Η φιλοσοφία της Αγάπης, για αλλαγη

[sotiria_ch]

Και τί είναι η ζωή όταν δεν μπορείς να τη ζήσεις όπως θέλει η ψυχή σου.

Ας πάει στραβά. Τα χρόνια δεν μας χαρίζονται. Εννοείται ότι κάνουμε τις

επιλογές μας με βάση κάποια κριτήρια. Τίποτα δεν μας χαρίζεται. Πρέπει

να παλέψουμε για όλα. Υπάρχει και το στοιχείο της τύχης σ' ένα βαθμό.

Πρέπει να το αξίζουμε αλλιώς θα περάσει από δίπλα μας και δεν θα το

καταλάβουμε καν.

Το θέμα είναι ακριβώς αυτό... η Ψυχή σου, όταν έχεις ζήσει κάποιες καταστάσεις, φοβάται... τρέμει το φυλλοκάρδι σου που λέμε... Σίγουρα τα χρόνια δε μας χαρίζονται, αλλά δε μπορείς όταν έχεις πονέσει να πεις έτσι απλά:"ας πάει στραβά", προσπαθείς να προστατέψεις και να προφυλάξεις τον εαυτό σου.

Ποιός αντέχει να ξαναπληγωθεί?

Μα τόσο εύκολα παρατάμε τη ζωή την ίδια?

Και τί είναι η ζωή ένας αγώνας καθημερινός.

Καλοπέραση? Ακόμη και στον έρωτα? Στην αγάπη? όχι φίλοι μου

Ποιός είπε ότι παρατάμε τη ζωή? Αν παρατάγαμε τη ζωή με την πρώτη δυσκολία θα κάναμε πίσω, δε θα ξαναπροσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας, θα κλεινόμασταν στο καβούκι μας. Η ζωή είναι αγώνας, συμφωνώ και πίστεψέ με, έχω μάθει στη ζωή μου να παλεύω και να προσπαθώ. Δε ζητάω την καλοπέραση, δε ζητάω πολλά, θέλω μόνο να είμαι καλά με τον άνθρωπο που έχω επιλέξει. και επειδή την έχω πατήσει στο παρελθόν πολύ απλά έχω κάποιες ανασφάλειες και φοβίες μήπως κάτι δεν πάει καλά. Όπως βλέπεις δεν παραιτούμαι από τη ζωή, είμαι ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι μας, και απ' όσο ξέρω, όλοι μας έχουμε περισσότερες ή λιγότερες ανασφάλειες

[Κρηθέας]

Το θέμα είναι ακριβώς αυτό... η Ψυχή σου, όταν έχεις ζήσει κάποιες καταστάσεις, φοβάται... τρέμει το φυλλοκάρδι σου που λέμε... Σίγουρα τα χρόνια δε μας χαρίζονται, αλλά δε μπορείς όταν έχεις πονέσει να πεις έτσι απλά:"ας πάει στραβά", προσπαθείς να προστατέψεις και να προφυλάξεις τον εαυτό σου.

Ποιός είπε ότι παρατάμε τη ζωή? Αν παρατάγαμε τη ζωή με την πρώτη δυσκολία θα κάναμε πίσω, δε θα ξαναπροσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας, θα κλεινόμασταν στο καβούκι μας. Η ζωή είναι αγώνας, συμφωνώ και πίστεψέ με, έχω μάθει στη ζωή μου να παλεύω και να προσπαθώ. Δε ζητάω την καλοπέραση, δε ζητάω πολλά, θέλω μόνο να είμαι καλά με τον άνθρωπο που έχω επιλέξει. και επειδή την έχω πατήσει στο παρελθόν πολύ απλά έχω κάποιες ανασφάλειες και φοβίες μήπως κάτι δεν πάει καλά. Όπως βλέπεις δεν παραιτούμαι από τη ζωή, είμαι ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι μας, και απ' όσο ξέρω, όλοι μας έχουμε περισσότερες ή λιγότερες ανασφάλειες

Ναι έτσι μου αρέσει όπως το τοποθετείς

Να προσέξουμε όμως το σημείο του "προστατευτισμού" εμποδίζει...

Ας πάει στραβά, ας ματώσουμε βρε αδερφέ έτσι είναι η ζωή, τί με το μπαμπάκι ο έρωτας?

Αλλιώς κάτσε και μη ζεις. Όσο για τις ανασφάλειες μα ουσιαστικά αυτές μας εμποδίζουν

να ζήσουμε.

[voodoo]

Ναι έτσι μου αρέσει όπως το τοποθετείς

Να προσέξουμε όμως το σημείο του "προστατευτισμού" εμποδίζει...

Ας πάει στραβά, ας ματώσουμε βρε αδερφέ έτσι είναι η ζωή, τί με το μπαμπάκι ο έρωτας?

Αλλιώς κάτσε και μη ζεις. Όσο για τις ανασφάλειες μα ουσιαστικά αυτές μας εμποδίζουν

να ζήσουμε.

Εγώ το πάω πιο πέρα βρε παιδιά.

Μιλάμε για συναίσθημα, που τυφλώνει. Τι ανασφάλειες που εμποδίζουν μου λέτε.

Δηλαδή είσαι παθιασμένος και σκέφτεσαι μήπως πληγωθείς; Νομίζω ότι δε σκέφτεσαι τίποτα. Αν το κάνεις, μάλλον δε μιλάμε για πάθος. Αν η λογική ταλαντεύει το συναίσθημα, σίγουρα δεν είναι πάθος.

