pman

Εκατόνταρχε Δένδιους, πες αλεύρι...

Οι καταθέσεις είναι ασφαλείςΤου Μπαμπη Παπαδημητριου
 
Hμερομηνία :  3/4/13   
Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Έγραψα και σε προηγούμενη δημοσίευσή μου πως το θέμα είναι δύσκολο.
Παρά το γεγονός ότι τα μεγάλα ερωτήματα έχουν απαντηθεί από πολλούς μεγάλους στοχαστές, εξακολουθούν και παραμένουν αναπάντητα.
 
Φιλοσοφικά προσεγγίζοντας το θέμα η έννοια της απάντησης σ’ ένα ερώτημα είναι μια αδόκιμη σκέψη. Γιατί δεν επαναστατεί ο κόσμος, στην προσπάθειά μας αυτή ας δούμε το πως ξετυλίγεται ο κόσμος. Ως αποτέλεσμα της ιδέας, της ύλης, του Θεού; Όλα αυτά είναι θέσεις που παίρνουμε και νοήματα που δίνουμε σαν να βρισκόμαστε έξω από τον κόσμο. Τα πράγματα, ο κόσμος, ξετυλίγεται μέσω μιας δυναμικής, ενός γίγνεσθαι διαρκούς με τον άνθρωπο μέσα στον κόσμο και διά του κόσμου. Ο Αριστοτέλης μας λέει πως το ξετύλιγμα αυτό του κόσμου οφείλεται σε μια πολλαπλότητα αιτιών, οι οποίες ενεργούν ταυτόχρονα ή διαδοχικά.
 
Το ξετύλιγμα του κόσμου, βιομηχανικό, μαζικό, μηδενιστικό, ηλεκτρονικό, τεχνικοποιημένο, τεχνικοποίησε και το κοινωνικό φαντασιακό, τη φαντασία μας. Δίνοντας απάντηση στο ερώτημα: από ποιόν κυριαρχείται η τεχνική, απαντάμε και στο από ποιόν κυριαρχείται η φαντασία μας, κατά συνέπεια και το κοινωνικό φαντασιακό. Πικρή η αίσθηση…; ίσως, μιας και μιλάμε για χιλιάδων χρόνων πίκρα, γιατί μας έμαθαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι το ιδεατόν του Πλάτωνος, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο καλός υιός, η καλή κόρη του Χριστιανισμού, μας έμαθαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο καλός αστός και μετά ο καλός προλετάριος, σήμερα ο καλός ανταγωνιστικός παραγωγός. Έχουμε υποστεί χιλιάδων ετών κηρύγματα που περιορίζουν όλο και πιο πολύ το φαντασιακό μας.
 
Επανάσταση λοιπόν σημαίνει ένα διαφορετικό ξετύλιγμα του κόσμου που για να συμβεί θα πρέπει οι άνθρωποι να αποκτήσουν την επιθυμία να συμμετάσχουν αρχικά σ’ έναν κοινό στοχασμό πάνω στα κοινά, μια συμφωνία δηλαδή με τον εαυτό μας πρώτα και στην συνέχεια με τους άλλους (κάτι ανάλογο σαν σύλληψη σκέψης, και στάσης ζωής, με την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία). Το ξεπέρασμα της "αποβλάκωσης" ("αυτοπλάνησης" κατά τον Κωνσταντίνο τον Σταυρουλάκη, καλησπέρα Κωνσταντίνε) ώστε ο καθένας να πει: έχω την επιθυμία, αισθάνομαι την ανάγκη να ζήσω σε μια άλλη κοινωνία απ’ αυτή που με περιβάλλει. Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι έχει αντιληφθεί τη συγκυριακή μορφή αυτού που ήδη λειτουργεί και προβάλλεται.  Δυστυχώς, και εδώ είναι το δύσκολο, σε αντίθεση με το προλεταριάτο του 19ου αιώνα που είχε να αντιμετωπίσει απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να παλέψει σκληρά για να βγει από τη μιζέρια του, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα στη δύση φέρουν την ευθύνη της προστασίας αυτού του κοινωνικού μοντέλου. Δείχνουν να είναι γοητευμένοι από το καπιταλιστικό αυτό μοντέλο και τον τρόπο ζωής τους. 
 
Πόσο προφητικός ο λόγος του Καστοριάδη για τη χώρα μας:

Ποιός εγκαινίασε το πρώτο κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα; 

Ποιός εγκαινίασε το πρώτο κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα; 

Ποιός εγκαινίασε το πρώτο κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα; 

Ποιός εγκαινίασε το πρώτο κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα; 

Ποιός εγκαινίασε το πρώτο κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα; 

Χρόνια Πολλά σε όλους! Και του χρόνου να είμαστε καλά.
 
