Προς το περιεχόμενο

Πίνακας επιτευγμάτων

  1. HARYK

    HARYK

    Silver members


    • Πόντοι

      36

    • Αριθμός μηνυμάτων

      5.277


  2. KAROLOS

    KAROLOS

    Διαχειριστής


    • Πόντοι

      12

    • Αριθμός μηνυμάτων

      5.366


  3. ΧΡΥΣΑ

    ΧΡΥΣΑ

    Silver members


    • Πόντοι

      4

    • Αριθμός μηνυμάτων

      4.005


  4. ΤΕΟ70

    ΤΕΟ70

    Silver members


    • Πόντοι

      4

    • Αριθμός μηνυμάτων

      937


Δημοφιλές περιεχόμενο

Προβολή περιεχομένου με την περισσότερη φήμη από 16/10/2011 σε Blog Entries

  1. Ο πολύτιμος χρόνος της ωριμότητας... Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα… Έχω πολύ περισσότερο παρελθόν, παρά μέλλον… Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες. Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼ όσες έχω ήδη "φάει". Σκοπός μου είναι, να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου σκοπός να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο, θα φτάσεις κι εσύ εκεί… Mario de Andrade
    12 points
  2. Να σου πω μια ιστορία ; Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του… Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ’ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει ; Γιατί δεν το σκάει ; Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαζε γιατί ήταν δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν ;" Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα -ευτυχώς για μένα-, ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν’ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί εκείνο το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου, μια μέρα, μια φρικτή ημέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Αυτός ο Πανίσχυρος και Θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννηση του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του... Έτσι είμαστε λίγο-πολύ όλοι, σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια πού μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμασταν μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω". Μεγαλώσαμε κουβαλώντας αυτό το μήνυμα πού επιβάλαμε στον εαυτό μας και γι’ αυτό ποτέ ξανά δεν επιχειρήσαμε να λευτερωθούμε από το παλούκι. Όταν, μερικές φορές, νιώθουμε τους χαλκάδες να σφίγγουν τα πόδια μας και ακούμε τον ήχο της αλυσίδας μας, κοιτάζουμε λοξά το παλούκι και σκεφτόμαστε: "δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω". Ο μοναδικός τρόπος να μάθουμε εάν μπορούμε, είναι να προσπαθήσουμε πάλι, με όλη μας την ψυχή… Με όλη μας την ψυχή! The elephant in chains. Jorge Bucay
    9 points
  3. Η αλληγορία των βατράχων. Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος, ν' ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο αγώνας άρχισε. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν : "Τι άσκοπος κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..." Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους ίδιους τους, τους εαυτούς... Ο κόσμος συνέχιζε το ίδιο: "Τι κόπος! Μα γιατί προσπαθούν; Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να το καταφέρουν..." Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους, εκτός από έναν. Μόνο ένας συνέχισε να σκαρφαλώνει. Στο τέλος, μόνο αυτός και μετά από τρομερή προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή! Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει πως τα κατάφερε ν' ανέβει στην κορυφή. Τότε συνειδητοποίησαν όλοι, πως αυτός ο μόνος, νικητής... ...ήταν κουφός!!!
    8 points
  4. Αξίζει να είσαι καλός; (1) (…) Στην άκρη των τραπεζιών της ταβέρνας, να ο Μανώλης, μικροσκοπικός βοηθός των σερβιτόρων, ολοπρόθυμος να βοηθήσει. Τρέχει μέσα-έξω αδιάκοπα. Οι πελάτες σ’ ένα από τα τραπέζια, πιάνουν κουβέντα με το συμπαθητικό αγόρι. Μαθαίνουν το όνομά του, από που έρχεται, πόσο χρονών είναι, αν πηγαίνει σχολείο και κάποιος ξανοίγεται και τον ρωτάει αν είναι ευχαριστημένος από τη δουλειά και τ’ αφεντικά. Πριν καν απαντήσει, ο διπλανός τον ρωτάει: -Μανωλιό, είσαι καλός; Δεν εννοώ στη δουλειά, αυτό το βλέπω. Καλός χαρακτήρας εννοώ. Το παιδί κοκκίνισε. Δεν περίμενε τέτοια ερώτηση. Έπειτα όμως, συνήλθε και κάπως δειλά απάντησε στο ερώτημα. -Νομίζω πως είμαι καλός. Ώρες-ώρες, όμως, μου έρχεται η σκέψη, ότι δεν πρέπει… Χρειάζεται δηλαδή, να είσαι και κακός. -Γιατί το λες αυτό; -Να, είπε. Θέλω να είμαι κάποτε-κάποτε κακός, για να μην με κοροϊδεύουν και με περνάνε για χαζό. Κάποιος τις προάλλες, με είπε "κουτορνίθι", γιατί βοήθησα, έτσι, από καλοσύνη τον λαντζέρη, που είχε ένα σωρό λαμαρίνες να πλύνει. Κακό είναι να δίνεις ένα χέρι σε κάποιον που κουράζεται; Ο πελάτης που είχε κάνει την τελευταία ερώτηση "έπεσε" σε συλλογή. Έφερε στο νου του εκείνη τη στιγμή όλα τα καλά παιδιά της πατρίδας μας, που, τόσο νωρίς, μπαίνουν στον αγώνα της ζωής. Σαν αυτόν τον Μανώλη, δοκιμάζουν αναγκαστικά την περιφρόνηση, την εκμετάλλευση, την αδικία, την ειρωνεία και το κακό παράδειγμα των ανθρώπων, που, τις περισσότερες φορές, το περνούν για εξυπνάδα. Δύσκολη θέση, Μανώλη, μονολόγησε. Και πιο δυνατά: -Κατάλαβα. Και από πάνω πίκρα και άσχημα λόγια, βρισιές, πειράγματα, συκοφαντίες και που είσαι ακόμα. Κοίταξε κατάματα τον μικρό σερβιτόρο και αποφάσισε να ρωτήσει. -Για σένα, τι είναι πιο εύκολο; Να είσαι καλό και ήσυχο παιδί και εργατικό, ή κακό, καταφερτζής κ.λ.π.; -Το δεύτερο είναι πιο εύκολο. Γίνεσαι ένα με τους άλλους. -Και αν όλοι γίνουμε κακοί, τι θα γίνει τότε; -Τότε κύριε… Τότε ο ένας θα φάει τον άλλο. Και τότε αλίμονο! -Καλό συμπέρασμα, Μανώλη. Κράτησέ το. Φρόντιζε μόνο να μείνεις καλός και κάθε μέρα να γίνεσαι καλύτερος. Και αν μερικοί σε βάζουν στο "κοτέτσι", με τα "κουτορνίθια", κάποιοι άλλοι θα σε βοηθήσουν και κυρίως θα σε εκτιμήσουν, γιατί το "καλός" είναι, στους δύσκολους καιρούς, σπάνιο είδος ανθρώπων. Μην ξεχνάς ότι ο καλός έχει μαζί του και μέσα του τον Θεό. Αυτός οδηγεί τα βήματά μας στο καλό και μας προφυλάσσει από το κακό. Αλλά, μην ξεχνάς και κάτι άλλο. Αν δεν προσέχεις, το καλό και το κακό λίγο απέχουν και εκεί που είσαι μια χαρά άνθρωπος, σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβεις, θα βρεθείς στα δίχτυα του κακού, με τους κακούς παρέα. Και άντε να ξεμπλέξεις, έπειτα. Έφυγε τρέχοντας και ενδυναμωμένος ο Μανώλης. Τον φώναξαν οι πελάτες, από το πέρα τραπέζι… _____________ (1) Από την "Ζωή του παιδιού" της 30.3.2012. Αφιερώνεται στην δύστυχη Πατρίδα μας, όπου σήμερα προβάλλεται το κακό, ενώ το καλό αποτελεί αντικείμενο χλεύης… Αφιερώνεται όμως και στους γονείς-συνδρομητές μας, ως αντικείμενο διδαχής. Δελτίο Εργατικής Νομοθεσίας (ΔΕΝ) 2013, τεύχος 1618.
    7 points
  5. Τίποτα δε μας ανήκει ως ιδιοκτησία εκτός από τα όνειρά μας!
    4 points
  6. ΤΕΟ70