Ρωτάω, χωράει η λογική στον έρωτα;

[sotiria_ch]

Ναι έτσι μου αρέσει όπως το τοποθετείς

Να προσέξουμε όμως το σημείο του "προστατευτισμού" εμποδίζει...

Ας πάει στραβά, ας ματώσουμε βρε αδερφέ έτσι είναι η ζωή, τί με το μπαμπάκι ο έρωτας?

Αλλιώς κάτσε και μη ζεις. Όσο για τις ανασφάλειες μα ουσιαστικά αυτές μας εμποδίζουν

να ζήσουμε.

Οι ανασφάλειες... μας εμποδίζουν να χαρούμε στο έπακρο... είναι σαν το διαβολάκι πάνω απ' τον ώμο σου που μόλις κάνεις λίγο να χαρείς σε τσιγκλάει και σου λέει:" Πρόσεχε, μπορεί πάλι κάτι να στραβώσει..." Όμως, όταν περνάς μέσα από διάφορα στάδια, αλλάζεις έτσι δεν είναι? Αλλιώς σκέφτεσαι τα πράγματα, αλλιώς τα βλέπεις όταν βιώνεις διάφορες καταστάσεις... Καταλαβαίνεις και τα λάθη σου και ίσως και να μην τα ξανακάνεις.

Όχι έρωτας με το μπαμπάκι, σίγουρα όχι... ο έρωτας θέλει πάθος, ένταση, δε θέλει στασιμότητα και ρουτίνα

Ούτε όμως έρωτας με το μαχαίρι (ή χειρότερα με τη χατζάρα... ) όπως και να το κάνεις, τη θες και τη σταθερότητα. Να γέρνεις στο τέλος μιας κουραστικής μέρας σε μια αγκαλιά και να λες "ό,τι θέλω το έχω".

και επιμένω, αυτό που φοβίζει είναι μήπως πάει κατι στραβά και στο τέλος μιας τέτοιας μέρας, δεν έχεις πια να γείρεις πουθενά... Δεν επιλέγεις να κάνεις τέτοιες σκέψεις, απλά έρχονται, δεν είπαμε ότι αφήνεις να σε καταβάλλουν, απλά υπάρχουν εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού σου...

[ΧΡΥΣΑ]

......Εγώ απο σένα θέλω

μόνο μια εκδρομή

μια αναπνοή

στο φως μια διαδρομή

εγώ απο σένα θέλω

μόνο τ΄όνειρο

σημερινό

κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο.....

Χ.Π.ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

γιατι τ αυριο θαναι κατι αλλο...

εξισου πολυτιμο, δυνατο, βαθυ ....

δεν θαναι ομως ερωτας και παθος.

[Κρηθέας]

Μετάλλαξη...

Αλλοτρίωση...

Ίσως "η βραδύτητα του έρωτα" του Γκούντερα βοηθούσε λίγο...

Περιχαράκωση μέσα στα σύνορα του μυαλού μας έτσι όπως μας τα έχουν διαμορφώσει...(βλέπε τη δημοσίευση του αγαπητού συναδέλφου quest_1σχετικά με τους 10 πιθήκους) και του του καθήκοντος... κάτι σαν τα μεσαιωνικά κάστρα. Τίποτα όμως δεν μένει στάσιμο και ίδιο πάντα... Κάποια στιγμή η εξέλιξη της τεχνολογίας θα τα γκρεμίσει και τότε ... οι Ιππότες θα παρατήσουν τα σπαθιά τους να πάνε να παίζουν σκέιτ...

Ελάτε να δείτε πως γεμίζουμε τα κενά του έρωτα, μας προσκαλούν οι pink floyd στο τhe wall

Μπαίνουμε μέσα στο παιχνίδι της κατανάλωσης και με των "Δαναών τα δώρα" προσπαθούμε να γελάσουμε τον δόλιο μας εαυτό, μας λέει ο δικός μας ο Ρασούλης. Στο τέλος καταναλώνουμε και τον ίδιο τον έρωτα "I need a dirty woman" καταλήγουν οι Pink Floyd.

Προσθήκη:

Mε κατηγόρησαν ότι πήρα τον κακό το δρόμο ...

Ας το επαναφέρει κάποιος/α συνάδελφος στον καλό...

[επισκέπτη KWNNA]

Μα ... εγω θα επιμένω να δω και να σου δείξω - είπε-

γιατί αν δεν δεις και εσύ θα είναι σαν να μην είδα

Θα επιμένω τουλάχιστον να μην βλέπω με τα μάτια σου

και ίσως μια μέρα... από άλλο δρόμο

Να συναντηθούμε

Μα ... εγω θα επιμένω να δω και να σου δείξω - είπε-

γιατί αν δεν δεις και εσύ θα είναι σαν να μην είδα

Θα επιμένω τουλάχιστον να μην βλέπω με τα μάτια σου

και ίσως μια μέρα... από άλλο δρόμο

Να συναντηθούμε

[Κρηθέας]

Μα ... εγω θα επιμένω να δω και να σου δείξω - είπε-

γιατί αν δεν δεις και εσύ θα είναι σαν να μην οίδα

Θα επιμένω τουλάχιστον να μην βλέπω με τα μάτια σου

και ίσως μια μέρα... από άλλο δρόμο

Να συναντηθούμε

Μα ... εγω θα επιμένω να δω και να σου δείξω - είπε-

γιατί αν δεν δεις και εσύ θα είναι σαν να μην οίδα

Θα επιμένω τουλάχιστον να μην βλέπω με τα μάτια σου

και ίσως μια μέρα... από άλλο δρόμο

Να συναντηθούμε

Με τα μάτια της ψυχής περισσότερο...