 
Ελεύθεροι Κατακτημένοι - Γράφει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
Δευτέρα, 25/03/2013 | Άρθρα - Γνώμες  
 
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:   Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.   Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.   Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.   Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;   Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.   Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.   Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!   Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;   Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;   Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.   Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!   Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;   Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...   Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».    Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.   Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.   Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.   Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.   Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.     ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ...!!!!

Μήπως το έχετε  παραχeσeι ;;; :angry:
Σώπα καλέ ...

Η ιστορία των δυο Internet
Posted: 18 Feb 2013 02:00 PM PST

  ή πώς οι πλούσιοι βλέπουν ένα διαφορετικό ηλεκτρονικό κόσμο απ’ ό,τι οι φτωχοί.   Φανταστείτε ένα Internet, όπου κάποια αόρατα χέρια διαμορφώνουν τις εμπειρίες σας, όπου κάποια τρίτα χέρια προαποφασίζουν τις ειδήσεις, τα προϊόντα, τις τιμές, ακόμα και τους ανθρώπους που συναντάτε. Έναν κόσμο, όπου έχετε την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι κανονίζετε τις επιλογές σας, ενώ στην πραγματικότητα αυτές περιορίζονται και φιλτράρονται τόσο ώστε να νομίζετε ότι όλα βρίσκονται υπό τον δικό σας έλεγχο.   Τίποτε δεν είναι πιο κοντά στο τι πράγματι συμβαίνει σήμερα. Χάρις στην τεχνολογία που καθιστά ικανό το Google, το Facebook κ.α. να συγκεντρώνουν πληροφορίες για μας και να τις χρησιμοποιούν για να προσαρμόζουν τις εμπειρίες μας στα προσωπικά μας γούστα, συνήθειες και εισοδήματα, το Internet έχει καταλήξει να είναι κάποιος ένας κόσμος για τους πλούσιους και κάποιος άλλος για τους φτωχούς.    Και ιδού, πώς δουλεύει:   Ας αρχίσουμε από τη διαφήμιση, η οποία και ουσιαστικά κινεί το διαδίκτυο. Εταιρίες ορμώμενες κυρίως από την Silicon Valley, επιδίδονται στον εκμαυλισμό των χρηστών, με το ένα χέρι μοιράζοντας τζάμπα «εφαρμογές», και με το άλλο συγκεντρώνοντας προσωπικά στοιχεία τα οποία και μεταπωλούν. Τον περισσότερο χρόνο της σύντομης ιστορίας του internet τα στοιχεία αυτά στόχευαν κλασσικά στην διαφήμιση προϊόντων, ανάλογα με το σε ποιες ηλεκτρονικές γειτονιές συχνάζαμε.   Συν τω χρόνω, με την πρόοδο της τεχνολογίας, οι εταιρίες μπορούσαν να συλλέγουν περισσότερα στοιχεία, ιδιαίτερα χρήσιμα σε ασφαλιστικές και ιατρικές εταιρίες, χωρίς φυσικά να το παίρνουμε πρέφα. Με κατάλληλη επεξεργασία, μπορούσαν να παίρνουν αποφάσεις για τον κάθε χρήστη ξεχωριστά, κυρίως όμως για το εάν θα υπήρχε εμπορικό ενδιαφέρον ν’ ασχοληθούν μαζί του.   Μερικοί γουστάρουν την εξέλιξη αυτή ως «εξατομίκευση» και πιθανόν να κολακεύονται, θεωρώντας την αθώα και αστεία, στην πραγματικότητα όμως αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σημαντικό και με μεγάλο αντίκτυπο.   Η νομοθεσία στην Αμερική απαγορεύει στις εταιρίες να πουλούν τα προϊόντα τους σε διαφορετικές τιμές, ανάλογα με τις ιδιότητες του καταναλωτή. Ενώ στο πραγματικό εμπόριο, μπορεί να εμφανίζονται νομοταγείς, στο ηλεκτρονικό ξεσαλώνουν. Το χειρότερο που μπορεί να σού συμβεί είναι να σε αγνοήσουν παντελώς, αν θεωρήσουν ότι είσαι είτε μπατίρης, είτε σπάγκος. Για παράδειγμα, δεν θα σου προσφέρουν ποτέ δάνειο, και συνεπώς, ποτέ δεν θα πάρεις πρέφα ότι τέτοια  πράγματα γίνονται σε άλλους.    Εδώ και μια δεκαετία, οι σελίδες ηλεκτρονικού εμπορίου αλλάζουν συστηματικά τις τιμές βασισμένες σε πληροφορίες, όπως το ποιες σελίδες επισκέπτεσαι, πόση ώρα μένεις σ’ αυτές, ποια ώρα της ημέρας κάνεις τις τσάρκες σου, από πού μπαίνεις και πού προσγειώνεσαι. Η Google μάλιστα μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη κατοχύρωσε πατέντα για την αποτελεσματικότερη ανάλυση των προσωπικών πληροφοριών προς την κατεύθυνση της βέλτιστης τιμολόγησης. Για παράδειγμα, αν καταλάβει ότι ένας χρήστης ψοφάει για κάποιο βιβλίο, θα του το χρεώσει σε υψηλότερη τιμή, ενώ αντίθετα, μπορεί να κάνει και σκόντο αν υποψιαστεί ότι δεν τον πολυενδιαφέρει. Και το κυριότερο, ο χρήστης ποτέ δεν θα ψυλλιαστεί ότι η αυξομείωση της τιμής ενός προϊόντος προέρχεται όχι από την αυξομείωση της ζήτησης, αλλά από τα δικά του και μόνο ίχνη. Κι ούτε θα μάθει, πόσο το αγόρασε ο διπλανός του.   Παρόμοια αόρατα τείχη υψώνονται και στις πολιτικές μας ζωές, καθ΄ ότι το internet, σύμφωνα με την ανάλυση του προφίλ μας, μάς παρουσιάζει ένα κόσμο, τον οποίο το ίδιο έχει αποφασίσει ότι μας ενδιαφέρει. Το αποτέλεσμα είναι να μας σπρώχνει σε κοινότητες ομοίων, οι οποίες επιβεβαιώνουν και ενισχύουν αυτό που ήδη πιστεύουμε.    Η εξάπλωση λοιπόν της εξατομίκευσης δεν έχει και μεγάλη πλάκα τελικά. Προωθεί το διαχωρισμό και την απομόνωση.     Υ.Γ. Το άρθρο είναι από το Scientific American

