Απόσπασμα από το σχόλιό μου (σχόλιο της Δευτέρας, 14.7.2014).

[...] Βρισκόμαστε ήδη στα μέσα Ιουλίου και το σημερινό σχόλιό μου συμπίπτει χρονικά με την καταληκτική ημερομηνία υποβολής των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος οικ. έτους 2014. Το γνώριμο ερώτημα περί παράτασης ή όχι στην προθεσμία υποβολής των δηλώσεων μονοπωλούσε τις συζητήσεις όλων των συναδέλφων αυτές τις μέρες. Η πλειονότητα των λογιστών-φοροτεχνικών βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί σχετικά με το θέμα των δηλώσεων και πραγματικά ζούμε τραγελαφικές καταστάσεις. Σήμερα, η αγωνία όλων θα φτάσει στο κατακόρυφο για το αν τελικά θα δοθεί ή όχι παράταση. Ουσιαστικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εμείς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι το ίδιο έργο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας!

Τα «απόνερα» των λανθασμένων χειρισμών της ηγεσίας του υπ. Οικονομικών, τα τεράστια τεχνικά προβλήματα στην πλατφόρμα ηλεκτρονικής υποβολής των δηλώσεων και άλλα πολλά που έχουν επισημανθεί κατά διαστήματα, εξακολουθούν να μας πνίγουν. Ένας ολόκληρος κλάδος αντιμετωπίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό την αναλγησία και τον εμπαιγμό του υπ. Οικονομικών και ουσιαστικά σύρεται δεμένος πισθάγκωνα από το άρμα των υπευθύνων που κομπάζουν επιδεικτικά για το τρόπαιό τους. Κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται στο μυαλό μου εκείνος, που με τη δύναμη της ποιητικής του γραφίδας, αλλά και με τη στάση του γενικότερα, άλλοτε «ξέσκιζε» καθετί κατεστημένο και άλλοτε τόνιζε με λυρισμό και τραγικότητα «[...] Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια[...]». ¹

Στη δική μας κοσμοθεωρία, εννοώ των λογιστών-φοροτεχνικών, φαίνεται πως απουσιάζει αισθητά η πυγμή και η διάθεση για αγώνα διεκδίκησης των νομίμων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς μας. Θαρρείς και κάποιο μαγικό ραβδί μας ακούμπησε και αφαίρεσε τη σπιρτάδα από το βλέμμα μας, έκανε τη φωνή μας να σιγήσει και πάγωσε την όποια προσπάθεια για αγώνα, μετατρέποντάς μας σε άβουλα όντα, σε σύγχρονους ραγιάδες, σε πειθήνια όργανα των ανθρώπων που ηγούνται. Όντες διασπασμένοι και κατακερματισμένοι έχουμε γίνει βούτυρο στο ψωμί της πολιτικής ηγεσίας του υπ. Οικονομικών που επωφελείται από αυτή την κατάσταση και ασελγεί σχεδόν καθημερινά στην ψυχική μας υγεία. Κατά μία άλλη άποψη όμως, η πλειονότητα των συναδέλφων απλά αρέσκεται στο να κριτικάρει μονίμως τις προσπάθειες των λίγων που συμμετέχουν στα κοινά του κλάδου, χωρίς ωστόσο η πλειονότητα αυτή να θέλει να συνδράμει στην κοινή συλλογική προσπάθεια. Όμως, μονάχα η στείρα κριτική, χωρίς ενεργή συμμετοχή και προτάσεις, δεν οδηγεί ποτέ στη λύση των όποιων προβλημάτων, τουναντίον οξύνει τις αντιπαραθέσεις και δεν ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα.

