Εικοσιένα ερωτήματα προς το υπ. Οικονομικών

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής-φοροτεχνικός
Μέλος της επιστημονικής ομάδας  του TaxHeaven


Την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά όλοι εμείς που τυγχάνει να ασχολούμαστε με το επάγγελμα του λογιστή-φοροτεχνικού, μόνο σαν ιλαροτραγική θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω. Συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο ότι το μέλλον μας διαφαίνεται πολύ ζοφερό. Χωρίς να θέλω να φανώ Κασσάνδρα, αν δεν αλλάξουν άρδην τα πράγματα με δικές μας πρωτοβουλίες και άμεσες κινητοποιήσεις, τότε θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια αρχικά στην υποβάθμιση κι έπειτα στον αφανισμό. Βέβαια, για τις δικές μας ευθύνες, τα λάθη και τις παραλείψεις δε θα αναφερθώ σήμερα, αλλά θα σας παραπέμψω στον πρόλογο ενός παλαιότερου «σχολίου της Δευτέρας» (σ.σ. 14/7/2014), όπου ανέλυσα το ζήτημα της αυτοκριτικής μας μέσα απ΄τη δική μου οπτική γωνία.

Η πλειονότητα των λογιστικών γραφείων με την υπάρχουσα δομή και τον τρόπο λειτουργίας τους δε θα αντέξουν στους φρενήρεις αυτούς ρυθμούς και μοιραία θα κλείσουν ή θα ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με «διεκπεραιωτικές» εργασίες, δημιουργώντας έτσι μία νέα τάξη λογιστών που θα αποτελούν τη «Β’ Εθνική» του χώρου. Θα υπάρχουν δηλαδή λογιστές δύο «ταχυτήτων».
Διαβλέπω ότι ο χάρτης του επαγγέλματός μας θα αλλάξει σύντομα, αφού οι μικρομεσαίοι, τα μικρά λογιστικά γραφεία θα εξαφανιστούν. Όλη αυτή η αδάμαστη πολυνομία που μας ταλανίζει, το ευμετάβλητο φορολογικό τοπίο, η πολυπλοκότητα των υφιστάμενων διατάξεων, οι αγχώδεις προθεσμίες σε συνδυασμό με τις νέες «διεκπεραιωτικές» εργασίες με τις οποίες έχουμε επιφορτιστεί, δε μας αφήνουν το περιθώριο για ενδελεχή μελέτη των νέων φορολογικών αλλαγών, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους. Πως να προλάβεις άλλωστε να ενημερωθείς επαρκώς όταν όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς ενώ εσύ τρέχεις ασθμαίνων να προλάβεις τις τρέχουσες προθεσμίες και τις ατελείωτες υποχρεώσεις;

Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο στάθηκαν εικοσιένα ερωτήματα που ήρθαν αβίαστα στο μυαλό μου, τα οποία απευθύνονται στην ηγεσία του υπ. Οικ. Πρόκειται για εικοσιένα «γιατί» που απαιτούν μία απάντηση από τα αρμόδια χείλη¹. Εικοσιένα «γιατί», μέσα από τα οποία περιγράφεται με γλαφυρότητα η κατάσταση που ζούμε ως επαγγελματίες. Εικοσιένα «γιατί» που καταδεικνύουν την αγανάκτηση ενός ολόκληρου κλάδου που βάλλεται πανταχόθεν. Φυσικά δεν είναι τα μοναδικά ερωτήματα που αναζητούν εναγωνίως απαντήσεις, αφού ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς.




Εικοσιένα «γιατί» προς το υπ. Οικονομικών:

1. Γιατί να δουλεύουμε σε ένα σύστημα που διαρκώς παρουσιάζει προβλήματα, υπολειτουργεί ή παύει να λειτουργεί σε ώρες αιχμής;

2. Γιατί να διαβάζουμε απαράδεκτες και προσβλητικές ανακοινώσεις που μας προτρέπουν να εργαζόμαστε τις μεταμεσονύχτιες ώρες;

3. Γιατί να γινόμαστε τα πειραματόζωα της κάθε αδόκιμης προσπάθειας καταπολέμησης της φοροδιαφυγής;

4. Γιατί να συρόμαστε στα δικαστήρια προκειμένου να βρούμε το δίκιο μας επειδή κάποιοι αυθαιρετούν νομοθετώντας κατά το δοκούν;

5. Γιατί να μελετούμε εκατοντάδες ασαφείς αποφάσεις και εγκυκλίους που αντί να διευκρινίζουν προκαλούν μεγαλύτερη σύγχυση;

6. Γιατί να καθυστερεί τόσο πολύ η κοινοποίηση διευκρινίσεων από τη Διοίκηση με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρερμηνείες και αναστάτωση στην αγορά;

7. Γιατί να τηρούμε ευλαβικά τις τεθείσες προθεσμίες ενώ η Διοίκηση να μην τηρεί σχεδόν κανένα χρονοδιάγραμμα;

8. Γιατί να μας πνίγει καθημερινά ο βρόχος των υποχρεώσεων και των αλλεπάλληλων καταληκτικών ημερομηνιών;

9. Γιατί να υφιστάμεθα το μαρτύριο της σταγόνας αναφορικά με το θέμα των παρατάσεων που δημοσιεύονται μονίμως την τελευταία στιγμή;

10. Γιατί να πληρώνουμε πρόστιμα και προσαυξήσεις για αβελτηρίες, κωλυσιεργίες και παρατυπίες της Διοίκησης;