[Roxanne]

Η κοσμοθεωρια που πιστευω σχετικά με την αγάπη, τον έρωτα και την ζωη το σύμπαν και τα πάντα....

είναι συγκεντρωμενη σε μια μονο λεξη. ΑΓΑΠΗ

Αγάπη σε όλη της την έκταση σε όλες τις μορφές που απαντάται αυτούσια και όχι στις περιπτώσεις που η ανασφαλεια η κτητικότητα η επιθετικότητα και άλλα ταπεινα μασκαρεύονται σε αγάπη.

Ελλείψει χρόνου παραθέτω 4 αντιπροσωπευτικά κείμενα

---------------------------------------------------------------------------

Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος

Ερμηνευτές: Γιώργος Νταλάρας

Τι δώρο να σου φέρω στην ανάσταση

τα πλούτη δηλητήριο χρόνια τα 'πιαμε

μια προσευχή θα κάνω μια παράκληση

συγχώρα μου τ' ανθρώπινα κι αγάπα με

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ' αστέρια

είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός

η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ' άδεια χέρια

μόνο η αγάπη μένει όλα τ' άλλα είναι καπνός

Με παίρνουνε οι δρόμοι και με σέρνουνε

τυφλό πουλί που φτερουγά στην άβυσσο

οι ώρες της αγάπης μόνο μένουνε

να βρω δυο μέτρα ήλιο και παράδεισο

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ' αστέρια

είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός

η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ' άδεια χέρια

μόνο η αγάπη μένει όλα τ' άλλα είναι καπνός

-----------------------------------------------------------------------------------------

Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση :«Τι σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Τόνια 6 ετών: Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παππούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών: Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών: Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών: Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών: Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών: Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών: Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών: Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.

Πάνος 7 ετών: Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών: Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φτιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών: Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Έλλη 7 ετών: Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών: Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών: Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών: Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών: Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών: Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών: Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι αν πρέπει να βγει έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών: Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών: Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών: Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών: Δεν πρέπει να λες σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιο συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πει στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει».

------------------------------------------------------------------------------

Η αγάπη είναι συνώνυμη της αρμονίας και της ισορροπίας. Μπορεί να γεφυρώσει διαφορές και να συντονίσει ανάγκες και όνειρα.

Δεν χρειάζεται να μάθουμε να αγαπάμε, δεν υπάρχει μέθοδος ή τρόπος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να φέρουμε στην επιφάνεια την αγάπη που κρύβεται μέσα στη ψυχή μας και η οποία είναι φυσική κατάσταση της ψυχής μας, όπως και η ευτυχία.

Δημιουργηθήκαμε από αγάπη, είμαστε αποτελέσματα της αγάπης, η φύση μας είναι η αγάπη.

Από το ''κι έζησαν αυτοί καλά... με εμάς τι γίνεται;''της Μυρτώς Χαμπάκη

[Κρηθέας]

Αγάπη σε όλη της την έκταση σε όλες τις μορφές που απαντάται αυτούσια και όχι στις περιπτώσεις που η ανασφαλεια η κτητικότητα η επιθετικότητα και άλλα ταπεινα μασκαρεύονται σε αγάπη.

Τι δώρο να σου φέρω στην ανάσταση

τα πλούτη δηλητήριο χρόνια τα 'πιαμε

μια προσευχή θα κάνω μια παράκληση

συγχώρα μου τ' ανθρώπινα κι αγάπα με

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ' αστέρια

είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός

η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ' άδεια χέρια

μόνο η αγάπη μένει όλα τ' άλλα είναι καπνός

Η αγάπη είναι συνώνυμη της αρμονίας και της ισορροπίας. Μπορεί να γεφυρώσει διαφορές και να συντονίσει ανάγκες και όνειρα.

Δεν χρειάζεται να μάθουμε να αγαπάμε, δεν υπάρχει μέθοδος ή τρόπος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να φέρουμε στην επιφάνεια την αγάπη που κρύβεται μέσα στη ψυχή μας και η οποία είναι φυσική κατάσταση της ψυχής μας όπως και η ευτυχία.

Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω.

Στο μόνο που προβληματίστηκα είναι αν η ευτυχία είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής μας.

Σίγουρα όμως η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει σε μια τέτοια ψυχική κατάσταση μέσω της αρμονίας και της ισορροπίας που μπορεί να μας χαρίσει.

Για μένα αγάπη είναι:

Να ξελευτερώνεις την ωραία πεταλούδα από την σφραγισμένη γυάλα της...

και να χαρίζεις τα φτερά της τα βελούδα και τα μεγάλα της...

Συνάδελφοι νοιώθω έτσι όπως διαμορφώθηκε το θέμα ότι:

Φτιάχνουμε με κουρέλια και σανίδια έναν συνοικισμό αυτόνομο...

Αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο...

[Κρηθέας]

Ίσως "η βραδύτητα του έρωτα" του Γκούντερα βοηθούσε λίγο...

Επειδή με κατηγόρησαν σχετικά με την "βραδύτητα του έρωτα"...

Να διευκρινήσω ότι ο έρωτας θέλει τις "κατάλληλες" συνθήκες και το "χρόνο" του

Μπορείτε να το αντιπαραβάλλετε με την σημερινή εποχή του fast food και του fast sex.

