CHRIS HARRISON

Γ.Ε.Μ.Η

Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο.

Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα.

τέλματα στα οποία μας οδηγούν οι επιλογές μας,

γιατί είμαστε κοντόφθαλμοι

γιατί δεν βλέπουμε οτι το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις

γιατί δεν έχουμε το ψυχικό σθένος να πολεμήσουμε τα στιγμιαία θέλω μας.

Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.

Η παραμικρότερη υπόθεση

γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια.

κι όμως, την ίδια ώρα, η περιπέτεια μας, είναι περίπατος

απλά κουράσαμε τις αισθήσεις μας και δεν αντέχουμε τη διαδρομή

Για να πω μια κοινή φράση,

πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση,

στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της.

Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου…

έχεις σκεφτεί αν δεν το κάνεις τι θα συμβεί?

αυτό που πάντα συμβαίνει. τίποτα

Χαμογέλα, πάντα υπάρχει ο άλλος δρόμος....

Ο νόμος της βαρύτητας ισχύει και εδώ.

Οι φελλοί, τα φτερά και τα πούπουλα πετάνε

και πάνε ψηλά.

και ότι φέρει βάρος, ακόμα και αυτό της γνώσης

πάει στον πάτο.

Χρυσα μπορεις να διαφωνεις με την καθολικη αληθεια των σκεψεων του κ Νερουδα

αλλα το προβλημα ειναι οτι η ανομολογητη και δεδομενη ανασφαλεια κανει την καθημερινοτητα θανατο αργο,

και μην ξεχνας οτι σχεδον ολοι στην καθημερινοτητα μας το εχουμε αναγει σε προσωπικη αληθεια εθελοτυφλώντας

Δυστυχος η ευτυχός ο Pablo Neruda εχει δίκιο

(τον ατιμο με αντιγραφει)

Οσο και αν διαφωνεις μαζι του Χρυσα, γιατι αν κατσεις και το ψαξεις χωρις να λες ψεματα στον εαυτο σου

(και ο καθενας μας δηλαδι, μην το παρεις προσωπικα) θα δεις οτι εχει δικιο.

Απλα λογω της μη ομολογουμενης αυξημενης ανασφάλειας που δερνει τους περισσοτερους εφτασε να θεωρειται

παραγων ασφάλειας και ηρεμιας ο αργος θανατος