Ο κ. "Ζ", ο κ. "Κ" και ο Φρόιντ

*Ο Ζ λατρεύει τον Κ και, αντιστρόφως, το ζεύγος Κ επιδεικνύει απεριόριστη αποδοχή, εύνοια και υποστήριξη (πολιτική, πρακτική και συναισθηματική) στον Ζ. Προκύπτει έτσι ένα πλαίσιο όπου ο Ζ λειτουργεί ως alter ego, δηλαδή ως κατοπτρικό είδωλο του Κ. Εχει, με άλλα λόγια, αναπλάσει το εγώ του έτσι, που λειτουργεί σαν «μικρός Κ» στον δικό του χώρο.

*Τοποθετώντας στο πιλοτήριο της ψυχής του έναν μικρό Κ, ο Ζ καλύπτει συναισθηματικές του ανάγκες μέσα από μια σχέση «τύπου His Master's Voice».

*Ταυτόχρονα, αντλεί και συγκεκριμένες απολαβές από την ταύτιση με τον Κύριό του: Αυταρέσκεια, φανερή στην όλη του στάση και εμφάνιση. Αίσθηση ότι βρίσκεται «υπεράνω όλων, ανθρώπων και κανόνων», βασισμένη στη βεβαιότητα που του παρέχει η ταύτιση με τον Κ. «Κάνω ό,τι θέλω, επειδή είμαι Εκείνος!». Και, φυσικά, αίγλη, επιρροή και εξωθεσμική ισχύ, ακόμη και εις βάρος των προϊσταμένων των υπουργών.

*Για πολιτικούς κυρίως λόγους, αίφνης, ο Κ αποσύρει την εύνοιά του από τον Ζ. Αποστασιοποιείται πολιτικά και προσωπικά. Του αφαιρεί όχι μόνο τις έμπρακτες εξουσίες, αλλά και την άδεια αναφοράς στην ιδιαίτερη σχέση τους. Μέχρι που, τελικά, τον «αδειάζει» με τρόπο απόλυτο και μάλιστα δημοσίως!

*Η απώλεια του εξιδανικευμένου συναισθηματικού τροφοδότη (Κ) βιώνεται από τον Ζ κατά τρόπο τυπικά μελαγχολικό: Απαρηγόρητο αίσθημα προδομένης αγάπης, αδυναμία να αποχαιρετήσει τον χαμένο συναισθηματικό εταίρο, απεγνωσμένη προσπάθεια να τον κρατήσει για πάντα μαζί του, τοποθετώντας τον μέσα του.

Ο μηχανισμός αυτός ονομάζεται «ενδοβολή» και αποτελεί κλειδί στη λογική της κατάθλιψης. Το εγώ του Ζ απορροφάται ολοκληρωτικά από τη σκιά του Κ.

*Το παράπονο, η θλίψη και η οργή του Ζ απέναντι στον προδότη μιας μοναδικής και αναντικατάστατης αγάπης εκδηλώνεται τώρα ως επιθετικότητα και καταστροφικότητα, η οποία στρέφεται, στη φαντασία και με το πέρασμα στην πράξη, εναντίον του ίδιου του Ζ. Αλλωστε, ο ίδιος αντιπροσωπεύει, μέσω ταύτισης, τον ανάξιο πλέον αγάπης Κ! Ο Ζ επιχειρεί, λοιπόν, να καταστρέψει το Εγώ του ως ομοίωμα Εκείνου, σημαδεύοντας τον ενδοβληθέντα Κ, προκειμένου να εκδικηθεί τον προδότη!

* Και μία κρίσιμη «λεπτομέρεια»: Η απόπειρα αυτοκτονίας ευνοείται και από την οικογενειακή ιστορία του Ζ, που σημαδεύεται από την αυτοκτονία του πατέρα του όταν εκείνος ήταν 4 ετών. Μια πρόσθετη όσο και μοιραία πηγή ταυτίσεων, αλλά και μια προηγούμενη καίρια εγκατάλειψη από κάποιον «που όφειλε να αγαπά τον Ζ», τροφοδοτούν την εξοικείωση με το βίωμα της μελαγχολίας και με τον κώδικα της αυτοκτονίας...