[ΧΡΥΣΑ]

Προσθήκη:

Mε κατηγόρησαν ότι πήρα τον κακό το δρόμο ...

Ας το επαναφέρει κάποιος/α συνάδελφος στον καλό...

Επειδή με κατηγόρησαν σχετικά με την "βραδύτητα του έρωτα"...

Να διευκρινήσω ότι ο έρωτας θέλει τις "κατάλληλες" συνθήκες και το "χρόνο" του

Μπορείτε να το αντιπαραβάλλετε με την σημερινή εποχή του fast food και του fast sex.

Ποιος περιεπεσε σε τετοιο ατοπημα ?????

[Κρηθέας]

Ποιος περιεπεσε σε τετοιο ατοπημα ?????

Τα έγραψα για να συνεχίσουμε το θέμα και όχι για να θίξω κάποιον ή κάποιους...

Κρατήστε την ουσία και όχι το ύφος των απαντήσεών μου.

[Maria2310]

Μου άρεσε (με άρεσε μάλλον) τόσο πολύ το θέμα που δεν μπόρεσα να μην γράψω κάτι από την δική μου εμπειρία στο θέμα της αγάπης. Παλιότερα είχα την αίσθηση ότι αγάπη είναι να κάνεις μεγάλα πράγματα για τον άλλο και να θυσιάζεσαι για να περνάει καλά. Έμενα όμως πληγωμένη γιατί ο άλλος δεν καταλάβαινε τις δικές μου θυσίες και τον κατηγορούσα ότι δεν μ’ αγαπούσε όσο εγώ εκείνον. Έτσι έμεινα μόνη. Μετά κατάλαβα ότι «θυσία» σημαίνει να κόβεις ένα κομμάτι από τον εαυτό σου και κατάλαβα ότι δεν αγαπούσα αρκετά τον εαυτό μου, γι’ αυτό και δεν μπορούσα να αγαπήσω βαθιά τους άλλους. Αποφάσισα λοιπόν να γνωρίσω και ν’ αγαπήσω πρώτα εμένα και να ζω «με τον άλλο» και όχι να ζω «για τον άλλο». Ύστερα συνάντησα τον άντρα μου και κατάλαβα μέσα από τη συμβίωσή μας ότι η αγάπη είναι πολύ απλή και δίνεται καθημερινά με μικρά πράγματα. Δεν χρειάζεται να καταστρέψεις τον κόσμο σου και να τον ξαναχτίσεις βάζοντας τον άνθρωπο που αγαπάς στο κέντρο του. Αυτά που βιώνω σήμερα εγώ ως αγάπη είναι τόσο απλά και μικρά, όμως με γεμίζουν με δύναμη. Έτσι λοιπόν κατέληξα στα εξής:

Αγάπη είναι:

Να φροντίζεις τον άνθρωπό σου με χαρά και να σε φροντίζει όταν σου λείπει η χαρά

Να του μαγειρεύεις το αγαπημένο του φαγητό

Να του λες ότι είναι όμορφος (ακόμη και αν του έχουν πέσει τα μαλλιά του)

Να σε βάζει για ύπνο όταν έχεις τελειώσει από βραδινά ΦΠΑ ή Ε9 (βασικό έτσι? )

και πολλά άλλα..

Γενικώς ισχύει ό,τι λέει ο σοφός ποιητής:

« θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας

θα σου κάνω και μασαζ στα πόδια όταν πονάς »

Με αγάπη σε όλους σας

Μαρία

[BILLBEAR]

......Εγώ απο σένα θέλω

μόνο μια εκδρομή

μια αναπνοή

στο φως μια διαδρομή

εγώ απο σένα θέλω

μόνο τ΄όνειρο

σημερινό

κι άσε τ΄αύριο γι΄αύριο.....

Χ.Π.ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

γιατι τ αυριο θαναι κατι αλλο...

εξισου πολυτιμο, δυνατο, βαθυ ....

δεν θαναι ομως ερωτας και παθος.

Μια διόρθωση αγαπητή Χρύσα, το τραγουδάκι που γράφεις το έγραψε και το είπε για πρώτη φορά η ΑΡΛΕΤΑ... σε παρακαλώ, γιατί είμαι και φανατικός οπαδός της...

[Κρηθέας]

Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο.

Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα.

Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου.

Αλλά...

Βολικά, "αναίσθητα" ιδιοκτησιακό.

Κάτι... τι κάτι? δηλαδή πράγμα, αντικείμενο, υποκείμενο τι τέλος πάντων.

Μιλάμε για ανθρώπους!

φιλικά πάντα

Κρηθέας

[Κρηθέας]

Στο μεγάλο παιχνίδι του πάθους, ο άντρας και η γυναίκα διατυπώνουν κατά κόρον το ίδιο παράπονο. Η κάθε πλευρά διατείνεται πως κουβαλά μόνη της όλο το βάρος της θλίψης και χαρακτηρίζει το άλλο φύλο ανάξιο της αγάπης που του προσφέρεται. Ο καθένας ισχυρίζεται πως είναι ο μεγάλος χαμένος και κατηγορεί τον άλλον πως δεν έχει ιδέα από τη δυστυχία του έρωτα.