..
Αντίσταση στην οικονομία της αγοράς  ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ
 
Της Αφροδίτης Τζιαντζή
 
Δεν τους αρέσει η έκφραση «αφεντικά του εαυτού τους», γιατί επιχειρούν να υπερβούν τις σχέσεις αφεντικού-υπαλλήλου μέσα από οριζόντιες συλλογικότητες, χωρίς ιδιοκτησία και κέρδος. Δεν θέλουν να λέγονται συν-έταιροι, αλλά συν-εργαζόμενοι: «Αλλο κοινωνική αυτοδιαχείριση, άλλο επιχείρηση», γράφουν. Δεν καρπώνονται υπεραξία, αλλά πληρώνονται ίσο μισθό για ίση δουλειά.
 
Συνήθως δεν υπάρχει ιδιοκτησιακό μέρισμα, αλλά το όποιο πλεόνασμα προκύπτει μετά την πληρωμή των μισθών, επιστρέφει στο κοινό ταμείο ή στηρίζει αλληλέγγυα εγχειρήματα. Δεν έχουν αυταπάτες ότι είναι «νησίδες ελευθερίας» στον καπιταλισμό, αλλά φιλοδοξούν να στήσουν συνεργατικά δίκτυα αντίστασης στην οικονομία της αγοράς. Τέκνα της ανάγκης για επιβίωση αλλά και της επιθυμίας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, οι συλλογικότητες εργασίας ή αλλιώς κολεκτίβες γεννιούνται, οργανώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται, αντέχουν και αυξάνουν, σε πείσμα των Μνημονίων, της φτώχειας και της ανεργίας.
 
Την Κυριακή το βράδυ, στο φιλόξενο σπίτι της «Μεσοποταμίας» στο Μοσχάτο, μιας κίνησης πολιτών που δραστηριοποιείται πάνω από οχτώ χρόνια σε περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα, παρουσιάστηκαν εφτά κολεκτίβες εργασίας και αλληλέγγυοι συνεταιρισμοί. Ολες τους δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση, με την παλαιότερη, το καφενείο «Παγκάκι» στο Κουκάκι, να έχει διάρκεια ζωής δυόμισι χρόνια, ενώ η νεότερη, το Κοινωνικό Παντοπωλείο «Η Σέσουλα», εγκαινιάζεται σε δεκαπέντε ημέρες στα Εξάρχεια.
 
Οι νεοεμφανιζόμενες κολεκτίβες δραστηριοποιούνται υπό τη νομική μορφή του κοινωνικού ή αστικού συνεταιρισμού, εμπνέονται από τις αρχές της αλληλέγγυας οικονομίας και του δίκαιου εμπορίου, σέβονται τον παραγωγό, τον καταναλωτή και το περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα αυτοπροσδιορίζονται ως πειράματα επαναπροσδιορισμού των σχέσεων εργασίας και παραγωγής.
 
