Α. Αρχοντής

Συναδέλφισα . ανακοίνωσαν ήδη ότι θα μπορούν να υποβάλλονται τροποποιητικές (διορθωτικές) δηλώσεις, χωρίς πρόστιμο,  ως τις αρχές Φλεβάρη, ηλεκτρονικά για τα έτη 2011-2013. Αν δεν υποβάλλεις δήλωση ως τις 27/9 ή 14/10 τι θα συμβεί; Αν έχει κάνει αγορά ακινήτου δεν θα του έλθει τώρα φόρος, όταν θα κάνεις την διόρθωση θα του έλθει. Αν όμως έχει μεταβιβάσει ακίνητο, τότε σκουραίνει λίγο το πράγμα, γιατί με το εκκαθαριστικό του 13 θα δει ότι υπάρχει ακίνητο που ήδη ξεφορτώθηκε και θα τον βρεις μπροστά σου. Γνώμη μου είναι να διώξεις όσες δηλώσεις σου έμειναν και έχουν μεταβιβάσεις ακινήτων και τις άλλες, αν δεν προλαβαίνεις , θα περιμένεις, όπως όλοι μας να ανοίξει το σύστημα για διορθώσεις και θα τις υποβάλλεις τότε. Στην εφορία δεν μπορούμε να υποβάλλουμε χειρόγραφες, παρά σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Και λέω όλοι μας, γιατί σήμερα με ειδοποίησε πελάτης μου ότι του "έφαγα" τα αγροτεμάχια! Βέβαια του είπα ότι θα βγάλω silver alert, γιατί ίσως να βρεθούν στην ... Κρήτη ή στην Β.Ελλάδα....

Θα το κάνουν τραπεζάτο; (Να υπενθυμίσω ότι το 23% είναι γι' αυτά που προορίζονται για επιτόπια κατανάλωση και σερβίρισμα στο τραπέζι).

Οι διατάξεις της παρ. 5 του αρ. 4  της ΠΝΠ Α' 229, αναφέρουν:
 
 
Συνεπώς. η παρ. 11 του αρ. 6 του ΚΦΑΣ διαμορφώνεται ως εξής:
 
 
Το είδος των υπηρεσιών που παρέχουμε είναι η λογιστική παρακολούθηση μιας επιχείρησης έναντι μιας αμοιβής που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων συμπεριλαμβάνει γενικές υπηρεσίες περιοδικής ή επαναλαμβανόμενης φύσεως. Αν, για παράδειγμα, συμφωνήσουμε 10 € για όλα, σ' αυτό περιλαμβάνουμε ενημέρωση, ΦΠΑ, μισθοδοσία, θεωρήσεις, και ό,τι τέλος πάντων συμφωνήσαμε. Προσωπικά, θεωρώ ότι η περιγραφή "Λογιστική παρακολούθηση μηνός τάδε" είναι πληρέστατη και επαρκέστατη. Τώρα, αν πάρω αμοιβή για έξτρα δουλειά, π.χ. έστω ότι συμφώνησα να πληρωθώ εξτρά για τη δήλωση υπεραξίας του 2065, τότε θα εκδώσω Τιμολόγιο με την παραπάνω αιτιολογία. Δεν βρίσκω το λόγο να αναλύσω 3 € για ενημέρωση, 2 € για ΦΠΑ, 1 € για θεωρήσεις, 3 € για μισθοδοσία κ.ο.κ. Στα Β' πληρώνομαι με το μήνα, ΦΠΑ όμως κάνω κάθε τρίμηνο. Θεωρήσεις πότε έχω πολλές, πότε καμία. Τις φορολογικές δηλώσεις τις βάζω στην τιμή. Στην τελική, η δουλειά μας δεν είναι μόνο η καταχώριση τιμολογίων και η σύνταξη δηλώσεων, αλλά και τα τηλέφωνα που θα κάνουμε, το διάβασμα, η συζήτηση με τον πελάτη και άλλα που δεν είναι δυνατόν να κοστολογηθούν ξεχωριστά. Συμφωνητικό δεν έχω κάνει με κανέναν και δεν βλέπω να υπάρχει τέτοια υποχρέωση. Κόβω λοιπόν ένα ΤΠΥ (πια) κάθε μήνα με την αιτιολογία "Λογιστικές Υπηρεσίες" ή υποστήριξη ή παρακολούθηση μηνός Τάδε και θεωρώ ότι το είδος των υπηρεσιών περιγράφεται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 11, αρ. 6 ΚΦΑΣ. Αν προκύψει κάτι έκτακτο και πληρωθώ γι' αυτό (λέμε τώρα....) θα εκδώσω το στοιχείο ανάλογα.

Εχει αναρτηθεί εδώ και καιρό στο Site , αλλά λείπατε διακοπές.
 
http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/16933

Καλημέρα Γιάννη και όλο το φόρουμ.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Γιάννης SARAKINOS: Κανένας μας δεν μιλάει για παράταση. Για απλή εφαρμογή του νόμου μιλάμε και για καταπάτησή του απ' το Υπουργείο. Καλή συνέχεια.

Καλημέρα Γιάννη και όλο το φόρουμ.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Γιάννης SARAKINOS: Κανένας μας δεν μιλάει για παράταση. Για απλή εφαρμογή του νόμου μιλάμε και για καταπάτησή του απ' το Υπουργείο. Καλή συνέχεια.

Καλημέρα Γιάννη και όλο το φόρουμ.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Γιάννης SARAKINOS: Κανένας μας δεν μιλάει για παράταση. Για απλή εφαρμογή του νόμου μιλάμε και για καταπάτησή του απ' το Υπουργείο. Καλή συνέχεια.

Καλημέρα Γιάννη και όλο το φόρουμ.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Γιάννης SARAKINOS: Κανένας μας δεν μιλάει για παράταση. Για απλή εφαρμογή του νόμου μιλάμε και για καταπάτησή του απ' το Υπουργείο. Καλή συνέχεια.

Καλημέρα Γιάννη και όλο το φόρουμ.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Γιάννης SARAKINOS: Κανένας μας δεν μιλάει για παράταση. Για απλή εφαρμογή του νόμου μιλάμε και για καταπάτησή του απ' το Υπουργείο. Καλή συνέχεια.