Αυτού του είδους τα απολύτως αντιστρέψιμα επιχειρήματα λειτουργούν είτε υπέρ της αποχής είτε υπέρ μιας αναθεώρησης του έρωτα που έχει υποστεί αιώνες αδικίας. "Αυτές οι γυναίκες αγαπούν πολύ" (σύμφωνα με τον τίτλο ενός μπεστ σέλερ της Ρόμπιν Νόργουντ) δεν πρέπει να αποδίδουν τις απογοητεύσεις τους σε προσωπικά αίτια, λέει η Σούζαν Φαλούντι. Κατ’ αυτήν, οι αισθηματικές αποτυχίες οφείλονται σε κοινωνικά και πολιτικά αίτια, και όποιες παραγνωρίζουν αυτόν τον βασικό νόμο, αυτοκαταδικάζονται να γίνουν «τοξικομανείς των σχέσεων», μόνες και άραχλες, να μηρυκάζουν ακατάπαυστα τις απογοητεύσεις τους. Πίσω από αυτήν την προειδοποίηση ξαναβρίσκουμε μια ιδέα προσφιλή σε όλους τους μεταρρυθμιστές του πάθους, από τον Σαντ ως τον Φουριέ: υπάρχει μια πολιτική ή δικαστική λύση για τις ερωτικές θλίψεις. Αντί να λουφάζει ο καθένας στη γωνιά του και να κλαίει τη μοίρα του, μπορούμε, όλοι ενωμένο, να κατατροπώσουμε το κατεστημένο και να δημιουργήσουμε έναν καινούριο, ειδυλλιακό κόσμο.

Πρόκειται για την ίδια θεραπευτική εμμονή που στα χρόνια του 60 ωθούσε τους προφήτες της σεξουαλικής επανάστασης να γελοιοποιούν την αγάπη, να την υποτιμούν σαν κάτι το ξεπερασμένο που, χάρη στο ελεύθερο παιχνίδι των αισθήσεων και την ανύψωση της σάρκας, θα χανόταν τελειωτικά στα σκότη του παρελθόντος. Και πάντα ο ίδιος αυτός φόβος μπροστά στην ερωτική εξάρτηση κάνει ορισμένες φεμινίστριες της εποχής μας να απαρνιούνται το συναισθηματικό δεσμό: πώς να κηρύξεις την ισότητα όταν οι άνθρωποι προτιμούν να αποπλανώνται, να ταπεινώνονται, αντί να επιδίδονται σε ένα συλλογικό αγώνα; Αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση και οίκτο τις γυναίκες που υποχωρούν στο πάθος της αποκλειστικότητας ή της ζήλιας, τις κατηγορούν πως φταίνε οι ίδιες για τις δυστυχίες τους, τις πιέζουν να συνενωθούν με τις στρατευμένες αδελφές και φίλες τους.

Όποιο και αν είναι το καθεστώς της ισότητας σε ένα έθνος, όσο δίκαιοι και αν είναι οι νόμοι του, αν θελήσουμε να εξαλείψουμε τον ερωτικό πόνο, θα αναγκαστούμε πολύ σύντομα να απαρνηθούμε και την ίδια την ερωτική ευτυχία. Πρώτα – πρώτα, ο έρωτας έχει το προνόμιο μιας αχρεώστητης εκλογής. Το να αγαπιέμαι από κάποιον και να ανταποκρίνομαι στην αγάπη του, δεν έχει καμιά σχέση με τις αρετές μου ή τις αρετές του. Κανένα ιδιαίτερο προσόν ή ψυχική ευγένεια δεν βαραίνει στην ερωτική επιλογή. Μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο ξέφρενο πάθος για ένα δειλό ή έναν ήρωα. Έτσι, ακόμα και η δημοκρατικότερη κοινωνία δεν θα μπορούσε ποτέ να διορθώσει αυτή τη θεμελιώδη αδικία που συνίσταται στο αυθαίρετο της ερωτικής επιλογής. Ως προς αυτό, ο έρωτας αποτελεί μια κατάφωρη διάψευση όλων των ουτοπιών της δικαιοσύνης. Μπορεί να φτάσει σε μεγαλειώδη ύψη ή να εκπέσει σε βάραθρα σιχαμερότητας, είναι εντελώς ξένος προς τις έννοιες της προόδου και της αξίας.

Ο έρωτας του άλλου δεν είναι κάτι που το κερδίζω με την αξία μου, μου προσφέρεται δωρεάν σαν μια ανείπωτη χάρη. Το να θέλουμε να θεραπεύσουμε το συναίσθημα από τον ίδιο τον εαυτό του, από τη σκοτεινή πλευρά του, είναι σαν να θέλουμε να το στειρώσουμε. Με την ικανότητά της να μεταμορφώνει ένα τυχαίο πλάσμα σε «πλάσμα φυγής», (Προυστ), η καρδιά προσδίδει στο αγαπώμενο πρόσωπο, ακόμα και στο πιο ταπεινό, μια πληρότητα, ένα μεγαλείο που το ξεχωρίζει από τους κοινούς θνητούς. Χάρη στον έρωτά μου, το λατρεμένο πλάσμα γίνεται μια τρομακτική και ελεύθερη δύναμη που μάταια προσπαθώ να εξημερώσω. Όσο περισσότερο προσκολλώμαι σε αυτό, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από μένα, τόσο πιο απρόσιτο γίνεται, αποκτά διαστάσεις ασύλληπτες.

