Οχι το πιο εξυπνο Δημητρη

Ειμαστε το μοναδικο απο τα δεκαδες εκατομμυρια και βαλε

Το πιο εξυπνο προυποθετει και αλλα εξυπνα ομοια με μας(συγκρισιμα)

Αυτο δεν το δεχομαι γιατι πιστευω στην μοναδικοτητα του ειδους μας

Στην μοναδικοτητα της συλληψης μας

και οχι στην τυχαια γεννηση μας απο την επικρατηση του πιο τυχερου ή ισχυρου ή του πιο εξυπνου σπερματοζωαριου

ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΑΣ

Δεν μπορω να μιλησω πιο αναλυτικα αλλα πιστευω στην ενεργεια

Στην ψυχικη ενεργεια και πιστευω επισης στην θεωρια της πολαπλης εξελιξης εως στο ανωτερο σταδιο οπου πλεον θα ειναι δυνατη η τελικη ενσωματωση μας με το ΘΕΙΟ

Γεννιομαστε με εναν μοναδικο σκοπο Εαν δεν τον εκπληρωσουμε τοτε εχουμε αποτυχει και επεται συνεχεια

Δυστυχως για μας η εξελιξη αυτη πρεπει να γινει συνηδειτα και οπως η υλη αρχιζει απο μια αδυναμη μορφη και αυξανεται σε πολυπλοκοτητα καθως το ενα στοιχειο ακολουθει το αλλο ετσι και η πνευματικη μας εξελιξη γινεται κατα σταδια που πολλες φορες μπορει και να σταματουν νωρις αλλα οχι τυχαια(για ολα υπαρχει μια αιτια)

ΟΜΩΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΤΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΤΕ ΧΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

"Ηπαρουσια του θεου καταπραυνει την ψυχην και διδει εις αυτην ηρεμια και αναπαυση"

ΦΑΝΕΛΩΝ

Ψάχνουμε στην ζωή μας

να πιστέψει το μυαλό μας

αυτό που θα θέλαμε να πιστέψουμε;

Ψάχνουμε την ικανοποίηση των συναισθημάτων

και την νίκη της ασημαντότητάς μας

μέσα από μια "αποστολή" που πρέπει να εκτελέσουμε;

Ψάχνουμε την ένεση που λέγεται θρησκεία

για να φύγει ο πόνος της ιδέας του θανάτου;

Ή μήπως με την αρχαιοελληνική διαλεκτική,

με την απόδειξη και το πείραμα προσπαθούμε

να ερμηνεύσουμε και να εξηγήσουμε

τον κόσμο που μας περιβάλλει;

Το "πεπρωμένο", ο "απόλυτος προορισμός"

που πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι,

ότι δηλαδή ο Αλλάχ έχει

προδιαγράψει την πορεία

της ζωής του καθενός [destiny],

το "πεπρωμένο φυγείν αδύνατον",

η διδασκαλία ότι εμείς απλά ζούμε

ένα έργο γνωστό στον Θεό,

ο οποίος έχει προαποφασίσει

το πότε θα γεννηθούμε και το πότε θα πεθάνουμε....

εμένα με πνίγει

και με ρίχνει στην αγκαλιά του Νίτσε,

του Βίλχελμ Ράιχ,

των ελλήνων φιλοσόφων

και του Καζαντζάκη.

doctor

Υ.Γ. Ο Θεός δεν είναι κάποιος παντοδύναμος

φορέας εξουσίας

που μας παρακολουθεί από ψηλά,

απειλώντας να μας ρίξει στην κόλαση

αν Τον παρακούσουμε.

Ο Θεός είναι η ενέργεια που ρέει στις συνάψεις

του νευρικού μας συστήματος, το αίμα που κυλάει

στις αρτηρίες της καρδιάς μας!

Ο Θεός βρίσκεται παντού.

Είμαστε εμείς.

Είναι εγωιστικό να Τον βγάζουμε από μέσα μας

και να τον τοποθετούμε στον Όλυμπο,

στα σύννεφα, στο Διάστημα.

Ο παντεπόπτης οφθαλμός Του

είναι τα ίδια μας τα μάτια...

Επιτελους συμφωνουμε;;;

Ο Θεός είναι η ενέργεια

ΝΑΙ

Ο Θεός βρίσκεται παντού.

Είμαστε εμείς.

Ενα τμημα που αποζητα να ενωθει μαζι ΤΟΥ

Ο παντεπόπτης οφθαλμός Του

είναι τα ίδια μας τα μάτια...

Τα ματια της Ψυχης μας

Γ. Ο Θεός δεν είναι κάποιος παντοδύναμος

φορέας εξουσίας

που μας παρακολουθεί από ψηλά,

απειλώντας να μας ρίξει στην κόλαση

αν Τον παρακούσουμε.

Αυτα ειναι για την αγελη

Είναι εγωιστικό να Τον βγάζουμε από μέσα μας

και να τον τοποθετούμε στον Όλυμπο,

στα σύννεφα, στο Διάστημα.

Αυτα ειναι σαν τις παραβολες

Απλα κατανοητα στηριζομενα σε ανθρωπινες αναγκες

εμένα με πνίγει

Οταν θα καταφερεις να ξεπερασεις αυτο το σταδιο (της αμφισβητησης τοτε θα προχωρησεις)

Φαινεται Δημητρη ποσο σε πνιγει φαινεται η αγωνια σου γιαυτο και τοσες συζητησεις(αρνησεις) περι ΑΥΤΟΥ

Δεν είναι πιο τίμιο να ψάχνεις (ψάχνεσαι),

να αμφιβάλλεις,

να ρωτάς;

Ή είναι καλύτερο να τρως ό,τι σου δίνουν;

Να είσαι δηλαδή ένα κύμβαλο αλαλάζον,

ένα φερέφωνο,

ένα πιόνι,

another brick in the wall,

ή "μια απίστευτη αντένα

που υψώνεται σα δάχτυλο στα χάη" που

λέει ο Καρυωτάκης;

Το οξύμωρο είναι ότι όσο περισσότερο ψάχνεις

τόσα περισσότερα ερωτηματικά αναφύονται.

Δημήτρης

ο οξύμωρο είναι ότι όσο περισσότερο ψάχνεις

τόσα περισσότερα ερωτηματικά αναφύονται.

Δημητρη αυτο εγω το αποκαλω "μαγεια"

Κραταει τον νου σε εγρηγορση , τον οδηγει σε μονοπατια αγνωστα

Το θεωρω σαν ενα "παιγνιδι ερωτο-απαντησεων με τον εαυτο μου

Η χαρα του να δεχθω εστω κι μια απαντηση στο τελος ειναι μοναδικη

Δεν είναι πιο τίμιο να ψάχνεις (ψάχνεσαι),

να αμφιβάλλεις,

να ρωτάς;

Αυτο ειναι μεσα στην φυση μας-χαρη σ'αυτο φθασαμε οπου φθασαμε

Υπαρχουν ομως καποια πραγματα θεμελιωδη που τα εχεις ως αρχη ως αξιωμα και προχωρας

Εξαλλου ετσι δεν γινεται σ'ολες τις επιστημες;;