Το οκτάωρο είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης (ήδη από το 1886 είχε ξεκινήσει η κορύφωση της διεκδίκησής του) και είχε ήδη νομοθετηθεί από το 1932, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι δώρο κανενός δικτάτορα, την ανεργία την είχε εξαφανίσει και ο Χίτλερ (εξαφανίζοντας και τους ανέργους, όπως και ο Μεταξάς) ο "πλεονασματικός" προϋπολογισμός του κράτους λεηλατήθηκε από την ΕΟΝ, για να χαρίσεις κάτι πρέπει να είναι δικό σου και όχι του κράτους, όπως με τη λαΪκίστικη πρακτική του "χαρίσματος" αγροτικών δανείων που αργότερα οδήγησε τους αγρότες στην ομηρία της ΑΤΕ και των τοκογλύφων, ο πατέρα μου και οι θείοι μου δούλευαν από 5 χρονών, ανυπολόγιστη η οικολογική καταστροφή από την αποξήρανση των λιμνών (που μοιράστηκαν σε λίγους εκλεκτούς βαθαίνοντας κι άλλο το κοινωνικό χάσμα στην ύπαιθρο), όσοι διαφωνούσαν διώκονταν - 250 περίπου κρατούμενοι στην Ακροναυπλία παραδόθηκαν στους ναζί από το καθεστώς - και τέλος, είναι μάταιο να υπολογίζουν οι νεοναζί και οι νεοφασίστες στην αμνησία του λαού για την βρωμερή προπαγάνδα τους. Η Ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί βραχυπρόθεσμα να επιτυγχάνουν μικρές νίκες, αλλά το τέλος τους είναι καταστροφικό, δυστυχώς και για τους λαούς που τους ακολούθησαν (βλ. Γερμανία μετά το 1945) και ευτυχώς (για μας) για τους ίδιους (ο Μουσολίνι λιντσαρίστηκε από τους Ιταλούς που κρέμασαν το πτώμα του ανάποδα από έναν φανοστάτη)

Το οκτάωρο είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης (ήδη από το 1886 είχε ξεκινήσει η κορύφωση της διεκδίκησής του) και είχε ήδη νομοθετηθεί από το 1932, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι δώρο κανενός δικτάτορα, την ανεργία την είχε εξαφανίσει και ο Χίτλερ (εξαφανίζοντας και τους ανέργους, όπως και ο Μεταξάς) ο "πλεονασματικός" προϋπολογισμός του κράτους λεηλατήθηκε από την ΕΟΝ, για να χαρίσεις κάτι πρέπει να είναι δικό σου και όχι του κράτους, όπως με τη λαΪκίστικη πρακτική του "χαρίσματος" αγροτικών δανείων που αργότερα οδήγησε τους αγρότες στην ομηρία της ΑΤΕ και των τοκογλύφων, ο πατέρα μου και οι θείοι μου δούλευαν από 5 χρονών, ανυπολόγιστη η οικολογική καταστροφή από την αποξήρανση των λιμνών (που μοιράστηκαν σε λίγους εκλεκτούς βαθαίνοντας κι άλλο το κοινωνικό χάσμα στην ύπαιθρο), όσοι διαφωνούσαν διώκονταν - 250 περίπου κρατούμενοι στην Ακροναυπλία παραδόθηκαν στους ναζί από το καθεστώς - και τέλος, είναι μάταιο να υπολογίζουν οι νεοναζί και οι νεοφασίστες στην αμνησία του λαού για την βρωμερή προπαγάνδα τους. Η Ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί βραχυπρόθεσμα να επιτυγχάνουν μικρές νίκες, αλλά το τέλος τους είναι καταστροφικό, δυστυχώς και για τους λαούς που τους ακολούθησαν (βλ. Γερμανία μετά το 1945) και ευτυχώς (για μας) για τους ίδιους (ο Μουσολίνι λιντσαρίστηκε από τους Ιταλούς που κρέμασαν το πτώμα του ανάποδα από έναν φανοστάτη)

Μην ανοίγεις ποτέ διάλογο με ναζί. Υποβιβάζεις το ανθρώπινο είδος και μόνο που τους βλέπεις. Και κακώς τους λένε ακροδεξιούς.  Οι ακροδεξιοί έχουν μια ιδεολογική κατεύθυνση - τον υπερεθνικισμό, έστω - που  μπορείς να τον αντικρούσεις σε διάλογο. Αυτοί όχι. Είναι απέναντι σε ο,τιδήποτε ανθρώπινο. Η μόνη θέση που τους αξίζει είναι μέσα στον ασβέστη. Ούτε καν κάτω από το χώμα, θα το μαγαρίσουν. Και δεν είναι φασίστες. Οι φασίστες είναι απλώς ηλίθιοι. Οι ναζί είναι συνειδητοί εγκληματίες. Το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, η Κάνδανος, τα θύματα της πείνας - αθώα παιδιά και ανήμποροι γέροι - είναι οι γεννήτορες των Χρυσαβγιτών (δεν είναι ορθογραφικό λάθος, είναι από το αβγό) που κανένας Έλληνας δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν δολοφονία, ούτε θανατική ποινή. Ήταν η κατάληξη μίας μεγάλης καταδίωξης.
Ο καταδιωκόμενος γνώριζε εξ αρχής ότι έπαιζε το κεφάλι του.
Θα μπορούσε να παραδοθεί και να σώσει τη ζωή του. Προτίμησε ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Και έχασε.
Γνωρίζουμε όλοι ότι αν το θύμα ήταν Έλληνας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είχε ασχοληθεί τόσο όσο ασχολείται η Χρυσή Αυγή όταν ένας Έλληνας σκοτώνει έναν Έλληνα...
Δυστυχώς, η ιδεολογική τύφλωση δεν γνωρίζει όρια και πολιτικούς χώρους.
Καλημέρα σε όλους.

