Προς το περιεχόμενο

Κρηθέας

Silver members
  • Αριθμός μηνυμάτων

    1.086
  • ΜΕΛΟΣ

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Ημέρες που κέρδισε

    9

Δραστηριότητα φήμης

  1. Upvote
    Κρηθέας got a reaction from pman for a blog entry, Τώρα μιλάω εγώ, έτσι..   
    Πως σκέφτομαι εγώ μια αλλαγή της κοινωνίας και πως την θέλω. Τώρα μιλάω εγώ, έτσι.. Όποιος θέλει συμφωνεί, όποιος δεν θέλει διαφωνεί ή τραβάει το ρεβόλβερ του, σύμφωνοι..; Λοιπόν τι είναι αυτή η κοινωνία "η άλλη"; Η λέξη που παίζει τον κεντρικό ρόλο είναι η λέξη αυτονομία. Αυτονομία κοινωνική και αυτονομία ατομική. Αμέσως φυσικά πρόβλημα.. Ως που πάει η αυτονομία η ατομική σε σχέση με τους κοινωνικούς κανόνες και τι θα πει κοινωνική αυτονομία;
    Παρένθεση, όπως όλες οι άλλες λέξεις και ιδέες της εποχής και η λέξη αυτονομία και αυτή εν τέλει δεν μπορούσε παρά να υποστεί την τύχη της εκπορνεύσεως και αυτό έγινε από το '75-'76 και μετά που διάφορες αυτοονομαζόμενες αυτόνομες ομάδες άρχισαν να κάνουν οτιδήποτε λέγοντας ότι εμείς είμαστε αυτόνομοι. Στη λέξη αυτονομία μέσα υπάρχουν δύο ρίζες: το αυτός, εγώ ο ίδιος και νόμος.. Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται σ’ αυτή την έπαρση τη ρίζα αυτός και ξεχνάνε τη ρίζα νόμος. Αυτόνομος είναι αυτός που δίνει το νόμο στον εαυτό του. Αλλά που δίνει στον εαυτό του ένα νόμο. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι δεν θα αποκαλούσα ποτέ αυτόνομον κάποιον ο οποίος λέει ότι απλώς στη ζωή του εκπληρώνει τις επιθυμίες του, χωρίς κανένα φρένο και χωρίς κανένα έλεγχο. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή δεν υπάρχει κανένας νόμος παρά μόνο με την τελείως τυπική έννοια ότι αυτός κάνει ό, τι του κατέβει σε κάθε στιγμή. Και αυτό ισχύει ασφαλώς για την κοινωνία, δεδομένου ότι κοινωνική ζωή, συλλογική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια οργάνωση, χωρίς ένα μίνιμουμ κανόνων κοινών, χωρίς ένα μίνιμουμ αξιών και σκοπών τους οποίους είτε συμμερίζονται όλα τα μέλη της κοινωνίας είτε τουλάχιστον δεν τα αντιμάχονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προτιμούν να γίνει ρημάδι αυτή η κοινωνία περισσότερο παρά να πραγματοποιηθούν αυτοί οι σκοποί κτλ.
    Από αυτή την άποψη λοιπόν υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης φυσικά. Υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης μιας καινούργιας κοινωνίας, δηλαδή κατά πόσο είναι δυνατό να συμβιβαστεί η αυτονομία των ατόμων με την ύπαρξη κοινωνικών νόμων, πραγματικών, και με την ύπαρξη θα έλεγα όχι κράτους βέβαια με την έννοια του μηχανισμού που ξέρουμε σήμερα, αλλά με την ύπαρξη μιας εξουσίας.Γιατί στην πραγματικότητα μέσα σε μια πραγματική δημοκρατία, μέσα σε μια άμεση δημοκρατία η πλειοψηφία κατά κάποιο τρόπο ασκεί μια εξουσία. Υπάρχει δηλαδή μια εξουσία και αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν, δεν είναι σύμφωνοι με τις αποφάσεις είναι υποχρεωμένοι κατά κάποιο τρόπο να τις ακολουθήσουν.