Αγαπώ, σημαίνει παραχωρώ στον άλλον, με την πλήρη θέλησή μου, κάθε εξουσία επάνω μου, υποτάσσομαι στα καπρίτσια του, τίθεμαι κάτω από την κυριαρχία ενός δεσπότη ευμετάβολου όσο και γοητευτικού. Με μια λέξη του, με μια ανάλαφρη αλλαγή της συμπεριφοράς του ο αγαπημένος μπορεί να με ανεβάσει στα ουράνια ή να με ρίξει στα τάρταρα. Όταν δενόμαστε με εκείνον ή με εκείνην για τους οποίους δεν γνωρίζουμε πια τίποτα άλλο παρά μόνο πως λατρεύουμε, τοποθετούμαστε σε κατάσταση τρωτότητας, εμφανιζόμαστε γυμνοί, ανυπεράσπιστοι. Και στο μέτρο που οι σχέσεις μας με αυτό γίνονται όλο και πιο στενές, το αγαπημένο πλάσμα δεν μεταμορφώνεται μόνο σε έναν ξένο αλλά προπάντων αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα τόσο της έκστασης όσο και της πτώσης.

Ακούγοντάς το, λατρεύοντάς το, περιμένοντάς το, υποτασσόμαστε σε μια τελεσίδικη ετυμηγορία: γινόμαστε αποδεκτοί ή απορριπτόμαστε. Από αυτόν λοιπόν που αγαπώ περισσότερο, μπορώ να φοβάμαι και το χειρότερο: ο χαμός ή η φυγή του θα μου απόκοβε ένα ουσιαστικό τμήμα του εαυτού μου. Ο έρωτας μας λυτρώνει από το αμάρτημα της ύπαρξης.

Όταν αποτυχαίνει νιώθουμε συνθλιμμένοι από τη ματαιότητα της ζωής. Το φρικιαστικό στην ερωτική οδύνη, είναι πως τιμωρούμαστε επειδή αγαπώντας τον άλλον θελήσαμε ό,τι το καλό γι’ αυτόν. Δεν πληρώνουμε για ένα σφάλμα αλλά για μια μη αποδεκτή προσφορά. Και αυτοί που απορρίπτονται στις εξετάσεις του έρωτα δεν μπορούν να προσφύγουν σε αναθεώρηση. Δεν μπορούν να ενοχοποιήσουν κανέναν άλλον και μένουν εγκαταλειμμένοι και αβοήθητοι.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, "Ο Πειρασμός της Αθωότητας".

Και για την αντιγραφή Κρηθέας.

[Κρηθέας]

Υπάρχει βεβαίως και η ευτυχία του έρωτα, η ευτυχία της συνενοχής, των μοιρασμένων δοκιμασιών, η ευτυχία να ξεφεύγεις από τα όρια του εαυτού και να εγκαταλείπεσαι με πλήρη εμπιστοσύνη στον άλλον, αλλά είναι μια ευτυχία που φέρει εντός της το σπέρμα του ίδιου του αφανισμού της όταν εκφυλίζεται σε κυριακάτικη ηρεμία.

Φυσικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα να εκθρονίσουμε τον άλλον από την περίοπτη θέση του, και με την υπερβολικά στενή συμβίωση να τον κάνουμε προβλέψιμο, τόσο οικείο όσο κι ένα έπιπλο ή ένα φυτό. Όμως πρόκειται για μια θλιβερή εξέλιξη. Και στους δεσμούς μας ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο φόβο πως δεν ξέρουμε καθόλου τον άλλον και την απελπισία πως τον γνωρίζουμε υπερβολικά.

Η πρώτη πληγή που μας προκαλεί το αγαπημένο πρόσωπο, είναι τότε που μας φαίνεται πλούσιο από έναν ισχυρό, γοητευτικό δυναμισμό που αδυνατούμε να τον συλλάβουμε ή να τον παρακολουθήσουμε. Υπάρχει μια δεύτερη πληγή που γεννιέται από την άκρα διαφάνεια του υπερβολικά ανθρώπινου, υπερβολικά προβλέψιμου άλλου που, χάνοντας την αλαζονία, την αγριότητά του, έχασε ταυτόχρονα και κάθε θέλγητρο. Σε αυτό το πεδίο η νίκη δεν ξεχωρίζει πια από την πανωλεθρία και ταλαντευόμαστε μονίμως ανάμεσα στη βιαιότητα του αγνώστου και τη γαλήνη του πολύ γνωστού. Στην πρώτη περίπτωση ο άλλος μου ξεφεύγει κι εγώ προσπαθώ απεγνωσμένα να τον προλάβω, στη δεύτερη του ξεφεύγω εγώ, στο μέτρο που αυτός μου έχει γίνει προσιτός, ενταγμένος στην καθημερινότητα της ζωής μου. Είχα διαμελιστεί, απογειωθεί από τον ίδιο τον εαυτό μου, και να που συνέρχομαι, ξαναγίνομαι ακέραιος. Αλλά ανταλλάσσοντας την αδυναμία με την ασφάλεια, έχασα και έναν απαραίτητο αναταραγμό. Επειδή το πιο φρικτό απ’ όλα, είναι η επιβίωση του ζευγαριού σε μια κατάσταση ήρεμου αυτοματισμού.

Μόλις λύσω το βασανιστικό αίνιγμα που αντιπροσωπεύει για μένα ο άλλος, τον πεζοποιώ: για να πάψω να βασανίζομαι από την υπερβολική του απόσταση, τον έκανα τόσο οικείο μου, ώστε τώρα υποφέρω από την ενοχλητική του εγγύτητα. Χθες ακόμα τον ένιωθα απόντα ως και τη στιγμή της πιο έντονης σαρκικής συνάφειας, και ζούσα με τον τρόμο της εγκατάλειψης. Και να που έγινε προβλεπτός, σμικρυμένος σε ένα μηχανικό «αγάπη μου», ανίκανος πια να με εκπλήξει.