Καθώς το κουβάρι της ζωής μας ξετυλίγεται έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου και ηχούν στα αυτιά μας οι σειρήνες της αυτοκριτικής. Είναι ομολογουμένως μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία, γιατί ακολουθώντας τα δύσβατα και γεμάτα αγκάθια μονοπάτια της αυτοκριτικής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πιο αυστηρό πρόσωπο του εαυτού μας που δεν χαρίζεται σε τίποτε. Τότε, περνούν από μπροστά μας σαν σκηνές σε κινηματογραφικό πανί, όλες οι πράξεις, οι παραλείψεις, τα λάθη και η γενικότερη στάση μας μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν θα αναφερθώ στα λάθη επί προσωπικού επιπέδου στο σημερινό μου σχόλιο, αλλά μόνο στα λάθη μας που αφορούν στην επαγγελματική μας ζωή. Γιατί είναι σίγουρο πως έχουμε κάνει κι εμείς λάθη, δεν εξηγείται αλλιώς όλο αυτό που βιώνουμε. Πρέπει έστω για μια φορά να δούμε και τη δική μας καμπούρα.

Δεν αναφέρομαι βέβαια στα λάθη κατά την άσκηση των επαγγελματικών καθηκόντων μας, αλλά στα λάθη εκείνα που μας οδήγησαν να είμαστε μέλη ενός κλάδου που έχει γίνει έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε ηγεσίας του υπ. Οικονομικών. Τα λάθη μας -κατά την ταπεινή μου γνώμη-, εντοπίζονται κυρίως στην στάση μας απέναντι σε μια σειρά προβλημάτων που μας ταλανίζουν, στην αποχή μας από τις συλλογικές προσπάθειες, στον εξευτελισμό πολλές φορές της ίδιας μας της εργασίας, καθώς και σε μια ακόμη σειρά παραγόντων που οδήγησαν ένα κλάδο που ενώ θα πρεπε να ηγείται των εξελίξεων γύρω από τα οικονομικά θέματα, επί της ουσίας να κείτεται λαβωμένος και παραγκωνισμένος στη γωνιά των εξελίξεων.

Εξυπακούεται ότι, το πέρασμά μας από τις ατραπούς της αυτοκριτικής δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να κρίνουμε ή να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα στον χώρο μας. Δεν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ή εσάς ότι σώνει και καλά φταίμε μόνο εμείς για όσα βιώνουμε. Αντιθέτως, πιστεύω πως, αν εντοπίσουμε τα λάθη μας σε ατομικό επίπεδο, τότε απαλλαγμένοι από τα βάρη του παρελθόντος που μας στοιχειώνουν, θα προχωρήσουμε παραπέρα και μέσω της συλλογικότητας θα πετύχουμε όλα αυτά που επιθυμούμε. Γιατί, ο καθένας από μας, αφού θα έχει ήδη περάσει από την κρησάρα της αυτοκριτικής, θα πρέπει έπειτα να διεκδικήσει τα αιτήματά του μέσα από συλλογικές προσπάθειες. Μέσα από τη συλλογικότητα η ατομική φωνή θα ενωθεί με τις φωνές των υπολοίπων δημιουργώντας έτσι μια ενιαία και δυνατή φωνή που δεν θα φτάνει ως ψίθυρος στις κλειστές υπουργικές θύρες, αλλά θα σπάσει τα τύμπανα των υπευθύνων που αποφασίζουν καθισμένοι αναπαυτικά στους υπουργικούς θώκους.

Με τον τρόπο αυτό, σε κάθε κακοτοπιά της ηγεσίας, σε κάθε αδόκιμη προσπάθειά της που θίγει την επαγγελματική και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας, θα είμαστε εκεί για να διατυπώσουμε με παρρησία τις αντιρρήσεις μας και να κουνήσουμε εμείς πλέον επιδεικτικά το δάκτυλο στους αρμοδίους. Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά απαιτείται έντονη προσπάθεια. Ευελπιστώ σύντομα να αλλάξει άρδην το τοπίο και του χρόνου τέτοια εποχή να μη συζητάμε για παρατάσεις και άλλα σχετικά. Το δίλημμα είναι το ακόλουθο, ικέτης ή ενεργός διεκδικητής; Η λύση κατά την άποψή μου θα έρθει μόνο μέσα τη συλλογική προσπάθεια. Μέσω της γραφίδας μου να τονίσω για πολλοστή φορά ότι δεν διεκδικώ δάφνες, δεν γράφω κάτι καινοφανές, αλλά λειτουργώ σαν διαπρύσιος κήρυκας της ενότητας των συναδέλφων [...].

[1] Κώστας Καρυωτάκης, Ανδρείκελα