    Greece SOS.gr

    Μεσημέρι, στο Κολωνάκι «Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία. Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα. Στη μέση Αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, τού κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο! Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. «Μπράβος πούρου», επάγγελμα του μέλλοντος. Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο. Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν. Έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών Ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος. Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά. Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς. Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν, αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόντα εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ. Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας: Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες Πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι. ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια. Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες. Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες. Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός. Κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον… Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιός έχει το πιό μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων… Μια δυό γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι, στη σκληρή ζούγκλα της ζωής. Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%. Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ’ οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα την ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία. Ένας γάμος τώρα, πριν να ‘ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν. Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται… Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort – συναντάνε γιούς πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας. Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολλά, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η θηλή, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν. Όλα διορθώνονται όμως. Άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ’ το μπαλκόνι. Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα. Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά. Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις».
    3 points
  7. Δε μισεί κανείς κάποιον που περιφρονεί, μισεί κάποιον ίσο του ή ανώτερό του.
    3 points
  8. Χθές, ήμουν πάλι από πολύ νωρίς στο γραφείο. Η ώρα πέρασε και κάποια στιγμή σταμάτησα για λίγο να σκαλίζω τα βιβλία μου και κατέβηκα στο απέναντι super market. Έπρεπε να πάρω κάτι για να φάω. Με γρήγορο βήμα μπαίνω στο κατάστημα και πηγαίνω στον πάνω όροφο ώστε να πάρω τα απαραίτητα. Είχε ελάχιστο κόσμο, σχεδόν μόνος μου ήμουν. Πήρα αυτά που χρειαζόμουν και καθώς έφευγα είδα έναν ηλικιωμένο κύριο. Πρέπει να ήταν γύρω στα εβδομήντα, ευθυτενής, με άσπρα μαλλιά. Στο ένα του ρυτιδωμένο χέρι κρατούσε ένα μικρό καλαθάκι με τρία – τέσσερα πράγματα μέσα και στο άλλο ένα χαρτάκι κομμένο από σπιράλ τετράδιο. Από την αριστερή τσέπη του φθαρμένου γκρι σακακιού που φορούσε προεξείχε ένα κομπιουτεράκι. Σάστισα όταν το είδα. Το είχε πάρει μαζί του προφανώς από το σπίτι του για να κάνει τη σούμα πριν πάει στο ταμείο. Ήθελε να είναι σίγουρος πως θα του φτάσουν τα λιγοστά χρήματα που είχε μαζί του. Στάθηκα λίγο σε μια άκρη κάνοντας δήθεν πως έψαχνα κάτι στα ράφια. Με κλεφτές ματιές παρατηρούσα τις κινήσεις του. Ακουμπούσε στο πάτωμα για λίγο το καλάθι και απ΄την τσέπη του παντελονιού του έβγαζε τα λίγα χρήματα που κουβαλούσε και τα ξαναμετρούσε. Έκανε και αθροίσεις. Περήφανος άνθρωπος σκέφτηκα. Δεν ήθελε να φτάσει στο ταμείο και να του πει η υπάλληλος πως τα πράγματα που αγόρασε κόστιζαν παραπάνω από τα χρήματα που είχε. Αμέσως στη σκέψη μου ήρθαν οι γονείς μου. Παλαίμαχοι και αυτοί της ζωής, ηλικιωμένοι, με πενιχρή σύνταξη κι όμως τα βγάζουν πέρα. Μήπως κι αυτοί παίρνουν μαζί τους κομπιουτεράκι στο super market και δεν το ξέρω; Μήπως τα ψώνια που κάνουν αποτελούν γι΄αυτούς έναν εφιάλτη; Μήπως τρέμουν την ώρα που βρίσκονται στο ταμείο σκεπτόμενοι ότι δεν θα τους φτάσουν τα χρήματα; Έφυγα, δεν άντεξα άλλο να βλέπω αυτό το θέαμα. Χιλιάδες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου όταν επέστρεψα στο γραφείο και έπειτα στο σπίτι το βράδυ. Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ήταν ένας από τους πολλούς ανύμπορους συνταξιούχους που γεμάτοι περηφάνεια προσπαθούν να ζήσουν κάνοντας ακόμη και τώρα στα γεράματα θυσίες. Μήπως φταίνει κι αυτοί, σκέφτηκα, για τη σημερινή κατάντια; Μήπως είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτούς που ψήφιζαν τόσα χρόνια οι οποίοι μας έφτασαν ως εδώ; Μήπως όμως τους ξεγέλασαν οι πολιτικάντιδες που ποτέ δεν έλειψαν από τούτη τη χώρα; Όπως και να χει το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Η στενοχώρια μου είναι απερίγραπτη.
    3 points
  9. Η αξιοπρέπεια είναι κάτι πολύ σπάνιο. Ένα γραφείο ή μία αξιοσέβαστη θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Είναι σαν να φοράς γραβάτα. Η γραβάτα, το κοστούμι, το πόστο, δίνουν αξιοπρέπεια. Ένας τίτλος ή μια θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Ξεγύμνωσε όμως τους ανθρώπους απ’ όλα αυτά και θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία τού να μην είσαι τίποτα. Οι άνθρωποι λαχταρούν να είναι κάτι, και με το να είναι κάτι παίρνουν μια θέση στην κοινωνία που θεωρείται σεβαστή. Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες -έξυπνοι, πλούσιοι, επιστήμονες, άγιοι- κι όποιος δεν μπορεί να καταταγεί σε μια κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινωνία, θεωρείται πρόσωπο περιθωριακό. Η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν κάτι δεδομένο, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και αν κανείς είναι συνειδητά αξιοπρεπής σημαίνει ότι όλη την ώρα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, που σημαίνει ότι είναι ασήμαντος, μικροπρεπής. Το να είσαι τίποτα σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την ιδέα του να είσαι κάτι. Αληθινή αξιοπρέπεια υπάρχει όταν δεν ανήκεις ή βρίσκεσαι σε κάποια ξεχωριστή θέση. Αυτό δεν μπορεί κανείς να στο αφαιρέσει, θα υπάρχει πάντα. Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου. Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα. Είμαστε – οι περισσότεροι τουλάχιστον – πλάσματα της διάθεσης ή μιας ποικιλίας από διαθέσεις. Λίγοι από μας ξεφεύγουν απ’ αυτό. Για μερικούς έχει σχέση με τη σωματική τους κατάσταση, για άλλους με τη διανοητική και μας αρέσει αυτή η «μια πάνω μια κάτω» κατάσταση, νομίζουμε ότι αυτή η αλλαγή διάθεσης είναι μέρος της ύπαρξης ή πάλι απλώς αφήνει κανείς να παρασύρεται μια από τη μία διάθεση και μια από την άλλη. Υπάρχουν όμως μερικοί που δεν είναι πιασμένοι σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται όταν η θέληση παύει να δρα. Τα χρήματα πραγματικά καταστρέφουν τους ανθρώπους. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιαίτερη αλαζονεία. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, σε κάθε χώρα, οι πλούσιοι έχουν γύρω τους εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν οποιονδήποτε, ακόμα και τους θεούς, και μπορούν πράγματι ν’ αγοράσουν τους δικούς τους θεούς. Αυτή η ατμόσφαιρα όμως δεν υπάρχει μόνο στον πλούτο, αλλά και στις ικανότητες, τα ταλέντα, που μπορεί να έχει κανείς. Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά του δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται• δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του. Τα λεφτά και οι ικανότητες προσφέρουν μια πολύ καλή φυγή απ’ αυτό το σκοτάδι. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα. Krishnamurti
    2 points
  10. Η ομιλία-ορόσημο του Steve Jobs στο Πανεπιστήμιο Stanford Μία σπάνια εμπειρία βίωσαν οι απόφοιτοι του Stanford τον Ιούνιο του 2005. Ενώπιον τους ο Steve Jobs διηγήθηκε τη ζωή τους- μέσα από τρεις ιστορίες- και όλα όσα έμαθε από αυτήν. «Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι» είναι η προτροπή με την οποία έκλεισε ο Steve Jobs την ομιλία του, με τους παρευρισκόμενους να τον χειροκροτούν όρθιοι. Διαβάστε την ομιλία και δείτε ένα απόσπασμα «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο έχω ζήσει σε αποφοίτηση. Σήμερα θέλω αν σας πως τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σημαντικό. Απλά τρεις ιστορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με τις ιδέες Παράτησα το κολέγιο Reed μετά από 6 μήνες, αλλά παρέμεινα στους διαδρόμους του για 18 μήνες πριν φύγω οριστικά. Γιατί τα παράτησα; Όλα ξεκίνησαν πριν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν μια νέα, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Επιθυμούσε πολύ να υιοθετηθώ από ένα ζευγάρι πανεπιστημιακής μόρφωσης και έτσι κανονίστηκε να ζήσω με έναν δικηγόρο και τη σύζυγο του. Το πρόβλημα ήταν πως όταν γεννήθηκα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι. Έτσι, οι θετοί γονείς μου, που ήταν γραμμένοι στη λίστα αναμονής, δέχθηκαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, που τους ανακοίνωσε: «βρέθηκε ένα αγοράκι; Το θέλετε;». Απάντησαν: «Φυσικά». Η βιολογική μου μητέρα όμως, λίγο αργότερα ανακάλυψε πως η θετή μητέρα μου δεν είχε αποφοιτήσει από κολέγιο και ο θετός πατέρας μου ούτε καν από το λύκειο. Και αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Πείστηκε λίγος μήνες αργότερα όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, πήγα στο κολέγιο. Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα κολέγιο που ήταν πανάκριβο, σχεδόν τόσο όσο το Stanford, κάτι που σήμαινε πως όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα. Έξι μήνες αργότερα δεν μπορούσα να δω κάποια χρησιμότητα. Σε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν με βοηθούσε προς αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες των γονιών μου. Κάπως έτσι, τα παράτησα, με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά. Εκείνη την εποχή ήμουν πραγματικά φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου. Από τη στιγμή που τα παράτησα, έπαψα να γράφομαι σε ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και είχα το δικαίωμα να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που με ενδιέφεραν. Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο ρομαντικά: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν στο πάτωμα δωματίων φίλων μου· για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για 5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 μίλια, μέχρι τον κοντινότερο βουδιστικό ναό. Περνούσα καλά. Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον. Να σας δώσε ένα παράδειγμα: Εκείνη την εποχή το κολέγιο Reed, είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο πανεπιστήμιο έβλεπες θαυμάσια πόστερ με καλλιγραφικά γράμματα. . Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές, για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- έμαθα πολλά για ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε. Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν πρακτικά κάποια μέρα στη ζωή μου.Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα. Και χρησιμοποιήσαμε στο Mac, όλα όσα είχα μάθει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το μάθημα, οι Macintosh δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων. Και από τη στιγμή που τα Windows, το μόνο που έκαναν ήταν να αντιγράψουν τα Mac, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή. Aν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας και οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Φυσικά ήταν αδύνατο να συσχετίσω τις ιδέες όταν ήμουν στο κολέγιο. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα. Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου, να εκτιμήσεις κάτι αφότου συμβεί. Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω. Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη δεν με απογοήτευσε ποτέ και καθόρισε τη ζωή μου. Η δεύτερη ιστορία, μιλάει για αγάπη και απώλεια. Ημουν ένας από τους τυχερούς: Βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου. Ο Wos και εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η Apple δεν ήταν πια οι δυο μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με πάνω από 4,000 εργαζόμενους.Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία –τον Macintosh. Και μετά απολύθηκα. Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε; Καθώς μεγάλωνε η Apple σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για ένα χρόνο, όλα πήγαιναν πρίμα. Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε. Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο. Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο. Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μου είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν. Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα 'χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο. Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω το Λος Αντζελες. Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου. Ότι κι αν είχε συμβεί στην Apple, αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο. Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος. Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα. Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη έλεγαν Next, μια άλλη που τη έλεγαν Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου. Με την Pixar -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε το πρώτο animation film στην ιστορία του κινηματογράφου, το Toy Story. Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η Apple αγόρασε την Next και ξαναβρέθηκα στην Apple ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη Next βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της Apple. Και με τη Laurene, τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια. Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν. Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει. Αυτό είναι η μόνη αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα. Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε. Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην βολεύεστε. Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε. Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος. Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε. Μην επαναπαύεστε, μην συμβιβάζεστε. Η τριτη ιστορία, αφορά τον θάνατο. Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι που έλεγε πάνω κάτω: «να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία». Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: «αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;». Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου. Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαφανίζονται όταν βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας. Εδώ κι ένα χρόνο, μου διέγνωσαν καρκίνο. Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και «να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές» μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για τη προετοιμασία του θανάτου. Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια. Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες. Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου. Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα. Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να πανηγυρίζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση. Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά. Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Και όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα. Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο. Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν. Συγγνώμη για τον δραματικό μου τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι. Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας. Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα αλήθεια να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν «Ο κατάλογος όλης της γης» που υπήρξε μία από της βίβλους της γενιάς μου. Την εξέδιδε ένας τύπος που τον λεγόταν Stewart Brand και που ζούσε εδώ κοντά, στο Menlo Park. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και η έκδοση, έπρεπε να γίνει με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν ένα είδος έντυπου google, 35 χρόνια πριν βγει το google στο internet: ήταν ιδεαλιστικό, γεμάτο γνώσεις και ωραία εργαλεία. . Ο Stewart και οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη του «κατάλογου όλης της Γης» κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν ένα τελευταίο τεύχος. Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του '70 και ήμουν στην ηλικία σας. Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις. Από κάτω έγραφε: «μείνετε αχόρταγοι· μείνετε τρελαμένοι». Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της έκδοσης λίγο πριν το κλείσιμο. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι. Πάντα, ευχόμουν αυτό για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτείτε και ετοιμάζεστε για κάτι καινούριο, το εύχομαι και για εσάς: Μείνετε αχόρταγοι. Μείνετε τρελαμένοι. Σας ευχαριστώ»
    2 points
  11. Συνάδελφοι καλημέρα. Έχω μια Ε.Ε με αντικείμενο την κατασκευή υφασμάτων (πλεκτήριο). Δυστυχώς η επιχείρηση έχει πάγια μεγάλης αξίας ( 2 ακίνητα αντικειμενικής αξίας άνω του 1.000.000,00 ευρώ) και εδώ και 2 χρόνια ουσιαστικά δεν δουλεύει μιας και ο κλάδος της έχει καταστραφεί. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να της κάνω διακοπή γιατί πρέπει να μεταβιβάσω τα ακίνητα (δεν μεταβιβάζονται άλλωστε γιατί είναι και υποθηκευμένα) της οποίας ο φόρος είναι απλησίαστος και χρήματα δεν υπάρχουν. Μέχρι στιγμής η εταιρεία ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις της πχ τέλος επιτηδεύματος, Φ.Α.Π, εισφορές ο.α.ε.ε κλπ αλλά από το νέο έτος κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Η ερώτηση μου είναι ποια είναι η πιο συμφέρουσα λύση για να μπορέσω να "κάνω κάτι μαζί της" μήπως και γλυτώσει κανένα φόρο γιατί μόνο το Φ.Α.Π είναι 5.000,00 ευρώ το χρόνο. Σκέφτηκα να την θέσω σε κατάσταση λύσης και εκκαθάρισης ( από την οποία θα περιμένω όμως πότε οι τράπεζες θα πάρουν τα ακίνητα της για να μπορέσω να την κάνω διακοπή) αλλά και πάλι σε όλη αυτή την διάρκεια λογίζεται κανονικά Φ.Α.Π, τέλος επιτηδεύματος κλπ. Κάθε συμβουλή θα ήταν χρήσιμη
    2 points
  12. Άρθρο Υπ' Αρ. 252: Ένα μεγάλο σφάλμα στην βάση υπολογισμού των Ασφαλιστικών Εισφορών του υπό ψήφιση Νομοσχεδίου. Πλήθος κυβερνητικών στελεχών αλλά και οι αρμόδιοι Υπουργοί της σύνταξης του προτεινόμενου Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου καθησυχάζουν τους επαγγελματίες λέγοντας τους « το 85% των ελευθέρων επαγγελματιών δηλώνουν εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ, άρα θα ωφεληθούν με τα όσα προτείνονται στο νομοσχέδιο» Ομοίως και για τους αγρότες λένε « Η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών δηλώνει κάτω από 5.000 ετήσιο εισόδημα άρα και αυτοί θα ωφεληθούν με τα όσα προτείνονται στο νομοσχέδιο» Όλοι γνωρίζουμε την ροπή στην φοροδιαφυγή και πως την εκμεταλλεύονται σε μεγαλύτερο βαθμό αυτοί που η νομοθεσία τους το επιτρέπει. Ακριβώς όπως το είπα: «Που η νομοθεσία τους το επιτρέπει», καθότι θα μπορούσε και να μην τους το επέτρεπε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για μια άλλην Δευτέρα… Πάρα λοιπόν του γεγονότος ότι όντως υπάρχει φοροδιαφυγή, δυστυχώς τα νούμερα που αναφέρουν οι Υπουργοί και τα Στελέχη τους είναι λανθασμένα (ίσως κάποιοι τα θεωρήσουν και «ψευδή»). Με το παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να αποδείξω τα παραπάνω και συνεπώς να τεκμηριώσω ότι με αυτές τις λάθος εκτιμήσεις (εκούσιες ή ακούσιες) οδηγούν τους επαγγελματίες και τους αγρότες μαθηματικά σε σφαγή. Υπολογισμός 1ος: Οι Αγρότες Λένε πως η συντριπτική πλειοψηφία δηλώνει κάτω από 5.000 ευρώ εισόδημα. Πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος (ή και ψέμα, αν έτσι νομίζεται) για τον εξής απλό λόγο: Τα στοιχεία που δίδει το Taxis στους Υπουργούς είναι πραγματικά μεν, άκρως παραπλανητικά δε, και αυτό οφείλετε σε κάποιες ειδικές συνθήκες που αν κάποιος δεν τις λάβει υπόψιν, (και δεν τις έλαβαν οι Υπουργοί) τα συμπεράσματα από την μελέτη πραγματικών δεδομένων θα είναι τουλάχιστον εκτός τόπου και χρόνου. Ας το πάρουμε με την σειρά για να καταλάβουμε τι εννοώ: Κατ’ αρχήν τα στοιχεία μέχρι και το έτος 2013 όλοι γνωρίζουμε (ακόμα και ένα μικρό παιδί) ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το εισόδημα που δήλωναν οι αγρότες ήταν υπολογισμένο τεκμαρτά σύμφωνα με ένα πίνακα που εξέδιδε το Υπουργείο Οικονομικών (συμβουλευόμενο με τη σειρά του το Υπουργείο Γεωργίας) και στην πλειοψηφία τους ήταν κάτω των 500 ευρώ ετησίως !! Ναι ότι διαβάσατε !! Κάτω των 500 ευρώ εισόδημα ετησίως. Υποχρέωνε δηλαδή τους αγρότες, ο ίδιος ο νόμος, (ξαναλέω: «Υποχρέωνε») να δηλώνουν το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου πολλαπλασιασμού : Στρέμματα επί μια τιμή που έδιδε το Υπουργείο σε κάθε είδος παραγωγής. Το αποτέλεσμα όπως είπαμε, επειδή το απαιτούσε ο νόμος (ξαναλέω: επειδή το απαιτούσε ο νόμος) ήταν να δηλώνουν κάτω από 500 ευρώ ετησίως όλοι σχεδόν οι αγρότες… Πολύ σωστά λοιπόν, από 1.1.2014, καταργήθηκε αυτός ο τεκμαρτός υπολογισμός και δηλώνονται πλέον τα κέρδη που προκύπτουν αν από τα έσοδα αφαιρεθούν όλα τα έξοδα. Επιτέλους δηλαδή, «ξύπνησαν» οι νομοθετικές αρχές από τον «ηθελημένο ύπνο του δικαίου» και νομοθέτησαν σωστά. Συνεπώς ένας λογικά σκεπτόμενος αναγνώστης θα πει πως, αν πήραν τα στοιχεία του 2014 (και όχι τα τεκμαρτά και άσχετα με την πραγματικότητα στοιχεία του 2013 και πριν) θα είχαν μια σωστή εικόνα του δηλωθέντων εισοδημάτων των αγροτών. Και εφόσον θα είχαν μια καλή εικόνα τότε θα ήταν σίγουροι για τα όσα διαλαλούν και αναφέρθηκαν στην εισαγωγή του άρθρου. Ότι δηλαδή: «Εμείς οι Υπουργοί κοιτάξαμε τα στοιχεία που δηλώνετε εσείς οι αγρότες στο 2014 (που ήταν το έτος που δηλώσατε τα πραγματικά) και είδαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία έχει εισοδήματα κάτω από 5.000 ευρώ άρα μη φοβάστε για υψηλό κόστος εισφορών στον ΟΓΑ αφού όπως ξέρουμε με το προτεινόμενο νομοσχέδιο συνδέεται το ύψος του εισοδήματος με το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών.» Αυτά λοιπόν θα πει ένας λογικά σκεπτόμενος αναγνώστης. Αυτά όμως θα τα πει προτού ρωτήσει έναν λογιστή… Διότι αν ρωτήσει έναν λογιστή, θα του εξηγήσει ότι ΚΑΙ το 2014 υπάρχουν ισχυρά παραπλανητικά στοιχεία λόγω της μεταβατικότητας των διατάξεων από το προηγούμενο καθεστώς (εκείνο το τεκμαρτό που είπαμε πως ίσχυε μέχρι 31.12.2013) στο νέο σωστό καθεστώς των «Έσοδα μείον έξοδα ίσον δηλωθέν κέρδος» και ότι πραγματικά στοιχεία θα έχουμε από τις δηλώσεις του 2015 που θα γίνουν τον Απρίλιο του 2016… Αναφέρομαι στην διάταξη που εξαιρούσε την φορολόγηση εντός του 2014 των πωλούμενων αγροτικών προϊόντων που είχαν παραχθεί έως 31/12/2013. Έτσι π.χ. για το λάδι, ένας αγρότης που είχε κόψει 40.000 ευρώ τιμολόγια εντός του 2014 και τα 30.000 ευρώ αφορούσαν παραγωγή λαδιού που έγινε Νοε και Δεκ 2013 δήλωνε ως έσοδο στο 2014 μόνον τα 10.000 διότι τα 30.000 φορολογήθηκαν με τον τεκμαρτό τρόπο του 2013 !!! Μόνον στις δηλώσεις των αγροτών που θα γίνουν στο 2016 και θα αφορούν τα εισοδήματα του 2015 τα πράγματα θα απεικονίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ την πραγματικότητα των εισοδημάτων διότι κατά μεγάλο ποσοστό θα έχουν εξαντληθεί οι πωλήσεις παραγόμενων προϊόντων προ της 31/12/2013 που όπως είπαμε δεν δηλώνονται στα έσοδα. Τα Επιτελεία της Κυβέρνησης όμως πήραν τα στοιχεία του 2014 για να εξάγουν τα συμπεράσματά τους δηλαδή εκείνα που εμφάνιζαν (λόγω νομοθεσίας ξανά) μειωμένα τα εισοδήματα ίσως και στο μισό !! Τα στοιχεία των εισοδημάτων του 2015 - που θα είναι τα πραγματικά - δεν τα έχουν επειδή δεν έχουν γίνει ακόμα οι δηλώσεις (θα γίνουν στον Απρ 2016). Και εφόσον τα Επιτελεία της Κυβέρνησης πήραν λάθος στοιχεία τότε και τα επιχειρήματα τους βασίστηκαν σε λάθος βάση… Άρα είναι λαθεμένα και αυτά… Απίστευτα σφάλματα…. Υπολογισμός 2ος: Οι Ελεύθεροι Επαγγελματίες Ας δούμε την διάπραξη του ιδίου σφάλματος (διαπράττοντας όμως διαφορετικά λάθη στον υπολογισμό) και στους Ελεύθερους Επαγγελματίες. Κατ’ αρχήν όλα έχουν ξεκινήσει από μια σταθερή προπαγάνδα η οποία εμφανίζεται, στα νεοφιλελεύθερα Μ.Μ.Ε. των Αθηνών, σχεδόν ανά μήνα, με ένα «σεσημασμένο» πινακάκι. Αυτά που αναφέρει το πινακάκι είναι σωστά. Αλλά ως συνήθως η μισή αλήθεια διαστρεβλώνει ολόκληρη την αλήθεια… Το εν λόγω πινακάκι αναφέρει ότι 167.000 ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν 0-3.000 εισόδημα, 33.000 επαγγελματίες δηλώνουν εισόδημα από 3.001 – 5.000 ευρώ και άλλοι 30.000 ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν από 5.001 έως 10.000 ευρώ. Με λίγα λόγια πάνω από το 80% των ελευθέρων επαγγελματιών δηλώνουν έως 10.000 ετήσιο εισόδημα (δηλαδή 833 ευρώ το μήνα) και μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς δηλώνει έως 3.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα (δηλαδή 250 ευρώ το μήνα) !!!! Ωραίο πινακάκι !!! Τους βολεύει μια χαρά !!! Ως λογιστής όμως, γνωρίζω πολύ καλά ότι, ενώ όπως προαναφέραμε στην εισαγωγή, υπάρχει φοροδιαφυγή, αυτά τα χάλια που παρουσιάζουν είναι μόνον για να παραπλανήσουν τον κόσμο και να περάσουν αυτά που θέλουν με μεγαλύτερη ευκολία. Τα προαναφερόμενα στοιχεία είναι τα εισοδήματα που δηλώνουν μόνον οι ατομικές επιχειρήσεις. Όμως αγαπητοί μου αναγνώστες, εκτός τις ατομικές επιχειρήσεις είναι και οι Ομόρρυθμες εταιρείες, οι Ετερόρρυθμες εταιρείες, οι Κοινωνίες, οι Κοινοπραξίες, οι ΕΠΕ, οι ΑΕ, οι Συνεταιρισμοί, οι ΙΚΕ κ.τ.λ. και των οποίων τα εισοδήματα ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΆΝΟΝΤΑΙ στο εν λόγω πινακάκι. Ομοίως δεν συμπεριλαμβάνονται οι τυχόν αμοιβές Διοίκησης αλλά και οι αμοιβές από μπλοκ σε λίγους πελάτες (μπλοκάκηδες). Δείτε αναλυτικότερα ένα παράδειγμα: Έστω ότι έχετε μια ατομική επιχείρηση που έχει π.