Προς το περιεχόμενο
  • entries
    75
  • comments
    323
  • views
    7.981

Ο παλαίμαχος της ζωής και το κομπιουτεράκι…


KAROLOS

358 views

Χθές, ήμουν πάλι από πολύ νωρίς στο γραφείο. Η ώρα πέρασε και κάποια στιγμή σταμάτησα για λίγο να σκαλίζω τα βιβλία μου και κατέβηκα στο απέναντι super market. Έπρεπε να πάρω κάτι για να φάω. Με γρήγορο βήμα μπαίνω στο κατάστημα και πηγαίνω στον πάνω όροφο ώστε να πάρω τα απαραίτητα. Είχε ελάχιστο κόσμο, σχεδόν μόνος μου ήμουν. Πήρα αυτά που χρειαζόμουν και καθώς έφευγα είδα έναν ηλικιωμένο κύριο. Πρέπει να ήταν γύρω στα εβδομήντα, ευθυτενής, με άσπρα μαλλιά. Στο ένα του ρυτιδωμένο χέρι κρατούσε ένα μικρό καλαθάκι με τρία – τέσσερα πράγματα μέσα και στο άλλο ένα χαρτάκι κομμένο από σπιράλ τετράδιο. Από την αριστερή τσέπη του φθαρμένου γκρι σακακιού που φορούσε προεξείχε ένα κομπιουτεράκι. Σάστισα όταν το είδα. Το είχε πάρει μαζί του προφανώς από το σπίτι του για να κάνει τη σούμα πριν πάει στο ταμείο. Ήθελε να είναι σίγουρος πως θα του φτάσουν τα λιγοστά χρήματα που είχε μαζί του. Στάθηκα λίγο σε μια άκρη κάνοντας δήθεν πως έψαχνα κάτι στα ράφια. Με κλεφτές ματιές παρατηρούσα τις κινήσεις του. Ακουμπούσε στο πάτωμα για λίγο το καλάθι και απ΄την τσέπη του παντελονιού του έβγαζε τα λίγα χρήματα που κουβαλούσε και τα ξαναμετρούσε. Έκανε και αθροίσεις. Περήφανος άνθρωπος σκέφτηκα. Δεν ήθελε να φτάσει στο ταμείο και να του πει η υπάλληλος πως τα πράγματα που αγόρασε κόστιζαν παραπάνω από τα χρήματα που είχε.

Αμέσως στη σκέψη μου ήρθαν οι γονείς μου. Παλαίμαχοι και αυτοί της ζωής, ηλικιωμένοι, με πενιχρή σύνταξη κι όμως τα βγάζουν πέρα. Μήπως κι αυτοί παίρνουν μαζί τους κομπιουτεράκι στο super market και δεν το ξέρω; Μήπως τα ψώνια που κάνουν αποτελούν γι΄αυτούς έναν εφιάλτη; Μήπως τρέμουν την ώρα που βρίσκονται στο ταμείο σκεπτόμενοι ότι δεν θα τους φτάσουν τα χρήματα;

Έφυγα, δεν άντεξα άλλο να βλέπω αυτό το θέαμα. Χιλιάδες σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου όταν επέστρεψα στο γραφείο και έπειτα στο σπίτι το βράδυ. Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ήταν ένας από τους πολλούς ανύμπορους συνταξιούχους που γεμάτοι περηφάνεια προσπαθούν να ζήσουν κάνοντας ακόμη και τώρα στα γεράματα θυσίες.

Μήπως φταίνει κι αυτοί, σκέφτηκα, για τη σημερινή κατάντια; Μήπως είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτούς που ψήφιζαν τόσα χρόνια οι οποίοι μας έφτασαν ως εδώ; Μήπως όμως τους ξεγέλασαν οι πολιτικάντιδες που ποτέ δεν έλειψαν από τούτη τη χώρα; Όπως και να χει το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Η στενοχώρια μου είναι απερίγραπτη.

0 Σχόλια


Recommended Comments

Δεν υπάρχουν σχόλια προς εμφάνιση.

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι εύκολο!

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...