http://agiotika.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html
 
 
Πριν λίγες μέρες η τρόϊκα ανακοίνωσε ότι πρέπει να πτωχεύσουν όσοι δεν ρυθμίσουν τις οφειλές τους εντός διμήνου. Ανάλγητο; Ναι. Απάνθρωπο; Ναι. Πρωτοφανές; Όχι. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι πλούσιοι ήταν μεν αντικείμενο προσοχής αλλά όχι μελέτης. Κάποιοι «συμπονετικοί» ερευνητές μελέτησαν σε βάθος τις συνθήκες ζωής των φτωχών. Τι έφταιγε; Μήπως η τεμπελιά; Μήπως η εκμετάλλευση από σκληρούς εργοδότες; Μήπως η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή; Μήπως η φυσική διάταξη των πραγμάτων;
     Αυτή η τελευταία εκδοχή έγινε και η σημαία της φιλοσοφίας του άγγλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Χέρμπερτ Σπένσερ (1820 – 1903). Στον Σπένσερ και όχι στο Δαρβίνο, όπως συνήθως φανταζόμαστε, χρωστάμε τη φράση «η επιβίωση των ικανοτέρων». Δεν μιλούσε για επιβίωση στο ζωικό βασίλειο, αλλά για επιβίωση στον κόσμο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ο Σπένσερ ήταν πολυγραφότατος. Τα βιβλία του άσκησαν μεγάλη επιρροή στην Αγγλία, αλλά στην Αμερική θεωρήθηκαν σχεδόν σαν θεία αποκάλυψη. Ήταν ένα αμερικάνικο ευαγγέλιο, επειδή οι ιδέες του ταίριαζαν σαν γάντι στις ανάγκες του αμερικάνικου καπιταλισμού.
       Ήταν ιδέες υπέροχες. Ποτέ πριν σε μια χώρα δεν ήταν τόσοι πολλοί άνθρωποι τόσο πλούσιοι ή δεν απολάμβαναν τον πλούτο τους τόσο πολύ. Και χάρη στον Σπένσερ, κανένας δεν  ήταν ανάγκη να νιώθει την παραμικρή ενοχή για την καλή του αυτή τύχη. Ήταν καθαρά αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Ο πλούσιος ήταν πλούσιος επειδή ήταν ανώτερος από τον φτωχό.
    Βέβαια, υπήρχε και το πρόβλημα των φτωχών. Πολλοί πλούσιοι μπορεί να ταλαιπωρούσαν τη συνείδησή τους και ίσως έκαναν φιλανθρωπίες. Ο Σπένσερ όμως, το τακτοποίησε κι αυτό: Το να βοηθάει κανείς τους φτωχούς, είτε με ιδιωτικά είτε με δημόσια μέσα ήταν μια καταστροφική επέμβαση στη βελτίωση του γένους. Η φιλανθρωπία ήταν φανερό πως συντελούσε στο να σταματά η διαδικασία της ολοκληρωτικής απαλλαγής από εκείνους που παρουσίαζαν χειρότερη ανάπτυξη.
    Ο Σπένσερ στην Αμερική ήταν ένας Μεσσίας. Κι ο απόστολος αυτού ο Ουίλιαμ Γκράχαμ Σάμνερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Γαίηλ που ενοποίησε τις ιδέες του Ανταμ Σμιθ, του Ρικάρντο και του Σπένσερ.
«Οι εκατομμυριούχοι είναι ένα προϊόν της φυσικής επιλογής», έγραφε. «Είναι ακριβώς επειδή επιλέγονται μ’ αυτόν τον τρόπο που ο πλούτος (και ο δικός τους και αυτός που τους έχουν εμπιστευτεί) συσσωρεύεται στα χέρια τους... Θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν πράκτορες της κοινωνίας, επιλεγμένοι για μια συγκεκριμένη εργασία. Παίρνουν μεγάλους μισθούς και ζουν μέσα στην πολυτέλεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό για την κοινωνία».
     Επιτέλους, ο καπιταλισμός είχε βρει το φιλοσοφικό και θεωρητικό του στήριγμα. Αυτό φυσικά δεν άφησε αδιάφορη την εκκλησία. Όπως έχουν πει πολλοί, ο Θεός αγαπάει τους φτωχούς και γι’ αυτό έκανε τόσους πολλούς. Ήδη ο Ρικάρντο είχε διατυπώσει τη σκέψη ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτη, αντικαθρεπτίζοντας την αμετάλλακτη λειτουργία των οικονομικών νόμων. Κι όπως είδαμε, υποστηρίχτηκε η  σκέψη του Σπένσερ και του Σάμνερ, ότι με τη φυσική επιλογή οι φτωχοί ξεκαθαρίζονται. Η Εκκλησία είχε ένα θέμα: Από τη  μια μεριά η άποψη περί φυσικής επιλογής προερχόταν από τη Δαρβινική θεωρία, την οποία αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, από την άλλη το ποίμνιο αποτελούνταν από ανθρώπους, αν όχι πλούσιους, τουλάχιστον καλοβολομένους.
       Το 1866, ο Χένρυ Γουώρντ Μπήτσερ, εφημέριος της εκκλησίας του Πλύμουθ στο Μπρούκλιν, μια από τις πλουσιότερες ενορίες των Η.Π.Α., έγραφε στον Σπένσερ: «Η ιδιόμορφη κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας έχει κάνει τα κείμενά σας πολύ πιο καρποφόρα και ζωογόνα εδώ, παρά στην Ευρώπη». Ο Μπήτσερ είχε κι άλλα καλά νέα για το πλούσιο ποίμνιό του: Ο Θεός αγαπούσε ιδιαίτερα τους αμαρτωλούς γιατί του άρεσε να τους συγχωρεί. Έτσι λοιπόν, εκτός από την ανακούφιση που πρόσφερε στους πλούσιους ενορίτες του, βεβαιώνοντάς τους για τη νομιμότητα του πλούτου τους, ικανοποιούσε και τις γυναίκες τους οδηγώντας τες (τουλάχιστον μερικές απ’ αυτές) στο κρεββάτι του. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, οι ένορκοι διαφώνησαν για την ενοχή του, παρόλο που κανένας απ’ όσους μελέτησαν αργότερα τα στοιχεία δεν διατύπωσε καμιά αμφιβολία για την ενοχή του. 
    Τον 19ο αι. ο Παβέλ Ιβάνοβιτς Τσιτσίκωφ ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία αγοράζοντας δουλοπάροικους που δεν είχαν επίσημα απογραφεί ως νεκροί (στις «Νεκρές Ψυχές» του Νικολάϊ Γκόγκολ). Τους αγόραζε από γαιοκτήμονες και χρησιμοποιούσε το γεγονός πως του ανήκαν, σαν υποθήκη για να παίρνει δάνεια από τις τράπεζες.
            Ο Τζων Κένεθ Γκαλμπραίηθ έγραφε το 1977, λίγα χρόνια πριν την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, του θατσερισμού, των reaganomics και των θεωριών του Φρίντμαν: «Τα έθιμα του καπιταλισμού βελτιώνονται. Τα ήθη ίσως όχι. Αλλά τουλάχιστον δεν χειροτερεύουν». Δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα (πέθανε το 2006) αν θα είχε την ίδια γνώμη, βλέποντας τις «νεκρές ψυχές» που ζητάει ως υποθήκη η τρόϊκα και το τραπεζικό σύστημα, ακολουθώντας το δόγμα του Σπένσερ: Οι φτωχοί δεν αξίζει να ζουν.
 
