Συνάδελφοι, τώρα που τέλειωσα τις βασανιστικές δηλώσεις και με μια μικρή ανάπαυλα για να συνέλθω λίγο, διάβασα όσα γράφονται για τις εκλογές και αναρωτιέμαι σε ποια χώρα ζούμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μέλλον για τα λεγόμενα "μεγάλα" κόμματα που μας κυβερνούν συνεχώς, εναλλασσόμενα και μεταλλασόμενα από την λήξη της Γερμανικής Κατοχής. Για τον λόγο αυτό, πάλι τώρα τα κόμματα αυτά θα μεταλλαχθούν. Η Ν.Δ. ετοιμάζεται να παραδώσει στον αντιμνημονιακό Καμμένο, το ΠΑΣΟΚ προσχωρεί ομαδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να επαναλάβει την επιτυχία του μακαρίτη Ανδρέα (Προχώρα σε θέλει όλη η χώρα), διαλύοντας την Ενωση Κέντρου και ανατρέποντας την δεξιά παράταξη, μετά από 15 χρόνια. Και κάπου στην μέση η ΔΗΜΑΡ που αγωνίζεται να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας. Πείτε μου, λοιπόν τι θα αλλάξει, αν την 18 Ιούνη, θα έχουμε μια κυβέρνηση συνοθύλευμα, με αμφίβολη διάρκεια ζωής; Δείτε την αγωνία της Ε.Ε. να εκλέξει ο Ελληνικός Λαός τις μνημονιακές δυνάμεις και την στήριξη στην Ισπανία, που αυτή είναι τώρα το πρόβλημα και όχι η Ελλάδα που ήταν το πειραματόζωο μιας αποτυχημένης θεραπείας. Και κάπου πίσω, περιμένει το κεφάλαιο με τις δηλώσεις του ΣΕΒ και των Τραπεζών, που θέλουν να επαναληφθεί το προηγούμενο της Ιταλίας : Εξαφάνιση σε μια μέρα των τριών μεγάλων κομμάτων και την πανηγυρική εκλογή του Μπερλουσκόνι, τέκνου αγαπητού του Κεφαλαίου και των ΜΜΕ, με τα γνωστά οπερετικά επακόλουθα. Καιρός , λοιπόν, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές να δώσουμε την ψήφο μας εκεί που πρέπει, μακρυά από την υπερπροβολή του ΣΥΡΙΖΑ, από τα ΜΜΕ (η στάση του Κουρή τα λέει όλα), και θα πρέπει να καταλάβουν τα στελέχη του ότι πρέπει να συντονίσουν τις προτάσεις τους και όχι να αναιρούν ο ένας τον άλλο. Πολλούς από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ, τους γνωρίζω προσωπικά και ξέρω τι αξιόλογοι άνθρωποι είναι. Φοβάμαι όμως ότι η αλαζονεία της εξουσίας που τους έφεραν οι δημοσκοπήσεις, θα τους καταστρέψει. Αυτή είναι η άποψή μου.