    Ό, τι έχουμε να κάνουμε, εμείς έχουμε να το κάνουμε και έχουμε να δώσουμε στον εαυτό μας, στους εαυτούς μας σαν κοινωνικό σύνολο, κανόνες και νόμους που να μας επιτρέπουν να υπάρχουμε σαν αυτόνομη κοινωνία και σαν αυτόνομοι άνθρωποι-πολίτες μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία.
    Εάν οι άνθρωποι ήξεραν ότι κάνουν οι ίδιοι τους νόμους τους θα τους σεβόντουσαν; Σ’ αυτό απαντούν οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Αθηναίοι και λένε ναι!! Τους κάνουμε τους νόμους μας και όσο δεν τους έχουμε αλλάξει τους σεβόμαστε. Και σ’ αυτό κατά κάποιο τρόπο προσπάθησε να απαντήσει το νεότερο δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα, στο μέτρο που απάντησε, προσπαθώντας να βάλει μπροστά την ιδέα ότι τους νόμους τους δημιουργεί ο λαός και ότι αυτό δεν είναι λόγος να μην είναι σεβαστοί αυτοί οι νόμοι.
    Οι συμμετέχοντες σε μια πολιτική κοινότητα θέλουν να επωμιστούν τη ζωή τους, θέλουν να επωμιστούν τη ρύθμιση των κοινωνικών τους σχέσεων θέλουν κατά κάποιο τρόπο να είναι αυτόνομοι. Η πρώτη φορά που το συναντάμε αυτό το φαινόμενο στην ιστορία είναι η αρχαία Ελλάδα και αυτή είναι η σημασία της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας και της αρχαίας Ελληνικής δημιουργίας γενικότερα για μας. Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι μοντέλο ούτε είναι πρότυπο, όπως δεν είναι καμιά περασμένη ιστορική φάση, όπως δεν μπορεί άλλωστε να είναι κανένα περασμένο ιστορικό έργο σε οποιοδήποτε τομέα αλλά μπορεί για μας να λειτουργήσει αν μπορώ να πω σαν σπέρμα γονιμοποιό ή σαν πύλη.
    Επιλέγουμε μια παράδοση, αυτό δεν σημαίνει ότι την επιλέγουμε για να της μείνουμε δούλοι. Επιλέγουμε ακριβώς την παράδοση εκείνη, μέσα στην οποία η αμφισβήτηση της παράδοσης είναι βασικό στοιχείο. Η αμφισβήτηση όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης. Η αμφισβήτηση όταν υπάρχει λόγος. Η δυνατότητα της αμφισβήτησης. Η δυνατότητα του να σκεφτώ αλλιώς, του να μιλήσω αλλιώς, απ’ ότι σκέφτεται η πλειοψηφία, η εκκλησία, το κράτος, το κόμμα, ο δάσκαλος, οι γονείς ενδεχομένως κλπ. Και από κει και πέρα η δυνατότητα να βάλω σαν άτομο, ή να βάλει μία κοινωνική ομάδα ή μία πολιτική κίνηση, ερωτήματα σχετικά με το αν η σημερινή θέσμιση της κοινωνίας είναι δίκαιη ή δεν είναι δίκαιη. Εάν η "ισότητα", την οποία επαγγέλλεται το σύνταγμα και ο νόμος, για τους πολίτες υπάρχει στην πραγματικότητα ή δεν υπάρχει. Αυτή η δυνατότητα είναι συμφυής επίσης με τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της παράδοσης και όχι αλλονών.
    Βρίσκω προβληματική, πολύ περισσότερο προβληματική τη σύγχρονη Ελλάδα από άλλες χώρες και το σύγχρονο Ελληνικό λαό. Θέλω να πω δηλαδή ότι ενώ παντού υπάρχει το πρόβλημα του που πηγαίνει αυτός ο κόσμος, που πηγαίνει αυτή η κοινωνία, η αντινομία ανάμεσα σε ορισμένες εξελίξεις αποσυνθέσεως τις οποίες βλέπουμε σήμερα και σε ορισμένα σπέρματα μιας ανανέωσης, στην Ελλάδα όλες αυτές οι αντινομίες είναι πολλαπλασιασμένες. Πάνω σ’ αυτές τις αντινομίες, πέφτει και κάτι άλλο, πέφτει δηλαδή το γεγονός ότι όποια νεοελληνική, καθαρά νεοελληνική, παράδοση καινούργια υπήρχε ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεροποιηθεί ή με πολύ δυσκολία, πολύ λίγο μπόρεσε να δώσει έργα που να είναι σταθμοί και κτήματα, αν μπορούμε να το πούμε, πέρα από τα οποία να μπορεί να πάει κανείς. Και κάθε φορά που άρχιζε να δίνει κάτι και να δημιουργείται σαν ζωντανή ιστορική δουλειά, μέσα σε μια παράδοση, κάθε φορά συνετρίβη από ιστορικά γεγονότα. Από διάφορες καταστροφές που ρυθμίζουν κατά κάποιο τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίνουν το ρυθμό της νεοελληνικής ιστορίας. Και η τελευταία από αυτές τις καταστροφές είναι φυσικά η αθρόα και ραγδαία εισβολή του συγχρόνου, του δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού, όπου ένας τόπος που δεν είχε με μια έννοια αλλάξει, από εικοσιπέντε αιώνες, έγινε σμπαράλια μέσα σε είκοσι χρόνια. Και όταν λέω ένας τόπος δεν εννοώ μόνο τα τοπία, εννοώ κυρίως τους ανθρώπους και την ποιότητα, τη στάση των ανθρώπων.
    Κορνήλιος Καστοριάδης.
×
×
  • Δημιουργία νέου...