Αχιλλέας Ε. Αρχοντής
 
Πηγές: 
1) J. K. Galbraith: " Η Εποχή της Αβεβαιότητας", εκδόσεις Παπαζήση
2) Χέρμπερτ Σπένσερ:  α) "Μελέτη της Κοινωνιολογίας",  β)"Κοινωνική Στατική"
3) Ρίτσαρντ Χοφστάντερ: "Κοινωνικός δαρβινισμός στην αμερικανική σκέψη"
 

Δεν έχω κανένα λόγο να προσβάλλω κανέναν, αντιθέτως, ώς επαγγελματίας λογιστής, έχω κάθε λόγο να βοηθήσω νέους συναδέλφους προκειμένου να προαχθεί το επάγγελμα. Δεν είμαι όμως της άποψης ότι η έτοιμη απάντηση θα βοηθήσει, το αντίθετο, πολλές φορές θα βλάψει (ξέρετε πόσες φορές την πάτησα επειδή βασίστηκα σε μια έτοιμη απάντηση; ). Πάντα προτείνω τον φαινομενικά δύσκολο δρόμο της κατανόησης του θέματος, που όμως ανοίγει λεωφόρους αν επιτευχθεί. Και να ξέρετε ότι χαζές ερωτήσεις δεν υπάρχουν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όμως όλα πρέπει να ξεκινάνε από κάπου. Και στη δουλειά μας, όλα ξεκινάνε από την κατανόηση και εμπέδωση των βασικών εννοιών της Λογιστικής. Θα συνιστούσα, και σε σας αλλά και σε κάθε νέο - και όχι μόνο...- συνάδελφο να μελετήσετε καλά την ανάλυση και ερμηνεία των λογαριασμών του λογιστικού σχεδίου - υπάρχει και στην κεντρική σελίδα του site. Θα σας λυθούν πολλές απορίες και για πάντα.Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι προαπαιτούμενο. Καλή συνέχεια!

