Συναντηθήκαμε αρκετοί συνάδελφοι λογιστές την Δευτέρα που πέρασε για να συζητήσουμε τα προβλήματα της δουλειάς μας... Ανοίξαμε Ορίζοντες και μιλήσαμε για Συμμετοχή...

Καλοί μου αναγνώστες (*1) μην «κολλήσετε» στην λέξη Λογιστής. Αφαιρέστε την και βάλτε το επάγγελμά σας…

Σας παροτρύνω κιόλας… Βάλτε ότι θέλετε….

Όλοι γνωρίζουμε πως στο ίδιο καζάνι βράζουμε όλοι… (Επίσης άπαντες γνωρίζουν ότι η διαδικασία ψησίματος - στο καζάνι αυτό - δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα…)

Ναι αυτό κάναμε λοιπόν στην συζήτηση… Μιλήσαμε για Συμμετοχή… Ανοίξαμε τους Ορίζοντες…

Κατ’ αρχήν ήταν δύσκολη απόφαση για όσους κατάφεραν να έρθουν..

Επέλεξαν αν θα έπρεπε να αφεθούν στην ραστώνη του Αυγούστου ή να αντιμετωπίσουν πρόσωπό με πρόσωπο το άγχος της δουλειάς τους...

Αποφάσισαν το δεύτερο…

Αυτό όμως πρέπει να μελετηθεί… Ήταν απλώς μαζόχες ή μήπως επεδίωκαν να αφεθούν σε μια φυσιολογική ραστώνη του μέλλοντος και όχι σε μια αγχωτική ραστώνη του παρόντος…;;

Άλλοι πάλι έπρεπε να αντιμετωπίσουν άλλες υποχρεώσεις πολύ πιο σπουδαίες…

Όλα αυτά είναι δικαιολογημένα…

Συμβαίνουν…

Όμως όσες φορές και να μελετηθεί αυτή η προσπάθεια των λογιστών, αυτό που προκύπτει είναι ότι απέναντι σε αυτήν υπάρχει πάντα μια Σκύλλα και μια Χάρυβδη…

Και ξανά λέω πως αντί της λέξης «λογιστών» μπορείτε να βάλετε οποιοδήποτε επάγγελμα θέλετε….

Στο αναγκαστικά εναρμονισμένο με το άρθρο μας λεξικό, η Σκύλλα μεταφράζεται σε «Φοβάμαι να είμαστε όλοι μαζί» και η Χάρυβδη σε «Δεν συμμετέχω αφού δεν θα αλλάξει τίποτα»

Αυτά τα δύο τέρατα αν νομίζουμε ότι εξαφανίσθηκαν από την εποχή του ταλαίπωρου Οδυσσέα είμαστε γελασμένοι…

Αναπτύσσονται καθημερινά - χρόνια τώρα – και μπορείς να τα συναντήσεις, αν βέβαια με προσοχή εστιάσεις στα μάτια του συναδέλφου σου… Εννοείται ότι και ο συνάδελφος μπορεί να τα δει στα μάτια τα δικά σου…..

Εκεί στο κέντρο - στην κόρη των ματιών μας - ζουν τα τέρατα αυτά και κάθε φορά που προσπαθούμε να δούμε κάτι αξιοπρόσεκτο , αυτά μας φοβίζουν (εξάλλου τι τέρατα θα ήταν αλλιώς) και αναγκαστικά ξανακατεβάζουμε την ματιά μας χαμηλά..

Πρέπει να βρούμε τρόπο μελετώντας τα να τ’ αντιμετωπίσουμε….

