Μέσ’ την ψυχή μου κάποτε σαλεύουνε φτερά

κ’ ένας μεγάλος κι άξαφνος πόθος με συνταράζει,

να λυτρωθώ απ’ τα γύρω μου κι από τον ίδιο εμέ

κι από της καθημερινής μου ζωής το μαράζι.

Να φύγω! Να μη βλέπω πια τα πρόσωπα τα ίδια,

που από μια παρεξήγηση μπήκανε στη ζωή μου,

που στο πλευρό τους με κρατάει μονάχα μια συνήθεια

και που μου ισκιάζουνε το φώς που λαχταρά η ψυχή μου.

Να μην έχω «καθήκοντα» - για τη ζωή αλυσίδες –,

οι μέρες μου να πάψουνε ανούσιες να περνάνε,

μηχανικά κι ανόρεγα το κάθε να μην κάνω

και να μην ξέρω από τα χτές τ’ αύριο τι θέ να ΄ναι.

Να φύγω αυτή την άνοστη και βαρετή γαλήνη,

που απ’ την ψυχή μου στράγγισε κάθε χυμό και κάνει

να μοιάζω μ’ ένα γέρικο κι άχρηστο καράβι,

όπου αραγμένο σήπεται σ’ ένα βουβό λιμάνι.

Αυτή την «ευτυχία» μου, που άλλοι τη μακαρίζουν,

θα ΄θελα, σαν το Βασιλιά της Θούλης, να πετάξω

μεσ’ στης ζωής μου τα νερά τ’ ακύμαντα, μονάχα

για να σαλέψουν μια φορά – και για ν’ αναστενάξω!

Να φύγω! Πού ; Αδιάφορο το πού. Μόνο να φύγω!

Να πλανηθώ σε μακρυνούς που δεν τους ξέρω τόπους,

το κάθε τι στα μάτια μου πάντα καινούργιο να ναι,

να κυλιστώ μεσ’ στη ζωή και μέσα στους ανθρώπους.

Να μαι ο αλήτης που περνά στις σκονισμένες στράτες,

ο ταξιδιώτης που έρχεται και φεύγει από μια χώρα,

να χύνουμαι μεσ’ τη ζωή σαν το τυφλό ποτάμι,

πού απ’ τα βουνά μιαν άξαφνη το κατεβάζει μπόρα.

Σταθμοί, λιμάνια να περνάν σαν όνειρο απ΄τα μάτια,

ποτές μου να μη νοσταλγώ κι όλο να λαχταράω,

ο,τι ποθώ από τη ζωή να μην το ζητιανεύω,

μεσ’ στην πόλη, ιδρώνοντας, να της το καταχτάω!

Κι όσο είμαι νέος και μέσα μου σαλεύουνε φτερά,

να πλανηθώ, ν’ αγωνιστώ, να κλάψω, ν’ αγαπήσω,

χαρές και πόνο ως το βυθό το κύπελλο να πιώ,

πρίν πέσει από τα χέρια μου και σπάσει, ωϊμέ! Να ζήσω!

Μα τόσο, ωϊμένα, τη σκλαβιά την έχω συνηθίσει

και τόσο πιά λησμόνησα, φτερά μου, να πετάω,

που, ώς το πουλί μεσ’ το κλουβί, σαν τύχει και του ανοίξουν

την πόρτα, πάλι μοναχός μες’ το κλουβί γυρνάω!

Κι έτσι, σ’ αυτή τη φυλακή που μόνος μου έχω υψώσει,

σκλάβος εγώ και φύλακας του ίδιου του εαυτού μου,

πότε σκυφτός στη μοίρα μου και πότε επαναστάτης,

μια τραγωδία να παίζεται κοιτάω μεσ’ στο νού μου!...