http://agiotika.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html
 
 
Πριν λίγες μέρες η τρόϊκα ανακοίνωσε ότι πρέπει να πτωχεύσουν όσοι δεν ρυθμίσουν τις οφειλές τους εντός διμήνου. Ανάλγητο; Ναι. Απάνθρωπο; Ναι. Πρωτοφανές; Όχι. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι πλούσιοι ήταν μεν αντικείμενο προσοχής αλλά όχι μελέτης. Κάποιοι «συμπονετικοί» ερευνητές μελέτησαν σε βάθος τις συνθήκες ζωής των φτωχών. Τι έφταιγε; Μήπως η τεμπελιά; Μήπως η εκμετάλλευση από σκληρούς εργοδότες; Μήπως η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή; Μήπως η φυσική διάταξη των πραγμάτων;
     Αυτή η τελευταία εκδοχή έγινε και η σημαία της φιλοσοφίας του άγγλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Χέρμπερτ Σπένσερ (1820 – 1903). Στον Σπένσερ και όχι στο Δαρβίνο, όπως συνήθως φανταζόμαστε, χρωστάμε τη φράση «η επιβίωση των ικανοτέρων». Δεν μιλούσε για επιβίωση στο ζωικό βασίλειο, αλλά για επιβίωση στον κόσμο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ο Σπένσερ ήταν πολυγραφότατος. Τα βιβλία του άσκησαν μεγάλη επιρροή στην Αγγλία, αλλά στην Αμερική θεωρήθηκαν σχεδόν σαν θεία αποκάλυψη. Ήταν ένα αμερικάνικο ευαγγέλιο, επειδή οι ιδέες του ταίριαζαν σαν γάντι στις ανάγκες του αμερικάνικου καπιταλισμού.
       Ήταν ιδέες υπέροχες. Ποτέ πριν σε μια χώρα δεν ήταν τόσοι πολλοί άνθρωποι τόσο πλούσιοι ή δεν απολάμβαναν τον πλούτο τους τόσο πολύ. Και χάρη στον Σπένσερ, κανένας δεν  ήταν ανάγκη να νιώθει την παραμικρή ενοχή για την καλή του αυτή τύχη. Ήταν καθαρά αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Ο πλούσιος ήταν πλούσιος επειδή ήταν ανώτερος από τον φτωχό.
    Βέβαια, υπήρχε και το πρόβλημα των φτωχών. Πολλοί πλούσιοι μπορεί να ταλαιπωρούσαν τη συνείδησή τους και ίσως έκαναν φιλανθρωπίες. Ο Σπένσερ όμως, το τακτοποίησε κι αυτό: Το να βοηθάει κανείς τους φτωχούς, είτε με ιδιωτικά είτε με δημόσια μέσα ήταν μια καταστροφική επέμβαση στη βελτίωση του γένους. Η φιλανθρωπία ήταν φανερό πως συντελούσε στο να σταματά η διαδικασία της ολοκληρωτικής απαλλαγής από εκείνους που παρουσίαζαν χειρότερη ανάπτυξη.
    Ο Σπένσερ στην Αμερική ήταν ένας Μεσσίας. Κι ο απόστολος αυτού ο Ουίλιαμ Γκράχαμ Σάμνερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Γαίηλ που ενοποίησε τις ιδέες του Ανταμ Σμιθ, του Ρικάρντο και του Σπένσερ.
«Οι εκατομμυριούχοι είναι ένα προϊόν της φυσικής επιλογής», έγραφε. «Είναι ακριβώς επειδή επιλέγονται μ’ αυτόν τον τρόπο που ο πλούτος (και ο δικός τους και αυτός που τους έχουν εμπιστευτεί) συσσωρεύεται στα χέρια τους... Θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν πράκτορες της κοινωνίας, επιλεγμένοι για μια συγκεκριμένη εργασία. Παίρνουν μεγάλους μισθούς και ζουν μέσα στην πολυτέλεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό για την κοινωνία».
     Επιτέλους, ο καπιταλισμός είχε βρει το φιλοσοφικό και θεωρητικό του στήριγμα. Αυτό φυσικά δεν άφησε αδιάφορη την εκκλησία. Όπως έχουν πει πολλοί, ο Θεός αγαπάει τους φτωχούς και γι’ αυτό έκανε τόσους πολλούς. Ήδη ο Ρικάρντο είχε διατυπώσει τη σκέψη ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτη, αντικαθρεπτίζοντας την αμετάλλακτη λειτουργία των οικονομικών νόμων. Κι όπως είδαμε, υποστηρίχτηκε η  σκέψη του Σπένσερ και του Σάμνερ, ότι με τη φυσική επιλογή οι φτωχοί ξεκαθαρίζονται. Η Εκκλησία είχε ένα θέμα: Από τη  μια μεριά η άποψη περί φυσικής επιλογής προερχόταν από τη Δαρβινική θεωρία, την οποία αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, από την άλλη το ποίμνιο αποτελούνταν από ανθρώπους, αν όχι πλούσιους, τουλάχιστον καλοβολομένους.
       Το 1866, ο Χένρυ Γουώρντ Μπήτσερ, εφημέριος της εκκλησίας του Πλύμουθ στο Μπρούκλιν, μια από τις πλουσιότερες ενορίες των Η.Π.Α., έγραφε στον Σπένσερ: «Η ιδιόμορφη κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας έχει κάνει τα κείμενά σας πολύ πιο καρποφόρα και ζωογόνα εδώ, παρά στην Ευρώπη». Ο Μπήτσερ είχε κι άλλα καλά νέα για το πλούσιο ποίμνιό του: Ο Θεός αγαπούσε ιδιαίτερα τους αμαρτωλούς γιατί του άρεσε να τους συγχωρεί. Έτσι λοιπόν, εκτός από την ανακούφιση που πρόσφερε στους πλούσιους ενορίτες του, βεβαιώνοντάς τους για τη νομιμότητα του πλούτου τους, ικανοποιούσε και τις γυναίκες τους οδηγώντας τες (τουλάχιστον μερικές απ’ αυτές) στο κρεββάτι του. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, οι ένορκοι διαφώνησαν για την ενοχή του, παρόλο που κανένας απ’ όσους μελέτησαν αργότερα τα στοιχεία δεν διατύπωσε καμιά αμφιβολία για την ενοχή του. 
    Τον 19ο αι. ο Παβέλ Ιβάνοβιτς Τσιτσίκωφ ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία αγοράζοντας δουλοπάροικους που δεν είχαν επίσημα απογραφεί ως νεκροί (στις «Νεκρές Ψυχές» του Νικολάϊ Γκόγκολ). Τους αγόραζε από γαιοκτήμονες και χρησιμοποιούσε το γεγονός πως του ανήκαν, σαν υποθήκη για να παίρνει δάνεια από τις τράπεζες.
            Ο Τζων Κένεθ Γκαλμπραίηθ έγραφε το 1977, λίγα χρόνια πριν την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, του θατσερισμού, των reaganomics και των θεωριών του Φρίντμαν: «Τα έθιμα του καπιταλισμού βελτιώνονται. Τα ήθη ίσως όχι. Αλλά τουλάχιστον δεν χειροτερεύουν». Δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα (πέθανε το 2006) αν θα είχε την ίδια γνώμη, βλέποντας τις «νεκρές ψυχές» που ζητάει ως υποθήκη η τρόϊκα και το τραπεζικό σύστημα, ακολουθώντας το δόγμα του Σπένσερ: Οι φτωχοί δεν αξίζει να ζουν.
 
Αχιλλέας Ε. Αρχοντής
 
Πηγές: 
1) J. K. Galbraith: " Η Εποχή της Αβεβαιότητας", εκδόσεις Παπαζήση
2) Χέρμπερτ Σπένσερ:  α) "Μελέτη της Κοινωνιολογίας",  β)"Κοινωνική Στατική"
3) Ρίτσαρντ Χοφστάντερ: "Κοινωνικός δαρβινισμός στην αμερικανική σκέψη"
 