11. Γιατί να εξαντλείται η αυστηρότητα των νόμων σε μας και στους πολίτες γενικότερα, ενώ αντίθετα η Διοίκηση να βρίσκεται μονίμως στο απυρόβλητο; 

12. Γιατί να μετονομάσουμε τα γραφεία μας σε κέντρα εξυπηρέτησης φορολογούμενων πολιτών και να επωμιστούμε όλο το κόστος της υποστελέχωσης των Δ.Ο.Υ. -και των περικοπών στον γενικότερο Δημόσιο τομέα-, που τεχνηέντως έχει μετακυλιθεί σε μας;

13. Γιατί να εργαζόμαστε μέσα σε ένα τόσο σαθρό και ευμετάβλητο φορολογικό τοπίο που αλλάζει ανά πάσα στιγμή ακυρώνοντας κάθε προσπάθειά μας να οργανώσουμε τη δουλειά και το χρόνο μας;

14. Γιατί να «στραγγαλίζονται» οι μικρές επιχειρήσεις με υπέρογκους φόρους και να οδηγούνται στον αφανισμό, αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο στους πολυεθνικούς ομίλους και στους μεγαλοσχήμονες για να αλωνίζουν απερίσπαστοι; 

15. Γιατί να δημιουργούνται συνεχώς νέες υποχρεώσεις και να εφαρμόζονται νέα μέτρα χωρίς προηγουμένως να σταθμίζονται από τους υπεύθυνους τα υπέρ και τα κατά, καθώς και το γραφειοκρατικό κόστος από την καθιέρωσή τους;

16. Γιατί να μην υπάρχουν διαρκώς εκπρόσωποί μας σε όλες τις επιτροπές που συστήνονται για τα θέματα της φορολογικής νομοθεσίας; 

17. Γιατί να τσαλακώνουμε καθημερινά την επαγγελματική και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας ώστε να τα φέρουμε εις πέρας μέσα σ΄αυτό το κομφούζιο που έχει δημιουργηθεί απ΄ τους ιθύνοντες;

18. Γιατί να αφήνουμε την τελευταία μας πνοή μέσα στα γραφεία μας που έχουν μετατραπεί σε σύγχρονα «λευκά» κελιά;

19. Γιατί να είμαστε μονίμως το άθυρμα στα χέρια της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας που μας αντιμετωπίζει σαν είλωτες;

20. Γιατί να μην τιμωρούνται ποτέ όσοι ευθύνονται για τα λάθη και τις παραλείψεις από πλευράς Δημοσίου; 

21. Γιατί να αγνοούνται επιδεικτικά από τους υπεύθυνους τα δίκαια αιτήματά μας και να μην λαμβάνουμε ποτέ απαντήσεις στα καίρια ερωτήματά μας;


Κλείνοντας το μικρό σημερινό μου σχόλιο, θέλω να τονίσω και πάλι ότι μόνο μέσα από την κοινή δράση μπορούμε να επιτύχουμε. Όπως είχε πει κάποτε ο γνωστός συλλέκτης, γκαλερίστας και εκκεντρικός κοσμοπολίτης, Αλέξανδρος Ιόλας «[...] Η ζωή είναι σαν το θέατρο. Όλους τους θέλει. Άλλοι είναι γεννημένοι πρωταγωνιστές και άλλοι είναι γεννημένοι κομπάρσοι [...]». Προχωρώντας λίγο παραπέρα τη σκέψη μου, θα πω ότι είναι στο χέρι του καθενός να αφήσει το ρόλο του κομπάρσου και να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής στις εξελίξεις που διαδραματίζονται γύρω του. Είναι στο χέρι του καθενός να «μεταλλαχθεί» από άβουλο πιόνι, από πειθήνιο όργανο των εκάστοτε ποδηγετών, σε κύριο πρωταγωνιστή που θα παίζει καταλυτικό ρόλο στη λήψη των όποιων αποφάσεων.

Στο επάγγελμά μας έφτασε η ώρα να γίνουν ριζικές αλλαγές με προτάσεις που θα κάνουμε εμείς, με κινήσεις που θα απαιτήσουμε εμείς, με αλλαγές που θα αξιώσουμε άμεσα, με συμμετοχή σε όλες τις δράσεις. Πρέπει να γίνουμε πλέον εμείς οι πρωταγωνιστές και να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του «κομπάρσου». Να ενώσουμε τις φωνές μας ώστε οι πολλές και διαφορετικές φωνές να γίνουν μια ενιαία και στεντόρεια φωνή που δεν θα χάνεται στους διαδρόμους των υπουργείων αλλά θα φτάνει δυνατή και καθαρή στα αυτιά των υπευθύνων.
Μόνο ενωμένοι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε το τοπίο στο επάγγελμά μας. Αλλιώς, θα παραπονούμαστε μονίμως και θα σκύβουμε το κεφάλι μας υποτακτικά σε κάθε ράπισμα της καθεστηκυίας τάξης. Όπως έχω ξαναγράψει στο πρόσφατο παρελθόν, τελικά τι προτιμάμε να είμαστε, ικέτες ή ενεργοί διεκδικητές;





_________________________________________

[1] Τα ερωτήματα αφορούν μόνο σε θέματα φορολογικά και δεν αναφέρονται στις τεράστιες υποχρεώσεις που έχουμε και από πλευράς ασφαλιστικής και εργατικής νομοθεσίας, οι οποίες θα αναλυθούν σε μελλοντικό σχολιασμό.