χ. 1.000 κέρδη και έχετε και μια Ομόρρυθμη Εταιρεία που έχει 40.000 ευρώ κέρδη. Τα κέρδη της ατομικής, δηλαδή τα 1.000 ευρώ, θα φορολογηθούν με την φορολογική δήλωση του ελευθέρου επαγγελματία και θα αναγραφούν στο σημείο «Φορολογητέο Εισόδημα». Τα κέρδη όμως της Ομορρύθμου Εταιρείας, που τα λαμβάνει ως μέρισμα ο ίδιος φορολογούμενος, δεν θα εμφανισθούν στο εκκαθαριστικό του στο ίδιο σημείο δηλαδή στο «Φορολογητέο Εισόδημα» αλλά σε ένα άλλο σημείο χαμηλά που αναφέρεται ως «Αυτοτελώς Φορολογούμενα ποσά». Αυτό συμβαίνει για τον πολύ απλό λόγο ότι τα κέρδη της εταιρείας φορολογήθηκαν στην εταιρεία άρα δεν φορολογούνται ξανά και στην φορολογική του δήλωση. Σε αυτό λοιπόν το παράδειγμα ενώ το εισόδημα του φορολογούμενου είναι 41.000 ευρώ, (1.000 της ατομικής και 40.000 της εταιρείας) στο εκκαθαριστικό «φορολογητέο εισόδημα από επιχειρήσεις» λογίζεται μόνον τα 1.000 ευρώ, και πολύ σωστά λογίζεται μόνον 1.000 διότι μόνον αυτό θα φορολογηθεί. Τα άλλα φορολογήθηκαν στην εταιρεία !! Ε λοιπόν το Υπουργείο έχει «καταφέρει» και έχει ζητήσει από το Taxis το «Φορολογητέο Εισόδημα από επιχειρήσεις» και όχι το σύνολο των εισοδημάτων που δηλώνει σε διάφορα σημεία της φορολογικής του δήλωσης ο ελεύθερος επαγγελματίας ! Ως απόδειξη αυτών σας αναφέρω ότι έστω κι ας ζητούσε το σωστό πεδίο του εκκαθαριστικού , δηλαδή τα «Αυτοτελώς φορολογούμενα ποσά», πάλι δεν θα έβγαζε σωστό αποτέλεσμα διότι εκεί μπαίνουν και άσχετα ποσά όπως η είσπραξη ενός Τζόκερ ή ενός Λαχείου. Σας το λέω καθαρά… Πήραν στοιχεία από το «Φορολογητέο Εισόδημα από Επιχειρήσεις» μόνον και έτσι έβγαλαν συμπεράσματα εντελώς άσχετα. Τόσο άσχετα όσο άσχετος μπορεί να είναι ένας που θα διαβάσει ότι το 80% των επιχειρηματιών δηλώνουν έως 3.000 ευρώ και θα το «φάει αμάσητο». Δεν χρειάζεται να προσπαθώ να σας πείσω με επιχειρήματα. Απλή λογική βάλτε και θα καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει. Κι όμως… Το κατάφεραν κι αυτό. Βασίσθηκαν σε λάθος στοιχεία και για τους Επαγγελματίες (όπως και στους αγρότες που είπαμε πιο πριν) και βάση αυτών των στοιχείων τεκμηριώνουν, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, πως: « Μη φοβάστε αγαπητοί μου επαγγελματίες !! Αφού δηλώνεται μόνο 3.000 κέρδη μη φοβάστε για υψηλό κόστος εισφορών στον ΟΑΕΕ αφού με το νομοσχέδιο που σας προτείνουμε, εμείς οι Υπουργοί, θα συνδέεται το ύψος του εισοδήματος με το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών και εσείς εφόσον έχετε χαμηλό εισόδημα δεν πληρώνετε ακριβή ασφάλιση.» Αυτά λένε και με τρελαίνουν.. Μα αν έχουν τον Θεό τους, πες ότι ήταν σωστοί οι υπολογισμοί τους, τι στο καλό, θα θεωρούσαν ότι για όλον τον υπόλοιπο τους βίο οι επαγγελματίες θα δήλωναν 3.000 ευρώ; Και τι λογική έχει η προτροπή «δήλωσε λίγα για να πληρώνεις λίγο ΤΕΒΕ;» Δηλαδή είναι στιγμές που θες να πάρεις φόρα, να διαπεράσεις όχι το τζάμι του 6ου ορόφου μα τον ίδιο τον τοίχο… Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης E-mail : [email protected] Άρθρο υπ’ αρ. 252 / Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016. Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στα Χανιώτικα Νέα (βλέπε εδώ) : http://www.haniotika-nea.gr/ena-megalo-sfalma-sti-vasi-ipologismou-ton-asfalistikon-isforon-tou-ipo-psifisi-nomoschediou/
    1 point
  13. Η καθοδήγηση προς τα Κόκκινα Δάνεια και το πραγματικό τους χρώμα: Το μαύρο. Κατά την έναρξη της Κρίσης, όλοι, συζητούσαμε για τα χάλια του δημόσιου χρέους της Χώρας μας, - παρασυρόμενοι από συγκεκριμένους μηχανισμούς καθοδήγησης -, αλλά τι κρίμα, κανείς δεν έδωσε σημασία για την τότε χαμηλή δανειακή επιβάρυνση των Τραπεζών και των Ιδιωτών.. Και όσο υπνωτισμένη ήταν η Ελληνική Οικονομία από το μεγάλο της λάθος (Δημόσιο Χρέος) άφησε ακάλυπτο το υγειές της κομμάτι (Ιδιωτικό Χρέος). Σκέπαζε με κουβέρτα την γιαγιά της και άφηνε ξεσκέπαστα τα παιδιά της… Ακόμα και το άθροισμα Δημοσίου και Ιδιωτικού Χρέους ήταν χαμηλότερα από πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. Περασμένα ξεχασμένα… Αμέσως μετά έγιναν όσα (δεν) έπρεπε να γίνουν…. Ύφεση της ιδιωτικής οικονομίας δια .. λογαριασμό της ύφεσης του Δημόσιου Τομέα (!!!), υψηλοί φόροι, στραγγάλισμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κατάπτυστο επιχειρηματικό περιβάλλον, κατακόρυφη πτώση της ψυχολογίας του επιχειρείν, κατάρρευση της εργασιακής ισορροπίας.. Μπλοκάρισμα των τότε υγιών μας τραπεζών (πάντα σε σχέση με τις «δομημένες» δικές τους …), απαγόρευση δανεισμού των ιδιωτικών επιχειρήσεων, δηλαδή κανονική στείρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Tα ΔΝΤ, PSI , ΤΧΣ, ΤΑΙΠΕΔ, τα Γερμανικά Ταμεία, τα Capital Control τακτοποίησαν και την τελευταία λεπτομέρεια. Ίσως θα χρειασθούν μερικε΄ς ακόμα άγνωστες λέξεις για να «δέσει» το θέμα… Εν κατακλείδι, το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Να καταφέρουν σε λίγα χρόνια να πάρει το Κόκκινο χρώμα του Δημοσίου Χρέους και το Ιδιωτικό Χρέος. Μα και βέβαια χωρίς να κοκκινίζει κανείς γι’ αυτό. Τώρα, φτάσαμε γρήγορα στο τώρα, έρχονται στον κοσμάκη και του τα περιγράφουν τα κόκκινα δάνεια ως «άσπρα». (Τι στο καλό γίνεται εδώ πέρα με τα χρώματα; ) Του λένε να μην φοβάται διότι με τον Νομοθετικό Πλαίσιο περί των Κόκκινων Δανείων όλοι θα κερδίσουν (όπως τότε στο Χρηματιστήριο): Η Τράπεζα θα πουλήσει ένα δάνειο αξίας 300.000 στην τιμή των 100.000 σε μια ιδιωτική εταιρεία ή σε ένα fund και έτσι θα πάρει ζεστά – ζεστά τα 100.000 ευρώ, θα πάρει ίσως και κάποια ασφαλιστική αποζημίωση ενώ η ζημιά του κουρέματος θα της αφαιρέσει και αρκετό φορολογικό βάρος. Τι να τα έκανε τους τοίχους και τα κουφάρια η τράπεζα; . «Ούτε του παπά» λοιπόν !! Η Ιδιωτική εταιρεία που αγόρασε το δάνειο θα πουλήσει στον αρχικό οφειλέτη με 150.000 και δόσεις κάτι που θα της προσφέρουν 50% κέρδος !! Ο δε Ιδιώτης εκεί που χρωστούσε 300.000 δάνειο θα οφείλει 150.000 !! Τι κούρεμα κι αυτό!! Μα δεν είναι καταπληκτικό σενάριο; Να γιατί μας λεν ότι αυτά δεν θα είναι κόκκινα δάνεια μα θα ‘ναι άσπρα, κάτασπρα… Κι αν πας να τους στριμώξεις με την ερώτηση «Καλά γιατί δεν το κάνουν οι ίδιες οι τράπεζες αυτό παρά εμπλέκουν ιδιώτες αμφιβόλου αξιοπιστίας;» αυτοί απαντούν : «Τα πιστωτικά ιδρύματα δεν προτείνουν ευνοϊκές ρυθμίσεις καθώς κάτι τέτοιο θα εκθέσει τον αντιπρόσωπο της τράπεζας σε κίνδυνο κατηγορίας για απιστία», θα τον εκθέσει δηλαδή σε ποινικό αδίκημα αφού σε κάποιους θα εισπράττει το κεφάλαιο του δανείου και τους τόκους ενώ σε κάποιους άλλους θα κάνει κούρεμα 50% του κεφαλαίου… Επίσης επιμένουν και για τον πλήρη έλεγχο των Ιδιωτικών Εταιρειών που θα αναλάβουν τα κόκκινα δάνεια μέσω της Διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδος (πάλι σας βλέπω να κρυφογελάτε …) όπως επίσης, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα είναι διαφανή όλα τα στοιχεία των όσων κατέχουν ποσοστό ανώτερο του 10% τέτοιων Εταιρειών. Περεταίρω το Νομοθετικό Πλαίσιο αναφέρει την απαγόρευση χειροτέρευσης της θέσης του οφειλέτη ή του εγγυητή !! Βαρύγδουπη φράση… Όμως στα «ψιλά τα γράμματα» λέει ότι απαγορεύεται η χειροτέρευση της θέσης του οφειλέτη ή του εγγυητή «μόνο και μόνο λόγω της μεταβίβασης της οφειλής του ή της ανάθεσης της προς διαχείριση…» Μόνο σε αυτό το στάδιο λοιπόν η προστασία… Μετά βλέπουμε… Όλα αυτά οδηγούν σε προβληματισμούς. Και εκεί που σκέφτεσαι τους προβληματισμούς αυτούς σου ξανάρχεται το χρώμα.. Και λες το κόκκινο μπας και δεν είναι άσπρο και ν’ ναι μαύρο; Μπας και μπροστά μας θα έχουμε funds και Ιδιωτικές Επιχειρήσεις υποχείρια παγκόσμιων οικονομικών αρπακτικών τα οποία δεν θα τα περιορίζουν αποτελεσματικά οι όποιοι εγχώριοι νομοθετικοί φραγμοί; Μπας και οι σχηματισμοί αυτοί θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο κατασχετήριο ακινήτων κατά τα πρότυπα της Ισπανίας με 100 κατασχέσεις ακινήτων ανά ημέρα; Μπας και η αύξηση του ιδιωτικού χρέους ήταν προσχεδιασμένη με στόχο την κλοπή της περιουσίας των πολιτών μαζί με το ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας; Τι να σας πω… Ζωγράφος δεν είμαι να γνωρίζω από χρώματα. Και να ήμουν πάλι θα δυσκολευόμουν διότι ο συνδυασμός κόκκινο, άσπρο και μαύρο είναι προβληματικός για τους ζωγράφους... Το σίγουρο για μένα είναι ένα. Η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία στην Χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, έχει χάσει την δημοκρατικότητα της από τους ισχυρούς ζυγούς των Παγκόσμιων Αγορών. Οι νόμοι που ψηφίζονται δεν εξυπηρετούν ποια το κοινωνικό όφελος μα το πορτοφόλι και την ισχύ των Διεθνών Αγορών και αυτό δεν το αξίζει ο ταλαιπωρημένος πολίτης είτε αυτός είναι Έλληνας, είτε Γερμανός είτε Ισπανός είτε Γάλλος. Η Συμμετοχική Δημοκρατία πρέπει να μπει μπροστά, να γεννήσει μπροστάρηδες, να απαγκιστρώσει την νομοθέτηση από τα χέρια των αρπακτικών. Διότι ο Ματαραοανός Καστοριάδης έλεγε πως «Μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν τηρώ τον νόμο, μόνο αν μπορώ να πω πως αυτός ο νόμος είναι δικός μου, μόνον αν μου δόθηκε η πραγματική δυνατότητα να συμμετάσχω στη διαμόρφωσή του και στην θέσμισή του (έστω και αν δεν υπερίσχυσαν οι δικές μου προτιμήσεις)…» Κλείνοντας το άρθρο, και ανοίγοντας την καινούργια χρονιά, καλοί μου φίλοι αναγνώστες, εύχομαι να είμαστε γεροί για να αγωνισθούμε έντιμα και ηθικά, ως να ήταν αυτή η κύρια υποχρέωση μας. Τις γνωστές ευχές τις αφήνω για άλλους. Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης E-mail : [email protected] Άρθρο υπ’ αρ. 249 / Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016. Δημοσίευση στα Χανιώτικα Νέα: http://www.haniotika-nea.gr/h-kathodigisi-pros-ta-kokkina-dania-ke-to-pragmatiko-tous-chroma-to-mavro/
    1 point
  14. Άρθρο Υπ' Αρ. 253: Οι οικονομικοί δείκτες δεν είναι σχεδιασμένοι για εμάς… Είναι κάποιες στιγμές που λες ότι «δεν γίνεται, με δουλεύουν»… Διαβάζεις για παράδειγμα τους οικονομικούς δείκτες και βλέπεις πως η Κίνα είναι οικονομική υπερδύναμη και πως οι οικονομικοί της δείκτες είναι στην πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Εσύ όμως, λίγα γράμματα ξέρεις, μα είσαι βέβαιος πως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της Χώρας είναι βουτηγμένο στις λάσπες να καλλιεργεί ρύζι… Πως λοιπόν οι οικονομικοί δείκτες είναι τόσο καλοί; Επαναλαμβάνεις δυνατά την σκέψη σου: « Δεν γίνεται…με δουλεύουν» Στην άλλη σελίδα διαβάζεις τους δείκτες της ανεργίας. Υψηλοί. Εσύ όμως, λίγα γράμματα ξέρεις, μα υποψιάζεσαι ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Ψυχανεμίζεσαι πως με λίγες ώρες απασχόληση, ίσως και με έκτακτη, εκείνος που την παρέχει, για την μέτρηση της ανεργίας, δεν λογίζεται πια άνεργος… Και σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερο να καταγράφουν τις ώρες απασχόλησης και όχι τις ημέρες. Εξάλλου έχεις μάθει ότι η πληροφορία αυτή προκύπτει πολύ εύκολα από τις συμβάσεις εργασίας οι οποίες υποβάλλονται και ηλεκτρονικά… (τρομάρα μας…) Αν τα ωριαία αυτά στοιχεία αναχθούν σε 8ωρη απασχόληση τότε μόνον θα έχουμε πραγματικά αποτελέσματα. Να αλλά έλα που «αυτοί» συνεχίζουν να μετρούν την ανεργία με τα κεφάλια. Τι και αν ο … στατιστικά ελεγχόμενος απασχολείται μία ώρα την εβδομάδα ή μία ώρα την ημέρα ή τρείς ή οκτώ… Σιγά την διαφορά…. Ε ναι.. και αναγκαστικά, εκείνη την στιγμή, επαναλαμβάνεις δυνατά την σκέψη σου: « Δεν γίνεται…με δουλεύουν…» Το λάθος φίλε μου είναι ότι «την ψάχνεις» πολύ και αυτό είναι κακό. Τι το ήθελες τώρα να προβληματιστείς και για τον δείκτη του Κατά κεφαλήν ακαθαρίστου εισοδήματος; Δεν σε έφταναν τα προηγούμενα; Διότι, λίγα γράμματα ξέρεις, μα σαν είδες ότι διαιρούν το συνολικό εισόδημα της Χώρας δια τον πληθυσμό και βγάζουν το Κατά κεφαλήν εισόδημα και πως αυτό που βγάζουν είναι βασικός δείκτης μέτρησης της οικονομίες ε εκεί χάνεις λίγο την ψυχραιμία σου.. Σε καταλαβαίνω όμως διότι εδώ μιλάμε για δείκτες «αχταρμά».. Φαντάσου λέει να ήταν δύο άτομα μόνον οι Έλληνες, ο ένας να είχε εισόδημα 900.000 ευρώ και ο άλλος 10.000 ευρώ. Το κατά κεφαλήν εισόδημα του παραδείγματος αυτού να είναι 500.000 ο καθένας…. Και όταν σου πασάρουν τον δείκτη αυτόν ξανά και ξανά, αναγκαστικά λες « Δεν γίνεται…με δουλεύουν…» Και βέβαια όταν διαπιστώσεις ότι από αυτούς τους άψυχους δείκτες, ακόμα και από αυτούς, επιλέγουν τους χειρότερους έ τότε απογοητεύεσαι εντελώς. Για παράδειγμα υπάρχει δείκτης (καταγεγραμμένος στα οικονομικά μας βιβλία) στον οποίο από το κατά κεφαλήν εισόδημα αφαιρούνται οι ασφαλιστικές εισφορές και οι φόρους που έχει πληρώσει ο κάθε πολίτης ώστε να προκύψει όχι το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εισόδημα αλλά το κατά κεφαλήν διαθέσιμο εισόδημα… Αυτός όμως ο δείκτης δεν αναφέρεται πουθενά. Σιγά τώρα που μας ενδιαφέρει τι εισόδημα μας μένει μετά την αφαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών και των φόρων. Σιγά… Εμάς μας ενδιαφέρει αγόρι μου, το ακαθάριστο εισόδημα, έτσι που γεμίζει και το μάτι, και κοιμόμαστε και χορτάτοι..… Ναι … ναι… Αναγκαστικά φτάνουν στιγμές που επαναλαμβάνεις δυνατά την σκέψη σου: « Δεν γίνεται…με δουλεύουν…» Τι και αν έχουν λάβει κάποιοι οικονομολόγοι ακόμα και Nobel, (π.χ. ο ΙνδόςAmartya Sen Νόμπελ Οικονομίας το 1998) για εργασίες τους πάνω στην ανάδειξη Δεικτών Κοινωνικής Ευημερίας. Τι κι αν προσπαθούν αν αναδείξουν ότι οι οικονομικοί δείκτες που έχουν επιλέξει οι πολιτικοί μας να χρησιμοποιούν - και μέσω αυτών να σχεδιάζουν τις οικονομικές τους στρατηγικές - είναι δείκτες «μισής αλήθειας» άρα κακόβουλοι δείκτες… Τι και αν τεκμηριώνουν πως ναι μεν, όλες οι μετρήσεις είναι χρήσιμες, αλλά αυτές που πρέπει να καθοδηγούν τις αποφάσεις των πολιτικών πρωταρχικά είναι οι Δείκτες μέτρησης της Κοινωνικής Ευημερίας… Και αναγκαστικά, όσο το ψάχνεις, όσο το ψάχνεις, φτάνεις σε μια στιγμή που λες: «Τέρμα !! Δεν γίνεται άλλο να με δουλεύουν…» Σταυρουλάκης Αρτεμ. Κωνσταντίνος Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης E-mail : [email protected] Άρθρο υπ’ αρ. 253 / Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016.
    1 point
  15. "Φίλε, μου ετοιμάζεις ενενήντα εννιά σουβλάκια." "Να τα κάνω εκατό;" ρωτάει ο σουβλατζής. "Όχι μωρέ , πολλά είναι , ποιος θα τα φάει εκατό σουβλάκια;" Το σχετικό ανέκδοτο μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα για την κατανόηση της έννοιας της οριακής διαφοράς. Εμείς όμως θα το δούμε από τη φορολογική του σκοπιά, και, συγκεκριμένα θα επικεντρώσουμε στο γεγονός ότι το σουβλάκι, ενώ πριν είχε ΦΠΑ 13%, από την 1-9–2011, σύμφωνα με το νόμο 3986/2011, υπόκειται σε ΦΠΑ 23%.
    1 point
  16. ΕΙΡΗΝΗ