Εννοείται πως όλοι οι έρωτές μας δεν είναι δυστυχισμένοι, όμως όλοι τους στοιχειώνονται από το φάσμα της εξαφάνισής τους. Συνεπώς δεν υπάρχει λύση για τον ερωτικό πόνο: σαν τους αϋπνικούς, αρκούμαστε να αλλάξουμε πλευρό, να αιωρούμαστε ανάμεσα στη θλίψη του χωρισμού και τη θλίψη της μονοτονίας, ανάμεσα στην ευτυχία της έντασης και την ευτυχία του εφησυχασμού. Δεν υπάρχει πάθος που να μην τρέφεται από την ανησυχία, και ο έρωτας δεν είναι παρά μια κατάσταση ευφορικής οδύνης, αβάσταχτη αλλά και θεϊκή συνάμα. Αυτό είναι το παράδοξό του: είναι μια αγωνία που γεννά τη χαρά, μια απολαυστική σκλαβιά, ένα εξαίσιο κακό που η εξαφάνισή του μας σκοτώνει.

Όποιος δεν διακινδυνεύσει να υποφέρει δεν θα μπορέσει ποτέ του να αγαπήσει.

Και μήπως ο πιο λεπτός ανατόμος των συμφορών του έρωτα και των συμφορών του μη-έρωτα δεν ήταν ένας άντρας, ο Μαρσέλ Προυστ; Κανένα φύλο δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο του θάμβους και της απελπισίας. Η πλήρης συναισθηματική μας προσήλωση σε ένα πλάσμα, συνεπάγεται αγωνιώδεις αβεβαιότητες όσο και χαρές. Αγαπώ σημαίνει ζω μες στην αέναη συνύπαρξη του τρόμου και του θαύματος.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι καλύτερα να ξεχάσουμε το πάθος, τις απατηλές μαγείες του και τις αρχαϊκές παθολογίες του παρά να διαιωνίζουμε μια κατάσταση υποτέλειας που κρατά τις γυναίκες μες στην απελπισία και τις περισπά από το δίκαιο αγώνα της χειραφέτησης. Πόσο μάλλον που ο έρωτας είναι ο κατεξοχήν χώρος της προδοσίας, των μεταστροφών, της αστάθειας και που, καθώς λέει και μια ιταλική παροιμία, «κάτω από τον αφαλό δεν υπάρχει μήτε πίστη μήτε νόμος». Εντούτοις, η φιλοδοξία της κατάργησης κάθε διφορούμενου, κάθε αλλοτρίωσης, ίσως να συνιστά μια ουτοπία ακόμα πιο τερατώδη από τις κρίσεις της μελαγχολίας ή του αυτοεξευτελισμού όπου μας οδηγεί μερικές φορές ο έρωτας.

Όση οδύνη και αν προκαλεί, αυτή η κατάσταση της υποδούλωσης είναι συχνά προτιμότερη από τη γαλήνη της καρδιάς και βλέπουμε ένα σωρό ανθρώπους που μόλις λυτρώθηκαν από ένα βασανιστικό δεσμό, να αποζητούν αμέσως ένα καινούριο μαρτύριο και να ρίχνονται σ’ αυτό κατενθουσιασμένοι, μην ακούγοντας καμιά λογική αποτροπή.

Όσο και να διασύρουμε, όσο και να καταριόμαστε τον έρωτα, αυτός και μόνον αυτός μας δίνει το συναίσθημα μιας υψιτενούς ζωής και συμπυκνώνει μέσα σε λίγες πυρετικές στιγμές τους πολυτιμότερους αναβαθμούς της ύπαρξης.

Απαιτητική ελευθερία, δεν είναι η ελευθερία που προφυλάσσεται αλλά εκείνη που εκτίθεται ως το ολοκαύτωμα.

Ίσως το πάθος να είναι προορισμένο για τη δυστυχία. Όμως το να μην το νιώσεις ποτέ είναι μια δυστυχία ακόμα μεγαλύτερη.

«Μετά την εποχή των ερώτων, οι άνθρωποι απλώς φυτοζωούν, αποχαυνώνονται με τη φροντίδα της ψυχής τους.

Οι γυναίκες, που δεν ξεχνούν εύκολα, συναισθάνονται πικρά αυτή την αλήθεια και, στα γερατειά τους, αποζητούν στην ευσέβεια ένα στήριγμα από αυτόν τον Θεό που λες και έχει απομακρυνθεί από κοντά τους μαζί με το αγαπημένο τους πάθος.

Οι άντρες καταφέρνουν να ξεχάσουν τον έρωτα, αλλά δεν τον αναπληρώνουν με κάτι άλλο. Η ικανοποίηση των φιλοδοξιών δεν συγκρίνονται με τις πραγματικά θεϊκές εξάρσεις που χαρίζει ο έρωτας στη νιότη. Κάθε εξηντάρης εξυμνεί και νοσταλγεί τις ηδονές που γεύτηκε στα νιάτα του και κανείς νέος δεν θα ήθελε να ανταλλάξει τους έρωτές του με τις τέρψεις του γέροντα» (Σαρλ Φουριέ).

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, "Ο Πειρασμός της Αθωότητας", εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ.

Και για την αντιγραφή Κρηθέας.