http://agiotika.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html
 
 
Πριν λίγες μέρες η τρόϊκα ανακοίνωσε ότι πρέπει να πτωχεύσουν όσοι δεν ρυθμίσουν τις οφειλές τους εντός διμήνου. Ανάλγητο; Ναι. Απάνθρωπο; Ναι. Πρωτοφανές; Όχι. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι πλούσιοι ήταν μεν αντικείμενο προσοχής αλλά όχι μελέτης. Κάποιοι «συμπονετικοί» ερευνητές μελέτησαν σε βάθος τις συνθήκες ζωής των φτωχών. Τι έφταιγε; Μήπως η τεμπελιά; Μήπως η εκμετάλλευση από σκληρούς εργοδότες; Μήπως η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή; Μήπως η φυσική διάταξη των πραγμάτων;
     Αυτή η τελευταία εκδοχή έγινε και η σημαία της φιλοσοφίας του άγγλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Χέρμπερτ Σπένσερ (1820 – 1903). Στον Σπένσερ και όχι στο Δαρβίνο, όπως συνήθως φανταζόμαστε, χρωστάμε τη φράση «η επιβίωση των ικανοτέρων». Δεν μιλούσε για επιβίωση στο ζωικό βασίλειο, αλλά για επιβίωση στον κόσμο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ο Σπένσερ ήταν πολυγραφότατος. Τα βιβλία του άσκησαν μεγάλη επιρροή στην Αγγλία, αλλά στην Αμερική θεωρήθηκαν σχεδόν σαν θεία αποκάλυψη. Ήταν ένα αμερικάνικο ευαγγέλιο, επειδή οι ιδέες του ταίριαζαν σαν γάντι στις ανάγκες του αμερικάνικου καπιταλισμού.
       Ήταν ιδέες υπέροχες. Ποτέ πριν σε μια χώρα δεν ήταν τόσοι πολλοί άνθρωποι τόσο πλούσιοι ή δεν απολάμβαναν τον πλούτο τους τόσο πολύ. Και χάρη στον Σπένσερ, κανένας δεν  ήταν ανάγκη να νιώθει την παραμικρή ενοχή για την καλή του αυτή τύχη. Ήταν καθαρά αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Ο πλούσιος ήταν πλούσιος επειδή ήταν ανώτερος από τον φτωχό.
    Βέβαια, υπήρχε και το πρόβλημα των φτωχών. Πολλοί πλούσιοι μπορεί να ταλαιπωρούσαν τη συνείδησή τους και ίσως έκαναν φιλανθρωπίες. Ο Σπένσερ όμως, το τακτοποίησε κι αυτό: Το να βοηθάει κανείς τους φτωχούς, είτε με ιδιωτικά είτε με δημόσια μέσα ήταν μια καταστροφική επέμβαση στη βελτίωση του γένους. Η φιλανθρωπία ήταν φανερό πως συντελούσε στο να σταματά η διαδικασία της ολοκληρωτικής απαλλαγής από εκείνους που παρουσίαζαν χειρότερη ανάπτυξη.
    Ο Σπένσερ στην Αμερική ήταν ένας Μεσσίας. Κι ο απόστολος αυτού ο Ουίλιαμ Γκράχαμ Σάμνερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Γαίηλ που ενοποίησε τις ιδέες του Ανταμ Σμιθ, του Ρικάρντο και του Σπένσερ.
«Οι εκατομμυριούχοι είναι ένα προϊόν της φυσικής επιλογής», έγραφε. «Είναι ακριβώς επειδή επιλέγονται μ’ αυτόν τον τρόπο που ο πλούτος (και ο δικός τους και αυτός που τους έχουν εμπιστευτεί) συσσωρεύεται στα χέρια τους... Θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν πράκτορες της κοινωνίας, επιλεγμένοι για μια συγκεκριμένη εργασία. Παίρνουν μεγάλους μισθούς και ζουν μέσα στην πολυτέλεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό για την κοινωνία».
     Επιτέλους, ο καπιταλισμός είχε βρει το φιλοσοφικό και θεωρητικό του στήριγμα. Αυτό φυσικά δεν άφησε αδιάφορη την εκκλησία. Όπως έχουν πει πολλοί, ο Θεός αγαπάει τους φτωχούς και γι’ αυτό έκανε τόσους πολλούς. Ήδη ο Ρικάρντο είχε διατυπώσει τη σκέψη ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτη, αντικαθρεπτίζοντας την αμετάλλακτη λειτουργία των οικονομικών νόμων. Κι όπως είδαμε, υποστηρίχτηκε η  σκέψη του Σπένσερ και του Σάμνερ, ότι με τη φυσική επιλογή οι φτωχοί ξεκαθαρίζονται. Η Εκκλησία είχε ένα θέμα: Από τη  μια μεριά η άποψη περί φυσικής επιλογής προερχόταν από τη Δαρβινική θεωρία, την οποία αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, από την άλλη το ποίμνιο αποτελούνταν από ανθρώπους, αν όχι πλούσιους, τουλάχιστον καλοβολομένους.
       Το 1866, ο Χένρυ Γουώρντ Μπήτσερ, εφημέριος της εκκλησίας του Πλύμουθ στο Μπρούκλιν, μια από τις πλουσιότερες ενορίες των Η.Π.Α., έγραφε στον Σπένσερ: «Η ιδιόμορφη κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας έχει κάνει τα κείμενά σας πολύ πιο καρποφόρα και ζωογόνα εδώ, παρά στην Ευρώπη». Ο Μπήτσερ είχε κι άλλα καλά νέα για το πλούσιο ποίμνιό του: Ο Θεός αγαπούσε ιδιαίτερα τους αμαρτωλούς γιατί του άρεσε να τους συγχωρεί. Έτσι λοιπόν, εκτός από την ανακούφιση που πρόσφερε στους πλούσιους ενορίτες του, βεβαιώνοντάς τους για τη νομιμότητα του πλούτου τους, ικανοποιούσε και τις γυναίκες τους οδηγώντας τες (τουλάχιστον μερικές απ’ αυτές) στο κρεββάτι του. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, οι ένορκοι διαφώνησαν για την ενοχή του, παρόλο που κανένας απ’ όσους μελέτησαν αργότερα τα στοιχεία δεν διατύπωσε καμιά αμφιβολία για την ενοχή του. 
    Τον 19ο αι. ο Παβέλ Ιβάνοβιτς Τσιτσίκωφ ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία αγοράζοντας δουλοπάροικους που δεν είχαν επίσημα απογραφεί ως νεκροί (στις «Νεκρές Ψυχές» του Νικολάϊ Γκόγκολ). Τους αγόραζε από γαιοκτήμονες και χρησιμοποιούσε το γεγονός πως του ανήκαν, σαν υποθήκη για να παίρνει δάνεια από τις τράπεζες.
            Ο Τζων Κένεθ Γκαλμπραίηθ έγραφε το 1977, λίγα χρόνια πριν την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, του θατσερισμού, των reaganomics και των θεωριών του Φρίντμαν: «Τα έθιμα του καπιταλισμού βελτιώνονται. Τα ήθη ίσως όχι. Αλλά τουλάχιστον δεν χειροτερεύουν». Δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα (πέθανε το 2006) αν θα είχε την ίδια γνώμη, βλέποντας τις «νεκρές ψυχές» που ζητάει ως υποθήκη η τρόϊκα και το τραπεζικό σύστημα, ακολουθώντας το δόγμα του Σπένσερ: Οι φτωχοί δεν αξίζει να ζουν.
 