    Το Πιόνι

    Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει. Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του. Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει. Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι· τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν με δόλο να το κάμουν να σκαλώση· κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο. Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει. Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει, στην φοβερή γραμμή την τελευταία· τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει! Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο. Για την βασίλισσα, που θα μας σώση, για να την αναστήση από τον τάφο ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
    1 point
  17. Lucky_Luke

    Αν...

    Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι, σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη. Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι, Να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη. Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι, Με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη, Αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος. Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις, να σκέπτεσαι χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις. Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη, Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη". Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη, Μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις. Αν ότι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις, με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις. Αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις, σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις, κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα, χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα. Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου. Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα, Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα. Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει, Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει. Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις Και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλείσεις. Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει. Ελλ. Απόδοση: Μαρίνος Σιγούρος
    1 point
  18. http://margaritaschool.blogspot.com/2011/12/blog-post_31.html http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9
    1 point
  19. KAROLOS

    Περί φθόνου...

    Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία. Ο άνθρωπος που φαίνεται να μας σιχαίνεται στην πραγματικότητα μας ομολογεί έναν κρυφό θαυμασμό. Ο φθόνος δουλεύει στην ίδια κατεύθυνση. Εκεί που σημαδεύει η οργή του φθονερού υπάρχει ένα επίτευγμα. Ο φθόνος στους ανθρώπους δείχνει πόσο δυστυχισμένοι νιώθουν και η διαρκής προσοχή τους στο τι κάνουν ή στο τι παύουν να κάνουν οι άλλοι δείχνει το πόσο πλήττουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δε χρειάζεται να παίρνουμε προφυλάξεις απέναντι στον φθονερό, ο οποίος, τυφλωμένος από το αρνητικό πάθος που τον παρασέρνει, μπορεί να μας δημιουργεί προβλήματα. Δεδομένου ότι με το να μιλάμε για το πρόβλημα δεν επιλύεται τίποτα – ποτέ δε θα παραδεχτεί τη συναισθηματική αυτή δυσλειτουργία -, το πλέον φρόνιμο είναι να αποφύγουμε να κάνουμε τον φθονερό κοινωνό των σχεδίων μας, γιατί η υποσυνείδητη τάση του θα είναι να μας ανακόψει.
    1 point
  20. Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη. Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα Ταμεία. Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι. Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δε μένει. Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει κι από Γραικύλους και Γραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αέρα κι όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα). Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος. Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα. Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά Πατρίδα! Σ’ ευχαριστώ που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη. Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν. Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν. Με τρόπο της Ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα». Ένα ποίημα παρωδία γραμμένο το 1931 από τον Κώστα Βάρναλη το οποίο δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Καρχαρίας Παπαφαταούλας, με αφορμή το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Προσευχή του ταπεινού». http://www.sarantakos.com/liter/barnalis/parwdia.html
    1 point
  21. ΕΙΡΗΝΗ

    Φοβᾶμαι...

    Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Νοέμβρης 1983 Μανόλης Ἀναγνωστάκης
    1 point
  22. (Σχόλιο μέλους οικονομικής ιστοσελίδας την 12/11/2010) - η Χούντα το 74 παραδίδει στον Εθνάρχη υγιές χρέος 330 εκατ. (υγιές, διότι λόγω της μεγάλης βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης, το χρέος αυτο-εξοφλείτο). - ο Εθνάρχης μετατρέπει το χρέος, μετά από 7 χρόνια, σε 8ΔΙΣ. - ο Ανδρέας κλείνει με δυο τρόπους (υπερ-πολλαπλασιασμός μισθών και εισφορών μέσα σε μια νύχτα και κυρίως, με τις συνδικαλιστικές-κομματικές απεργίες) όλες τις τεράστιες βιομηχανίες της Ελλάδας (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΛΙΝΤΑ, ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, ΧΡΩΠΕΙ, κλπ., κλπ.), κι’ εφαρμόζει το οικονομικό τερτίπι που λέγεται "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους, δηλαδή παίρνει δάνεια (από τις Εβραϊκές Τράπεζες του Ροκφέλερ, που πρωτύτερα είχαν σχεδιάσει, οργανώσει και χρηματοδοτήσει τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ) και μοιράζει τα χρήματα στους πολίτες, δηλαδή γεμίζει την αγορά με χρήμα (όχι όμως υγιή, αλλά δανεικά, και … με ασύλληπτους τόκους). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, για πρώτη φορά η Ελλάδα να καταναλώνει περισσότερα απ’ αυτά που παράγει, βυθίζοντας την πολύ περισσότερο στο DEBT BASE BANKING SYSTEM. Σκοπός του "Τσοβόλα δώστα όλα" δεν είναι η φιλανθρωπία όπως πιστεύει ο λαός, αλλά το ό,τι: 1) πρέπει ν’ αρχίσει ο λαός τα μεγάλα έξοδα και να συνηθίσει στα μεγάλα έξοδα, 2) πρέπει να "δέσει" την Ελλάδα με τα δάνεια στις ομόφυλές του Εβραϊκές Τράπεζες, 3) και όλα αυτά, γιατί; για να ενεργοποιηθεί, εν καιρώ, το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων και πολύ αργότερα το "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο πρώτα φυσικών προσώπων και αργότερα σε επίπεδο Κράτους. - ο Μητσοτάκης βασιζόμενος στην κατάντια των ΔΕΚΟ, που είχε φέρει ο Παπανδρέας, θέλησε ν’ αρπάξει την ευκαιρία και να τις "χαρίσει" σε ιδιώτες, με το αζημίωτο φυσικά. - ο Σημίτης (Ααρόν Αβουρί) φέρνει την ομόφυλή του Εβραϊκή Goldman Sachs, για να φτιάξει ένα SWAP (Δημιουργική Λογιστική), για να καλύψει το χρέος στα χαρτιά και να μπούμε στο Ευρώ. Η Goldman Sachs, με αυτό το SWAP, πήρε περισσότερα από 1 ΔΙΣ ευρώ από την Ελλάδα. - ο Σημίτης λοιπόν κάνει την συμφωνία με την Goldman Sachs, μέσω του Πέτρου Χριστοδούλου (ο Πέτρος Χριστοδούλου, εκτός από την Goldman Sachs ήταν σύμβουλος και στην JP Morgan, γίνεται διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος). Αυτό το SWAP ήταν και η βάση της δικαιολογίας της σημερινής κατάρρευσης, διότι η Goldman Sachs γνώριζε τα βαθύτερα κατατόπια της Ελληνικής οικονομίας. Το ερώτημα είναι όμως, γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ενώ ξέρανε το κόλπο, κάνανε τα στραβά μάτια; Όπως μας ενημερώνει ένας Γερμανός οικονομολόγος, κάνανε τα στραβά μάτια, διότι η Ελλάδα δεν είναι βιομηχανική χώρα, άρα δεν είναι ανταγωνιστής της Γερμανίας ή της Γαλλίας, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ είναι μια καλή αγορά και ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν επάνω μας, διότι θα μας δανείζανε με τόκο, και τα δανεικά, πριν φτάσουνε εδώ, θα τα ξαναπαίρνανε πίσω λόγω VW, BMW, Mercedes, Opel, Audi, Bosch, Siemens, Miele, AEG, Lidl, Renault, Peugeot, Citroen, "καρρεφ"οur, αγορά οπλικών συστημάτων κλπ., κλπ. Κοντεύοντας στο 2000 και όταν πια το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους είχε φτάσει στο ζενίθ (η Ελλάδα χρωστάει πάρα-πάρα πολλά στις Εβραϊκές Τράπεζες), έπρεπε να εφευρεθεί ένας τρόπος, για να πάψει πια το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους, εφόσον πια τα πράγματα όδευαν καλά "δεμένα" και να περάσουμε στο άλλο επίπεδο, δηλαδή το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Έτσι εφευρέθηκε το κόλπο, το οποίο δεν ήταν άλλο από την ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ του ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ, που όλοι ήδη έχουμε ξεχάσει. Σκηνοθέτησαν λοιπόν εικονικά κέρδη, και μέσω πάντα των υποχείριων ΜΜΕ, κατόρθωσαν να κάνουν ακόμα και τους βοσκούς επάνω στα ψηλότερα βουνά, να κατεβαίνουν στην τηλεόραση του καφενείου για να δουν τις μετοχές τους... Όταν το 99% του Ελληνικού προβατικού λαού είχε παίξει στο χρηματιστήριο και ή όλη κατάσταση είχε φτάσει στο ζενίθ, ήρθε η ώρα του Σόρρος. Σκάει μύτη ο Σόρρος και ξεκινάει το κατρακύλισμα. Με αποτέλεσμα να πάρουν όλα τα λεφτά του προβατικού λαού που νωρίτερα τους τα είχαν δώσει με "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους, μέσω του Ανδρέα. Ο σκοπός όμως δεν είχε ολοκληρωθεί, ίσα-ίσα, μόλις ξεκινούσε. Ανακεφαλαίωση: ο Ανδρέας Μινέικο Παπανδρέου είχε ενεργοποιήσει το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους (δηλαδή, έπαιρνε δάνεια και τα μοίραζε στην αγορά, με το αζημίωτο βέβαια, καταχρεώνοντας-δεσμεύοντας το Ελληνικό κράτος στις Εβραϊκές Τράπεζες). Το 2000, Σημίτης και Σόρρος, τραβάνε όλο το χρήμα που είχε διοχετεύσει ο Παπανδρέας, μέσω του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα, να μένει η Ελλάδα-αγορά χωρίς ρευστό, αλλά με τους τεράστιους τόκους δανείων του Ανδρέα, να μας βαραίνουν. Ήταν καιρός για το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δεδομένου λοιπόν, ότι ρευστό στην αγορά από τα κρατικά δάνεια δεν υπάρχει πια (αφού τα πήραν πίσω, αφήνοντας βέβαια τα χρέη από τους τόκους), οι ανάγκες των μικρομάγαζων για ρευστό και των ανθρώπων ν’ αγοράσουν μια κατοικία ήταν πάντα δεδομένη, εμφανίζονται ως από-μηχανής θεός οι Τράπεζες, οι οποίες ανοίγουν τις κάνουλες, ενεργοποιώντας έτσι το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δηλαδή οι Τράπεζες, αρχίζουν και ρίχνουν ρευστό στην αγορά, αυτή τη φορά μέσω των φυσικών προσώπων. Ήταν λύση αυτή για να ορθοποδήσουμε; φυσικά και όχι. Σκοπός ήταν να φτάσει η κατάσταση σε κάποιο σημείο, να κλείσει ένας Χ χρονικός κύκλος, για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο, το οποίο λέγεται "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων Έχουμε 3 δεδομένα: 1. μας βαραίνουν κρατικά χρέη από τα δάνεια του Ανδρέα, άρα μπαίνουν τρελοί φόροι σε όλες τις συναλλαγές, υποτίθεται για να ξεχρεώσουμε, αυτό σημαίνει ακρίβεια, 2. υγιές ρευστό στην αγορά δεν υπάρχει, παρά μόνο τα χρήματα των Τραπεζών, τα οποία είναι με τοκογλυφικούς όρους, στην ήδη κατεστραμμένη αγορά, 3. οι τιμές των κατοικιών από το 1993 έχουν 10πλασιαστεί, λόγω φορολογίας και μόνο, οπότε τα βάρη στους πολίτες-πρόβατα είναι αβάσταχτα. Ηρθε λοιπόν ο καιρός για το τελικό "TIGHT MONEY SYSTEM", σε επίπεδο κράτους: ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ: Πριν ένα χρόνο 2009, οι τράπεζες ξαφνικά κλείσανε τις κάνουλες των δανείων... ντόμινο η οικονομική δυσχέρεια. ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ: Ο Καραμανλής το μόνο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του, ήταν να κλείσει την συμφωνία με την Ρωσία για τον Αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Αυτό στους Εβραίους της Αμερικής έκανε ασύλληπτο κακό (άρα καλό για εμάς) διότι: 1. θα κερδίζαμε χρήματα υγιή ξανά, μετά από 30 χρόνια, 2. ποιος θα τολμούσε να πειράξει τα συμφέροντα του Πούτιν; 3. αν το παραμύθι "μπαμπούλας Τουρκία" κατέρρεε, τα κέρδη και η επιρροή των Εβραίων εξ Αμερικής θα εξανεμίζονταν, διότι αφενός δεν θα μας δάνειζαν πλέον αυτοί, θα σταματούσαμε ν’ αγοράζουμε οπλικά συστήματα από αυτούς (στην Ε.Ε. αγοράζουμε οπλικά συστήματα από Αμερική τόσα όσα οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. μαζί), και, … σε καιρό πολέμου, οι Αμερικάνοι δεν θα μπορούσαν να μας επηρεάσουν, εφόσον τα οπλικά συστήματα δεν θα ήταν δικά τους. Αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι ήταν, που έπρεπε να πέσει ο αποτυχημένος Καραμανλής, και στη θέση του να έρθει ο Εβραίος, Τζέφρυ Γεώργιος Μινέικο Τζαντ Παπανδρέας. Στον προεκλογικό αγώνα ο Καραμανλής ουσιαστικά με τις δηλώσεις του δείχνει στον λαό να ψηφίσει Τζέφρυ (σκεφτείτε τι απειλές δέχθηκε, για να το κάνει αυτό), ο Τζέφρυ υπόσχεται χρήμα στο λαό (Τσοβόλα, ξαναδώστα όλα) και ο μαλάκας ο λαός παραβλέπει τις προεκλογικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ στα εθνικά θέματα (πράγμα που φανερώνει τα πάντα), γιατί το σκατένιο του μυαλό μένει στις απατηλές υποσχέσεις για χρήματα. Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΖΕΦΡΥ ΚΙ’ ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ... Κι’ ενώ προεκλογικά υπόσχεται χρήματα στο λαό, με το που βγαίνει, λέει το αντίθετο, ισχυριζόμενος, ότι δεν γνώριζε, αλλά τον διαψεύδουν άμεσα πρόσωπα, που τον είχαν ενημερώσει προεκλογικά, όπως ο Προβόπουλος και ο Αιβαλιώτης. Δεν νομίζετε, ότι θα έπρεπε να τα γνώριζε, για πρωθυπουργός πάει, όχι για περιπτεράς. Στην καλύτερη είναι ανόητος και ανεύθυνος, στη χειρότερη, ήξερε καλά τι έκανε, αλλά είχε δόλο. Ο Τζέφρυ, 30 ημέρες πριν τις εκλογές 2009, κι’ ενώ ήματαν στην προεκλογική περίοδο, πηγαίνει στην Αμερική, στον Κλίντον. Κανένα μέσο των media δεν το αναφέρει (!), … τι πήγε λοιπόν να κάνει στην Αμερική; τι είπε με τον Κλίντον; με ποιους συναντήθηκε και τι σχεδίασε; διότι για καφέ στην Αμερική, σε καιρό προεκλογικής εκστρατείας, δεν νομίζω να πήγε... Κατ’ αρχήν προσλαμβάνει την ίδια Εβραϊκή Εταιρεία, που ανέλαβε την καμπάνια του Ομπάμα, για να κάνει την καμπάνια του ΠΑΣΟΚ. Με το που γίνεται πρωθυπουργός, ΞΑΦΝΙΚΑ, ξεχνάει το "λεφτά υπάρχουν", και ΞΑΦΝΙΚΑ θυμάται, ότι "λεφτά δεν υπάρχουν", ΞΑΦΝΙΚΑ όλοι θυμούνται, ότι η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τα δημοσιονομικά, ΞΑΦΝΙΚΑ οι τράπεζες και οι αγορές θυμούνται, ότι δεν τα πάμε καλά. Όπως μας ενημερώνει ο οικονομικός δημοσιογράφος των Financial Τimes του Λονδίνου, Μάρτιν Σαντμπου, στο τέλος του 2009, το Ντουμπάϊ ανακοίνωσε μια αναδιάρθρωση της οικονομίας του, γεγονός που τρόμαξε τους επενδυτές και δημιούργησε πολλές αμφιβολίες όλων των κρατικών τίτλων, και την ίδια στιγμή, η Ελληνική Κυβέρνηση ομολόγησε από μόνη της, ότι τα στοιχεία για το έλλειμμα της Ελλάδας είχαν παραποιηθεί, που ήταν η αιτία, ν’ ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Παράλληλα, το περιοδικό FOCUS βγάζει εξώφυλλο την Αφροδίτη, να κάνει τη γνωστή χειρονομία, λέγοντας λίγο-πολύ, ότι δουλεύουν οι Γερμανοί, για να ταΐζουν τους τεμπέληδες Έλληνες. Την ίδια στιγμή ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ υποστηρίζει, ότι δεν πρέπει να δοθεί από την Ε.Ε. υποστήριξη στην Ελλάδα, γιατί έχουμε φάει πολλά (εν μέρη έχει δίκιο, τα πολλά όμως τα έχουν φάει οι ΠΑΣΟΚΟ-ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ και κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες, και όχι ο λαός). Ας δούμε το παρασκήνιο όμως: ο ιδιοκτήτης του περιοδικού FOCUS, Hubert Μπούρδα, ιδιοκτήτης του Hubert Μπούρδα Μαιντία με 250 περιοδικά, τηλεόραση κλπ., είναι μεταξύ πολλών άλλων, μέλος οικονομικών funds. Μέσω των ΜΜΕ και της παραπληροφόρησης πιέζει, να ΜΗΝ πάρει η Ελλάδα οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε., ότι δηλαδή κάνει και ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ. Αυτό που ξέχασαν, να μας πουν οι δυο κύριοι, είναι ότι διατελούν σύμβουλοι της Goldman Sachs, της JP Morgan και της Deutsche Bank. Αν καταφέρνανε, να πείσουνε οι δυο αυτοί κύριοι, να μην πάρουμε χαμηλότοκα δάνεια από την Ε.Ε., αναγκαστικά, θάπρεπε να πάρουμε δάνεια με μεγαλύτερο τόκο από τις Goldman Sachs, JP Morgan, Deutsche Bank, με τον τρόπο που θα εξηγήσουμε παρακάτω. Εδώ ξανασυναντάμε την Goldman Sachs, που είχε φέρει ο Σημίτης για εκείνο το SWAP που προείπαμε. Οι κύριοι (Burda & Issing) ουσιαστικά μας στέλνουν στα δόντια τους, είναι αυτοί όμως οι κύριοι υπαίτιοι ή απλά παίζουν, ως κομπάρσοι στο ίδιο θέατρο; ΟΜΠΑΜΙΑΣ και Δολάριο Ο Ομπάμα τύπωσε στα δυο περίπου χρόνια, που είναι στην εξουσία, δολάρια, όσα δεν είχε τυπώσει η Αμερική από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την ημέρα που εξελέγη. Αυτό το πληθωριστικό δολάριο δεν έχει αξία και πρέπει ν’ αποκτήσει. Ο μόνος τρόπος για ν’ αποκτήσει, είναι να κλέψει αξία από κάποιο άλλο νόμισμα, το οποίο έχει αξία, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό; …. φυσικά το Ευρώ. Ο Παπανδρέας, ένα μήνα μετά την εκλογή του, έχει γεύμα στο ξενοδοχείο "Πεντελικόν", στην Κηφισιά, με τον Εβραίο πρόεδρο της Goldman Sachs Γκάρυ Κοέν, τον επικεφαλή των οικονομικών ερευνών της εταιρείας, τον εν Ελλάδι αντιπρόσωπο τους, την Κατσέλη, το Δρούτσα (εκ των μαγείρων του σχεδίου Αναν) και τον Παπακωνσταντίνου. Ένας πρωθυπουργός δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου, τί δουλειά έχει στο Πεντελικόν; μα διότι εκεί μπορούν, να μη δώσουν αναφορά σε κανέναν, το τί είπαν και συμφώνησαν, διότι δεν επιβάλλεται να καταγραφεί πουθενά επίσημα το γεγονός αυτό, σε αντίθεση με το αν η συνάντηση γινόταν στο Μαξίμου. Η Γαλλική εφημερίδα LE MONDE σε άρθρο της λέει: στην Ευρώπη η Goldman Sachs στρατολογεί ισχυρά πρόσωπα, για να εγκαθιδρύσει τη δική της ισχύ" και μέσα στο άρθρο λέει, ότι "τοποθετήσανε" τον Πέτρο Χριστοδούλου, σε σημείο κλειδί, για να φέρουν εις πέρας τα σχέδιά τους. Μετά τη συνάντηση λοιπόν, ο γνωστός από τα παλιά Πέτρος Χριστοδούλου, που αναφέρθηκε στην αρχή, διορίστηκε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΟΔΔΗΧ), δηλαδή ο Παπανδρέας, μετά το γεύμα στο Πεντελικόν με την Goldman Sachs, διόρισε το στέλεχός της (τον Χριστοδούλου), να διαχειριστεί τα χρέη μας ... ! Νωρίτερα απ’ όλα