC%CE%BF/