Αχιλλέας Ε. Αρχοντής
 
Πηγές: 
1) J. K. Galbraith: " Η Εποχή της Αβεβαιότητας", εκδόσεις Παπαζήση
2) Χέρμπερτ Σπένσερ:  α) "Μελέτη της Κοινωνιολογίας",  β)"Κοινωνική Στατική"
3) Ρίτσαρντ Χοφστάντερ: "Κοινωνικός δαρβινισμός στην αμερικανική σκέψη"
 

Ναι, αλλά εγώ τη δήλωση θα την κάνω,π.χ. 28/8, συμφώνως τω νόμω, και θα πρέπει να συνυπολογίσω τα καθαρά κέρδη με ή χωρίς αυτοέλεγχο, ανάλογα με τις ανάγκες - και δυνατότητες - του πελάτη μου και σε σχέση με τα υπόλοιπα εισοδήματά του, τεκμήρια, κλπ κλπ. Αν του κάνω από τώρα αυτοέλεγχο χωρίς να κάνω τη δήλωση συνολικά και του έρθει κανένα εκκαθαριστικό της τάξης π.χ. των 9.000, χώρια τις διαφορές του ΦΠΑ, το πιθανότερο είναι να πάμε εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η 1133/2013 δεν είναι ξεκάθαρη, σχολιάζω το παράλογο του πράγματος, ίσως και το παράνομο του θέματος, αφού παραβιάζονται οι διατάξεις της ΠΟΛ. 1136/2012:
 
http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/14058/hl/1136

Ναι, αλλά εγώ τη δήλωση θα την κάνω,π.χ. 28/8, συμφώνως τω νόμω, και θα πρέπει να συνυπολογίσω τα καθαρά κέρδη με ή χωρίς αυτοέλεγχο, ανάλογα με τις ανάγκες - και δυνατότητες - του πελάτη μου και σε σχέση με τα υπόλοιπα εισοδήματά του, τεκμήρια, κλπ κλπ. Αν του κάνω από τώρα αυτοέλεγχο χωρίς να κάνω τη δήλωση συνολικά και του έρθει κανένα εκκαθαριστικό της τάξης π.χ. των 9.000, χώρια τις διαφορές του ΦΠΑ, το πιθανότερο είναι να πάμε εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η 1133/2013 δεν είναι ξεκάθαρη, σχολιάζω το παράλογο του πράγματος, ίσως και το παράνομο του θέματος, αφού παραβιάζονται οι διατάξεις της ΠΟΛ. 1136/2012:
 
http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/14058/hl/1136

Ναι, αλλά εγώ τη δήλωση θα την κάνω,π.χ. 28/8, συμφώνως τω νόμω, και θα πρέπει να συνυπολογίσω τα καθαρά κέρδη με ή χωρίς αυτοέλεγχο, ανάλογα με τις ανάγκες - και δυνατότητες - του πελάτη μου και σε σχέση με τα υπόλοιπα εισοδήματά του, τεκμήρια, κλπ κλπ. Αν του κάνω από τώρα αυτοέλεγχο χωρίς να κάνω τη δήλωση συνολικά και του έρθει κανένα εκκαθαριστικό της τάξης π.χ. των 9.000, χώρια τις διαφορές του ΦΠΑ, το πιθανότερο είναι να πάμε εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η 1133/2013 δεν είναι ξεκάθαρη, σχολιάζω το παράλογο του πράγματος, ίσως και το παράνομο του θέματος, αφού παραβιάζονται οι διατάξεις της ΠΟΛ. 1136/2012:
 
http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/14058/hl/1136

Ναι, αλλά εγώ τη δήλωση θα την κάνω,π.χ. 28/8, συμφώνως τω νόμω, και θα πρέπει να συνυπολογίσω τα καθαρά κέρδη με ή χωρίς αυτοέλεγχο, ανάλογα με τις ανάγκες - και δυνατότητες - του πελάτη μου και σε σχέση με τα υπόλοιπα εισοδήματά του, τεκμήρια, κλπ κλπ. Αν του κάνω από τώρα αυτοέλεγχο χωρίς να κάνω τη δήλωση συνολικά και του έρθει κανένα εκκαθαριστικό της τάξης π.χ. των 9.000, χώρια τις διαφορές του ΦΠΑ, το πιθανότερο είναι να πάμε εγώ στο χώμα κι αυτός στη φυλακή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η 1133/2013 δεν είναι ξεκάθαρη, σχολιάζω το παράλογο του πράγματος, ίσως και το παράνομο του θέματος, αφού παραβιάζονται οι διατάξεις της ΠΟΛ. 1136/2012:
 
http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/14058/hl/1136

Αν ο Δικηγορικός Σύλλογος κηρύξει αποχή, ο δικηγόρος που θα τολμήσει να την παραβιάσει διώκεται πειθαρχικά ενώ οι δίκες αναβάλλονται. Αν κάνουν το ίδιο οι λογιστές, κανένας δεν θα πειράξει τον απεργοσπάστη ενώ το πρόστιμο του εκπροθέσμου θα βεβαιωθεί στο φορολογούμενο (και μαντέψτε ποιός θα το πληρώσει). Οι δικηγόροι και οι γιατροί δεν έχουν επιμελητήρια, κι όμως τα όργανά τους δουλεύουν μια χαρά υπέρ των συμφερόντων των μελών τους. Οι μηχανικοί έχουν το ΤΕΕ που στηρίζει δυναμικά  τα μέλη του. Εμείς τι έχουμε; Την ΠΟΦΕΕ που εκλιπαρεί για παρατάσεις (ακόμα θυμάμαι τη γελοιότητα της περσινής παράτασης μιας μέρας) αντί να απαιτήσει την εφραρμογή του νόμου; Τους διάφορους τοπικούς συλλόγους που όμως η δυναμική τους δεν μπορεί - αντικειμενικά - να φύγει έξω από τα όρια της χωρικής τους αμοδιότητας; Τις διάφορες άλλες ενώσεις (ή παρα- ενώσεις) που όμως πιο πολύ διασπούν παρά ενώνουν το σύνολο των συναδέλφων; Ή το ΟΕΕ στο οποίο οι μισοί και παραπάνω συνάδελφοι δεν έχουν καν το δικαίωμα να είναι μέλη; Π..χ.: Πώς μπορεί να υποστηρίξει τον Λαρισαίο λογιστή, απόφοιτο ΤΕΙ, η οποιαδήποτε θετική  και μαχητική άποψη του συλλόγου των Χανίων ή της Καρδίτσας; Πώς μπορεί να σταθεί δίπλα του στον αγώνα του ο Λ.Σ.Α.; Με τι δικαιοδοσία και ποιό σκεπτικό θα τον στηρίξει το ΟΕΕ που δεν είναι μέλος του; 
Δεν ξέρω, συνάδελφοι, πρώτη φορά νιώθω τόσο απογοητευμένος
ΥΓ: Προχτές στην Αγιά έγινε ένα ατύχημα. Ο τραυματίας ήταν αιμόφυρτος επί 45 λεπτά στο δρόμο, 500 μέτρα μακριά από το Κέντρο Υγείας, επειδή υπήρχε μεν ασθενοφόρο, αλλά δεν υπήρχε οδηγός...  