αυτά, η Goldman Sachs, η JP Morgan και η Deutsche Bank έβγαλαν στην αγορά ένα "προϊόν", αναζητώντας επενδυτές, προτείνοντάς τους, … να τζογάρουν στην κατάρρευση και χρεωκοπία της Ελλάδας. Μετά η Deutsche Bank έβγαλε μια έκθεση, ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Την ίδια στιγμή κινητοποιείται το τμήμα των CDS (Credit Default Swaps = ασφάλιση χρεών, σε περίπτωση μη αποπληρωμής) της ίδιας τράπεζας και ζητάει μεγαλύτερα ασφάλιστρα από την Ελλάδα. Ξεκινάνε τα ΜΜΕ, να παίζουν τον ρόλο "παπαγαλάκια" και η κοινή γνώμη χάφτει, ότι η Ελλάδα πάει για πτώχευση. Έτσι τα CDS μεγαλώνουν και οι έξυπνοι, μ’ έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο, κερδοσκοπούν με τον εξής απλό τρόπο: δανείζονται (το έκανε η Μέρκελ, ναι είναι αυτοί που δουλεύουν για να καθόμαστε εμείς ...) με 3% και αυτά τα χρήματα τα δανείζουν σε εμάς με 7%, Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΥΤΗ (4%) είναι τα SPREADS. (Σημείωση: Goldman Sachs, JP Morgan και Deutsche Bank ελέγχουν το 95% των CDS παγκοσμίως). Περιέργως, τα funds του Σόρρος "προέβλεψαν", ότι το δολάριο θα έρθει 1/1 με το ευρώ... (εμ, από προφήτες ξέρουν οι Εβραίοι). ΔΝΤ Το υποτιθέμενο κρατικό χρέος μας ήταν 320 ΔΙΣ (χώρια αυτά που χρωστάνε οι Έλληνες ως φυσικά και νομικά πρόσωπα στις τράπεζες, μέσω καταναλωτικών, στεγαστικών, επιχειρηματικών δανείων και πιστωτικών καρτών, που είναι 280 ΔΙΣ). Από αυτά τα 320 ΔΙΣ, το 60% είναι σε κρατικά ομόλογα. Κρατικά ομόλογα σημαίνει, ότι το κράτος βγάζει ομόλογα, και μέσω κάποιας τράπεζας, ο επενδυτής τ’ αγοράζει, με σκοπό κάποιο κέρδος, ΑΡΑ, ενώ φαίνεται ως χρέος, ΔΕΝ είναι χρέος, αφού ο επενδυτής έχει πληρώσει την τράπεζα γι’ αυτά. Κάθε χώρα ακολουθεί παρόμοια οικονομική πολιτική ! Αυτό σημαίνει, ότι εφόσον δεν τα χρωστάμε, κανείς δεν έχει αξίωση, να μας ζητήσει κάτι ως αντάλλαγμα. Με τις υπογραφές στο ΔΝΤ όμως, ο Γεώργιος Τζέφρυ Τσαντ Μινέικο Παπανδρέου με δεκανίκι τον Καρατζαφέρη, ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ αυτά τα 200 ΔΙΣ (60%) του χρέους, -ομολόγων-, από ανύπαρκτα σε υπαρκτά, κι’ εφόσον τώρα είναι υπαρκτά, ζητάνε αξιώσεις αυτοί, στους οποίους χρωστάμε ... Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός, ότι ο Παπανδρέας, το πρώτο πράγμα που έκανε ως πρωθυπουργός, ήταν να καταμετρήσει και να κοστολογήσει την κρατική περιουσία, που ω, … τί ειρωνεία, ήταν όσο και το έλλειμμά μας !! ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΕΣΗ;; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ, όπως μας ενημερώνει ο Δελαστίκ, στην Ε.Ε. είμαστε οι έβδομοι σε χρέος, στην Ευρώπη είμαστε πάρα πολύ πίσω, και δεν χρωστάμε περισσότερα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία ! Ενδεικτικά αναφέρεται, ότι η Ιταλία χρωστάει 1,4 ΤΡΙΣ, η Ισπανία 1,1 ΤΡΙΣ η Ιρλανδία 870 ΔΙΣ, κλπ., κλπ. Οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί, που ήρθαν εδώ, για να μας επιβλέψουν, … οι χώρες τους χρωστάνε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι εμείς !! ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ Κάπου ανέφερα, ότι ο Παπανδρέου προεκλογικά, είχε πει τις προθέσεις του στα εθνικά θέματα. ΕΙΠΕ ΨΕΜΑΤΑ, μόνον όσον αφορά τα οικονομικά. Ομως ο λαός δεν έδωσε καμία σημασία στα εθνικά, και περίμενε, … να του δώσει χρήματα, … που φυσικά δεν έδωσε. Το ένα θέμα με το άλλο (εθνικά θέματα και οικονομικά) έχει άμεση σχέση και ας μην το αντιλαμβάνεται το σκατένιο μυαλό, του ψεύτη, κλέφτη, απατεώνα νέο-Έλληνα Ρωμιού. Ο στόχος είναι, νάρθουν στην Ελλάδα αλλοδαποί, τους οποίους τους στέλνουν οι Τούρκοι, σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις. Αυτοί παίρνουν την ιθαγένεια, γεννάνε, εμείς υπογεννητικότητα, σε 2 γενεές εξαφανιζόμαστε (σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία), θα ψηφίζουν αυτοί και αφού θάναι πλέον πλειοψηφία, θα βγάζουν τους δικούς τους δημάρχους-νομάρχες, ενώ εμείς θα εξαφανιζόμαστε. Σκεφτείτε λοιπόν, Σκοπιανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στη Φλώρινα, Αλβανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στα Ιωάννινα, στην Θράκη με τους Τούρκους σε κυρίαρχους αριθμούς, τι έχει να γίνει ! Μέχρι τότε θα παίξει "συνεκμετάλλευση" στο Αιγαίο, δηλαδή παραδίνουμε το Αιγαίο στους Τούρκους, ήδη η Θράκη είναι στα χέρια τους (έχουν βγάλει και σημαία) και απλά περιμένουν να κυλήσει ο χρόνος, για να σβήσουμε. Το τελικό "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους και φυσικών προσώπων, έχει σαν αποτέλεσμα, να μας πάρουν τον τεράστιο ορυκτό πλούτοκαι να τους χρωστάμε κι’ από πάνω, κι’ όλ’ αυτά, για να μη βγάλουμε άχνα. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΧΝΑ ...
    1 point
  23. Σήμερα το πρωί με περιμένανε όπως πάντα άλλωστε, σωροί χαρτιών πάνω στο άχαρο γραφείο. Τα βιβλία υψώνονται απειλητικά γύρω μου ολοένα και περισσότερο. Φαίνομαι καλά προστατευμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους, πίσω από το χάρτινο κάστρο μέσα στο οποίο ζω φυλακισμένος. Καθώς έξω ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά, πλήθος από μικρές, ανούσιες επαγγελματικές έννοιες τριβελίζουν το μυαλό μου. Σκέφτομαι τους νόμους, διαβάζω αποφάσεις, ψάχνω τη νομολογία προσπαθώντας να σπάσω το μυστικό κώδικα της «βούλησης του νομοθέτη»... Η βαθειά αναζήτηση με οδηγεί συχνά σε αδιέξοδο, στο έρεβος. Οι ώρες περνούν, ρίχνοντας μια ματιά απ το παράθυρο βλέπω πως έξω νύχτωσε. Ο θόρυβος του δρόμου κόπασε κάπως, κι εγώ ακόμη εδώ με μάτια θολωμένα και μυαλό ζαλισμένο να προσπαθώ...Απόκαμα τόσες ώρες γυρτός μες στο γραφείο. Σωστός και ικανός επαγγελματίας θα πούνε κάποιοι, καταρτισμένος, με ευρύ γνωστικό αντικείμενο κάποιοι άλλοι. Τι τα θές όμως...Οι πελάτες ψάχνουν αυτόν που θα τους ζητά τα λιγότερα. Λογιστές - Φοροτεχνικοί, πάντα έρμαια των ορέξεων κάποιων υψηλόβαθμων χαρτογιακάδων που χωρίς να δουλέψουν ποτέ κρατούν τις τύχες όλων στα χέρια τους. Ανδρείκελα όλοι εμείς χορεύουμε στους σκοπούς που παίζουν οι καρεκλοκένταυροι προϊστάμενοι που νομοθετούν κατά το δοκούν. Απ΄ την άλλη, αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες των ανακοινώσεων διαφόρων συνδικαλιστικών φορέων που συνήθως επαίρονται και ξιφουλκούν δημόσια διεκδικώντας τις δάφνες για την ολιγοήμερη παράταση που δόθηκε, ενώ για τα καυτά θέματα του επαγγέλματος χρόνια τώρα «αναζητούν» μια λύση…. Σ αυτό το επάγγελμα πρέπει να διαθέτεις τεράστια αποθέματα υπομονής για να ανταπεξέρθεις, πρέπει να τσαλακώνεις καθημερινά τα αισθήματα και την ηθική σου, να συμβιβάζεσαι, να υποχωρείς, να σκύβεις το κεφάλι υποταγμένος. Οι ικανοί και τίμιοι χάνονται πίσω από ανίκανους, υπερφίαλους, και αριβίστες….. Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς.
    1 point
  24. Πως σκέφτομαι εγώ μια αλλαγή της κοινωνίας και πως την θέλω. Τώρα μιλάω εγώ, έτσι.. Όποιος θέλει συμφωνεί, όποιος δεν θέλει διαφωνεί ή τραβάει το ρεβόλβερ του, σύμφωνοι..; Λοιπόν τι είναι αυτή η κοινωνία "η άλλη"; Η λέξη που παίζει τον κεντρικό ρόλο είναι η λέξη αυτονομία. Αυτονομία κοινωνική και αυτονομία ατομική. Αμέσως φυσικά πρόβλημα.. Ως που πάει η αυτονομία η ατομική σε σχέση με τους κοινωνικούς κανόνες και τι θα πει κοινωνική αυτονομία; Παρένθεση, όπως όλες οι άλλες λέξεις και ιδέες της εποχής και η λέξη αυτονομία και αυτή εν τέλει δεν μπορούσε παρά να υποστεί την τύχη της εκπορνεύσεως και αυτό έγινε από το '75-'76 και μετά που διάφορες αυτοονομαζόμενες αυτόνομες ομάδες άρχισαν να κάνουν οτιδήποτε λέγοντας ότι εμείς είμαστε αυτόνομοι. Στη λέξη αυτονομία μέσα υπάρχουν δύο ρίζες: το αυτός, εγώ ο ίδιος και νόμος.. Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται σ’ αυτή την έπαρση τη ρίζα αυτός και ξεχνάνε τη ρίζα νόμος. Αυτόνομος είναι αυτός που δίνει το νόμο στον εαυτό του. Αλλά που δίνει στον εαυτό του ένα νόμο. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι δεν θα αποκαλούσα ποτέ αυτόνομον κάποιον ο οποίος λέει ότι απλώς στη ζωή του εκπληρώνει τις επιθυμίες του, χωρίς κανένα φρένο και χωρίς κανένα έλεγχο. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή δεν υπάρχει κανένας νόμος παρά μόνο με την τελείως τυπική έννοια ότι αυτός κάνει ό, τι του κατέβει σε κάθε στιγμή. Και αυτό ισχύει ασφαλώς για την κοινωνία, δεδομένου ότι κοινωνική ζωή, συλλογική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια οργάνωση, χωρίς ένα μίνιμουμ κανόνων κοινών, χωρίς ένα μίνιμουμ αξιών και σκοπών τους οποίους είτε συμμερίζονται όλα τα μέλη της κοινωνίας είτε τουλάχιστον δεν τα αντιμάχονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προτιμούν να γίνει ρημάδι αυτή η κοινωνία περισσότερο παρά να πραγματοποιηθούν αυτοί οι σκοποί κτλ. Από αυτή την άποψη λοιπόν υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης φυσικά. Υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης μιας καινούργιας κοινωνίας, δηλαδή κατά πόσο είναι δυνατό να συμβιβαστεί η αυτονομία των ατόμων με την ύπαρξη κοινωνικών νόμων, πραγματικών, και με την ύπαρξη θα έλεγα όχι κράτους βέβαια με την έννοια του μηχανισμού που ξέρουμε σήμερα, αλλά με την ύπαρξη μιας εξουσίας.Γιατί στην πραγματικότητα μέσα σε μια πραγματική δημοκρατία, μέσα σε μια άμεση δημοκρατία η πλειοψηφία κατά κάποιο τρόπο ασκεί μια εξουσία. Υπάρχει δηλαδή μια εξουσία και αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν, δεν είναι σύμφωνοι με τις αποφάσεις είναι υποχρεωμένοι κατά κάποιο τρόπο να τις ακολουθήσουν. Ό, τι έχουμε να κάνουμε, εμείς έχουμε να το κάνουμε και έχουμε να δώσουμε στον εαυτό μας, στους εαυτούς μας σαν κοινωνικό σύνολο, κανόνες και νόμους που να μας επιτρέπουν να υπάρχουμε σαν αυτόνομη κοινωνία και σαν αυτόνομοι άνθρωποι-πολίτες μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία. Εάν οι άνθρωποι ήξεραν ότι κάνουν οι ίδιοι τους νόμους τους θα τους σεβόντουσαν; Σ’ αυτό απαντούν οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Αθηναίοι και λένε ναι!! Τους κάνουμε τους νόμους μας και όσο δεν τους έχουμε αλλάξει τους σεβόμαστε. Και σ’ αυτό κατά κάποιο τρόπο προσπάθησε να απαντήσει το νεότερο δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα, στο μέτρο που απάντησε, προσπαθώντας να βάλει μπροστά την ιδέα ότι τους νόμους τους δημιουργεί ο λαός και ότι αυτό δεν είναι λόγος να μην είναι σεβαστοί αυτοί οι νόμοι. Οι συμμετέχοντες σε μια πολιτική κοινότητα θέλουν να επωμιστούν τη ζωή τους, θέλουν να επωμιστούν τη ρύθμιση των κοινωνικών τους σχέσεων θέλουν κατά κάποιο τρόπο να είναι αυτόνομοι. Η πρώτη φορά που το συναντάμε αυτό το φαινόμενο στην ιστορία είναι η αρχαία Ελλάδα και αυτή είναι η σημασία της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας και της αρχαίας Ελληνικής δημιουργίας γενικότερα για μας. Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι μοντέλο ούτε είναι πρότυπο, όπως δεν είναι καμιά περασμένη ιστορική φάση, όπως δεν μπορεί άλλωστε να είναι κανένα περασμένο ιστορικό έργο σε οποιοδήποτε τομέα αλλά μπορεί για μας να λειτουργήσει αν μπορώ να πω σαν σπέρμα γονιμοποιό ή σαν πύλη. Επιλέγουμε μια παράδοση, αυτό δεν σημαίνει ότι την επιλέγουμε για να της μείνουμε δούλοι. Επιλέγουμε ακριβώς την παράδοση εκείνη, μέσα στην οποία η αμφισβήτηση της παράδοσης είναι βασικό στοιχείο. Η αμφισβήτηση όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης. Η αμφισβήτηση όταν υπάρχει λόγος. Η δυνατότητα της αμφισβήτησης. Η δυνατότητα του να σκεφτώ αλλιώς, του να μιλήσω αλλιώς, απ’ ότι σκέφτεται η πλειοψηφία, η εκκλησία, το κράτος, το κόμμα, ο δάσκαλος, οι γονείς ενδεχομένως κλπ. Και από κει και πέρα η δυνατότητα να βάλω σαν άτομο, ή να βάλει μία κοινωνική ομάδα ή μία πολιτική κίνηση, ερωτήματα σχετικά με το αν η σημερινή θέσμιση της κοινωνίας είναι δίκαιη ή δεν είναι δίκαιη. Εάν η "ισότητα", την οποία επαγγέλλεται το σύνταγμα και ο νόμος, για τους πολίτες υπάρχει στην πραγματικότητα ή δεν υπάρχει. Αυτή η δυνατότητα είναι συμφυής επίσης με τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της παράδοσης και όχι αλλονών. Βρίσκω προβληματική, πολύ περισσότερο προβληματική τη σύγχρονη Ελλάδα από άλλες χώρες και το σύγχρονο Ελληνικό λαό. Θέλω να πω δηλαδή ότι ενώ παντού υπάρχει το πρόβλημα του που πηγαίνει αυτός ο κόσμος, που πηγαίνει αυτή η κοινωνία, η αντινομία ανάμεσα σε ορισμένες εξελίξεις αποσυνθέσεως τις οποίες βλέπουμε σήμερα και σε ορισμένα σπέρματα μιας ανανέωσης, στην Ελλάδα όλες αυτές οι αντινομίες είναι πολλαπλασιασμένες. Πάνω σ’ αυτές τις αντινομίες, πέφτει και κάτι άλλο, πέφτει δηλαδή το γεγονός ότι όποια νεοελληνική, καθαρά νεοελληνική, παράδοση καινούργια υπήρχε ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεροποιηθεί ή με πολύ δυσκολία, πολύ λίγο μπόρεσε να δώσει έργα που να είναι σταθμοί και κτήματα, αν μπορούμε να το πούμε, πέρα από τα οποία να μπορεί να πάει κανείς. Και κάθε φορά που άρχιζε να δίνει κάτι και να δημιουργείται σαν ζωντανή ιστορική δουλειά, μέσα σε μια παράδοση, κάθε φορά συνετρίβη από ιστορικά γεγονότα. Από διάφορες καταστροφές που ρυθμίζουν κατά κάποιο τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίνουν το ρυθμό της νεοελληνικής ιστορίας. Και η τελευταία από αυτές τις καταστροφές είναι φυσικά η αθρόα και ραγδαία εισβολή του συγχρόνου, του δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού, όπου ένας τόπος που δεν είχε με μια έννοια αλλάξει, από εικοσιπέντε αιώνες, έγινε σμπαράλια μέσα σε είκοσι χρόνια. Και όταν λέω ένας τόπος δεν εννοώ μόνο τα τοπία, εννοώ κυρίως τους ανθρώπους και την ποιότητα, τη στάση των ανθρώπων. Κορνήλιος Καστοριάδης.
    1 point
  25. ΧΡΥΣΑ

    ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

    ''...Να μου χάριζαν όλους τους θυσαυρούς του κόσμου δεν θα δινα σ'αντάλλαγμα το γέλιο της καρδιάς μου. Μήτε θα θελα σπρωγμένος απ' την αγωνία μου να χάσω τα Δάκρυα μου, για μια άγονη ηρεμία. Κι ελπίζω πως ολόκληρη η ζωή μου πάνω στη γή να'ναι Δάκρυα και Γέλιο. Δάκρυα που εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου φανερώνουν το μυστικό της ζωής και του μυστηρίου της. Γέλιο που με φέρνει κοντά σε σένα. Δάκρυα που μ'ενώνουν με σένα.Γέλιο που συμβολίζει την χαρά για την ίδια μου την ύπαρξη, Χίλιες φορές ο θάνατος από ευτυχία παρά μια μάταιη ζωή γεμάτη απόγνωση. Αιώνια θα ζητώ αγάπη και ομορφιά, και ξέρω τώρα ότι μ'αγαπούσες. Όταν έρχεται η νύχτα το λουλούδι διπλώνει τα πέταλα του και κοιμάται με τον Έρωτα, και την αυγή ανοίγει τα χείλη του για να δεχθεί του ήλιου τα φιλιά. Η ζωή των λουλουδιών είναι ελπίδα και ολοκλήρωση. Δάκρυα και Γέλιο. Το νερό χάνεται και υψώνεται και σύννεφο γίνεται πάνω απ'τους λόφους και τις κοιλάδες. Κι όταν συναντά τ'αγέρι,πέφτει στους αγρούς κι ενώνεται με το ρυάκι που κυλάει, για τη θάλασσα... Η ζωή των σύννεφων είναι μια ζωή αποχαιρετησμών και μια ζωή συναντήσεων. Δάκρυα και Γέλιο. Έτσι το πνεύμα αποχωρίζεται το κορμί και προχωράει στον κόσμο της θλίψης και τους λόφους της ευτυχίας, μέχρι που συναντά την αύρα του θανάτου, και ξαναγυρίζει στο ξεκίνημα του...τον ατέλειωτο ωκεανό αγάπης κι ομορφιάς που είναι ο Θεός. Ο Θεός χώρισε ένα πνεύμα από τον εαυτό του κι έπλασε μ'αυτό την ομορφιά. Την πλημμύρισε μ'όλες τις ευλογίες χάρης και καλοσύνης. Της έδωσε την κούπα της ευτυχίας κι είπε: '' Μην πιεις από αυτή την κούπα παρά μόνο αν ξεχάσεις το παρελθόν και το μέλλον γιατί η Ευτυχία δεν είναι παρά η ΣΤΙΓΜΗ'' Και της έδωσε και την κούπα της θλίψης και είπε: ''Να πιεις από την κούπα αυτή και θα καταλάβεις το νόημα των πρόσκαιρων ΣΤΙΓΜΩΝ της χαράς της ζωής, γιατί η θλίψη πάντα είναι περίσσια...'' Κι ο Θεός της χάρισε μια άγαπη που θα την εγκατέλειπε για πάντα με τον πρώτο στεναγμό γήινης ικανοποίησης και μια γλύκα που θα έφευγε με την πρώτη γνώση της κολακείας. Και της έδωσε Σοφία από τον Ουρανό για να την οδηγήσει στο σωστό Μονοπάτι και τοποθέτησε στα βάθη της καρδιάς της ένα Μάτια που βλέπει το Άορατο και δημιούργησε μέσα της αγάπη και καλοσύνη για ΟΛΑ τα πράγματα. Την έντυσε με φορέματα ελπίδας που οι άγγελοι του ουρανού είχαν υφάνει από τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και την σκέπασε με την Σκιά της σύγχισης που είναι η αυγή της ζωής και του φωτός. Έπειτα ο Θεός πήρε φωτιά από το καμίνι της οργής και καφτό άνεμο από την έρημο της άγνοιας και κοφτερή άμμο από την ακρογιαλιά του Εγωισμού και χώμα κάτω από τα πόδια των Αιώνων και τ'ανακάτωσε κι έφτιαξε τον Άνθρωπο.... Έδωσε στον Άνθρωπο μια τυφλή δύναμη που λυσσάει και τον σπρώχνει στην τρέλλα που σβύνει μόνο με την ικανοποίηση του πόθου κι έβαλε μέσα του τη Ζωή που είναι το φάσμα του Θανάτου. Κι ο Θεός έκλαψε και γέλασε. Ένιωσε μεγάλη αγάπη και οίκτο για τον άνθρωπο και τον προστάτεψε κάτω από τις συμβουλές Του. Φλογερή μου ελπίδα είναι όλη μου η ζωή να είναι γεμάτη από Δάκρυο και Γέλιο...'' Χαλίλ Γκιμπράν - Δάκρυα & Γέλιο
    1 point
  26. ΧΡΥΣΑ

    ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

    Πάμπλο Νερούδα - Ἀργοπεθαίνει Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις,οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη απο το απλο γεγονος της αναπνοης. Μονο η ενθερμη υπομονη θα οδηγησει στην επιτευξημια λαμπρης ευτυχιας. Pablo Neruda.
    1 point
  27. Τα Μαθήματα της Ζωής Μέσα από κάθε σχέση, ανεξάρτητα το πόσο επιτυχημένη νομίζουμε ότι ήταν, υπάρχουν ευκαιρίες για μάθηση και ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή αποτυχημένες σχέσεις. Μόνο μέσα από τα στενά και εγωιστικά ανθρώπινα πλαίσια μπορεί να υπάρξει αποτυχία, με την έννοια ότι μια σχέση μπορεί να μην εξυπηρετήσει αυτό που θα επιθυμούσαμε. Σκοπός της ζωής και των σχέσεων δεν μπορεί να είναι άλλος από την εξέλιξη, την ανάπτυξη και το να κατανοήσουμε την πληρότητα του εαυτού μας. Η εξέλιξη τείνει από το εγώ στο εμείς, από τον εγωκεντρισμό και την χωριστικότητα, στην αγάπη και την αληθινή επικοινωνία. Το να νιώσουμε, να βιώσουμε και να κατανοήσουμε την ΑΓΑΠΗ είναι ο τελικός και υψηλότερος σκοπός κάθε σχέσης. Δεν μπορούμε να διαβούμε αυτό τον δρόμο της ανάπτυξης χωρίς να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και παίρνουμε τα μαθήματα μας. Ας δούμε ποια είναι μερικά από τα μαθήματα πού μας προσφέρουν οι σχέσεις: Κάθε σχέση είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να εργαστεί κάποιος με σκοπό να κατανοήσει τον εαυτό του και να εξαγνίσει τις εγωιστικές τάσεις του. Κάθε σχέση μας προσφέρει δυνατότητες για να μάθουμε την θυσία και την συνεργασία. Στις σχέσεις μας, ο εγωισμός μας, ο εγωκεντρισμός μας, τα συναισθηματικά και διανοητικά μπλοκαρίσματά μας αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από δυσάρεστες εμπλοκές με τον σύντροφό μας. Τα αρνητικά συναισθήματα που έχουμε σε μια σχέση δεν είναι άλλο παρά μια αντανάκλαση της δικής μας έλλειψης αγάπης και ωριμότητας. Κάθε σχέση συμβάλλει στην εξέλιξη μας. Όσο πιο δύσκολη η σχέση, τόσες περισσότερες και οι ευκαιρίες για μάθηση. Μόνο μέσα από την επαφή με τον άλλο, μέσα από τις σχέσεις ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις αδυναμίες, τις ανασφάλειες και τις προσκολλήσεις μας. Έτσι, κάθε σχέση μας βάζει το δίλημμα να υποφέρουμε ή να αναπτυχθούμε. Στην πορεία, καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα μόνο όταν αντιμετωπίσουμε κατάματα τις ανασφάλειες και τα προβλήματα μας μπορούμε να μάθουμε και να εξελιχτούμε. Όσο πιο δύσκολη η σχέση, τόσο μεγαλύτερη η ευκαιρία για ανάπτυξη. Κάθε σχέση μας βάζει μπροστά στην πρόκληση να μάθουμε να δίνουμε, αντί να εστιαζόμαστε στο τι παίρνουμε από τον άλλον. Οι περισσότερες σχέσεις αποτυγχάνουν γιατί τα άτομα που μπαίνουν σ΄ αυτήν ζητάνε από τον άλλον να τους καλύψει τις ελλείψεις και τις ανάγκες του. Κρίνουμε τον άλλο σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, και είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν τις επιθυμίες τους ανάγκη και χάνουν τον εαυτό τους μέσα σε μια σχέση. ¨όμως ο σκοπός της σχέσης δεν είναι να έχεις κάποιον άλλον που να μπορεί να σε γεμίσει. Είναι το να έχεις έναν άλλο με τον οποίο να μπορείς να μοιραστείς την πληρότητά σου. Κάθε άτομο με το οποίο κάνουμε σχέση είναι το σωστό άτομο για το επίπεδο της εξέλιξής μας. Εμείς στην ουσία προσκαλούμε στην ζωή μας τον σύντροφό μας για να μάθει κάποιο συγκεκριμένο μάθημα που πρέπει να πάρουμε σε εκείνη την φάση της ζωής μας. Όταν λέτε ότι μπλέξατε με λάθος άτομο, στην ουσία ομολογείτε ότι δεν μπορέσατε να διακρίνετε την ευκαιρία για ανάπτυξή σας και νικηθήκατε από τις προσκολλήσεις και τις ανασφάλειές σας. Κάθε σχέση μας προσφέρει την ευκαιρία να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε το διαφορετικό, αυτό που βαδίζει παράλληλα με εμάς, αλλά δεν ταυτίζεται με εμάς. Συνεπώς, όσο πιο διαφορετικός είναι ο άλλος, τόσο περισσότερο κέρδος θα έχουμε να μπορέσουμε να τον αποδεχτούμε και να μην τον επικρίνουμε γι΄ αυτό που είναι ή να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Κάθε χωρισμός, κάθε διαζύγιο είναι μια ευκαιρία και μια πρόκληση να μάθουμε να απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και τον άλλον. Να μάθουμε να κατανοούμε, να συγχωρούμε και να μαθαίνουμε ότι μέσα σε κάθε τέλος υπάρχουν οι σπόροι για μια καινούργια αρχή. Η ελιά είναι ένας θαυμάσιος καρπός, αλλά για να βγει το πολύτιμο λάδι πρέπει να τριφτεί, να πιεστεί, να συνθλιβεί. Μόνο μέσα από την τριβή με την απώλεια και τον πόνο, την επαφή με τον θάνατο- κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, με την έννοια ότι τελειώνει μια φάση στην ζωή μας- βγαίνει το πολύτιμο λάδι της εμπειρίας της ζωής, αναπτυσσόμαστε και κατανοούμε τον εαυτό μας καλύτερα.
    1 point
  28. Το παράπονο (Αρβανιτάκη) Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Ερμηνευτές: Ελευθερία Αρβανιτάκη Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα. Στ’ αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ’ ομολογώ. Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.
    1 point
Ο πίνακας επιτευγμάτων έχει ρυθμιστεί σε Athens/GMT+02:00
×
×
  • Δημιουργία νέου...