Δεν μου ειναι ευκολο, να δεχτω, οτι μονο απο αχαριστια σου γυρναει την πλατη καποιος.

Αν δεχτουμε, οτι δινουμε για την χαρα της προσφορας και οχι για να παρουμε, δεν μας αφορα καθολου αν ευεργετησαμε και πληρωθηκε με αχαριστια.

Και η υπεροχη με τον ιδιο τροπο σκεψης απορριπτεται.

Η ανιδιοτελης προσφορα, δεν εχει καμμια συναφεια με την αισθηση της υπεροχης.

Εξαλλου, ενας ανθρωπος που δινει στον συνανθρωπο του τοσο γενναιοδωρα, στερειται εγωισμου, ωστε να νιωθει υπερτερος οποιουδηποτε.

Πραγματικα, θα προτιμουσα να εχω αχαριστους ανθρωπους μπροστα μου, για να μου ειναι ευκολο να γυρισω και γω την πλατη.

Οταν ομως ξερεις ή θελεις να πιστευεις, πως δεν εναι αχαριστοι ?

γιατι αραγε .... γιατι ?

Σημερα ειναι μια,

απο κεινες τις απαισιες μερες,

που ενα κρυμμενο γιατι,

πανω που ημουν σιγουρη,

πως το καταφερα να το παλεψω,

ερχεται παλι να με παιδεψει.

Δεν μου ειναι ευκολο, να δεχτω, οτι μονο απο αχαριστια σου γυρναει την πλατη καποιος.

Χρύσα είδες να γράψω πουθενά κάτι τέτοιο εγω ?

Δεν μου ειναι ευκολο, να δεχτω, οτι μονο απο αχαριστια σου γυρναει την πλατη καποιος.

Χρύσα είδες να γράψω πουθενά κάτι τέτοιο εγω ?

Οχι βεβαια.

Τις δικες μου σκεψεις εγραψα.

Σε ενοχλησε κατι, που δεν καταλαβαινω?

Φυσικά και όχι .

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Θὰ καλλιεργήσω τὸ ὡραιότερο ἄνθος. Στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων θὰ φυτέψω τὴν Ἀχαριστία. Εὐνοϊκοὶ εἶναι οἱ καιροί, κατάλληλος ὁ τόπος. Ὁ ἄνεμος τσακίζει τὰ δέντρα. Στὴ νοσηρὴ ἀτμόσφαιρα ὀρθώνονται φίδια. Οἱ ἐγκέφαλοι, ἐργαστήρια κιβδηλοποιῶν. Τερατώδη νήπια τὰ ἔργα, ὑπάρχουν στὶς γυάλες. Καὶ μέσα σὲ δάσος ἀπὸ μάσκες, ζήτησε νὰ ζήσεις. Ἐγὼ θὰ καλλιεργήσω τὴν Ἀχαριστία.

Ὅταν ἔρθει ἡ τελευταία ἄνοιξις, ὁ κῆπος μου θά ῾ναι γεμάτος ἀπὸ θεσπέσια δείγματα τοῦ εἴδους. Τὰ σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θὰ περπατῶ στοὺς καμπυλωτοὺς δρόμους, μετρώντας αὐτὰ τὰ λουλούδια. Πλησιάζοντας μὲ κλειστὰ μάτια τὴ βελούδινη, σκοτεινὴ στεφάνη τους, θὰ νιώθω στὸ ἀπρόσωπο τοὺς αἰχμηρούς των στημόνες καὶ θ᾿ ἀναπνέω τ᾿ ἄρωμά τους.

Οἱ ὧρες θὰ περνοῦν, θὰ γυρίζουν τ᾿ ἄστρα, καὶ οἱ αὖρες θὰ πνέουν, ἀλλὰ ἐγώ, γέρνοντας ὁλοένα περσότερο, θὰ θυμᾶμαι.

Θὰ θυμᾶμαι τὶς σφιγμένες γροθιές, τὰ παραπλανητικὰ χαμόγελα καὶ τὴν προδοτικὴ ἀδιαφορία.

Θὰ μένω ἀκίνητος ἡμέρες καὶ χρόνια, χωρὶς νὰ σκέπτομαι, χωρὶς νὰ βλέπω, χωρὶς νὰ ἐκφράζω τίποτε ἄλλο. Θὰ εἶμαι ὁλόκληρος μία πικρὴ ἀνάμνησις, ἕνα ἄγαλμα ποὺ γύρω του θὰ μεγαλώνουν τροπικὰ φυτά, θὰ πυκνώνουν, θὰ μπερδεύονται μεταξύ τους, θὰ κερδίζουν τὴ γῆ καὶ τὸν ἀέρα. Σιγὰ σιγὰ οἱ κλῶνοι τους θὰ περισφίγγουν τὸ λαιμό μου, θὰ πλέκονται στὰ μαλλιά μου, θὰ μὲ τυλίγουν μὲ ἀνθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου ἀπὸ τὴ σταθερή τους ὤθηση, θὰ βυθίζομαι στὸ χῶμα.

Καὶ ὁ κῆπος μου θὰ εἶναι ὁ κῆπος τῆς Ἀχαριστίας.