Αν ο Δικηγορικός Σύλλογος κηρύξει αποχή, ο δικηγόρος που θα τολμήσει να την παραβιάσει διώκεται πειθαρχικά ενώ οι δίκες αναβάλλονται. Αν κάνουν το ίδιο οι λογιστές, κανένας δεν θα πειράξει τον απεργοσπάστη ενώ το πρόστιμο του εκπροθέσμου θα βεβαιωθεί στο φορολογούμενο (και μαντέψτε ποιός θα το πληρώσει). Οι δικηγόροι και οι γιατροί δεν έχουν επιμελητήρια, κι όμως τα όργανά τους δουλεύουν μια χαρά υπέρ των συμφερόντων των μελών τους. Οι μηχανικοί έχουν το ΤΕΕ που στηρίζει δυναμικά  τα μέλη του. Εμείς τι έχουμε; Την ΠΟΦΕΕ που εκλιπαρεί για παρατάσεις (ακόμα θυμάμαι τη γελοιότητα της περσινής παράτασης μιας μέρας) αντί να απαιτήσει την εφραρμογή του νόμου; Τους διάφορους τοπικούς συλλόγους που όμως η δυναμική τους δεν μπορεί - αντικειμενικά - να φύγει έξω από τα όρια της χωρικής τους αμοδιότητας; Τις διάφορες άλλες ενώσεις (ή παρα- ενώσεις) που όμως πιο πολύ διασπούν παρά ενώνουν το σύνολο των συναδέλφων; Ή το ΟΕΕ στο οποίο οι μισοί και παραπάνω συνάδελφοι δεν έχουν καν το δικαίωμα να είναι μέλη; Π..χ.: Πώς μπορεί να υποστηρίξει τον Λαρισαίο λογιστή, απόφοιτο ΤΕΙ, η οποιαδήποτε θετική  και μαχητική άποψη του συλλόγου των Χανίων ή της Καρδίτσας; Πώς μπορεί να σταθεί δίπλα του στον αγώνα του ο Λ.Σ.Α.; Με τι δικαιοδοσία και ποιό σκεπτικό θα τον στηρίξει το ΟΕΕ που δεν είναι μέλος του; 
Δεν ξέρω, συνάδελφοι, πρώτη φορά νιώθω τόσο απογοητευμένος
ΥΓ: Προχτές στην Αγιά έγινε ένα ατύχημα. Ο τραυματίας ήταν αιμόφυρτος επί 45 λεπτά στο δρόμο, 500 μέτρα μακριά από το Κέντρο Υγείας, επειδή υπήρχε μεν ασθενοφόρο, αλλά δεν υπήρχε οδηγός...  

Αν ο Δικηγορικός Σύλλογος κηρύξει αποχή, ο δικηγόρος που θα τολμήσει να την παραβιάσει διώκεται πειθαρχικά ενώ οι δίκες αναβάλλονται. Αν κάνουν το ίδιο οι λογιστές, κανένας δεν θα πειράξει τον απεργοσπάστη ενώ το πρόστιμο του εκπροθέσμου θα βεβαιωθεί στο φορολογούμενο (και μαντέψτε ποιός θα το πληρώσει). Οι δικηγόροι και οι γιατροί δεν έχουν επιμελητήρια, κι όμως τα όργανά τους δουλεύουν μια χαρά υπέρ των συμφερόντων των μελών τους. Οι μηχανικοί έχουν το ΤΕΕ που στηρίζει δυναμικά  τα μέλη του. Εμείς τι έχουμε; Την ΠΟΦΕΕ που εκλιπαρεί για παρατάσεις (ακόμα θυμάμαι τη γελοιότητα της περσινής παράτασης μιας μέρας) αντί να απαιτήσει την εφραρμογή του νόμου; Τους διάφορους τοπικούς συλλόγους που όμως η δυναμική τους δεν μπορεί - αντικειμενικά - να φύγει έξω από τα όρια της χωρικής τους αμοδιότητας; Τις διάφορες άλλες ενώσεις (ή παρα- ενώσεις) που όμως πιο πολύ διασπούν παρά ενώνουν το σύνολο των συναδέλφων; Ή το ΟΕΕ στο οποίο οι μισοί και παραπάνω συνάδελφοι δεν έχουν καν το δικαίωμα να είναι μέλη; Π..χ.: Πώς μπορεί να υποστηρίξει τον Λαρισαίο λογιστή, απόφοιτο ΤΕΙ, η οποιαδήποτε θετική  και μαχητική άποψη του συλλόγου των Χανίων ή της Καρδίτσας; Πώς μπορεί να σταθεί δίπλα του στον αγώνα του ο Λ.Σ.Α.; Με τι δικαιοδοσία και ποιό σκεπτικό θα τον στηρίξει το ΟΕΕ που δεν είναι μέλος του; 
Δεν ξέρω, συνάδελφοι, πρώτη φορά νιώθω τόσο απογοητευμένος
ΥΓ: Προχτές στην Αγιά έγινε ένα ατύχημα. Ο τραυματίας ήταν αιμόφυρτος επί 45 λεπτά στο δρόμο, 500 μέτρα μακριά από το Κέντρο Υγείας, επειδή υπήρχε μεν ασθενοφόρο, αλλά δεν υπήρχε οδηγός...