Οχτώ κολεκτίβες έχουν δημιουργήσει ένα στοιχειώδες δίκτυο αλληλοϋποστήριξης με σκοπό να το επεκτείνουν: «Οταν μας χαλάει ο υπολογιστής, τον φτιάχνουμε απέναντι «Στην Πρίζα»», λέει ο Ηλίας από τον «Συν Αλλοις», προμηθευτικό συνεταιρισμό αλληλέγγυου εμπορίου στο Θησείο. Oι «Εκδόσεις των συναδέλφων» εκδίδουν βιβλία συλλογικοτήτων και στηρίζουν οικονομικά εργατικούς αγώνες και συνεταιρισμούς. «Εκτός από την οικονομική επιβίωση και τα γραφειοκρατικά εμπόδια, το μεγάλο στοίχημα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις», μας λέει η Λόλα από το καφενείο «Περιβολάκι» στα Κάτω Πετράλωνα, που δημιουργήθηκε από απολυμένους από τον χώρο των ΜΜΕ. «Αν θες να μείνεις σε μια κολεκτίβα πρέπει να κατεβάσεις το εγώ σου», λέει η Ευγενία από το «Παγκάκι», περιγράφοντας πώς λειτουργούν οι τακτικές συνελεύσεις, που αποφασίζουν, με συναίνεση ή ομοφωνία, για τα πάντα, «από το τι καφέ θα σερβίρουμε ώς το τι στάση θα κρατήσουμε στις γενικές απεργίες».
 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολυεθνική κολεκτίβα Leilimlei, εστιατόριο και πολιτιστικό κέντρο στου Γκύζη. Την ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο πέντε πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία, και σήμερα συμμετέχουν τρεις Ελληνες, δύο Κούρδοι, ένας Τούρκος και ένας Σέρβος. «Πήρα την ιδέα από την Collective Courier, κολεκτίβα που σχημάτισαν συνάδελφοί μου μέλη του Σωματείου Βάσης Οδηγών Δικύκλου», λέει ο Κιαμίλ. «Δεν είναι μόνο μια πρόταση επιβίωσης αλλά μια κίνηση φιλοσοφική και αντικαπιταλιστική». Κάθε Τετάρτη έχει δωρεάν προβολή ταινίας και συζήτηση, κάθε Πέμπτη 6-8 το βράδυ δωρεάν μαθήματα τουρκικών, ενώ διοργανώνονται συζητήσεις για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.
 
Κοινό χαρακτηριστικό των συλλογικοτήτων εργασίας είναι οι προσιτές τιμές και η υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών και των αγαθών. Δυστυχώς προς το παρόν μόνο το «Παγκάκι» καλύπτει πλήρως οικονομικά τα μέλη του. Οι υπόλοιποι δίνουν ένα συμφωνημένο κοινό ωρομίσθιο, με στόχο να αυξηθεί ώστε να καλύπτει βιοποριστικά κατά προτεραιότητα όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, εφαρμόζοντας τις αρχές της αλληλεγγύης μέσα στη συλλογικότητα. Οι λέξεις «δυσκολία», «πείραμα» και «ελπίδα» επανέρχονταν στα χείλη των ομιλητών, μαζί με το χαμόγελο και εκείνο το βλέμμα αναγνώρισης ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται το κοινό στοίχημα ενός διαφορετικού τρόπου να ζεις και να εργάζεσαι.
 
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
 
Πού θα τους βρείτε
 
-Καφενείο «Το Παγκάκι» – πεζόδρομος Γ. Ολυμπίου 17-19 Κουκάκι τηλ. 2130009927. pagkaki.org
 
-Καφενείο-Μεζεδοπωλείο «To Περιβολάκι» – Αθηναίου 7, πλατεία Ηούς Κάτω Πετράλωνα, τηλ. 2130237687
 
-Εστιατόριο-Πολιτιστικό Κέντρο Λείλιμ Λει: Bαλτινών 2 Γκύζη, τηλ. 2117009383, leilimlei.gr
 
-Εκδόσεις και Βιβλιοπωλείο Των Συναδέλφων: Ερεσού 35 Αθήνα, τηλ. 2103818840, ekdoseisynadelfwn.wordpress.com
 
-Κολεκτίβα Εργασίας για την Τεχνολογία «Στην Πρίζα», Nηλέως 36 Θησείo, τηλ. 2117802500, stinpriza.org
 
-Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας «Συν Αλλοις», Νηλέως 35 Θησείο, τηλ. 2103456681, synallois.org
 
-Κίνηση Πολιτών Μεσοποταμία – Mesopotamia.gr
 
 
29/01/2013   http://www.efsyn.gr/?p=19309

άντε παραμεθαύριο...