[Κρηθέας]

Μετάλλαξη...

Αλλοτρίωση...

Ελάτε να δείτε πως γεμίζουμε τα κενά του έρωτα, μας προσκαλούν οι pink floyd στο the wall

Μπαίνουμε μέσα στο παιχνίδι της κατανάλωσης και με των "Δαναών τα δώρα" προσπαθούμε να γελάσουμε τον δόλιο μας εαυτό, μας λέει ο δικός μας ο Ρασούλης.

Έχει άμεση σχέση με τα παραπάνω (Pink Floyd: Flowers)

Δείχνει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά του έρωτα, της ζωής δηλαδή.

Μέσω της κατανάλωσης και της αναζήτησης ακόμη περισσότερης "ευημερίας".

[Κρηθέας]

Μετάλλαξη...

Αλλοτρίωση...

Στο τέλος καταναλώνουμε και τον ίδιο τον έρωτα "I need a dirty woman" καταλήγουν οι Pink Floyd.

Ολοκληρώνοντας, σε μια προσπάθεια να εξηγήσω την αρχική μου παρέμβαση, "εικονοποιώντας την..."

(Pink Floyd: Young Lust)

Παρατηρείστε πως από τον ερωτικό "χορό των λουλουδιών" στο πρώτο βίντεο, οδηγούμαστε στο να

καταστρέφουμε την ψυχή μας, μέσω της κατανάλωσης και της αναζήτησης της "ευημερίας", με τους "τοίχους"

που κτίζουμε γύρω μας.

Το δεύτερο κλιπ, εδώ, μας δείχνει αυτό ακριβώς να φτάνουμε δηλαδή στο σημείο να καταναλώνουμε και τον έρωτα.

Εννοείτε πως δεν πρέπει να σταθούμε μόνο σ' αυτό το επίπεδο, αλλά να το δούμε γενικότερα, ότι μέσω των επιλογών μας

για την αναζήτηση ακόμη μεγαλύτερης "ευημερίας", οδηγούμαστε στην απώλεια της πραγματικής ζωής.

[SOULIS]

Άσχετο ...

Θεόφιλε σε βλέπω πολύ in στο γιουτούμπι..

μας κόλησε όλους ο Δημητράκης..

να υποθέσω ότι πέρασες σε on-dsl ?

δεν πιστεύω να ξέπεσες και στα XP? ή πέρασες αεράτα στα VISTA? ..

[Κρηθέας]

Άσχετο ...

Θεόφιλε σε βλέπω πολύ in στο γιουτούμπι..

μας κόλησε όλους ο Δημητράκης..

να υποθέσω ότι πέρασες σε on-dsl ?

δεν πιστεύω να ξέπεσες και στα XP? ή πέρασες αεράτα στα VISTA? ..

Πράγματι, άσχετο.

Εκείνο όμως που θα μπορούσε να είναι σχετικό έχει να κάνει με τους "τοίχους" (κάθε μορφής) που μας κτίζουν και κτίζουμε και

εμείς με τη σειρά μας γύρω μας. Το άσχημο βέβαια είναι ότι περιχαρακωνόμαστε μέσα σ' αυτούς και ψάχνουμε μετά για διεξόδους.

Ελπίζω αυτό το φόρουμ να μην γίνει άλλος ένας "τοίχος" και να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση του γκρεμίσματος

άλλων "τοίχων", που δεν μας αφήνουν να λειτουργήσουμε ελεύθερα.

[ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Εκείνο όμως που θα μπορούσε να είναι σχετικό έχει να κάνει με τους "τοίχους" (κάθε μορφής) που μας κτίζουν και κτίζουμε και

εμείς με τη σειρά μας γύρω μας. Το άσχημο βέβαια είναι ότι περιχαρακωνόμαστε μέσα σ' αυτούς και ψάχνουμε μετά για διεξόδους.

Θεόφιλε δεν υπάρχουν τοίχοι...

Υπάρχουν απλοί φράχτες...

Ξύλινοι... με μεγάλα κενά μεταξύ των οριζoντίων κορμών...

Μην ξεχνάς το σκυλάκι του πατέρα μου που δεν είχε κάν φράχτη αλλά δεν μπορούσε να περάσει απέναντι...

http://www.taxheaven.gr/acforum/index.php?...=37076&st=0

Απλά εάν περάσεις τους φράχτες είναι σαν να ξύπνησες:

Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις.

Τασος Λειβαδίτης.

[Κρηθέας]

Θεόφιλε δεν υπάρχουν τοίχοι...

Υπάρχουν απλοί φράχτες...

Ξύλινοι... με μεγάλα κενά μεταξύ των οριζoντίων κορμών...

Μην ξεχνάς το σκυλάκι του πατέρα μου που δεν είχε κάν φράχτη αλλά δεν μπορούσε να περάσει απέναντι...

http://www.taxheaven.gr/acforum/index.php?...=37076&st=0

Κωνσταντίνε και οι "φράχτες", "τοίχοι" είναι...

Όπως λέει και ο Καζαντζάκης έχουμε το αλώνι μας και δεν μπορούμε χωρίς αυτό, αλλά στη συνέχεια...

είναι αυτό που μας ορίζει, εμάς που το ορίσαμε (?).

[Κρηθέας]

Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις.

Τασος Λειβαδίτης.

Γι' αυτό σου λέω μην κοιμάσαι όταν ξυπνήσεις μπορεί να είναι αργά και να το μετανιώσεις...

Θεόφιλος