Το πρώτο - πράσινο, γεμάτο σάλια - τέρας που ακούει στο όνομα «Φοβάμαι να είμαστε όλοι μαζί» τρέφεται κυρίως με σκέψεις σχετικές με απώλειες δικαιωμάτων. Έτσι, στην περίπτωση μας (βρείτε και σεις την δική σας) πιστεύουν πως αν θα μπουν όλοι οι λογιστές σε έναν Σύλλογο (π.χ. και των ΑΕΙ και των ΤΕΙ) θα μειωθούν τα δικαιώματα αυτών που προϋπήρχαν…» Αυτή είναι η τροφή του τέρατος. Αυτή ακριβώς η σκέψη μπορεί να αντιμετωπισθεί μονάχα με την κατανόηση ότι όλοι μαζί μπορούν να πετύχουν υπερδιπλάσια πράγματα από όσα θα χαθούν. Η ολική συνεργασία μπορεί ακόμα και να εκμηδενίσει τις τυχόν απώλειες. …. Δεν μπορεί να υπάρχει καν σκέψη ότι ομάδες σε κατάτμηση μπορεί να είναι πιο αποδοτικές από μια συνεκτική ομάδα ακόμα κι αν οι πρώτες βρίσκονται σε συνεργασία.

Επιπλέον είναι σύνηθες αυτές οι ομάδες να έχουν και ισχυρά στοιχεία εικονικότητας. Δηλαδή αυτά που τους χωρίζουν να είναι αμελητέα σε σχέση με αυτά που τους ενώνουν. Να σκέφτονται το 1% και να αφήνουν το 99%... Επί παραδείγματι το 99% των «συστατικών» στοιχείων των λογιστών είναι οι «ίδιοι κόποι», τα «ίδια προβλήματα», η ίδια «κακή αμοιβή αναλογικά με τον χρόνο εργασίας», το ίδιο «άγχος», ο ίδιος «άδικος και απάνθρωπος τρόπος ζωής»... Αυτά είναι τα κοινά τους στοιχεία. Με το μικροσκόπιο θα ψάξεις να βρεις τυχόν διαφορές ….

Αυτή είναι η αλήθεια….

Έτσι γίνεται με πλήθος επαγγελμάτων. Δημιουργείται μια ψευδαίσθηση ότι η συμμετοχή των πολλών αφαιρεί δικαιώματα ενώ στην πραγματικότητα η συμμετοχή των πολλών οδηγεί σε οφέλη. Αυτή είναι η τροφή του «Φοβάμαι να είμαστε όλοι μαζί».

Η δε περίπτωση του κόκκινου τέρατος με τη διχαλωτή γλώσσα που ακούει στο όνομα «Δεν συμμετέχω αφού δεν θα αλλάξει τίποτα» είναι ακόμα χειρότερη. Η τροφή του είναι ακριβώς στο όνομά του… : «Η μη συμμετοχή».

Το μέγεθος του αυτές τις μέρες έχει γίνει τεράστιο μέχρι που κρύβει και τον ήλιο….

Και πως στο καλό έχει πεισθεί όλος ο κόσμος ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα; Δεν υπάρχει στάλα ανάγκης για συμμετοχή;

Κι όμως υπάρχει αυτή η ανάγκη σε όλους μας και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Απλά βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση.

Δεν μπορεί να ανασυρθεί εύκολα ώστε να κυριέψει το μυαλό και να αναγκάσει το σώμα σε χειραψία…

Χρειάζεται επίπονη και επίμονη προσπάθεια για την ανάσυρσή της.

Δίοδος επιτυχίας η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων μέσα από μια συνεχώς αυξανόμενη (μακάρι και γεωμετρικά) ενεργή συμμετοχή.

Τι να πω για αυτό. …

Εύχομαι να μείνουν χωρίς τροφή τα τέρατα…

Σίγα σιγά ν’ αδυνατίσουν και θα χαθούν…

Αυτό εύχομαι…

Ν΄ αδυνατίσουν και να χαθούν.

(*1) Που λέει και ο Κίμωνας...

Σταυρουλάκης Αρτ. Κωνσταντίνος - Οικονομολόγος Α.Β.Σ.Θ.

Editorial 14ου Εβδομαδιαίου Οικονομικού Ε(κ)θετου στην εφημερίδα "Χανιώτικά Νέα"

Χανιά 5 Αυγούστου 1010